คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ช่วงเวลาในภวังค์
หลังจากที่นั่งอึดอัดมาในรถเกือบสิบห้านาทีที่ใช้ในการเดินทาง จนฉันตั้งให้เป็นสิบห้านาทีแห่งความทรมานเลยทีเดียว เพราะว่าพอฉันพูดอะไรออกไปทุกคนบนรถอันหมายถึงพี่เดย์กับนิกกี้กลับเอาแต่ "อืม"ใส่จนฉันหมดความพยายามที่จะชวนคุยต่อไป จวบจนมาถึงถนนคนเดินนี่แหละทำให้ฉันต้องลากอิ๋มกับไวน์มาพูดด้วย ไม่งั้นอกแตกตายแน่ๆฉัน
"พวกแกคิดเหมือนฉันมั้ยว่าสองคนนี้มีอะไรบางอย่างอยู่" ฉันถามขึ้นหลังจากเล่าในสิ่งที่รบกวนจิตใจมาได้สักพักใหญ่ๆ
"แกคิดมากไปเองรึเปล่า ฉันว่าสองคนนั้นอาจไม่มีอะไรกันก็ได้" และเป็นยัยอิ๋มที่เอ่ยปากออกความเห็นคนแรก ก่อนจะได้รับเสียงสนับสนุนจากไวน์
"มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ" ไวน์พูดพร้อมกับสะกิดให้ฉันกับอิ๋มมองไปที่พี่เดย์กับนิกกี้ที่กำลังแยกย้ายกันเตรียมงานคนละฟาก
"แต่มันอาจจะมีก็ได้นะแก สองคนนี้แทบจะไม่พูดกันเลยนะ มองหน้ายังไม่มอง พี่เดย์ที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่ทำความรู้จักยัยนิกกี้เลย"
"นี่ตกลงแกกับพี่เดย์คบกันแล้วหรอเนี่ย ทำไมฉันตกข่าวไปได้ล่ะเนี่ย" หอมที่อยู่ๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ถามขึ้นทำเอาฉันสะดุ้ง
"บ้าเหรอ ทำไมแกคิดอย่างนั้นเนี่ย"
"ก็ดูแกสิมาสืบเรื่องพี่เดย์จากยัยสองคนนี้ ทั้งๆที่ก็ไม่รู้อะไรเท่าๆกัน ทำอย่างกับว่าหึงพี่เดย์งั้นแหละ"
"ฉันเนี่ยนะหึงพี่เดย์ =_=////"
"ใช่" เสียงประสานจากเพื่อนทั้งสามคนทำให้ฉันกลับมาคิดดูอีกครั้ง ฉันน่ะหรอจะหึงพี่เดย์ เราสองคนไม่ได้คบกันสักหน่อย แล้วฉันจะหึงไปทำไมล่ะ บ้าไปแล้วไอ้พวกนี้ ฉันเคารพพี่เดย์ในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้นนะ เอ๊ะ!! แล้วฉันเขินทำไม(>///<)?
"เอาเป็นว่าพวกฉันจะช่วยสืบมาให้แล้วกันว่าสองคนนั้นมีอะไรกันอยู่จริงรึเปล่า แกจะได้สบายใจโอเคมั้ย? "
"ขอบใจมากนะเพื่อน รักพวกแกที่สุดเลย >O<"
หลังจากที่ปรึกษากันแล้วเรียบร้อยฉันก็รีบมาช่วยพวกเพื่อนๆขายของร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน วันนี้คนมาเดินถนนคนเดินเยอะแยะเต็มไปหมด และของที่เตรียมมาขายก็หมดลงเมื่อเวลาผ่านไปสี่ชั่วโมง เนื่องจากพวกฉันเชียร์กันสุดฤทธิ์ เรียกได้ว่าไม่มีใครเดินออกจากบูธเราโดยมีของติดมือแค่อย่างเดียว จนโดนแซวมาว่าพวกฉันน่าจะไปเปิดร้านขายของเป็นของตัวเองซะ พอเสร็จงาน ฉันก็กลับกับพี่เดย์เหมือนเคย จะว่าไปแล้วเย็นนี้พี่เดย์กับฉันตัวติดกันตลอด อาจจะเพราะว่าฉันหายไปตอนเย็นก็ได้ จนคำพูดของหอมลอยวนเข้ามาในหัวฉัน
‘นี่ตกลงแกกับพี่เดย์คบกันแล้วหรอเนี่ย.... ‘
มันทำให้ฉันคิดว่าบางทีเราสองคนอาจจะคบกันไปแล้วก็ได้ บะ....บ้าหรอ บัตเตอร์ แกจะไปคบกับพี่เดย์ตอนไหนกัน >///< ฉันคิดอะไรเนี่ย
"เอ้า บัตเตอร์ลงจากรถเร็ว"
"เห O_O? พี่เดย์จอดรถทำไมคะ? "
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่พี่เดย์ก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดในลานจอดรถของร้านอาหารแห่งหนึ่ง แล้วพี่เดย์ก็ลากฉันลงไปหาอะไรกินทันที พี่เดย์เลือกที่นั่งริมน้ำทำให้สามารถรับลมเย็นที่พัดมาจากน้ำได้พอดี แล้วเราก็เริ่มต้นสั่งอาหารกัน
"บัตเตอร์กินนี่ป่ะ? ยำถั่วพูร้านนี้อร่อยนะขอบอก"
"อือๆ บัตเตอร์เอาอันนั้นแหละ นี่ๆอยากกินอันนี้ด้วย" ฉันยื่นเมนูบวกหน้าตัวเองข้ามโต๊ะไปหาพี่เดย์ ก่อนที่พี่เดย์จะมองและสั่งกับพี่พนักงานให้
"เอาสลัดกุ้งครีมมะนาวด้วยครับ น้ำเปล่านะครับ บัตเตอร์เอาอะไรอีกมั้ย"
และพอดีที่พี่เดย์หันมาสบตาฉัน ....และพอดีที่ฉันพึ่งรู้ว่าพี่เดย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้....และพอดีกับที่ฉันรู้สึกใจเต้นแรง....และพอดีกับที่…….
"อะแฮ่ม รายการอาหารตามนี้นะคะ" พี่พนักงานขัดจังหวะ=[]=////
"พี่ขอโทษนะ เลยโดนแซวเลย"
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ"
บรรยากาศเปลี่ยนไปเล็กน้อยฉันกับพี่เดย์ เราสองคนเงียบจนรู้สึกได้ถึงอาการเขินๆที่แทรกตัวอยู่ทุกอณูของอากาศ
"....บัตเตอร์"
"....พี่เดย์"
ฉันเขินขึ้นมาหน่อยๆที่เราสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน เลยถามขึ้นมาก่อน"พี่เดย์มีอะไรหรอคะ? "
"คือพี่มีอะไรจะบอก บัตเตอร์....เอ่อ..คือ... "
"มีอะไรคะ?" ฉันเป็นฝ่ายเปิดให้พี่เดย์ได้พูดก่อนเพราะจุดประสงค์ที่ฉันพูดคือไม่ต้องการทำให้โต๊ะเงียบจนเกินไป และท่าทางพี่เดย์กระตุ้นต่อมความสงสัยของฉัน
"คือพี่...พี่ได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นน่ะ สามเดือน ^^ พ่อกับแม่ยังไม่มีใครรู้ พี่บอกบัตเตอร์ก่อนเลยนะเนี่ย"
"โห~ น่าอิจฉาจังเลย แต่ยังไงก็แสดงความยินดีด้วยนะคะ^^" ฉันยิ้มแสดงความยินดีกับพี่เดย์ แม้ว่าใจจะหายหน่อยๆที่ไม่ได้เจอพี่เดย์ตั้งสามเดือน
"แล้วนี่ พี่เดย์จะไปเมื่อไหร่ค่ะ? "
"ช่วงปิดเทอมใหญ่น่ะ พ่อจะให้พี่ไปเรียนซัมเมอร์ที่นั่น"
"ว้าว น่าอิจฉาจัง" ฉันยิ้มให้พี่เดย์อีกครั้ง ก่อนที่อาหารจานแรกจะเอามาเสิร์ฟ ยำถั่วพู น่ากินจัง ยังไม่ทันที่ฉันจะเอื้อมมือไปหยิบจานมาตักข้าวกิน พี่เดย์ที่เร็วกว่ามากก็หยิบจานไปตักข้าวมาให้แค่ทัพพีเดียว
แค่ทัพพีเดียว!!!
"นี่ๆ พี่เดย์แกล้งบัตเตอร์นี่ -^-"
"แกล้งอะไร้" พี่เดย์ตีหน้าพาซื่อได้น่าตีจริงๆ เมื่อหมั่นไส้จนอดใจไม่ไหว ฉันเลยตีแขนเข้าให้หนึ่งที
"โอ๊ยยย! อะไรเนี่ย ตีพี่ทำไม? "
"ก็บัตเตอร์หมั่นไส้พี่เดย์อ่ะ"
แต่แล้วสงครามระหว่างพี่เดย์กับฉันก็ต้องจบลง เมื่ออาหารจานที่เหลือมาเสิร์ฟพอดี พอเจอกับของอร่อยฉันก็เลิกให้ความสนใจกับคนขี้แกล้ง โดยแย่งทัพพีจากพี่เดย์มาตักข้าวเอง ก่อนทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ หลังจากอาหารเย็นของเราจบลงพี่เดย์พาฉันมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ที่นี่มีการประดับไฟงดงาม ลมเย็นๆที่พัดมาเริ่งส่งสัญญาณถึงฤดูหนาวที่กำลังจะย่างเข้ามา
"บัตเตอร์"
"ค่ะ" ฉันหันกลับมามองหน้าพี่เดย์เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ค่อนข้างจริงจังขึ้น หลังจากหลงไปกับแสงไฟที่ประดับอยู่โดยรอบ
"พอพี่ไปเรียนซัมเมอร์ที่ญี่ปุ่น เราจะไม่ได้เจอกันเลยสามเดือน บัตเตอร์ช่วยรอพี่หน่อยได้มั้ย.... อย่างน้อยก็อย่าพึ่งมีใครจนกว่าพี่จะกลับมา"
"....."
"มันอาจดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยที่ขออย่างนี้ แต่พี่อยากให้บัตเตอร์ใช้เวลาที่เราต้องห่างกันทบทวนว่าบัตเตอร์คิดยังไงกับพี่กันแน่ แต่สำหรับพี่...... "พี่เดย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองสบตากับฉัน ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้น "พี่ชอบบัตเตอร์ ชอบมาก"
"พี่เดย์" ฉันพึมพำรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่างที่พี่เดย์สร้างขึ้นมันหวานๆชวนให้เคลิ้ม ใจเต้นแรงจนรู้สึกกลัวว่าพี่เดย์จะได้ยิน ลมที่พัดมาโดนหน้าไม่ได้ช่วยให้หน้าของฉันหายร้อนได้เลย -/////- และกว่าจะรู้ตัวว่าไม่ควรสบตาคู่คมสวยของพี่เดย์ก็ตอนที่รู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนตัวสูงเป่ารดหน้าผากอยู่
"ชอบนะ ชอบมาก" สิ้นเสียงกระซิบของพี่เดย์ ริมฝีปากนุ่มของพี่เดย์ก็ประกบลงมา สัมผัสที่ทำเอาฉันรู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่บนปุยนุ่น หัวใจพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากพี่เดย์ยังคงบอกความรู้สึกของแทนคำพูดอยู่ โดยที่ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เมื่อสิ้นสุดนาทียาวนานราวชั่วโมงพี่เดย์ก็ถอนริมฝีปากออก ก่อนที่จะถอยห่างไปหลายก้าว ก่อนที่จะยกมือเสยผมแก้เขินให้ตัวเอง
"พี่ขอโทษนะบัตเตอร์ พี่ไม่น่าทำแบบนี้เลย" พี่เดย์เอ่ยขอโทษออกมาอย่างรู้สึกผิดปนเขินนิดๆ ในขณะที่ฉันยังรู้สึกมึนๆลอยๆชอบกล
กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่พี่เดย์เขยิบเข้ามาใกล้อีกครั้ง
"อะ...เอ่อ...บัตเตอร์ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ ดึกแล้ว( .////.)" พอฉันตั้งสติได้และหาเสียงตัวเองเจอ ฉันก็รีบก้มหน้าเดินงุดกลับไปที่รถอย่างรวดเร็ว
ระหว่างทางกลับบ้าน เราทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย ฉันรับรู้ได้เพียงแต่ว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกเลยเวลาที่ต้องมาอยู่ด้วยกันบนรถสองต่อสองกับพี่เดย์ในรถแคบๆแบบนี้ ทางพี่เดย์เองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ฉันก็ยังรู้สึกได้ว่าพี่เดย์มองมาทางฉันบ่อยครั้ง ในทันทีที่ถึงบ้านฉันก็บอกลาพี่เดย์สั้นๆโดยไม่ได้มองหน้า แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านมา
พอมาถึงในบ้านฉันรีบวิ่งผ่านพี่เบสต์ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่ไปเยี่ยมตายายที่ต่างจังหวัดขึ้นห้องของตัวเอง เมื่อประตูถูกปิดลงฉันก็เผลอยกมือแตะริมฝีปากตัวเอง รู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง ก่อนที่ฉันจะได้รู้สึกอะไรมากกว่านี้เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อน ฉันต้องตั้งสตินิดหน่อยก่อนจะเปิดประตูห้อง
"พี่เบสต์มีอะไร? "
"ทำไมแกกลับบ้านซะมืดค่ำขนาดนี้เนี่ย ฉันฟ้องแม่ดีมั้ยนะ" พี่ชายฉันกอดอกมองหน้าฉันอย่างจับผิด
"ก็...ฉันบอกพี่แล้วไงว่าพี่เดย์พาไปกินข้าว" ฉันตอบได้ไม่เต็มเสียงนักเพราะเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาได้ไม่นาน
"แล้วนี่แกเป็นอะไร? ทำไมหน้าแดง? "
"ปะ...เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร -/////- ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ฉันรีบตัดบทชิ่งหนีเข้าห้องก่อนที่พี่เบสต์จะถามอะไรมากไปกว่านี้
ฉัรอาบน้ำอย่างรวดเร็วก่อนที่จะออกมานั่งเล่นตรงระเบียง วันนี้ฟ้าเปิด ทำให้เห็นดาวได้เต็มท้องฟ้า แต่พอแหงนหน้ามองดาวแล้ว เหตุการณ์กับคำพูดพี่เดย์ตอนหัวค่ำก็ลอยกลับมาเข้าหัวอีกครั้ง
"พอพี่ไปเรียนซัมเมอร์ที่ญี่ปุ่น เราจะไม่ได้เจอกันเลยสามเดือน บัตเตอร์ช่วยรอพี่หน่อยได้มั้ย.... อย่างน้อยก็อย่าพึ่งมีใครจนกว่าพี่จะกลับมา"
"....."
"มันอาจดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยที่ขออย่างนี้ แต่พี่อยากให้บัตเตอร์ใช้เวลาที่เราต้องห่างกันทบทวนว่าบัตเตอร์คิดยังไงกับพี่กันแน่ แต่สำหรับพี่......พี่ชอบบัตแตอร์ ชอบมาก "
พอโดนสารภาพแบบนี้ก็อดเขินๆไม่ได้ ถึงแม้ว่าพี่เดย์จะไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน แต่การกระทำที่ชัดเจนขนาดที่ใครๆก็ดูออกก็สามารถบอกได้แล้วว่าพี่เดย์คิดยังไงกับฉัน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันกังวลและอยากรู้มากๆตอนนี้คือ ระหว่างพี่เดย์กับนิกกี้มีอะไรกันแน่ สองคนนี้อาจดูเหมือนไม่มีอะไร แต่การที่นิกกี้พยายามหลบหน้าหลบตาพี่เดย์มันเหมือนคนที่มีอะไรในใจ บางทีสองคนนี้อาจมีความหลังฝังใจอะไรบ้างอย่างก็ได้ แต่เอาเถอะ บางทีฉันอาจจะต้องเข้านอนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปหาคำตอบเอาข้างหน้าก็ได้ ถ้านับจากวันนี้ก็มีเวลาอีกห้าเดือนที่พี่เดย์จะยังไม่ไปซัมเมอร์ที่ญี่ปุ่น กว่าจะถึงวันนั้นฉันต้องรู้คำตอบให้ได้ แต่ตอนนี้ช่วยเอาฉากนั้นออกไปจากหัวฉันก่อนเถอะ นอนไม่หลับแล้วเนี่ย >/////<
ทักทายค่าาาาาา
สวัสดีมิตรรักทุกคน(ยังกับนักร้อง 
) ลงใหม่นะจ้ะ เปลี่ยนไปนิดหน่อยเนอะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะจ้ะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ความคิดเห็น