คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หัวใจเต้น!?
ถ้าไม่นับตอนแรกๆที่ฉันกับพี่เดย์รู้จักกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าอยากจะหลบหน้าพี่แก หลังจากเกิดเรื่องเมื่อวาน ฉันแทบไม่กล้าเจอหน้าพี่เดย์เลย วันนี้ทั้งวันก็พยายามหลบแต่ก็ทำได้ยากมากในเมื่อพี่เดย์รู้หมดว่าเวลานี้ฉันเรียนที่ไหน โฮมรูมห้องไหน ตอนเที่ยงชอบนั่งที่ไหน แถมฉันยังอยู่กับเพื่อนเยอะๆ เจอใครสักคนในกลุ่มก็รู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน T^T/// ขอเวลาทำใจก่อนได้ป่ะ ฮืออ
"บัตเตอร์~"
หลบซ้าย ฟิ้ววววว
"บัตเตอร์ครับ พี่มี... "
หลบขวา ฟิ้ววววว
โอ้ววววว ความสามารถในการหลบเป็นเลิศแฮะ บัตเตอร์ จนแล้วจนรอดวันนี้ทั้งวันฉันเลยเหมือนหลบหหน้าพี่เดย์ตลอดเวลา จนเพื่อนๆทัก(บวกด่าใส่รัวๆ ตกลงพวกแกเพื่อนใครกันแน่ งืออT^T)
"กลับบ้านดีๆละ บัตเตอร์"
"เออ เจอกันพรุ่งนี้"
สุดท้ายแล้วฉันก็เดินย่ำเท้ามารอรถเมล์ที่เก่าคนเดียวเดียวดาย แต่รถเมล์ยังไม่ทันมาถึงฉันก็เผลอไปสบตากับพี่เดย์เข้า ไม่นะ!! อุตสาห์หลบหน้ามาทั้งวันมาตกม้าตายตอนกลับบ้านเนี่ยนะ และยังไม่ทันที่ฉันจะวิ่งหนี พี่เดย์ก็เดินมาประชิดตัวแล้ว
"วันนี้เป็นอะไรไปครับ บัตเตอร์ หลบหน้าพี่อยู่ได้-3-"
"มะ...ไม่ต้องมาทำงอนเลยนะพี่เดย์ ก็น่าจะรู้อยู่ว่าเพราะอะไร"
"ก็บัตเตอร์บอกเองว่ามันเป็นอุบัติเหตุนี่นา แต่ถ้ามันทำให้บัตเตอร์ไม่สบายใจพี่ก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ"
เออเนาะ มันเป็นอุบัติเหตุนี่นาแล้วฉันฟุ้งซ่านอะไรเนี่ย!!!
"ไม่เป็นไรคะ บัตเตอร์แค่...อายนิดหน่อยนะคะ=/////="
"ฮ่าๆๆๆ หน้าแดงแบบนี้ไม่เรียกว่านิดหน่อยแล้วล่ะนะ บัตเตอร์ J"
แล้วมือเรียวแข็งแรงของพี่เดย์ก็วางลงมาบนหัวฉัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพี่เดย์หัวเราะดูดีเกินไปรึเปล่า หรือว่ายิ้มได้น่ามองกว่าทุกวัน ฉันถึงได้รู้สึกว่าจังหวะที่มือพี่เดย์วางทาบลงมาบนหัว รอบตัวดูเป็นสีเทาไปหมด เหลือแต่พี่เดย์ที่เด่นชัด แล้วหัวใจฉันก็เริ่มเต้นผิดจังหวะไป มันเป็นเหมือนเมื่อวานเลย อ๊ากกกกกก>///<
"อ๊ะ....รถมาแล้ว ไปกันเถอะค่ะ"
ฉันฉุดข้อมือพี่เดย์ให้ไปขึ้นรถประจำทางที่มาพอดี แต่แล้วพี่เดย์กลับเป็นฝ่ายจับมือฉันไว้หลวมๆแล้วพาเดินออกมาจากที่รอรถซะงั้น
"อ้าว!! เดี๋ยว..พี่เดย์ไม่กลับบ้านหรอคะ? "
"กลับสิครับ^^"
"แล้วทำไมไม่ขึ้นรถล่ะคะ? "
"ก็กำลังจะพาไปขึ้นรถนี่ไงครับ พาหนะประจำตัวของคุณชายเดย์J"
แล้วฉันก็ถึงบางอ้อเมื่อเดินมาถึงรถของพี่เดย์พอดี พี่เดย์เปิดรถให้ฉันนั่งก่อนจะไปประจำที่คนขับรถและก็พาฉันขึ้นมากินข้าวที่ห้างสรรพสินค้าใกล้โรงเรียน
"บัตเตอร์ เป็นอะไรไปน่ะ นั่งเงียบๆไม่ยอมกิน"
เอ่อ...โดนจับได้แล้วแฮะ ฉันได้แต่ยิ้มบางๆส่งไปให้พี่เดย์ก่อนที่จะคีบชูชิเข้าปาก ใครจะไปกล้าตอบล่ะว่าที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาไม่ยอมกินอะไรก็เพราะมัวแต่ดูคนหล่อนั่งกินชูชิ ขืนตอบไปมีหวังโดนล้อตายพอดี
"กินเยอะๆนะจะได้อ้วนๆ ฮ่าๆ"
คนหล่อน่ารักตรงหน้าก็คีบแซลมอนมาใส่จานฉัน และเป็นแบบนี้ตลอดมื้ออาหาร เราออกจากห้างมาด้วยกันแต่ฉันก็ไม่รู้ตอนไหนที่เราสองคน'เนียน'เดินจูงมือกันมา และไม่ยอมปล่อยออกจากกันตลอดทางกลับบ้าน
"กลับบ้านดีๆนะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารค่ำสุดอร่อยด้วยคะ^^"
"ไม่เป็นไรครับ ฝันดีนะครับบัตเตอร์"
"ฝันดีเช่นกันคะพี่เดย์"
และแล้วก็ถึงเช้าวันใหม่ ฉันที่มาถึงโรงเรียนเช้าที่สุดในชีวิตเพราะต้องมารีบเตรียมงานใหญ่ของห้อง(เป็นกิจกรรมค่ายอาสาพัฒนาชุมชน ซึ่งห้องเราต้องได้มติว่าอยากทำอะไรและคิดสถานที่ไว้คร่าวๆ ก่อนจะนำเสนอเข้าไปในที่ประชุมสายรหัสและจัดกิจกรรมพากันไปทั้งสาย ทำให้วันนี้ไม่ได้เรียนทั้งวันแหละ ฮูเร่~) แต่เหมือนมันจะเช้าเกินไปหน่อย ห้องโฮมรูมเลยเงียบอย่างกับป่าช้า
หลังจากวางของไว้ที่โต๊ะแล้วฉันก็เดินออกมาข้างนอกเพื่อดูบรรยากาศโรงเรียนตอนเช้าที่แทบไม่เคยได้เห็น(เพราะไม่เคยมาโรงเรียนเช้าสักที-_-;;)
"บัตเตอร์"
ใครกันนะ ช่างมาโรงเรียนเช้าจริง แต่พอฉันหันไปก็พบกับมนุษย์เพศชายที่ชื่อโดม
"บัตเตอร์จริงๆด้วยJ มาโรงเรียนเช้าได้เหมือนกันนี่"แถมมาพร้อมรอยยิ้ม วันนี้วันดีหรือเปล่านะ..
"ทุกทีฉันมาสายมากรึไงกันล่ะ"
"สายมากกกกก ตั้งแต่ประถมยันมัธยมเลยละ ฮะๆ"
"บู่ๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง เว่อร์ละๆ"
ฉันเตรียมตัวหมุนกลับแต่ว่าโดมรั้งข้อมือเอาไว้ก่อน อะไรเนี่ย>O< ปล่อยๆนะและไวกว่าความคิด ฉันสลัดมือโดมออก
"หยิ่งนะเนี่ย แตะก็ไม่ได้"
แววตาของโดมสั่นไหวนิดๆ จนทำให้ฉันผงะและทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว อาจเป็นเพราะฉันไม่เคยเห็นโดมเป็นแบบนี้ก็ได้
"ไม่ได้หยิ่งซะหน่อย-^-"
"ฉันแซวเล่นเฉยๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าง้ำขนาดนั้นก็ได้นี่ เอ้า ยิ้มหน่อย"พูดไม่พูดเปล่าโดมกางนิ้วชี้กับนิ้วกลางออกมาจิ้มแก้มฉันในทันใด
"ฉันเจ็บนะ ปล่อย-_-+"
"ฮะๆ หน้าเธออย่างฮาอ่ะ ก๊ากๆๆๆๆ ขำว่ะ" แล้วโดมก็ขำอลังการเสียงดังลั่นอาคาร ส่วนฉันก็ได้แต่อึ้ง ทั้งโกรธทั้งอาย ก่อนที่จะยิ้มและขำตามโดม
"บัตเตอร์ เธอรู้มั้ยเวลาที่อยู่กับเธอฉันมีความสุขมากเลยนะ^^"
ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าหน้าโดมใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มองมุมนี้แสงแดดยามเช้ากระทบเขาทำให้ดูหล่อขึ้นมากเป็นกอง ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาดูสว่างไสวขึ้นมาทันใด แต่ฉันรู้สึกว่าโดมหล่อสู้พี่เดย์ไม่ค่อยได้แฮะ
เอ๊ะ...แล้วพี่เดย์โผล่มาจากไหนล่ะเนี่ย ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรต่อ ลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้าก็เป่ารดแก้มจนฉันตกใจ O_o จนผลักโดมออกเต็มแรง
"นะ..นายทำอะไรเนี่ย"
"เอ่อ...คือ..ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
โดมพูดก่อนจะเอามือเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ ส่วนฉันพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะโดนขโมยจูบ กำลังจะโดนจูบ!!! พอคิดได้ใจฉันก็เต้นรัวขึ้นมาเลย>///< อร๊ายยย
"มะ..ไม่เป็นไรหรอก -///- ไปก่อนนะ"
ฉันรีบเดินหนีออกมาเลย โอ๊ยยย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมโดมทำแบบนี้ล่ะ!! แล้วอะไรคือการที่ฉันนึกถึงพี่เดย์ขึ้นมาได้ตอนนั้นล่ะ!!? ให้ตายเถอะใจฉันยังไม่หยุดเต้นแรงเลยให้ตายสิ ฉันเดินก้มหน้างุดๆ จนมาถึงห้องโฮมรูม
"บัตเตอร์ๆ แกเป็นอะไรไปเนี่ย -*-"
"....."
"เฮ้ย บัตเตอร์ ไหวป่าววะ"
"หะ..อ๊ะ ไม่ได้เป็นอะไร" ต้องขอบคุณยัยอิ๋มกับยัยริบบ้อนมากที่ดึงสติฉันกลับมา รู้สึกว่ามันจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว T///T
"หน้าแกแดงโครตเลย ไปโดนใครจูบมาเรอะ"
"เฮ้ย!! เปล่าซะหน่อย พะ..พูดบ้าอะไร>O<////" เดาเกือบถูกเลยเพื่อน TOT/// โฮ~
"แซวเล่นเฉยๆ ทำตกใจไปได้"
หลังจากที่พวกฉันทำเสียงดังกันอยู่พักใหญ่ เพื่อนๆก็มากันครบทุกคนแล้ว ห้องของฉันประชุมกันด้วยความรวดเร็ว และได้ข้อสรุปก่อนคาบเรียนที่สาม พวกเราได้สถานที่เป็นโรงเรียนแห่งหนึ่งของหมู่บ้านทางภาคเหนือ เราได้ไปซ่อมห้องสมุด อาคารเรียน และโรงอาหาร โดยงบประมาณในการจัดทำจะเอามาจากการร้องเพลงเปิดหมวกที่ถนนคนเดิน ขายของที่ระลึก จิปาถะต่างๆ งบที่ได้จากโรงเรียนและเงินลงขันกันในห้องสายรหัส โดยเราจะเริ่มไปร้องเพลงเปิดหมวกกันเสาร์นี้แล้ว ตื่นเต้นๆ>_< และหัวหน้าห้องก็นำข้อสรุปไปบอกพวกพี่ๆสายรหัสที่ตอนนี้คงเตรียมงานกันในเรื่องสถานที่ วันที่จะไป และแผนการหาเงินมาทำโครงการนี้ และที่สำคัญถ้างานนี้เสร็จลุล่วงไปด้วยดีทางโรงเรียนจะจัดให้สายรหัสไปเที่ยวกัน
"บัตเตอร์ๆ" เสียงเรียกของผู้หญิงหน้าสวยนิสัยดีอย่างเนิกกี้ที่เป็นหัวหน้าห้องเรียกทำให้ฉันต้องหันไปมอง
"มีอะไรหรอหัวหน้า? " ฉันลุกขึ้นมาคุยกับหัวหน้าที่หน้าห้องเพราะในห้องค่อนข้างเสียงดัง
"ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ถ้าเธอไปอาจจะคุยง่ายกว่า"
"มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ -*-"
"ก็ห้องพี่รหัสเรามีพี่เดย์ที่เธอกิ๊กอยู่เป็นหัวหน้าห้องไง" เสียงของนิกกี้ทำเอาฉันหน้าร้อนขึ้นมาเลย
"ฉันกับพี่เดย์ยังไม่กิ๊กกันซะหน่อย-////- ไปเถอะ เร็วๆ"
ฉันเดินนำหน้ายัยหัวหน้าห้องที่นิสัยถึงจะดี แต่ขึ้นชื่อเรื่องแซวเพื่อนที่สุด เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังตามมาทำเอาฉันต้องเดินเร็วขึ้นนิดๆเลยทีเดียว เล่นเอายัยนิกกี้ถึงกับต้องวิ่งตามมาแซว แซวกันไปแซวกันมา ก็มาถึงห้องของพวกพี่รหัสโดยไม่รู้ตัว
อ้อ ลืมบอกไป อันที่จริงฉันก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้เองว่าห้องที่พี่เดย์อยู่เป็นห้องพี่รหัส เพราะเราไม่ได้เล่นพี่รหัสน้องรหัสกัน แต่เป็นเพียงห้องสายรหัสเท่านั้น เอาไว้ทำกิจกรรมอะไรทำนองนี้ แล้วก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีสายสัมพันธ์อะไรกันมากมาย พึ่งมาเริ่มตอนทำกิจกรรมนี้นี่แหละ
ยัยหัวหน้าห้องเดินนำหน้าฉันเข้าไปในห้องพวกพี่สายรหัสหลายๆคนที่คงรู้เรื่องฉันกับพี่เดย์ก็เริ่มแซวกันบ้างเล็กน้อย แต่พี่เดย์ก็ไล่เตะ แถมด้วยด่าไปหน่อย พวกพี่พวกนั้นเลยสงบลงแต่ยังไม่วายแอบส่งยิ้มขำปนล้อเลียนมาให้
"วันนี้ทำไมมาหาพี่ที่ห้องเลยล่ะเนี่ย? J "
เอาแล้วไง....คำทักทายพี่เดย์ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกชอบแซวนั่นหรอก ยิ่งมาพร้อมรอยยิ้มดูดีบวกเสียง แซวจากพวกพี่ๆเป็นซาวน์ประกอบแล้ว ฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉันตรงนี้เลยTOT//// (กรีดร้องงงงงง)
"คนที่มีธุระกับพี่เดย์คือ ยัยนิกกี้ หัวหน้าห้องนั่นต่างหากล่ะ-*- "
ทันทีที่ฉันพูดจบพี่เดย์ก็หันไปสบตากับนิกกี้พอดีแล้วก็ค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะผละออกจากกัน ยัยนิกกี้เองก็หันหน้าหนีไปและหันไปพูดกับพวกพี่คนอื่นๆเรื่องงานกิจกรรมแทน ส่วนพี่เดย์ยังคงมองเธอค้างอยู่จนฉันแปลกใจ
"อะแฮ่ม!! นี่พี่เดย์ บัตเตอร์รู้นะว่านิกกี้น่ะมันสวย แต่ไม่จำเป็นต้องมองตามตาค้างก็ได้มั้ง"ฉันส่งคำแซวร้ายกาจไปให้พี่เดย์ พร้อมหัวเราะคิกคักและเอื้อมมือไปจับหน้าพี่เดย์ให้หันกลับมามองฉัน"บัตเตอร์ก็สวยนะ สวยกว่าด้วย-^-" แกล้งทำหน้าง้ำแถมให้เลย เอ้า
ผลลัพธ์คือ พอพี่เดย์หันมาตามแรงฉัน ก็ให้มะเหงกมารับประทานทันใด ก่อนจะจับหัวฉันโยกไปมา
"ซนใหญ่แล้วนะเราอ่ะ"
ผลลัพธ์ของผลลัพธ์อีกที คือ ฉันใจเต้นอ่ะ เต้นแรงมากด้วย พี่เดย์ร่ายมนต์อะไรมารึเปล่าเนี่ย ทำใจฉันสั่นได้ทุกวี่ทุกวัน รู้สึกได้ว่าอยู่ใกล้พี่เดย์แล้วเป็นอันตรายต่อหัวจายยยย U///U
หลังจากที่ใจเต้นแรงๆไปได้ไม่นานฉันกับพี่เดย์หันกลับมาให้ความสนใจกับนิกกี้ที่ตอนนี้กำลังเสนอแผนคร่าวๆต่อ และมันก็ทำให้ฉันรู้ว่าที่ยกมือให้หล่อนตอนต้นปีการศึกษาน่ะทำถูกแล้ว เพราะยัยนิกกี้ใช้หน้าสวยๆเสียงเพราะๆลื่นหูทำให้พวกพี่ๆสนใจได้ดีทีเดียว แม้แต่คนที่ยื่นโครตใกล้ฉันและทุกทีชอบแกล้งตลอดยังหันไปให้ความสนใจมากกว่าฉันอีก(แอบงอน เชอะๆ สะบัดผมให้เลยสองที~) สีหน้าพี่เดย์ตอนที่ฟังยัยนิกกี้พูดดูตั้งใจมากและก็ชอบขัดเป็นระยะเพื่อเสนออะไรเพิ่มเติมจากที่พวกฉันคิดมาแล้ว แต่มีที่แปลกนะรู้มั้ยพี่เดย์กับนิกกี้ไม่ชอบหันมามองกัน เอ๊ะ หรือฉันคิดมากไป-*-
"แผนที่พวกเราคิดไว้ก็มีเท่านี้แหละค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"ขอบใจนิกกี้มากนะที่เอาแผนมาเสนอ เดี๋ยวพวกพี่จะเดินเรื่องต่อเอง อ้อ ตอนบ่ายอย่าลืมบอกเพื่อนเข้าหอประชุมล่ะ เราจะได้ไปสรุปรายละเอียดกัน"
นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะที่สองคนนี้หันมามองกัน และยัยนิกกี้ก็เป็นฝ่ายก้มหลบตาก่อน หลบทำไมอ่ะ พี่เดย์ยังไม่แสดงท่าทางเจ้าเล่ห์ใส่แบบที่ทำใส่ฉันเลยนะ หรือว่าพี่เดย์หล่อไป อันนี้คงไม่มั้ง โอ๊ยยยย สงสัยๆ(ต่อมอยากรู้กำเริบ)
ความคิดเห็น