คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องของเธอกับเขา(และเรา)
ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักพี่เดย์มา ฉันรู้สึกได้ว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่เดย์จะมีความสนุกสนาน อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา อย่างเช่นวันนี้ที่เรามาเที่ยวสวนสนุกด้วยกันเป็นครั้งแรก
"พี่เบสต์นี่ไปเข้าห้องน้ำนานจังนะค่ะ"
"ไอ้เบสต์มันอาจจะตกส้วมตายไปแล้วมั้งครับ ฮ่าๆๆๆ"
"เอ่อ..พี่เดย์ที่พี่ว่าเมื่อกี้นี้นี่พี่ชายบัตเตอร์นะ"
"อ่อ ลืมตัวน่ะครับ แหะๆ"
"เปล่าค่ะ บัตเตอร์จะบอกว่าพี่พูดได้ตรงใจมากเลยต่างหาก ฮ่าๆๆๆ"แล้วเราก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
"นินทาอะไรฉันอยู่ว่ะ "
"เปล่า" เราสองคนประสานเสียงพร้อมกัน ก่อนที่จะหันมาหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน
"พอเลย พวกแก ฉันไปหาแฟนฉันดีกว่า เชิญพวกแกไปด้วยกันเลยแล้วกัน"
"อ้าว พี่เบสต์ไม่ได้จะมาเที่ยวกับพวกเราหรอ? O_O "
"เปล่า ยัยบัตเตอร์ ฉันนัดแฟนมาเที่ยว พวกแกไปกันสองคนเล้วกัน บายยย" แล้วพี่ชายแสนดีของฉันก็วิ่งไปหาแฟนตัวเอง
"อ้าวเฮ้ย!!! " พี่เดย์ถึงกับสบถออกมาทันที
"ช่างเถอะค่ะ เราไปเล่นรถไฟเหาะกันดีกว่านะ"
ฉันลากพี่เดย์วนเล่นเครื่องเล่นทั่วสวนสนุกจนทั่วก่อนที่จะมานั่งกินอาหารเที่ยงที่สวนอาหาร จนทำให้เจอกับบางคนที่ไม่อยากเจอ
"อ้าว บัตเตอร์ หวัดดี"
"หวัดดี...โดม^^;;" ฉันรู้สึกว่าเสียงของตัวเองเบาลงเรื่อยๆอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
"ใครน่ะครับ บัตเตอร์" ดูเหมือนว่าเสียงพี่เดย์จะดึงสติฉันกลับมา
"เอ่อ...เพื่อนเก่าน่ะค่ะ"
พี่เดย์ไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉันนอกจากนั่งเงียบๆ ส่วนฉันเองก็กำลังพยายามจะกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลอย่างสุดกำลัง เมื่อมองเห็นว่าโดมมากับเพื่อนที่สารภาพรักกันวันนั้นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล...
"ผ้าเช็ดหน้าครับ"
"พี่เดย์..... " ฉันรีบเอื้อมมือไปรับผ้าเช็ดหน้าจากพี่เดย์ก่อนที่จะมีใครเห็นน้ำตามากกว่านี้
"เราไปกันเถอะคะพี่เดย์ บัตเตอร์อยากกลับบ้าน"
(Day’s part)
ทันทีที่บัตเตอร์เห็นเพื่อนเก่าที่ชื่อโดม จากท่าทางที่ดุสนุกสนาน ร่าเริงมาทั้งวันก็หายไป สีหน้าของบัตเตอร์ก็หมองลงไปถนัดตา ผมแอบเห็นว่าน้ำตาของเธอคลอขึ้นมานิดๆก่อนที่เธอจะรีบกลับบ้านแถมยังทั้งลากทั้งจูงผมให้ออกมาจากสวนสนุกอย่างรวดเร็ว ผมอยากถามว่าทำไมบัตเตอร์ถึงต้องรีบมากมายขนาดนี้ แต่ดูจากท่าทางแล้วผมว่าต้องมีอะไรบางอย่างระหว่างบัตเตอร์กับโดมก็ได้ มันทำให้ผมกลืนคำถามลงคอ
"บัตเตอร์ฟังเพลงไหม? "
"....."
"กินอะไรไหม? เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง^^"
"......"
"บัตเตอร์ เป็นอะไรรึเปล่า? "
"....เปล่าค่ะ บัตเตอร์อยากกลับบ้านแล้ว.....ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ"
"อ่า...ครับ"
เกิดความเงียบระหว่างผมกับบัตเตอร์ในรถตลอดทางกลับบ้านทั้งที่ปกติแล้วบัตเตอร์จะพูดแข่งกับผม จนถึงบ้านแล้ว ถึงบัตเตอร์จะส่งยิ้มให้ผมตอนถึงบ้าน แต่มันเป็นยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าจนรู้สึกได้
"เป็นอะไรของเค้านะ"....รู้สึกเป็นห่วงแล้วสิ
เมื่อกลับถึงบ้านเรื่องของบัตเตอร์ยังกวนใจผมอยู่ สงสัยต้องสืบจากเพื่อนๆของเธอแล้วล่ะJ ในตอนเช้าวันจันทร์ผมมาหาเพื่อนของบัตเตอร์ที่โฮมรูมตั้งแต่เช้า เพราะผมรู้ดีว่าบัตเตอร์มาสาย(ผมไม่ได้ว่าเธอนะ:p) และด้วยความที่ผมมาหาบัตเตอร์บ่อยทำให้ผมค่อนข้างสนิทกับเพื่อนทั้งกลุ่มของบัตเตอร์
"น้องๆครับ พี่มีเรื่องจะปรึกษา"
"อุ้ย!!O_O แกพี่เดย์มา"
"ไหนๆ พี่เดย์มาหรอ? "
"พี่เดย์มีอะไรให้พวกเรารับใช้ค่ะ บอกมาเลยย><"...และอื่นๆอีกมากมาย(ผมไม่อยากบอกหรอกนะว่ากว่าจะทำให้น้องๆพวกนี้เงียบลงและคุยกันรู้เรื่องได้นี่เหนื่อยมาก-3-)
"คือว่า...น้องๆพอจะรู้ไหมครับว่าบัตเตอร์กับน้องผู้ชายที่ชื่อโดมเป็นอะไรกันมาก่อน? "
"อ๋อ นายโดมน่ะหรอค่ะ" น้องที่ชื่อไวน์พยักหน้าหงึกหงักก่อนตอบออกมาเป็นคนแรก
"พี่เดย์รู้จักด้วยเหรอคะ? นายโดมอะไรนั่นน่ะ-0-" น้องริบบ้อน(มั้ง)ถามพร้อมกับทำหน้าสงสัย
"เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อน่ะค่ะ" ก่อนที่น้องที่ชื่ออิ๋มจะตอบคำตอบที่ทำเอาผมแทบหงาย ไม่ได้ๆอย่างนี้ต้องสืบผมจะมีศัตรูหัวใจไม่ได้ "เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ? หมายความว่าไงครับ? "
เรื่องระหว่างบัตเตอร์กับโดมถูกขยายให้ผมฟังโดยเพื่อนสนิททั้งหลาย ตั้งแต่เรื่องที่ทั้งสองคนเคยเรียนห้องเดียวกันและสนิทกันมากจนเคยโดนทักว่าเป็นแฟนกันบ่อยๆ ซึ่งบัตเตอร์เองก็รู้สึกดีกับโดมแต่ไม่เคยบอกไปจนวันปัจฉิมตอนจบประถม บัตเตอร์ตัดสินใจเขียนจดหมายสารภาพรักไปหย่อนใส่กระเป๋าของโดม ก่อนที่จะออกมาเห็นว่าโดมกำลังสารภาพรักกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนและตกลงคบกัน มันทำให้บัตเตอร์ไม่กล้ามองหน้าโดมอีกเลยและพยายามหนีหน้ามาโดยตลอด "สรุปว่าจนตอนนี้เพื่อนสาวคนสวยของเราที่พี่เดย์หมายปองก็ยังคงมีเยื่อใยกับนายโดมตัวดีที่ทำให้ตัวเองมีประสบการณ์รักแรกที่ไม่สวยงามเท่าไหร่" น้องมี่สรุปด้วยประโยคยาวๆที่ทำเอาผมช็อกไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว
"แต่พี่เดย์อย่ากังวลไปเลยนะคะ ยังไงพวกเราก็เชียร์พี่เดย์อยู่แล้ว" น้องพั้นช์พูดก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย
"ขอบคุณทุกคนมากนะครับJ"
ผมกล่าวลาพวกน้องๆก่อนเดินกลับออกไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ได้รับรู้เรื่องราวในอดีตของบัตเตอร์
(End: Day’s part)
ฉันรีบมาโรงเรียนก่อนเวลาปกติเพื่อมาลอกการบ้านที่ยังทำไม่เสร็จ(และทำไม่ได้)กับเพื่อนๆที่คาดว่าน่าจะทำเสร็จแล้ว(ไม่ดี ห้ามเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!!) หลังจากกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาตามทางจนถึงห้องเรียน ฉันก็มายืนหอบตัวโยนอยู่หน้าห้องก่อนที่จะเดินเข้าไป แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยทักใครในห้องก็ต้องปิดปาก เมื่อเห็นสายตาที่พวกเพื่อนๆใช้มองมาแปลกที่ตัวเอง แล้วอดสำรวจตัวเองไม่ได้ว่ามีสิ่งใดผิดปกติรึเปล่า
"พวกแกเป็นอะไร? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ-^-?"
ไม่มีใครพูดอะไร ก่อนจะมีคนเริ่มถอนหายใจแล้วหันไปสนอย่างอื่นต่อ ฉันจึงต้องปล่อยเรื่องพวกนี้ไปก่อนแล้วรีบยืมต้นฉบับมาลอกการบ้านทันที เพราะนาฬิกาข้อมือกำลังบอกว่าตอนนี้มันสายมากแล้ว
เลิกเรียนแล้วตอนนี้ฉันกำลังจะเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน โดยที่ระหว่างทางก็เดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอขึ้นรถมาได้ฉันก็รีบมองหาที่นั่งก่อนที่จะมีคนแย่ง เมื่อหาที่นั่งได้แล้วสายตาฉันก็ไปเจอกับพี่เดย์ที่ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะมาวนรอบๆตัวฉันตลอดเวลา
"อ้าว บัตเตอร์!! ^0^" และเหมือนทุกครั้งที่พี่เดย์จะทักฉันก่อน
"มานั่งด้วยกันมั้ยคะ? "
"อ่า...ก็ได้ครับ^^"
ฉันขยับไปนั่งที่ติดหน้าต่างเพื่อให้พี่เดย์นั่ง พี่เดย์หันมายิ้มให้ฉันเล็กน้อย ดีที่วันนี้คนขึ้นรถประจำทางน้อยกว่าทุกวันทำให้นั่งได้สบายๆไม่อึดอัด
"วันนี้พี่เดย์ไม่เอารถมาหรอคะ? "
"พอดีวันนี้พ่อต้องใช้รถพี่น่ะ ก็เลยมาเอาไปตั้งแต่บ่ายแล้ว"
"อ๋อ...ค่ะ คุณชายเดย์เลยต้องมานั่งรถเมล์วันนึง ฮ่าๆๆ"
"แหม...ได้ทีนี่แซวใหญ่เลยนะ ฮ่าๆๆ"
"แต่นานๆทีพี่เดย์ได้มานั่งรถแบบนี้นะคะเนี่ย บัตเตอร์รู้สึกเป็นบุญตามากเลย*0*"
"แปลกดีเหมือนกันนะ รู้สึกว่าจะไม่ค่อยชินเท่าไหร่"
"ถ้าวันไหนคนไม่เยอะก็สบายอย่างนี้แหละค่ะ แต่ถ้าคนเยอะเมื่อไหร่เนี่ยเบียดอย่างกับปลากระป๋อง"
"คงร้อนน่าดูเลยเนอะ-3- บัตเตอร์นั่งรถเมล์กลับบ้านตลอดเลยเหรอ?"
"ตลอดค่ะ จนได้เจอกับราชรถของพี่เดย์นั่นแหละ ค่อยสบายขึ้นมาหน่อย"
พี่เดย์ไม่ได้พูดอะไรแต่เอามือมายีหัวฉันเล่นนิดหน่อย ความรู้สึกอบอุ่นก็พุ่งสูงขึ้นอย่างแรงจนฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนวูบวาบและไร้สติไปชั่วขณะ+//////+ ไม่มีใครที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ขนาดนี้มาก่อนเลยแม้แต่โดมก็เถอะ อ๊ากกกกกกก ฉันกำลังจะตายเพราะรอยยิ้ม
"เป็นอะไรไปน่ะเรา? " พี่เดย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วโบกมือ แต่จะด้วยจังหวะหรืออะไรก็ไม่รู้ รถเบรกกะทันหันจนฉันตั้งตัวไม่ทัน พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่จะมารู้สึกตัว เมื่อรับรู้ว่าแก้มฉันเฉียดจมูกพี่เดย์ไปนิดเดียว
"O////O"<<ฉัน
"O////O"<<พี่เดย์
เราสองคนนั่งเขินๆกันอยู่พักใหญ่ๆก่อนที่ฉันจะแอบมองพี่เดย์เล็กน้อย แต่ก็หันไปสบตาเข้าพอดีจนหันหน้าหนีแทบไม่ทัน -////-;;
"ขอโทษนะบัตเตอร์ ...คือ..พี่ไม่ได้ตั้งใจ -/////-^ "
"มะ....ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุนี่นา U////U "
พอดีกับที่รถมาถึงป้ายหน้าซอยหมู่บ้านของเราสองคนพอดี เราเดินลงมาด้วยกันก่อนที่จะบังเกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา บรรยากาศมันชวนเขินมากเสียนี่กะไร>////<
ความคิดเห็น