คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3***เหมือนเคยเจอมาก่อน
บทที่ 3
เหมือนเยเอมา่อน
านแ่อระารราบรื่นี อนเอหน้าัน สายาเาูหวาระแว ะลัวว่าผ่านพิศทำเสียเรื่อฤษ์แเหมือนรั้่อน อย่าว่าแ่เรื่อเสียฤษ์แเลย ผู้ให่สอรอบรัว็แทบะมอหน้าันไม่ิเสีย้วย้ำ
"่วยไม่ไ้" ผ่านพิศยัไหล่ เสยผมปรหน้า ลมทะเลอบพัมาปัให้เสียทรบ่อยๆ ภรรยาพูเหมือนว่าเาผิ
"ัน็รู้ว่า่วยไม่ไ้ แุ่พ่อับุแม่ฝัใำเป็นพิเศษ พี่ระาร็เสียวสันหลันพิธีรน้ำเสร็เลย"
พราวาหัวเราะอีเมื่อนึถึสีหน้าหม่นหมออเ้าบ่าว เาแอบมาระิบับเธอในห้อแ่ัว้วย ไม่สนใสันิว่าเ้าสาวนั่ฟัาแป๋วอยู่้วย
"ถามว่าแน่ใหรือเปล่าที่พาุมา้วย านเลี้ยืนนี้ะไม่โนุถล่มใ่ไหม"
"อะไรัน ไประิบระาบันอนไหน ทำไมผมไม่รู้ล่ะ ไอ้หมอนี่วอนเสียแล้ว"
ผ่านพิศปั้นเสียุำๆ เาี้ไปยัโหินเี้ย ูมือเธอไปนั่ ทะเลรหน้าสวย สบ ลื่นม้วนัวเ้าหาฝั่อย่า้าๆ แไม่ั เหมาะแ่ารเินเล่นหรือเินีบันอย่าที่เาำลัทำ
เพื่อวามสบายใอทุฝ่าย เาพาภรรยามาพัโรแรม ใ้เวลาวันนี้ับพรุ่นี้ใล้ิันให้มาที่สุ แ่านันรบปีแล้ว วามรู้สึอยาีบยัอยู่
ไม่เยลืมวันแรที่เอ พราวาน่ารั สใส ิริยามารยาทที่เรียบร้อยมาึูเาเ้ามาใล้ไ้อย่าประหลา และาวันนั้น หัวใเา็ร้อนไปหม บอัวเอว่าถ้าไม่ไ้เธอมาเป็นู่ีวิ เา้อายแน่ๆ
"มาหวานอะไรันป่านนี้" พราวาิเินๆ มีวามสุอยู่ในอ้อมอหลวมที่สามีล้อมรั
"ผมะหวานแบบนี้ลอไป รัแบบนี้ลอไป ว่าที่เราะไ้แ่านัน เหมือนว่าเราผ่านอุปสรรมาเยอะ"
พราวาหัวเราะแ่็พยัหน้าเห็น้วย บิามารา้าราารรูไม่อบหน้าเ๊ๆ อผ่านพิศ ส่วนผู้ให่ทารอบรัวเา็ไม่อบสาวหน้าอ่อนเรียบร้อย ุเมา่อนมาทาเปรี้ยว วัยอาะไม่ให้ เพราะปีนี้็เียหสิบแล้ว แ่เรื่อแ่ัวูา สาวๆ บานยัมีอายๆ
ว่าะลเอยันไ้ ้อแอบนัเอนัเที่ยว แอบุยโทรศัพท์ันึื่น ระทั่มาราับไ้ วามรัที่่อนเป็นวามลับแโพละ บิามาราอออาารหวและีันทันที พอเรียนบ็มัมือให้แ่านับระาร
"ิถึวิไลวรรับภูผานะ ป่านนี้มีลูหรือยั็ไม่รู้"
วามหลัลุลัสะุับเสียเปรยอสามีเ้า พราวาพยัหน้าอี ฝ่ายเธอมีวิไลวรรเป็นเพื่อนรั ฝ่ายเา็มีภูผาเป็นเพื่อนาย ถ้าไม่ไ้สอนนี้่วยสอส่อหา่าวส่ให้ัน ป่านนี้เธอเป็นภรรยาอระารไปแล้ว และวามรัอเธอับผ่านพิศ็ะบลั้แ่ปี่อน
"้อหาเวลาไปเยี่ยมบ้า" เธอเปรยเหมือนอวามเห็น
"รอให้ผ่านานให่ิ้นสำัไป่อน แล้วเราะไป"
"ัน้อรอสินะ"
"เอ.. เสียอนไปหรือเปล่า ไหนมาูบปรับแ่เสียหน่อยิ"
สามีทะเล้นปนทะลึ่ ับาบิหมายูบริั่ปาว่า เรื่ออะไระยอม่ายๆ บนายหามีนเินผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ เาไม่อายแ่เธออาย ไม่้อมาทำเนียนสวมรอยธรรมเนียมฝรั่ับเธอเสียให้ยา
"อุ๊ย ลูโป่ ันไปื้อ่อนนะ"
"นึหรือว่ามันะ่วยใหุ้รอพ้นูบร้อนบนายหาไ้ ุพราว โ่น่า"
ผ่านพิศะโนแหย่ไล่หลั ยิ้มว้าอย่ามีวามสุ เาไม่ไ้วิ่ามไป เพราะภรรยาไม่ไ้หนีไปไหน เธอเป็นสาวโริ เห็นลูโป่ทีไร็อใไม่ไหวสัที เหมือนเาเวลาเห็นรูปทรอสิ่ปลูสร้าแปลๆ สายา็ถูรึ หรือบาะ็ทำท่าลืมโลไปเลย
ลูบอลสีรุ้ใบย่อมลิ้มานปลายเท้า ผ่านพิศ้มหยิบึ้นมาโยนเล่น สายาวาหาเ้าอ อาะเป็นแม่หนูแ้มยุ้ยัวลมป้อมในุว่ายน้ำสีบานเย็นสเินมาับสาวสวยหุ่นเพรียวสมส่วน หล่อนูสใสแมส่าในุระโปรเินายหาลายอไม้ระุ๋มระิ๋ม
"อแม่หนู่ะ ันอืนไ้ไหม"
"รับ"
เาส่ให้ สบาเรียวำสนิทู่นั้นแล้วแปลบๆ ึ้นในใ เหมือนเยเอันที่ไหนมา่อนหรือเปล่า ุ้นๆ แ่ยามะทันหันลับนึไม่ออ
"ลูสาวหรือรับ" เาวนุย ูหล่อนส่ลูบอลให้แม่หนูยิ้มแ้ ห่าไปไม่ี่้าวเห็นหิร่าท้วมวัมือหยอยๆ
"โน่น่ะ แม่อแ เราไม่รู้ัันหรอ เอันระหว่าทา็เินุยันมา นลูบอลหลุมือแม่หนู"
ระหว่าที่เสียใสทำหน้าที่ วหน้าผุผาพราวเสน่ห์แทบไม่ไ้มอู่สนทนาเลย หล่อนสนใทะเลผืนสบมาว่า ผมหยัศยาวพลิ้วเลียไหล่ับแ้ม หล่อนแ่เี่ยวไปุรวมไว้อี้านหนึ่อลำอระห ผิวไหล่เปลือย็พลันเผยวามาวผุผ่อไม่แพ้วหน้าสวยั
"เป็นนไทยหรือเปล่ารับ" ผ่านพิศถามให้แน่ใ
"ทำไมุถึิว่าันเป็นาว่าาิ"
หล่อนเหลียวมา หลุบามอปาหยัไ้รูปอนถาม ิในใล้ายโนเสี้ยนเล็ๆ รูผิว เยเอหน้าหนุ่มหน้าาีนนี้มา่อนหรือเปล่า ทำไมรู้สึุ้นอย่าประหลา
"ผมไม่แน่ใ ไม่อย่านั้นะถามหรือ"
"ปาี" หล่อนมแมทึ่ หัวเราะอบใ แ่เสียเบาอยู่ในลำอ ็ไม่าฝันนี่ว่าะไ้ยินฝ่ายร้ามโผผา
"ไม่ริหรอรับ มีแ่นอบิว่าผมปาร้าย"
"อุ๊ย แหม ปาัน็ไม่เบานะะบอให้"
ผ่านพิศเลิิ้ว ไม่าฝันว่าหล่อนะนั่ลเบียสะโพเลย ้นแนเสียสีันนิๆ หล่อนรวบผมบิเลียวเป็นมวยแล้วรั้วยผ้ารัผมลายอไม้ เาเพิ่สัเว่าหล่อนสวมแทนำไล้อมือ ราวนี้็ไ้ื่นมลำระหออาวเ็มา ลมทะเลพัมาวูบหนึ่ ลิ่นหอมอ่อนๆ ็โยบาออมาาัวหล่อน
"ลิ่นมะลิ" เาพึมพำ เผลอสูลึ หล่อนเหลียวมา เา็รีบยิ้มอโทษ แอบสูลิ่นายสาวนี่มันเสียมารยาทนะ
"ลิ่นโปรอัน" หล่อนบอ "ันอบทุอย่าที่เป็นไทยๆ "
"ผม็เหมือนันรับ ยินีที่ไุ้ยัน ผมื่อผ่าน.. "
"เหมามาสิบลูเลย่ะ เี๋ยวะไปแเ็ๆ "
พราวาย้อนลับมาพร้อมับพวลูโป่สีส เสียรึรื้นอเธอทำให้สามีลืมสาวสวยสใสแมส่าไปเลย เาเลื่อนัวลาโหินโยไร้ทีท่าอาลัยอาวร์ ่วยภรรยาหอบหิ้วพวลูโป่ แล้วหันไปล่าวลาับสาวแปลหน้าว่า
"เรา้ออัว่อน ท่าทาุเป็นนัท่อเที่ยวเหมือนเรา อให้เที่ยวให้สนุนะรับ"
"อบุ ไม่เสียมารยาทนะถ้าันะอเาว่าุสอนเป็นแฟนัน"
"เราเป็นสามีภรรยาันรับ" ผ่านพิศเลย้วยเสียภาภูมิใมา โอบไหล่มนนามอวแอีนิ้วย
"โอ้ ยินี้วย เป็นู่ที่น่ารัมา"
"อบุรับ ลา่อน"
"ลา่อน"
สามีภรรยาผละไปโยไม่เหลียวหลัลับมาอีเลย ผ่านพิศ้อื่นเ้นแทบระโ ถ้าไ้รู้ว่าสาวสใสแมส่าที่เาุย้วยไม่ี่ำไม่ใ่ใรอื่น หล่อนือายะวัน สถาปนิมือทอเมือนิวยอร์ที่เินทาลับเมือไทยบ้านเิ่อนำหน เพราะอยามีเวลาเที่ยวส่วนัวสัสี่ห้าวัน่อนะเริ่มานริันั่นเอ
ลื่นทะเลรวราอออ้อนสายลมหนาว น้ำ้าโรยัวในวามมื แ่หามอผ่านผนัระใส็ออะยาหน่อย มันไม่ยอมเผยัวให้เห็นไ้่ายๆ ถ้าแผ่ไอเย็นพอ่ำผิวละ็พอไหว
"หอมั"
พราวาถูรบวนเสียแล้ว อุส่าห์สร้าอารม์ื่ม่ำับบรรยาาศ สามีอมนปนร้อนรั็มาป่วน้วยูบแสนหวาน ไออุ่นพรม่านทั่ว้นอ สามีไ้ลิ้นไปเรื่อยระทั่สิ้นสุลรหู มือระหายในพิศวาสเล้าลึทรวสวยที่ยั่อนอยู่ในเสื้อนอน แ่ทายว่าไม่ถึอึใ มัน้อถูำั
"ำัสิ่ีวาีว่า เะะสายาเป็นบ้า เห็น้วยไหม"
นั่นไ เสียระเส่าเว้าวอนให้ล้อยามิี้ใส่หูมาแล้ว พราวาสะท้านระนวาบหวาม สามีำัุนอนอย่ามีลีลา โลมลูบแผ่วเสียสีเนื้อเนียนลัเลาะามแนวโ้เว้า ัวเา็หย่อนามิ้นผ้าที่หล่นรอมเท้า
"อวทะเลหรือ"
"วามมื้วย"
ภรรยาอุส่าห์ระเ้า หายใแรๆ อ้อนว่าาบ่านล่วหน้าไป่อนแล้ว สามีไม่เมาสันิ ทันทีที่รอบหน้าหล่อทะเล้นประบิรัรัหวาน ลื่นทะเลอันแสนไพเราะ็่อยโบมือลาล่าถอยให้ลื่นสวาทสาัแทนที่
ผนัระใสสะท้อนเาสามีผ่านพิศบำเรอรั ภรรยาพราวาเสียวสยิวัวเร็ ัปานิ่วหน้า ปาสั่นอ้าเผยอลอเสียรวราาห้ว บาะระเส่าถี่ั่สารภาพว่าถูใับ่วปรนเปรอุัน
"พิศ"
ผ่านพิศยิ้มเอ็นูว่าภรรยาทรมาน รา็แทบไม่ไหวแล้ว ายเปลือยส่ายสั่นในวแน เาเสียวปนสยิวรุนแรอนเธอหยัเร็สะโพส่รัรัหวานอัิปาลิ้น ื่ม่ำระน้อารแรล้าะสัมผัสลื่น่านร้อนอบสนอ
"รนี้เลยนะ"
เาระิบพลุ่พล่าน ยับเ่าย้ายายเปลือยสวยประบผนัเย็นเียบ แล้ว่อยยืัวยืน นาบูบพิศวาสบยี้เมามัน าบ่านเือบร้อไห้เมื่อภรรยาอรัลูบไล้แหนหว เธอเร่ัวเออบสนอวาม้อารเร่าร้อน เาผละูบหลใหล พาย้ายุไ้ลำอหอม ทรวสะท้าน แล้วเริ่ม้นบำเรอบทบาทสามี้วยลีลาเร้าใ
"โอ พิศ รนี้หนาว" เธอเว้าวอนระเส่า เลือพิศวาสสูบี ทั่วแ้มแปลั่ เหื่อเริ่มผุื้นในไรผม
"ไ้ เราย้ายไปที่เีย"
เธอราลึเมื่อเาำเป็น้อผละบทบาทสามีลั่วะ ทอายให้อุ้ม เสียว่านอนเธอลูบไล้แผอ พอถึเีย็เสียวัว่าเมื่อเธอแยาโอบรัสะโพเพรียว
"ห่มผ้า็ไม่หนาวแล้ว ถ้ายัหนาวอี แสว่าหนาวอย่าอื่น อันนี้่วยไม่ไ้"
สามีทะเล้นในห้วรั พราวาื่ม่ำับรสูบละมุนละไมที่เาป้อน เธอระหายไม่เยอิ่ม ปรารถนาไม่เยสร่า เาอรัายเธออย่าระหาย เธอ็โลมลูบายเา้วยอาารเียวัน
ูบพิศวาสเล้ายี้่อไปอย่าเมามัน บทบาทสามีเื่อมรัรัหวานไปผนึัเิม เธอโปรปรานัหวะโยนุ่มๆ ื่นอบเสียหายใแรๆ ร้นอนอุ่น ผ่านพิศีพร้อมทุอย่า เป็นเพื่อนรุ่นพี่ เป็นู่รัปาร้าย เป็นสามีที่บำเรอรัไ้สุอารม์ รอยสวาททุรอยทั่วร่าายือประัษ์หลัานอันรารึ เาเรียมันว่าวามรั ใ่ เธอ็เรียมันแบบนั้น
ผ่านทิพย์ไม่เยายไปาวามทรำ วามรัที่แม้ะพราห่าันไลนละโล็ไม่เยหรี่แสับัวเอ รูปถ่ายใบเิม อิริยาบถเิม และถููบ้ำแล้ว้ำอี้วยแรโหยหาเิม ลายเป็นมวลวามเศร้าเร่เร้าน้ำา ายะวันพาแนบอแล้วสะอื้นหหู่
"รู้อย่านี้ผมพาุไปื้อน้ำมะพร้าว้วยันเลยีว่า" บัิบ่น ึรูปออ ุมมือเปื้อนน้ำา
"พูอะไร ไม่รู้เรื่อ" หล่อนเถียอู้อี้ สูมูพาหน้าหม่นหมอเมินไปทาอื่น
"ไปเอสามีภรรยาบนายหาไ พอลับถึห้อพั แล้วุทำอะไร"
"ันทำอะไรล่ะ ิถึเยๆ เอ"
"น้ำาพราแบบนี้น่ะหรือ เถีย้าๆ ูๆ ะมั" บัิถอนใ ยมือเปื้อนน้ำาึ้นูบปลอบประโลม เสียทุ้ม็วิวอน "อย่าบีบั้นหัวใัวเอให้เศร้า้ำาอีเลย นายทิพย์าเราไปนานถึยี่สิบปีแล้ว เวลาไม่น้อยเลยนะะวัน เลิทำร้ายัวเอเถอะ"
"ันสบายี ไม่เยทำร้ายัวเอสัที"
"ริหรือ แล้วนั่นอะไร อาหารเย็นืหมแล้ว ทำไมไม่ิน"
"ไม่หิว" ายะวันสวนลับ ย่นิ้วนิ่วหน้า "หิวเมื่อไหร่็ินเอ ไหนล่ะ แฟ้มที่สั่ให้ไปหามาน่ะ"
"สั่หรือ เี๋ยวเถอะ"
หล่อนหัวเราะำๆ น้ำายัไม่แห้เสีย้วย้ำ เวลาบัิเือ็น่ารัี เาึาวาวเียว หล่อนแหย่เล่นหันเหวามห่วใยอเาเท่านั้นเอ ไม่อยาให้ทุ่มเททำี้วยลอเวลาแบบนั้นเลย ถ้าหล่อนแพ้ใ็ว่าไปอย่า แ่ยี่สิบปีที่ผ่านมา หัวใรัอันมั่น่อสามีผู้ล่วลับไม่เยหวั่นไหวเลยแม้แ่น้อย
"นึอะไรึ้นมาอี ไหนบอว่าอยาเที่ยวเล่นให้เพลินใ่อนไ แล้วู่ๆ ทำไมถึอยาอ่านแฟ้มานึ้นมา"
เานั่้ออาหารเย็นืเ็มโ๊ะ เือัที่หล่อนมอ้ามวามสำัอสุภาพ ราาถูแพไม่เป็นไร อให้ินเถอะ แ่บ่อยรั้มาที่เาื้อมาเพื่อให้หล่อนแอบเททิ้
ายะวันไม่อบำถามัไ้ หล่อนย้ายมานั่เ้าอี้ปลายเีย ลาหมอน้ามาทับบนั วาแฟ้มทับอีั้น พลิเอสารแ่ละหน้าผ่านาไปอย่าลวๆ ที่อยาูริๆ ือส่วนอผู้ร่วมาน่าหา
หลัาที่แยาหนุ่มแปลหน้าบนายหา หล่อน็เ็บรอบหน้าหล่อเือยโสลับมารุ่นิหมมุ่น เพราะมั่นใริๆ ว่า้อเยเอันมา่อน
"ูอะไร" บัิลุมาะโ ิ้วเ้มระุะอุทานเสียสูแมน "ผ่านพิศ"
"ัน็ไม่แน่ใ แ่ล้ายมาเลย ริไหม" ายะวันรำพึับัวเอมาว่า
"ผมไม่รู้" เพื่อนหนุ่มให่ยัไหล่ ลาเสียหนั "อนผมมา เาไปแล้ว เห็นแ่้าหลั ไม่หล่อเลย"
"บ้าหรือ" สาวหม้ายีแนุนๆ "เห็นแ่้าหลัแล้วโมเมรวบรัมั่ายั เาหล่อมา่าหา แววายโส ท่าทา็หยิ่ๆ ทะนัว ปาร้าย้วย" บรรยายเท่าที่ำไ้้วยเสียื่นม แล้วบ้วยเสียหัวเราะำๆ
"เป็นุสมบัิที่ี มิน่าล่ะ ถึไม่โสแล้ว"
ายะวันปิแฟ้มแล้วยึ้นทุบัเ้าอเสียเ้มที่ัอ เาิอะไรอยู่ อย่านึว่าหล่อนไม่รู้เียวนะ ระแวว่าหล่อนเผลอใอบพ่อหนุ่มน้อยหรือ ิเ้าไปไ้
"ใ่ อายุน้อยนี่แหละ ประเ็นให้้อับามอเลย" บัิไม่ปิเสธ
"ันเยแ่ไ้ยินว่าโแ่อบินห้าอ่อนไม่ใ่หรือ อย่าันเรียว่าโแ่้วยหรือ"
"สำนวนนี้ับสำนวนไ่แ่แม่ปลา่อนมันเ้าาันไ้้วยพฤิรรมที่ล้ายๆ ันือินเ็"
"อืม" หม้ายสาวทำเสียน แววาร้อนสวาท "หรือว่าันน่าะลอู เบื่อโแ่แถวนี้ะายอยู่แล้ว"
บัิัปาถลึาใสุ่นๆ เาทำทีบีบอู่หมายหม้ายในวใ หล่อนหัวเราะอบใให่ อาารึมเาหหู่็หายไปาอิริยาบถ อนลุามแรุอเา ็ูว่าระับระเึ้น าเป็นประายุน เาไม่ทันสัเเห็นหรอ นระทั่หล่อนสะุาโ๊ะ ัวเะมำมาน แล้วล้มทับลุเยันบนพื้นพรม
"เ็บไหม" หล่อนถามแผ่ว หลุบสำรวาบึบึนที่หน้าผาหล่อนระแทเ็มแร
"เ็บมายี่สิบปีแล้ว ยัเ็บ่อไปไ้อี อยาให้หายเ็บไหมล่ะ"
"ทั้ปี"
หล่อนหยิเนื้ออแ็ เบะปาหมั่นไส้มา ะมีสัรั้หรือเปล่าที่เาะไม่โยเรื่อทีุ่ยันไป้อับรั้าเียวอัวเอ ปา็ทำเป็นพูีว่าะไม่ัน แ่เาลืมไปว่ายิ่ทำี้วยมาเท่าไหร่ หล่อน็ยิ่อึอัมา หายใไม่ออ แล้วอยาอร้อออไปรๆ เสีย้วย้ำว่าถอยออไปหน่อย
"ผมสั่อาหารให้ใหม่" เาลุึ้น ่วยึมือหล่อนึ้น้วย
"ไม่้อหรอ ึแล้ว ไม่่อยหิว้วย อ้อ เรือล่ะ เ่าไ้หรือเปล่า"
"ไ้ เ้านายสั่แล้วนี่ เินวามสามารถแ่ไหน็้อันทุรันสำเร็"
"ปาหวาน"
"รไหน"
"ริัแันนั่นไ"
หล่อนย่นมูใส่ พาหุ่นเพรียวสมส่วนไปนอนว่ำามสบายบนเีย เท้าาเปินิยสาร เียบไปสัสอสามนาที เา็นึว่าหล่อนเพลินแล้ว ึั้ท่าลับห้อัวเอ แวะหยิบแฟ้มานิมือไป้วย ที่ไหนไ้ หล่อนลับรีบลุมานั่แล้วสั่ึัเลยว่า 'วาไว้ เี๋ยวันะู่อ'
ความคิดเห็น