คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Our Lyrics : Chapter 5
Chapter 5
“ถ้าจะลำบากขนาดนี้รอซื้อหนังมาดูที่บ้านดีกว่ามั้ง”
ประโยคเรียกเสียงหัวเราะที่ทำให้อีกคนหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยหางตาผ่านแว่นดำและหัวเราะร่วนออกมา ชุดที่เปลี่ยนหลังจากเสร็จงานคอนเสิร์ตขนาดเล็ก ถึงจะแต่งแค่เพียงเสื้อเชิ้ตแขนยาวพอดีตัวกับกางเกงขาสั้น แว่นดำเพื่อปกปิดใบหน้าอีกหน่อย แต่ก็คงไม่อาจปกปิดกายขาวผ่องที่บ่งบอง ’ออร่า’ ถึงความเป็นศิลปินได้
น้อยคนนักที่เดินผ่านเธอแล้วไม่เหลียวหลังกลับมามองคนข้างๆอีกคราเพื่อให้แน่ใจ. .บ้างก็ไม่สนใจ บ้างก็หันไปซุบซิบกับคนที่เดินมาด้วย บ้างยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วยซ้ำ. .รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก.. ไม่เคยเดินห้างแล้วอึดอัดเท่านี้มาก่อน ความคิดที่ไปไกลว่าอาจจะตกเป็นข่าวกับคนตัวเล็กทำให้เขาเดินออกห่างเธอและทิ้งระยะห่างโดยให้อีกคนนำหน้าไปหนึ่งเมตร
ดวงตากลมหันหาคนร่างสูงเพื่อจะถามความเห็นว่าอยากดูเรื่องอะไรแต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า หยุดและเหลียวหลังหาร่างสูงที่ค่อยๆเดินมาหยุดข้างเธอ เขายิ้มแห้งส่วนเธอก็ทำได้แค่ขมวดคิ้ว ไม่ทันได้เอ่ยปากถามว่าทำไมถึงเดินช้าขนาดนั้นก็ต้องละความสนใจไปหาเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่เดินตรงมาหาพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ
“พี่ฟาง ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” เธอไม่ได้อึกอักแต่กลับตอบตกลงและย่อตัวเพื่อให้อยู่ระดับเดียวกันกับคนตัวเล็ก เมื่อได้รูปแล้วเด็กคนนั้นก็เดินหายไป เธอหันกลับไปมองอีกคนที่เดินทิ้งระยะห่างไปด้านข้างเสียเยอะจึงเร่งฝีเท้าไปดึงเขามาใกล้
“รังเกียจเหรอ” ปล่อยชายเสื้อคนร่างโปร่งให้เป็นอิสระก่อนจะถามปนหัวเราะออกไป รอยยิ้มแหยๆที่ทำให้เธออมยิ้ม อะไรของเขานะ . .อีกคนส่ายหน้าไปมาและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเริ่มเดินต่อไป
“เลือกหนังให้หน่อย” เอ่ยเบาๆขณะที่เธอและเขามาหยุดอยู่ที่มอนิเตอร์จอใหญ่ที่เลื่อนตารางหนังนับเกือบสิบเรื่องขึ้นไปมา
“อ้าว ที่ชวนมาดูไม่ได้มีหนังที่อยากดูไว้แล้วเหรอ”
“อยากดูหนัง แต่ไม่รู้จะดูเรื่องอะไร” ดวงตาไร้เดียงสานั่นทำให้เขาหลุดยิ้มออกมาและส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะในลำคอ คนอะไร อยากดูหนังแต่มาแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย. .น่ารักชะมัดยาก
“งั้นเอางี้” เอ่ยออกไปก่อนจะก้าวเท้าไปยังช่องซื้อตั๋วหนังโดยไม่รออีกคน
“เอ่อ เอาหนังที่ใกล้เวลานี้ที่สุดครับ” เอ่ยออกไปอย่างเก้ๆกังๆแต่ยังทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงน่ารักให้พนักงานสาวยิ้มและพยักหน้าก่อนจะก้มลงกดจอคอมพิวเตอร์ให้เขาดู
“กี่ที่คะ”
“สองค่ะ” เบิกตามองราคาที่ปรากฏขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าหนังดำออกมาและหยิบธนบัตรสีเทาใบเดียวในกระเป๋ายื่นให้ . .เป็นคนไม่ชอบพกเงินเท่าไหร่ ถ้าหมดก็กดเอทีเอ็ม. .
ไม่นานนักตั๋วสองใบก็อยู่ในมือ กลับหลังหันมาอีกทีคนตัวเล็กก็กำลังวุ่นอยู่กับป็อปคอร์นเต็มกล่องที่เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ เดินเข้าไปหาเพื่อช่วยถือแก้วน้ำแก้วใหญ่ให้อีกคนได้จัดการข้าวโพดร้อนถนัดมือ
“นี่ ค่าตั๋วเท่าไหร่เหรอคะ” คำถามที่ทำให้เขายิ้มบางๆแล้วหยิบป็อปคอร์นในกล่องมากินบ้าง
“ไม่เป็นไร กินไปเถอะ”
“เลี้ยงหรอเนี่ย” ยักคิ้วให้คนร่างเล็กยิ้มกว้างก่อนจะเดินนำเข้าไปยังโรงหนัง ไม่ลืมที่จะหยุดรออีกคนเพราะเกรงว่าคนร่างบางจะหลงแถวที่นั่ง แต่ก็คงไม่ เพราะเธอและเขานั่งชั้นบนสุดของโรงหนัง. .สำหรับดารา ถ้าไม่นั่งบนสุด ก็คงเป็นล่างสุด
ลำบากเหมือนกันแหะ. .นั่งแถวบนก็กระเป๋าแบนกันหน่อยก็เท่านั้นเอง. .สบายกว่าด้านล่างที่ไม่ต้องเงยคอให้เมื่อย
“อ๊ายยยยยยยยยยยยย” เสียงคนด้านข้างที่ทำให้เขาต้องสะดุ้งโหยงและจับแขนคนร่างเล็กที่โผเกาะแขนไว้ซะแน่น ก็คงไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะตกใจกลัวซะขนาดนั้น ทีแรกก็ไม่ได้รู้หรอกว่าหนังที่ตัวเองไปเลือกให้นั้นจะเป็นหนังผีซึ่ง ตัวเองก็ไม่ได้ดูบ่อยแต่ก็ไม่ได้กลัว. .อีกคนยกสองมือปิดหูและหลับตาปี๋พลางโน้มมาที่แขนเขาเป็นเหมือนเกราะกำบังภาพบนจอยักษ์ หัวเราะในลำคอก่อนจะเอื้อมไปลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“กลัวมากมั้ย” อีกคนพยักหน้างึกงักและกลับไปอยู่ในท่าเดิม ขดเหมือนกิ้งกือ แตกต่างก็แค่ดูน่ารักเอามากๆก็เท่านั้นเอง
“ออกไปข้างนอกมั้ย”
“อื้อออ” ได้ยินแค่เสียงตอบรับเล็ดลอดออกมา แต่ใบหน้ายังคงก้มงุดอย่างนั้น ลุกขึ้นก่อนจะสะกิดให้อีกคนตามออกมาไม่ทันได้ก้าวจนพ้นเก้าอี้ตัวสุดท้ายร่างเล็กก็พุ่งพรวดเพื่อที่จะแทรกตัวออกจากโรงหนังให้เร็วที่สุด. .แต่ตัวเธอเองยังไม่พ้น แล้วฟางจะพ้นได้ยังไงกัน พยายามจะหลบแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว. .ไม่รู้ว่ายังไงแต่สุดท้ายก็ล้มลงไปนั่งกับเก้าอี้ตัวริมสุดโดยมีร่างเล็กที่ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนตักของเขา
ใบหน้าหวานที่กระแทกลงมาให้ไหล่กว้าง ขาที่หยัดไม่อยู่ด้วยความกลัวที่ทำให้เธอมุ่งแต่จะวิ่งออกนอกโรงหนังทำให้สุดท้ายมาตกอยู่ในอ้อมกอดเขา
“ฟาง ใจเย็น” หัวเราะกับใบหน้าเหวอของอีกคนที่ทำท่าจะฟาดมือใส่แขนเขาแต่ก็ลดมือลงและเปลี่ยนเป็นยันกายลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากโรงหนังแทน
“คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเนี่ย เลือกหนังยังไงเนี่ย” ทำปากบู้พลางเสยผมที่ปิดหน้าขึ้นพลางสะบัดหน้าไล่ภาพน่ากลัวชวนสะดุ้งออกไป เฮ้อ. .กลัวจริงๆนะเนี่ย
อีกคนทิ้งกายลงกับโซฟาหน้าโรงหนังข้างเธอ มองเขาที่ดูชิวๆ. .เท้าที่วางพาดยาวไม่เกรงใจคนเดินผ่าน หัวที่พิงกับกำแพงและพูดอย่างอารมณ์ดี
“ก็ตอนจองไม่รู้หรอก ก็บอกเขาว่าเอาหนังที่ใกล้ที่สุด แล้วก็จองบนสุดสำหรับคุณดาราไง แต่ไม่นึกว่าจะเป็นหนังผี ไม่นึกว่าฟางจะกลัวขนาดนี้ด้วย ฮ่าๆ” ร่ายยาวจนสุดท้ายก็หยุดยิ้มไม่ได้ หัวเราะออกมานิดๆแต่ใบหน้าของฟางจะขวัญหายไม่จาง เอื้อมมือไปวางลงบนผมบลอนด์เบาและยีมันอย่างเบามือก่อนขะเขยิบไปใกล้และถือวิสาสะโน้มหัวฟูลงมาซบไหล่เขา
“ขวัญเอ๊ย ขวัญมา ฮ่าๆ” เอ่ยออกไปและปล่อยให้อีกคนหายกลัว
“มันก็แค่หนัง ไม่มีอะไรหรอก”
แชะ!
พึ่บ. .หันควับไปมองต้นเสียงและน้ำหนักที่ไหล่ชองเขาที่ยกขึ้นเร็วไว สัญชาตญาณที่ทำให้เขาต้องลุกขึ้นและก้าวเท้าเตรียมวิ่งออกไปล่าชายคนหนึ่งที่ยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเขาและฟางแต่ทว่า. .
“ไม่ต้องตามไปหรอก ถ้าแก้วตามไป เรื่องมันจะยาว อีกอย่างเขาจะจำหน้าแก้วได้นะ” ร่างบางเตือนสติและรั้งไว้ด้วยการคว้าแขนเขาไว้. .พยักหน้าเบาๆก่อนจะถอนหายใจอย่างเป็นกังวล
“ถ้ามันเป็นข่าว ก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฟางไม่ทำโปรดิวเซอร์หน้าใหม่เสียชื่อหรอก” เหมือนหญิงสาวร่างเล็กกับใบหน้าหวาดกลัวจะหายไปแล้ว เหลือก็แต่คนเดิมที่ทวีคูณความน่ารักเข้าไปอีกเท่าตัว ยิ้มให้กับร่างเล็กที่พยายามทำให้เขาโล่งใจ
เหมือนวันนี้เราจะผลัดกันปลอบนะ
“ไปเถอะ”
ผลักแผ่นหลังคนร่างโปร่งให้เดินหน้า เธอคงไม่กลับเข้าไปในโรงหนังนั่นอีกต่อให้มันได้รับรางวัลออสการ์หรือหนังดีเด่น มันน่ากลัวจนขนลุกเกินไป คืนนี้ยังคิดไม่ตกว่าเธอจะนอนได้หรือไม่ อ่า.. จะโทษคนร่างสูงข้างเธอก็ไม่ได้สินะ เดาสุ่มเลือกหนังเพราะเธอไม่ยอมเลือกมาแต่แรก. .ที่จริงเขาเลี้ยงหนังด้วยซ้ำไป
“ขอโทษนะ แก้วเสียเงินฟรีเลย ไว้ฟางชดเชยให้นะ” เอ่ยพลางยื่นเงินให้กับหญิงสาวประจำร้านไอศกรีมแบรนด์หนึ่ง. .ด้วยความที่ไม่รู้จะทำอะไรจึงเลือกที่จะหาอะไรทานไปเดินไป..นานๆเธอจะได้เที่ยวที
ก็เพราะไม่มีเพื่อนมาเดินเท่าไหร่นัก. .คนเดียวก็แปลกอยู่ ยิ่งเป็นคนอยู่คนเดียวไม่เป็นอย่างเธอ
“ไม่เป็นไรหรอก พูดเหมือนฟางว่างบ่อยขนาดนั้น” ว่าพลางกัดไอศกรีมโคนในมือไปอีกคำ มองคนตัวเล็กที่มองรอบๆก้อนขนมหวานว่าจะเลือกกัดมุมไหนก่อนจึงหัวเราะในใจเล็กๆ
“ยังไงแก้วก็ต้องเป็นโปรดิวเซอร์ให้ฟางไม่ใช่เหรอ” ตาใสหันมาสบตาเขาทำให้ยิ้มและนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะแกล้งพูดออกไปให้ฟางฟาดแขนเฉี่ยวเสื้อเขา ดีที่หลบทัน
“เบื่อหน้าตายเลย”
ฟึ่บ!
“แหน่ะ! ไม่โดน” วืด..เพล้ง เสียงเอฟเฟคหน้าแตกและเสียฟอร์มของเธอทำให้ต้องก้มหน้างุดหลบอีกคนที่หัวเราะลั่น กัดของหวานเพื่อคงฟอร์มของเธอ. .เชอะ! มองอีกคนด้วยหางตาที่ทำท่าเดินกินอย่างสบายใจ
“หมั่นไส้”
“อะไรนะ” โน้มลงไปแกล้งจ้องอีกคนที่ทำหน้าบู้ใส่ นึกขำที่งอนเขาเหมือนเด็กๆ. .ก็แค่หลบทัน ฮ่ะๆ
“คนอะไร เก๊กก็เก๊ก”
“ไม่ได้เก๊ก ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” แก้วว่าก่อนจะจัดการไอศกรีมใหม้หมดเสีย..นี่เขากับฟางกำลังเดินอย่างไม่มีจุดหมาย เดินตามคนตัวเล็กไปอย่างนั้น. .จะไปไหนก็ยังไม่รู้ เหมือนฟางจะเดินไปเรื่อยๆอย่างนั้น
“เท่ดีนะ” กลายเป็นคำชมที่ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วจนคนตัวเล็กหันมามองหน้าและยิ้มบางๆ
“ก็ แมนดี” เธอว่าอีกคำชมก่อนจะก้มหน้ากัดขนมปังโคนเพื่อหลบตาเขา ไม่รู้สิ. .ชมแก้วต่อหน้ามัน. .
. .ยังไงๆ แหะ
“น่ารักล่ะสิ” น้ำเสียงนิ่งๆทำให้ฟางหลุดขำออกมาก่อนจะตอบอืมออกมาให้ลำคอทำให้เขาต้องอมยิ้มและมองเหมือนว่าอีกคนพูดจริงรึเปล่า. .ทั้งที่ปกติแล้ว ฟางจะกล้ามากกว่าเขาที่คอยหลบตาอยู่เรื่อย คราวนี้มันกลับอยากรู้. .
“ว่าไงนะ” คำถามที่ทำให้ฟางเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วใส่แล้วขยับริมฝีปากเป็นคำทำให้ใบหน้าของเขา..
“ชมว่าน่ารักแค่นี้ต้องหน้าแดงด้วยเหรอ ฮะๆ” ไม่สนใจอีกคนที่แกล้งเอามือแตะตัวเขาให้สนใจ ซึ่งอีกคนก็ทำเป็นนิ่งและเดินต่อ
ยิ้มกรุ้มกริ่มที่แก้วทำเป็นเมินเธอและพยายามนิ่งให้ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อนั้นจางลงตามเวลา. .และมันก็เป็นเช่นนั้น ใบหน้าเขากลายเป็นเหมือนปกติ ขาวผ่องเช่นเคย แปลกที่ใบหน้าเรียบเฉยกึ่งเย็นชาทำให้เธอจ้องมองอยู่นานพลางอมยิ้ม
“กลับกันยัง” คำถามกึ่งๆว่าเขาอยากกลับหรือแค่ถามไถ่ทำให้เธอพยักหน้าขึ้นลง. .ที่จริงก็ไม่รู้จะไปไหนต่อ นั่งรถเล่นคงจะดีกว่ามั้ง. .รถติดเช่นเคย
แสงไฟสีแดงอ่อนๆทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่าเบื่อ.. พลางมองรถหลายคันแล่นผ่าน ใบหน้าของเขาก็นิ่งเฉยเหมือนเคย. .แค่เฉยๆเขายังดูดี ยิ้มกับตัวเองเมื่อความคิดแบบนั้นผุดขึ้น..เธอก็แค่รู้สึกคนข้างๆนั้นน่ามองอย่างบอกไม่ถูก. .
“มองอยู่นั่นล่ะ มีอะไรรึเปล่า” นั่นทำให้เธอต้องเหวอและแกล้งทำเป็นมองตรงไปข้างหน้า
“ยังไม่อยากกลับบ้าน” เอ่ยขึ้นลอยๆก่อนจะเคาะนิ้วกับจังหวะเพลงบนขาเรียวของเธอ
“แล้วจะไปไหนล่ะ สองทุ่มแล้วนะ” เขาขยับมือจากพวงมาลัยและวางมันลงที่ใหม่ไม่ห่างจากที่เดิมนัก คาดว่าคงเมื่อยจากการนั่งอยู่ในท่านั้นนานๆ แต่เหมือนเขาจะยังสบายๆ ตามใจว่าเธออยากไปไหนก็ไป
“ไปบ้านโปรดิวเซอร์”
“พี่เอบ้านอีกทางเลยนะ”
“โปรดิวเซอร์ที่บ้านใกล้ฟางสิ” นั่นทำให้เธอเบิกตากว้างจนเกือบเหยียบเบรกกระทันหัน. .ก็ใครมันจะไปคิด ว่าจู่ๆคนข้างๆจะพูดว่าอยากไปเที่ยวบ้านเขา . .บ้านใหม่ที่ยังไม่สมบูรณ์แบบเท่าไหร่ เหลืออีกห้องหนึ่งที่ยังเหลือ..
“ล้อเล่น อย่าทำหน้างั้นสิ กลับบ้านแหละ” ใบหน้าเหวอทำให้เธอรู้สึกใจไม่ดี บางทีก็อาจจะล้ำเส้นหรือสนิทกับเขาไวเกินไป. .นิสัยของเธอที่อาจเข้ากับคนอื่นง่ายหรือเร็วไปจริงๆ
“ถ้ายังไม่อยากกลับจริงๆ ไปบ้านแก้วก่อนก็ได้” รอยยิ้มนั่นปรากฎขึ้นจางๆและหันมาให้เธอเห็น. .สบายใจ และพยักหน้าให้เป็นไปตามนั้น.. รู้สึกโล่งที่เขาไม่ถามว่าทำไมต้องไป. .เห็นผลที่มันปรากฎชัดในใจ
ว่าไม่อยากอยู่คนเดียว. .
ก็แค่เบื่อกับการกลับบ้านไปเจอบ้านเดิมๆ. .ห้องนอนเดิมๆ..ไม่รู้สิ ก็แค่เบื่อ. . เหงา ล่ะมั้ง
“อยู่คนเดียวเหรอ” คำถามที่ผุดขึ้นเมื่ออีกคนปล่อยให้เธอเดินสำรวจอย่างสบายใจ ยกเว้นห้องชั้นสองที่เธอไม่กล้ายุ่งย่ามมาก นั่งลงกับโซฟากว้างพร้อมกับรับโกโก้ร้อนในแก้วขาวมาในมือ จิบมันตามมารยาทแต่สุดท้ายก็กลับวางไม่ลง ปล่อยให้อีกคนขำเธอเหมือนที่กำลังกินโอวัลตินไม่วางมือ
“อร่อยใช่ไหม”
“เคยเป็นบาริสต้าเหรอ” คำถามที่ทำให้เขายิ้มก่อนจะตอบออกไป
“ตอนม.ปลายเคยช่วยน้าทำร้านคอฟฟี่ช็อปน่ะ”
“บอกสูตรมั่งสิ”
“ไม่ได้ สูตรของน้า ห้ามเผยแพร่” พองลมเหมือนเด็กอย่างเสียดาย มองน้ำหวานสีน้ำตาลเข้มในแก้วที่เหลือเพียงครึ่งเดียว. .รู้สึกว่ามันหอมหวานกลมกล่อมอย่างบอกไม่ถูก.. ความรู้สึกที่ไม่เหมือนคอฟฟี่ช็อปทั่วไป
“แล้วจะได้กินอีกไหมล่ะ” ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปหาใบหน้าคมที่ยิ้มและเอ่ยออกมานิ่งๆ
“เดี๋ยวทำใส่กระติกให้กลับไปกินบ้านเลยเอามั้ย” สุดท้ายก็หัวเราะร่วนออกมาทั้งคู่ คนร่างโปร่งตัดสินใจลุกขึ้นก่อนจะเรียกให้คนตัวเล็กเดินตามเขาเข้าไปในครัว ไม่นานนักก็เลื่อนตัวเองขึ้นไปนั่งบนเคาท์เตอร์ที่ตั้งกลางห้องครัว บอกให้คนร่างบางหยิบแก้วเปล่าและกดน้ำร้อนใส่ จากนั้นก็บอกสูตรอัตราการใส่ส่วนผสมต่างๆ จนสุดท้ายเมื่อเสร็จแก้วนั้นก็เข้ามาอยู่ในมือเขา.. ยกมันขึ้นลองชิม ก่อนจะทิ้งให้รสชาติไหลลงคอไปช้าๆ
“ยังไม่เสร็จ” แหย่ให้อีกคนทะลึ้งตาใส่ก่อนจะบ่นอุบว่าเธอก็ทำตามสูตรเขาแล้ว ปล่อยให้อีกคนบ่นก่อนจะหยิบนมสีขาวโพลนลงลวดลายบนโกโก้. .การกระทำของเขาทำให้คนตัวเล็กเบิกตากว้างเหมือนเด็ก. .ทั้งๆที่อายุทั้งสองคนก็บรรลุนิติภาวะมาได้ซักพัก นึกขำที่ฟางดูตื่นเต้นและอยากทำได้บ้าง
มองรูปบนโกโก้ที่เป็นสีขาวตัดกับสีน้ำตาลทำให้เห็นเป็นรูปเด่นชัด. .รูปหัวใจ.. ที่ทำให้เธอใจเต้น เผลอคิดไปเองว่าเขาตั้งใจก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิด. .ลายนี้อาจจะทำง่ายสุดล่ะมั้ง. .อีกอย่าง ใครๆเขาก็ทำเป็นลายนี้ ยิ้มกับสิ่งที่ปรากฎตรงหน้าที่เขายื่นมันให้มาอยู่ในมือเธอ. .ยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลาทำให้เธอเอ่ยขอบคุณออกไป
ขอบคุณ. .สำหรับความสุขวันนี้
“จำสูตรไม่ได้แล้ว” ยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อเขิน . ถึงวิธีของเขามันไมได้มากมาย แต่ก็พิถีพิถันอยู่ ใส่ครึ่งช้อนบ้าง เต็มบ้าง พูนบ้าง . .นึกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร ความจำของเธอกำลังปนกันมั่วซั่วไปเสียหมด
“ไว้โอกาสหน้าจะทำให้กินอีกละกัน” ยกที่เหลือในแก้วให้คนตัวเล็กเป็นคนจัดการ ส่วนตัวเองก็ลุกออกจากเคาท์เตอร์และมุ่งไปยังอ่างล้างแก้วและจัดการให้เรียบร้อย
ปล่อยให้คนร่างบางส่งเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วอย่างนั้นพลางทำความสะอาด.. หันไปมองคนตัวเล็กที่กระดกจนหมดแล้วยื่นแก้วใบนั้นให้เธอ รับมันมาและเก็บกวาดใบสุดท้ายให้เรียบร้อยก่อนจะจัดเก็บเข้าตู้
5 ทุ่มกว่าๆ. .ยกโทรศัพท์ขึ้นดูเวลาในขณะที่รถคันหรูสีดำกำลังเคลื่อนเข้าสู่หน้าบ้านของเธอ. .เปิดประตูรถและเอ่ยขอบคุณก่อนจะปิดมันและโบกมือลา. .ยกมือขึ้นป้องปากที่หาวนอนด้วยความอ่อนเพลีย
. .ดีเหมือนกัน ที่ไม่ต้องอยู่คนเดียว. .กลับบ้านก็นอนเลยแบบนี้
อยากให้เป็นแบบนี้ทุกวัน. .
อา. .อยากดื่มโกโก้ร้อนทุกวันด้วย
ความคิดเห็น