คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 ดาร์คเนส กับ ดาร์ค
บทที่1 ดาร์คเนส กับ ดาร์ค
เช้าวันหนึ่ง
ในฟาร์มบนภูเขาทางตอนเหนือของประเทศดรากอนดาร์ก มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลา ผมยาวคล้ายผู้หญิงแต่มัดรวมไว้ที่ท้ายทอย ที่ใครเห็นต้องคิดว่า 'เขาคงเป็นดาราที่ไหนสักแห่งมาเป็นคนฟาร์มอยู่ที่นี่แน่' และถ้าใครไปปลุกเขาเข้าคงถูกโกรธใส่เพราะเด็กหนุ่มกำลังหลับสบาย แถมกำลังฝัน
ในความฝันของเด็กหนุ่ม...
"ที่นี่ที่ไหน?" เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองแล้วเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ จนไปเจอกับสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่ง ที่นอนขดตัวจนดูไม่ออกว่าเป็นตัวอะไร เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ สิ่งนั้น เมื่อดูใกล้ๆ ปรากฏว่ามันเป็นมังกรสีดำขนาดเท่ารถบรรทุก ที่ตัวด้านใต้ของมันเป็นสีขาว ตั้งแต่หัวถึงไหล่(มีขาสี่ขาไหล่คือตรงขาคู่หน้า)มีหนามยาวที่หันลงไปทางหาง ตรงใต้ตาที่หลับสนิทนั้นเป็นสีทองทั้งสองข้าง มังกรดำค่อยๆ ลืมตาจนเห็นว่าตาของมันเป็นสีทองเช่นกัน นัยน์ตาของมันเป็นสีดำที่เป็นรอยขีดเหมือตาของงู
"นี่น่ะเหรอ 'ผู้ครอบครอง' ของเรา "
"อ๊ะ!" เด็กหนุ่มยังไม่ทันได้พูดอะไรก็สะดุ้งตื่นซะก่อนพร้อมกับกลิ่นไหม้ และควันสีขาวที่หลังมือขวาของเขา เมื่อยกขึ้นดูปรากฏว่ามีรอยสักพระจันทร์เสี้ยวสีดำ มีเมฆบังบางส่วน
เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจมันมากนักเขารีบออกจากโกดังที่เขาใช้เป็นที่นอนชั่วคราว เด็กหนุ่มวิ่งออกจากโกดังแล้ววิ่งไปยังบ้านเล็กๆ หลังหนึ่งในเขตฟาร์ม
"มาสักทีนะ" เสียงทุ้มดังขึ้น เด็กหนุ่มหน้าซีดทันทีเพราะคนตรงหน้าคือลุงที่ใจร้ายของเขา
เขาเป็นเด็กกำพร้าพ่อและแม่เพราะว่าพ่อกับแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต ซึ่งตอนนั้นเขายังเด็กอยู่และเป็นคนรอด ลุงกับป้าของเขาจึงรับเลี้ยงเขาไว้ ลุงกับป้าเขาบอกว่าเขาเป็นลูกครึ่งแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นลูกครึ่งอะไร
"ไปทำงานได้แล้ว ดรากอนนีซ ไม่สิ ดราโกนีซ เอ๊ะ! หรือว่า ดรากอน นะ" ลุงของเขาพูดชื่อของเขาสามชื่อเลย เพราะต้องการเหยียดหยามเรื่องชื่อของเขาเพราะก่อนหน้านี้เขามีชื่อ แต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุเขาก็จำชื่อไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มคิดชื่อขึ้นมาเอง
'งาน' ที่ลุงของเขาพูดถึงคือต้องขึ้นภูเขาไปหาบน้ำมาเพื่อให้สัตว์ในฟาร์มได้ดื่มกัน ดรากอนนีซวิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ โดยเอาถังไปด้วยเพื่อตักน้ำ และระหว่างทางจะฟังเสียงนกร้องไปด้วย แต่เพราะเพลินไปหน่อยดรากอนนีซจึงสะดุดก้อนหินแล้วกลิ้งลงเนินอย่างหยุดไม่ได้ ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเด็กหนุ่มเสียจริงเมื่อเด็กหนุ่มดันตกลงไปในหลุมที่มืดมากจบมองไม่เห็นอะไรเลย ระหว่างที่เด็กหนุ่มตกลงไปก็ชนกับก้อนหินแข็งๆ แถมโดนหินที่งอกที่อยู่ข้างตัวบาดจนเลือดไหล
กว่าจะลงมาถึงก้นหลุมดรากอนนีซก็แทบไม่ต่างไปจากน้ำแดงปั่น เพราะทั้งตัวมีแต่เลือด เลือด เลือด และก็เลือด ระหว่างที่ตกลงมาเด็กหนุ่มหมดสติไปหลายครั้งแต่โชคเข้าข้างเขา (อีกแล้ว) เพราะเมื่อหมดสติไปถ้าโดนบาดอีกก็จะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"มืดจะ..." ดรากอนนีซพูดได้แค่นั้นคบไฟก็ต่างพากันติดไฟกันหมด ซึ่งนั่นทำให้เด็กหนุ่มเอ๋อไปเพราะปรกติมันต้องคลำหาทางเอาเองไม่ใช่เหรอ? ราวกับเป็นตามความคิดเพราะทันทีที่นึกไปได้แค่ไม่กี่วิคบไปก็ดับหมด
"หา?เล่นงี้เลยเรอะ"
"ก็เออสิยะ" เสียงหวานดังขึ้นที่หูแต่เมื่อเด็กหนุ่มมองรอบตัวกลับมองไม่เห็นอะไร
"ใครน่ะ?" เด็กหนุ่มถาม
"ฝุ่นมั้ง" เสียงนั้นดังขึ้นอีก
กวนประสาทใช่เล่นนะแม่คุณ... เด็กหนุ่มคิดในใจ
"ว่าฉันเหรอ!" เสียงหวานตวาด
"เปล่า"
"โกหก ฉันอ่านใจได้นะยะ"
"งั้นบอกทีว่าฉันคิดอะไรอยู่"
เมื่อเช้าเราฝันเห็นมังกรสีดำ... เด็กหนุ่มคิด
"เมื่อเช้านายฝันเห็นมังกรสีดำ...ซึ่งคือฉันเอง ให้นายสั่งให้ไฟติดอีกครั้งแล้วตรงหน้านายจะมีถ้ำ ให้นายเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนนายจะเห็นหอคอยสี ดำเดินเข้าไปและขึ้นไปบนสุด นายจะเจอผลึกสีดำเก็บไว้อย่าทิ้งเด็ดขาดเพราะฉันอยู่ในนั้น" เสียงหวานหายไปแล้วทิ้งให้ดรากอนนีซยืนงงอยู่คนเดียว
คงต้องทำอย่างนั้นล่ะนะ... เด็กหนุ่มคิดแล้วสั่งให้ไฟติดทันที เป็นอย่างที่เสียงปริศนาบอกตรงหน้าเป็นถ้ำจริงๆ ดรากอนนีซหยิบคบเพลิงแล้วเดิน เข้าไปในถ้ำอย่างไม่กลัวความมืดเพราะเขาชินกับความมืดมาตั้งแต่เด็ก
เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ก็เห็นแสงสว่างที่ใครเห็นคงพูดว่า 'เห็นทางออกแล้ว!' แน่นอน แต่สำหรับดรากอนนีซไม่เป็นแบบนั้น...เมื่อออกมาแล้วเขาก็อยู่กลางทุ่งหญ้าที่มีแสงแดดอ่อนๆ ทุกอย่างลงตัวถ้าไม่ใช่เพราะ...
วู้ม! วู้ม! วู้ม! ครืน! เปรี้ยง!
เสียงลมพัดแรงอย่างน่ากลัว เสียงฟ้าร้องปนฟ้าผ่า ดับความหวังที่จะอยู่ในสถานที่สวยๆ ไปหมด (= =") ไกลออกไปอีกหน่อยจากตรงที่เขายืนอยูเป็นวิหารสีดำสนิทรูปร่างไม่ประหลาดมันตั้งตรงส่วนปลายหอคอยนั้นทะลุเมฆขึ้นไป (= =")
เอาเข้าไป จะให้เราอยู่ในนรกหรือไงหอคอยนั่นสูงเอาการ...
"อย่าบ่น" เสียงหวานดังขึ้นอีกรอบ
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ? ฉันจะได้เรียกถูก"
"ดาร์ค...ชื่อของฉันคือ ดาร์ค ดรากอน อย่าพูดมากขึ้นไป"
ดรากอนนีซจึงต้องขึ้นไปอย่างไม่เต็มใจนักเพราะดาร์คบอกว่าถ้าไม่ไปเธอจะพูดไปเรื่อยๆ ให้เขารำคาญจนต้องไปเอาผลึกให้ได้ ทางขึ้นเป็นขั้นบันไดหินอ่อน ตอนแรกเขาคิดว่าคงเหนื่อยแน่ถ้าจะไปถึงยอดแต่ปรากฏว่าเมื่อลองเหยียบขั้นบันไดตัวเบาก็เบาลงจนกระโดดหนึ่งทีตัวเขาก็เคลื่อนไปถึง5เมตร
ดรากอนนีซกระโดดไปเรื่อยๆ โดยไม่กลัวตกลงมาและเมื่อขึ้นมาถึงยอดหอคอยเขาก็หอบ เพราะกว่าจะขึ้นมาถึงยอดได้ต้องใช้เวลานานมาก (ที่จริงเพราะหอคอยสูง) ตรงหน้าเขาตอนนี้มีผลึกสี่เหลี่ยมรูปว่าวสีดำอนาดเท่าลูกปิงปองลอยอยู่ และด้านหลังเป็นรูปปั้นมังกรมันเหมือนกันกับตัวที่อยู่ในความฝันของเขาเลย
"นายต้องเอาเลือดไปทาบนผลึกนั่นให้ทั่ว ถ้าทำแบบนั้นนายจะเป็น 'ผู้ครอบครอง' อย่างสมบูรณ์ แต่ฉันจะกลายเป็นเด็กอ่ะ ทำไงดี" ดาร์คพูด
"กลับไปเป็นเด็กละดีแล้ว...เธอจะได้ด่าฉันแบบฟังไม่รู้เรื่อง" เขาตอบกลับไป
"ว่าไงน้าาา! ถ้างั้นฉันด่านายแหลกแน่เพราะถ้านายมีพลังมากขึ้นฉันก็จะโตขึ้น และถ้ามากถึงขีดจำกัดฉันก็จะออกมาได้ตอนนั้นฉันคงโตแล้วล่ะ เตรียมตัวไว้เลยนะนายดรากอน!" ดาร์คตอบอย่างโกรธจัดจนกลายเป็นเสียงตะโกน
"และไม่ว่ายังไงนายห้ามจะ..." ดาร์คพูดเตือนแต่ไม่ทันแล้วเมื่อเธอเห็นดรากอนนีซกัดนิ้วตัวเองแล้วไปทาทั่วผลึก โชคดีที่ฟันของเขา...ต้องเรียกว่าเขี้ยวมากกว่า เพราะมันแหลมขนาดเหล็กยังเป็นรูในการกัดเพียงครั้งเดียว
"ม่ายยยยย!" ดาร์คกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเพราะแสงสว่างวาบทันทีที่ผลึกนั้นอาบเลือด เมื่อแสงจางไปผลึกตรงหน้าก็หายไปด้วยแต่กลับไปปรากฏตรงกลางหน้าอกของดรากอนนีซ
"ฉ้าน (ฉัน )บอกนายแย้ว (แล้ว) ไงว่าหย่า (อย่า) แตะมันด้วยเลือดเด็ก (เด็ด) ขาด" เสียงของดาร์คแหลมเหมือนเด็กแถมเสียงยานอีก
ฟังแล้วดูน่ารักซะไม่มี... ดรากอนนีซคิด
เสียงของดาร์คเงียบไปแล้วแต่ดรากอนนีซยังได้ยินแว่วๆ ว่า "ตาบ้า! ฉ้าน (ฉัน) บอกนายแย้ว (แล้ว) แต่นายยังไปแตะมันด้วยเลือดอีก ตาบ้า! บ้า บ้า บ้า บ้า บ้าที่สุก (สุด) แง้ เฉียงมัง (เสียงมัน) ไม่ชัก (ชัด) อ่ะ"
แกร๊ง!
เมื่อดรากอนนีซจะเดินลงบันไดก็มีเสียงเหมือนโซ่ถูกดึงพร้อมกับร่างกายที่เดินไปข้างหน้าไม่ได้ เมื่อเด็กหนุ่มดูดีๆ ปรากฏว่าโซ่นั้นมันติดอยู่ที่ผลึกตรงอกของเขากับดาบคู่สีดำสนิทที่อยู่ตรงหน้ารูปปั้นมังกร โดยวางไขว้กัน
"เฮ้อ!" ดรากอนนีซถอนหายใจแล้วเดินไปดึงดาบออกมาทีเดียวทั้งสองเล่ม โดยไม่รู้เลยว่ามีคนอีก10คนที่ทำแบบเขา
ในประเทศทางทิศตะวันออกมีอยู่3คนที่ทำแบบนั้น
ในประเทศทางทิศใต้มีอยู่2คนที่ทำแบบนั้น
ในประเทศทางทิศเหนือมีอยู่2คนที่ทำแบบนั้น
ในประเทศทางทิศตะวันตก(ไม่นับดรากอนนีซ)มีอยู่2คนที่ทำแบบนี้
ในเกาะกลางทะเลแห่งหนึ่งมีอยู่1คนที่ทำแบบนั้น
ที่กล่าวมาคือคนที่เจอเหตุการณ์เดียวกันกับดรากอนนีซเพียงแต่แตกต่างกันแค่บางส่วนเท่านั้น
ในโลกมาร
มังกรตัวหนึ่งที่สีดำทั้งตัวและมีหนามอยู่ทั่วตัว เขาของมันม้วนเหมือนเขาของแกะแต่อันนี้ม้วนแล้วหันปลายมาด้านหน้า ที่กลางอกมีแสงสีแดงส่องแสงเรืองรอง นี่คือมังกรมาร เดวิลดรากอน...เดวิลดรากอนเป็นมังกรที่ออกมาก่อนตัวอื่นโดยไม่ต้องมีมนุษย์มาทำให้มันออกจากผลึก...มันใช้พลังทำลายผลึกเอง
จู่ๆ ดวงตาที่ปิดสนิทก็เบิกโพลงทำให้เห็นดวงตาสีแดงฉาน มันพูดเบาๆ ว่า "มังกรทั้งหมดตื่นแล้ว...ต้องรีบกำจัด ก่อนที่มันจะขวางแผนการของข้า สมุนของข้าจงไล่ล่าพวกมันซะ!" ทันทีที่มันพูดก็มีมนุษย์ในชุดคลุมสีดำ11คนโผล่ออกมาแล้วพูดว่า "ขอรับ!" ก่อนจะหายตัวไป เมื่อเห็นว่าสมุนของมันหายไปแล้วมันก็พูดขึ้นว่า "แผนการของข้ากำลังไปได้ด้วยดี พวกเจ้าคงหยุดข้าไม่ได้แล้วล่ะโดยเฉพาะพวกเจ้าเลย...โกเดส มิดไนท์ เดียตี้ ดาร์ค"
กลับมาที่ดรากอนนีซ
ด้วยความอยากรู้ทำให้ดรากอนนีซจับดาบ ความรู้สึกเหมือนถูกมีดนับล้านแทงทั้งตัวพร้อมกับเลือกที่ออกมาทางปาก หู จมูกและดวงตา ในที่สุดมันก็หยุดลง...พร้อมกับดาบนั้นได้ปล่อยควันสีดำออกมา แต่ผลึกที่หน้าอกของเขากลับดูดควันนั่นเข้าไปจนหมด เมื่อหายเจ็บไปจนหมดและมีใจดูดาบอีกครั้ง (เขาเผลอคิดว่ามันจะมีมือพุ่งออกมาจากดาบแล้วควักลูกตาเขาออก) ดรากอนนีซจึงได้ดูดาบแบบชัดๆ มันเป็นดาบสีดำสนิท ใบดาบยังเป็นสีดำเลยด้วยซ้ำ บนตัวดาบมีลวดลายสีขาวดูตัดกันกับสีของดาบ
แกร๊ก!ๆๆ ครืน!
หอคอยสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงพร้อมกับเพดานที่หล่นลงมา
ตู้ม!
โชคดีที่ดรากอนนีซกระโดดหลบทันจึงรดจากการถูกทับไปอย่างหวุดหวิดแถมยังไม่ลืมหยิบดาบมาด้วย "เวร" ดรากอนนีซพูดเบาๆ แล้วออกวิ่งสุดแรงเกิด เมื่อออกมาได้หอคอยก็ถล่มทางที่เขาออกมาพอดีแต่เขายังหยุดวิ่งไม่ได้เมื่อ...
ครืน! ครืนๆ!! เปรี้ยง!!!
คือเสียงที่ฟ้าร้องอย่างดังพร้อมกับฟ้าที่ผ่าลงมาและเกือบโดนหลังเขาไปนิดเดียว ตอนแรกดรากอนนีซคิดจะหาที่หลบแต่...มันไม่ที่หลบนี่สิเพราะมันเป็นที่โล่งแจ้ง(= =!) เมื่อเป็นอย่างนั้นการแข่งวิ่งที่เดิมพันด้วยชีวิตจึงเกิดขึ้น
ผ่านไป20นาที
ในที่สุดดรากอนนีซก็ออกมาได้ในสถาพที่ไม่เป็นอะไรมากเท่าไหร่ เมื่ออกมาแล้วดรากอนนีซจึงเอาถังน้ำวิ่งขึ้นเขาไปตักน้ำเหมือนกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝัน เมื่อตักน้ำเสร็จแล้วเขาก็ลงไปที่หมู่บ้านโดยไม่สนใจดาบที่กำลังเรืองแสงอยู่ที่เอวเขาเลย
"นี่มันอะไรกัน!"
ดรากอนนีซตะโกนออกมาเมื่อเห็นฟาร์มของลุงเขากำลังลุกไหม้ เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปที่หน้าฟาร์มเพราะเห็นร่างหนึ่งนอนอยู่...ร่างลุงของเขาเอง "ลุงครับ!" ดรากอนนีซจับไหล่ของลุงตัวเองแล้วเขย่าไปมาพร้อมกับตะโกนเรียกไปด้วย ลุงของเขาลืมตาขึ้นมาแล้วถอดสร้อยเส้นหนึ่ง แหวนวงหนึ่ง และหยิบถุงผ้าออกมาพร้อมกับสั่งเสีย "เอาของพวกนี้ไป แค่กๆๆ มันมีประโยชน์กับแกและ...แกเป็นลูกครึ่งมนุษย์กับ..." เสียงเงียบไปพร้อมกับน้ำตาของดรากอนนีซ ไหลออกมา
"เจอตัวแล้ว"
เสียงแปลกๆ ดังขึ้นพร้อมกับคนที่ใส่ผ้าคลุมสีดำ "ตายซะเถอะ!" มันพูดพร้อมกับบนมือปรากฏลูกบอลสีดำแล้วซัดลงบนหัวของดรากอนนีซ แต่ก่อนที่ลูกบอลนั้นจะถึงหัวของดรากอนนีซก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขาซึ่งไม่ใช่เสียงของดาร์ค พร้อมกับบรรยากาศรอบด้านช้าลงเป็นภาพสโลโมชั่น
"เจ้าอยากได้พลังไหม?"
"นั่นใคร?"
"ข้าถามว่าเจ้าอยากได้พลังไหม?"
"แล้วฉันจะเอาไว้ทำอะไรล่ะ?"
"เพื่อความอยู่รอดของเจ้าเอง เอาเป็นว่าตอนนี้เป็นต้นไปเจ้าจะถูกล่า คนรอบตัวเจ้าจะถูกฆ่า เจ้าต้องมีพลังเพื่อความอยู่รอดและแก้แค้นให้กับคนรอบตัวเจ้า...ว่ายังไงเจ้าต้องการพลังไหม?"
"ต้องการ" ดรากอนนีซตอบและพร้อมกันนั้นลูกบอลสีดำก็ถูกหัวเขาพอดี!
ตู้ม!
"เรียบร้อย" มนุษย์ในชุดคลุมสีดำพูดและเดินจากไปแต่ตอนนั้นเอง...
ฉึก! ฉั่วะ!
กรงเล็บหนึ่งก็แทงทะลุหน้าอกของมนุษย์ในชุดคลุมสีดำแล้วกระชากออกโดยมีหัวใจติดไปด้วย! เมื่อมันหันไปดูก็เห็นเด็กหนุ่มที่มันเพิ่งกำจัดไปถือหัวใจของมันอยู่!
"มะ...ไม่จริง...ร่างกายมังกร...อะไรกันพลังยังไม่แกร่งแต่กลับมีร่างกายมังกรแล้ว!" มนุษย์ในชุดคลุมสีดำพูดอย่างตกตะลึง พร้อมกับหัวของตัวเองที่ถูกดาบฟันขาดและสลายเป็นควันไปแต่ก่อนที่ควันจะสลายไปมันก็พูดออกมาว่า
"จงระวัง"
ดรากอนนีซที่ตอนนี้มีร่างกายมังกรจึงดูเหมือนตัวประหลาด แขนที่มีเกล็ดสีดำปกคลุม ดวงตาสีทองและหนังใต้ตาก็สีทองเช่นกันแต่มันขีดยาวไปถึงคางของเขา ไม่ต้องอธิบายอะไรมากบอกได้สั้นๆ ว่า...เขากลายเป็นมังกรที่เหมือนกับตัวในความฝันของเขา ทั้งปีก แขนขา ลำตัว ใบหน้า แถมยังมีหางเพิ่มมาอีกด้วย
และจู่ๆ เด็กหนุ่มก็ล้มลงทันทีและร่างกายเริ่มกลับสภาพเดิม สติที่มีอยู่ดับวูบลงทันทีเป็นเพราะยังไม่ชินกับร่างกายมังกรนั่นเอง
เมื่อตื่นขึ้นมาปรากฏว่าตัวเขาอยู่ในป่าตรงหน้าเป็นกองไฟ แถมตอนนี้...ยังนอนอยู่บนตักผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเธอเห็นว่าเด็กหนุ่มลืมตาขึ้นแก้มตัวเองก็แดงระเรื่อทันที "ฟ็อกซ์เขาเป็นยังงะ...โอ๊ะ! ขอโทษนะงั้นฉันไปละ ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ" ผู้หญิงอีกคนเดินมาและเห็นเข้าพอดีจึงเดินไปแถมคำพูดเอาไว้ก่อนไปอีกทำให้หน้าของฟ็อกซ์ที่แดงอยู่แล้วแดงหนักเข้าไปใหญ่
"...เอ่อ...คือว่า..." ดรากอนนีซเมื่อรู้ว่าอยู่บนตักของหญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นทันที แล้วหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าที่แดงถึงใบหู แต่พอดีว่าทางที่หันไปดันเป็นที่ผู้หญิงคนเมื่อกี้ซ่อนอยู่พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคน
"ออกมาเถอะ" เขาพูด ผู้หญิงคนนั้นกับเด็กหนุ่มอีกคนจึงเดินออกมา
ผู้หญิงคนนั้นมีผมสีฟ้า นัยน์ตาสีเทา สูงเกือบเท่าเขา ผิวขาว ใบหน้ารูปไข่ ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นมีผมสีทอง นัยน์ตาสีน้ำตาล สูงเท่าเอวเขา ผิวขาว ใบหน้ารูปไข่
"เอาล่ะ! มาแนะนำตัวกันหน่อยฉันชื่อ ฟ็อก นายคงรู้แล้ว ส่วนยัยหัวฟ้านั่นชื่อ บลู และไอ้เด็กนั่นชื่อ โกลด์ เอาล่ะเหลือแต่นายแล้วนะ บอกมานายชื่ออะไร" ประโยคหลังของฟ็อกแข็งกร้าวและดุดัน
"นายนี่น้า...อย่างอื่นไม่เจอดัง (ดัน) ไปเจอโจรเข้าให้" ดาร์คพูดขึ้นแต่พูดชัดขึ้นกว่าเดิม
"โจร...พวกนายเป็นโจรงั้นเหรอ" ดรากอนนีซพูดขึ้น
"ชิ!" ฟ็อกสบถแล้วถือมีดพุ่งมาแทงหน้าอกเขาทันที!
แก๊ง!
มีดของฟ็อกไม่ได้จมลงไปในหน้าอกของดรากอนนีซแต่มันกลับหักทันที "อะไรกัน!" ฟ็อกพูดอย่างตกตะลึง
"ป้องกันตัวเองบ้างสิเดี๋ยวก็ได้ตายแน่" ดาร์คพูดขึ้นพร้อมกับเริ่มควบคุมร่างของดรากอนนีซ
ร่างกายของดรากอนนีซเริ่มเปลี่ยนแปลง เริ่มจากหลังที่เริ่มมีปีกงอก ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นยาวขึ้นละมีเกล็ดคลุม ลำตัวมีเกล็ดทั้งตัว ดวงตาเริ่มเป็นสีทอง ตัวเริ่มกลายเป็นสีดำ นิ้วมือและนิ้วเท้ายาวขึ้นจนกลายเป็นกรงเล็บ แขนขายาวขึ้น เริ่มมีหาง หนามแหลมยาวเริ่มงอกออกมาจากคอไปจนถึงหลัง จนในที่สุดเขาก็กลายเป็นมังกร
ดรากอนนีซที่ตอนนี้ไม่ได้ควบคุมร่างตัวเอง (และเป็นมังกร) ได้วิ่งหนีอย่างสุดแรง(บินไม่ได้เนื่องจากยังไม่หัดบิน) ที่จริงเขาไม่ต้องวิ่งถ้าไม่ใช่เพราะทันทีที่เหล่าโจรเห็นเขาในร่างนี้แทนจะกลัวกลับพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า 'เยี่ยม! เกล็ด เลือด เขา เล็บ ของมังกรขายได้เป็นล้านดรากอน เอ้าพวกเรา! ล่าหมอนั่น'
จู่ๆ ดาร์คก็ปล่อยให้เขาควบคุมตัวเองซึ่งดรากอนนีซก็วิ่งไปด้านหน้าต่อไปเรื่อยๆ ทันทีโดยไม่รู้ว่า...
ว้ากกกก!
เพราะบริเวณแถวนี้มีหน้าผาเยอะทำให้ขาตกลงไป และระหว่างที่ตกเขาก็เริ่มกลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิม เมื่อกลับร่างเดิมอย่างสมบูรณ์...เขาก็ตกลงน้ำ แล้ว
ตู้ม!
ตัวของดรากอนนีซตกลงน้ำอย่างแรงจึงสลบไป แต่ว่า "ฟังนะชื่อแท้จริงของนายไม่ใช่ดรากอนนีซแต่เป็น ดาร์คเนส ส่วนอายุ...ฉันไม่รู้" ดาร์คพูดออกมาพอดีพร้อมกับหน้าของเด็กหนุ่มซีดลงทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในน้ำ เพราะมันคือ...
ปูดำเป็นฝูง!!!!!
เป็นไปตามแผน... ดาร์คคิดในใจขณะมองเด็กหนุ่มว่ายน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่จริงเธอออกมาตั้งนานแล้วก่อนที่ดาร์คเนสจะตื่นด้วยซ้ำ(แต่ออกมาในสภาพที่ตัวเองโปร่งแสงจนเห็นลางๆ)เพื่อออกมาบอกแผนให้กับฟ็อกเพื่อแลกกับเงินเล็กน้อย
"ไม่โหดไปหน่อยหรือ?" ฟ็อกพูดขึ้น
ดาร์คส่ายหน้าและพูดขึ้น "ไม่ต้องห่วงฉันร่ายเวทป้องกันไว้แล้ว...ไม่งั้น 'เหลน' ของหมอนั่นด่าฉันแน่"
(ถ้าอยากรู้ความจริง) ย้อนกลับไปตอนที่ดาร์คเนสสลบเพราะร่างกายมังกร
เมื่อดาร์คเนสสลบไปดาร์คจึงออกมาจากตัวของดาร์คเนสทำให้ดูเหมือนว่าเขาแยกร่างได้
"...เธอ...คือ...มังกรของเขาสินะ..." เสียงหนึ่งดังขึ้นเมื่อดาร์คหันไปดูปรากฏว่าลุงของดาร์คเนสที่นอนหายใจรวยรินอยู่
ดาร์คไม่ตอบแต่พยักหน้า เมื่อลุงของดาร์คเนสเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมาก่อนจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่า
"ฝากดูแลท่าน 'ทวด' ด้วยล่ะ...และก็...อย่า...บอก...อายุกับเรื่องในอดีตของเขาล่ะ..." แล้วเขาก็เงียบไป เมื่อดาร์คเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า
"ฉันต้องดูแลหมอนั่นอยู่แล้ว...แต่ถึงบอกอายุไปหมอนั่นก็ไม่เชื่อแน่..." ดาร์คเว้นคำพูดไว้ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า
"...ว่าเขาน่ะอายุ300ปีแล้ว"
อยากรู้ใช่ไหมครับว่าความเป็นมาของดาร์คเนสเป็นยังไง...ยังไม่บอกก่อนมันจะค่อยๆเปิดเผย
ความคิดเห็น