Hug you every Morrning (กอดเธอในทุกเช้า)

บทที่  1 เพื่อนมัธยม

       หกเดือนผ่านไป ไวกว่าเขียนนิยายเสียอีกตั้งแต่ฉันโดนสั่งพักงานไม่มีกำหนดและกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกับตายาย ซึ่งฉันก็ถือว่าเป็นเรื่องดี เพราะว่าได้อยู่คอยดูแลพวกท่าน และได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยทำ ฉันตัดสินใจทำฟาร์มผักไฮโดรโปนิกส์ ฉันพอมีความรู้เรื่องพวกนี้แต่ไม่มีประสบการณ์กว่าจะลงตัวก็ใช้เวลาเกือบสองเดือน

     ฉันขายผักแค่หน้าฟาร์มกับทางเพจของฉันและนั่นมันทำให้ฉันรายจ่ายมากกว่ารายรับ ฉันจึงมองหาช่องทางการระบายผักของฉันไปตามร้านอาหารต่างๆ และมันทำให้ฉันได้เจอเธอ เพื่อนสมัยมัธยม

    “สวัสดีค่ะ ฉันนัดคุยงานกับเจ้าของร้านไว้ ไม่ทราบว่าให้รอตรงไหนคะ?” ฉันถามพนักงานต้อนรับ ร้านอาหารกึ่งคาเฟ่แห่งหนึ่งที่เปิดยังไม่ถึงเดือนแต่เต็มไปด้วยลูกค้า น่าจะเป็นเพราะร้านมีพื้นที่เยอะ  อยู่ห่างจากตัวเมืองไม่มาก บรรยากาศเงียบสงบ มีโซนครอบครัว โซนแคมปิ้ง โซนสัตว์เลี้ยงเป็นร้านที่สามของวันนี้ที่ฉันมาเสนอขายผักนั่งรอเจ้าของร้านอยู่ในโซนครอบครัว ใจจดใจจ่ออยู่กับการพรีเซ้นผักของตัวเอง 

   “มอร์นิ่งค่าเฟ่ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงหวานๆที่ลอยมากระทบหูฉัน ทำให้ฉันต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามอง ฉันเริ่มมองลงมาจากผมสีน้ำตาลยาวประบ่า นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน เข้ากับปากเล็กๆของเธอ ลักยิ้มที่อยู่แก้มทั้งสองข้าง ถึงไม่ยิ้มก็มองเห็น ผิวขาวราวหิมะ หุ่นยังกับนางเอกละคร ฉันอ้างปากค้างอึ้งในความสวยของเธอ

    “สวัสดีค่ะ คุณอรลดารึเปล่าคะ” เธอเอ่ยปากถามฉัน 

    “อ่อ... อ่อ ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันอรลดาจากฟาร์มผักที่โทรเข้ามาติดต่อเพื่อที่จะนำผักมาส่งขายค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

   “ฉันอรุณรัตน์ เรียกว่า มอร์นิ่ง ก็ได้ค่ะ” เธอแนะนำตัวและนั่งลงตรงข้ามฉัน

   “แล้วคุณอรลดามีชื่อเล่นมั้ยคะ จะได้ไม่เป็นทางการมาก” เสียงหวานๆของเธอถามฉัน แล้วทำไมฉันต้องสนใจเสียงเธอด้วย

    “อ้อมกอดค่ะ เรียกอ้อมเฉยๆก็ได้ค่ะ” ฉันตอบพร้อมยิ้มให้กับเธอ 

    “ชื่อน่ารักดีจังเลยค่ะ” เธออมยิ้ม ให้เห็นยิ่งเห็นลักยิ้มชัดขึ้น คนอะไรสวยจังเลยว่ะ ฉันคิดในใจ

    “ว่าแต่คุณมอร์นิ่ง เป็นคนที่นี่มั้ยค่ะ ทำไมอ้อมไม่คุ้นหน้าเลย” ฉันถามไปด้วยสีหน้าสงสัยเพราะฉันแทบจะรู้จักเจ้าของร้านอาหารในตัวเมืองแทบทุกคน

      “เป็นคนที่นี่แหระค่ะ แต่มอร์นิ่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ตั้งแต่จบ มอต้น” 

     “มอร์นิ่งยังจำคุณอ้อมได้อยู่เลยนะคะ เราเรียนที่เดียวกันตอนมอต้น ไม่แปลกใจที่คุณอ้อมจะจำไม่ได้เพราะมอร์นิ่งเปลี่ยนไปมาก ผิดกับคุณอ้อมที่ยังเหมือนเดิม สวยเหมือนเดิมเลยนะค่ะ” เธอพูดและยิ้มเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง น่ารักซะมัด

  “อ้อมคงแก่แล้วล่ะค่ะ จำไม่ได้เลย ขอโทษด้วยนะคะ ทั้งๆที่คุณจำอ้อมได้” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจตัวเอง

   “ไม่เป็นไรเลยค่ะ มันก็นานแล้ว มอร์นิ่งไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้นค่ะ” เธอพูดพร้อมยิ้มมุมปาก 

    “นี่เป็นตัวอย่างผักจากฟาร์มของอ้อมนะค่ะ มีผักทั้งหมด 8 อย่าง หรือถ้าคุณมอร์นิ่งอยากได้ผักอะไรเพิ่ม สามารถบอกอ้อมมาได้เลยค่ะ” ฉันเอาตัวอย่างผักที่ใส่กล่องมาเปิดให้เธอดู พร้อมกับโชว์รูปถ่ายฟาร์มในมือถือ

  “งั้นมอร์นิ่งรับผักทั้ง 8 ชนิด เริ่มพรุ่งนี้เลย มีแพลนจะเพิ่มเมนูผักเข้ามาในรายการอาหารอยู่พอดี จังหวะตรงกันจังเลยนะคะ”เธอพูดแล้วก็ยิ้มอีกแล้ว ยิ้มบ่อยไปมั้ย

  “ถ้าอย่างนั้นอ้อมจะเริ่มเอาผักเข้ามาส่งทุกเจ็ดโมงเช้านะคะ ขอบคุณมากค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอด้วยความดีใจ

  “ไหนๆเรากำธุรกิจร่วมกันแล้ว อายุเท่ากันแถมก็ยังเคยเรียนที่เดียวกันอีก ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้น่ะ จะได้ดูไม่ห่างเหินกันมาก” เธอพูดด้วยด้วยน้ำเสียงที่ดูสนิทสนม

 “ได้เลย งั้นเราขอไลน์เธอได้ไหม เผื่อเรามีปัญหา ส่งผักไม่ทัน จะได้บอกเธอให้รู้ก่อน จะได้ไม่กระทบกับที่ร้านเธอมาก”เห้ยยยย ฉันก้าวกระโดดไปมั้ยเนี่ย เธอเพิ่งบอกไม่ต้องเรียกคุณ นี่ฉันเรียกแบบนี้เธอจะโอเคไหมนะ

  “ได้สิ เอามือถือมา” ฉันยื่นมือถือให้เธอ 

   “อ่ะ....ถึงไม่ใช่เรื่องงานทักหาเราก็ได้นะ” เธอยื่นมือถือคืนให้ฉัน พร้อมกับยิ้มเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง

    ฉันกลับบ้านมาด้วยใจที่กระวนกระวายอยากรู้เรื่องของเธอ เลยโทรไปหาข้าวปุ้นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมอต้น

        “ปุ้น มึงจำคนที่ชื่อมอร์นิ่ง เรียนที่เดียวกับเรา รุ่นเดียวกันได้ป่ะว่ะ”

        “จำได้สิ ทั้งโรงเรียนมีมันชื่อมอร์นิ่งอยู่คนเดียว ทำไมว่ะ”

        “ก็เขาเป็นเจ้าของร้านที่กูต้องไปส่งผักให้ไง เลยถามมึง เพราะกูจำไม่ได้เลย ว่าแต่มึงมีเฟชหรือไอจีเขามั้ย”

        “อยากเสือกเรื่องมันว่างั้น ฮ่าฮ่า”

        “เออ” 

        “มันเล่นแต่ไอจี  Morning_xx” มันสะกดชื่อให้ฉันฟัง

        “เค แค่นี้แหระ รำคาญ” ฉันตัดบทมันเพราะอยากรีบไปส่องไอจีเธอ

      ผิดหวังชิบหาย ไม่เห็นมีรูปเธอเลย มีแต่รูปต้นไม้ ดอกไม้ อะไรก็ไม่รู้  แต่ยังไงฉันก็ยังกดฟอลโล่เธออยู่ดี

.....................................................................................................................................................................................

 “อ้อม...อ้อมกอดเอ้ย” ตากับยายประสานเสียงเรียกฉัน ให้ไปส่งผัก

  “จ้า กำลังลงไปจ๊ะตา” ฉันซึ่งวันนี้ตื่นสาย เพราะเมื่อคืนเอาแต่ส่งไอจีเธอทั้งคืน

 ตากับยายฉันยังคงแข็งแรง พวกท่านจะตื่นกันแต่เช้าเพื่อมาเก็บผักรอฉัน ฉันเคยบอกว่าไม่ต้องทำ จะจ้างคนงานมาช่วย ท่านก็ไม่ให้ฉันจ้าง บอกให้ฉันประหยัดค่าใช้จ่าย งานมันไม่ได้หนัก อยู่บ้านเฉยๆ ถือว่าได้ออกกำลังกายกันไป ฉันเห็นพวกท่านมีความสุขในการดูแลผัก ฉันก็มีแรงที่จะทำงานต่อไปแล้ว

 วันนี้วันแห่งการเริ่มต้น ฉันยกผักขึ้นท้ายรถกระบะคันเล็กของฉัน ฉันต้องไปส่งผักให้ร้านอาหารทั้งหมดสามที่ และฉันเลือกส่งร้านเธอเป็นร้านสุดท้าย 

 “มาส่งผักค่ะ” ฉันไปถึงร้านตอนเจ็ดโมงตรงไม่เร็วไปไม่ช้าไป แต่ต้องแปลกใจเมื่อคนที่มารับผักกับฉันคือเจ้าของร้านเอง

 “มาตรงเวลาเลยนะ ช่วยยกเข้าไปไว้ในครัวให้เราที” เธอพูดพร้อมกับยกเก้าอี้ลง เพื่อจัดร้าน โดยไม่มีลูกน้องซักคน 

 “เธออยู่คนเดียวหรอ” ฉันเอ่ยถามระหว่างที่จะออกมาจากห้องครัว

  “อ๋อ ใช่ ช่วงนี้ต้องเปิดร้านเอง พนักงานประจำเพิ่งลาออกไป ที่เหลือเป็นพวกเด็กพาร์ทไทม์ จะมาก็ช่วงสายๆเลย”เธอพูดด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย

 “จ้างเรามั้ยละ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเล่น แต่ไม่รู้ทำไมถึงกล้าพูดไปแบบนั้น

 “ถ้าได้แบบนั้นก็คงดีมากๆเลยสิ” เธอจ้องมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

  “ไม่ไหวหรอก ลำพังดูฟาร์มผัก ก็ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนแล้ว สงสัยจะได้แต่งงานกับผักนี่แหระ ฮ่าฮ่าฮ่า” ฉันพูดติดตลกเผื่อเธอจะหัวเราะได้

  “แล้วเธอไม่มีแฟนหรอ” เธอถามฉันด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง 

  “จะเอาเวลาไหนไปมีล่ะ ตั้งแต่ทำฟาร์มก็ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นหรอก สนใจแค่ฟาร์มกับตายาย” ฉันตอบไปตามความจริง 

  “แล้วเธอล่ะ แฟนไปไหน ทำไมไม่มาช่วยเปิดร้าน” ฉันถามเธอกลับ

   “เขาอยู่ไกลน่ะ มาไม่ได้หรอก” เธอตอบฉันเบาๆ ยังคงยิ้มให้ฉันแต่ฉันรับรู้ถึงความเศร้าในน้ำเสียงของเธอ ไม่รู้ทำไมฉันผิดหวังในคำตอบเธอมากขนาดนี้น่ะ

   ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอจนเด็กในร้านเข้ามาทำงานจึงกลับมาที่ฟาร์ม  ฉันอดคิดถึงสีหน้าแววตาและน้ำเสียงของเธอที่ดูไม่ค่อยดีเมื่อตอนเช้านี่ไม่ไหว อยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง แต่ไม่รู้จะมีข้ออ้างอะไรในการทักถาม จึงตัดสินใจรวบรวมความกล้าและทักไป

  “กินข้าวยัง” คำอื่นมีตั้งเยอะแยะ เธอคงไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวหรอกมั้ง ฉันได้แต่ด่าตัวเองตัวเอง

  “ยังเลย เธอล่ะ เข้ามากินข้าวที่ร้านเรามั้ย” นี่เธอชวนฉันไปกินข้าวกับเธอหรอ ไม่ใช่สิ เธอแค่ชวนไปกินที่ร้านเธอ ไม่ใช่กินกับเธอ 

  “ถ้าไปเธอต้องมานั่งกินกับเรานะ” ไม่รู้ทำไมถึงกล้าพิมพ์แบบนั้นไป ถ้าเธอปฏิเสธขึ้นมาละ หน้าแตกหมอไม่รับเย็บแน่

  “ได้สิ เดี๋ยวเราสั่งของอร่อยที่สุดในร้านไว้รอ” ฉันเผลอยิ้มที่เธอตอบมาแบบนี้ เธออาจจะแค่รักษาน้ำใจฉันก็ได้ ยังไงก็เถอะ ฉันก็รีบขับรถไปร้านเธอทันที

.......................................................................................................................................................................................

    “มาแล้วหรอ อาหารมาพอดี” ฉันเดินเข้าไปนั่งตรงโซนฝั่งแคมปิ้งของร้าน เธอสั่งอาหารมาเหมือนเลี้ยงคนทั้งร้าน

    “จะกินหมดมั้ยเนี่ย” ฉันบ่นพึมพำในคอ

    “ไม่ต้องห่วงหรอก กินไม่หมด ให้เด็กๆที่ร้านกินก็ได้”เธอพูด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่ม เธอคงได้ยินที่ฉันบ่น

  บรรยากาศหนาวลม ใบไม้ร่วงหล่น จั้กจั่นร้องเป็นเสียงเพลง อาหารเต็มโต๊ะ เครื่องดื่มอุ่นๆ ฉันนั่งตรงข้ามเธอ มองลักยิ้มทั้งสองข้างของเธอ มันจะชอบขึ้นเวลาเธอเคี้ยว ดูแก้มปล่องๆของเธอเวลาเธอดื่มน้ำ น่ารักจัง ฉันคิดแล้วก็ยิ้มคนเดียว  แต่แล้วอยู่ดีๆนิสัยขี้เสือกของฉันก็ทำงาน

   “ว่าแต่แฟนเธอ เขาอยู่ที่ไหนหรอ ที่ว่าไกลน่ะ”ฉันอดถามเรื่องของแฟนเธอไม่ได้

   “อยู่ญี่ปุ่นน่ะ ไปทำงาน หกเดือนถึงกลับที” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

   “คิดถึงแย่เลยอ่ะดิ ห่างขนาดนี้” ฉันถามต่อ

   “ไม่หรอก ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น” เธอยังคงตอบด้วยสียงเย็นชาเหมือนเดิม

    “แล้ว.....”ฉันกำลังจะถามต่อ แต่เธอสำลักน้ำก่อน  ฉันรีบหยิบทิชชู่เช็ดปากให้เธอ เธอรีบผลักมือฉันออก เธอคงตกใจมากที่ฉันยื่นมือเข้าไปแบบนั้น

    “เราขอโทษ” ฉันขอโทษด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

    “ไม่ๆ เราสิต้องฝ่ายขอโทษ เธออุตส่าห์ช่วย ขอโทษนะ” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ทำไมเธอต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นนะ

         ลมพัดเย็นๆ ใบไม้ตกกระทบพื้นดิน เสียงเพลงเบาๆ กับการได้นั่งกินข้าวกับเธอ ทำไมฉันมีความสุขขนาดนี้ ฉันละสายตาจากหน้าเธอ ลักยิ้มของเธอ เสียงของหวานๆของเธอไม่ได้เลย นี่ฉันเป็นอะไรไป  ความรู้สึกนี้มันคืออะไร มันไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แต่มันเกิดขึ้นกับเธอ

00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000