คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] I hate you end (Kai x Suho)
I hate you (Kai x Suho ) Part 2
“เป็นบ้าอะไรวะจงอิน โดนด่าแล้วยังยิ้มอีกชอบรึไง” คริสเอ่ยแซวเพื่อนที่ยืนจ้องไอติมที่คนเป็นเจ้าของเค้าไม่เอา
“เออ สงสัยฉันจะชอบเค้าแล้ววะ” จงอินพูดออกมาราวกับติดอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง
“ชอบใครวะ”
“จุนมยอน “เสียงจงอินเอ่ยออกมาราวกับเพ้อๆ
“ฉันว่าแล้ว” คริสตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่เมื่อสิ่งที่ตัวเองคิดไว้เป็นไปตามคาด
“แล้วที่นี้จะเอาไง” คริสเลิกคิ้วถาม
“เอาไงเหรอ ก็น้องเค้าชอบนายขนาดนั้นฉันก็คงทำไรไม่ได้วะ” จงอินพูดออกมาพร้อมกับกินไอติมที่เจ้าของๆมันไม่ต้องการ ปล่อยให้เค้าเกลียดฉันแบบนี้ก็พอแล้ว
วันนี้จุนมยอนตื่นแต่เช้าร่างเล็กพิถีพิถันในการแต่งตัวป็นพิเศษก็เพราะว่าวันนี้พี่คริสมีแข่งชิงชนะเลิศ เสื้อผ้าหลายตัวถูกลองและถอดออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะหาตัวที่ถูกใจไม่ได้ สุดท้ายร่างเล็กเลยเลือกเสื้อยืดสีขาวที่แสนจะธรรมดาแต่เพราะเป็นเสื้อที่มีลายสกีนว่า’Kris my love’ทำให้ร่างเล็กที่กำลังลองมันอยู่ยิ้มแล้วยิ้มอีก สุดท้ายก็ใส่ตัวนี้จนได้สินะ อุตส่าห์ทำเองกับมือเลยพี่คริสเห็นจะรู้สึกยังไงนะ ยิ่งคิดจุนมยอนก็ยิ่งเขินหน้าแดงคนเดียวหน้ากระจก
เมื่อมาถึงสนามบาสของมหาวิทยาลัยร่างเล็กก็เลือกที่นั่งที่ใกล้กับขอบสนามมากที่สุดอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างเล็กคงไม่ได้สังเกตว่ามีใครอีกคนนั่งข้างๆใกล้กัน
จุนมยอนนั่งไปสักพักจนถึงเวลาพักของนักกีฬาบาสในครึ่งแรก ร่างเล็กกำลังจะลุกขึ้นเอาเครื่องดื่มที่คริสชอบไปให้แต่ก็ต้องชะงักไว้เมื่อมีชายร่างเล็กอีกคนเดินลงไปข้างสนาม พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่คอยซับเหงื่อให้ร่างสูงของคริส
เหมือนโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว ไม่จริงน่า ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนั้นเป็นใครทำไมพี่คริสถึงยอมให้ทำขนาดนั้น แฟนเหรอ ทำไมไม่เคยรู้เลยล่ะ ท่ามกลางผู้คนมากมายที่นั่งเต็มขอบสนาม ร่างเล็กของจุนมยอนเดินหันหลังออกไปพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ ความเสียใจทำให้ร่างเล็กไม่รู้สึกอายใครหน้าไหนทั้งนั้น
เพราะไม่คิดว่าต้องเสียใจเลยทำให้ร้องไห้ จุนมยอนเดินออกไปเรื่อยๆจนมาถึงหลังโรงยิมที่ที่ปลอดผู้คน ร่างเล็กขอแค่ที่เงียบๆเพื่อที่ตัวเองจะได้ร้องไห้ออกมาหนักๆ คนตัวเล็กทรุดตัวลงนั่งหลังติดกำแพง ใบหน้าเล็กซุกอยู่กับเข่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลและไม่มีทีท่าว่าจะหมดไป จุนมยอนร้องไห้จนตัวสั่นเพราะแรงสะอื้น ถ้าใครมาเห็นตอนนี้คงสงสารร่างเล็กจับใจ เพราะคนที่เคยยิ้มเก่งเวลาร้องไห้น่าสงสารที่สุด จุนมยอนใช้เสื้อที่ต้องการใส่มาให้คริสเห็นเช็ดคราบน้ำตา มือเล็กขยุ้มมันจนยับไปหมด ถ้าเป็นไปได้ในตอนนี้จุนมยอนอยากถอดและปามันทิ้งด้วยซ้ำ
“หยุดร้องได้แล้วจุนมยอน” เสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้นอยู่ใกล้ๆจุนมยอนเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นใคร ร่างเล็กรีบเช็ดคราบน้ำตาจนตาและจมูกแดงไปหมด จงอินที่เห็นอยู่ถึงกลับหัวใจกระตุก จุนมยอนเสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ
“นายมาทำไม ออกไปเลยนะ” ร่างเล็กพูดเสียงสั่น
จงอินไม่ตอบแต่กลับคว้าร่างเล็กเข้ามากอด ยิ่งได้กอดยิ่งรู้สึกว่าจุนมยอนตัวเล็กน่าทะนุถนอมมากกว่าเดิม ร่างเล็กขัดขืนเมื่อถูกกอด แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนน่าตกใจ
“ฉันเป็นห่วงนาย” จงอินพูดออกมาทำให้ร่างเล็กหยุดดิ้น
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พี่คริสมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่” จุนมยอนช้อนตาขึ้นมองคนที่กอดเค้าอยู่อย่างต้องการคำตอบ
“ถ้ารู้แล้วทำให้เจ็บจะอยากรู้ไปทำไม” จงอินพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่น ร่างเล็กซุกใบหน้าอยู่กับอกเค้าความเปียกชื้นทำให้รู้ว่าร่างเล็กร้องไห้อย่างหนัก ไม่มีเสียงพูดใดๆออกมาจากทั้งสองฝ่ายมีแต่สัมผัสอบอุ่นที่ส่งให้แก่กันพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นแรง
จริงๆจุนมยอนควรจะเสียใจฟูมฟายมากกว่านี้ จริงๆจุนมยอนจะต้องทำใจไม่ได้ แต่ทำไมคนที่ขึ้นชื่อว่าเค้าเกลียดมากที่สุดกลับทำให้เค้ารู้สึกดีอย่างประหลาด
“เลิกกอดได้แล้ว ผมจะกลับบ้าน” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้จงอินลอบมองใบหน้าหวาน แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะพึ่งคิดได้ว่าตกอยู่ในอ้อมกอดของใคร
“เดี๋ยวไปส่ง” จงอินบอก
“พี่อย่าลืมนะว่ายังไงผมก็ยังเกลียดพี่อยู่” ร่างเล็กบอกเสียงอู้อี้
“แต่พี่รักนายนะ”
หลังจากวันที่จุนมยอนร้องไห้ชีวิตของคนตัวเล็กก็มีแต่จงอินเข้ามาวุ่นวาย ร่างเล็กยังตกใจในคำบอกรักของอีกฝ่าย จะผิดอะไรมั้ยถ้าจุนมยอนดีใจ ดีใจกับคำบอกรักของคนที่ไม่ชอบขี้หน้า ถึงตอนนี้เค้าก็ยังเสียใจเรื่องคริสอยู่ และยังรักพี่คริสเหมือนเดิมเพราะมันเป็นความเคยชิน
‘วันนี้พี่ต้องรับผมไปทานข้าว’ จงอินกดอ่านข้อความได้แต่ส่ายหัวกับความเอาแต่ใจของจุนมยอน แต่ทำไมเค้าถึงยอม ก็คงเพราะเค้าก็รักคนร่างเล็กมากพอๆกับที่ร่างเล็กรักเพื่อนของเค้าล่ะมั้ง
จงอินขับรถเข้าไปรับจุนมยอนที่บ้าน วันนี้เป็นวันเสาร์ร่างเล็กอ้อนให้เค้าพาไปเที่ยวทั้งวัน เค้าเองก็ไม่กล้าขัด ทุกวันนี้ยังโดนเกลียดไม่เลิกเลยพยายามเอาใจร่างเล็ก เค้าเคยสงสัยนะว่าทำไมจุนมยอนถึงเกลียดเค้าทั้งๆที่เค้าไม่เคยทำอะไรให้ด้วยซ้ำ
จงอินยืนมองจุนมยอนเลือกซื้อของโดยที่มีจงอินเป็นคนถือของให้ทั้งหมด ร่างเล็กรู้สึกเหนื่อยเลยบอกให้ร่างสูงหยุดและเลือกที่จะเดินเข้าร้านไอติมแทน
‘ไม่ชอบกินไอติมแบคไม่รู้หรือไง ถึงเอาไปก็ทิ้งอยู่ดี’ คำพูดของคนตัวเล็กยังคงก้องอยู่ในหัว จงอินเลือกเก็บความสงสัยไว้ก่อนจะนั่งลงและเลือกไอติมรสที่อยากกิน
เมื่อพนักงานเสิร์ฟตามที่สั่งแล้วร่างเล็กก็ตาลุกวาวราวกับเด็กๆ รีบตักไอติมเข้าปากไม่พอ มือเล็กยังชิงตักของคนตรงหน้าเข้าปากแถมยังยิ้มทะเล้นมาให้อีก นี่คนตัวเล็กเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ จงอินเองยังเดาอารมณ์ไม่ถูกเลย ได้แต่นั่งยิ้มให้กับท่าทางของคนตรงหน้า
“กินยังไงให้เลอะเนี่ย” มือเล็กหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาค่อยๆเช็ดที่ริมฝีปากหนาให้ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินไอติมของตัวเองต่อ จงอินก็ตกใจไม่น้อยที่ถูกปฏิบัติอย่างนั้น อ่า จุนมยอนพึ่งนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรน่าอายออกไป ใบหน้าขาวแดงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“กลับกันเถอะ ผมง่วงแล้ว” จุนมยอนบอกหลังจากกินอิ่ม อยู่ๆก็รู้สึกไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าขึ้นมาเฉยๆจนต้องบอกข้ออ้างออกไป
ร่างเล็กขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยพร้อมกับร่างสูง จงอินลอบมองคนที่ขึ้นรถมาแล้วก็ตั้งท่าจะนอนลูกเดียว ดวงตากลมหลับตาลงทันที จุนมยอนรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องอยู่เลยทำเป็นหลับ
“ไหนนายบอกไม่ชอบกินไอติมล่ะ” จงอินถามขึ้นในระหว่างที่ขับรถออกมาได้สักพัก เค้ารู้ว่าร่างเล็กยังไม่หลับ ยิ่งตอนถามร่างเล็กมีอาการสะดุ้งน้อยๆ ยิ่งทำให้จงอินรู้ว่าร่างเล็กได้ยินเต็มๆ
“งื้อออ ผมง่วง”
“ตอบมาก่อน” จงอินคาดคั้น
จุนมยอนทำหน้างอนแก้มสองข้างอมลมมือเล็กกอดอกอย่างขัดใจก่อนจะตอบออกมา
“บางทีสิ่งที่ผมบอกว่าไม่ชอบ ผมอาจชอบมันมากก็ได้นะ”
เอี๊ยดดด เสียงเบรกรถอย่างกะทันหันทำให้ร่างเล็กดูตื่นเพราะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น
“พี่จะเบรกรถทำไม”
“ไหนบอกมาใหม่สิ” จงอินหันมาถามคนที่นั่งหน้าแดงข้างๆ
“ผมบอกว่าสิ่งที่ผมเกลียด ผมอาจจะ..”
“รักมันมากๆก็ได้”
“รวมถึงพี่ด้วยใช่มั้ย” จงอินถามกลับไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงหุบยิ้มไม่ได้เลย
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วทำไม…”จงอินกำลังจะถามกลับ
“ที่ผมเกลียดพี่ เพราะผมกลัวจะรักพี่” ร่างเล็กตอบกลับพร้อมกับมองหน้าออกไปนอกกระจกซ้อนความอาย
“แต่ผมก็ยังรักพี่คริสอยู่”
หือ?”
จงอินหันมามองคนตัวเล็กตาดุเมื่อประโยคที่ร่างเล็กเอ่ยออกมา
“แต่มันรักคนละแบบฮะ ตอนนี้ผมรักพี่แบบแฟน” จุนมยอนหันมาบอกพร้อมกับรอยยิ้มอายที่แต่งแต้มบนใบหน้าจนจงอินต้องฉวยโอกาสหอมสักฟอด
ที่สนามบาสของมหาวิทยาลัย
“พี่คริส สู้ๆนะครับ” กลายเป็นเสียงเล็กของแบคฮยอนร้องบอกจนคริสต้องหันมามองก็เห็นร่างเล็กของแบคฮยอนและจุนมยอนนั่งติดขอบสนาม
“ขอโทษนะฮะพี่คริส วันนี้ผมมาเชียร์พี่จงอิน” เสียงหวานของจุนมยอนตะโกนบอกจนเจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงกำลังยืนอยู่ในสนามยิ้มแก้มแทบปริแถมเป็นตัวทำแต้มได้ดีที่สุดในเกมส์ของวันนี้ด้วย
จริงๆผมรักพี่จงอินโดยไม่รู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วล่ะฮะเพียงแต่ผมต้องเกลียดเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริง แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องเกลียดพี่เค้าแล้ว ผมรักพี่จงอินนะฮะ
End
เค้าแต่งไคโฮให้ตามคำขอน้า แบ่งเป็น2พาร์ทเพราะกลัวจะยาวเกินไป ไม่รู้จะถูกใจป่าว ต่อไปเป็น ฮุนโฮ ชานโฮ ตามลำดับนะคะ รักคนอ่าน จุ้บ
ความคิดเห็น