คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] I hate you 1 (Kai x Suho)
I hate you (Kai x Suho)
ที่สนามบาสชื่อดังของมหาวิทยาลัยในตอนนี้คราคั่งไปด้วยผู้คนเพราะมีการแข่งขันอันดุเดือดระหว่างสองทีมซึ่งทีมหนึ่งเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้วเพราะมีหัวหน้าทีมดีกรีเป็นถึงเดือนคณะวิศวะ’คริส’ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างหลงใหลในตัวเค้าทั้งนั้น รวมถึงคิมจุนมยอนที่นั่งติดขอบสนามด้วย คนตัวเล็กเตรียมเครื่องดื่มชูกำลังพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าไว้ให้คริสและจะเป็นอย่างนี้ทุกวันเมื่อคริสจะต้องแข่ง
...จุนมยอนรักคริสมาก
รักแบบเทิดทูน
รักแบบไม่อยากเห็นใครได้ดีกว่าคริส
คริสต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น
“ส่งบาสมาทางนี้” เสียงทุ้มของคริสเรียกบอกจากลูกทีม ในจังหวะที่ร่างสูงจะชูตสามแต้มก็มีร่างสูงอีกคนที่วิ่งเข้ามาตัดหน้าแย่งอย่างรวดเร็วแรงกระแทกในการแย่งลูกทำให้ร่างสูงเสียหลักจนล้มลงไป
“โอ้ย” เสียงทุ้มของคริสร้องออกมาเพราะล้มลงไปแรงไม่ใช่เล่น คริสเสียหลักเองเพราะมัวแต่ชะล่าใจ แต่ตอนนี้คริสเจ็บมากจริงๆ เพราะไหล่ข้างขวากระแทกพื้นจนต้องขอเวลานอก ถ้ามองในเกมส์ก็เป็นการเล่นธรรมดาทั่วไปแต่สำหรับคิมจุนมยอนคนนี้ไม่ใช่ ผู้ชายคนนั้นจงใจแกล้งพี่คริส เค้าไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆหรอกนะ
คริสถูกให้พักตัวอยู่ที่ข้างสนามโดยมีลูกทีมและทีมตรงข้ามเข้ามาดูอาการแทน ร่างสูงของคนที่ชนรีบวิ่งออกมาดูอาการคริสด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิด
“เจ็บมากมั้ยวะคริส ขอโทษนะเว้ย” จงอินกล่าวอย่างเป็นห่วง
“เห้ย เอาน่ามันเป็นอุบัตติเหตุนายไปแข่งต่อเหอะ” คริสร้องห้ามไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกผิด
พลั่ก
“นายสินะที่ชนพี่คริส ออกไปห่างๆเลย” จุนมยอนผลักจงอินให้ออกห่างคริส แววตาเกลียดช่างถูกส่งผ่านไปให้ร่างสูง จงอินกรอกตาขึ้นอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมทำเหมือนจุนมยอนเป็นธาตุอากาศ
“ฝีมือห่วยแตกเลยต้องใช้วิธีโกงสินะ ทุเรศที่สุด” เรียวปากสวยเยียดยิ้มให้ใบหน้าคมเข้มของจงอิน มือหนาของจงอินกำแน่นจนสั่นที่ถูกดูถูก นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรก ร่างเล็กตรงหน้าไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรเค้านักหนาไม่เคยแม้แต่จะพูดดีด้วย มีแต่ถากถางด้วยคำพูดให้รู้สึกเจ็บปวด
“อย่าดื้อสิจุนมยอน ขอโทษจงอินเค้าเดี๋ยวนี้”เป็นคริสที่เอ่ยห้าม
“ไม่ ผมไม่ขอโทษ ผมไม่ชอบขี้หน้าเค้า เค้าทำให้พี่คริสเจ็บ “แววตาเกลียดชังยังคงส่งให้ร่างสูงที่ถูกกล่าวถึง จงอินที่พยายามระงับความโกรธขบฟันจนกรามเป็นสัน ยิ่งเค้าเฉยๆคนตัวเล็กยิ่งได้ใจ คำพูดที่พ่นออกมาจากปากอีกฝ่ายทำให้เค้าหมดความอดทน
หมับ
แรงกระชากที่ข้อมือบางทำให้ร่างเล็กต้องนิ่วหน้า จุนมยอนถูกจงอินลากออกมาหลังโรงยิมที่ปลอดผู้คน ร่างเล็กตกใจไม่น้อยพยายามขืนตัวแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของจงอินได้ คริสซึ่งชินกับเหตุการณ์ตรงหน้าระหว่างเพื่อนของเค้ากับรุ่นน้องตัวขาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
“โอ้ย “ เสียงหวานร้องออกมาเมื่อถูกผลักติดกำแพงด้วยแรงที่ไม่เบาหนัก
“ไง เมื่องี้ยังทำเก่งไม่ใช่เหรอ?” จงอินเอ่ยถามอย่างเป็นต่อ
“แล้วใครกลัวนายวะ ตัวโตกว่าแล้วทำไม? จะต่อยเหรอไม่ได้กลัวหรอกนะ” เสียงเล็กแว้ดกลับ
“หึๆ” จงอินหัวเราะในลำคอ
“ปากดีนะ” จงอินทำท่าเงื้อหมัดจะต่อย จุนมยอนเห็นแต่ก็ยังจ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง ใบหน้าหวานเชิดขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายอย่างท้าทายไม่ได้กลัวสักนิดแม้ว่าร่างกายตัวเองจะเล็กและเสียเปรียบอยู่มาก
“อื้อออ”
แต่สิ่งที่สัมผัสโดนใบหน้าหวานกลับไม่ใช่หมัดหนักๆ แต่เป็นริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายที่ประกบลงมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง มือเล็กพยายามผลักร่างสูงออกแต่เรี่ยวแรงกลับถูกคนตรงหน้าริดรอนไปจนแทบยืนไม่อยู่ มือหนารั้งศีรษะเล็กไว้ไม่ให้เป็นฝ่ายผละออก
“ยังไม่ชินอีกเหรอเวลาด่าฉันจะโดนอะไร ปากยังหวานเหมือนเดิมนะ” จงอินเลียริมฝีปากตัวเองพร้อมกับมองใบหน้าหวานที่ตกใจกับการกระทำของเค้า
“ฉันถึงบอกนายไงว่าฉันเกลียดนาย จงอิน “
“นายอย่าคิดนะว่าจะเทียบกับพี่คริสได้”
อุ๊ป
ริมฝีปากหนาประกบจูบลงมาอีกครั้ง ด้วยความโมโหแรงดูดเม้มที่ทำให้ริมฝีปากเล็กรู้สึกเจ็บ ดวงตาสวยเต็มไปด้วยน้ำสีใสที่คลอเต็มหน่วย
มือบางผลักร่างสูงออกด้วยแรงที่มีทั้งหมด ก่อนจะวิ่งหนีไปทิ้งให้จงอินได้แต่มองตามหลังด้วยความรู้สึกเป็นห่วงกับประโยคสุดท้ายของร่างเล็ก
‘จำไว้ว่าฉันเกลียดนาย เกลียด...’
จุนมยอนที่ตอนนี้กลับถึงบ้านด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เกลียด เค้าเกลียดจงอิน เค้ารู้สึกไม่ชอบที่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้ ไม่ปฏิเสธหรอกว่าจงอินหล่อ หน้าตาดีพอๆกับพี่คริส ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะเก่งเหมือนพี่คริสไปหมด แต่เป็นเพราะว่าเค้ารักพี่คริสก่อน เค้าไม่สามารถรักใครได้อีก ยิ่งจงอินเป็นคนที่เค้าจะต้องเห็นทุกครั้งเวลาเจอพี่คริสเค้ายิ่งไม่ชอบขี้หน้า อยากให้คนที่จะมาเป็นแฟนของเค้าเพอร์เฟ็กที่สุด และไม่มีใครสามารถมาเทียบได้ โดยเฉพาะ คิมจงอิน
พอนึกถึงจูบที่น่าขยะแขยงก็พลอยทำให้รู้สึกหงุดหงิด ทำไมยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอ ทำไมไม่เป็นพี่คริสที่ได้จูบแรกของเค้าไป ทำไมต้องเป็นผู้ชายที่เค้าไม่ชอบขี้หน้าด้วย
มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชั่นแชทเลื่อนหาชื่อที่คุ้นเคย
‘Kris my love’
‘พี่คริสหายเจ็บหรือยังฮะ ยังปวดไหล่อยู่หรือป่าว? ‘
‘รักพี่คริสนะฮะ’
ข้อความเหล่านี้ถูกกดส่งไปหาชายหนุ่มที่คนตัวเล็กหลงรัก ไม่ว่าตัวเองในตอนนี้จะรู้สึกแย่แค่ไหนแต่จุนมยอนไม่เคยลืมที่จะเป็นห่วงคริสเสมอ คนตัวเล็กรู้ว่าข้อความที่ถูกส่งไปยังไม่ถูกเปิดอ่านเลยวางมือถือทิ้งไว้ แม้ในใจคนตัวเล็กจะรู้ว่ารักคริสมากเพียงใดแต่ทำไมในหัวตอนนี้มีแต่ใบหน้าของผู้ชายคนที่เค้าเกลียดวนเวียนอยู่ อยากสลัดออกแต่ความรู้สึกที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากนี่คืออะไร คิดแล้วก็อยากร้องไห้ กลัว กลัวว่าความรักที่มีให้พี่คริสจะน้อยลงไม่อยากทรยศกับพี่คริส กลัวว่าจะมีความรู้สึกบางอย่างให้กับคนที่เกลียด ไม่ได้ๆเราจะต้องรักแค่พี่คริสผู้ชายที่เปรียบเสมือนเป็นรักแรกของจุนมยอนเท่านั้น แม้ว่าพี่คริสจะยังไม่ได้รักเค้าในตอนนี้ก็ตาม
“คริส วันนี้จุนมยอนไม่มาหาเหรอวะ “ เสียงจงอินเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างแปลกใจปกติเห็นตามติดแจ แต่ก็แปลกใจว่าทำไมคริสเพื่อนของเค้าไม่รู้สึกรำคาญทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เห็นแล้วเค้ายังรำคาญแทนเลย
“ไม่วะ เห็นบอกว่าไม่สบาย “
“เป็นไรเหรอวะ” จงอินถามกลับอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินว่าร่างเล็กนั่นไม่สบาย
“เห็นบอกว่าปวดหัว ไม่ใช่ว่าเมื่อวานนายไปทำอะไรน้องเค้าหรอกนะ ตัวยิ่งเล็กๆอยู่” คริสถามกลับ
“ก็แค่สั่งสอนตามที่เคยทำน่ะ ไม่มีไรหรอก”จงอินตอบปัดๆก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่น
ติ๊ด
‘เที่ยงแล้วพี่คริสอย่าลืมทานข้าวนะฮะ’ ข้อความจากคนตัวเล็กส่งมา คริสเปิดอ่านพร้อมกับจงอินที่แอบอ่านด้วยอยู่ข้างๆจนร่างสูงของจงอินต้องเอ่ยพูดอะไรบางอย่าง
“ฉันว่าน้องเค้ารักนายมากป่ะวะ นายต้องทำอะไรสักอย่างนะเว้ยไหนจะเรื่องอี้ชิงอีก “ ไม่ใช่ว่าจงอินอยากยุ่งเรื่องของเพื่อนหรอกนะ แต่ที่เห็นคริสทำอยู่ทุกวันนี้มันเป็นการให้ความหวังของจุนมยอนเกินไป ร่างเล็กไม่เคยรู้ว่าคริสมีแฟนอยู่แล้วอาจเพราะแฟนของเพื่อนหน้าหล่ออยู่ต่างประเทศเลยไม่มีโอกาสควงไปไหนมาไหนด้วยกัน เลยทำให้จุนมยอนทึกทักเอาเองว่าคริสไม่มีแฟน แล้วเพื่อนตัวดีก็ไม่เคยปฏิเสธคนตัวขาวนั่น อาจจะเพราะเพื่อนเค้าไม่กล้าทำร้ายน้ำใจจึงกลายเป็นความสัมพันธ์ที่คาราคาซังมานานพอสมควร
“ฉันไม่กล้าทำร้ายน้องเค้าโดยการปฏิเสธวะ “ คริสตอบกลับ
“แต่ถ้าน้องเค้ารู้ทีหลังมันยิ่งกว่าทำร้ายน้องเค้านะเว้ย”
“นายดูห่วงจุนมยอนมากไปนะ ทั้งๆที่น้องเค้าเกลียดนายขนาดนั้น” คริสพูดพร้อมกับมองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย
“ก็ไม่มีอะไร ไม่อยากเห็นเด็กนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แค่นั้น”
“ก็ดี ฉันนึกว่านายชอบน้องเค้าซะอีก”
“ป่าวนะเว้ย “ จงอินปฏิเสธเสียงแข็ง จนคริสไม่ได้ถามอะไรอีก เฮ้อ แล้วทำไมเค้าต้องถอนหายใจด้วยเนี้ย
หลายวันผ่านไปร่างเล็กของจุนมยอนมาเรียนตามปกติ เหตุผลที่จุนมยอนขาดเรียนน่ะไม่ใช่เพราะป่วยหรืออะไร เพียงแต่คนตัวเล็กกลัวเพื่อนของคริสจนต้องกลับไปทำใจให้เข้มแข็งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่างหาก
“จุนมยอนมาเรียนแล้ว” เป็นเสียงแบคฮยอนที่ดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อเห็นเพื่อนมาเรียนเพราะเหงาปากมาหลายวัน
“ว้าว เอาคุกกี้มาด้วยเอามาให้พี่คริสใช่มั้ย”
“อื้ม ฉันทำเองเลยนะแบคฮยอน อยากชิมมั้ยล่ะ” จุนมยอนทำท่าจะแกะขนมแต่เพื่อนตัวเล็กร้องห้ามก่อนเพราะกลัวว่าสิ่งที่เพื่อนเตรียมมาจะหมดซะก่อน แบคฮยอนไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ ฮ่าๆ
“นี่จุนมยอน ขอถามอะไรหน่อยสิ “
“อะไรเหรอแบคฮยอน” จุนมยอนเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“พี่จงอินเพื่อนพี่คริสเค้ามีแฟนป่ะ คือ คือ ว่าฉันแอบปลื้มมาสักพักแล้ว ในสายตาของฉันพี่จงอินทั้งหล่อทั้งนิสัยดี ดีที่สุดก็ว่าได้เลยล่ะ” แบคฮยอนทำหน้าเคลิ้มเมื่อต้องพูดถึงชายในฝัน
“ไม่รู้สิ ไม่ได้สนใจ” จุนมยอนหน้าบึ้งทันทีที่แบคฮยอนถามถึงคนที่เค้าเกลียดก็รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ชอบยังจะพูดถึงอยู่ได้
“งั้นถ้าจุนมยอนเอาขนมไปให้พี่คริส ฉันขอไปด้วยนะอยากเจอหน้าพี่จงอิน” แบคฮยอนอ้อนเพื่อน
“อื้อ ได้สิ” ดีซะอีกให้แบคฮยอนไปด้วยคนที่เค้าเกลียดจะได้ไปให้พ้นหูพ้นตารำคาญจะแย่
หลังจากทานข้าวเสร็จในระหว่างเที่ยงร่างเล็กสองคนรู้ว่ายังพอมีเวลากว่าจะเข้าเรียนต่อในภาคบ่ายเลยแวะไปที่คณะวิศวะเพื่อไปหาพี่คริสของจุนมยอน จุนมยอนตระเตรียมการไว้ว่าถ้าไปถึงให้แบคฮยอนเป็นฝ่ายชวนจงอินออกมานอกห้องเพราะเค้ากับคริสจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ร่างเล็กตัวขาวเดินนำหน้าไปเพราะเป็นทางที่มาประจำแถมคนทั่วไปยังคุ้นหน้าเค้าดีด้วยซ้ำ สองขาเล็กก้าวเข้ามาในห้องเรียนที่ตอนนี้ยังมีคนไม่มากเพราะยังอยู่ในเวลาพักอยู่ ดวงตากลมเห็นผู้ชายคุ้นตาตาสองคนยืนอยู่ คนนึงเป็นคนที่เค้ารักมากส่วนอีกคนเป็นคนที่เค้าเกลียดมากเช่นกัน ใบหน้าสวยมุ่ยลงเมื่อคนที่ดันเกลียดกับสบตาเค้าก่อน ดวงตาใสหลุบต่ำมองพื้นก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาผู้ชายอีกคนที่รัก แบคฮยอนที่เห็นจงอินกลับยืนเขินอายแต่ก็ยอมเอ่ยชวนจงอินออกมาข้างนอก
“พี่จงอินฮะ ไปกินไอติมเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ” ร่างเล็กอีกคนเอ่ยชวนจงอินที่ตอนนี้เอาแต่มองเพื่อนตัวขาวของเค้า จงอินซึ่งก็พอรู้จักแบคฮยอนได้ยินที่ร่างเล็กชวนเลยไม่ได้ขัดอะไรและยอมออกมาตามคำชวน แถมยิ้มมุมปากให้จุนมยอนก่อนที่จะลงมาด้วย มันน่าตีนักนะจุนมยอน
ระหว่างที่กำจัดจงอินออกไปได้แล้วจุนมยอนก็เดินมาหาคริสพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
จุนมยอนเวลาอยู่กับคริสจะเป็นเด็กน่ารัก ขนาดคริสเองที่มีแฟนอยู่แล้วยังมองว่าจุนมยอนน่ารัก น่ารักจนทำร้ายจิตใจไม่ลงเลยล่ะ
“พี่คริสฮะ ผมทำคุกกี้มาให้ด้วย ลองชิมนะ” ร่างเล็กบอกร่างสูงด้วยท่าทางที่ดูเหมือนเด็กเล็กๆที่กำลังอวดผลงานกับคุณครู คริสเลยขัดไม่ได้
“เดี๋ยวผมป้อนเองด้วยดีกว่า”ใบหน้าหวานมีริ้วแดงขึ้นเล็กน้อบเมื่อตนเองเอ่ยประโยคที่ต้องเขินเอง มือเล็กหยิบคุกกี้ออกมาหนึ่งชิ้นแล้วส่งเข้าปากร่างสูง คริสก็อ้าปากงับขนมตามที่เจ้าตัวต้องการ ยิ่งทำให้จุนมยอนเขินมากกว่าเดิม แล้วยังงี้จุนมยอนจะไปไหนรอดล่ะฮะพี่คริส
ร่างสูงของคริสกับจุนมยอนคุยกันไปมาจนกระทั่งจงอินกับแบคฮยอนกลับมา จุนมยอนเลยรีบขอตัวกลับก่อน แต่ก็มีเสียงเพื่อนตัวเองขัดไว้
“เดี๋ยวก่อนสิจุนมยอน พี่จงอินเค้าซื้อไอติมมาให้ด้วยนะ” แบคฮยอนบอกพร้อมกับชี้ไปที่ถุงไอติมที่มือใหญ่ถืออยู่
“ฉันไม่ชอบกินไอติมแบคไม่รู้หรือไง ถึงเอาไปก็ทิ้งอยู่ดี “ พูดเสร็จร่างเล็กก็เดินออกไปแทบจะไม่มองหน้าคนที่ซื้อให้ด้วยซ้ำ แบคฮยอนเลยโค้งขอโทษให้รุ่นพี่อย่างสุภาพก่อนจะรีบตามเพื่อนออกไป
ส่วนจงอินเจ้าของที่ซื้อมาให้ กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บแค้นอะไรกับคำพูดของร่างเล็ก ใบหน้าคมเปื้อนยิ้มเล็กน้อยเพราะได้ยินอีกฝ่ายยังคงเกลียดเค้าเหมือนเดิม นี่เค้าโรคจืตรึป่าว เอ่อ แต่เกลียดก็ยังดีกว่ารู้สึกเฉยๆนะ อย่างน้อยร่างเล็กก็ยังมีความรู้สึกเกลียดให้กัน..
TBC..
ความคิดเห็น