คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -1- จุดเริ่มต้น
-1-
เด็กผู้ชายแก้มกลมแดงคนนั้นกำลังยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าผมและเพื่อนๆ
ไหล่บางที่สั่นเทานั้น ช่างน่าสงสาร.....
“ไอ้กระเทย” คือสรรพนามที่เพื่อนๆของผมใช้เรียกแทนชื่อจริงของเขา “ปาร์คชานยอล”
ดวงตากลมโต แก้มกลมอิ่ม ปากดูเหมือนเยลลี่นุ่มนิ่ม ดวงหน้าที่ประกอบกันแล้วดูน่ารักเหมือนผู้หญิงไม่ผิดเพี้ยน ร่างกายที่ดูอ้อนแอ้นเกินชาย การย้ายเข้ามากลางเทอมโรงเรียนชายล้วน
องค์ประกอบเหล่านี้ มันก็ชัดอยู่แล้วว่า ชีวิตนักเรียนของเขาคงอยู่ไม่สุขแน่ๆ
ฤดูใบไม้ร่วงนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราว
“ไอ้กระเทย!! จะไปไหน วันนี้ไม่ใส่กระโปรงมาโรงเรียนซะล่ะ”
ในสวนหลังโรงเรียน ชานยอลอุตสาห์พยายามหาที่สงบๆกินข้าวกล่องเพื่อหวังว่าจะรอดพ้นการถูกรังแก
“ทำไมไม่ตอบล่ะ เป็นใบ้รึไงวะ 55555”
นร.ชายตัวสูงใหญ่ผลักไหล่ร่างบางจนแทบเซล้ม เสียงหัวเราะผิวปากดังระงมหลังจากนั้น
ร่างบางกอดกล่องข้าวแน่นแกล้งทำเป็นไม่มองพยายามสาวเท้าเดินฝ่าหนีออกจากกลุ่มเด็กเกเรที่เริ่มล้อมวงเข้ามาหาตัวเองไปให้เร็วที่สุด
“กล้าเดินหนีงั้นเหรอ!!!” ร่างบางถูกกระชากแขนอย่างแรงเสียจนแทบหัวคะมำ กล่องข้าวที่ตั้งใจจะเอาไว้ทนในตอนเที่ยงร่วงหลุดจากมือ แรงบีบจากแขนเจ็บเสียจนรวดร้าวไปทั้งแขน ไม่ทันเสียแล้วเขาถูกล้อมเอาไว้อีกครั้ง
“อ่ะอ้าวทำข้าวกล่องมากินเองซะด้วย เอ๊ะหรือว่า จะเอามาให้ผู้ชายในโรงเรียนนี้วะ 55555”
“ถ้าเหงียบไม่ตอบนิแปลว่า จริงใช่มะไอ้ ตุ๊ด 555555555 “
เสียงหัวเราะดังระงม ร่างบางได้แต่กำมือจนขึ้นข้อขาว เขาต้องอดทน ถ้ายิ่งตอบโต้จะยิ่งโดนหนักเข้าไปอีก ตอนนี้ต้องหาทางหนีไปจากสถานการณ์นี้ให้ได้ เขาไม่อยากเจ็บตัวอีกแล้ว กว่า 2 อาทิตย์ที่เข้ามาเรียกได้ว่าโรงเรียนคือนรกบนดินนี่เอง ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่มีรอยฟกช้ำหรือเสื้อผ้าสะอาดกลับบ้าน
ปากอิ่มพรูลมหายใจออกมา ก่อนจะรวบรวมความกล้าออกมา “ปล่อยเราไปเถอะนะ …….ขอร้อง” ห้วงเสียงสุดท้ายช่างสั่นเครือ
เสียงหัวเราะเหงียบหายไปในทันที เด็กเกเรทั้งกลุ่มมองมายังร่างบางที่กำลังสั่นเทา
เด็กหัวโจกเดินเข้ามาใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจตรงหน้า “มึงมีสิทธิ์อะไรเหรอ ถึงกล้ามาต่อรอง”
“ได้โปรดเถอะ จะให้ทำยังไงพวกนายถึงจะปล่อยเราไป ฮึก ....เราไปทำอะไรให้พวกนายโกรธเหรอ เรา ฮึก ...ขอโทษ”
ร่างบางกลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหว เขาตั้งใจจะกลั้นน้ำตาไว้แท้ๆ สุดท้ายมันก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก เขาช่างขี้ขลาดสมกับที่พวกมันเรียกจริงๆ
“หึ ร้องไห้ไปฟ้องแม่แกเถอะ ไอ้กระเทยอย่างแกไม่มีสิทธิจะร้องขออะไรทั้งนั้น!!!!!”หัวโจก เด็กเกเรง้างมือขึ้น กายบางสั่นเทาเม้มปากแน่น หลับตาด้วยความกลัว เจ็บตัวอีกแล้ว สินะ .....
“โครม!!!!!”
เก้าอี้ปริศนาร่วงลงมาจากตึกใกล้ ทุกคนแทบวงแตก ทุกชีวิตแหงนหน้าขึ้นไปมองต้นเหตุหัวโจกกำลังจะตะโกนด่าต้องรีบหุบปากฉับ เมื่อพบเงาร่างของชายสูงโปร่งยืนอยู่ตรงริมหน้าต่างห้องเรียนเวลาพักเที่ยง “หนวกหู!!! “
ชายร่างสูงเดินเขยิบกายเข้าใกล้หน้าต่างมากขึ้นจนทุกคนมองเห็นใบหน้าชัด
ดวงตาที่แข็งกร้าว ดุดัน แต่กลับงดงามหล่อเหลาราวกับประเจ้าเสกสรรปั้นแต่งมา
อู๋อี้ฟ่าน หัวหน้าแก๊งเด็กเลวปี 3
เด็กเลวจิ๊ปากขัดใจสลายกลุ่มออกไปทิ้งให้ร่างโปร่งทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง เกือบไปแล้ว.... นึกขึ้นได้เขาจึงแหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าต่างบานนั้นอีกครั้งก็พบกับความว่างเปล่า เขาต้องขอบคุณรุ่นพี่สินะ...
……………………………………..
“นายช่วยเด็กนั่นทำไม “ ร่างสูงใบหน้าเรียบเฉยยักไหล่แทนคำตอบ
“อย่าบอกนะว่าสนใจเด็กนั่น”
ชานยอลถือวันนี้เป็นวันดี เป็นวันแรกที่เขาเจ็บตัวน้อยที่สุด สกปรกน้อยที่สุด ตั้งแต่เข้ามาอยู่โรงเรียนนี้ ในใจนึกถึงรุ่นพี่คนนั้น เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้จักเลย แต่หลังจากเกิดเรื่องเขาจำรุ่นพี่ได้ดี มีไม่มากนักที่จะมีคนยื่นมือเข้าช่วย ถึงแม้พี่เขาจะดูน่ากลัวไม่น่าเข้าใกล้ก็เถอะ อย่างน้อยเขาควรจะขอบคุณ
ร่างบางเร่งฝีเท้าออกจาโรงเรียนทันทีที่ออดเลิกโรงเรียนดัง เขาต้องรีบไปรับน้องจากโรงเรียน
“ชันยอล!!! ”เด็กน้อยแก้มยุ้ยน่ารักวิ่งเข้ามาหาอ้อมแขนของพี่ชาย “วันนี้อึนบีของชานยอลเป็นเด็กดีไหมคะ”
“อึนบีเป็นเด็กดีซี่ วันนี้อึนบีเขียนเลขสวยคุงคูให้ 10เต็มเยย แล้วอึนบีก็กินผักหมดด้วยนะ คิคิคิ”เด็กน้อยชูนิ้วขึ้นสิบนิ้วประกอบ
"เก่งจังเลยคะ งั้นเดี๋ยววันนี้ ชานยอลซื้อไอติมให้กินนะคะ"
ชานยอลยิ้มตาหยีรวบร่างเด็กน้อยขึ้นอุ้ม พลางออกเดินกลับบ้าน เด็กน้อยอึนบีหัวเราะคิกคักส่งเสี้ยงเจื้อยแจ้วตลอดทาง
แค่ชีวิตที่สงบสุข เขาขอแค่นี้....
.................................
ก้นบุหรี่ถูกทิ้งลงพื้นในตรอกข้างถนน ยิ้มมุมปากจากใครบางคน ร่างโปร่งคงยังไม่รู้ ว่ามีสายตาคู่นึงลอบมองอยู่
50%
writer talk
ขอบคุณมากๆนะคะที่คอมเม้นและกดแฟนคลับ เราก็เป็นคนนึงที่ชอบฮุนยอล
แต่มีคนเขียนฮุนยอลน้อยเหลือเกิน ส่วนมากจะเป็นชานฮุนกันเราเลยเขียนเองเลย5555
ความคิดเห็น