ไม่สิ้นแสงตะวัน

/>

ณ ดินแดนอันไกลโพ้น ยังเต็มไปด้วยป่าไม้มากมายบ้านแต่ละหลังปลูกด้วยหญ้าคาบ้างจากบ้างเป็นวิถีการปลูกบ้านแบบฉบับเก่ามองไปเหมือนสลัมบ้านเรา

       “เอ๊ะ ที่นี้มันคือที่ใดกัน’’

ชายหนุ่มผู้นี้ชื่อว่า “สุบิน”เป็นคนไทยนี้แหละก็ไม่รู้อีกสมัยใครเป็นพระมหากษัตรแต่ตอนนี้เขาได้มาอยู่กับตายาย 2 คนซึ่งไม่มีลูกหลานเลยคนส่วนใหญ่คิดว่าเขาเป็นลูกหลานของตายาย

        สุบินได้พบเพื่อนที่นี้และได้ฝึกฝนเพลงดาบเพลงอาวุธต่างๆมากมายซึ้งก็แปลกที่เข้ากับคนได้ง่ายจนเป็นที่ยอมรับสุบินยังมีเพื่อนอีก 3 คนที่สนิทดีและพวกเขาทำร้านตีดาบอยู่

        “ไอ้หาญมึงตีดาบยังไงว่ะถึงคดแบบนี้จะขายได้หรือว่ะ”

เสียงของเสนาะโว้ยขึ้นหลังจากหยิบดาบมาดู

         “กูมิได้เอาไปขายนี้กูจะเก็บไว้ใช้เอง”

หาญพูดตอบ

         “เฮ้ยมึงอย่าไปว่ามันสิว่ะไอ้เสนาะไอ้หาญมันบ้าว่ะ ฮะฮะฮ่ะ”

 เสียงของกมลพาทำให้เพื่อนต้องหัวเราะรวมทั้งเจ้าตัวด้วย

          “ช่วยด้วยมีคนถูกทำร้าย”

เสียงร้องดังมาจากในตลาดส่วนพวกเขาอยู่ท้ายตลาด

          “อะไรว่ะ”

เสียงของเจ๊กลีร้องบอก

          “สุบินหยุดก่อนสิมีคนร้องขอความช่วยเหลือ”

ทั้งหมดก็วิ่งไปที่กลางตลาดแลเห็นคนกำลังวุ่นวายกันอยู่มากหน้าหลายตา