ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Sparkle Love
"เลิกฝันกลางวันได้แล้วยายน้ำหวาน"
เสียงเรียกแหลมแสบแก้วหูทำเอาฉันสะดุ้งโหยง แทบลืมไปเลยว่ายังอยู่ในเวลางาน ก็ชั้นยังไม่ชินกับการทำงานนี่หน่า แถมที่ทำงานที่นี่ก้อหรูหราน่านอนเสียเหลือเกิน
"เรียกชั้นทำไม ยัยซาร่าห์"
ซาร่าห์ถือเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของชั้นในนิวยอร์ก เมืองที่ชั้นได้รับทุนมาเรียนต่อโทอย่างไม่คาดฝัน แต่ก็น่ะทุนที่ได้มามันไม่พอที่จะใช้จ่ายได้ในเมืองที่สุดแสนจะแพงอย่างนิวยอร์คได้หรอก โดยเฉพาะชั้นที่มาจากครอบครวชนชั้น กล๊าง กลาง เรื่องจะมีเงินทองใช้จ่าย ฟุ่มเฟือยนี่ ลืมไได้เลย พร่ามมาตั้งนานแล้ว ลืมแนะนำตัวไปค่ะ ชั้นชื่อน้ำหวาน แต่เพื่อนๆเรียกชั้นว่าสวีท เพราะชั้นน่ะหน้าหว้านหวาน
"วันนี้แกมีเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ"
"เออ จริงด้วย ขอบใจน่ะแกที่เตือน"
"แกนี่โก๊ะจริงๆน่ะ สวีท"
"งั้นชั้นไปดีกว่า กว่าจะเดินไปถึงมหาลัย"
ชั้นรีบคว้าประเป๋าใบโตที่ชั้นใช้มาตั้งแต่มัธยม เปิดประตูร้านสุดอลังการ ก่อนจะวิ่งตรงไปเพื่อที่จะข้ามถนนไปอีกฝั่ง ทันใดนั้นชั้นก้อเห็นรถแลมโบกินี่ขับมาด้วยความเร็วสูงจนเกือบจะทับชั้นไปแล้ว
"เฮ้ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงนุ่มนวลชวนหลงไหล ดังออกมาจากหน้าต่างรถคันหรู อย่าน่ะยัยสวีท เค้าเกือบจะฆ่าแกน่ะ ชั้นต้องเตือนตัวเองไม่ให้สติเตลิดเปิดเปิง
"ยังไม่ตายค่ะ แต่เกือบจะกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปแล้ว" ชั้นตอบไปอย่างงงพยายามให้เค้ารู้ว่าชั้นยังโอเคอยู่น่ะ
"คุณจะเรียกค่าทำขวัญเท่าไหร่ พอดีผมมีประชุมสำคัญต้องรีบไป" หนุ่มเสียงนุ่มตะโกนถาม
ชั้นยังไม่ทันพูดอะไรนายคนนั้นก็โยนนามบัตรมาให้ตรงหน้า
"ถ้าคุณคิดได้ โทรมาแล้วกัน ผมรีบ" พูดเสร็จนายนั่นก็เร่งเครื่องหายวับไปกับตา จนชั้นแทบไม่รู้ว่า เมื่อกี้มันเรื่องจริงหรือความฝัน แต่นามบัตรตรงหน้านั่นทำให้ชั้นรู้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง
เสียงโทรศัพท์ปลุกชั้นจากภวังค์ ชั้นกดรับอย่างงงๆ "ฮัลโหล สวีทวันนี้เธอมาเรียนมั้ยเนี่ย" เสียงตะโกนออกมาจากปลายสาย เพื่อนสนิทชั้นอีกคน นายพีท เพื่อนคนไทยที่ตามมาเรียนโทกับชั้น แต่ตาพีทนี่ลูกคนรวยไม่ใช่เด็กที่ได้ทุนเรียนเหมือนชั้นหรอกน่ะ
"เออๆ ไปสิ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวจะรีบไป" พูดเสร็จชั้นก้อรีบปัดฝุ่นออกจากชุดแล้วรีบข้ามถนนไป โดยที่ลืมหยิบนามบัตรจากนายเสียงหล่อไปซะสนิท
"วันไหนเธอมาตรงเวลานี่จะตายมั้ย ฮึ ยายสวีท" พีทพูดขณะหยิบหนังสือเรียนออกจากเก้าอี้ที่วางจองไว้ให้
"มันมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ชั้นเกือบโดนรถชนน่ะ" ชั้นอธิบายอย่างชิลๆ แต่อีตาพีทกลับทำตาโตเท่าไข่ห่าน
"อะไรน่ะ แล้วใครชนเธอ ที่ไหน ยังไง เดี๋ยวชั้นจะไปจัดการ" พีทลุกขึ้นด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด จนชั้นต้องรีบดึงแขนให้นั่งลงก่อนจะเป็นจุดสนใจในห้องเรียน
"ใจเย็นน่ะ ชั้นยังไม่ตายซักหน่อย ถือว่าฟาดเคราะห์ แล้วอีกอย่างชั้นก้อไม่ได้หยิบนามบัตร อีตาเสียงหล่อนั่นมาด้วย"
"อีตาเสียงหล่อ อย่าบอกน่ะว่าหลงเค้าจนปล่อยเค้าไป" พีทฟึดฟัด
"บ้าเหรอไง หลงเหลิงอะไรกัน ชั้นแค่ตกใจจนงงต่างหาก"
"อย่าให้รู้นะว่านอกใจชั้นน่ะ" พีทพูดพร้อมทำหน้าขึงขัง เค้าชอบล้อเล่นกับชั้นเหมือนชั้นเป็นแฟนเค้าตลอด แต่ชั้นว่าเค้าคงล้อเล่นเพราะเค้าไม่เคยขอชั้นเป็นแฟนซักหน่อย
"ตั้งใจเรียนกันเถอะ เดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่องกันพอดี" ชั้นรีบเปิดหนังสือหลังจากแอบเห็นสายตาของอาจาร์ยเล็งมาทางพวกเรา แต่ชั้นก็ยังไม่สามารถลบพ่อหนุ่มเสียงนุ่มคนนั้นออกจากสมองของชั้นได้เลย
เสียงเรียกแหลมแสบแก้วหูทำเอาฉันสะดุ้งโหยง แทบลืมไปเลยว่ายังอยู่ในเวลางาน ก็ชั้นยังไม่ชินกับการทำงานนี่หน่า แถมที่ทำงานที่นี่ก้อหรูหราน่านอนเสียเหลือเกิน
"เรียกชั้นทำไม ยัยซาร่าห์"
ซาร่าห์ถือเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของชั้นในนิวยอร์ก เมืองที่ชั้นได้รับทุนมาเรียนต่อโทอย่างไม่คาดฝัน แต่ก็น่ะทุนที่ได้มามันไม่พอที่จะใช้จ่ายได้ในเมืองที่สุดแสนจะแพงอย่างนิวยอร์คได้หรอก โดยเฉพาะชั้นที่มาจากครอบครวชนชั้น กล๊าง กลาง เรื่องจะมีเงินทองใช้จ่าย ฟุ่มเฟือยนี่ ลืมไได้เลย พร่ามมาตั้งนานแล้ว ลืมแนะนำตัวไปค่ะ ชั้นชื่อน้ำหวาน แต่เพื่อนๆเรียกชั้นว่าสวีท เพราะชั้นน่ะหน้าหว้านหวาน
"วันนี้แกมีเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ"
"เออ จริงด้วย ขอบใจน่ะแกที่เตือน"
"แกนี่โก๊ะจริงๆน่ะ สวีท"
"งั้นชั้นไปดีกว่า กว่าจะเดินไปถึงมหาลัย"
ชั้นรีบคว้าประเป๋าใบโตที่ชั้นใช้มาตั้งแต่มัธยม เปิดประตูร้านสุดอลังการ ก่อนจะวิ่งตรงไปเพื่อที่จะข้ามถนนไปอีกฝั่ง ทันใดนั้นชั้นก้อเห็นรถแลมโบกินี่ขับมาด้วยความเร็วสูงจนเกือบจะทับชั้นไปแล้ว
"เฮ้ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงนุ่มนวลชวนหลงไหล ดังออกมาจากหน้าต่างรถคันหรู อย่าน่ะยัยสวีท เค้าเกือบจะฆ่าแกน่ะ ชั้นต้องเตือนตัวเองไม่ให้สติเตลิดเปิดเปิง
"ยังไม่ตายค่ะ แต่เกือบจะกลายเป็นผีเฝ้าถนนไปแล้ว" ชั้นตอบไปอย่างงงพยายามให้เค้ารู้ว่าชั้นยังโอเคอยู่น่ะ
"คุณจะเรียกค่าทำขวัญเท่าไหร่ พอดีผมมีประชุมสำคัญต้องรีบไป" หนุ่มเสียงนุ่มตะโกนถาม
ชั้นยังไม่ทันพูดอะไรนายคนนั้นก็โยนนามบัตรมาให้ตรงหน้า
"ถ้าคุณคิดได้ โทรมาแล้วกัน ผมรีบ" พูดเสร็จนายนั่นก็เร่งเครื่องหายวับไปกับตา จนชั้นแทบไม่รู้ว่า เมื่อกี้มันเรื่องจริงหรือความฝัน แต่นามบัตรตรงหน้านั่นทำให้ชั้นรู้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง
เสียงโทรศัพท์ปลุกชั้นจากภวังค์ ชั้นกดรับอย่างงงๆ "ฮัลโหล สวีทวันนี้เธอมาเรียนมั้ยเนี่ย" เสียงตะโกนออกมาจากปลายสาย เพื่อนสนิทชั้นอีกคน นายพีท เพื่อนคนไทยที่ตามมาเรียนโทกับชั้น แต่ตาพีทนี่ลูกคนรวยไม่ใช่เด็กที่ได้ทุนเรียนเหมือนชั้นหรอกน่ะ
"เออๆ ไปสิ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวจะรีบไป" พูดเสร็จชั้นก้อรีบปัดฝุ่นออกจากชุดแล้วรีบข้ามถนนไป โดยที่ลืมหยิบนามบัตรจากนายเสียงหล่อไปซะสนิท
"วันไหนเธอมาตรงเวลานี่จะตายมั้ย ฮึ ยายสวีท" พีทพูดขณะหยิบหนังสือเรียนออกจากเก้าอี้ที่วางจองไว้ให้
"มันมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ชั้นเกือบโดนรถชนน่ะ" ชั้นอธิบายอย่างชิลๆ แต่อีตาพีทกลับทำตาโตเท่าไข่ห่าน
"อะไรน่ะ แล้วใครชนเธอ ที่ไหน ยังไง เดี๋ยวชั้นจะไปจัดการ" พีทลุกขึ้นด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด จนชั้นต้องรีบดึงแขนให้นั่งลงก่อนจะเป็นจุดสนใจในห้องเรียน
"ใจเย็นน่ะ ชั้นยังไม่ตายซักหน่อย ถือว่าฟาดเคราะห์ แล้วอีกอย่างชั้นก้อไม่ได้หยิบนามบัตร อีตาเสียงหล่อนั่นมาด้วย"
"อีตาเสียงหล่อ อย่าบอกน่ะว่าหลงเค้าจนปล่อยเค้าไป" พีทฟึดฟัด
"บ้าเหรอไง หลงเหลิงอะไรกัน ชั้นแค่ตกใจจนงงต่างหาก"
"อย่าให้รู้นะว่านอกใจชั้นน่ะ" พีทพูดพร้อมทำหน้าขึงขัง เค้าชอบล้อเล่นกับชั้นเหมือนชั้นเป็นแฟนเค้าตลอด แต่ชั้นว่าเค้าคงล้อเล่นเพราะเค้าไม่เคยขอชั้นเป็นแฟนซักหน่อย
"ตั้งใจเรียนกันเถอะ เดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่องกันพอดี" ชั้นรีบเปิดหนังสือหลังจากแอบเห็นสายตาของอาจาร์ยเล็งมาทางพวกเรา แต่ชั้นก็ยังไม่สามารถลบพ่อหนุ่มเสียงนุ่มคนนั้นออกจากสมองของชั้นได้เลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น