คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : `Special KRISYEOL + [ประกาศเล็กน้อยจากไรเตอร์]
COUPLE : KRIS x CHANYEOL
RATE : PG13
CATEGORY : Romantic
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Special krisyeol part
“ฮัลโหล เซฮุนหรอ? ครับๆพี่กำลังรีบไปอยู่เนี่ย อย่าเร่งพี่สิ พอดีพี่มัวแต่หากระเป๋าสตางค์อยู่อ่ะเลยเลทไปนิด ... ก็ความผิดเรานั่นแหละ! อยู่ๆก็มาชวนไปเที่ยวทะเล อะไรของนายเนี่ย”
ผมกัดแยมโรลที่วางคู่กับกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหารคำนึงรองท้อง ตอนนี้ไม่ใช่เวลากินแล้ว เพราะผมมีนัด และที่สำคัญ ผมกำลังจะไปสายด้วย!!! แงงงง T___T
โอ๊ะ (‘ ‘ ) เกือบลืมแนะนำตัวเองกันไปเลย กระผมปาร์ค ชานยอล รูปหล่อใจดีมีรถขับโทรศัพท์ถ่ายรูปได้ครับผม! B) ผมเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกับเซฮุนเพราะเซฮุนเป็นหลานรหัสของผมสมัยที่ยังเรียนมัธยมอยู่ แต่ตอนนี้ผมกลายเป็นนิสิตหนุ่มปาร์คชานยอลไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะเราสองคนก็ยังติดต่อกันเสมอๆ
เอาล่ะแนะนำตัวกันเป็นที่เรียบร้อยผมก็ขอวกกลับมาที่ปัญหาเดิมที่ยังค้างคาอยู่ ณ ปัจจุบันนี้นะครับ ก็ต้องเท้าความกลับไปเมื่อวานตอนดึกๆประมาณเที่ยงคืนได้ ผมที่กำลังนอนหลับสบายจมอยู่กับความฝันแสนสุขต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นกลางดึกเพราะเสียงโทรศัพท์ที่แสนน่ารำคาญ
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวเกาะนามิกัน สิบเอ็ดโมงเจอกันที่สถานีชองเนียงนีนะครับ อย่ามาสายด้วย!”
ไอ้เด็กดื้อพูดแค่นั้นก็กดวางไปเลยล่ะครับ ไม่รอให้คนกึ่งกลับกึ่งตื่นอย่างผมได้ฟังให้ละเอียดดีก่อน ผมเลยได้แค่ตอบอือๆออๆทั้งๆที่อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นตื่นมาจัดกระเป๋าอีกทีตอนตีห้า สภาพผมยิ่งกว่าศพซะอีก =_=… แต่สวรรค์ก็ไม่ได้เข้าข้างผมเสมอไป ผมเอากระเป๋าสตางค์ไปวางไว้ที่ไหนก็ไม่รู้!! T[]T เมื่อคืนออกไปดื่มกับเพื่อนที่มหาลัยมานิดหน่อย กลับมาเมาแอ๋สภาพดูไม่จืด ข้าวของติดตัวทุกอย่างถูกวางทิ้งกระจัดกระจายเต็มห้อง
แต่โชคดีที่แม่ของผมช่วยหาด้วยอีกแรงเลยเจอ มันนอนนิ่งอยู่ในตู้เก็บจานในห้องครัวครับ สงสัยตอนที่ผมกลับมาเมื่อคืนผมคงมาหาน้ำดื่ม แล้วเผลอวางมันทิ้งไว้แล้วลืมเอาออกมาด้วย เรียกได้ว่าเราสองคนแม่ลูกแทบพลิกบ้านหาเลยล่ะครับ ฮรือ T_T
“เดินระวังรถด้วยนะชานยอล ยิ่งเหม่อๆอยู่เราน่ะ” แม่เดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าที่จัดเตรียมไว้มาให้ผม ปากก็บ่นไปพร้อมกันด้วย “ดูสิไปปุบปับแบบนี้แม่เลยจัดของให้ไม่ทัน ขาดเหลืออะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วเงินที่ไปมีพอรึเปล่า? ถ้าไม่พอเดี๋ยวแม่ให้เพิ่ม จะได้ไม่ต้องรบกวนเค้า”
“โถ่แม่ -_- บ่นอย่างกับไปเองเลยนะเนี่ย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
“กลับมาก็พาน้องมาหาแม่บ้างก็ได้นะ แม่คิดถึ๊ง~คิดถึงเซฮุนจะแย่” ผมเบ้ปากไม่พอใจหลังจากที่แม่พูดจบ ดูๆ ดูแม่ผมสิ -__- พูดถึงแต่ลูกคนอื่นไม่เคยเห็นหัวเด็กโย่งอย่างผมเลย น้อยใจนะครับเนี่ย L
“เชอะ! คิดถึงแต่เซฮุนไม่คิดถึงผมเลยสิ อะไรๆก็เซฮุน ไปแล้วนะครับ~” ผมยกกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย ก่อนจะลากกระเป๋าลากข้างกายเดินออกจากบ้านอย่างรีบร้อน ไม่ทันแล้วๆ นี่แปดโมงครึ่งแล้ว~ T^T
แม่โบกมือลาผมอยู่หน้าบ้านเป็นการอำลา เรียกกำลังใจให้ได้เยอะเลยล่ะครับ ท่านยิ้มละมุนให้อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าบ้านไป แต่พอแม่พ้นสายตาไปปุ๊บ ผมก็รู้สึกใจแป้วอย่างบอกไม่ถูก ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะตกเครื่อง ไหนจะคุณพ่อแล้วก็พี่ของเซฮุนที่ไปด้วยอีก ป่านนี้เค้าคงต่อว่าตำหนิผมอยู่แน่เลย
ผมเดินออกมาจนถึงถนนใหญ่ หอบข้าวของพะรุงพะรังอย่างกับคนบ้า เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเลยล่ะครับ หัวก็ยุ่งเพราะยังไม่ได้หวี หน้าก็โทรมเพราะลืมล้าง เสื้อผ้าที่ใส่ก็ยับยู่ยี่เพราะว่ากระเป๋าที่สะพายอยู่มันทับไปทับมาจนเสื้อที่เคยรีดเรียบร้อยยับย่นอย่างกับผ้าขี้ริ้ว แล้วแบบนี้แท็กซี่จะจอดรับผมมั้ยเนี่ย!
ในที่สุดก็มีแท็กซี่คันหนึ่งหลงมาจอดรับครับ เย่! ผมรีบเปิดประตูเข้าไปบอกจุดหมายที่ต้องการจะไปทันที ลุงแกดูตกใจที่เห็นสภาพหน้าผมเล็กน้อย ไง ผมหล่ออ่ะดิดูทำหน้าเข้า -_- แต่เค้าก็ยังครองสติไว้ได้ ก่อนรีบเปิดกระโปรงหลังรถเพื่อให้ผมเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บ
“ซิ่งเลยนะลุง ผมรีบมาก”
“รถมันติดจะตายไม่รู้จะไปได้รึเปล่าหนา...” ลุงพูดติดสำเนียงต่างจังหวัด ตาสองข้างใต้แว่นเลนส์หนาหรี่ลงเมื่อมองรถหลายคันที่พากันสัญจรเต็มท้องถนน เอาไงดีลุงเองก็เหมือนจะสติหลุดไปแล้วด้วย นี่ผมขึ้นแท็กซี่ผิดคันเปล่าเนี่ย! แต่เอาวะ ไม่มีทางเลือก ผมควักเอากระเป๋าตังค์ออกมาจากกางเกงยีนส์ ควักแบงค์พันวอนสีม่วงขึ้นมาสามใบโชว์หราตรงหน้าอีกคน
“จ่ายเพิ่มอีกสามพัน ขอด่วนสุดๆ!”
มันสั้นใช่มั้ย? ไม่ต้องแปลกใจ เพราะนี่คือตอนพิเศษของคู่เฮียคริสผู้เย็นชากับน้องยอลของเรานั่นเอง~ อันนี้เป็นบทปูเรื่องของคู่คริสยอลค่ะ 555555 ตัวไรเตอร์เองก็ได้วางแผนไว้แล้วว่า ถ้าจบของเทาโฮเมื่อไหร่ จะทำเป็นซีรี่ย์ต่อในส่วนของอีกสองหนุ่มคือเฮียคริสกับเซฮุน แต่ขอมาลงสเปเชี่ยลไว้แค่นี้ก่อนนะคะ ฮี่ๆ~
แล้วก็ขอพื้นที่ตรงนี้ถือโอกาสแจ้งข่าวนิดนหน่อยนะคะ ช่วงนี้ไรเตอร์เองอาจจะหายหน้าหายตาไปบ้าง เพราะว่าเปิดเทอมแล้วงานเยอะมาก หัวก็ไม่ค่อยแล่นด้วย แต่จะพยายามเขียนต่อและลงให้ทุกคนอ่านเรื่อยๆ อย่าทิ้งเก๊านะ T[]T
สุดท้ายนี้เหมือนเดิมค่ะ 1 เม้น = 1 กำลังใจ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ ♥
ความคิดเห็น