ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ผู้จัดการคนใหม่
[Chen talk.]
"แนเกออนเจนกาวัซดอน...
นอเวออนกุลอึลคีออกแฮ..
มอมจวออีดอนแนมัมมึน...
มิทเกโทโกจังนันแนมาซึมมึน.."
"โอ้ยยยย~จงแดเสียงแกจะเพราะไปไหนเนี่ย ฉันล่ะอยากอัดเสียงแกไปให้ที่บริษัทฟังจริงๆเลย
ถ้าไม่ติดว่าแกขอไว้นะ"เสียงของจงอินดังขึ้น ผมเลยหันไปมองก็เจอกับจงอินเพื่อนรักผมยืนเกาะประ
ตูรั้วบ้านอยู่ สวัสดีครับทุกคน ผมคิม จงแดครับเรียกผมว่าเฉินก็ได้ครับ ตอนนี้ผมกำลังนั่งทำรายงาน
อยู่ที่สวนย่อมในบ้านครับ นี่มันช่วงปิดเทอมก็จริงแต่ก็ยังมีการบ้านช่วงปิดเทอม นี่แค่ปิดเทอมเล็กการ
บ้านมีตั้งสองสามวิชา แถมแต่ละวิชานี่โคตรเยอะเลย ถ้าเทอมใหญ่นี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ผมลุกขึ้น
เดินไปเปิดประตูให้จงอิน
"มีอะไรรึเปล่าถึงมาหาฉัน"ผมพูดแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม
"คิดถึง ไม่ได้เจอกันนานละ"จงอินพูดแล้วเดินมานั่งตรงข้ามผม
"ตอแหล!! คิดถึงบ้อบออะไรกัน บ้านก็อยู่ติดกันเจอกันแทบทุกวัน อย่ามาโกหกซะให้อยาก"ผม
พูดแล้วเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากจงอินแล้วดันแรงๆ
"รู้ทันซะงั้น"จงอินพูดแล้วลูบหน้าผากตัวเอง
"สรุปมีไร"ผมพูด
"ฉันอยากให้แกช่วยเรื่องหนึ่ง"จงอินพูดแล้วทำหน้าจริงจัง
"เรื่องอะไร"
"ฉันอยากให้แกช่วย...มาเป็น...ผู้จัดการให้แบคฮยอนหน่อย"จงอินพูด สตั้นแปปครับ จะให้ผม
ไปเป็นผู้จัดการแบคฮยอนงั้นหรอ ไอดาราดังนั่นน่ะนะ!!!!
"ไม่!!!ฉันขอปฏิเสธ"ผมพูดแล้วรีบเก็บของลุกขึ้นเดินหนีเข้ามาในบ้านเลยครับ
"จงแด~ ฟังข้อเสนอทางฉันก่อนสิ"จงอินพูดพลางเดินตามเข้ามา
"ไม่ว่าข้อเสนออะไรก็ตาม คำตอบของฉันคือไม่!"ผมพูด
"ทำไมล่ะจงแด"จงอินพูด
"นายคิดดูนะ ฉันนิสัยแบบนี้ไปเจอคนนิสัยคล้ายๆกันมันจะอยู่กันได้มั้ย อาจจะกัดกันตั้งแต่วัน
แรกที่เจอกันเลยก็ได้ หมอนั่นเปลี่ยนผู้จัดการมาแล้วหลายสิบคน ถ้ามาเจอฉันคงเปลี่ยนภายในสอง
วัน เชื่อสื"ผมพูดแล้วเดินเข้าห้องครัวไป
"แต่ถ้านายฟังข้อเสนอ รับรองว่านายต้องตอบตกลงแน่ นายอยากแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ใช่มั้ย
ล่ะ เงินค่าจ้างที่ร้านอาหารนายเดือนหนึ่งไม่ถึงครึ่งของค่าจ้างผู้จัดการซะอีก"จงอินพูดเล่นเอาผมชะงัก
เลยครับ
"..."ผมไม่ตอบอะไรแค่หันไปมองจงอิน
"สนใจใช่มั้ยล่ะ ท่านประธานบอกว่า ใครที่หาคนมาเป็นผู้จัดการหมอนั่นและอยู่เกินสองเดือน
ได้ ทั้งคนหาและคนเป็นผู้จัดการจะได้เงินเดือนเพิ่ม 50% ตลอดไป เราได้ทั้งสองคน นายแค่ทนให้
เกินสองเดือนเท่านั้นแหละ นายจะได้ค่าจ้างที่เยอะเอามากๆในแต่ละเดือน"จงอินพูด
"ฉัน...ขอคิดดูก่อน"
"นานเท่าไหร่"
"สามวัน.."
"..."
"ภายในสามวันฉันจะให้คำตอบแก"
17:30 น.
จงอินกลับไปแล้วครับ ได้อยู่คนเดียวซะที หลังจากที่มาขอให้ผมช่วยจงอินก็มานอนอยู่ที่บ้านผม
และคอยกวนตลอด ผมไม่รู้ว่าผมควรตกลงดีมั้ยแต่มันก็ได้เงินดีนะ ไม่ใช่ว่าบ้านผมไม่รวยนะครับ
บ้านผมก็รวยแหละ แต่เข้าใจฟิวปะว่าอยู่คนเดียวมันเบื่อ พ่อกับแม่ไปทำงานต่างประเทศตั้งหลายปี
แล้ว ดีนะไม่ได้สร้างบ้านใหญ่มากไม่งั้นเหงาตายเลย บ้านผมก็ประมาณบ้านเดี่ยวในหมูบ้าน 1หลัง
อะครับ บ้านจงอินก็เหมือนผมเลยครับ แล้วจะเป็นดีมั้ยว่ะ แต่ถ้าให้เจอกับหมอนั่นทุกวันผมไม่ปวด
หัวตายเลยหรอครับ แล้วผมจะเอาเวลาไหนไปเรียนล่ะ ทั้งงานทั้งกิจกรรมเยอะแยะไปหมด ผมหยิบ
โทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาจงอิน
//ฮัลโหล~//
"ถ้าฉันตอบตกลง ชีวิตฉันจะเปลี่ยนมั้ย"
//นั่นนายต้องถามเจ๊เอง นายพูดแบบนี้นายยอมหรอ//
"ถึงได้โทรถามไง ฉันยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แล้วฉันสามารถเจอเจ๊ได้ที่ไหนล่ะ"
//ที่บริษัทเมื่อไหร่ก็ได้ที่นายต้องการ วันนี้เลยมั้ยล่ะ//
"อืม...โอเค ไปวันนี้เลย"
//หึ J//
ณ บริษัทsm
"ฉันต้องขึ้นไปกี่ชั้นว่ะเนี่ยถึงจะเจ๊"ผมพูด ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าบริษัทแล้วครับ ตึงแม่งสูงมากอะ
"ชั้นบนสุด"จงอินพูด
"ดาดฟ้าอะนะ"ผมพูด
"ตีนเถอะครับเพื่อน อย่ามากวนกูนะ"จงอินพูด
"แน่ะหลุดคำหยาบออกมาจนได้ ก็ว่าอยู่จะพูดดีได้สักกี่น้ำ พูดดีแค่เวลาขอร้องเท่านั้นแหละมึง
อะ พอกูยอมคำหยาบมาเต็มเลย"ผมพูด
"กูก็เป็นนี้ ยังไม่ชินอีกหรอ"จงอินพูด
"อืม"ผมพูด
"ไปกัน"จงอินพูดแล้วเดินลากผมเข้ามาในบริษัท แล้วพาขึ้นลิฟที่ชั้นบนสุด แล้วเดินนำมาที่หน้า
ห้องหนึ่งที่มีเลขานั่งอยู่ข้างหน้า "บอกเจ๊ว่าผมพาคนมาส่งชื่อจงแด" เลขาพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์
ขึ้นมาโทร ก่อนจะวางสายแล้วลุกขึ้นมาเปิดประตูให้
"คนนี้หรอที่นายพูดถึง"ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพูดขึ้น
"ใช่ครับ จงแดนี่คือประธานบริษัทเจ๊ฮีชอล"จงอินพูด
"สวัสดีครับคุณฮีชอล"ผมพูด
"นั่งก่อนสิ จงอินออกไปรอข้างนอกไป"คุณฮีชอลพูด
"ไรอะเจ๊ ไล่กันอย่างนี้เลยหรอ อุตส่าห์พามานะเนี่ย"จงอินพูด
"ไคออกไปรอข้างนอก"คุณฮีชอลพูด
"ชิ ก็ได้"จงอินพูดแล้วเดินออกไปเลย
"นั่งสิยืนอยู่นั่นแหละไม่เมื่อยหรอ"คุณฮีชอลพูด ผมเลยนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา "ตกลง
จะทำงานนี้ใช่มั้ย"
"ยังหรอกครับ ผมแค่จะมาถามว่า ถ้าผมทำงานนี้ผมจะต้องเปลี่ยนอะไรมั่ง และที่รู้ๆคืองานนี้ส่ง
ผลกระทบต่อการเรียนของผมแน่"ผมพูด
"เธอไม่ต้องห่วงเรื่องการเรียนหรอก ถ้าเธอทำงานนี้ทางเราจะทำการย้ายโรงเรียนให้เธอไปอยู่
กับแบคฮยอน แต่เธอไม่ต้องห่วงจงอินก็เรียนที่นั่น ฉันจะให้เธอเรียนห้องเดียวกับจงอินและแบคฮยอน
และไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเทอมทางเราจะจ่ายให้เธอ 80% ส่วนที่เหลือเธอจ่ายเอง"คุณฮีชอลพูด
"ได้ครับ แต่มันติดที่การเดินทางน่ะสิครับ บ้านผมกับโรงเรียนนั้นอยู่ไกลกันมากเลยนะครับ ผม
เห็นจงอินที่เวลากลับไปนอนบ้านแล้วต้องตื่นเช้าๆไปโรงเรียนมันไม่ไหวอะครับ"ผมพูด
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะให้นายนอนที่หอของทางโรงเรียน แต่นายต้องนอนห้องเดียวกับ
แบคฮยอนนะ"คุณฮีชอลพูด
"ไม่น่าจะ...มีปัญหามั้งครับ"ผมพูด
"อย่ามั้งสิ ฉันรู้นายต้องสติแตกแน่ถ้าอยู่กับแบคฮยอนตลอดเวลา แต่ผู้จัดการก็ต้องคอยดูแล
เขาทุกอย่างเหมือนกัน หมอนั่นน่ะทุกวันนี้ยังต้องสั่งอาหารมาที่หอเลย ทำอาหารอะไรไม่เป็นด้วยซ้ำ
เรียกได้ว่าเป็นพวกลูกคุณหนูโดยกำเนิดเลยล่ะ"คุณฮีชอลพูด
"ครับ คุณฮีชอลครับ ผมขออย่างหนึ่งได้มั้ย"ผมพูด
"ได้สิ"คุณฮีชอลพูด
"คุณฮีชอลช่วยให้จงอินไปนอนที่หอด้วยได้มั้ยครับ เอาแบบห้องใกล้ๆกันด้วยได้มั้ยครับ เวลามี
อะไรผมจะได้ไปหาจงอินได้ แถมอีกอย่างผมสงสารจงอินที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อนมาโรงเรียน เพราะคุณ
พ่อกับคุณแม่ให้รอนที่บ้าน"ผมพูด
"เรื่องนั้นฉันก็เคยขอพวกท่านนะแต่พวกท่านก็ไม่ยอม เป็นแบบนี้มา 3ปีแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่เห็น
ว่าจงอินจะชินอะไรเลย"คุณฮีชอลพูด
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ ผมคุกับพวกท่านให้ได้แต่คุณต้องตกลงก่อนว่าจะหาห้องให้จงอินอยู่
ด้วย ผมถึงจะตกลง"ผมพูด
"ถ้างั้น...ฉันตกลง"คุณฮีชอลพูด
"งั้นผมก็ตกลงครับ"
2 อาทิตย์ผ่านไป
7:30 น.
ณ บ้านจงแด
"ผมนี่ร้องไห้เลยครับ"ชานยอลเพื่อนสนิทผมพูดขึ้น
"เป็นไร"ผมพูด
"ก็ที่มึงจะย้ายโรงเรียนไง แล้วลูกของเราล่ะจงแด"มันพูดแล้วเขย่าตัวผมไปมา
"ตีนเถอะครับไอเพื่อนเวร ลูกบ้านมึงสิไอห่า มึงจะเศร้าทำไมยังไงกูก็มาเยี่ยมมึงอยู่แล้ว"ผมพูด
"เรื่องใดไม่สำคัญเท่าเรื่องปีะธานนักเรียน มึงลาอแกแบบนี้รองประธานแบบกูก็รับกรรมเต็มๆน่ะ
สิ"ชานยอลพูด
"เออน่า กูเชื่อว่ามึงทำได้ แล้วเดี๋ยวกูจะมาเยี่ยมนะ"ผมพูด
"อย่าลืมที่มึงพูดนะ มาเยี่ยมกูด้วยกูเหงา"ชานยอลพูด
"มาแน่ถ้าว่างนะ ไปส่งกูปะ"ผมพูด
"ไม่เอาเดี๋ยวร้องไห้"ชานยอลพูด
"ตีนเถอะครับ"ผมพูด
"555+ ไม่ไปหรอกวันนี้ต้องไปประชุมหัวหน้าห้องทุกระดับชั้น ในเมื่อมึงออกกูก็ต้องไป
"เออ ขอโทษทีที่ลืมคิดถึงมึง แต่พรุ่งนี้กูก็ต้องเรียนแล้ว โรงเรียนนี้เปิดเร็วปิดเร็วไม่เหมือนของ
พวกเราเลย อาทิตย์หน้าถึงจะเปิดแต่ก็นะ ฝากดูแลด้วยล่ะเพื่อน และก็บอกเขาด้วยนะ..."ผมพูด
"ได้เดี๋ยวกูบอกให้ ไปละโชคดีมึงบาย"ชานยอลพูด
"เออบาย"ผมพูดแล้วโบกมือให้มัน แล้วมันก็เดินออกจากบ้านผมไป
"ไอจงแด"เสียงไอจงอินดังขึ้นผมเลยหันไปหอมก็เห็นมันยืนเกาะรั้วบ้านอยู่
"อะไร"ผมพูด
"เมื่อกี้ไอหยอยใช่ปะ"จงอินพูด
"เออ"ผมพูด
"เยดแม่ หล่อขึ้นเยอะเลยว่ะ เออแล้วมึงจะไปหอวันนี้ปะ กูจะไปวันนี้ว่ะเอาของไปเก็บ"จงอินพูด
"เออ ไปดิกูเก็บของเสร็จละ"
8:15 น.
ณ หอโรงเรียนgot
"เดี๋ยวมึง!! กูขอทำใจแปปที่จะต้องเจอมันในหอ"จงอินพูด
"หมายถึงเซฮุนหรอ มึงยังทำใจไม่ได้อีกหรอที่จะต้องเป็นรูมเมทกับเซฮุนน่ะ"ผมพูด
"ยังและก็ไม่มีวันด้วย มึงก็รู้ว่ากูกับมันไม่ถูกกัน กัดกันตลอดยกเว้นเวลาทำงาน
แถมเป็นคู่แข่งกันด้วย"จงอินพูด
"เอาน่าทนไม่ไหวมาหากูนี่ กูอยู่ห้อง 1014 แล้วมึงอะ"ผมพูด
"1010 ว่ะ"จงอินพูด
"ก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่นี่ ไปกันเหอะของกูเยอะ เดี๋ยวจัดเสร็จช้า"ผมพูด
"เออๆ"จงอินพูด แล้วพวกเราก็เดินขึ้นมาบนหอแบบสบายๆเพราะไอกัมมันจ้างมาขนของให้
ผมเลยสบายไปด้วย เรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องไอกัมก่อนครับ มันค่อยๆเปิดประตูแง้มเข้าไปและเป็น
จังหวะเดียวกับที่คนในห้องเปิดประตูออกมา ไอกัมสตั้นเลยครับ ส่วนผู้ชายคนนั้นก็มองดูพวกผมนิ่งๆ
แวบหนึ่งผมเห็น'เซฮุน'กระตุกยิ้มที่มุมปาก
"จงอินกูไปก่อนนะ พี่ครับตามผมมาเลยครับ"ผมพูดแล้วเดินนำพี่คนที่ยกของให้ผมไปที่ห้อง
ผมค่อยๆไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไป ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลยครับ แต่เจ๊เขาบอกว่าวันนี้แบคฮยอนไม่มี
งาน เพราะต้องเตรียมตัวเรียน คือผมสนิทกับเจ๊แล้วอะครับเลยเรียกแบบนี้ สงสัยนอนอยู่ในห้องล่ะมั้ง
เจ๊บอกว่าแบคฮยอนอยู่ห้องนี้ตั้งแต่เดบิวท์ตอนแรกแล้ว เพราะงั้นแบคฮยอนไม่มีทางไปนอนห้องอื่น
หรือที่อื่นยกเว้นที่บ้านและห้องเพื่อนอย่างเซฮุน "พี่วางของไว้ตรงนี้เลยครับเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง
ครับ"ผมพูดแล้วพวกพี่เขาก็วางไว้แถวๆห้องนั่งเล่นแล้วเดินออกไป ผมเลยเดินดูห้องต่างๆ ที่นี่มันไม่
ต่างอะไรจากคอนโดเลยครับ ผมเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งครับ
'แบคฮยอน'
มีป้ายแบบนี้ แสดงว่านี่เป็นห้องของแบคฮยอนสินะ งั้นอีกฝั่งก็ของผมอะสิ ผมเลยเดินไปอีก
แล้วเปิดประตูเข้าไป ไม่มีใครอยู่ครับ ดีนะที่ที่นี่มีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ทุกอาทิตย์ ผมเลยไม่
ต้องเหนื่อยที่ต้องทำความสะอาด ผมยกของต่างๆเข้ามาในห้องและก็เริ่มจัดของไปเรื่อยๆ ผมว่ากว่าจะ
เสร็จคงอีกนานว่ะครับ เฮ้อ~
9:45 น.
ผมนี่นอนตายเลยครับ ตอนนี้ผมจัดของเสร็จแล้วครับ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วด้วยครับ จัดของ
เหนื่อยๆก็ต้องอาบน้ำสิจริงปะไม่งั้นเหม็นตัวแย่ ตอนนี้ผมเตรียมจะไปเที่ยวต่อครับ นัดกับไอกัมไว้แล้ว
เดี๋ยวมันจะเป็นไกท์นำทัวร์โรงเรียนครับ มันจะพาผมไปดูส่วนต่างๆของโรงเรียน
Trrrrrrrrr~
"ฮัลโหลว่าไงจงอิน"ผมพูด ไอกัมโทรมาครับ
//ฮัลโหลมึงเสร็จยัง กูจะได้ออกไปจากห้องซะที กูจะโดนมันกัดอยู่แล้วเนี่ย/ นี่คนนะไม่ใช่หมา/
หรอ นึกว่าหมาซะอีก//เสียงเซฮุนแทรกเข้ามาด้วยครับ
"มึงใจเย็นๆกูเสร็จหมดแล้ว เดี๋ยวไปหาที่ห้อง"ผมพูดแล้วเดินออกมาจากห้องแล้วกดล๊อคประตู
พอหันมาเท่านั้นแหละ สตั้นเลยครับ ร่างสูงขาวยืนอยู่ตรงหน้าผม หน้าตาที่ดูดีแต่ติดจะสวยซะมาก
กว่าหล่อ สูงกว่านิดหน่อย
//เออ รีบมาล่ะ.....เห้ย ฟังกูอยู่ปะเนี่ยจงแด จงแด! ไอมหาเฉินซิงยิ่งกว่าสาวบริสุทธิ์!!!//
"ห...ห๊ะ!ว่าไงนะ เออๆเดี๋ยวกูรีบไปแค่นี้แหละ"ผมพูดทันทีที่ได้สติผมรีบหันหน้าหนีเลยครับ
//เออๆ เร็วๆล่ะกูกลัวผี/นี่ว่าใครผีกัน/นายนั่นแหละ แค่นี้นะ//แล้วมันก็ตัดสายไป
"อ...เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันจงแดหรือจะเรียกเฉินก็ได้ เป็นผู้จัดการคนใหม่ของนาย
ฉันขอไปข้างนอกก่อนนะนัดเพื่อนไว้ ถ้าหิวก็โทรสั่งอะไรกินนะ ฉันไปล่ะ"ผมพูดแล้วรีบเดินเลยครับแต่
ก็ต้องชะงักเพราะแบคฮยอนจับแขนผมไว้
"นาย...จงแด รีบมากมั้ย"แบคฮยอนพูดหน้านิ่งๆ
"ก็มากนะ"ผมพูด
"ถ้างั้นก็ไปเถอะ แต่ห้ามกลับเกินบ่าย 3โมงนะ นายต้องมาทำข้าวเย็นให้ฉันกิน ส่วนเช้ากับ
เที่ยงนี้...ฉันยอมสั่งของกิน แต่แค่วันเดียวนะ"แบคฮยอนพูด
"ข...ขอบใจนะ งั้นขาครับฉันจะซื้อของเข้าห้องนะ บาย"ผมพูดแล้วแบคฮยอนก็ปล่อยแขนผม
ผมยิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้อง ทำไมเขาดูแปลกๆไม่เหมือนกับที่ผมคิดเลยล่ะ
นิสัยเขาจริงๆแล้วไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเราต้องใจเต้นแรงด้วยนะ ไม่นะจงแดคิดอะไรอยู่
เนี่ยต้องรีบไปหาจงอินสิ ผมรีบเดินไปหาจงอินที่ห้องเลยครับ
ก๊อกๆ
รอแปปนึงก็ยังไม่มาเปิดครับ มันทำไรอยู่ว่ะ ผมเคาะไปอีกครั้งแม่งก็ไม่มาเปิด ผมเลยจับที่ลูก
บิดดู ไม่ล๊อคว่ะครับ ผมเลยเปิดประตูเข้าไปดู ถึงกับสตั้นเลยครับ จงอินกับเซฮุนกำลัง...จ...'จูบ'กันอยู่
ครับ!!!
Talk.จบแล้วตอนแรก อ้ากกกกกไรท์เขียนเองฟินเองค่ะท่าน รักคนอ่านน้า อย่าลืมเม้นล่ะจุ้บ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น