คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 8 kiss you
ตอนที่ 8 kiss you
17:55 น.
[Kris talk.]
ดีครับทุกคน ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ร้านที่จงอินทำงานครับ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงนั่งนานจังละก็ผมจะไปส่งจงอินน่ะครับ เลยต้องนั่งรอนานหน่อย ป๋ายกับเซฮุนก็กลับไปตั้งแตบ่าย2โมงแล้ว ถ้าถามว่าผมเบื่อมั้ย หึ ไม่เลยสักนิด เพราะมีเรื่องให้ผมคิดตลอดเวลา ถ้าถามว่าเรื่องอะไรล่ะก็ จำที่แบคกับฮุนได้มั้ยครับ ที่นิชคุณที่เป็นเจ้าของร้านอีกร้านที่จงอินทำงานอยู่กับแทมินที่เป็นเดือนคณะ สองคนนี้กำลังจีบจงอินอยู่
ตอนนี้ผมเริ่มคิดว่าผมอาจจะสู้เขาทั้ง 2คนไม่ได้ เพราะสองคนนั้นจีบจงอินก่อนผมยอมรับเลยครับว่าเครียด แถมหึงอีกด้วย จะไม่ให้ผมหึงได้ไงล่ะครับ มีคนมาจีบว่าที่แฟนผมแบบนี้มันก็ต้องหึงปะครับถึงผมจะไม่มีสิทธิเพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกันก็เถอะแต่ก็ไม่ได้มีใครห้ามไม่ให้แอบหึงนี่ครับจริงมั้ย
"นี่นาย ร้านจะปิดแล้วนะ"จงอินที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดขึ้นครับ ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์
"ครับ พี่ไปส่งจงอินที่บ้านนะครับ"ผมพูด
"อืม ไปสิ"จงอินพูด ผมก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำจงอินออกมาจากร้านโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น รู้ตัวเลยครับว่าอารมณ์เสีย จงอินทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นเลยอะครับ เขารู้ว่าผมชอบเขาแต่เขาก็ยังพูดถึงคนอื่นที่มาจีบเขาต่อหน้าผม แถมยังทำเหมือนเขินก่อนที่เดินไปอีกด้วย ทั้งหึงทั้งเครียดหงุดหงิดอะ บ่องตง (คือละ-*-:ขนมปัง)
[Kai talk.]
ถูกของพี่จินยองครับ ทำไมผมถึงรู้สึกมีความสุขมากกว่าอึดอัดล่ะเนี่ย ท่าจะจิตแล้วครับผม ตลอดทางที่นั่งรถมานี่เงียบกริบเลยครับ ไม่พูดอะไรเลยครับ เล่นละครแปป อะแฮ่ม
"นี่นาย เป็นอะไรอะ อยู่ๆก็เงียบแบบนี้ไม่ใช่นายเลยนะ"ผมพูด
"..."กริบครับ ไม่แม้แต่จะเหลือบ(?)มองผม
"เป็นอะไรอะ อย่าบอกนะว่า.."ผมเว้นไว้รอดูอาการฝ่ายตรงข้าม
"...."ก็ยังคงเงียบครับ
"หึงฉันหรอ"
"เปล่า" ปากบอกว่าเปล่าแต่ตานี่เลิ่กลั่กไปไหนนะ
"ไม่เชื่อหรอก หึงก็บอกมาเหอะ"
"ทำไมวันนี้จงอินพูดมากจังครับ"
"นี่ฉันผิดมากใช่มะที่พูดเยอะเนี่ย โอเค๊ งั้นฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม"ผมพูดแค่นั้นแล้วไม่พูดอีกเลย เงียบตลอดทางแถมหันไปมองแต่ข้างทางด้วย ไม่สนใจคนที่กำลังขับรถอยู่ รู้สึกตัวว่างอนครับ แต่งอนเรื่องอะไรนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ งงกับตัวเองแปป เอาเป็นว่าผมเงียบตลอดทางจนถึงบ้าอะครับ "ตอนแรกว่าจะให้เข้าไปนั่งเล่นในบ้านก่อนแล้วค่อยกลับ แต่คงไม่แล้วล่ะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับนะ ฉันไปม.เองได้"ผมพูดแล้วทำท่าจะเปิดประตูแต่ก็โดนคริสจับแขนไว้ซะก่อน "อะไร"
"...." ถามแล้วไม่ตอบอีก
"นี่ ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยสิ จะจับทำไม"
"...." ก็ยังคงเงียบ
"นี่ ฟังกันมั่งรึเปล่...อื้ม!!!" พูดไม่ทันจบก็โดนคริสจูบซะแล้วครับ อะไรกันอีกล่ะเนี่ยยยย~
ย้อนไปเมื่อ 14:30 น.
[Baekhyun talk.]
ทุกคนช่วยด้วยครับ ผมโดนคุณป๊ากับคุณม๊าไล่ออกจากบ้าน(?)อะ ทำไงดี~ คุณป๊ากับคุณม๊านี่คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้
"แล้วป๋ายต้องไปนอนที่ไหนล่ะครับคุณป๊คุณม๊า"ผมพูด อันที่จริงมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกครับ ผมเว่อร์เองแหละครับ คุณม๊ากับคุณป๊าบอกว่าในเมื่อผมโตแล้ว คุณป๊ากับคุณม๊าก็จะให้ผมไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเหมือนเฮียครับ แต่ก็ต้องกลับมาหาคุณป๊ากับคุณม๊าทุกวันอาทิตย์ครับ
"ป๊ากับม๊าซื้อคอนโดให้ป๋ายแล้วล่ะ อยู่ไม่ห่างจากคอนโดเฮียเท่าไหร่ เอาไว้มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้"คุณป๊าพูด
"คอนโดที่ม๊ากับป๊าซื้อให้ป๋าย มีห้องนอนสองห้อง ห้องครัวกับห้แงนั่งเล่นก็กว่าใช้ได้เลยล่ะส่วนเรื่องทำความสะอาดไรงี้ไม่ต้องห่วง ม๊าจะส่งแม่บ้านไปทำความสะอาดให้อาทิตย์ละ 2ครั้ง เสื้อผ้าแม่บ้านก็จะจัดการซื้อให้จ้ะ"คุณม๊าพูด
"คุณม๊า ป๋ายอยู่แค่คนเดียวนะ คุณม๊าจะซื้อใหญ่ทำไม อยู่คนเดียวแต่ห้องตั้งกว้างมันก็เหงานะครับ"ผมพูด คือสัหรับผมมันถือว่าให่แล้วอะครับ
"สงสัยเงินจะเหลือ เลยซื้อให้ใหญ่ไปหน่อย"คุณป๊าพูด
"แล้วป๋ายต้องไปวันไหนอะ"ผมพูด
"วันนี้จ้ะ วันนี้ม๊าซื้อฟอนิเจอร์แล้วก็ขนไปจัดที่ห้องให้แล้วจ้ะ"คุณม๊าพูด
"คุณม๊า คุณม๊ารีบไปรึเปล่า ให้ย้ายกระทันหันแบบนี้ป๋ายยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ"ผมพูด
"แรกๆก็บ่นงี้แหละ พอได้อยู่จริงๆแล้วจะติดใจจนไม่อยากกลับบ้านเลยล่ะ"คุณป๊าพูด
"เห้อ~"ถอนหายใจออกมาแรงๆเลยครับ
"ไม่ต้องมาถอนหายใจเลยนะ ไปเก็บเสื้อผ้าและก็ข้าวของไป"คุณม๊าพูด
"แล้วนี่คุณป๊ากับคุณม๊าบอกเฮียยังอะ"ผมพูด
"ขืนบอกเจ้าอู๋ก็ไม่ให้ไปนะสิ รายนั้นหวงป๋ายยิ่งกว่าอะดี"คุณม๊าพูด
"แสดงว่าไม่ได้บอกใช่มะ"ผมพูด
"ใช่ ป๋ายไปเก็บของได้แล้วไป แต่ไม่ต้องเก็บเสื้อผ้านะ ป๊ากับม๊าเก็บไปไว้ที่คอนโดให้แล้วล่ะ "คุณป๊าพูด ผมก็ไปขอกล่องกระดาษจากป้าแม่บ้านมาสอลสามลัง แล้วเอาพวกของตกแต่งห้องไปด้วยนิดหน่อย พวกรูปภาพ หนังสือ ของจุกจิกอะไรแบบนี้อะครับ ของเยอะนะครับบอกเลย เต็มห้องอะ ขนไม่หมดแน่ คงต้องทิ้งไว้ที่นี่เป็นบางอย่างแล้วล่ะ
15:30 น.
"หมดแล้วสินะ"ผมพูดแล้วมองดูของที่วางอยู่กับพื้น พอเก็บของแล้วห้องก็ดูโล่งขึ้นเยอะเลย
"โอ๊ะ!! ลืมของพวกนั้นได้ไงกัน" พึ่งนึกขึ้นได้ครับ ผมลืมไปซะสนิทเลย หนังสือรุ่นโรงเรียนเก่าน่ะครับเป็นหนังสือรุ่นของโรงเรียนที่ผมเคยเรียนน่ะครับ มีทั้งหมด 5เล่มครับ มีตอนอ.3 ป.3 ป.6 ม.3 และก็ม.6 ครับ คือ 3ปีต่อ1 เล่มครับ
"ป๋ายเก็บของเสร็จรึยังจ้ะ"เสียงคุณม๊าดังมาจากหน้าห้องครับ
"เสร็จแล้วครับ"ผมตะโกนกลับไปก่อนจะยกมาซ้อนกันแล้วยกไปทีเดียว แล้วจะเปิดประตูยังไงล่ะเนี่ย ผมจึงต้องวางลงบนพื้นแล้วเปิดประตูครับ แล้วก็ยกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้จะปิดประตูก็ใช้ตีนเกี่ยวแม่ม ผมเชื่อว่าหลายๆคนก็เป็นนะครับ แบบมือไม่ว่างใช้ตีนแงแทนไรงี้ หรือว่าเป็นแค่ผมคนเดียวว่ะครับ (เค้าก็ทำนะตัวเธอ:ขนมปัง)
15:55 น.
ณ คอนโด...(แถวนั้นแหละ)
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คอนโดแล้วครับ กำลังยืนรอลิฟต์เลย ห้องผมอยู่ชั้น 8ครับห้อง2012 สูงไปมั้ยเกิดไฟไหม้ขึ้นมาหนีไม่ทันแน่ครับ เพรมาะผมเป็นพวกเวลาตกใจชอบรนครับ แต่ก็คงไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นหรอกครับ
"โอ๊ะ!! แบคฮยอนครับ มาทำอะไรที่นี่หรอครับ"เสียงเหมือนจงแดเลยครับ ผมหันไปมอง มันไม่ใช่แค่เหมือนครับ มันใช่เลยล่ะ
"อ...เอ่อ คือฉัน...คือคุณป๊ากับคุณม๊าซื้อคอนโดที่นี่ให้ฉันน่ะ นี่ก็ขนของมาจะมาอยู่เลยน่ะ แล้วจงแดมาทำอะไรที่นี่หรอ"ผมพูด
"ผมอยู่ที่นี่น่ะครับ"จงแดพูด ผมก็พยักหน้าเล็กน้อยประมาณว่าเข้าใจ "เดี๋ยวผมช่วยถือครับ"จงแดพูดแล้วยกจากผมไปสองกล่องครับ
"ขอบคุณนะ ว่าแต่ ทำไมจงแดถึงเลิกร็วจังล่ะ ไม่ได้เลิกพร้อมเทาหรอกหรอ"ผมพูด
"เลิกพร้อมกันแหละครับ แต่พอเรียนเสร็จเทามันโดนอาจารย์เรียกไปคุยน่ะครับ ผมก็เลยกลับมาก่อน"จงแดพูด ผมก็พยักหน้า และแล้วลิฟต์ก็เปิดครับ กว่าจะมาได้ทำไรอยู่ว่ะครับ
"ห้องจงแดอยู่ชั้นไหนหรอ"ผมพูด
"ชั้น 8ครับ ห้อง 2013 แล้วแบคฮยอนล่ะครับ"จงแดพูด
"บังเอิญจังเนอะ ห้องข้างกันเลย"ผมพูดพลางก้มหน้ามองกล่องครับ ไม่รู้จะเขินทำไม
"ครับ อ่า ถึงแล้วล่ะครับ"จงแดพูดเราสองคนก็เดินออกจากลิฟต์แล้วเดินไปทางห้องผมครับถ้าจำไม่ผิด รหัสคือปีเกิดผมครับ 1992 ใช่จริงๆด้วยครับ เดี๋ยวนะ ผมหันไปมองจงแดที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เมื่อกี้จำรหัสฉันได้รึเปล่า"ผมพูด
"1992"
"ย่าห์! ลืมมันไปเลยนะ ไม่งั้นฉันเปลี่ยนรหัสแน่"ผมพูดแล้วเดินเข้ามาในห้อง ตามด้วยจงแด
"แบคฮยอนไม่เปลี่ยนหรอก เพราะรหัสเราเหมือนกัน เพราะถ้าแบคฮยอนเปลี่ยนผมก็จะเปลี่ยน"จงแดพูดแล้ววางกล่องลงข้างๆกับตรงที่ผมวาง "เวลาผมเหงาผมจะได้มาหาคุณได้ทันทีเลยไง ไม่ดีหรอครับ จะได้มีเพื่อนมาอยู่ด้วย"
"ถ้างั้นฉันก็จะเข้าห้องนายทุกครั้งที่ฉันเหงาหรือเบื่อเหมือนกัน"ผมพูด
"ยินดีครับ มาได้ 24ชั่วโมงเลยครับ"จงแดพูด ผมหันไปกะจะหันไปคุยแต่ว่า....
จุ้บ!!
เต็มๆเลยครับ พอหันไปปากผมกับจงแดก็โดนกันทันทีเลยครับ พอจะผละออกก็ไม่ได้เพราะจงแดโอเอวผมอยู่ นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย~ >////////<
20:00 น.
[Sehun talk.]
"นี่ สรุปแล้วนายเป็นอะไรงั้นหรอ"ผมพูด ดีครับทุกคน ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนสนุกกับเทาครับ กำลังนั่งชิงช้าสวรรค์กันครับ พวกเราเล่นเครื่องเล่นจนครบหมดแล้วครับ
"..."
"ไม่ต้องบอกก็ได้ ถ้าไม่อยากพูด"
"..."
"..."
"..."
"..."
"พี่ซูโฮเขา..... มีคนอื่น ฉันไปเห็นเมื่อตอนเย็นหลังเลิกเรียนน่ะ ตอนนั้นฉันกำลังเดินไปตึกคณะแพทย์ แต่พอเดินไปถึงแค่แปปเดียว ฉันเห็นพี่ซูโฮกับผู้ชายคนหนึ่งกอดกันอยู่ แล้วก็ผละออกจากกันเปลี่ยนมาเป็นจูบแทน ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกแค่ส่งแชทไปบอก เลิกเขาแล้วก็ปิดเครื่องหนี"เทาพูด ตอนแรกผมคิดว่าทะเลาะหนักกว่าเดิม แต่นี่'เลว'กว่าเยอะครับ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าตอนนี้เทาร้องไห้ครับ ถึงจะไม่มีเสียงสะอื้นมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาก็เถอะ แต่ดูก็รู้ว่าเทาเจ็บปวดมากแค่ไหน คงจะรักมากสินะ
"เทา"ผมเรียกชื่อเทาแล้วเปลี่ยนไปนั่งข้างๆจากที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน "ฉันขอโทษ ไม่ต้องพูดถึงมันแล้วนะ" ผมพูดแล้วดึงเทาเข้ามากอด ลูบหัวเทาเบาๆเพื่อปลอบ เหมือนแม่ลูกเลยครับ เทานี่กอดผมซะแน่นเลยครับ กอดปลอบอยู่สักพักอะครับเทาถึงเริ่มหยุด ผมจึงผละออกมา "โอ๋ๆ ไม่ร้องแล้วน้าเด็กดี ร้องไห้นี่ตุ๊ดนะเว้ย"
"ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย และก็ไม่ใช่ตุ๊ดด้วย"เทาพูดแล้วพลางเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย เหมือนเด็กเลยว่ะ
"แน่ใจหรอว่าไม่ใช่เด็ก"ผมพูด
"แน่ใจสิ"เทาพูด
"งั้นทำให้ดูหน่อยสิว่าไม่ใช่เด็กแล้ว ถ้าทำได้จะให้รางวัล"ผมพูด
"งั้นรางวัลที่จะให้ขอเป็นจูบละกันนะ"
"อ...อื้ม!!!"ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเทาก็จูบผมซะแล้ว นี่!!! อย่าบอกนะว่าจะจูบพิสูจอะ โอ๊ยยยยยยยยยยย~ เจ้าเล่ห์เป็นบ้าเลย อ้ากกกกก~ ทำไงดีล่ะเนี่ย แต่จูบเก่งเป็นบ้าเลยแฮะ-..- ไม่ใช่ละ ฮุน!!! สติลูกสติ! สติอยู่ไหน!!!!!
ย้อนไปเมื่อ 18:20 น.
"อะน้ำ"ผมพูดแล้ววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะครับ หลังจากที่โดนคริสจูบจนปากเจ่อแถมเกือบตายเพราะหายใจไม่ออก คริสก็เอาแต่บอกว่าขอโทษที่จูบผม ผมก็บอกว่าไปเป็นไรแล้วบอกให้เขาเข้ามาในบ้านผมก่อน ผมให้เขานั่งรออยู่ที่โซฟา แล้วผมก็เดินไปเอาน้ำมาให้
"จงอินพี่..."
"ถ้าจะพูดว่าขอโทษล่ะก็หยุดเลยนะ"ผมพูดขึ้นขัด
"พี่เครียดที่มีคนจีบจงอิน แถมจีบก่อนพี่ด้วย พี่ไม่มีความมั่นใจเลยว่าพี่จะทำให้จงอินรักพี่ได้และพี่ก็หึงจงอินด้วย พี่รู้ว่าพี่ไม่มีสิทธิหึง แต่มันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ"คริสพูดไปก้มหน้าไป เหมือนเด็กยอมรับผิดที่ทำไว้เลยครับ น่ารักว่ะ
"จะเครียดไปทำไม จีบก่อนจีบหลังมันไม่สำคัญหรอกนะ มันอยู่ที่ตัวนายว่านายจะทำให้ฉันรักนายได้รึเปล่า คนอื่นไม่ต้องไปสนใจหรอก ถ้าคิดจะจีบฉันก็อย่าลังเล ไม่งั้นฉันจะถือว่านายไม่ได้รักฉันจริงๆ"ผมพูด
"....."
"....."
"พี่ไม่ยอมให้ใครได้จงอินไปหรอก พี่จะไม่คิดมากอีกแล้ว ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะครับ"คริสพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
"ได้สิ แต่ถ้ามีอีกครั้งจะไม่ยอมให้ง่ายๆแบบนี้แล้วนะ"ผมพูด
"ครับ แต่ว่า...ทำไมวันนี้จงอินดูแปลกๆล่ะครับ ปกติไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"คริสพูด
"งั้นให้เลือกระหว่างแบบนี้กับแบบเดิม เอาแบบไหน"ผมพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆคริส ให้ยืนนานๆก็เมื่อยปะครับ
"ทุกแบบเลยครับ ผมชอบทุกๆอย่างที่เป็นจงอิน"คริสพูด มันหยอดอีกแล้ว พอหายเครียดก็กลับมาหยอดเหมือนเดิม
"กลับบ้านไปได้แล้วไป-///-"ผมพูดแล้วผลักไหล่คริสเบาๆ
"เขินพี่หรอครับ"คริสพูด
"เขินบ้าเขินบออะไรเล่า! ไม่ได้เขิ๊ล(เสียงสูง)กลับบ้านไปได้แล้วไป๊>///<"ผมพูดพลางดันให้คริสลุกขึ้น แต่แม่งไม่สะทกสะท้านเลยครับ แถมยังอมยิ้มแบบแถบจะยิ้มแทนแล้วอะครับ
"แล้วทำไมต้องเสียงสูงด้วยล่ะครับ"คริสพูด
"ใครเสียงสูง ไม่มี๊ไม่มี"ผมพูดมือก็ยังดันคริสไม่เลิกครับ
"เนี่ยนะครับไม่สูง แก้วแทบแตก"คริสพูด
"เว่อร์ ฉันไม่ได้เสียงสูงขนาดนั้นซะหน่อย"ผมเลิกดันคริสแล้วพูด
"ยอมรับแล้วสินะครับว่าเสียงสูงอะ"คริสพูด
"เออ! ยอมรับก็ได้ว่ะ! กลับบ้านไปได้แล้ว นี่มันมืดแล้วนะ แม่ฉันจะกลับมาแล้ว"ผมพูด
"คุณแม่กลับมาก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับที่พี่ต้องกลับบ้านเลยนี่ครับ"คริสพูด
"เกี่ยวสิ เพราะถ้าแม่ฉันกลับมาแล้วเจอนายอยู่ในบ้านตอนนี้แม่ฉันอาจจะให้นายนอนที่นี่ ซึ่งฉันไม่อยากให้นายนอนที่นี่"ผมพูด
"ถ้าจงอินต้องการให้พี่กลับ งั้นพี่กลับก็ได้^^"คริสพูดแล้วลุกขึ้น
"เดี๋ยวไปส่ง"ผมพูดแล้วลุกขึ้นตาม คริสก็พยักหน้าแล้วก็เดินนำผมไป ผมไปส่งแค่ตรงรั้วบ้านครับ ตอนนี้ระหว่างเราสองคนมีรั้วกั้นอยู่ครับ แต่คือพวกเราสูงไงครับ รั้วบ้านผมนี่แค่ 1.5 มตรเองครับเลยเห็นหน้ากัน
"ล๊อคเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"พี่คริสพูด
"เรียบร้อยแล้ว 'พี่คริส'..ไม่ต้องห่วงหรอก"พูดออกไปจนได้ครับ ผมเรียกเขาว่า'พี่คริส' ทำไมเขิน
"พี่?!0/////0"พี่คริสพูดแล้วชี้ตัวเองแถมหน้าแดงอีกด้วยครับ น่ารักว่ะแม่งงงง~><
"('///' )"ผมนี่แกล้งทำเป็นมองนู่นมองนี่เลยครับ
"อ...เอ่อ .//////." สงสัยจะพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ เอาแต่ก้มหน้ายิ้มเขินๆเกาท้ายทอยแถมหน้าแดงอีกด้วย น่ารักว่ะ
"พี่คริส"ผมตัดสินใจพูดก่อน ไม่งั้นบรรยากาศตอนนี้คงมีแต่เขินแน่ๆ
"ค..ครับ ./////." นี่ก็เอาแต่เขิน
"ขอโทรศัพท์หน่อยดิ"ผมพูด พี่คริสก็ให้แต่โดยดีครับ ผมรับมาเมมเบอร์ของตัวเอง แล้วก็แอดเฟสให้ด้วยครับ ก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้พี่คริส พี่คริสรับไปแล้วก็เปิดดู ทีนี้ล่ะยิ้มเลยครับ"กลับบ้านได้แล้วไป ขับรถดีๆด้วยล่ะ"
"ครับ พรุ่งนี้พี่มารับนะครับ"พี่คริสพูด
"อืม พรุ่งนี้ผมเรียนเที่ยงนะ อย่าสายล่ะ"ผมพูด
"ครับ ไปละ ฝันดีครับ"พี่คริสพูด ผมกวักมือเรียกพี่คริสให้ก้มลงมาใกล้ๆ แล้วกรซิบข้างหูว่า
"ไว้โทรมาบอกดิ ฟอดดดดดด~"หอมแก้มไปทีหนึ่งแล้ววิ่งเข้าบ้านเลยครับ ทำเองเขินเองครับงื้ออออออออ~ ทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย -///////- เขินเป็นบ้า~ #เอาหมอนอิงปิดหน้าตัวเองแล้วเอนตัวนอนบนโซฟา
Talk. ใครว่าหวานมั่งขอเสียงหน่อยเร็วววว~ #กรี๊สสสสสสสส~ ขนมปังนี่แต่งไปอมยิ้มไปเลยค่ะ ขอโทษที่อัพช้านะคะทุกคน พอดีติดอ่านฟิดช้างศึกอยู่ค่ะ เลยแต่งช้าไปนิดนึง ยังไงก็ฝากติดตาม
ตอนต่อไปด้วยนะคะ เม้นด้วยๆๆๆๆๆ><
ความคิดเห็น