ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 พนัน
[Chen talk.]
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หอแล้วครับ เข้ามาในห้องแล้วด้วย ไม่มีสัปหลาดเลื้อยคลานอยู่ที่โซฟาครับ
คือว่าแบคฮยอนชอบนอนเลื้อยไปมาอยู่ที่โซฟาน่ะครับ ผมเลยเรียกเขาว่าอย่างนั้น ผมเดินเข้าไปใน
ห้องตัวเองวางกระเป๋าลงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปห้องตรงข้ามซึ่งเป็น
ห้องของแบคฮยอน ผมลองบิดลูกบิดดูประตูก็ไม่ล๊อคเช่นเคยครับ ผมเลยเปิดประตูเข้าไปดู ไม่มีสัตว์
สิ่งมีชีวิตใดๆทั้งสิ้นอยู่ในห้องครับ
"หายไปไหนว่ะกระเป๋าก็อยู่นะแล้วตัวไปไหนล่ะเนี่ย"ผมพูดแล้วมองไปรอบๆห้อง แต่ช่างเหอะ ผมเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆครับ จนมาหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานครับ มีภาพของแบคฮยอนถ่ายกับครอบ
ครัวด้วยครับ แล้วก็มีภาพที่แบคฮยอนถ่ายกับเพื่อนครับ น่าจะเป็นเซฮุนนะครับเพราะหน้าตาก็ไม่ได้
แตกต่างจากตอนนี้เท่าไหร่ อีกภาพหนึ่งเป็นแบคฮยอนตอนเด็กๆที่ถ่ายรูปคู่กับเด็กคนหนึ่งครับแต่หน้า
ของเด็กคนนั้นถูกฉีกออกไปครับ ผมหยิบภาพนั้นขึ้นมาดู แล้วอยู่ๆผมก็น้ำตาไหลมือผมค่อยๆยกขึ้น
รูปนั้น ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร แต่พอเห็นภาพนี้ผมกลับรู้สึกเศร้าแปลกๆ
"นายทำอะไรนะ วางภาพนั้นลงเดี๋ยวนี้เลยนะ"เสียงแบคฮยอนดังขึ้นผมเลยหันไปมอง ก่อนที่
แบคฮยอนจะรีบเดินมาหยิบภาพนั้นออกจากมือผมแล้ววางภาพนั้นลงที่เดิม ผมรีบเช็ดน้ำตาเลยครับ
"น...นายกินอะไรรึยังฉันจะได้ไปทำให้"ผมพูด
"ยังไม่ต้องทำหรอกฉันยังไม่หิว นายร้องไห้หรอ"แบคฮยอนพูด
"เปล่า"ผมพูดแล้วก้มหน้าลง ก่อนจะชงัก เดี๋ยวนะตอนนี้แบคฮยอนออกจากห้องน้ำด้วยชุด...
ผมไล่มองตั้งแต่เท้าขึ้นมาเรื่อยๆ ชัดเลยครับ แบคฮยอนตอนนี้อยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว โอ้ย~
คิดแล้วรู้สึกหน้าร้อนเบาๆ "อ...ฉันไปนะ"
"เดี๋ยวสิเป็นอะไร อย่าบอกนะว่า...เขินฉันน่ะ"แบคฮยอนพูดแล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
"บ...บ้าหรอ ใครจะไปเขินนายกัน"ผมพูดแล้วรีบเดินออกมาจากห้องเลยครับ ผมว่าผมบ้าไป
แล้วแน่ๆเลย ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยนะ...
10 นาทีผ่านไป
ผมว่ามันแปลกๆนะครับ ผมรู้สึกคุ้นๆภาพมากเลยครับ แต่ช่างมันเถอะครับ ผมคงคิดไปเองล่ะมั้ง
คงไม่มีอะไรหรอกครับ
Trrrrrr~
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นครับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าไอกัมโทรมาครับ
"ว่าไง"ผมกดรับแล้วพูด
//มึงลืมอะไรรึเปล่า//
"ลืมไรว่ะ ก็ไม่ได้ลืมนี่" ลืมอะไรของมันว่ะ
//พรุ่งนี้วันอะไรล่ะ ต้องไปหาหมอไม่ใช่หรอ// พรุ่งนี้... เออว่ะ พรุ่งนี้ต้องไปหาหมอนี่ว่า
"เชี่ย เกือบลืมเลยว่ะ ขอบใจนะที่เตือน"
//เรื่องสำคัญมึงยังลืมเลย แล้วมึงจะเ็นผู้จัดการได้มั้ยเนี่ย//
"โหยมึง มึงก็รู้ว่ากูต้องไปตรวจปีละครั้ง มันก็ไม่แปลกปะว่ะที่จะลืม"
//แล้วแต่มึงเหอะ วันพรุ่งนี้วันหยุดพอดีเดี๋ยวไปเป็นเพื่อน//
"แต่พรุ่งนี้กูมีงาน"
//หมอนัดมึงตอนไหน//
"เช้าว่ะ"
//แล้วมึงมีงานตอนไหน//
"บ่าย"
//ไปได้มั้ย//
"เออ ได้ว่ะ"
//อย่าลืมนะ 6โมงเดี๋ยวกูไปรับที่ห้อง//
"อืม โอเค ขอบใจนะมึง"
//ไม่เป็นไร แค่นี้ละบาย//แล้วมันก็ตัดสายไป ผมเลยเข้าไปในเฟสแล้วโพส
'พรุ่งนี้ต้องไปที่นั่นอีกแล้วสิ ;('
แล้วผมก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าครับ ให้ตายสิเมื่อไหร่ผมจะหายนะ นี่ก็ผ่านมาตั้ง 9ปีแล้วยังไม่
หายเลย
"จงแด"เสียงแบคฮยอนดังขึ้นจากทางด้านหลังผมครับ ผมเลยหันไปมองก็เห็นแบคฮยอนยืนอยู่
"มีอะไรหรอ"ผมพูด แล้วแบคฮยอนก็เดินมานั่งที่โซฟาข้างๆผม
"จงอินโทรมาขอให้ฉันช่วยร้องเพลงคู่กับนายในงานโรงเรียนน่ะ"แบคฮยอนพูด เอาจริงหรอฟะ
"อืม แต่นายจะไม่ช่วยก็ได้นะ"ผมพูด
"ถ้าฉันช่วยนาย ฉันจะได้อะไร"แบคฮยอนพูด
"ถ้าฉันให้นายได้ก็จะให้นะ แต่ฉันไม่ได้บังคับนะ แล้วแต่นาย"ผมพูด
"อืม ถ้าอย่างนั้น... ถ้าฉันช่วยนาย นายต้องไปเที่ยวกับฉันสองต่อสอง เคมั้ย"แบคฮยอนพูด
"นายต้องการแค่นั้นน่ะหรอ"
"ใช่ ตกลงมั้ยล่ะ"
"ตกลง จะไปวันไหนล่ะ"
"พรุ่งนี้ตอนเช้าเป็นไง พอตอนบ่ายก็ไปทำงาน"
"พรุ่งนี้คงไม่ได้หรอก ตอนเช้าฉันจะไปหาหมอน่ะ"
"นายไม่สบายหรอ"
"เปล่าหรอก แต่หมอประจำตัวเขานัดฉันให้ไปตรวจน่ะ"
"นายเป็นอะไรมากรึเปล่า ถึงขั้นมีหมอประจำตัวเลยนะ"
"ไม่มีไรหรอกเชื่อดิ เอาไว้ไปเที่ยววันอาทิตย์แทนเนอะ"
"อืม ก็ได้"
"งั้นตอนนี้นายช่วยคิดเพลงที่จะร้องหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะไปทำข้าวผัดมาให้ หิวยัง"
"อืมโอเค"แบคฮยอนพูด ผมเลยลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว แล้วเริ่มทำอาหาร
10 นาทีผ่านไป
เสร็จแล้วครับ ผมเดินถือจานสองจานมาวางที่โต๊ะหน้าโซฟาที่แบคฮยอนนั่ง แล้วเดิมกลับไป
หยิบน้ำมาสองแก้ว
"ได้เพลงยังอะ"ผมนั่งลงข้างๆแล้วพูด
"อืม ลองเพลงนี้ดูมะ"แบคฮยอนพูดแล้วเอาหูฟังใส่ให้ผมครับ มันเป็นเพลงสนุกๆครับ ผมว่า
เพลงนี้ก็ดีนะ
"เอาเพลงนี้แหละ"ผมพูด
"โอเค เพลงนี้ชื่อว่า Candy ของวง H.O.T. เพลงนี้มันจะมีท่อนแล็พด้วย ซึ่งฉันร้องไม่เป็น แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมีเพื่อนอยู่ห้อง 5คนหนึ่งมันแล็พเก่ง เดี๋ยวจะให้มาช่วย"แบคฮยอนพูด
"โอเค กินข้าวกัน"ผมพูด วันนี้เป็นอีกวันหนึ่ง...ที่เขาใจดีกับผม
วันรุ่งขึ้น
6:30 น.
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ดีครับ ตอนนี้ผมมาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วครับ ไอกัมก็มาครับนั่งอยู่ข้างๆผมเลย ตอนนี้รอเข้า
หาหมออย่างเดียวครับ ไม่ต้องห่วงครับผมทำอะไรหลายๆอย่างให้แบคฮยอนแล้วครับ
"เชิญคุณจงแดค่ะ"พยาบาลสาวพูดขึ้น ผมกับจงอินก็ลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องครับ
"สวัสดีครับ"ผมกับจงอินพูดพร้อมกันแล้วนั่งลง
"ครับ สวัสดีทั้งสองคนเลยนะครับ คุณจงอินนี่ก็ยังเป็นห่วงเพื่อนเหมือนเดิมเลยนนะครับ มาด้วย
ตลอดเลย"คุณหมอพูด
"ครับ"จงอินพูดแล้วยิ้ม
"ครับ เอ่อคุณจงแด ตลอดหนึ่งปีมีอะไรที่ทำให้คุณปวดหัวรึเปล่าครับ"คุณหมอพูด
"ไม่มีนะครับ"ผมพูด
"แล้วมีอาการแบบ เวลาเห็นสิ่งของบางอย่สงแล้วมันรู้สึกเศร้าหรือยิ้มหรืออะไรมั้ยครับ ที่คุณไม่
รู้ว่าทำไมถึงเป็นทั้งๆที่ไม่มีอะไรในชีวิตเกี่ยวข้องกับมันเลย"คุณหมอพูด
"มีนะครับ เกิดขึ้นครั้งแรกเลยครับ เมื่อวานนี้เอง"ผมพูด
"คุณเจออะไรหรอครับ"คุณหมอพูด
"ตอนนั้นผมเข้าไปในห้องของรูมเมทครับ แล้วก็เห็นภาพๆหนึ่งครับ เป็นภาพที่เขาถ่ายคู่กับใคร
ก็ไม่รู้ครับตอนเด็กๆ แต่หน้าของคนที่เขาถ่ายด้วยนั้นถูกฉีกออกไปครับ ผมหยิบขึ้นมาดูแล้วอยู่ๆน้ำตา
ผมก็ไหลออกมา มันรู้สึกเศร้าแปลกๆ"ผมพูด
"ผมว่าคุณอาจจะเคยมีเหตุการแบบในภาพถ่ายนั้นในช่วงเวลาที่คุณจำไม่ได้ก็ได้นะครับ ผมว่า
คุณควรไปดูภาพนั้นอีกครั้งนะครับ เผื่อคุณจะคิดอะไรได้ แต่ขอเตือนให้คุณหาคนอยู่ด้วยทุกครั้งที่ไป
เพราะถ้าเกิดคุณมีอาการปาดหัวขึ้นมาจะได้มีคนช่วยคุณทันนะครับ"คุณหมอพูด
"ครับ โอเคครับ"ผมพูด
"ครับ ก็ไม่ต้องจ่ายค่าตรวจนะครับ มาที่นี่ทุกปีแบบนี้ไม่คิดแล้วล่ะครับ กลับบ้านไปเลยครับ"
หมอพูด
"ครับ สวัสดีครับหมอ"ผมพูดแล้วผมกับจงอินก็เดินออกมาจากห้องตรวจ ว่าแต่ไอกัมมันเป็น
ดารานี่ครับ มาที่แบบนี้ไม่กลัวแฟนครับเห็นหรอ แล้วดูมันแต่งตัวชิวๆไม่ปิดหน้าปิดตาอะไรเลย
"มึงไม่กลัวคนเห็นหรอ"
"กลัวทำไมกูไม่ได้ทำอะไรผิด และที่กูมากูก็มากับเพื่อน"จงอินพูด
"แล้วแต่มึงเหอะ"ผมพูด เราเดินมาที่ลานจอดรถครับ แล้วขึ้นรถกัน ผมจะเล่าเรื่องเมื่อ 9 ปีก่อน
ให้ฟังครับ ตอนนั้นผมไปเยี่ยมคุณยายครับ และคุณแม่บอกว่าผมกำลังจะไปไหนสักที่แถวๆนั้นแล้วผม
ก็โดนรถชน ฟื้นขึ้นมาอีกทีที่โรงพยาบาล ความจำเสื่อมเลยครับ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ผมจำไม่ได้เป็น
บางช่วงเท่านั้น ผมจำได้แค่ว่าก่อนที่ผมจะไปเยี่ยมคุณยายในวันนั้นผมเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนหน้า
นั้นประมาณสองอาทิตย์ ผมจำได้แค่นั้นว่าเคยไปมาก่อนแล้วแต่หลังจากนั้นก็จำไม่ได้เลย จำไม่ได้ว่า
ทำอะไรไปบ้าง และจำวันที่ถูกรถชนไม่ได้ด้วย ที่จริงเวลาผ่านมาขนาดนี้ควรจะจำได้แล้วใช่มั้ยครับ แต่ผมกลับจำไม่ได้เลย แต่ตอนนี้ผมจำวันที่ถูกรถชนได้แล้วครับ แต่ก่อนหน้านั้นจำไม่ได้เลย
ณ หอนอกโรงเรียนgot
ย้อนไปเมื่อตอน 6:40 น.
[Baekyhun talk.]
คุณเคยรู้สึกแบบ อยากนอนแต่มันนอนไม่หลับมั้ยครับ ผมกำลังเป็นแบบนั้น วันนี้ไม่รู้ว่าผมเป็น
อะไร อยู่ๆก็ตื่นเช้าซะงั้นทั้งๆที่เมื่อคืนผมนอนดึงมาก เกือบๆเที่ยงคืนได้มั้งเพราะแบ่งท่อนร้องกับจงแด
และคิดว่าจะแสดงออกมายังไงให้ดีที่สุด ในเมื่อจงแดเต้นไม่เป็น เฮ้อ~ ผมนี่กุมขมับเลยครับท่าน ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ นอนต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอาบน้ำดีกว่า
20 นาทีผ่านไป
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ผมเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปข้างนอกแต่ก็ต้องหยุด
เพราะมีกระดาษโพสอิทสีเหลืองแปะอยู่บนประตู โดยมีข้อความเขียนอยู่บนนั้น
'ตื่นสายยย~ ฉันออกไปตั้งแต่เช้านายอยู่ได้นะ'
ผมอ่านแล้วผมรู้เลยครับว่าใครทำ นี่เขาทำบ้าอะไรเนี่ย ผมยิ้มขำๆแล้วดึงโพสอิทออกก่อนจะ
เปิดประตูออกมาแล้วตรงไปที่ห้องนั่งเล่น ก็เจอโพสอิทแบบเดียวกันแปะอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา
'อย่ามานอนเลื้อยบนโซฟานะ ไปกินข้าวเลย'
ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าเขาไปข้างนอกจริงรึเปล่า เหมือนเขารู้ทุกอย่างเลยว่าผมจะทำอะไร
ผมดึงโพสอิทออกแล้วเดินไปที่โต๊ะกับข้าวที่มีข้าวต้มวางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโพสอิทที่แปะอยู่ตรงถ้วย
'วันนี้ทำข้าวต้มให้กิน ไม่รู้ว่าอร่อยรึเปล่าเพราะเวลานายกินนายชอบบอกว่าก็กินได้'
ผมว่าผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยที่อ่านไปยิ้มไปแบบนี้น่ะ ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย ไหนว่าจะจีบ
เขาเพื่อเอาชนะล่ะ แต่พอเจอแบบนี้เหมือนตัวเองจะหวั่นไหวเองซะงั้น แถมผมยังเป็นอะไรก็ไม่รู้
ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ปกติผมจะนิ่งๆกวนๆ แต่พออยู่กับเขาผมกลับเป็นคนขี้แกล้งซะงั้น แกล้งเขา
ได้ตลอดเวลาเลยครับ
"ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ"ผมพึมพำกับตัวเองแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก "หึ ก็กินได้ของผมน่ะ มันอร่อย
ต่างหากล่ะฮยอง อันนี้ก็...กินได้นะ;)"
10 นาทีผ่านไป
ตอนนี้ผมกินข้าวเสร็จแล้วครับ กำลังนั่งเล่นอยู่ห้องนั่งเล่นเลยครับ
Trrrrrrrrrr~
เสียงโทรศัพท์ผมครับ ผทหยิบขึ้นมาแล้วก็พบว่าไอติ๋มโทรมาครับ
"ฮัลโหล"ผมกดรับแล้วพูด
//ตอนนี้คุยประชุมกับมาร์คและหวัง//เซฮุนพูด
"ไอสองตัวนั่นอยู่ด้วย"
//คนไม่ใช่สัตว์ครับคุณบยอนถึงเรียกเป็นตัว//หวังพูด
"นึกว่าใช่"
//พอ หยุดกัดกันได้แล้ว ถึงไหนแล้วล่ะมึงบยอน//มาร์คพูด
"ไกลแล้วเว้ย ไม่ถึงสองเดือนเชื่อดิ"
//พนันไว้ 3เดือนนะ อย่ารีบมึงอย่ารีบ//หวังพูด
//พวกมึงพนันกันจริงๆหรอ ความรู้สึกคนมันไม่ใช่ของเล่นที่จะทำอะไรก็ได้นะ//เซฮุนพูด
//เออน่า มึงอย่าลืมนะแบค ภายในสามเดือนถ้ามึงทำให้จงแดรักมึงไม่ได่ มึงต้องจ่ายตังค์พวก
กูสามคน คนละสามพัน//มาร์คพูด
"เออ กูไม่ลืมหรอก"
//สามคนอะไรมึง กูไม่เกี่ยว กูไม่ได้พนันกับพวกมึง//เซฮุนพูด
//แสดงว่ามึงไม่เอา//หวังพูด
//เออ กูไม่เอา กูไม่ใช่คนเลวแบบพวกมึงนะที่เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นแค่ของเล่น อีกอย่างหนึ่ง กูรวยของกูอยู่แล้ว//เซฮุนพูด
"มึงจะจริงจังไปปะวะ"
//กูไม่ใช่พวกมึงนี่ แค่นี้แหละ//เซฮุนพูดแล้ววางสายไป มันเป็นอะไรของมันว่ะครับ ผมล่ะไม่เข้า
ใจเพื่อนผมจริงๆ
[Sehun talk.]
คุณเคยรู้สึกไม่ชอบเพื่อนตัวเองในบางครั้งมั้ยครับ ตอนนี้ผมกำลังเป็นเลยครับ ไอแบคหน้า
สวยไงครับ มันพนันกับเพื่อนไว้ว่ามันจะจีบจงแดซึ่งเป็นผู้จัดการมันครับ ถ้าภายในสามเดือนมันจีบ
ไม่ติดมันจะจ่ายให้เพื่อนที่พนันด้วยสามพัน ส่วนถ้าติดมันบอกว่าจะแกล้งคบสักอาทิตย์แล้วเลิก
ตอนนี้ผมชักรู้สึกว่าเพื่อนผมเลวแปลกๆแล้วครับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโพสข้อความลงเฟสไป
'ถ้ามึงทำเพื่อนของว่าที่แฟนกูในอนาคตเสียใจ กูจะไม่ให้มึงเจอเขาอีกเลย'
ที่ผมโพสแบบนี้เพราะตอนนี้ผมเริ่มดูออกแล้วครับ ว่าจงแดชอบเริ่มชอบไอแบค และไอแบคก็
ชอบจงแดเหมืิอนกัน ส่วนผมชอบ...
"ผีเข้าหรอถึงได้ตื่นเช้า"คนเนี้ย...
Talk.กรี๊ดดดดดดด~ขนมปังอยากจิคราย พรุ่งนี้ขนมปังเปิดเทอมแล้ววววว~ ผมนี่ลาโลกเลยครับ
แต่ก็ช่างเถอะ จบแล้วนะครับสำหรับตอนนี้ ชอบฮุนนี่ที่สุดละ นางเป็นคนดีจีจี โปรดติดตาตามตอนต่อไปค่ะ รักคนอ่านจุ้บๆ>3< เม้นด้วยๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น