ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13 ความทรงจำที่หายไป
[Chen talk.]
ดีครับทุกคน เจอกันแล้วนะครับหลังจากที่อีไรท์ขนมปังโรคจิตนั่น ทำผมไม่มีบทไปสองตอน
(ขนมปังผิดด้วยหรอที่อยากให้คนอื่นมีบทบ้างง่ะ:ขนมปัง) และตอนนี้ผมก็กลับมาอยู่ที่หอแล้วครับ
แต่หน้าแปลกที่พอผมเปิดประตูเข้ามาแล้วไปเจอแบค ผมเดินเข้ามาในห้องครัวแล้ววางขนมลงที่
เคาว์เตอร์ครับ แล้วก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่น ก็ไม่เจอครับ งั้นลองไปดูที่ห้องดีกว่า ผมเดินมาที่ห้องแบค
แล้วค่อยๆเปิดเข้าไปครับเผื่อเขาหลับอยู่จะได้ไม่ตื่น แต่พอเปิดเข้าไป สิ่งที่ผมเห็นทำเอาหัวใจผมตก
วูบไปที่ตาตุ่มเลยครับ แบคกำลังร้องไห้ครับ ในมือของเขาถือภาพๆหนึ่งครับ เป็นภาพเดียวกับที่ผม
เจอแล้วร้องไห้ครับ แต่ดูเหมือนว่าหน้าของเ็กคนนั้นที่ถูกฉีกออกไปจะกลับมาอยู่เหมือนเดิมแล้วครับ
"แบคร้องไห้ทำไม"ผมพูด แล้วแบคก็หันมามองผมครับ เขารีบวางรูปนั้นลงแล้วเช็ดน้ำตาก่อนจะ
เดินมาหาผม
"ฮยองกลับมาเร็วจัง"แบคพูด
"แบคร้องไห้ทำไม"ผมพูด
"เปล่าครับผมไม่ได้ร้อง"แบคพูด
"ใครเชื่อก็บ้าแล้ว ก็เห็นอยู่ว่าร้องไห้ แถมตาบวมอีก"
"ผมไม่ได้ร้องจริงๆฮยอง ฮยองตาฝาดแล้วล่ะ"
"แบคฮยอน"ผมพูดชื่อเขาด้วยเสียงนิ่งๆแล้วมองเขาแบบไม่วางตา มองด้วยสายตาเรียบๆ
"( ;' ')"
"- -+"
". ."
"- -++"
"('^')"
"-*-+"นี่พวกผมเลยอะไรกันอยู่เนี่ย
"T^T"
"แบค"
"ฮยองอ่า"แบคเริ่มงอแงแล้วครับ สรุปใครเคะใครเมะกันแน่ว่ะเนี่ย
"แบคฮยอนบอกมา"
"ฮยองแม่ง"แบคพูดแล้วทำหน้าบึ้งก่อนจะจับมือผมแล้วพาเข้ามาในห้องครับ แล้วแบคก็จับให้
ผมนั่งตรงปลายเตียงก่อนจะเดินไปหยิบรูปนั้นมาแล้วนั่งข้างๆผม "เด็กคนนี้คือรักแรกของผมครับ"
"!!!"คำพูดของแบคฮยอนทำเอาผมเจ็บมากเลยครับ
"เราเจอกันที่สวนสาธารณะในช่วงปิดเทอมใหญ่ มันเป็นวันที่อากาศดีมากๆวันหนึ่งเลยล่ะครับ
ตอนนั้นเขานั่งอยู่คนเดียวผมเลยเดินไปหาเขา เขาบอกว่าเขาออกมาเดินเล่น และวันนั้นเขาก็จะกลับ
โซลแล้วเขาแค่มาเยี่ยมญาติเฉยๆ ผมก็เลยบอกกับเขาว่าเดี๋ยวผมเล่นเป็นเพื่อนเพราะผมกำลังรอแม่
อยู่ เราเล่นกันนานมากเลยครับ จนกระทั่งแม่ผมมา แม่ผมก็เลยถ่ายรูปนี้ให้ เขาบอกว่าเขามาที่นี่ทุก
เดือน ผมเลยบอกเขาว่าถ้าคราวหน้ามาอีกให้ไปที่นั่น ผมจะให้ภาพนี้กับเขา เราจะมีภาพนี้กันคนละ
ภาพ ผมไปที่นั่นทุกวันครับแต่สุดท้ายเขาก็ไม่มา แต่ผมก็ไม่ท้อครับยังคงรอ จนกระทั่งผมทนไม่ไหว
เขาผิดสัญญาผม ฮึก ให้ตายสิ ทำไมต้องร้องไห้ด้วยว่ะ ฮึก"แบคพูดแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาแน่นครับ
"อ...โอ้ย!!"ผมร้องเสียงหลงเพราะอยู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา
แวบ!!
'นี่ๆ ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ'
'เรามาเดินเล่นน่ะ แต่เดี๋ยวเราก็ไปแล้ว เราต้องกลับไปที่โซล'
'งั้นเราเล่นเป็นเพื่อนนะ เรากำลังรอแม่อยู่อีกนานกว่าแม่เราจะมา'
'อืม ได้สิ'
'มาถ่ายรูปกับเพื่อนสิแบคฮยอน"
'ครับ'
'1 2 3'
แฉะ!
'นายจะกลับมามั้ย'
'ฉันมาที่นี่ทุกเดือน'
'งั้นถ้าคราวหน้านายมาอีกให้มาที่นี่นะ ฉันจะให้ภาพนี้กับนาย เราจะมีกันคนละภาพ'
'อืม ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมา'
'นายสัญญาแล้วนะ'
'ฉันสัญญา ฉันไปก่อนนะใกล้ถึงเวลาที่ฉันต้องไปละ บาย'
'แบคฮยอน....'
"ฮยองเป็นอะไรอะ ฮยอง"แบคพูด ผมไม่ตอบอะไรครับผมดึงเขาเข้ามากอดแน่นเลย
"ขอโทษ ฮึก ขอโทษ"ผมพูด ผมจำได้แล้วครับ ช่วงเวลานั้น ความทรงจำที่หายไปของผม
เขาคือเด็กคนนั้น คนที่ผมกลายเป็นคนผิดสัญญาจนไม่น่าให้อภัยสำหรับเขา
"ฮยองขอโทษผมทำไมครับ"แบคพูด ผมว่าผมจะยังไม่บอกเรื่องนี้กับเขา เอาไว้เซอร์ไพรส์เขาที
หลังละกันเนอะ
"ฮึก เปล่าไม่มีอะไรหรอก"ผมพูดแล้วผละออกมาก่อนจะเช็คน้ำตาตัวเอง
"ผมไม่เชื่อ ฮยองร้องไห้ด้วยอะ ฮยองเป็นอะไร"
"เปล่าหรอก เชื่อฉันสิ ฉันไม่เป็นอะไร"
"เชื่อก็ได้ครับ"
"นี่ ฉันซื้อขนมร้านเสี่ยวลู่มาเยอะเลย ไปกินกันเถอะ"
"ครับ^^"แบคพูดแล้วยิ้มให้ผม น่ารักจริงๆเลย ยังคงร่าเริงเหมือนเดิมเลย
จุ้บ!
"!!!"
"ไปกันเถอะ"ผมจุ้บแก้มเขาแล้วพูด เขาดูสตั้นนิดๆครับ คงไม่คิดว่าผมจะทำแบบนี้สินะ "อะ"
อยู่แบคก็จับผมนอนราบกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมผมครับ
"ฮยองแม่งชอบยั่ว สงสัยต้องโดนซะหน่อยแล้ว"แบคพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
ฟอดดดดด~
ฟอดดดดด~
แบคฮยอนหอมแก้มผมทั้งสองข้างเลยครับ ก่อนจะเอาจมูกมาซุกไซร้แถวๆต้นคอผม เล่นเอาผม
ขนลุกซู่เลยครับ
"อ...อื้อ แบคฮยอน"ผมพูด ทำไมรู้สึกเสียวแบบนี้นะ
"ฮยอง"แบคฮยอนพูดแล้วหอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่ๆเลยครับ เราสองคนมองตากันครับ หน้าของเราสองคนใกล้กันมากครับ
"แบคฮย...อ..อื้ม"ผมพูดได้แค่นั้นก็โดนแบคประกบปากจูบครับ เป็นรสจูบที่หอมหวานแต่แฝงไป
ด้วยความร้อนแรง ทำเอาผมรู้สึกอ่อนปวกเปียกไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที เราจูบกันอยู่นานเลยครับ จนตอนนี้ผมเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วด้วย "อ...อืม ฮึก อืม"ผมส่งเสียงประท้วงและทุบเบาๆที่ไหล่ครับ
และเหมือนแบคฮยอนจะรู้ เขาค่อยถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ผมนี่รีบหายใจเลยครับ
"ฮยอง"แบคพูดเขายังคงคลอเคลียอยู่ที่ปากของผมครับ
"แบค พอแล้วก่อนที่จะได้กินอย่างอื่นแทนขนม"ผมพูด พูดเองเขินเองเว้ย -///////-
"แต่ผมอยากกินอย่างอื่นมากกว่าขนมอะ"แบคพูด
"แบคฮยอน ไม่เอาน่าลุกไปเลย"ผมพูดแล้วดันแบคออกครับ แต่ทำไมมันไม่ขยับเลยว่ะ
"ก็ได้ แปปนะ"แบคพูดแล้วก้มไปแถวๆซอกคอผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกแสบๆตรงนั้น แล้วเขาก็
ผละออกมา "คิสมาก จะได้ไม่มีคนมายุ่งกับฮยอง จุ้บ!"แบคพูดแล้วจุ้บปากผม แล้วยิ้มขี้เล่นใส่
"ลุกได้แล้ว ไอเด็กบ้า"ผมพูด
"ลุกก็ลุกครับ"แบคพูดแล้วลุกออกไปนั่งข้างๆผม ผมลุกขึ้นนั่งครับ เกือบเสียจิ้นแล้วกู ผมลุกขึ้น
ยืนแล้วพาแบคออกมาจากห้องแล้วให้นั่งรอที่ห้องนั่งเล่น ผมเอาเค้กจัดใส่จานให้เรียบร้อย แล้วก็คุ้กกี้
ด้วยครับ เรียกไม่ถูกละขนมเยอะ เอาเป็ว่ามีหลายจานเลยแหละ ส่วนน้ำผมเอาเป็นนมสดปั่นครับใส่
ทอปปิ้งด้วยแหละ ผมเดินถือจานมาวางที่ละสองจานจนหมดครับ ตามด้วยนมสดอีกสองแก้ว ผมนั่งลง
ข้างๆแบคฮยอนที่จัดการกินขนมไปแล้วสองชิ้น เร็วมากอะ ผมหยิบคุ้กกี้ขึ้นมากินชิ้นหนึ่งครับ
ตื้อดึง!
เสียงสัญญาณเตือนแชทผมครับ ผมหยิบโทรทรัพท์ขึ้นมาดูครับ 'G.ประธานเฟี้ยวเงาะสุดเกรียน'
ไอกัมตั้งขึ้นครับ เปลี่ยนชื่อประธานนักเกรียนเป็นชื่อนี้แล้วเพิ่มไอชานกับเลย์เข้ามา และก็ไม่มีใครขัด
มันได้เพราะมันไม่ฟังใครทั้งนั้น
Pandahuang:คนอะไรไม่รู้ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก
D.O.0..0:เทาเป็นไรอะ
KimjdC:อินเลฟอ่อ
Kimkai:กินยาไม่เขย่าขวดป่าว
Lay yx: กินเห็ดพิษหรอ
Park Chan cy:เป็นไข้
Pandahuang:น่ารักที่ฉุดน่าฉุดไปรัก
D.O.0..0:เทาเราบ้าไปแล้วแน่ๆ
KimjdC:จับเข้าหลังคาแดงแม่ม
Kimkai:ให้กินยากล่อมประสาทแม่ม
Lay yx: สักห้าขวด
Park Chan cy:สิบขวดเลย
Pandahuang:ไม่ได้บ้าแค่อารมณ์ดี
D.O.0..0:เรื่องไรว่ะ
KimjdC:อินเลิฟอะดิ
Kimkai:ไปทำไรมา
Lay yx: เล่าๆๆๆๆ
Park Chan cy:ผมนี่ตั้งใจฟังเลยครับ
Pandahuang:ก็คนฝึกงานที่พี่กูให้มาฝึกกูอะดิ แม่งน่ารักมากกกกก ใจดีมากกกกก รักเลยอะ
D.O.0..0:อ้าวแล้วมหาอะ
KimjdC:มึงทิ้งกู TT
Kimkai:มึงลืมไอแดได้ละ
Lay yx: หลายใจปะเนี่ย เลิกชอบง่ายไปละ
Park Chan cy:ดีแล้วล่ะที่มหาไม่รัก
Pandahuang:กูอาจจะแค่ปลื้มจงแดมากกว่าว่ะ แถมอีกอย่างจงแดไม่ได้ตรงสเป็คกูทุกอย่างด้วย
D.O.0..0:อ่อเลยตัดใจง่าย
KimjdC:ฉันผิดเอง
Kimkai:เป็นเอามากแปะแด
Lay yx: จับมหาเข้าหลังคาแดงแทนแพนด้าแม่มเลย
Park Chan cy:เห็นด้วยที่สุด
Pandahuang:เฮ้อ~
D.O.0..0:เหงาว่ะ
KimjdC:ไปนอน
Kimkai:เล่นเกม
Lay yx: เศรษฐีกันมะ
Park Chan cy:กูเล่นด้วย
Pandahuang:เออเล่นด้วย
D.O.0..0:5m น้า
KimjdC:จะเล่นก็เล่น กูไปละ กูจะแดกขนมต่อ
Kimkai:เออ กูด้วยกูไปละ
Lay yx: แดกขนมหรือคนกันแน่
Park Chan cy:ระวังท้องนะแจ้ะ
Pandahuang:กินเด็กหรอ
D.O.0..0:กำลังมีอารมณ์ใช่มะ
เท่านั้นแหละ ผมนี่เลิกดูแล้ววางกับโต๊ะเลยครับ คนบ้าไรกินเด็กว่ะ ไม่ใช่กูคนหนึ่งล่ะ หรือว่าใช่ว่ะ ผมหันไปมองแบคที่นั่งกินขนมอยู่ข้างๆครับ ไม่ม้างงง
"ฮยองมองหน้าผมมีไรปะครับ"แบคหันมามองผมแล้วพูด
"ป...เปล่า"ผมพูดแล้วหยิบคุ้กกี้มาคาบไว้ครับแล้วหันหน้าหนี ไม่เคี้ยวเว้ย พอดีแนว555+ (จงแดเป็นอะไร:ขนมปัง)
"ฮยอง"แบคพูด ผมก็หันไปมองครับแล้วก็ถึงกับชะงักเพราะแบคฮยอนเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้
เร็วมากอะ แล้วก็มากัดคุ้กกี้ผมไปกัดธรรมดาแบบปลายๆจะไม่ค่อยมีปัญหาอะไรเลยครับแต่นี่กัดแบบ
ปากโดนกันเลยอะ แล้วแบคก็ผละออกไป ทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอเด็กนี่มันตัวอัน
ตรายชัดๆเลย>< เล่นเอาหัวใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะแบบนี้ "คุ้กกี้อร่อยดีนะครับ"
"อืม ( '////')"
"แถมยังหวานกว่าชิ้นอื่นด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมกินจากฮยองรึเปล่ามันถึงได้อร่อยแบบนี้"
แบคพูดแล้วมองหน้าผม ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้ตายเหอะ ไอรอยยิ้มแบบนั้นมันคืออะไรกัน>////< ผมล่ะอยากมุดลงดินจริงๆ ./////////.
"ไอเด็กบ้า"ผมพูดเบาๆ
"ฮยองว่าไรนะ"แบคพูด
"เปล๊า"ผมพูด แล้วหยิบแก้วนมสดปั่นมากินครับ
"หึ ฮยองแม่งน่ารักว่ะ"แบคพูด ชมไปก็ไม่มีอะไรให้หรอกนะ ไม่ต้องมาชม เพราะพอชมแล้วผม
เขิน...
[Kai talk.]
ย้อนไปเมื่อตอน.....ตอนไหนว่ะ -_-;
โอเค ผมไม่ได้อ่อยจริงๆนะ จริงจริ๊ง ก็แค่ใส่กางเกงขาสั้นเอง ไม่ได้สั้นธรรมดานะ บอกเลยว่า
สั้นมาก ก็แหมกางเกงที่ปกติผมจะใส่วันนี้กลับหายไปไหนก็ไม่รู้น่ะสิ คาดว่าแม่บ้านจะเอาไปซัก แล้วที่
ผมมีไอกางเกงนี้ด้วยเพราะผมคิดไว้ว่าอาจเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้วจะใส่ตอนนอน แต่ดันต้องมาใส่
ตอนกลางวันซะงั้น แถมเสื้อที่ผมใส่ปกติมันก็ตัวใหญ่อยู่แล้วด้วย ยิ่งแบบนี้ดูเหมือนว่าผมไม่ได้ใส่กาง
เกงเลยล่ะ แล้วนี่เซฮุนก็ยังไม่กลับมาด้วยสิ ทำไมไปนานจัง นอนรอที่โซฟาละกัน ผมเอนตัวลงนอน
โซฟาครับ อันที่จริงก็ง่วงแหละแต่แค่ไปอาบน้ำเฉยๆแล้วก็มานอนต่อแบบนี้ หลับละบาย...
[Sehun talk.]
สิ่งแรกที่ผมเห็นพอเข้ามาในห้องทำเอาผมกำเดาแทบไหล ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองหื่นเบา
ๆว่ะ ผมเดินมาวางของที่โต๊ะหน้าโซฟา ให้ตายสิ ใครสั่งให้จงอินใส่ชุดแบบนี้เนี่ย เขาไม่ใช่คนผิวขาว
แต่พิวสีแทนของเขาก็ทำให้เขาดูเซ็กซี่เอามากๆ นอกจากขาจะยั่วไม่พอแล้วยังมีสะโพกนั่นอีก ให้ตายเถอะๆๆๆ เย็นไว้เซฮุน -.,- ผมหันหน้าหนีระงับอารมณ์เลยครับ
"อ...อืม เซฮุน"เสียงจงอินครับ ผมหันไปมอง จงอินลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้ตา
"ตื่นแล้วหรอ"ผมพูด
"ฮ้าว~อืม" แน่ะ มีหาวด้วย
"ถ้ายังง่วงอยู่ก็ไปนอนในห้องสิ แล้วค่อยตื่นมากินขนม"
"ไม่นอนแล้ว นอนมากไม่ดี เซฮุนซื้อไรมามั่งอะ"
"ฉันไม่รู้ว่านายชอบกินอะไรเลยซื้อมาทุกอย่างเลย แต่ต้องกินข้าวก่อนนะ แล้วค่อยกินขนม"
"ไม่กินข้าวไม่ได้หรอ"
"ไม่ได้"
"T^T"
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะ"
"แล้วฮุนกินข้าวยัง"
"ยัง แต่ฉันกินขนมที่ร้านเสี่ยวลู่มาแล้ว"
"แน่ะ ห้ามคนอื่นแต่ตัวเองทำเองซะงั้น"
"แต่ฉันกินแค่นิดเดียวไง เดี๋ยวกินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกินขนม ฉันจะเอาขนมไปเก็บที่ครัว
นายจะได้ไม่แอบกิน โอเคมั้ย แล้วเดี๋ยวฉันจะทำข้าวมาให้กิน"
"ใจร้าย"
"เปล่าซหน่อยไปละ นั่งรออยู่นี่แหละ"ผมพูดแล้วหยิบถุงขนมมาวางในครัวครับ ให้ตายเหอะ
นี่ถ้าผมต้องอยู่กับเขาไปตลอด ผมคงอดใจไม่ไหวแน่ๆเลย
Talk. กลับมาเลี้ยวคร้า กับตอนที่เหมือนจะม่าก็ไม่ค่อย ออกแนวหื่นๆมากกว่าค่ะ ขอบคุณที่รอนะคะ รักคนอ่านมากๆเลย เม้นด้วยน้าๆๆๆๆๆ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น