ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 ฝึกงานกับคนน่ารัก
16:00 น.
[Tao talk.]
'แบคของฮยองเป็นอะไรครับ'
'ผมไม่ชอบ'
'ไม่ชอบอะไร'
'ฮยองให้หมอนั่นนอนหนุนตักอะ'
'แต่นั่นมันเพื่อนฮยองนะ ฮยองคิดกับเขาแค่เพื่อนและเขาก็คิดกับฮยองแค่เพื่อนเหมือนกัน'
'ถ้ามันเป็นอย่างที่ฮยองพูดก็ดีสิ'
'หมายความว่าไง'
'ช่างเหอะ เอาเป็นว่าผมไม่ชอบ'
'งั้นฮยองจะไม่ให้เขานอนหนุนตัก โอเคมั้ย'
'ครับ'
'หายโกรธได้แล้วนะไหนบอกไม่ใช่ตุ๊ดไง โกรธกับเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ'
'ก็ไม่ใช่ตุ๊ดไง ที่โกรธเนี่ยเพราะผมหึงต่างหากล่ะ'
'ห...หึงบ้าอะไร ไอเด็กบ้า'
'ผมไม่ได้บ้าซะหน่อย ฮยอง......ผมจูบนะ'
'ผมถือว่าเป็นคำอนุญาตละกันนะJ..........ขออีกครั้งได้มั้ย'
'พอแล้ว ไปทำงานต่อเหอะ เดี๋ยวจะไม่เสร็จ'
คำพูดพวกนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมครับ ใช่ครับ ผมเห็นทุกอย่างและได้ยินทุกอย่าง
ผมเห็นตอนที่พวกเขาจูบกันและมีอยู่จังหวะหนึ่ง แบคฮยอนลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นผมพอดี เขาทำมอง
ผมเหมือนเขาเหนือกว่า แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะในเมื่อผมไม่มีสิทธิแล้วในเมื่อคำตอบพวกนั้นอยู่ในคำ
พูดที่เขาทั้งสองคนคุยกัน และวันนี้ผมก็บอกดฉินไปแล้วว่าผมชอบเขา เขาก็ไม่ว่าอะไรผมด้วยเขาใจดี
กับผมมากเลย ตอนนี้ผมมาถึงบริษัทแล้วครับ ผมเดินเข้ามาด้านในครับ ผมไม่เคยเข้ามาที่นี่เลยครับ
ผมรู้แค่ว่าบริษัทอยู่ที่ไหนเท่านั้น ผมเคยมาเห็นอยู่ไม่กี่ครั้งครับแต่ไม่เคยเข้ามาข้างในเลย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่คริสครับ เอ่อ...ให้เรียกพี่คริสตลอดมันไม่ถนัดเรียกเฮียละกันเนอะ
//ว่าไงแพนด้า//ทักทายประโยคแรกแบบนี้เลยเรอะ
"ผมอยู่ในบริษัทแล้วให้ผมไปหาที่ไหน"
//ขึ้นมาชั้น 20 สิ เป็นชั้นที่สูงที่สุดแล้ว มันเป็นชั้นของพวกระดับใหญ่ๆแบบพี่น่ะ พอขึ้นมาถึง
เลี้ยวซ้ายเดินมาเรื่อยๆจะเจอห้องที่มีป้ายชื่อเขียนว่า'อู๋ฟานคริส' เดินเข้ามาเลยไม่ต้องสนใจเลขา//
"ครับเฮีย แค่นี้นะครับ"ผมพูดแล้วกดวางสาย ผมเดินมาที่ลิฟต์แล้วกดลิฟต์ ให้ตายสิขอให้
พระเจ้าฟังคำขอของผมด้วยเถอะ พอผมขึ้นมาที่ชั้น20ผมก็เดินไปตามทางที่เฮียบอก พอเดินมาถึง
หน้าห้องก็เห็นเลขานั่งอยู่หน้าห้องครับ เฮียบอกไม่ต้องสนใจเลขา แต่ผมว่าทำแบบนั้นมันจะดูยังไงก็
ไม่รู้อะครับ แต่ก็นะเด็กดีครับทำตามที่พี่สั่ง ผมเดินไปเปิดประตูแล้วเข้ามาในห้องเลยครับ เข้ามาถึงก็
เจอเฮียนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"นี่น้องค่ะ จู่ๆเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงกันได้นัดไว้รึเปล่า"เลขาตามเข้ามาแล้วพูดครับ
"ไม่เป็นไร ผมเป็นคนบอกให้เขามาหาผมเอง และเขาก็ไม่ผิดที่อยู่ๆจะเข้ามาแบบนี้ คุณออกไป
ได้แล้วครับ"เฮียพูด
"ค่ะ"เลขาพูดแล้วเดินออกไป
"นี่พี่ตั้งใจจะทำให้ผมดูแย่ใช่มั้ยเนี่ย"ผมพูด
"เปล๊า~ ( '0')"เฮียพูดแล้วหันไปมองทางอื่น
"ครับ เปล่าก็เปล่า"ผมพูด
"นั่งสิ จะได้คุยเรื่องฝึกงานซะที"เฮียพูด ผมก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้างเฮีย "เดี๋ยวพี่จะให้เทา
ฝึกงานนะ ให้เทาไปศึกษาการทำงานต่างๆของแต่ละฝ่าย และต้องจำให้ได้ว่าฝ่ายไหนทำหน้าที่อะไร
เวลาสั่งงานจะได้สั่งถูก แต่พี่จะไม่ฝึกให้เทาพี่จะให้คนอื่นฝึกเพราะพี่มีงานต้องทำ"
"แล้วใครจะเป็นคนฝึกให้ผมอะ"ผมพูด
"เขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทนี้น่ะ เขาอายุน้อยกว่าพี่หนึ่งปี เขาไม่ค่อยเข้าบริษัทน่ะเพราะ
เขาต้องไปต่างประเทศเพื่อคิดลุคใหม่ให้กับนักร้องของบริษัทเราในแต่ละอัลบั้ม เขาค่อนข้างติสนิด
หน่อยน่ะ"
"เขาชื่ออะไรครับ"
"คิม จุนมยอนหรือชื่อในวงการคือซูโฮ เขากลับมาแล้วด้วยอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเกาหลี
แล้ว พี่กะจะไปรับเขาที่สนามบินและพี่ก็จะพาเทาไปด้วย ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ ที่เขากลับมา ก็เพราะพี่บอกเขา เขากลับมาก่อนกำหนดอีกนะที่จริงต้องกลับเดือนหน้า"
"อ่อครับ"
"และก็อีกอย่างหนึ่ง เทาห้ามบอกเรื่องที่เราเป็นพี่น้องกันเด็ดขาด เพราะพี่อยากให้เทารู้จักกับ
นิสัยของแต่ละคนในบริษัท"
"ได้ครับ"
"แล้วก็ห้ามเรียกพี่ว่าพี่ พี่คริสหรือเฮียเด็ดขาดเวลาเจอกันที่บริษัท เทาต้องเรียกพี่ว่าท่านรอง
ประธานเท่านั้น แต่ถ้าอยู่กันสองคนก็เรียกแบบปกติได้"
"อ่าครับ แล้วจะไปกันตอนไหนอะครับ"
"เดี๋ยวก็ไปแล้วรอพี่ทำงานนี้เสร็จก่อน จะทำอะไรก็ตามสบาย"
"ครับ"ผมพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะแล้วเสียบหูฟัง ฟังเพลงแม่มเลยครับ
"เฮียทำงานเสร็จละ ไปกันเหอะ"เฮียพูดแล้วลุกขึ้น
"ครับเฮีย"ผมพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินตามเฮียออกมา
"ท่านรองประธานจะให้ผมใส่ชุดนี้ไปหรอครับ"ผมพูด ตอนนี่ผมอยู่ชั้นล่างแล้วครับและพนักงาน
ก็เดินไปมาเต็มไปหมดผมเลยต้องเรียกเฮียแบบนั้น
"ใส่ชุดนี้ไปไม่เป็นไรหรอกน่า เขารู้อยู่แล้วว่านายเด็กกว่า"พี่คริสพูด
"แล้วเขารู้เรื่องที่ผมเป็น....รึเปล่า"ผมพูด ผมหมายถึงว่าเขารู้รึเปล่าว่าผมเป็นน้องเฮีย
"ไม่รู้ ฉันบอกนายแล้วว่าเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนเท่านั้น เพราะฉะนั้นเขาไม่รู้"
"อ่อครับ"ผมพูด แล้วเราก็เดินมาขึ้นรถหน้าบริษัทครับ ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรเลยครับ
คงเป็นเพราะผมไม่ได้สนิทอะไรกับเฮียเขามากมายเลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ก็ได้แต่เงียบอย่างเดียว
จนมาถึงที่สนามบินครับ "เฮียบอกลักษณะของเขาให้ผมรู้ได้มั้ยครับ ผมจะได้เห็นเขาเพราะที่นี่คน
เยอะมาก ถ้าให้เขามาหาเราเองคงจะเจอยาก"
"ผู้ชายตัวเตี้ยๆ สูงไม่ถึง 175 ขาวเหมือนนีออนอวบๆ"พี่คริสพูด อย่างอื่นพอเข้าใจแต่ไอขาว
เหมือนนีออนนี่มันอะไรกันฟะ คนบ้าอะไรจะขาวขนาดนั้น แถมอีกอย่างไอเตี้ยๆไม่ถึง 175เนี่ย แน่ใจ
นะว่านั่นสูงแล้วอะ ผมหันมองไปเรื่อยๆก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งครับ ตรงตามที่เฮียบอกทุกอย่างเลยครับ
และเขาก็น่ารักมากๆด้วยครับ
"เฮียคนนั้นปะ"ผมพูดแล้วพยักเพยิดให้เฮียดู
"อ่า คนนั้นแหละ"เฮียพูดแล้วเดินนำผมไปหาเขา "ไงจุนมยอน"
"ย่าห์!!ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกชื่อจริงฉันน่ะ"เขา
โวยวายทันทีเลยครับ
"ยังไม่ชินรึไงกัน ตั้งแต่มัธยมแล้วนะ"เฮียพูด
"เชอะ แล้วนี่ใครอะ อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นอะ"เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ
"ใช่ ชื่อฮวางจื่อเทา"เฮียพูด
"สวัสดีครับ คุณซูโฮ"ผมพูด เขาตาลุกวาวเลยครับ เหมือนกับดีใจและก็ตื่นเต้นด้วย
"ให้มันได้แบบนี้สิ ชักชอบเจ้าเด็กนี่แล้วแฮะ"คุณซูโฮพูด อะไรนะ ชอบงั้นหรอ?อยู่ๆก็ชอบเลย
เนี่ยนะ "แล้วนี่เริ่มฝึกงานได้วันไหนอะ"
"วันนี้มันเหนื่อยจากงานโรงเรียนอยู่นะ แต่ฉันว่าเริ่มวันนี้เลยดีกว่า"เฮียพูด
"ได้ยังไงกัน นายจะบ้าหรอเขายังเหนื่อยอยู่เลยนะ นายคิดว่างานโรงเรียนมันไม่หนักงั้นหรอ"
คุณซูโฮพูด
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้ผมเริ่มฝึกงานวันนี้เลยก็ได้"ผมพูด
"ได้ยังไงกัน นายกำลังเหนื่อยนะให้ฝึกงานเลยไม่ได้หรอก"คุณซูโฮพูด
"เฮ้อ~งั้นอู๋จะไม่ยุ่ง อู๋จะตามใจเทา อู๋กลับก่อนนะมีประชุมต่อ นั่งแท็กซี่กับบ้านเองละกันนะ"
เฮียพูดแล้วเดินไปเลยครับ ทิ้งกันอย่างนี้เลยเรอะ
"ตลอดเลยหมอนี่ สรุปไม่ฝึกงานวันนี้ละกันนะ ฉันอยากให้นายพักผ่อนเยอะๆน่ะ แล้วเดี๋ยว
พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาฝึกงานนะ"คุณซูโฮพูด
"ครับคุณซูโฮ"ผมพูด
"ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้มันดูห่างเหินเกินไป เรียกพี่ดีกว่า"
"ครับคุณ เอ่อ...พี่ซูโฮ"
"กลับกันเถอะ"
"ครับ"ผมพูด แล้วพี่เขาก็เดินนำผมไปที่จอดรถครับ เดี๋ยวนะลงไปทำไมว้า
"เทาขับรถเป็นมั้ย"พี่ซูโฮพูดหลังจากที่พี่เขาหยุดเดินอยู่ที่หน้ารถCity สีขาวราคาหลักแสนครับ
"เป็นครับ"ผมพูด ผมเคยเรียนขับรถน่ะครับเลยขับเป็นแต่ก็ยังไม่มีใบอนุญาตอยู่ดี
"งั้นขับให้หน่อยสิ ตำรวจคงไม่รู้หรอกว่าเด็กขับ"พี่ซูโฮพูดแล้วยื่นกุญแจรถให้ผม ผมรับมาครับ
แล้วพี่ซูโฮก็เดินไปท้ายรถCityคันนั้นครับ ผมเลยเดินไปเปิดท้ายรถให้เขา
"นี่รถพี่ซูโฮหรอครับ"ผมพูด
"ใช่ พี่จอดรถไว้ที่นี่ทุกครั้งที่พี่จะไปต่างประเทศ ที่พี่จอดได้เป็นเดือนเพราะพี่รู้จักกับเจ้าของ
สนามบินน่ะ แล้วก็ที่ไม่มีฝุ่นเลยเพราะเขาล้างรถให้พี่ทุกสัปดาห์"พี่ซูโฮพูดแล้วปิดท้ายรถ ผมก็เปิด
ประตูเข้าไปนั่งในรถแล้วสตาร์ทเครื่อง แล้วพี่ซูโฮก็เข้ามานั่งตามผม "นายรีบกลับบ้านรึเปล่า"
"ไม่นะครับ ทำไมหรอครับ"ผมพูด
"งั้นนายช่วยพาฉันไปที่ๆหนึ่งสิ"พี่ซูโฮหันมามองหน้าผมแล้วพูด
"ที่ไหนครับ"
"แม่น้ำฮัน.."
ณ ริมแม่น้ำฮัน
17:45 น.
ตอนนี้ผมมาอยู่กันที่ริมแม่น้ำฮันครับ บรรยากาสยามเย็นพระอาทิตย์ที่กำลังตก สายลมอ่อนๆ
พัดโชยมาทำให้เย็นสบายไม่รู้สึกหนาวเกินไป มันเป็นอากาสที่ดีมากเลยครับ ผมไม่เคยมาที่นี่ครับ ที่มาถูกก็เพราะพี่ซูโฮบอกทาง ย้ายมาอยู่ตั้งหลายปีแล้วก็ยังคงไม่ได้ไปไหนมาไหนเท่าไหร่เลย
ผมชอบที่นี่จัง
"อะนี่"เสียงพี่ซูโฮดังขึ้นผมเลยหันไปมอง พี่เขายกขนมสูงซะจนมันบังหน้าของพี่เขาเลยครับ
พี่เขาไปซื้อขนมจากร้านแถวๆนี้มาน่ะครับ
"ขอบคุณครับ"ผมพูดแล้วหยิบถุงขนมมาถือไว้เอง ที่จริงผมไม่ได้จะกินหรอกครับ พี่ซูโฮเขา
อยากกินแล้วก็ยัดเยียดบอกว่าเดี๋ยวซื้อให้มากินด้วยกัน แล้วพี่เขาก็วิ่งไปเลยครับ ไม่รอผมพูดอะไรเลย
"นายอายุเท่าไหร่หรอ"พี่ซูโฮพูดแล้วนั่งลงที่เก้าอี้สาธารณะ ผมก็นั่งลงข้างๆแล้ววางถุงขนมไว้
คั่นกลางระหว่างเรา
"18 ครับ"ผมพูด
"23...ห่างกันตั้ง 6ปีแน่ะ"พี่ซูโฮพูดแล้วทำหน้าเซ็งๆ
"ทำไมหรอครับ"ผมพูด
"รู้สึกแก่น่ะ"พี่ซูโฮพูดแล้วงับขนมปังเข้าไปคำใหญ่เหมือนหาอะไรแก้เคลียด
"แต่ผมว่าพี่ซูโฮไม่ได้ดูแก่เหมือนอายุเลยนะครับ พี่หน้าเด็กจะตายไปครับ"ผมพูด
"จริงเหรอ"เขามองหน้าผมแล้วพูด ผมว่านอกจากหน้าจะเด็กแล้วนิสัยก็ยังเด็กด้วยนะครับ
"จริงสิครับ ผมยังดูแก่กว่าพี่อีก"ผมพูด
"เวอร์"พี่ซูโฮพูด
"เอาที่พี่สายสบายใจละกันครับ"ผมพูดแล้วหันกลับไปมองแม่น้ำด้านหน้า ฟ้ามืดเกือบหมดแล้ว
ครับ เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้นครับ
"นี่ เทา"พี่ซูโฮพูดผมเลยหันไปมอง
"อะไรหรอครับ"ผมพูด
"นายคิดว่ารักแรกพบมีอยู่จริงมั้ย"พี่ซูโฮพูด
"ผมว่ามีอยู่จริงนะครับ เพราะมันเคยเกิดขึ้นกับผมแล้ว"ผมพูดแล้วยิ้มเศร้าๆ
"อืม แล้วเขาเป็นใครหรอ"พี่ซูโฮพูด
"เราเจอกันโดยบังเอิญในวันก่อนเปิดเทอมสองหนึ่งวันครับ เขาเป็นเด็กใหม่พึ่งย้ายมาเขาอยู่คน
ละห้องกับผม เขาเป็นเพื่อนสนิทของผมครับ เขาใจดีกับผมมากกว่าทุกคน เขาพูดคำหยาบกับผมน้อย
กว่าเพื่อนคนอื่นๆ เขาเป็นคนดีมากเลยครับ นี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมชอบเขา เพราะเขาดีกับผมมาก
ที่สุดแล้ว"
"อืม แล้วเป็นไงมั่ง เขารู้รึยัง"
"รู้แล้วครับรู้เมื่อเช้า แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไร เขาไม่ได้ชอบผมเขาชอบคนอื่น และเราก็ยังคง
เป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมครับ"
"แล้วนายคิดว่านายตัดใจได้รึยัง ฮะๆพี่ก็ถามบ้าๆเนอะจะตัดใจได้ยังไงกันในเมื่อพึ่งโดนปฏิเส.."
"ผมเริ่มตัดใจได้แล้วครับ บางทีผมอาจจะแค่ชื่นชอบเขาที่เขาทำตัวแบบนั้นกับผม ผมอาจจะคิด
ไปเอง"ผมพูดขึ้นแทรกก่อนที่พี่เขาจะพูดจบ
"...."
"แถมอีกอย่าง"
"...."
"ผมชอบคนอื่นแล้วล่ะ^^ J"
[Kai talk.]
ย้อนไปเมื่อตอน 16:00น.
ดีครับทุกคนตอนนี้ผมมาอยู่ที่หอแล้วครับ บอกเลยว่าเหนื่อยมากกกกก ถึงแม้ว่าช่วงบ่ายจะได้
ก็เหอะ แต่ก็ยังเหนื่อยครับเพราะพวกผมเป็นประธาน พอช่วงบ่ายมาโดนสั่งให้เช็คความเรียบร้อยของ
แต่ละซุ้มแต่ละห้อง เทาที่ต้องไปขายของที่ซุ้มของห้องก็ต้องขอตัวมาทำงานประธานครับ เรียกได้ว่า
ไม่ได้พักเลยครับ ผมเดินเข้ามาในห้องตัวเองครับ เหนื่อยเป็นบ้าเลยครับ ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ
อาบน้ำนอนแม่มเลย
20 นาทีผ่านไป
มันจะไม่นานเลยครับถ้าผมไมนึกคึกสระผม แต่ตอนนนี้ผมของผมก็แห้งแล้วด้วยครับ ตอนนี้ผม
อยู่ในชุดสบายๆเตรียมนอนเต็มที่เลยครับ ผมเดินออกมาจากห้องตัวเองแล้วเดินมาที่ห้องนั่งเล่น จะว่าไปผมไม่เห็นเซฮุนเลยนะครับตั้งแต่เข้ามาในห้อง แต่ก็คงจะเหนื่อยแล้วเข้าไปนอนแล้วล่ะครับ
เพราะว่าช่วงบ่ายหมอนั่นกับแบคฮยอนก็มาช่วยพวกผมเช็ค แอบไปส่องหน่อยดีกว่า ผมเดินมาที่หน้า
ห้องของเซฮุนก่อนจะค่อยๆหมุนลูกบิด ไม่ล๊อคว่ะว่ะครับ นี่จะเป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมเข้ามาใน
ห้องเซฮุน ผมเปิดประตูเข้ามาแล้วปิดมันเบาๆก่อนจะเริ่มสำรวจห้องของเซฮุน ผมเดินมาที่โต๊ะทำงานก็
เห็นมีรูภาพวางไว้หลายรูปเลยครับ มีทั้งรูปครอบครัว รูปเดี่ยวของหมอนั่น รูปคู่ของเซฮุนและแบค
และก็รูป...ผม
"ทำไม่มีรูปฉันด้วยล่ะ"ผมพูดออกมาเบาๆแล้วผมก็หันไปมองที่เตียงก็เห็นร่างของเซฮุนกำลัง
นอนอยู่ครับ ผมเดินไปข้างๆเตียงแล้วมองหน้าเซฮุน ตอนหลับไม่ทำหน้ากวนประสาทใส่ก็น่ารักดีนะ มีอยู่ครั้งหนึ่งหมอนี่ทำผมดำครับแล้วก็เอาหน้าม้าเสยตั้งอะครับ หล่อมากเลยล่ะ นี่ผมคิดอะไรของ
ผมอยู่เนี่ยผมว่าผมออกจากห้องดีกว่า ผมหันหลังเตรียมจะเดินออกไปครับ
หมับ!!
อยู่ๆเซฮุนก็จับมือผม พอผมหันไปมองแปปเดียวเซฮุนก็ดึงผมซะแรงจนผมเสียหลักล้มไปนอน
ข้างๆ นี่แน่ใจนะว่าหลับอะแรงเยอะชะมัด แล้วเซฮุนก็กอดผมครับ อะไรว่ะเนี่ย
"นี่ นายทำอะไรเนี่ย ปล่อยนะ"ผมพูดแล้วพยายามดันเขาให้ออกห่างจากผม แต่ดูเหมือนว่าจะ
ยิ่งกอดผมแน่นขึ้นแทนที่จะปล่อย "นี่ เซฮุน"
"..."เงียบครับ นี่คงจะคิดว่าผมเป็นหมอนข้างสินะ คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ง่วงชะมัดเลย นอนหน่อยละกัน ฮ้าว~ แล้วผมก็หลับไป...
[Sehun talk.]
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจผมเต้นแรงมากเลยครับ จนผมกลัวว่าคนในอ้อมกอดผมจะรู้สึกตัว เขาหลับไปเมื่อกี้
ครับ พึ่งเคยอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ก็วันนี้แหละ ทำไมวันนี้มันร้อนๆว่ะ>< โหยนี่ถ้าไม่ติดว่าไม่ได้เป็นอะไร
กันนะ ป่านนี้ผมจับกดไปแล้วไม่มาทำแบบนี้หรอก ขอลักหลับหน่อยได้มั้ยเนี่ย ผมค่อยๆขยับหน้าเข้า
ไปใกล้เรื่อยๆจนรู้สึกลมหายใจของเขา ผมค่อยๆประกบจูบช้าๆและเบาๆ กลัวเขาจะตื่น โอ้ย!ปากนุ่มอะ
>< ไม่ว่าจะครั้งแรกหรือครั้งนี้ยังไงก็นุ่มเหมือนเดิมเลยอะ>////< ผมผละออกมาแล้วมองหน้าเขา ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"ฝันดีครับจงอินของผม J "
Talk.เบาหวานขึ้นทันทีเลยครับ กรี๊ดดดดด~ แต่งเองฟินเองอะบ่องตรง รักคนอ่านทุกคนน่ะคะ
เม้นด้วยๆๆๆๆ ขนมปังชอบให้คนเม้นเพราะมันเป็นกำลังใจที่ดีมากๆสำหรับขนมปังค่ะ เพราะงั้นเม้นด้วยน้า><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น