คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Secrets 26 : การจากไปของฮานะ
บทที่ 26 : าราไปอฮานะ
“เนมินอะไรไหมเียวูไปื้อให้”
“เนมื่นไ้แล้วเียวไปสาย”
“เนมอย่าลืมหน้าานะ”
“ะอาบน้ำไหมเียวูเรียมน้ำอุ่นให้”
“อยาไปที่ไหนไหมเียวูพาไป”
“เนม...ูอโทษริ ๆ นะ”
“ูผิไปแล้ว”
“อโทษริ ๆ”
“เนม”
“โนเนม”
หลายนอาะสสัยว่านี้ือารระทำอใร หาใรอ่านาอนที่แล้ว็ะเ้าใว่านี้ือเสียอไอ้ไม่อน...็เ้าใถูแล้วไรับ ิว่าเสียใรละ? #meหลบรอเท้ารีๆแปป
หลายวันมานี้ผมไม่พูุยอะไรับมันสัอย่า มันเรียผม็ไม่หัน มันพู้วยผม็เียบใส่ นาไปมหาลัยผมยัให้ไอ้เทียร์มารับเลยรับ
มัน็พอะเ้าใว่าผมยัโรธมันอยู่ แน่นอนเป็นใร ใร็โรธแหละรับ - -* มัน็พยายามาม้อผมเรื่อย ๆ นะรับทั้พยายามุย ูแลเทแร์อย่าีนิฝุ่นแถบะไม่ไ้แะัวผม #ถุ้ยยยย
“เฮ้ออ ~ ถ้าูย้อนเวลาไู้ะไม่ยอมเป็นเมียมัน” ไอ้เทียร์พู
อนนี้พวผมนั่อยู่ที่โ๊ะหน้าะ็อยู่ันทุนแหละรับ ยเว้นไอ้ไม่อนับไอ้เธิร์น ไอ้ไม่อนอะไปื้อน้ำให้ผม ส่วนไอ้เธิร์นมันไปื้อน้ำให้ ‘เมีย’ มันรับ
ไม่อยาะสปอยว่าไอ้เธิร์นมันบับไอ้เทียร์แล้วนะรับ แ่เห็นว่า่อนหน้านี้มีปัหาับพี่แทนะ้วย…
“ิในแ่ีถ้ามึไม่ยอมอนนั้น อนนี้มึ็ไม่มีสิทธิในัวมันเลยนะ” ผมอบเสียเรียบ พร้อมยัพยัพเยิให้ไอ้เทียร์มอเ็สาวมอปลายที่ยื่นุยับไอ้เธิร์น
“เียวูมานะ” มันลุไป้วยท่าทาสบ แ่ใระรู้บ้าละรับว่า ท้อทะเลมัะสบ ่อนลื่นยัษ์ะเ้ามาและพัทุอย่าให้ราบราบ...
ฮึ! ถ้าเปรียบไอ้เทียร์เป็นท้อทะเล ผม็เป็นท้อฟ้า เพราะพวผมสอนมันะอยู่ในท่าทาสบ่อนะระเบิทุอย่าให้พินาศล่อหน้า J
“เป็นไสนุปะ” ผมเอยถามไอ้เทียร์ที่เินยิ้มสะใมาั้แ่ใล้ ส่วนไอ้เธิร์น็ทำหน้าีอย่าเห็นไ้ั สสัยเอฤทธิ์ไอ้เทียร์เ้าใส่เ็ม ๆ
“็สนุี...แ่สนุแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ีเท่าไหร่...” มันพูับผมแ่สายายัส่ไปทิ่มแทไอ้เธิร์นที่หน้าีลไปอี
“ูไม่ไุ้ยับเานะเว้ย เาเ้ามาุยับูเอ” ไอ้เธิร์นเริ่มพูหลัาที่นั่เียบมาัพั
ผมลุออาโ๊ะปล่อยให้ไอ้เธิร์นับไอ้เทียร์ันเอ ส่วนผม็อเินไปหาใรบ้านหน่อยแล้วัน
“ุมาที่นี้ทำไม” ผมหยุอยู่รหน้าเสาให่้นหนึ่
“…”
“ถ้าไม่มีอะไรั้นผมะลับแล้วนะ...” ผมหันหลัเรียมัวเินับไปที่เิม
พรึ่บ!!
“อย่ามาแะัวผม!!” ผมเบี่ยัวหลบ ่อนะหันไปวาใส่นที่มัะยิ้มให้ผมเสมอ
“ฮานะแ่ะมาลา” ฮานะพูออมาเสียอ่อน
“ะลับแล้วั้นสินะ” ผมพูเสียเรียบ ฮานะูีึ้นเยอะหลัาวันนั้น
“อือ...ที่ี่ปุ่นมีปัหานิหน่อยน่ะ” ฮานะยัยิ้มให้ผม
“อือ”
“…”
“…”
“อโทษนะ” ฮานะพูออมาเสียสั่น รอยยิ้มที่เยาบเอาไว้บนใบหน้าอนนี้ไม่มีแล้วมีเพียใบหน้าที่หม่นหมอและสำนึผิ
“…”
“อนนั้นฮานะแ่ิว่าถ้าพวเายอมรับเรื่อที่ฮานะรัโนเนมั้แ่แร ฮานะไม่ ‘่า’ นพวนั้นหรอ…”
“…”
“แ่พอถึอนนั้น อนที่โนเนมเห็นฮานะ่า ฮานะลัว...ลัวโนเนมะเลีย ฮานะแ่ไม่อยาให้โนเนมเลีย...” เาพูแล้วทำใบหน้าอ้อน ๆ ออมาึู่เหมือนะอ้อนีนมาว่า = =*
“…”
“ที่ฮานะทำแบบนั้นเพราะฮานะอยาให้โนเนมรั...”
“เอาอะไริ!?” ผมถามเสียัเมื่อฮานะพูประโยนั้นออมา รระแบบไหนอเาวะรับ
“สมอนี้แหละ...็อ่านมาานิยายบาเรื่อ พระเอมื่นนาเอแล้ว นาเอ็รัเลย ฮานะ็แ่ลอทำเผื่อโนเนมรัฮานะบ้า” ฮานะหลบสายาผมพลันวัน เียวนะ! อ่านนิยาย! นิยายเรื่อไหนวะ ผมะไปเผาทั้สำนัพิมพ์ทั้นเียน!!
“…”
“อโทษนะ”
“ฮานะลับไปเถอะรับ” ผมพู้วยใบหน้าเรียบเย แ่อีฝ่ายลับยิ้มว้าออมาอย่าีใ
“โนเนมยอมุยับฮานะแล้วเหรอ...” อีฝ่ายถามผม้วยเสียที่ีใอย่าลั้นไม่อยู่
“ผมยอมุย ไม่ไ้หมายวามผมหายโรธฮานะหรอนะ...” ็แน่ละรับ! ทำับผมะนานั้นมาพูอโทษอย่าเียวใรมันะให้อภัย นี้ผมยอมลับไปุย้วยไ้นี้็บุหัวแล้วเฮอะ
“อือ ฮานะเ้าใ อย่าน้อยเรา็ยอมุย้วย...”
“…”
อีฝ่ายหันหลัเินออไป ผมมอามแผ่นหลันั้น ถ้าเาไม่ทำเหุาร์นั้นผมไม่ลัวเาเหมือนทุวันนี้ ผมับเาะยัเป็นพี่ายน้อาย้าบ้านทีู่แลันอย่าี...
“ฮานะ...” ผมเอยเรียเ้าอแผ่นหลัว้านั้น
“…”
“เินทาลับอย่าปลอภัยนะรับ...พี่าย” ผมพูออมาแนั้น่อนะหันหลัเินลับไปที่โ๊ะ
“มันมาทำไม” ไอ้ไม่อนเอยถามเมื่อผมลับมาถึที่โ๊ะ
“…”
“ฮานะมาทำไม” ไอ้เทียร์ถามผมน้ำเสียเป็นัวล
“ฮานะมาลา” ผมอบลับไอ้เทียร์ ไอ้ไม่อนมอผม้วยสายาไม่สบอารม์
อย่านะมึ - - มึับูมีีิ้าันอยู่
“มาลา? ทำไมฮานะยอมไป่ายัเลยวะ?” ไอ้เทียร์ถาม ึ่มัน็ิเหมือนผม ทำไมฮานะถึยอมไป่าย ๆ ...
“ู็ไม่รู้วะ...” ผมนั่เหม่อมอไปบนท้อฟ้า พลานึถึเรื่อราว่า ๆ นาเรื่ออพี่ัมเมอร์เาทำให้ผมโรธมานานั้นแ่เาพูว่าอโทษผมยัให้อภัยไ้... แล้วทำไมเรื่อฮานะผมถึะให้อภัยไม่ไ้...
ิ้ ๆ
“ูออไปุยโทรศัพท์่อนนะ” ไอ้ไม่อนพูแล้วลุออไปาโ๊ะ
“มึะแล้มันไปถึเมื่อไหร่” ไอ้เทียร์พูหลัาที่ไอ้ไม่อนออไปแล้ว
“นว่าูะพอใ” ผมพูแล้วเ้นยิ้มรมุมปา
“ไหนมึบอว่าในอภัยแล้วไวะ”
“ให้อภัย...แ่ไม่ไ้แปลว่าะไม่แ้แ้น” ผมพูออไปอย่าที่ิ
อย่าที่บอแหละรับ ให้อภัยแ่ไม่ไ้แปลว่าะไม่แ้แ้น ในเมื่อไอ้ไม่อนไม่อยาให้ผมแ้แ้นพี่ายมัน ผม็อลที่มัน็แล้วัน J
“ูว่ามันแม่ไปนานไปแล้วนะ” ไอ้เธิร์นพู
“เออวะนานไปปะวะ...เฮ้ย! นั้นมาแล้ว” ไอ้เทียร์พู ผมหันลับไปมอหน้าไอ้ไม่อน แ่ถึับ้อะัเมื่อเห็นสีหน้าีเผือไร้เลือและร่าายสั่น ๆ อมันเินเ้ามารวมลุ่ม
“เป็นอะไร” ผมพูแล้วเินไปหยุรหน้ามัน ไอ้ไม่อน้อผม้วยสายาผิหวั
...ลาสัหร์บาอย่าบอับผมว่า ารไป่าย ๆ อฮานะรั้นีู้เหมือนะไม่ธรรมา...
...เรื่อทุอย่าอาะไม่ไ้เป็นสิ่ที่ผมิเสมอไป...
“มึยัมีหน้ามาถามอีั้นเหรอ” มันมอผมอย่าเียแ้น ่อนะพูออมา
“ูทำอะไร” ผมถามมัน
“ทำอะไร!? มึยัมาีหน้าื่อหน้าไร้เียสาอีเหรอวะเนม!” มันะอใส่ผม้วยท่าทาหมวามอทน ไอ้ไม่อนระา้อมืออผมไปบีบแน่น แววาอมันสั่นไหวอย่าน่าใ
...สายาที่ผิหวั...
...หมวามเื่อใ...
...โรเ็บเลยวะ...
“แล้วูะรู้รึป่าวว่าเรื่ออะไร!!” ผมะอมันลับ ่อนะสะบััวหนี ไม่อยามอหน้ามัน ไม่อยาเห็นสายาแบบนั้นอมัน
“ารที่มึส่นเ้าไปทำร้ายพี่ัมเมอร์นลายเป็นเ้าายนิทรานี้น่ะเหรอไม่ไ้ทำอะไร!!” ไอ้ไม่อนวาเสียัใส่ผม
...ส่นเ้าไปทำร้าย...
...เ้าายนิทรา...
...เรื่อแบบนี้ ผมไม่ไ้วาแผนเอาไว้สัหน่อย!...
…พระเ้าเล่นลอะไรับผมอีเนี่ย!!...
#เอื้อ ~ เห็นไหมอีไรท์ฯหัมุมอีแล้ว = = ็อย่าว่าแหละเนอะนเราใระให้อภัยไ้่าย ๆ นานั้น
#แล้วเทียร์เธิร์นนี้เมียอะไรรรร ~~ เ้ออออ
#อนหน้าไปูัน่า -3-
#NCมาแน่นอน ><
#ส่วนอ่านNCไ้ที่ไหนนี้รอูเอาเอเนอะ =3=
#ฝาิาม ฝาอ่าน ฝาโหว
#ฝาอมเมนท์้วยนะะ
ความคิดเห็น