คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 04 : Good time [100 per.]
*เปิเพลฟัเพื่อเพิ่มอรรถรสในารอ่าน*
“…And when you smile…
…the whole world stops and stares for a while…
…’cause girl, you’re amazing…
…just the way you are…”
- Just the way you are By Bruno Mars -
“...และเมื่อไหร่ที่เธอยิ้ม...
...โลทั้ใยแทบหยุหมุนและหันมาสบาับเธอ...
...เพราะเธอน่ะสวยแล้ว...
...ในแบบที่เธอเป็น...”
Chapter 04 : Good time [100 per.]
“ินสิเี๋ยว็เย็นหมหรอ” นัรบว่าึ้นเมื่อยัเห็นผมนั่้อามบะหมี่เี๊ยวโยไม่ยับัวไปไหน
“็เราไม่หิวนี่...”
โร...
“ริเหรอ?” อีฝ่ายถามอีรั้้วยน้ำเสียนิ่ ๆ ามแบบบับเ้าัว แ่ที่แปลไปืออรอยยิ้มเล็ ๆ รมุมปาแบบที่ถ้าผมไม่มอให้ีะมอไม่เห็นมัน
เายิ้มให้ผมเหรอ?
ผมมอามรอยยิ้มนั่น้วยวามัเินแปล ๆ ในอพร้อมับนึถึื่อเสียอเาที่ไ้ยินานอื่น ๆ มา
ไหนบอว่านัรบเ้าถึยาไ...
ไหนบอว่านัรบหยิ่ไ...
ไหนบอว่านัรบน่าลัวไ...
ไหนบอว่าเาไม่เยยิ้มไ...
แล้วไอ้สิ่ที่ผมเาปิบัิัวับผมและสิ่ที่ผมเห็นรหน้านี่มันืออะไรละรับ?
พรึบ!
“ทานะ”
“มะ ไม่เป็นไร เราทานเอไ้” ผมบอปัอีฝ่ายเสียสั่นเมื่อนรหน้าใ้ะเียบอผมีบเส้นหมี่เหลือวนทานึ้นมา่อที่ปาผม
โอ้ย! เินไ้ไหมละ!
“ทาน” นัรบบอย้ำและยัีบ่อปาผมเหมือนเิมโยไม่ยับไปไหน
“เราทานเอไ้ริ ๆ นะ”
“นี่ือำสั่ ทานะ”
ผมมอบะหมี่รหน้าอย่าั่ใ่อนะหันไปสบาับวามที่มอันผมอยู่
ัม!
ที่ยอมินนี่ไม่ใ่เพราะลัวสายาหรอ ผมหิว่าหา!
“อานแอ้ว” ผมอบพร้อมับเี้ยวบะหมี่ในปานแ้มุ๋ยออมา
เห็นไหมบอแล้วว่าหิวเย ๆ...
เปล่าลัวเลย!
หมับ!
“เราอะเียบืนหน่อยสิ” ผมพูพร้อมแบมือไปรหน้านัเรียนที่ยัีบเส้นบะหมี่่อปาผมอยู่
ประเ็นือผม็ัทานเอไ้ไหมละ?
“ทานไป” นัรบบอปั
“รบืนให้เราเถอะ เราทานเอไ้”
“…”
“รบไม่หิวหน่อยเหรอ? ป้อนเราแบบนี้รบ็ไม่ไ้ินสิ”
“ันไม่รีบ”
“โถ่! เราทานเอไ้ริ ๆ นะ”
“ทาน” อีฝ่ายบอย้ำเสียุ
ผมถอนหายใ่อนะอ้าปารับเส้นบะหมี่เ้ามาในปาอย่า่วยไม่ไ้
ือผม็ไม่ไ้เป็น่อยไหมรับ? มืออผม็ใ้ารไ้ปิ แ่สิ่ที่เาทำเหมือนับว่าผมเป็นนพิาร่วยเหลือัวเอไม่ไ้ยัไยัั้นแหละ...
แ่เหนือสิ่อื่นในั้น...
หัวใเ้ารรมอผมันเ้นแรับพฤิรรมอเ็รหน้าผม...
มันไม่ไ้เ้นแรเหมือนนเป็นโรหัวใ...
แ่มันเ้นแรแบบู่ ๆ ็เป็นแบบนั้นึ้นมา...
แถมยัรู้สึลอย ๆ แปล ๆ มุมปา็อยาะแย้มยิ้มออมาแ่ว่าผม็ยัลั้นยิ้มเอาไว้...
.
.
.
“ิเินหน่อยรับ” ผมพูึ้นพร้อมเินเ้าไปหาาแป๊ะายหมี่เี๊ยวที่ยืนลวเส้นหมี่เหลืออยู่หน้าเาร้อน ๆ
“สอามอั๊วิหสิบบาท” าแป๊ะอบพร้อมยยิ้มเป็นมิรให้ผม
พรึบ
“ี๋ไม่มีแบ์ย่อยเหรอ? อั๊วไม่มีเินทอนมาพอนานั้นหรอนะ” าแป๊ะอบออมาเสียหลเมื่อนที่ยืน้อนอยู่้านหลัอผมยื่นธนบัรใบสีเทาไปให้นรหน้า
“ไม่มีรับ” น้ำเสียนิ่ ๆ อบลับมาพร้อมาระเป๋าเินออมาเผยให้เห็นใบธนบัรสีเทาที่นอนเรียันอยู่้านใน
“เี๋ยวเรา่ายเอ รบลับ่อนเลย็ไ้” ผมอบพร้อมวัธนบัรใบสีเียวออมาสามใบแล้วยื่นไปให้าแป๊ะ
“…” นรสูไม่อบอะไรผม วามู่นั่นมอผม้วยสายาเรียบนิ่่อนที่เาะเินแยออไปที่รถ...
พร้อมับระเป๋านัเรียนอผม!
เอาไปอนไหนอีละนั่น!
.
.
.
“นี่! รบะเินไปไหนอะ รอเรา้วยสิ!” ผมว่าออมาเสียัพร้อมสาวเท้าเินามร่าสูอนัรบที่เินนำหน้าผมอยู่้า ๆ
อะไนือหนึ่้าวอนัรบเท่าับสอ้าวอผม...
อวามยุิธรรมให้ผม้วยรับ...
“ลับบ้าน” ร่าสูอบลับมาพร้อมหยุเินแล้วหันมามอผม
“อ้าว แล้วรถละ? ถ้ารบ็ลับบ้าน็ลับเลย็ไ้นะ บ้านเราอยู่ใล้ ๆ เี๋ยวเราเินลับเอ็ไ้” ผมอบพร้อมเินเ้าไปแย่ระเป๋าาเา
แ่ทว่า...
หวื...
“นัรบ! ระเป๋าอเรานะ!” ผมวาึ้นเสียัเมื่อเาูระเป๋าอผมึ้นสูเสียนผม้อยืเอา
แ่็อย่าว่าละรับ...
เิมาแนสั้น าสั้น็ี้ ระโไป็เอื้อมไม่ถึ...
“...” วาม้อมอผมอยู่รู่หนึ่่อนะยื่นระเป๋าืนให้ผม้วยท่าทาเหนื่อยใ
เหนื่อยอะไร? มีอะไรให้เหนื่อย?
นที่เหนื่อยริ ๆ ้อเป็นผมไม่ใ่หรือไ!
“ไม่ลับเหรอ?” ผมถามึ้นเมื่ออีฝ่ายยัไม่เินไปไหน แถมยัทำท่าะเินามผมมาอี
“ะไปส่” เสียทุ้ม ๆ อนัรบอบลับมา้วยน้ำเสียเรียบนิ่
สอเท้ายาว ๆ อนัรบ้าวเินไป้าหน้าามเิมแ่สิ่ที่แปลอย่าหนึ่็ือวามอบอุ่นที่ส่ผ่านามืออเาอยู่ที่มืออผม
นัรบับมือผม...
แถมยัึให้เินามเาไปอี
เฮ้ย! ือนี่แบบผมไม่รู้วรทำหน้าทำัวแบบไหนับสถานาร์แบบนี้ี
ผม้อทำัวยัไเนี่ย?
“หนาวเหรอ?” ร่าสูหยุเินพร้อมับริมฝีปาบายับพูแถมยัทำท่าะถอเสื้อสเวเอร์ออมาให้ผม
“มะ ไม่ ไม่เป็นอะไร” ผมอบเสียสั่น
“ถ้าหนาว็บอ”
“ทำไมเหรอ?”
“ะถอให้...” เสียทุ้มบอพร้อมมือหนาอนัรบที่ระับับมือผมให้แน่นึ้น
โอ้ย! เินไ้ไหมละ!
นี่ทำแบบนี้อ่อยผมหรือเปล่า?
นี่ใสั่นเหมือนไปเ้นฮาเร็มเแล้วละรับ
“ทำไม...ไม่ลับไปะละ...”
“…”
“แบบนี้อนเินลับนเียวมันมืนะ” ผมบอออไปพร้อมับลอบมอหน้าอีฝ่ายภายใ้แสสว่าาแสันทร์ที่สาส่อเ้ามาแทนที่แสไฟ
บ้านผมอยู่ในเมือหลว็ริรับ
แ่ถึอย่านั้นแถวบ้านผม็เรียไ้ว่าแทบะเรียไ้ว่าเป็นสลัมเล็ ๆ แ่ยัีที่มันไม่ใ่ ยัีที่มันเป็นบ้านหลัเล็ ๆ ในอยเปลี่ยวแ่นั้นเอ
“็เพราะมันมืไ”
“…”
“เลยไม่อยาให้นายเินลับนเียว”
“…” ผมมออีฝ่าย้วยวามอึ้ เอาริ ๆ อยาะร้อออมา้วย้ำแ่ว่ามันันไม่ร้อออนี่สิ
ถ้าผมะิว่าเา ‘เป็นห่ว’ ผม ผมไม่ไ้ิไปเอใ่ไหมรับ?
เราสอนเินเ้าไปลึเรื่อย ๆ ท่ามลาอาาศหนาว ๆ อ่ว้นปีทำเอาผมแอบที่ะุมือ้าหนึ่เ้าไปในระเป๋าาเอย่าเสียไม่ไ้
แ่ทว่ามืออี้าลับอบอุ่นอย่าประหลา
แ่ับมือันมันอบอุ่นนานี้เลยเหรอรับ?
ึ!
“ถึบ้านนายแล้ว” นัรบพูพร้อมผละมืออเาออไป
“อะ อืม ลับบ้านี ๆ นะ” ผม้วยเสียสั่นพร้อม้มหน้าหลบเา
“…” ไม่มีเสียอบรับาอีฝ่ายนอาเสียสอเท้าอนัรบที่ำลัเินออไป
อยเปลี่ยวแบบนี้ะเป็นอะไรไหมนะ?
เินนเียวะเป็นอะไรไหมนะ?
มันมืมาเลยนะรับ
แถมอาาศยัหนาวมา ๆ ้วย
ระยะทาาบ้านผมไปหน้าปาอย็ใ่ว่าะใล้
“นัรบ! เี๋ยว!” ผมะโนเรียอีฝ่ายเสียั ร่าสูออีฝ่ายหยุยืนอยู่ท่ามลาวามมื่อนะหันมาหาผม
ึ ๆ
“ถะ ถ้าถึบ้านแล้วบอ้วยนะ” ผมวิ่เ้ามาหาเา ่อนะส่ยิ้มให้
“ะให้บอยัไ?”
“็โทรมาบอ็ไ้ ถ้าลำบาไป็ส่้อวามมา็ไ้”
“ันไม่มีเบอร์นาย”
“ั้นเราอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ” ผมอบ่อนะยื่นมือไปรหน้าเพื่อรับไอโฟนรุ่นล่าสุออีฝ่ายมาเบอร์โทรอัวเอแล้วยิเบอร์อเาเ้าเรื่ออผม
“แ่นี้ใ่ไหม” นัรบถาม
“อืม”
“…”
“ลับี ๆ นะ แล้ว็...”
“…”
“อบุสำหรับเรื่อวันนี้นะ” ผมบอ่อนะส่ยิ้มหวานไปให้อีฝ่ายแล้วเินลับเ้าบ้านไป
เมื่อี้...
ผมไ้เบอร์อีฝ่ายมา้วยแหละ!
เป็นเพื่อนันะมีเบอร์ันไม่ใ่เรื่อแปลใ่ไหมรับ?
ผมยืนยิ้มอยู่นเียวไ้ไม่นาน็เอาอเ้าไปเ็บและเ้าไปอาบน้ำ และเมื่อผ่านไปสัพั็นอนลิ้อยู่บนเียและปลล็อโทรศัพท์อยู่อย่านั้นนานร่วมั่วโม
สี่ทุ่มว่าแล้วนะ...
ยัไม่ถึบ้านอีเหรอ?
หรือว่ารถิ?
หรือว่าเิอุบัิเหุ?
หรือว่าวามริเาอาะถึบ้านไปนานแล้ว แ่ลืมที่ะ้อส่้อวามมาบอผม?
หรือเาเลือที่ะไม่สนใั้แ่แรอยู่แล้ว?
็นั่นสินะรับ...
ผมเป็นใรั้นเหรอ เาถึะ้อมาสนใผม
หึ สำััวริ ๆ เลยนะ้นลม...
Rrrrr
“ฮะ ฮัลโหล” ผมเบิาว้าออมาอย่าใเมื่อมีสายโทรเ้ามา
แ่ว่านี่เบอร์ใร? เบอร์นัรบ็ไม่ใ่นะรับ เพราะผมเฟเบอร์เาเอาไว้แล้ว
“[นั่นนายใ่ไหม]” เสียทุ้มาปลายสายถามึ้น
“นัรบเหรอ?”
“[ันเอ]”
“อะ อ่อเหรอ”
“[…]”
“…”
“[…]”
“โทรมามีอะไรหรือเปล่า?” ผมถามึ้นหลัาปลายสายเียบไปนาน
“[เปล่า]”
“…”
“[แ่ะโทรมาบอว่าถึบ้านแล้ว]”
“อะ อือ!”
“[…]”
“…”
“[ฝันีนะ]”
“ฝันีเหมือนัน!” ผมะโนอบลับไป้วยน้ำเสียรีบร้อน่อนะัสายอีฝ่ายทิ้พร้อมับเอาหน้าุับหมอนแล้วะโนโวยวายออมานเียว
ฮือ เาบอฝันีผม้วยแหละ
เินไ้ไหมละ!
#100% แล้วฮืออออออ
#วามริ้ออัพั้แ่เมื่อวานแล้ว แ่แบบเมื่อวานมีธุระไ แถมวันนี้ยัมาอัพึอี (เลวมา)
#ไ้โปรให้อภัยไรท์ฯ้วย่ะ TOT นี่หลัสอบลาภาแล้ว านแ้ทับถมมามายานเยอะแบบเว่อร์วัมาอะ
#ิแท็ #ทีมรบ #ทีมลม ัน้วยนะ่ะ >_O
#ฝาอ่าน ฝาโหว ฝาิาม
#อย่าลืมอมเมนท์แสวามิเห็นัน้วยนะ่ะ .___.
ความคิดเห็น