[FIC - channuneo] The Killer

ลำดับตอนที่ #7 : The Killer : Mission 5 [2/2]

THE KILLER : MISSIONS 5[2/2]

" คือผม..." 
" ฉันจัดการเองได้ ก็แค่น้ำหก " 
เสียงทุ้มเริ่มเข้มขึ้น ใบหน้าคมหันมามองจุนโฮที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆไม่ไปไหน ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยอย่างนึกสงสัย

" นายอยากช่วยฉันจริงๆหรืออยากจะรู้อะไรกันแน่ "
จุนโฮสูดลมหายใจลึก พยายามไม่หลบสายตาคมกริบที่จ้องเขม็ง คิ้วเรียวขมวดแน่นทำทีเหมือนไม่เข้าใจประโยคแฝงความนัยของคนตัวสูง

" อะไรหรอครับ? "

" …… "
"​ ถ้าอย่างงั้นผม.. "

" รู้อะไรไหมจุนโฮ.. "
เรียกร้องค้านขึ้นมา ทำให้ร่างเล็กหยุดขาตัวเองที่กำลังจะก้าวออกห้องไว้แค่นั้น 

" ……. ​" จุนโฮนิ่งเงียบฟังทั้งๆที่ยังยืนหันหลังให้อีกคน 

" ทำไมฉันถึงไม่ฆ่านาย "
" …… "

" เมื่อหลายปีก่อน... มีเด็กคนหนึ่งหลงเข้ามาในที่ที่พวกฉันกำลังจัดการกับไอ่พวกเศษสวะ.. 
สายตาไร้พิษสง ท่าทางหวาดกลัว แต่ฉันไม่ไว้ใจ.. " 
เสียงทุ้มดังขึ้นมาเงียบๆ น้ำเสียงนิ่งเรียบไร้ความรู้สึกใดๆ

" ฉันบอกให้ไอ่ชานยิงทิ้งซะไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น แต่มันไม่ทำ.. " 
"​ …. " 

" ฉันเลยจะจัดการปลิดชีวิตนั้นทิ้งไปด้วยน้ำมือตัวเอง แต่มันก็ห้ามอีกนั้นแหละ.. มันเลยเก็บเด็กนั้นไว้.. เลี้ยงจนโต.. "
" …. " 

" แต่กลับทำตัวเป็นหนอนบอนไส้ แว้งกัดจนแทบปางตาย.. สุดท้ายไอ่ชานยิงทิ้งด้วยมือของมันเอง "
แบบนี้รึป่าว.. ที่ทำให้ชานซองเลือดร้อน ไม่ค่อยฟังใคร 

" ไอ่ชานกลายเป็นคนใจร้อน ไม่ฟังใครน่าไหนทั้งนั้น ฉันกลายเป็นคนใจเย็นขึ้น คอยตบอารมณ์มันอยู่บ่อยๆ 
เพราะมันไม่สามารถไว้ใจใครได้อีกแล้ว "​

" …. "​

" เพราะงั้นถ้านายอยู่เฉยๆ ฉันก็จะไม่ทำอะไร แต่ถ้านายแกว่งเท้าควานหาความตายเมื่อไร.. " 


" ฉันจะไม่ลังเล.. ที่จะบอกให้ไอ่ชานฆ่านายทิ้งซะ.. " 

จุนโฮนิ่งเงียบ พยายามทำความเข้าใจเรื่องราวที่ได้ยิน 
พูดแบบนี้เหมือนต้องการสื่ออะไรบางอย่าง ความกลัวแล่นขึ้นมาจุกอก 
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบออกมา 

" ผมแค่ออกมาตามหาชานซอง และก็แค่อยากขอโทษที่ทำน้ำหกใส่.. "
ติดสินใจหันกลับไปประจันหน้ากับคนตัวสูงเบี่ยงเบนประเด็ญที่อีกคนพูดออกมา 

เพราะหากทำท่าตื่นร้อนหรือแสดงท่าทางกังวลออกไป 
แทคยอนต้องรู้แน่ๆว่าเราไม่ได้บังเอิญหลงเข้ามา ห้ามร้อนตัวจุนโฮ.. 
สติ.. 

" ผม.. " 
แกล้งทำเสียงอ่อน ถือแก้วในมือแน่น

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า 
รอยแดงบริเวณซอกคอทำให้แทคยอนเลิกสนใจท่าทีน่าสงสัย
ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ โดนไอ่ชานไอ่กี่รอบละนั่น.. 

ทำไมถึงได้ยอม.. ทำไมไม่สู้.. 
ถ้าเป็นพวกที่ถูกฝนฝนมาอย่างดีก็ต้องป้องกันตัวบ้างสิ
นี่ไอ่ชานไม่เห็นจะมีแผลซักนิด.. หรือว่าจะแค่หลงเข้ามาจริงๆ 
แต่ว่า.. 


โอ้ยย ช่างแม่งเหอะ.. 
แทคยอนกุมขมับก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ัง 
ตั้งแต่จุนโฮมาอยู่ก็ยังไม่เห็นมีปัญหาอะไร เลิกคิดมากกว่ากว่าว่ะ 

" จะเอาเสื้อไปซักให้ก็เข้ามา.. "​
" เอ๋.. "​
คนตัวเล็กมองใบหน้าคมแบบอึ้งๆ ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง 

"​ เร็วๆฉันไม่ชอบเสื้อชื้นๆ " 
จุนโฮอึกอักเล็กน้อยก่อนจะตรงไปหาร่างสูง แตะชายเสื้อของคนตรงหน้าเบาๆหวังจะถอดให้
เลิกเสื้อขึ้นจนเห็นกล้ามเนื้อเรียงสวย แจ่ไม่ยักจะมีรอยสัก.. 
จึงค่อยๆเลิกขึ้นเรื่อยๆช้าๆจนถึงราวอกแกร่ง ร่องรอยสีเข้มโผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา 

นั่นไง.. 

ปึง!!!!

เสียงประตูกระแทกกับผนังอย่างแรงทำเอาร่างเล็กที่กำลังขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงของแทคยอนสะดุ้งเฮือก 
หันขวับกลับไปมองที่มาของเสียงด้วยความตกใจ 

ดวงตาเรียวเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นชานซอง ดวงตาคมแข็งกร้าวราวกับกำลังโมโหอะไรบางอย่าง 
ไม่ต้องคิดนานจุนโฮก็รู้ว่าชานซองกำลังโมโหอะไร 

ขายาวก้าวพรวดเข้ามาดึงร่างเล็กให้ออกห่างจากแทคยอน คนเป็นพี่ยืนมองท่าทางโกรธขึงของชานซองนิ่งๆ 
จุนโฮขืนตัวกลับเข้าหาแทคยอนทันทีเพราะความกลัว สายตาแบบนี้ ไม่ปลอดภัยแน่ๆ ใบหน้าเนียนก้มงุดหลบคนตัวสูง 
ตายแน่..

" จุนโฮ!! " 
เสียงทุ้มต่ำตะหวาดลั่น ยิ่งทำให้ร่างบางขืดแรงของชานซองมากขึ้นไปอีก
มือหนากระชากแรงทีเดียวจุนโฮก็ลอยเข้ากับกระแทกอกแกร่ง ดวงตาเรียวเล็ก มองค้อนอีกคนเพราะความเจ็บก่อนจะสวนกลับเสียงดัง 

" อะไรเล่า! มันเจ็บนะ! " 
" หึ.. คิดจะทำอะไรจุนโฮ "
"ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ปล่อย!" 
จุนโฮสะบัดแขนตัวเองแรงๆแต่มือหนาก็ยังคงจับแน่นแถมแรงบีบยังมากขึ้นเรื่อยๆ 

"เจ็บ!! ปล่อยนะ!!"
เสียงเล็กตวาด ถึงแม้จะกลัวสายตาโหดๆนั่นก็เถอะ มือบางพยายามดึงมือหนาให้ปล่อยแขนของตัวเอง 

"กลับห้อง!!!"
เสียงทุ้มกดต่ำ พร้อมกับออกแรงกระชากอีกครั้ง ทำเอาจุนโฮตัวปลิวขาเรียวแทบจะก้าวไม่ทัน เป็นบ้าอะไร 
โมโหอะไรมาแล้วมาลงที่เขาเนี่ยนะ! 

ชานซองสูดลมหายใจเข้าออกหนักๆ ภาพที่คนตัวเล็กขยับเข้าหาแทคยอนมันทำให้อารมณ์เสียได้ไม่น้อย
สายตาคมจ้องเขม็งใส่เพราะความหงุดหงิดทำไมต้องเข้าไปยุ่งกับแทคยอนด้วย...

เข้าไปหาแบบนั้นมัน..

" คิดจะให้ท่าพี่ฉันรึไง "
" หะ.. จะบ้ารึไง! " 
จุนโฮเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าชานซองจะคิดแบบนี้ 

" หึ.. อยากก็บอกฉันดีๆก็ได้นี่ จะได้ไม่ต้องอ่อยให้เหนื่อย.. " 
ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กเข้าไปหาแทคยอนเรื่องอะไร แต่เห็นไม่ไว้ใจให้ไอ่ตัวแสบเข้าใกล้พี่ชายตัวเองแน่ๆ
ไม่ว่าด้วยจุดประสงค์ไหนก็ตาม... 

"อยากบ้าอะไร!! ปล่อยนะ!" 
"นายก็รู้อยู่แก่ใจ" เสียงทุ้มกดต่ำ ออกแรงกระชากจนใบหน้าของทั้งคู่แทบจะชนกัน 

"รู้อะไร ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!" 
เสียงเอะอะโวยวายของจุนโฮดังไปตลอดทางเดิน ชานซองออกแรงลาก ในขณะที่จุนโฮพยายามจะขืนแรงนั่นไว้ 
ถ้าโดนลากไปถึงห้องไม่ดีแน่... ต้องแย่แน่ๆ..

วิชาป้องกันตัวที่เรียนมาช่วยอะไรไม่ได้เลยซักนิด อาจจะเป็นเพราะว่าแรงน้อยไป แถมยังเจ็บแผลอีกตังหาก 

จุนโฮถูกดึงตัวเข้ามาปะทะอกแกร่งแรงๆ แขนยาวล็อตเอวบางเอาไว้แน่นไม่ให้ขยับดิ้น 
ในขณะที่มืออีกข้างบิดลูกบิดประตูห้องของตัวเองเข้าไป ร่างเล็กถูกยกจนลอยขึ้นจากพื้น ชานซองเหวี่ยงจุนโฮลงบนเตียง

คนตัวเล็กขยับถอยหนีออกไปชิดขอบเตียงอีกฝาก ดวงตาเรียวจ้องคนตัวสูงด้วยความระแวง สายตาที่มองเขาแบบไม่พอใจ 

" เข้าไปทำอะไร " 
" เปล่า.. " 
เสียงหวานตอบอ้อมแอ้ม พลางถอยตัวหนีออดมายืนอยู่ข้างเตียง
" งั้นหรอ " ชานซองสาวเท้าเข้าไปหาช้าๆ ร่างบางหันซ้ายหันขวาหาอาวุธแต่ก็ไม่มีอะไรพอที่จะป้องกันตัวได้ 

" เป็นบ้าอะไร ถอยออกไปนะ.. " 
จุนโฮถอยหลังไปเรื่อยๆ แต่ร่างสูงก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดสาวเท้าตามมาเลยแม้แต่น้อย 
คนตัวโตกระตุกยิ้มก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ เรียวปากบางเม้มเข้าหากันพลางพยายามอยู่ห่างคนตรงหน้าให้มากที่สุด 

" เข้าไปหาแทคยอนทำไม.. "
เสียงทุ้มนิ่งถามอีกครั้ง 
" ฉันก็แค่.. เบื่อ ก็เลยเข้าไปคุยด้วย " 
จุนโฮตอบ ดวงตาเรียวสบดวงตาคมเพื่อยืนยันคำตอบของตัวเอง

"นายสนิทกับแทคยอนถึงขนาดนั้นแล้วเหรอ.. แปลกดีนะ ฉันจำได้ว่านายยังคุยกับพี่ชายฉันไม่ถึง 10 ประโยคด้วยซ้ำ!"
ชานซองตะคอกเสียงดัง ขายาวก้าวพรวดเข้าไปประชิดตัว จุนโฮผงะถอยจนหลังติดกับกำแพงเย็นเฉียบ 

แขนแกร่งยกขึ้นกั้นไม่ให้ร่างเล็กหนีไปไหน ปากหยักแนบชิดลงไปที่หลังหูของอีกคนก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มออกมา 

" หรือว่าที่เข้าไปหาเพราะอยาก.. ฉันสนองให้ได้นะ.. " 
" ไม่ใช่ซักหน่อย! อื้ออ.. ชานซอง.. "
เพราะลมร้อนที่เป่ารดอยู่ทำให้จุนโฮต้องเบี่ยงหน้าหนี พยายามดันคนตัวสูงออก 
" ก็เห็นให้ท่าซะขนาดนั้น.. "
" หยุดนะ.. ฉันไม่ได้..อะ ชานอย่า.. " 
เสียงหวานหายไปในลำคอเพราะสัมผัสร้อนที่ลวงเข้ามาเตะอยู่ที่เอวไล้ไปมาตามขอบกางเกง 

" เป็นบ้าอะไรเนี่ย!! ปล่อยนะ! "
จู่ๆก็เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกไม่รู้ พยายามเบียงตัวออกแต่ก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย สันจมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอหอม 
มือเล็กทุบไหล่หนาอย่างแรงเพราะความโมโหก่อนจะออกปากโวยวายอีกครั้ง 

" นายมันบ้า!! " 
ชานซองผละออกจากเนื้อเนียนขึ้นมา

ดวงตาคมจ้องเขม็งมาที่ร่างเล็กที่พยายามขยับดิ้นแรงๆ 

"ใช่ ฉันมันบ้า แล้วนายรู้มั้ยว่าคนบ้าๆเค้าทำอะไรบ้าง" 
"ชานซอง! พูดบ้าอะไรของนาย! ปล่อยฉัน!"
คนตัวสูงกระตุกยิ้มมุมปาก ตรึงข้อมือบางไว้กับกำแพงด้านหลัง ขายาวขยับกดทับขาของคนตัวเล็กที่ทำท่าจะยกขึ้นมาถีบ 

เสียเปรียบตรงที่แรงน้อยกว่าจริงๆด้วย 

จุนโฮเม้มริมฝีปากแน่น เบี่ยงหน้าหลบใบหน้าคมที่พุ่งเข้ามาใกล้ ริมฝีปากหยักกดแนบลำคอขาวแรงๆ 

"อื้อ! ชาน มันเจ็บ!" 
สัมผัสร้อนกดแนบลงมาจนถึงลาดไหล่บาง จุนโฮหลุดเสียงร้องออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บจี้ดที่หัวไหล่ กัดงั้นเหรอ.. ไอ้บ้า! 

"ไอ้บ้าชาน!" 
" หึหึ "
ดูเหมือนว่าคนตัวโตกำลังสนุกอยู่กับการทำให้เสียงหวานโวยวายออกมาได้ไม่น้อย 
ฟันขาวขบเม้มเบาก่อนจะแกล้งลากไปมาตามลาดไหล่เนียนขึ้นไปถึงเรียวคอ จุนโฮร้องครางออกมาอย่างขัดใจ
เพราะความรู้สึกที่อีกคนมอบให้ ชานซองเลื่อนมือลงไปแตะเบาๆเข้าทีเรียวขา คนตัวเล็กกำชายเสื้อร่างสูงแน่นพลางออกปากโวยวาย

"​ อย่าทำแบบนี้นะ!! ไม่เอาแล้ว " 
เพราะข้อมือที่ถูกตรึงไว้กับกำแพงทำให้ตอบโต้อะไรไม่ได้มาก ทำได้แค่สงสายตาเหมือนลูกแมวที่กำลังดิ้นรนออกจากกรงเล็บ 
แน่นอนว่ามันไม่ได้ดูน่ากลัวหรือกระทบกระเทือนสำหรับชานซอง.. 

ไอ่ท่าทางเหมือนพยายามจะออดอ้อนพี่ชายเขาต่างหาก.. 

" ก็เมื่อกี้ยังเห็นอยากอยู่เลยนี่.. "
" บอกว่าไม่ใช่ไง! ปล่อยนะไอ่คน.. อื้ออ!!! "​
เสียงหวานขาดหายไปเพราะปากหยักบดเบียดรสจูบลงมาจนได้กลิ่นคาวเลือด.. 
ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างสูงเม้มปากเน้นแต่ก็ถูกแรงบีบที่ปลายคางบังคับให้เปิดปากออก 

จุนโฮสบัดหน้าหนีเพราะเริ่มจะรู้ทาง ชอบจูบแบบย้ำๆจนนานๆไปดูดเม้มช้าๆอ้อยอิ่งเหมือนจะอ้อน.. 
" หัดใช้สมองคิดซะบ้าง! ไม่ใช่ว่าเ.. อ้ะ!! อย่าชาน.. " 
อีกครั้งที่เสียงแวดๆหายเข้าไปในลำคอ ปากหยักกระตุกยิ้มที่เห็นลูกแมวตัวแสบเสียงอ่อนลงเพราะกางเกงที่หลุดออกจากเอว

มือหนาขยับสอดแทรกเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้เบาๆ จุนโฮกัดริมฝีปากแน่นเมื่อมือหนาขยับเลื่อนลงมาวนเวียนอยู่แถวสะโพก 

"อย่าทำแบบนี้!! ชานซอง! อื้อ.."
เสียงโวยวายทำให้คนตัวสูงรำคาญ ริมฝีปากหยักกดจูบหนักๆลงไปอีกครั้ง รสฝาดของเลือดยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น 
จุนโฮหอบหายใจฮักเมื่อคนตัวสูงถอนริมฝีปากออก จมูกโด่งคลอเคลียไม่ห่าง 

เสื้อตัวบางถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว 

ยอมเหรอ.. ต้องยอมอีกแล้วเหรอ.. 

"ปล่อย!" 
คนตัวเล็กใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามดิ้นให้หลุด แต่ดูเหมือนว่าจะเสียแรงเปล่า..

ข้อมือบางถูกกำแน่นจนเป็นรอยแดง ดวงตาคมวาววับก้มลงจ้องมองร่างที่กำลังดิ้นอยู่ใต้ร่างของเขา 

"ดิ้นอยู่ได้.. ทำอย่างกับไม่เคย" 
ขาเรียวถูกยกขึ้นมาเกี่ยวบนเอวหนา คนตัวสูงใช้มือข้างที่ว่างปลดซิปกางเกงลง ยิิ่งทำให้จุนโฮดิ้นหนักเข้าไปอีก 
ความเจ็บแล่นเข้ามาที่ข้อมือเพราะแรงกด

" อยากมากก็ไปหาเอาที่อื่น! นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ!! "
ชานซองกระตุกยิ้มไม่ได้ยินดียินร้ายกับเสียงหวานที่ด่าทอออกมา 

- nc - เมนชั่นมา @dbdqb 

" ฮึก.. " 
ชานซองจ้องมองร่างเล็กที่นั่งสะอื้นอยู่บนเตียงด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ก่อนจะลุกออกจากห้องไป
จุนโฮมองตามแผ่นหลังกว้างออกไปจนในห้องว่างเปล่า มีเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้.. 


เซ็กส์ที่ไม่ได้เกิดจากความรัก.. 




--------------------






ห้องประชุมเงียบลงเมื่อร่างโปร่งที่นั่งนิ่งอยู่นานเริ่มขยับตัว นิ้วเรียวควงปากกาในมือเล่นด้วยความเคยชินก่อนจะหยุดลง 
ใช้ปลอกปากกาเคาะโต๊ะสองครั้งเป็นสัญญาณ 

"เป้าหมายคือแทคยอนกับชานซอง จับเป็นเท่านั้น" 
ดวงตาเรียวกวาดสายตามองเพื่อนร่วมงานทั้งหมดก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง 

"ฉันคิดว่างานนี้ปาร์คจินยองอาจจะมาด้วย เพราะฉะนั้นโจควอน.. ฝากดูแลจุนโฮให้ดีด้วย" 
เจ้าของชื่อพยักหน้ารับคำ คนทั้งหมดขยับตัวลุกขึ้น มินจุนเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย ดวงตาเรียวตวัดมองนาฬิกาบนฝาผนัง
เข็มสั้นชี้ตรงเลขเก้า เข็มยาวเลื่อนตรงเลข 12 พอดี 

"อีกหนึ่งชั่วโมง" 
โจควอนที่รออยู่หน้าห้องพยักหน้าช้าๆ 

"ฉันจะแยกไปอีกทาง นายไปถึงที่นู่นน่าจะเป็นเวลาที่มันส่งของพอดี จับให้ได้ เราจะต้องไม่พลาด"
"แยกไปอีกทาง? ไปคนเดียว?" โจควอนถามย้ำ มินจุนพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยถาม

"ทำไม?"
"แยกไปแบบนี้มีนัดกับนายแทคยอนล่ะสิ" เพื่อนตัวเล็กเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้มขบขัน เสียงหัวเราะแหลมๆประจำตัวดังขึ้น 
มินจุนคิ้วกระตุกยิกๆ วางปากกาลงบนโต๊ะแรงๆ

"ไม่ตลกนะ" พยายามปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุด โจควอนเองก็พยายามกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น 

"โอเคๆ อย่าโมโหไปเลยน่า แค่พูดเล่นเฉยๆ ระวังอย่าไปใจอ่อนให้ผู้ร้ายล่ะ.."
ร่างโปร่งยันตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ขาเรียวก้าวพรวดทำท่าจะยันโครมไปที่เพื่อนสนิท แต่โจควอนไหวตัวทันวิ่งออกจากห้อวไปซะก่อน 

มินจุนถอนหายใจพรืดก่อนจะคว้าปืนเข้ามาเหน็บไว้ข้างเอว ขาเรียวก้าวฉับๆตรงไปที่มอเตอร์ไซค์คันโปรด ชอปเปอร์สีดำขลับจอดนิ่ง 
มินจุนคว้าเอาหมวกกันน็อคมาสวมปิดมิดจนเห็นแค่เรียวตาสวย

" เจอกันซักตั้ง อ๊คแทคยอน" 



---------------


" ฉันบอกให้ลุกขึ้นไปล้างตัวไง!! " 
เสียงทุ้มตะหวาดลั่นห้อง จุนโฮนั่งเงียบมุดตัวเข้ากับผ้าห่ม 

เสียใจ.. 
ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกแบบนี้ 

แทนที่จะโกรธมากกว่า แทนที่จะโกรธจนลุกไปต่อยหน้าหมอนั้นซักที 
แต่ทำไมกลับร้องไห้สะอื้นไม่หยุด ทำไมรู้สึกแย่.. 

" อีจุนโฮ!! " 
ไม่.. ยังไงก็ไม่ลุก ทำไมชอบบังคับกันนัก 

พรึ่บบ!!

" อ้ะ!! " 
ร่างเล็กลอยขึ้นจะเตียงเอาง่ายๆเพราะแรงกระชากของชานซอง จุนโฮรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดช่วงล่างตัวเอง 
หลังจากที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงก็ยังไม่ได้ลุกไปล้างตัวหรือแม้แต่ใส่เสื้อผ้า ทำได้แค่หยิบเสื้อของคนตัวโตที่ถอดวางอยู่เอามาใส่ไว้ก่อน

" ชอบให้ใช้กำลังนักรึไงหะ.. " 
" นี่นายย! " 
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระรื่อทันทีเพราะยังไม่ได้แต่งตัวให้เรียบร้อย ยกมือปาดน้ำตาออกลวกๆ แรงดึงของข้อมือหนาลางให้เดินลงจากเตียง

" จะร้องอะไรนักหนา เข้าไปล้างตัวอาบน้ำ จะออกไปข้างนอก " 
" ไม่ไป! ฮึก.. ปล่อยย "

" เรื่องมากนักใช่ไหม "​
ยกคนตัวเล็กขึ้นอุ้ม สาวเท้ายาวๆเข้าห้องน้ำก่อนจะเดินเข้าไปอยู่ใต้ผักบัว

ซ่าาา!!!

" ทำบ้าอะไรของนาย!! "
น้ำอุ่นๆถูกเปิดใส่ทั้งคู่ ออกแรงยกร่างบางให้ใช้ขาเกี่ยวสะโพกตัวเองไว้ สอดนิ้วเข้าไปในช่องทางสีหวานทันที 

" อะ.. อื้ออ!! "
" บอกให้ลุกไปล้างก็ไม่ยอม ต้องให้ฉันทำให้ใช้ไหม "
จุนโฮซบหน้าลงกับไหลกว้างโอบรอบคออีกคนแน่นทันที ปล่อยให้น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาช้าๆ

เสียงสะอืื้นและกลิ่นหอมอ่อนคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูก ชานซองถอนหายใจพลางลดความรุนแรงลง
กลัวจะร้องไห้ขี้มูกโป่งมากกว่าเดิม 

"​ คราวนี้จะอาบเองหรอให้ฉันอาบให้ " 
"​ ฮึก.. "
" ฉันถาม!! "
ดวงตาเรียวแดงก่ำ ช้อนมองใบหน้าคมนิ่งๆ ก่อนจะยอมตอบออกมา 

" อาบ.. ฮึก.. อาบเอง " 
" ก็แค่นั้น " 
ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กลง เดินออกนอกห้องน้ำไปเงียบๆ จุนโฮมองตามหลังจนประตูห้องน้ำปิดลง
เริ่มขยับตัวทำความสะอาดร่างกายตัวเอง ใช้เวลาอยู่นานเสียงทุ้มก็ตะโกนเรียกให้ออกจากห้องน้ำ 

กว่าชานซองจะลากจุนโฮออกจากห้องน้ำได้ กว่าจะบังคับให้แต่งตัวออกไปข้างนอกได้ กว่าจะบังคับให้ขึ้นรถได้ก็แทบแย่ 
ต้องตะคอกหรือไม่ก็ต้องตัดปัญหาโดนการจัดการอุ้มอีกคนพาดบ่ายยัดใส่รถไป 


.
.
.

ตลอดทางไม่มีแม้แต่เสียงหายใจหรือเสียงขยับตัว จุนโฮนั่งนิ่งหันหน้าออกไปนอกรถ
สองข้างทางไร้สิ่งปลูกสร้างลงเรื่อยๆพร้อมกับพระอาทิตย์ที่ค่อยๆคล้อยต่ำลงจนความมืดเข้ามาแทนที่

ชานซองเลี้ยวรถเข้ามาจอดไว้ด้านหลังของสถานที่หนึ่ง หันไปรอบๆก็พบว่ามันเป็นเหมือนท่าเรือส่งของ 
เสียงตะโกนสั่งดังวุ่นวายไปทั่วจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ชายนับสิบเดินขวักไข่วกุรีกุจรทำตามคำสั่งเจ้านายตัวเอง 
ร่างกายที่ถูกฝึกมาให้ชินกับการใช้งานหนักๆทะยอยขนกล่องใบโตจำนวนมากลงจากรถตู้ 
แทคยอนยืนคุมเชิงอยู่ที่ด้านหน้ากล่องลังที่ถูกยกลงมาเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีว่าจะหมดง่ายๆ 

" อยู่ในนี้ห้ามไปไหน "​
" …. "

" ได้ยินที่ฉันพูดไหม "
" …. " 

เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาข้างตัว คนตัวเล็กก็ยังคงนั่่งนิ่งอยู่แบบนั้น 

หมับ!!

" อะ.. อื้ออ!! " 
แรงบีบทำให้จุนโฮสะดุ้ง หน้าหันไปหาอีกคนตามแรงบีบ ปากหยักตรงเข้ามาประกบจูบเข้าอย่างจัง
ลิ้นร้อนเกียวดึงตะหวัดไปทั่ว ออกแรงดูดเม้มจนมือเล็กทุบประท้วง โวยวายอยู่ในลำคอ
ไม่นานปากร้อนก็ยอมถอนจูบออก 

" ก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่.. "
" รู้แล้วน่า! จะไปไหนก็ไป " 
เสียงหวานร้องออกมาอย่างเหลืออด หันหน้าหนีออกไปทางหน้าต่างอีกครั้ง

"​ หึ.. "
ชานซองส่งสายตาดุคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรถออกไปทันที

ร่างสูงเดินออกไปสมทบกับแทคยอนยืนส่งสายคมให้กับลูกน้องคอยทำตามคำสั่ง หากมีคนไหนขืนออกนอกลู่นอกทางคงเละไม่เป็นชิ้นดี

เวลาผ่านไปจุนโฮนั่งถอนหายใจทิ้งเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ ตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้วคนตัวเล็กยังไม่ได้ลุกออกจากรถคลาสสิกคันสวยไปไหนเลย 
เอนหัวพิงกับเบาะ ดวงตาเรียวปรือลงช้าๆ 
ชักง่วงแล้วสิ...

เพราะคำสั่งทุ้มบอกให้นั่งอยู่ในรถนิ่งๆห้ามออกไปไหน ไม่งั้นจะโดนลงโทษนั้นแหละ ทำให้ไม่กล้าขัดคำสั่ง 
กลายเป็นว่าต้องอยู่ใต้อำนาจของไอ่มือปืนโหดนั้นไปดื้อๆ 
จุนโฮเบะปากใส่คนในความคิด ฮึดฮัดด่าอย่างอารมณ์เสีย 

ทำไมต้องไปยอมด้วย.. ก็ถ้าไม่ติดว่ามันตัวใหญ่กว่าละก็นะ.. 
ที่สำคัญเป็นคนที่ไร้เหตุผลชะมัด..

เพราะยังเจ็บสะโพกอยู่นิดๆด้วยแหละ เลยทำให้ยอมนั่งอยู่ในรถดีๆ 
เหตุการณ์ข้างนอกยังปกติ การลำเลียงของผิดกฎหมายบางอย่างยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ 
ร่างบางค่อยๆปิดเปลือกตาลง ดูเวลาแล้วอีกประมานครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เวลาที่นัดหมาย 

ของีบซักพัก ให้ร่างกายได้พักผ่อนซะหน่อย เพราะอีกเดียวเมื่อถึงเวลาสี่ทุ่มตรงละก็..
วุ่นแน่ๆ... 

เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นอีกครั้ง กวาดสายตามองนาฬิกา นี่เขาหลับไปแค่ 15 นาทีเองเหรอ 
แขนเรียวยกขึ้นบิดไล่ความเมื่อยขบ นั่งนิ่งอยู่ซักพักก็ตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถ ก้าวเดินช้าๆไปรอบๆ ใบหน้าหวานเงยสำรวจบริเวณโกดัง 
ท้องฟ้าสีดำสนิทไร้ดวงดาว คืนเดือนมืดแบบนี้ทำให้จุนโฮมองอะไรไม่ค่อยเห็นนัก ดวงตาเรียวหรี่ลงหันไปมองทางโกดังช้าๆ 

จุนโฮเดินสังเกตุบรรยากาศรอบๆ เผื่อจะมี่ช่องทางในการหลบหนีเอาไว้ 
แต่ก็ไม่ได้เดินห่างออกจากรถมากนักเพราะถ้าไอ่โหดนั้นมาเจอละก็ไม่ดีแน่ๆ 
ที่ที่ยื่นอยู่เป็นด้านหลังของบริเวณนัดหมาย แสงไฟริบหรี่มองเห็นอะไรได้ไม่ค่อยถนัด 

ตุ้บ.. 

เสียงบางอย่างกระทบกับพื้นดังขึ้นมาจากหลังรถ คนตัวเล็กหันขวับพลางกวาดสวยตาหาต้นกำเนิดเสียง







----
มาต่อแล้ว นานมากกก 5555 ครึ่งหลังต่อจาก misson 5.5 ฮาาาาา
เม้ามอยในทวิตหรือทวง ติดแท็ก #TheKiller ด้วยก็ได้นะคะ >< 55555 
◊ >SQWEEZ