[FIC - channuneo ] Wild Lover

ลำดับตอนที่ #2 : WILD LOVER – part 1

WILD LOVER – part 1 
ปเรื่องนี้ไม่ได้เขียนยาวๆ จะพยายามลงถึ่ๆนะคะ 5555



.
.

กริ้งงงง~ 
เสียงสัญญาณดังไปทั่วบริเวณ บอกถึงเวลาของการเรียนวันนี้ได้หมดลง ชานซองเด้งตัวออกจากโต้ะเรียนของตัวเองทันที 
กวาดทุกอย่างบนโต้ะเข้ากระเป๋าสีเหลืองสดก่อนจะวิ่งออกห้องไปด้วยความรวดเร็ว

"ชานซองอ่าาา รอด้วยสิ"
เด็กแก้มอูมอ้าปากพะงาบๆ เพื่อนตัวดีวิ่งหิ้วกระเป๋าออกนอกห้องไปแล้วทั้งๆที่เสียงออดยังไม่ทันจบดีด้วยซ้ำ 

"ง้าาา ฮือออ รอด้วยย" 
อูยองรีบเก็บของลงกระเป๋าและสาวเท้าสั้นๆตามไป ทั้งคู่กำลังมุ่งหน้าไปยังสนามเด็กเล่นหลังโรงเรียน 
เช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆในเวลาเลิกเรียนแบบนี้ 

ชานซองใช้เวลาไม่นานก็มาหยุดยืนอยู่หลังใต้ต้นไม้ต้นประจำ เจ้าตัววางกระเป๋าลายกล้วยหอมลง 
พลางสอดส่องสายตาหาเพื่อนต่างห้อง

นั้นไงง.. 
เพื่อนหูกางของเขา..


"แทคยอนทำอะไรน่ะ..~” เดินอาดๆเข้าไปหากลุ่มเพื่อนเล็กสามสี่คน
"ชานซอง มาพอดีเลย ดูนี่สิ!"

“โอ้ะะ o_o!”
ในมือเล็กของเพื่อนผิวสีแทนมีสัตว์สี่ขาตัวน้อยขนฟูกำลังร้องเหมียวๆอยู่ไม่หยุด ปากหยักร้องเสียหลง 
ดูเหมือนว่าจะถูกใจเป็นพิเศษ ตากลมโตจ้องหน้าเจ้าเหมียวตัวน้อยนิ่งไม่ละสายตา 

“ฉันไปเจอมันค้างอยู่บนไม้ ก็เลยปีนขึ้นไ่ปช่วยมันลงมา ฉันปีนต้นไม้เก่งใช่ไหมล้ะ คิกๆ”
แทคยอนยืดอก ยิ้มกริ่ม ที่จริงแล้วเขาต้องการอวดชานซองเรื่อที่เขาปีนต้นไม้ขึ้นไปเก็บลูกแมวตัวนี้ลงมาได้ต่างหาก 
แต่ชานซองไม่ได้สนใจสิ่งที่คนตรงหน้าพูดซักนิดกลับยื่นมือไปอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยเข้ามาไว้ในมือแทน 

“อา..ชื่ออะไรดีน้าาา”
มือป้อมๆค่อยๆลูบขนฟูนุ่มนิ่มไปมาก่อนจะพยายามเอาปากงับหูเล็กจนเจ้าตัวเล็กต้องขยับหัวหนี

“นี่กินมันไม่ได้นะ ชานซองอาา..”
“ก็มันน่ารักนี่นาา”

‘เหมี้ยวว~’

เสียงร้องของเจ้าตัวเล็ก ทำให้ทุกคนต่างเดินเข้ามารุมล้อมชานซองที่กำลังอุ้มลูกเหมียวตัวน้อยอยู่ 
ถือว่าเป็นเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจของเหล่าเด็กๆ แมวน้อยตัวเล็กที่ไม่สามารถเห็นได้ง่ายๆ และตอนนี้มันกำลังอยู่ในมือของฮวางชานซอง 
เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นเรื่อยๆ ชานซองถูกให้ความสนใจเป็นพิเศษ เด็กๆเกาะกลุ่มกันเป็นวงกลม อูยองที่พึ่งวิ่งมาถึงทีหลัง 
พอเห็นแบบนั้นจึงรีบแทรกตัวเข้าไปในวงทันที

“ขอผมเข้าไปหน่อยคร้าบบบ ฮึบบบ~!”
ร่างเล็กพยายามเอาตัวเองมุดเข้าไป ไม่รู้หรอกว่ามุงอะไรกัน แต่มันก็น่าสนใจใช่ไหมละ

“อ๋าา..ถอยหน่อยซี่...”
เสียงร้องเหมียวๆที่ดังชัดขึ้นมาทำให้อูยองยิ่งดันตัวเข้าไปจนไปอยู่กลางวงจนได้ 

เอ๋..
ลูกแมวนี่นาาา น่ารักจังงง 
ชานซองยืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ และนั้น.. แทคยอนห้องหนึ่ง.. ชิ 

“ฉันเป็นคนขึ้นไปบนต้นไม้ไปอุ้มมันลงมาเลยนะ~ แล้วรู้ไหมว่ามันสูงมากๆเลยแหละ~!”
กำลังยืนโม้โอ้อวดวีรกรรมของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจซะด้วย

“เจ้าคนหูกาง พูดมากชะมัด!”
อูยองพูดแทรกขึ้นมาทันที ปากอิ่มเบะออกอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ค่อยชอบแทคยอน เพราะชอบทำตัวเป็นเด็กเกเร
อีกอย่างชอบแย่งชานซองไปจากตัวเอง 

“อะไรกัน ก็ฉันไปคนเก็บเจ้าลูกแมวตัวนี้มาจริงๆนี่!”

“ชู่ว..อย่าเสียงพูดเสียงดังสิ ชองกัมตกใจหมดแล้ว”
“ชองกัมหรอ?”

‘เหมี้ยวว~’
ความสนใจถูกพุ่งไปหาชานซองอีกครั้ง สายตาไร้เดียงสาต่างจดจ้องมองลูกแมวสีเทาที่กำลังปีนขึ้นไปอยู่บนไหล่เพื่อนตัวโต 
ยิ่งเรียกเสียงฮือฮาได้มากกว่าเดิม

“ฉันจะตั้งชื่อลูกแมวตัวนี้ว่าซองกัม”
ฉีกยิ้มกว้างยืนภูมิใจท่าทีเชื่องๆของชองกัม เพื่อนๆคนอื่นๆต่างพยักหน้าเห็นดัวย

“แต่ว่า ลูกแมวตัวนี้จะไม่ใช่ของฉันหรอ”
แทคยอนยกมือแทรกขึ้นมา เพราะคิดว่าเขาเองควรจะได้เป็นเจ้าของ

ชานซองหันไปหาแทคยอนพร้อมๆกับชองกัมน้อยบนไหล่ที่หันไปมองหน้าแทคยอนไม่ต่างกัน
ตากลมโตสองคู่กำลังจ้องมองเจ้าของใบหูกางผิวสีแทนตาแป๋ว.. 

“เอ่อ..ก็ได้ๆ ไว้ฉันไปเก็บบนต้นไม้ไหมก็ได้ โถ่..” 
เพราะเจ้าลูกแมวที่ดูเหมือนว่าจะชอบชานซองมากกว่าเลยยอมนิ่งไป

“แน่นอนอยู่แล้ว นายควรทำแบบนั้นอยู่แล้วละ!”
อูยองพูดเสริมทันที คนอะไรตัวก็โต ยังชอบพูดเหมือนตัวเองน่ารักซะเหลือเกินน ชิ เค้าน่ารักกว่าตั้งเยอะะ

‘ถอยหน่อยยๆ อะไรกันน่ะะะ~’
จู่ๆเสียงหวานของใครบางคนก็ดังขึ้นมา เหมือนว่ามีใครบางคนพยายามแทรกเข้ามาในวงนี้
ทุกคนจากที่กำลังสนใจอูยองและแทคยอนกลับต้องหันไปหาต้นเสียง

“ฮึบบบ~!”
เด็กชายตัวเล็กผมสีน้ำตาลเข้มโผล่ออกมาหยุดยืนกลางวง ดวงตาเรียวมาจ้องไปยังสหายทั้งสาม แทคยอน ชานซอง อูยอง 

และชองกัม..

“เจ้าเหมียวว~!”
ริมฝีปากเชิดสีสดโพล่งออกมาอย่างตื่นเต้น แน่นอนละมันน่าตื่นเต้น เพราะไม่เคยได้เห็นลูกแมวตัวเล็กๆแบบนี้ซักที 
สาวเท้าเดินเข้าไปหายกมือเล็กยื่นเข้าไปหมายจะจับให้สมใจ

“ทำอะไรน่ะ”
แต่ชานซองกลับถอยตัวหนีคนตัวเล็กกว่า อย่ามายุ่งกับชองกัมของเค้านะ.. 

“เค้าขอจับหน่อยไม่ได้หรอ!”
ร่างเล็กตะหวัดมองเด็กชายตัวอ้วนตรงหน้า ว่าแล้วก็เขยิบเข้าไปอีกยังไงก็ต้องจับให้ได้

“ไม่ได้หรอกนะ”
“…ฮึก”

อะ..อ่าว ชานซองตาโต เพราะเจ้าคนตัวเล็กตรงหน้าปากเบะหน้าบึ้ง พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กนั้นมีน้ำตาเอ่อออกมาน้อยๆ

“อย่าร้องไห้นะ!!”
เพราะแม่เคยสอนไว้ว่า เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องอย่าร้องไห้ แล้วเจ้าคนนี้ยังไง ไม่ทันไรก็ร้องไห้ซะแล้ว

“ฮึกก..งั้นก็ให้เค้าจับสิ”
เสียงหวานร้องงอแงและพยายามจะขยับเข้าไปจับเจ้าขนฟูบนไหล่คนตัวโตให้ได้ แต่ว่าชานซองก็ยังเดินหนีเรื่อยๆ
ยิ่งทำให้ร่างเล็กร้องงอแงไม่หยุด

“ไอ่คนตัวอ้วนน ให้เค้าจับหน่อยไม่ไ้ด้หรออ ฮืออ”
“นายทำให้ชองกัมตกใจนะะ”
“ฮึกกก เค้าอยากจับนี่~~!”

“ชานซองทำจุนโฮร้องไห้ ชานซองแกล้งจุนโฮฮฮ~!”

กึก.. 

ทั้งคู่หยุดนิ่งทันที จุนโฮยกมือปาดน้ำตาลวกๆพร้อมกับทำหน้าบึ้งใสคนตัวโตเหมือนพยายามจะบอกว่า ชานซองแกล้งเค้าจริงๆนั้นแหละ

“ชานซองนิสัยไม่ดีแกล้งจุนโฮฮฮ”
เสียงปริศนายังไม่เลิกตะโกนทำให้เพื่อนๆเริ่มที่จะเห็นด้วย ชานซองยืนนิ่งไม่รู้จะทำยังไง 
เช่นเดียวกับอูยองและแทคนองที่เพื่อนตัวเองโดนกล่าวหา ยิ่งมีเจ้าเด็กตัวเล็กยื่นร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้ 
ใครมาเห็นก็คงคิดว่าชานซองแกล้งจุนโฮจริงๆนั้นแหละ

“ฮึกก..ใจร้าย!” 
“เอ่อ..โอเคๆ อะๆ ก็ได้ๆ” 

ชานซองเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาอีกคน เพราะเริ่มไม่อยากให้เพื่อนมองๆไม่ดี จุนโฮเห็นแบบนั้นจึงปาดน้ำตาออกจนหมดยิ้มกว้าง 
รีบตรงเข้ามาลูบหัวชองกัมเล่น ท่าทีงอแงเมื่อกี้หายไปจนหมดเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น..

ร่างเล็กยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะเอื้อมไปลูกหัวเจ้าขนฟูได้ถนัดเพราะชองกัมไม่ยอมเดินลงมาจากไหล่อีกคนซักที 
นิ้วเล็กขยับแกล้งจิ้มปากซองกัมให้มันงับนิ้วเล่น เสียงหวานหัวเราะคิกคักชอบใจ และดูเหมือนว่าจะไม่เลิกเล่นง่ายๆ

“เราไปหาอย่างอื่นกันเถอะอูยอง”
เพราะชานซองคงยังไม่ว่างในตอนนี้ แทคยอนกำชายเสื้อคนข้างตัวหลวมๆแล้วลากให้เดินตามมา

“ฉันไม่เล่นปีนต้นไม้นะ!”
ถึงอูยองจะไม่ค่อยชอบแทคยอน แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเล่นด้วยกัน แต่เพราะชานซองนี้แหละทำให้ได้เล่นกับแทคยองอยู่บ่อยๆ 

“รู้แล้วน่านายขาสั้นเล่นไม่ได้หรอก”
ทั้งคู่เดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมๆกับเพื่อนๆคนอื่นๆ ทิ้งให้ชานซองและจุนโฮอยู่ตรงนั้นสองคน

สนามเด็กเล่นกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ จะมีก็แค่สองคนที่ยังยื่นอยู่ที่เดิม 
ชานซองเริ่มที่จะปวดขาแล้วก็เบื่อที่ต้องยื่นอยู่เฉยๆแบบนี้ 

“คิกๆ”
ก็จุนโฮยังไม่เลิกสนใจลูกแมวของเขาซักทีน่ะสิ ไม่ไหวแล้วนะ

“พอได้แล้วฉันจะไปเล่นกับเพื่อน”
“..ฮึก อย่านะ!”
แค่ออกปากว่าจะไปเล่นกับเพื่อน ใบหน้าหวานช้อนมองทำท่าจะร้องไห้อีกครั้งเหมือนกดสวิช 

“อะๆ ก็ได้ๆ”
นั้นทำให้ชานซองถอนหายใจออกมายาวๆ จ้องมองคนตัวเล็กกว่าก็ทำให้นึกอยากจะกัดปากสีแดงจอมโวยวายให้รู้แล้วรู้รอด 
เห็นแล้วหิวง่าา.. หิวข้าวแล้วด้วย.. 

ชานซองยังคงยืนเก้งๆกังๆไม่ไปไหนเพราะแค่ขยับตัวจะเดินหนีจุนโฮก็พร้อมจะระเบิดน้ำตาใส่ทุกครั้ง
คุณกล้วยก็ยังไม่ได้กินเลย.. 

“นั่งลงสิ” 
“หือ.. ทำไมต้องนั่ง”

“ตัวเองไม่เมื่อยหรอ”
“…….” 

ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยนั่งลงอย่างว่าง่าย เผื่อจะยอมปล่อยให้ไปหาคุณกล้วยในกระเป๋าได้ซักที แต่นั้นยิ่งเข้าทางจุนโฮ 
ไม่ต้องเขย่งตัวแล้ว คนตัวเล็กนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าชานซองยังพยายามหลอกล่อให้ชองกัมงับมืออยู่ไม่เลิก 

ง่า.. 
หิวข้าวแล้ว เมื่อไรจะเลิกเล่นเนี่ย.. 

“เสร็จรึยังอาา..”
“..ถ้างั้นเค้าขอเจ้าเหมียวได้ไหม”

“ไม่ได้หรอก”
“..ฮึก”

“อ๋าา..บอกว่าอย่างร้องไห้ไง”

“ก็…ก็ตัวเองไม่ให้เค้านี่”
“แต่ชองกัมเป็นของฉันนะ”
ชานซองลุกขึ้นพรวด ซองกัมเอี้ยวตัวหนีมือจุนโฮเดินข้ามไปยืนอยู่บนไหล่อีกฝั่ง

“ฮึกก..แต่เค้าอยากได้”
“เดี๋ยวให้แทคยอนเอามาให้ใหม่ก็ได้”

“ไม่เอาอ่าา จะเอาตัวนี้”
เด็กชายตัวอ้วนยืนเกาหัวตัวเองด้วยความงุงงง ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ต้องยกชองกัมให้หรอ ไม่เอาหรอก 
จุนโฮก็ยังยืนจ้องหน้าชานซองไม่เลิก ชานซองเลยพยายามหันซ้ายหันขวาหาตัวช่วย อูยองกับแทคยอนไปเล่นที่ไหนแล้วนะ 

“ชองกัมไม่ชอบนายหรอก”
“ชองกัมก็ไม่ชอบเด็กตัวอ้วนแบบตัวเองเหมือนกันนั้นแหละ!”

“ฉันไม่ได้อ้วนนะ”
ปากหยักแย้งแทบจะทันที ทำไมใครต่อใครชอบบอกว่าเขาอ้วน แค่มีพุงนิดหน่อยเอง

“อ้วน! ตัวเองน่ะอ้วน!”
“นายก็อ้วนเหมือนกันนั้นแหละ”
ความจริงจุนโฮไม่ได้อ้วนหรอก แต่ที่ออกปากพูดไปแบบนั้นเพราะไม่อยากโดนว่าอยู่ฝ่ายเดีย

ปี้นๆๆ
เสียงแตรรถรับส่งดังขึ้นทำให้จุนโฮที่กำลังจะอ้าปากเถียงต้องหยุดลง

“เค้าไม่เล่นกับตัวเองอีกแล้ว! ใจร้าย!!”

คนตัวเล็กก็วิ่งดุ้กดิ้งไปเก็บกระเป๋านักเรียนลายเสือดาวของตัวเองขึ้นมาสะพาย ก่อนจะวิ่งไปยังรถโรงเรียนที่จอดอยู่ 
ชานซองมองตามก้นเล็กๆ(?)นั้น จนรถโรงเรียนออกตัวไปลับตา

เขาทำให้จุนโฮโกรธหรอเนี่ย.. 


.
.
.
.



“ชานซองเป็นอะไรลูก ทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ”
คนเป็นแม่ถามลูกตัวเองที่ทำท่าเนื่อยๆ ลูกชายตัวน้อยเดินโซซัดโซเซล้มลงนอนบนโซฟา

“ผมอยากได้คุณกล้วยฮะ~”
เพราะว่าเมื่อตอนเย็น โดนป่วนจนหัวหมุน แถมอูยองยังตกลงมาจากต้นไม้ทับคุณกล้วยในกระเป๋าซะเละไปหมด 
รายนั้นร้องไห้จ้าไปทั่วเพราะงั้นเลยมึนกับเสียงร้องไห้ไปหมดเลย 

“กินอีกแล้ว ลูกชายคนเก่งของแม่” 
“ก็เพราะคุณกล้วยที่ผมพกไปมันโดนอูด้งทับจนเละไปหมดเลยละครับ”

“อ้าวทำไมอูยองถึงทับละจ้ะ”
“อูด้งเล่นปีนต้นไม้กับแทคยอนฮะ ตกลงมา”

“ตายแล้ว ละเป็นอะไรมากรึป่าวน่ะ” 
“ไม่เป็นไรฮะ ต้นไม้ต้นเล็ก”

หญิงวัยกลางคนถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกว่าเพื่อนๆของลูกชายตัวเองจะคิดเล่นอะไรแผงๆจนแข้งขาหักซะแล้ว 
เดินไปหยิบกล้วยลูกโตมาให้เจ้าชายน้อยที่นอนสลบเหมือดอยู่บนโซฟา 

“แล้วเราละไปเล่นอะไรมา หมดสภาพเชียว”
“อืมม..ไม่ได้เล่นอะไรฮะ”

“อย่างงั้นหรอ..งั้นขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวเร็วคนเก่ง”
“ค้าบบ..”

ชานซองขานรับเสียงยาน แกะกล้วยสีเหลืองสดเข้าปากเดินขึ้นห้องของตัวเองไป


.
.
.
.


จบไปแล้วหนึ่งตอน กำลังคิดว่าจะเล่าเรื่องตอนอนุบาลอีกกี่ตอนดี อีกซักสองตอนแล้วไปปอสามเลยดีไหม 55555 
ชอบไม่ชอบยังไง ติชมหน่อยนะคะ หรือเม้ามอยในทวิต ติดแท็ก #WildLover ด้วยก็ได้นะคะ >< 

© themy�butter