[FIC - channuneo] The Killer

ลำดับตอนที่ #2 : The Killer : Mission 1

MISSION 1

 

“ ปล่อยนะ! " 
เสียงเล็กเริ่มที่จะแข็งกร้าว ร่างเล็กโดนร่างสูงจับพาดบ่าอีกครั้ง ขายาวของชานซองก้าวเร็วๆเข้ามาในตัวบ้านหลังใหญ่ เสียงโวยวายยังคงดังไม่หยุด ขาเรียวเริ่มแผลงฤทธิ์ดิ้นปัดป่ายไปทั่ว 
 
" บอกว่าให้ปล่อย! " 
กำปั้นเล็กแต่หนักทุบอั้กลงบนแผ่นหลังกว้าง ชานซองปรายตามองไปทางแทคยอนที่เดินอยู่ข้างๆ คนเป็นพี่พยักพเยิดหน้าให้พาเข้าไปในห้องที่อยู่สุดทางเดิน
ชานซองยกเท้าขึ้นยันโครมไปที่บานประตูอย่างแรงจนจุนโฮสะดุ้งเฮือกปิดปากเงียบ ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปากเดินมาหยุดอยู่ริมขอบเตียง จุนโฮห้อยโตงเตงอยู่บนไหล่หนาพอเห็นว่าเจ้าตัวหยุดเดินเลยส่งเสียงเรียก 
 
" ปล่อยได้รึยัง " 
กล้าๆกลัวๆพูดออกไป เพราะอยู่แบบนี้มันไม่สนุกเลย 
ชานซองคว้าเอวบางรวบลงเข้าหาตัว ทำให้มือเล็กต้องรีบโอบรอบคออีกคนแน่นเพราะแรงเหวี่ยงเล็กๆ ก่อนที่จะถูกปล่อยลงเตียงดังตุ้บพอรู้สึกว่าตัวเองสัมผัสกับเตียงนุ่มก็รีบถดตัวชิดหัวเตียงทันที ดวงตาเรียวกวาดไปรอบๆอย่างหวาดระแวง สมองพยายามจำทุกอย่างให้ได้มากที่สุด 
มือหนาคว้าจับเข้าที่ข้อเท้าเล็ก ออกแรงกระชากจนไถลลงมานอนแผ่ ก่อนที่จุนโฮจะดันตัวขึ้น ร่างสูงก็วางแขนคร่อมกักตัวเอาไว้ซะก่อน
 
มือข้างที่ว่างบีบสันกรามเล็กเบาๆบังคับให้หันมามองกันตรงๆจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียว 
 
" นายเป็นใคร " 
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคำถามเดิมซ้ำๆ จุนโฮพยายามสะบัดหน้าหนี ขาที่ยังว่างพยายามจะยกขึ้นถีบหน้าท้องแกร่ง แต่คนตัวสูงก็รู้ทันไปหมด ขายาวที่กดทับลงมาทำให้จุนโฮไม่สามารถขยับตัวได้อีก  
 
" จะทำอะไร.. ปล่อยนะ " 
ท้วงเสียงเบาทั้งๆที่ในใจอยากจะโวยวายให้บ้านแตกใจจะขาด กลัวจนตัวสั่นไปหมด
 
 " เลิกพูดซักทีได้ไหมไอ่ปล่อยนะเนี่ย มันน่ารำคาญ " 
มือหนาบีบสันกรามสวยจนคนตัวเล็กต้องร้องออกมา จุนโฮเลือกที่จะเงียบอีกครั้ง ในใจพยายามนึกหาทางให้คนตรงหน้าเลิกเค้นหาคำตอบว่าเขาเป็นใครซักที ดวงตาเรียวเสยมองคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ พลางกลั้นใจพูดประโยคต่อรองออกไปเสียงหวาน 
 
" ปล่อยก่อนสิ... แล้วจะบอก " 
ดวงตาเรียวเล็กจ้องคนตรงหน้านิ่ง หวังจะออดอ้อนให้ยอมใจอ่อน คิ้วหนาเลิกขึ้นเพราะท่าทีของคนตัวเล็ก สายตาเหมือนลูกแมวแบบนั้นทำให้ชานซอง…ไม่ไว้ใจ... 
คนตัวสูงแกล้งเบียดตัวเข้าไปหาร่างบางมากขึ้น เลื่อนสันจมูกโด่งเข้าไปหาแก้มเนียน สัญชาตญาณของจุนโฮสั่งให้ขยับหนีอัตโนมัติ ใบหน้าหวานพยายามเบือนหนีปากร้อนที่ทำท่าจะตรงเข้ามา 
 
" ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ...  " ปากหยักยกยิ้มลองเชิงคนตัวเล็ก 
" ปล่อยเถอะนะ.. แล้วจะยอม.. " 
ยังคงใช้วิธีเดิมเสียงหวานๆกับท่าทีออดอ้อน วิธีนี้ใช้ได้ผลตลอดนี่นา.. คงไม่เย็นชาถึงขนาดไม่ยอมปล่อยหรอกมั้ง
 
" งั้นแสดงว่าจะไม่บอก...? " 
มือหนาเอื้อมลงไปปลดเข็มขัดตัวเองช้าๆ.. 
จุนโฮเลือกที่จะเงียบเป็นคำตอบ เบือนสายตาหลบดวงตาเรียวยาว ชานซองกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มคาดโทษ 
 
" ไม่ตอบ งั้นฉันจูบนะ... " 
" อ-อย่านะ! " คนตัวเล็กเบิกตากว้างกับคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน มือเล็กถูกตรึงขึ้นมากกว่าเดิมจากมือหนา ที่สาวเข็มขัดออกจากขอบกางเกงขึ้นมา
" ไม่ทันละมั้ง.. " 
ปากร้อนเลื่อนเข้ามากระซิบชิดริมฝีปากบาง เลาะเล็มความหวานด้วยปลายลิ้นพลางออกแรงมัดข้อมือเล็กด้วยเข็มขัดตัวเอง ก่อนจะบดเบียดตัวเองเข้าไปมากขึ้น
 
" อ-อื้ออ.. " 
 มือหนาผละออกมาจากข้อมือบางเลื่อนไปกดท้ายทอยเล็กเอาไว้เบาๆ จุนโฮครางอือท้วง ชานซองรุกล้ำเข้าไปเกี่ยวลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ คว้าข้อมือเล็กที่ถูกมัดไว้เรียบร้อยให้ลงมาคล้องรอบคอ ริมฝีปากยังคงเสียดสีกันไม่ห่าง สัมผัสนุ่มลิ้นทำให้คนตัวสูงนึกสนุกออกแรงดูดปากหวานเล่นจนจุนโฮแทบขาดอากาศหายใจ
 ปากหยักผละออกจากกลีบปากบางแต่ก็ไม่เลิกคลอเคลียอยู่กับเรียวปากสีสวย 
 
" คราวนี้จะยอมบอกได้รึยัง... " 
เสียงทุ่มถามย้ำพลางแนบริมฝีปากลงไปแตะแผ่วเบาหยอกล้อคนตัวเล็กอีกครั้ง
เสียงหอบเหนื่อยดังออกมาแทนคำตอบ เรียวตาออดอ้อนกลายเป็นสายตาแข็งกร้าว นึกโกรธมินจุนที่ไม่ยอมบอกว่ามือขวานักฆ่าที่เลื่องลือจะมีนิสัยแบบนี้! 
 
" ไม่ตอบ..? "
" ไม่ใช่ อ-อื้อออ... " 
เสียงหวานถูกกลืนหายไปจากปากร้อนที่ตอนนี้เริ่มจะซุกซนทำเกินหน้าที่ จุนโฮพยายามนึกหาทางเอาตัวรอด แต่ศิลปะป้องกันตัวที่ได้เรียนมาไม่เห็นมีใครสอนการเอาตัวรอดการสถานการณ์แบบนี้ซักนิด 
ไอ่อาการหายใจไม่ออกจากการโดนจูบแบบนี้จะทำยังไง.. จากที่พยายามดิ้นเอาตัวรอด กลับกลายต้องพยายามเปิดปากรับเรียวลิ้นร้อนเพื่อกอบโกยอากาศเข้าปอดแทน
 
" อึก..  " จุนโฮกระตุกเกร็งเพราะมือหนาสอดเข้ามาแตะเอวบางของตัวเอง
" โอ้ยยย! " 
ชานซองผละออกจากกลีบปากบางพลางร้องเสียงหลง คนตัวเล็กออกแรงกัดจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด ปากล่างชองชานซองแตกจนมีเลือดซึมออกมา พอเป็นอิสระจากปากร้อน ก็รีบสูบอากาศหายใจเข้าปอด เสียงหอบดังออกมาเบาๆ แต่คนตัวเล็กกลับจดจ้องร่างสูงไม่วางตา ดวงตาเรียวแดงก่ำเพราะอารมณ์ 
 
" แสบนักนะ.. " ชานซองพลิกตัวให้จุนโฮขึ้นมานั่งบนตักพลางบีบสันกรามเล็กดันให้เชิดขึ้น
" เจ็บ.. " ปรือตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเว้าวอน
" บอกชื่อนายมา " 
ชานซองอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ ออกแรงบีบจนคนตัวเล็กต้องยอมออกปากร้องชื่อตัวเองออกมา 
 
" จ-จุนโฮ.. อีจุนโฮ.. "
" หึ ก็แค่นี้... "
 
ร่างสูงดันคนตัวเล็กกว่าลงจากตัก ก้าวยาวๆไปยังตู้เสื้อผ้า หันกลับมามองเมื่อรู้สึกว่ามีสายตาเชือดเฉือนกำลังมองตามหลัง จุนโฮจ้องคนตัวสูงเขม็งแต่เลือกที่จะปิดปากเงียบ
 
" นี่เสื้อผ้านาย อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมากินข้าว " 
เสียงทุ้มเอ่ยสั่งพร้อมกับโยนเสื้อผ้าที่ไซส์เล็กที่สุดในตู้ลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปยังประตูห้อง
 
 "อย่าแม้แต่จะคิดที่จะหนี" 
ยังไม่วายทิ้งท้ายด้วยเสียงต่ำชวนขนลุก จุนโฮถอนหายใจออกมาทันทีที่คนตัวสูงออกจากห้อง กำปั้นเล็กทุบลงไปบนเตียงด้วยความโมโห ไอ้บ้านั่น!! 
 
จูบ...
 
เรื่องนี้พี่มินจุนต้องรับผิดชอบ!!! 
 
มือบางตะปบลงไปบนกระเป๋ากางเกงหวังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ใจหายวาบเมื่อมือแตะลงไปแล้วไม่เจอกับโทรศัพท์คู่ใจ คิ้วเรียวขมวดมุ่น หล่นไปตอนไหน... หรือว่า... 
 
ไอ้บ้าชานซองหื่นกามนั่น... 
โถเว้ย ..!!
 
จุนโฮเม้มริมฝีปากแน่น พยายามคิดหาวิธีติดต่อกลับไปหาพี่มินจุน ถ้าไม่ขโมยโทรศัพท์ ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว 
 
ขาเรียวก้าวลงจากเตียง ตาก็สำรวจห้องนอนห้องนี้ไปด้วย เป็นห้องที่ใหญ่พอสมควร หน้าต่างที่ควรจะเปิดได้กลับล็อคแน่นหนาอย่างกับปิดตาย ดวงตาเรียวกวาดไปทั่ว ลมหายใจถูกพ่นออกจากจมูกโด่งรั้นอีกครั้ง มีทางออกทางเดียวคือประตูนั่นสินะ 
 
เอาเถอะ ยังไงเขาก็ไม่คิดจะหนีอยู่แล้ว 
 
ภารกิจที่เขาได้รับคือเข้ามาเป็นสายลับคอยส่งข้อมูลให้กับหน่วยงานของเขา ตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ได้แล้ว ถือว่ามิชชั่นคอมพลีทรึเปล่า 
 
ขณะที่จุนโฮหลับตาเพื่อล้างหน้า ภาพเหตุการณ์วันนี้ก็ผุดขึ้นมา ภาพของเพื่อนร่วมงานที่ล้มตายลงตรงหน้าทำให้ไหล่บางสั่นเทา 
 
ขอโทษนะทุกคน... จะพยายามให้ถึงที่สุดเพื่อทุกคนนะ...
 
 
-----------------
 
 
จุนโฮนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อต้องมานั่งกินข้าวอยู่กับมือซ้ายและมือขวาของแก๊งค์ที่ติดแบลคลิสในโซล เสื้อผ้าที่ขานซองคิดว่าตัวเล็กที่สุดแล้วพอมันไปอยู่บนตัวจุนโฮกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย ไหล่ตกคอกว้างจนเผยให้เห็นเนื้อเนียน เนื้อตัวไม่ได้มอมแมมเหมือนตอนแรกที่เจอ ร่างบางเลือกที่จะเดินไปนั่งข้างแทคยอน อย่างน้อยก็ดูจะปลอดภัยกว่าชานซองล่ะนะ
 
ดวงตาคมจากคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามจ้องเขม็งมาที่เขาอย่างไม่ปิดบัง ทำให้จุนโฮได้แต่ก้มหน้างุด จะมองอะไรนักหนาวะ 
 
คนตัวเล็กเลือกที่จะกินข้าวด้วยความรวดเร็ว ไม่เสวนากับใครทั้งนั้น ทำให้ข้าวในจานของจุนโฮหมดก่อนใคร พอเหลือบไปเห็นว่าคนตัวใหญ่ทั้งสองกำลังเติมข้าวจนพูนจานก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจ 
กินเยอะกันขนาดนี้ มิน่าตัวอย่างกับควาย
 
" อะแฮ่ม " 
เสียงกระแอมของแทคยอนทำเอาจุนโฮที่กำลังด่าในใจเพลินๆถึงกับสะดุ้ง ดวงตาเรียวตวัดมองคนข้างตัวที่จู่ๆก็กระแอมขึ้นมาซะเฉยๆอย่างนึกสงสัย 
 
" นายน่ะ จุนโฮใช่มั้ย " 
แทคยอนเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน จุนโฮพยักหน้ารับช้าๆ แทคยอนเงียบไปซักพักก่อนจะแนะนำตัวเองบ้าง
" ฉันแทคยอน อ๊คแทคยอน ส่วนไอ้คนที่นั่งจ้องนายนั่นชื่อชานซอง ฮวางชานซอง " 
จุนโฮพยักหน้ารับแกนๆเพราะเขารู้อยู่แล้ว 
 
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อย จุนโฮรอให้ชานซองลุกขึ้นยืนก่อน ดวงตาเรียวกวาดไปทั่วร่างสูง กระเป๋ากางเกงด้านซ้าย โทรศัพท์อยู่กระเป๋ากางเกงด้านซ้าย ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มบาง ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนบ้าง
 
" ทำไม...นายถึงไม่คิดจะหนีเลยล่ะ " 
เสียงทุ้มของแทคยอนที่เอ่ยทักทำให้จุนโฮชะงักกึก หัวใจเต้นระรัวจนกลัวว่าทั้งแทคยอนและชานซองจะได้ยินมัน เพราะสถานที่นี้มันเงียบซะเหลือเกิน
" ฉันสั่งไม่ให้หนีเอง คงกลัวโดน... " 
ชานซองเว้นระยะ หันไปมองหน้าจุนโฮที่ตอนนี้แดงก่ำ 
 
" กลัวโดนทำโทษล่ะมั่ง " 
ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มร้ายให้กับคนที่โกรธจนตัวสั่น จุนโฮเดินหนีออกจากห้องกินข้าวตรงดิ่งเข้าห้องนอนปิดประตูล็อคกลอนเสียงดังปัง! 
แทคยอนจ้องหน้าคนเป็นน้องด้วยท่าทางเฉยๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้บ้าง
 
"มีกุญแจห้องรึเปล่า ล็อคไปแล้วน่ะ" 
ใบหน้าคมพยักพเยิดไปทางห้องนอนของชานซองที่จุนโฮพึ่งเข้าไป คนเป็นน้องพยักหน้า 
 
"อย่าพึ่งทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า รอให้ฉันแน่ใจก่อน"
 
"อือ" 
 
 
------------------
 
 
ฟุบ!
 
จุนโฮตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ คนตัวสูงก็ล้มตัวลงนอนแผ่กับเตียงอยู่ข้างตัว ดวงตาเรียวคมปิดสนิทพักผ่อนสายตาที่อ่อนล้าจากภารกิจวันนี้ทั้งวัน
 
" เหนื่อยชะมัด... "
เสียงทุ้มบ่นออกมา คนตัวเล็กนั่งนิ่งเพราะในใจยังแอบผวาอีกคนอยู่ไม่น้อย หัวสมองพยายามคิดหาทางขโมยมือถือมือปืนโหดแต่มันยากและอันตรายพอตัว เกิดถูกจับได้เละไม่เป็นชิ้นแน่ เมื่อกี้เลยแอบย่องไปเอามีดปอกผลไม้เล็กมาติดตัวไว้ กันไว้ก่อนดีกว่าแก้ละนะ ไอ่โหดนี่จะฆ่าตายเอาเมื่อไรก็ไม่รู้
 
ชานซองคงจะเหนื่อยมากวันนี้ เพราะเล่นจัดการกับทีมเขาไปกี่คนละ...
ยิ่งคิดยิ่งแค้น... 
 
" นายเป็นใครกันแน่.. " อยู่ๆเสียงทุ้มต่ำฟังดูน่ากลัวก็ถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้ง
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไง.. แกล้งขอเข้าทำงานด้วยเลยดีไหม..
จุนโฮอึกอักอยู่นานก็เอ่ยเสียงหวานออกมาเบาๆ 
 
" ฉัน.. " 
กัดปากล่างตัวเองอย่างเผลอตัว ในหัวคิดกังวนไปหมดถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียวอาจจะทำให้การตายของพี่น้องในครั้งนี้เปล่าประโยชน์เลยก็ได้ หัวสมองเขาดูไม่แล่นเหมือนครั้งก่อนๆ ทุกอย่างดูลำบากติดขัดไปหมด 
 
" ช่างเถอะ ฉันเบื่อที่จะถามแบบนี้กับนายแล้ว เป็นตุ๊กตาที่ไม่ได้ป้อนคำสั่งเรื่องข้อมูลตัวเองรึไง.. " 
ร่างสูงลืมตาปรายสายตามองคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งนิ่งไปพูดจาอยู่ข้างตัว 
 
" เปล่าซะหน่อย... "
" จะบ้าตาย.. ฉันจะงีบซักชั่วโมง ปลุกด้วย " 
ชานซองสายหัวให้กับตุ๊กตาลูกแมวที่เอาแต่พูดประโยคสั้นๆพลางถอดเสื้อออกจากตัวเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่น ก่อนจะออกคำสั่งแล้วหันไปปิดเปลือกตาลงเหมือนเดิม 
 
จะถอดเสื้อทำไมว้ะ..ไอ่บ้า.. 
 
 
.
.
.
 
เสียงลมหายใจเข้าออกแผ่วเบาดังออกมาอย่างสม่ำเสมอ กล้ามหน้าท้องขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ ดวงตาเรียวลอบมองชานซองที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยท่าทีสบายก่อนจะย้ายโฟกัสไปที่กระเป๋ากางเกง 
 
ต้องใช้สกิลมือแมวแล้วสินะ คนตัวสูงหลับไปนานพอตัวคิดว่าไม่น่าจะตื่นแล้ว จุนโฮกระชับมีดเล่มเล็กเข้ากับกระเป๋าที่แอบหยิบติดมือมา เผื่อว่าถ้าอีกคนเกิดความรู้สึกไวตื่นขึ้นมาซะก่อนจะได้ป้องกันตัวได้ทัน 
 
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ภาวนาให้เจ้าตัวหลับลึกไม่รู้สึกตัว มือบางค่อยๆเลื่อนไปหาและไม่ลืมที่จะสังเกตคนตัวโตเป็นระยะๆ นิ้วเรียวแตะเบาๆเข้ากับขอบกางเกงยีน
ชานซองยังนิ่งเหมือนเดิม...
 
กลีบปากบางเม้มเข้าหากัน ค่อยๆสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทีตอนนี้ดูหมิ่นเหม่ไม่น้อย ร่างบางที่เรียกได้ว่าเกือบจะคร่อมคนตัวสูงอยู่แบบนี้มัน.. ทำเอาคนตัวเล็กเหงื่อตก
 
จมูกโด่งๆยังคงหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ จุนโฮพยายามล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงให้ลึกกว่าเดิม ให้ตาย... มันไม่ใช่เล่นๆเลยนะเนี่ย.. ปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับวัตถุแข็ง ปากอิ่มยกยิ้มขึ้นมาทันที 
 
อีกนิดเดียว.. 
 
พวงแก้มใสแดงระเรื่อขึ้นมาไม่รู้เพราะความเครียดหรือหน้าท้องเป็นลอนขาวๆตรงหน้ากันแน่ คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะออกแรงดันมือตัวเองเข้าไปอีกครั้ง
 
อ้ะ.. ได้เล้ว 
อีกครั้งที่จุนโฮแอบยิ้มดีใจ มือบางค่อยๆดึงๆโทรศัพท์เจ้าปัญหาออกมา 
 
ควับ! 
 
" อย่าทำตัวเป็นหนอนบ่อนไส้เลยน่า จุนโฮ.. " 
" จ-เจ็บ.. ชานซอง.. " 
 
จู่ๆมือหนาก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก ออกแรงบีบจนอีกคนหน้านิ่วรู้สึกร้าวเหมือนมันแทบจะหัก ยังไม่ทันที่จะได้ดึงโทรศัพท์ออกมาก็ต้องจำใจผละออก เพราะความรู้สึกเจ็บที่แล่นแปล๊บเข้ามา 
 
" ไม่ธรรมดานี่.. กว่าฉันจะรู้สึกตัว.. " 
" ปล่อย.. " 
ดวงตาคมของชานซองจ้องร่างบางเขม็ง ต่างจากจุนโฮที่ก้มหน้าหลบสายตาดุดันพยายามรั้งข้อมือตัวเองให้พ้นจากมือหนา 
 
" จะเอาอะไรหรอจุนโฮ? หื้มม? " 
" อ้ะะ..! " 
ชานซองพลิกตัวกดร่างบางให้ติดอยู่กับเตียง ในใจคิดอยากจะยิงทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดว่าแทคยอนห้ามไว้ก็คงทำไปแล้ว ในเมื่อยิงทิ้งไม่ได้ ก็ต้องทำโทษด้วยวิธีอื่นสินะ..
 
" อยากโดนแบบเมื่อตอนบ่าย? "
" อย่านะ.. ไม่เอา.. " 
จุนโฮเบิกตากว้างพลางสายหัวเป็นพัลวัน สายตาแข็งกร้าวของร่างเล็กที่ปิดไม่มิดทำให้ชานซองนึกสนุกในใจ เลื่อนหน้าเข้าไปหาจนปลายจมูกแตะกันเบาๆ จุนโฮบ่ายเบี่ยงหน้าหนีเบียดตัวชิดเข้าหาเตียงมากกว่าเดิม ถ้ามุดตัวลงไปในเตียงได้คงทำไปแล้ว
 
ร่างสูงขมวดคิ้วให้กับกลิ่นตัวหอมๆกับเอวบางขาวๆที่โผล่พ้นออกจากชายเสื้อที่เลิกขึ้นมาเพราะอีกคนดิ้น ใจหนึ่งนึกเชื่อไปแล้วว่าจุนโฮต้องเข้ามาเพื่ออะไรซักอย่างในนี้แน่ๆ แต่อีกใจก็นึกสงสัยว่าตัวเล็ก ร่างบางได้ขนาดนี้จะมีใครกล้าปล่อยให้เข้ามาในที่แบบนี้กัน บีบคามือทีเดียวก็ตายได้ง่ายๆแล้ว เหมือนจะเป็นแค่คนธรรมดาที่วันๆเอาแต่สำอางค์บำรุงผิวอยู่ในห้อง แต่อีกทางหนึ่งก็ดูร้ายเกินกว่าที่จะคาดเดา 
 
กลิ่นตัวหอมเหมือนนมอุ่นๆทำให้ชานซองสลัดความคิดออกไปทั้งหมด เวลานี้คิดไปก็เปล่าประโยชน์ ตัวหอมขนาดนี้ใครจะทนไหวกัน.. ก้มลงไปแนบริมฝีปากเข้ากับเนื้อเนียนอย่างช่วยไม่ได้ จุนโฮสะดุ้งเฮือก สัมผัสร้อนที่ตรงเข้ามาซุกไซร้เข้ากับซอกคอตัวเอง ชานซองรวบตัวคนข้างล่างเข้ามาหาตัวเองทั้งตัวพลางขมเม้มด้วยความเอาแต่ใจ 
 
" นายทะ..ทำอะไร! ปล่อย.. อืออ..ปล่อยนะ " 
เสียงหวานกระตุกหายเป็นช่วงๆเพราะปากอิ่มออกแรงดูดจนต้องจิกเข้ากับอกแกร่งแน่น เสื้อยืดของร่างบางถูกเลิกขึ้นเรื่อยๆ จนมันหลุดออกจากตัว 
 
สมองขาวโพลงฉับพลัน เพราะมือหนาเลื่อนเข้าไปแตะกับเอวสวยก่อนจะลูบไล้ผิวเนียนลื่นมือเล่นไปทั่ว ปากร้อนยังคงซุกซนคลอเคลียหยอกเย้าซอกคอหอมไม่ห่างจนเกิดรอยแดงขึ้นมา คนตัวเล็กที่ตอนนี้เบียดชิดอยู่กับร่างสูงหมดแรงดิ้นหนีเอาดื้อๆ
 
ไอ่บ้าฮวางชานซอง!! เลิกทำตัวเหมือนจะกินเข้าไปทั้งตัวซักทีได้ไหม! 
อยากจะหยิบปืนออกมาแล้วยิงกะบาลให้สะใจซักที แต่ก็ทำไม่ได้แถมยังเผลอร้องครางเสียงหวานให้อีกคนหัวเราะชอบใจในลำคออีกต่างหาก
 
" ชานซอง.. อึก.. " 
ปากร้อนๆไล้เลียไปตามลาดไหล่ก่อนจะแกล้งใช้ฟันครูดไปมาเบาๆจนร่างบางบิดตัวหนีเพราะแรงอารมณ์ ไม่วายยังแกล้งงับออกแรงกัดเบาๆเข้ากับกลีบปากสีหวาน 
 
" หืมม.. " 
คนตัวโตชะงัก จากที่จะตรงเข้าไปกดจูบหาความหวานนุ่มลิ้นเล่นซะหน่อย สัมผัสเย็นเฉียบคล้ายวัตถุแข็งกำลังแนบอยู่กับหน้าท้องแกร่งทำให้ร่างสูงหยุดการกระทำเอาไว้ 
 
" ออกไป.. ไม่งั้น.. "
เสียงหวานร้องขู่ ออกแรงกดปลายมีดเข้าหากล้ามเนื้อสวยน่าอิจฉาตรงหน้าเบาๆ
 
 " ก็เอาสิ... " 
ชานซองจ้องลึกเข้าไปในแววตาสั่นระริกอย่างท้าทาย หนำซ้ำยังเบียดตัวเข้าหาคนตัวเล็กแบบไม่กลัวปลายมีดคมที่กดอยู่ใต้ร่างตัวเองแม้แต่น้อย กดจูบเข้าหาเรียวปากสวยแผ่วเบาหยอกเย้าให้คนตรงหน้าอารมณ์เสียเล่น 
 
จุนโฮบ่ายเยี่ยงหันหน้าหนี ก่อนจะเริ่มออกปากโวยวาย
ให้แอ๊บทำใส่ซื่อแบบเดิมคงไม่ได้แล้ว ไม่ปลอดภัยชะมัด! พี่มินจุน! อยากให้ผมกลับไปได้นะ! จุนโฮนึกโวยวาย ก่อนจะส่งสายตาไม่พอใจไปให้คนตรงหน้า
 
" ไม่ได้พูดเล่นนะ!  " 
ปากหยักไม่ได้สนใจเสียงขู่หวานๆนั้นลากลิ้นร้อนไปมาตามแนวสันกราม เพราะมันไม่ได้ต่างอะไรกับลูกแมวตัวหนึ่งที่กำลังอารมณ์เสีย
 
แน่นอนว่าทำให้จุนโฮฮึดฮัดมากกว่าเดิม ออกแรงกดปลายมีดเข้าหาอีกคนเรื่อยๆ จนชานซองต้องหยุดคลอเคลียเจ้าตัว 
" ถ้ายอมให้แทงจะยอมให้ฉัน.. มีอะไรกับนายรึเปล่าล่ะ.. " 
จุนโฮกัดริมฝีปากตัวเองแน่น จ้องใบหน้าคมเขม็ง คนตรงหน้านี่มันยังไงกัน..
 
ใครจะไปยอม!
สายตาท้าทายที่ถูกส่งกลับมาทำให้มือบางออกแรงเฉือนกล้ามเนื้อสวยของคนตรงหน้าเบาๆ 
 
" อาา.. นายนี่ ซาดิสรึไง.. " 
ชานซองคิ้วขมวดหลับตาแน่นครางเสียงทุ้มเพราะสัมผัสเจ็บแสบ คมมีดกรีดกล้ามเนื้อท้องตัวเอง เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาช้าๆ 
" ทีนี้ก็ถอยออกไปได้แล้ว.. " จุนโฮออกปากสั่ง แก้มใสสีฝาดป่องออกเล็กน้อยเพราะอารมณ์ไม่พอใจ 
" ได้ยังไง ฉันยอมให้นายทำแบบนี้ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ "
กระซิบชิดใบหูเล็ก ก่อนจะเลื่อนมือไปดึงมีดเล่มเล็กออกจากมือบาง
 
 
เคร้ง~! 
 
ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างเพราะอาวุธชิ้นเดียวที่มีร่วงลงไปอยู่บนพื้น ให้ตายเหอะจุนโฮ.. ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ ให้ตายยังไงก็ใช้อาวุธไม่ได้เรื่องทุกที
สัมผัสเหลวเหนียวหนืดของคนตัวสูง ไหลออกมากจากสีข้างหนาช้าๆทำให้หน้าท้องเนียนเสียดสีกันไปมาง่ายขึ้น
 
ชานซองรั้งเอวบางเข้ามาแนบตัว ขบเม้มคอเรียวลงไปอีกครั้งจนเกิดรอยแดงช้ำไปทั่ว 
ยิ่งผิวขาวๆแบบจุนโฮแล้วด้วย.. กลีบปากหวานถูกดูดกลืนจนแทบขาดอากาศหายใจ..
 
กำปั้นเล็กออกแรงทุบไหล่หนาดังอั๊ก แต่อีกคนก็ไม่สน ไล้ลิ้นหยอกล้อไล้ต้อนลิ้นเล็กที่เอาแต่บ่ายเบี่ยงหนี แต่รู้อะไรไหม.. ยิ่งจุนโฮขยับลิ้นหวานๆหนีชานซองยิ่งชอบ...
รสจูบที่คนตัวเล็กทำเหมือนพยายามจะขัดขืนมันไม่ต่างอะไรกับคู่รักที่กำลังง้องอนกันอยู่ซักนิด 
ขยับหนีก็ยิ่งกดจูบบดเบียดเข้าไปหา...
 
ใบหน้าหวานเชิดขึ้นพยายามเปิดปากออกหายใจ พอได้จังหวะที่ปากร้อนผละออกเปลี่ยนองศาจึงรีบโกยอากาศเข้าปากให้ได้มากที่สุด เสียงหอบเหนื่อยดังออกมาเบาๆ...
 
เหมือนกำลังจะจมน้ำตาย..
 
" แฮก.. " 
ดวงตาเรียวเล็กปรือมองคนเอาแต่ใจที่แสยะยิ้มมองเขาอยู่ 
 
" ไหนบอกมาสิ อีจุนโฮ จะเอาโทรศัพท์ฉันไปทำอะไร.. " 
ไม่ถามเปล่า.. มือหนาสอดเข้าไปสัมผัสหน้าท้องสวยช้าๆ...
 
" อ้ะ.. หยุดนะ.. "
คนตัวเล็กกระตุกเกรง พยายามดันตัวหนีออกจากอ้อมกอด ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเสียงหวานก็ถูกดูดกลืนเข้าไปอีกครั้ง แรงรุกล้ำที่คลอเคลียอยู่ในโพรงปากทำเอาจุนโฮแทบขาดใจ
 
ถามแล้วไม่ฟังคำตอบแบบนี้ก็อย่าถามเลยดีกว่า! 
แต่ตอนนี้บ่นอะไรไม่ได้แล้วนอกจากนอนรับอารมณ์คนตรงหน้านิ่ง เพราะเรียวแรงเริ่มจะหาย ปล่อยให้ชานซองกระหวัดเกี่ยวลิ้นตัวเองเล่นตามอำเภอใจ ครางเสียงหวานออกมาเป็นระยะๆที่โดนคนตัวโตแกล้งดูดปากกระตุ้นอารมณ์ 
 
พี่มินจุน.. คิดผิดแล้ว มันสมองก็ทำอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้ ต้องผู้ชานแรงควายเท่าหมอนี้อย่างเดียวถึงจะเอาอยู่
แบบนี้ก็เท่ากับว่าตั้งแต่ภารกิจแรกก็ต้องเสียตัวให้ไอ่มือปืนบ้านี่เลยหรอ! มันจะมากไปแล้ว!
แล้วนี่ไม่คิดจะลุกไปล้างแผลเลยรึไง!
 
โวยวายในใจไปก็เท่านั้น ชานซองกดจูบย้ำๆช้าๆอ้อยอิ่งขึ้นมาดื้อๆ สัมผัสแผ่วเบาเนินนานทำให้จุนโฮครางอือเสียงหวานอยู่ในลำคอ คนตัวเล็กที่โดนทับจมเข้าไปกับเตียงนุ่มสีเข้ม รสจูบที่บดเบียดเสียดสีเข้ามาช้าๆราวกับจะออดอ้อน เลาะเล็มกลีบปากบางด้วยปลายลิ้นร้อนจนคนตัวเล็กต้องเชิดหน้าขึ้น
 
รู้ตัวอีกทีก็โดนตัดอารมณ์ด้วยการที่โดนฝ่ามือหนารั้งตัวขึ้นให้นั่งลงบนตัก
ทั้งๆที่เสื้อและกางเกงหลุดออกจากตัวไปแล้ว.. ได้ไง.. 
 
ตั้งสติขึ้นได้ก็อ้าปากหวังจะโวยวายให้บ้านแตก แต่กลับโดนฝ่ามือใหญ่ตรงเข้ามาปิดปากซะก่อน 
 
" ชู่ว.. เดี๋ยวแทคยอนบ่น.. " 
เห็นรอยมีดที่กรีดยาวบนสีข้าง เลือดหยุดไหลแล้วเพราะแผลไม่ลึกมาก 
 
จุนโฮปัดมือหนาทิ้งก่อนจะทำท่าจะลุกออกจากตักชานซอง รู้สึกร้อนๆไปทั้งตัว ก็นี่โป๊ต่อหน้ามือปืนโหดแบบนี้มัน...
มือบางคว้าผ้าห่มเข้ามาหวังคลุมตัวเองเอาไว้ แต่ก็ช้ากว่าคนที่มีทักษะด้านการเคลื่อนไหวอย่างชานซอง 
 
" อ้ะ! ออกไปนะชานซอง! " 
โวยวายเสียงดัง ไม่ปลอดภัยแล้วจริงๆ เสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของร่างสูงกองกระจัดการจายอยู่บนพื้น ร่างกายหนาคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายของตัวเองที่ซ้อนทับคนตัวเล็กอยู่เรียบร้อย
 
" ในนี้มีกล้องนะจุนโฮ... " 
 
ห้ะ.. 
ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้าง.. มีกล้องหมายความว่ายังไง..
 
" ฉันถึงบอกว่าอย่าโวยวายไง อุส่าเอาผ้าห่มคลุมตัวให้แล้ว " 
พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆราวกับเป็นเรื่องปกติ 
 
แต่มันปกติซะทีไหนกัน! ชานซองเริ่มที่จะก้มหน้าซุกไซร้กลิ่นกายหอมตรงหน้าอีกครั้งทั้งๆที่คนตัวเล็กยังตกใจกับประโยคบอกเล่าเมื่อกี้ไม่หาย 
 
" หยุดก่อน..อือออ! ชาน.. " 
สมองพยายามประมวลผลหาวิธีรอด.. 
มือบางดันปากร้อนออกจากซอกคอตัวเอง ถึงแม้ว่ามันดูเหมือนจะไม่ได้ผลก็เถอะ เพราะสัมผัสร้อนๆบางอย่างที่ส่วนล่างของอีกคน.. 
 
" กล้องอะไร.. มีใครเห็นบ้าง.. " 
" ก็.. แทคยอน.. แล้วก็พวกลูกน้องฉัน.. "
 
ลูกน้อง!! แล้วมีลูกน้องกี่คน! จะต้องเล่นหนังสดให้พวกบ้านั่นดูรึไง! 
 
" ถ้าไม่อยากโดนฉัน..ละก็ บอกมาว่าต้องการอะไรกันแน่.. นายน่ะทำตัวผิดปกติตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ.. ถ้าแทคยอนไม่ห้ามไว้ ฉันไม่เลี้ยงนายไว้แน่ " 
" …… " 
 
จุนโฮนิ่งที่จู่ๆบรรยากาศก็เปลี่ยนไป สายตาดุดันนั้นดูจริงจังขึ้นมาจนไม่กล้ามอง
 
" ฉันรู้ว่านายเข้ามาเพราะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง.. "
" …เปล่า " 
 
" หึ.. " 
" …. " 
 
ดวงตาเรียวยาวจ้องคาดคั้นหาคำตอบ นั่นยิ่งทำให้จุนโฮรนหาข้อแก้ตัว เบือนหน้าหนีพลางพยายามคิดหาข้ออ้างที่สมเหตุสมผล
 
" พยายามคิดไปก็เท่านั้นจุนโฮ.. เรามาทำอย่างอื่นกันดีกว่า... "
" บะ..บอกแล้ว! บอกก็ได้! " 
เสียงหวานรีบออกปากห้าม ถึงแม้ว่ามันจะดูเหมือนไม่ทันแล้วก็ตาม เล่นโป๊กันทั้งคู่แล้วแบบนี้..
 
" ว่าไง.. "
" ฉัน.. "
แล้วจะบอกว่ายังไงละทีนี้.. เริ่มคิดหาแผนการตลบหลัง สถานการณ์ประชิดตัวแบบนี้ยากที่จะหลอกคนตรงหน้าได้ ชานซองดูเป็นคนฉลาดไม่น้อย ติดที่จะใจร้อนไปหน่อย เพราะความใจร้อนที่แหละ.. ขืนพูดไม่ดีสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วดันไม่เข้าหูเข้า เละแน่..
 
" ฉันอยาก.. เข้ามาทำงานกับนาย.. "
คิดออกเท่านี้จริงๆ.. ให้ตายเหอะจุนโฮ เวลาแบบนี้ทำไมสมองห่วยแตกนักนะ...
" หืม.. รู้หรอว่าฉันทำงานอะไร " กระตุกยิ้มก่อนจะก้มลงไปพูดอู้อี้ในซอกคออุ่น 
 
" อืออ.. ฉันบอกไปแล้ว.. ปล่อยนะ.. " 
" ก็พูดเองว่าอยาก..ทำงานกับฉันเองนี่.. "
 
ดูเหมือนว่าการทำงานของชานซองและจุนโฮจะต่างกัน ถึงแม้ว่าชานซองต้องการจะให้มันต่างก็เถอะ แต่เหตุผลงี่เง่าของจุนโฮฟังไม่ขึ้น.. ถ้าพูดมาแบบนี้แสดงว่าก็ต้องรู้ข้อมูลพื้นฐานของตัวเขาเองมาไม่น้อย หรือจะเพราะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ยังไงก็ฟังไม่ขึ้น..

 

มีฉากบู้ค่ะ 

----------------


ถึงแม้ความเพลียจะเข้าครอบงำจนบังคับเปลือกตาตัวเองแทบไม่ได้ แต่จุนโฮก็ยังไม่สามารถหลับตาลงได้ในตอนนี้ วงแขนแกร่งที่วางทับอยู่บนเอวทำให้ร่างเล็กขยับตัวได้ยาก ยิ่งบวกกับอาการปวดระบมที่สะโพกแล้วด้วย...แค่พลิกตัวยังน้ำตาไหล

ริมฝีปากอิ่มแดงช้ำเม้มแน่น เลือกที่จะสะบัดภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออกไปจากหัว สอดส่ายสายตามองหาโทรศัพท์มือถือที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด 

ลมหายใจร้อนที่เป่ารดต้นคออย่างสม่ำเสมอทำให้เขาไม่กล้าที่จะขยับตัวมาก แต่สิ่งของที่เขาต้องการใช้ดันอยู่ในกระเป๋ากางเกงที่โดนเหวี่ยงลงไปอยู่ข้างเตียง


จุนโฮสูดลมหายใจเข้าลึกๆขยับพลิกตัวโดยที่ยังมีแขนใหญ่วางพาดอยู่บนเอว ริมฝีปากอิ่มบ่นหมุบหมิบจับแขนของชานซองยกขึ้นค้างไว้แบบนั้น หยิบหมอนหนุนมาวางแทนที่ จุนโฮจ้องใบหน้าหล่อเข้มที่หลับสนิทราวกับเด็กน้อยที่ไร้พิษสง 



โกรธ...



แต่ทำอะไรไม่ได้ 



จุนโฮขยับร่างเพื่อเดินลงจากเตียง ความเจ็บแล่นพริ้วขึ้นมาจนต้องกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง โน้มตัวลงควานหาสิ่งของที่ต้องการในกระเป๋ากางเกง กำมันไว้แน่น กว่าจะพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอยู่หลายนาที

นิ้วเรียวสั่นเทาเล็กน้อยขณะกดเบอร์โทรศัพท์ที่จำได้ขึ้นใจ รอไม่นาน ปลายสายก็รับ ทั้งๆที่เวลานี้มินจุนก็น่าจะเข้านอนแล้ว



" ผมเอง " จุนโฮเลือกที่จะทักไปก่อน เสียงแหบแห้งทำให้เขาต้องกระแอมเบาๆ
" พี่รู้ไหมว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง " ปลายสายยังไม่ทันได้ตอบกลับมา เสียงแหบๆก็เริ่มโวยวายทันที

( เดี๋ยวๆ ช้าๆหน่อยจุนโฮ เกิดอะไรขึ้น ) 

มินจุนเอ่ยขัดก่อนที่จุนโฮจะเปิดปากบ่นอีกครั้ง คนตัวเล็กพาร่างตัวเองเดินไปใกล้ฝักบัว เปิดน้ำเพื่อให้เกิดเสียงดังขึ้น 


ใครจะไปรู้ บางทีไอ้หื่นนั่นอาจจะไม่ได้หลับจริงๆก็ได้ 

"หึ...จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ไอ้บ้าชานซองนั่นมัน...!"



เสียงกุกกักที่ดังแว่วมาจากปลายสายทำให้เขารู้ว่ามินจุนไม่ได้อยู่บ้าน และไม่ได้กำลังพักผ่อนอย่างที่เขาคิด 

(พี่กำลังยุ่งอยู่ เอาเป็นว่านายเข้าไปอยู่ในบ้านของพวกมันแล้วใช่มั้ย ตามหา 'ปาร์ค จินยอง' ขอที่อยู่แบบละเอียด อย่าลืมส่งข่าวมาด้วย พี่เป็นห่วงนายนะ)


จุนโฮอ้าปากค้าง ฟังเสียงตัดสายจากอีกฝ่ายอย่างไร้เยื่อใยนั่น...เป็นห่วงเขาแน่เหรอ 

แล้ว...ปาร์ค จินยองนี่ใคร!? 
จุนโฮเม้มริมฝีปากแน่นก้มมองโทรศัพท์ของชานซองในมือ กดไล่หารายชื่อ แต่คนตัวสูงกลับไม่เมมชื่อใครไว้เลย ให้มันได้อย่างนี้สิ...

นิ้วเรียวกดลบเบอร์ที่ใช้โทรออก อาบน้ำล้างตัวให้สะอาด คว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวเอาไว้ ค่อยๆแง้มประตูออกไปดูลาดเลา พอเห็นว่าชานซองยังคงนอนหลับอยู่ก็ลากสังขารตัวเองไปเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม 


ปาร์ค จินยอง ใครวะ... 


คิ้วเรียวขมวดมุ่นในขณะที่กำลังควานหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน สมองเริ่มล้าด้วยความเหนื่อยอ่อน จุนโฮปัดความคิดที่แสนวุ่นวายออกไปจากหัว หยิบเสื้อยืดตัวโคร่งมาสวม เดินเซไปหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงช้าๆ ความปวดเริ่มกลับมารุมเร้าอีกครั้ง กว่าจะเดินเข้าห้องน้ำโทรหาพี่มินจุนพาตัวเองกลับมาที่เตียงก็ใช้เวลาร่วมเกือบชั่วโมง เพราะแทบจะคลาน.. ก็โดนไปกี่รอบละ อีกไม่กี่ชั่วโมงจะสว่างอยู่แล้ว.. 



ไอ้ชานซอง ไอ้คนบ้ากาม! 

-------------------
มาต่อแล้วว รอนานไหมมม >< 
เราจะอัพตอนต่อไปตามแรงเม้นน้าาา ^^
ปล.ตอนหน้า สาวกคุณด้ง แทคคิม ปูเสื่อรอได้เลยนะคะ 5555 ◊ >SQWEEZ