[FIC - channuneo] The Killer

ลำดับตอนที่ #1 : The Killer : Intro

INTRO : THE KILLER 

 

 

 

 

ตึก.. ตึก..   

 

 

ตึก.. ตึก..

 

 

เสียงกระสุนปืนแหวกอากาศดังลั่น ชายชุดดำนับสิบวิ่งขวักไขว่อลมาน ควันจากแรงกระแทกของลูกตะกัวฟุ้งกระจายไปทุกพื้นที่ 

เสียงหัวใจเต้นระทึกแข่งกับเสียงปืนอยู่ทุกขณะ มือเรียวกระชับกระบอกปืนเข้ามาแนบกับตัวพลางผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ 

ท่ามกลางเสียงโหยหวนของเพื่อนร่วมทีม

 

จุนโฮแทรกตัวอยู่หลังแทงค์น้ำขนาดใหญ่ ดวงตาเรียวเล็กจดจ้องร่างสูงไม่วางตา คนแล้วคนเล่าที่ถูกใบหน้าคมปลิดชีวิต 

ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืนครั้งแล้วครั้งเล่า 

 

เกือบยี่สิบคนที่ล้มตายลงอย่างน่าเวทนา.. ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามมีแค่สองคน... 

ร่างสูงใหญ่ของคนทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่กลางลานกว้างของโกดังร้างอย่างไม่กลัวเกรง เจ้าของใบหน้าคมหรี่ตามองกวาดไปรอบๆ 

ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง  

 

สูดลมหายใจลึกเมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมล้มไปอีกคน เสียงหอบหนักและเสียงร้องโวยวายทำให้ต้องหลับตาลงตั้งสติให้ตัวเองมากขึ้น 

มือเรียวสั่นเทากระชับกระบอกปืนในมือแน่น สะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงลั่นกระสุน ดวงตาเรียวเบิกกว้าง

เมื่อเห็นคนตัวสูงก้าวพรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่เขาจำได้ลางๆว่าเป็นคนของฝ่ายตัวเอง

 

" ใครส่งแกมา... " 

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงของคนคนนี้ เสียงทุ้มเข้มกดต่ำจนน่ากลัว ดังก้อไปทั่วโกดัง

 

คนโดนเค้นตัวลอยจากพื้นเพราะแรงกระชาก ใบหน้าซีดเผือกอึกอักเลี่ยงคำตอบ มือหนารั้งคอเสื้อมาประประชิดตัวพลางจ่อปืนเข้าที่ขมับ

 

" ฉันถามว่าใครส่งแกมา!! "

ดวงตาคมจ้องเขม็งนับถอยหลังในใจช้าๆ เมื่อไม่ได้รับคำตอบ มือหนาก็ปล่อยร่างนั้นให้ร่วงลงกระแทกพื้น 

จ่อกระบอกปืนส่งลูกกระสุนตรงเข้ากลางแผ่นอกโดยไม่ลังเล จุนโฮสะดุ้งเฮือกพร้อมกับร่างไร้วิญาณที่กระตุกรับความตายเป็นครั้งสุดท้าย

ชานซองผละออกจากกองซากไร้วิญาณพลางสาวเท้าหนี คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วหาเหยื่อคนต่อไป  

 

" ใจร้อนแบบนี้แล้วจะรู้เรื่องมั้ยวะ "

แทคยอนโพล่งออกมาขัดน้องชายขี้ใจร้อนของตัวเอง นั่งนิ่งอยู่บนท่อน้ำด้วยท่าทางสบายๆมองคนตัวโตที่กำลังจ้องเขม็งหาสิ่งผิดปกติ

 

" ตายหมดแบบนี้ผีตัวไหนจะลุกขึ้นมาตอบ " 

ชานซองตวัดสายตามองคนขี้บ่นด้วยอารมณ์เริ่มจะหงุดหงิดมากกว่าเดิม 

 

" ฉันรู้นะว่ายังมีคนอยู่ในนี้!! " 

เสียงทุ้มตะโกนลั่น พลางเหนียวไกเตรียมสังหารใครก็ตามที่บังอาจโผล่หน้าออกมา จุนโฮขยับตัวหนีเพราะร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ 

จนถอยเข้าไปชนกันแท็งก์เหล็กด้านหลังเสียงดัง ไวกว่าความคิดชานซองหันขวับมาตามต้นเสียง มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเอง 

ซ่อนตัวเข้ากับกับกำบังให้มากกว่าเดิม

พยายามทำตัวให้นิ่งมากที่สุด กลั้นแม้กระทั่งเสียงขอลมหายใจ คนตัวสูงยังคงย่างกายเข้ามา 

ควันสีขาวยังคงลอยออกจากปลายกระบอกปืน ดวงตาเรียวเล็งจ้องไปยังภาพตรงหน้าพลางกระชับปืนในมือให้แน่นขึ้น 

ใบหน้าเนียนแดงระเรื่อเพราะความร้อนจากอุณหภูมิจากที่ซ่อนตัว แก้มใสตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินจนหมองไปหมด

 

" เปรี๊ยง~! "

 

จุนโฮสะดุ้งตัวโยน ถอยหลังชิดเข้ากับกำแพงเพราะเสียงปืนที่อีกคนแกล้งยิงขึ้นบนอากาศ

หลังจากที่เสียงปืนเงียบลง รู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบข้างเงียบจนเขาต้องกลั้นลมหายใจ เสียงฝีเท้าหนักๆดังชัดขึ้นเรื่อยๆ 

ราวกับจงใจจะให้ได้ยิน 

 

" นายเป็นใคร " 

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูพร้อมกับความเย็นของโลหะจากปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่ขมับ

ดวงตาเรียวค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปจ้องเพชรฆาตตรงหน้า สายตาดุดันถูกส่งออกมากลืนกินความรู้สึกช้าๆ 

สัมผัสเย็นเฉียบที่ขมับซ้ายทำให้ร่างเล็กเล็กต้องเบือนหน้าหนี

 

" ฉันถามว่านายเป็นใคร!! " 

ถูกคว้าเข้าที่ใต้ราวแขนอย่างแรงจนตัวลอยขึ้นเหนือพื้น เพราะเสียงทุ้มที่ตะคอกเข้าใส่กับแรงกระชากที่ไม่ทันได้ตั้งตัวมือบาง

เผลอปล่อยอาวุธเพียงอย่างเดียวในมือร่วงลงก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ไหล่หนาเพื่อผยุงตัวเอง

 

ขาที่ลอยไม่ติดพื้นทำให้ร่างเล็กไม่กล้าขยับตัว ดวงตาเรียวเหลือบมองดวงตาคมหวาดๆ 

ชานซองจ้องลึกเข้้าไปในดวงตาก่อนจะเหวี่ยงคนตัวเล็กกว่าลงจนข้อศอกไถลไปกับพื้นคอนกรีต จุนโฮกัดฟันแน่นกลั้นเสียงร้องของตัวเอง 

ร่างสูงก้าวเข้ามาใช้ปลายกระบอกปืนจ่อเข้าที่คางเรียว ออกแรงดันจนใบหน้าหวานเชิดขึ้น 

 

" ถามไม่ตอบ อยากเป็นแบบไอ้พวกนั้นใช่ไหม!! "

ใบหน้าหวานซีดเผือดแต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไรออกไป เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายเต็มใบหน้า มือบางสั่นระริกกำแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นรัว 

กลัวในชะตากรรมของตัวเอง ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ออกแรงกดปลายกระบอกปืน บังคับให้ร่างเล็กเอ่ยปากพูด 

ก่อนจะเริ่มนับถอยหลังในใจอีกครั้ง มุมปากหยักปรากฏรอยยิ้มที่ดูน่าขนลุก สอดนิ้วเตรียมเหนี่ยวไกปืน 

 

" ชานซอง.. เดี๋ยวก่อน "

แทคยอนกระโดดลงมาจากท่อน้ำหลังจากที่นั่งดูอยู่นาน ไล้สายตามองร่างบางที่เงยหน้าหนีปลายกระบอกปืนด้วยความเจ็บปวด 

ไม่มีข้อมูล.. พยายามมองเท่าไรก็ไม่อาจรู้ว่าคนคนนี้คือใคร ต่างจากพวกที่นอนตายเกลือน

 

จะปล่อยให้ชานซองฆ่าคนตายสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ แต่ก็ไม่ไว้ใจ..

แทคยอนหย่อนตัวลงข้างใบหน้าหวานนิ่ง คนตัวเล็กออกแรงดิ้นหนีมือหนาที่กำลังรวบข้อมือเขาไว้ด้วยมือเดียวของชานซอง

 

" อาจจะไม่ใช่คนของฝ่ายนั้น... ไม่แน่ใจ.. "

 

ได้ยินแบบนั้นจุนโฮเลยพยายามขืนตัวเองออกแต่ก็เป็นไปได้ยากเพราะแรงของคนตรงหน้า 

เรียวปากบางเม้มเข้าหากันสะกดกั้นความเจ็บปวดที่ร้าวขึ้นมา

 

" จ..เจ็บ.. นะ.. "

 

เสียงหวานร้องออกมาเตือนสติ ชานซองลดปลายกระบอกปืนลงแต่ไม่วายออกแรงกระชากร่างงบางให้ลุกขึ้นก่อนจะรั้งเข้ามาหาตัวเอง

ตัวเล็ก.. หน้าหวาน.. ดูเหมือนไร้พิษสงแบบนี้อาจจะไม่ใช่คนของฝ่ายนั้นก็จริง..

แต่ทำไมถึงเข้ามาอยู่ในที่แบบนี้ได้ มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง

 

คิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างนึกสงสัย ชายซองสบตากับแทคยอนแวบหนึ่งก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นมาพาดบ่า 

จุนโฮเบิกตากว้างที่จู่ๆก็ตัวลอยขึ้นไปอยู่บนไหล่หนาของอีกคน

 

" จะพาฉันไปไหน! ปล่อยนะ! " 

 

" พาไปสอบสวนน่ะสิ... "

ชานซองเอ่ยเสียงเรียบไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะมีท่าทีตกใจแค่ไหน ไม่รู้ว่าเป็นใคร น่าแปลกที่แทคยอนไม่มีข้อมูล.. 

สาวเท้ายาวๆออกจากโกดังร้างไปที่รถทรงคลาสสิกสีสวย

 

 

 

" ฉันจะถามนายแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว นายเป็นใคร และมาอยู่ที่ี้ได้ยังไง "​

 

โยนร่างบางเข้าไปในรถจนเสียงหวานร้องออกมาเพราะความเจ็บเบาๆ จุนโฮถอยร่นไปชิดประตูอีกด้าน 

สายตาคมดุดันมองคนตัวเล็กนั่งราวกับต้องการฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้นๆ ก่อนจะกอดอกยืนอิงทางออกเอาไว้

 

" ไม่ตอบ? " เสียงทุ้มแค่นหัวเราะ ชะโงกหน้าเข้าไปจนจมูกโด่งของทั้งคู่เกือบชนกัน 

" ว่าไง? ตัวเล็กแบบนี้นัดเดียว.. ไม่รอดรู้ไหม.. "

" อย่านะ... " เสียงหวานอ้อมแอ้มตอบพลางเบือนหน้าหนีสายตาคม ชานซองคิ้วขมวดอีกครั้งพลางไล้สายตาสำรวจคนตรงหน้า

 

" ตัวนายเป็นตุ๊กตาอัดเสียงรึไง พูดมาอยู่ได้ เจ็บนะ ปล่อยนะ อย่านะ " พูดเสียงดุก่อนจะยกมือขึ้นมาบีบสันกรามเล็กเบาๆเป็นเชิงขู่ 

ดูเหมือนจะไม่สู้คนเท่าไร

แต่ก็นะ.. นิ่งๆแบบนี้ แสบตอนจบละเจอมาเยอะ...

 

" เปล่า.. ฉันแค่.. " คนตัวเล็กกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆด้วยความประม่า แต่นั้นกลับทำให้ชานซองสงสัยกับท่าทางของจุนโฮมากกว่าเดิม 

เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง... ต้องไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาหรือสามัญชนที่หลงเข้ามาแน่ๆ

 

" นายเป็นใคร.. "

 

กดเสียงต่ำถามอีกครั้งพลาดเบียดตัวเองเข้าไปหา มือบางเลื่อนออกมาดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวอัตโนมัติ 

สัญชาตญาณที่ถูกสั่งสอนมาเริ่มบอกว่ากำลังเกิดเรื่องไม่ดีและต้องป้องกันตัว

 

" ถอยออกไป... " ชานซองยกยิ้มมุมปากก้มหน้าลงไปจนในที่สึดจมูกโด่งก็สัมผัสกันแผ่วเบา ลมหายใจร้อนเป่ารดอยู่บนเรียวปากสีหวาน 

มือหนาลูบไล้เอวบางผ่านเนื้อผ้า ก่อนที่จะสอดมือเข้าไป มือเล็กคว้าจับข้อมือหนาแน่น 

ชานซองแค้นหัวเราะอีกครั้งเพราะจัดได้ถึงความผิดปกติของคนตัวเล็ก สายตาที่แข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย กับท่าทีที่พร้อมจะตอบโต้เขาได้ทุกเมื่อ 

 

" ไม่ใช่คนที่บังเอิญหลงเข้ามาจริงๆสินะ.. "

 

เสียงสตาร์ทรถทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน จุนโฮนั่งตัวลีบติดอยู่กับประตู ส่วนชานซองนั่งคุมเชิงอยู่ข้างหลัง โดยมีแทคยอรเป็นคนขับ 

จุนโฮเลิกลักลอบมองไปรอบๆตัว เบียดตัวเข้าประตูเข้ามากกว่าเดิม ถึงร่างสูงจะนั่งนิ่งๆแล้วก็เถอะ แต่ยังปรายตามองเขาเป็นระยะๆ

คนตัวเล็กนั่งเงียบไม่ไหวติ่ง แต่เพราะความเร็วของรถที่ทำให้ร่างบางเซไปเซมา แว่วเสียงของรถตำรวจดังมาไกลๆ 

ชานซองหันไปตามเสียงพลางขมวดคิ้วอารมณ์เสีย มือหนายกกระบอกปืนคู่ใจขึ้นก่อนจะลั่นไกทะลุกระจกรถออกไปอย่างไม่ใยดี

 

"ไอ้ชาน กระจกรถแม่งไม่ได้ถูกๆนะเว้ย" 

แทคยอนพูดอย่างหงุดหงิด พ่นลมหายใจพรืด เสียงหวอรถตำรวจได้ยินชัดขึ้นเรื่อยๆ เหยียบคันเร่งจนมิด ขับปาดซ้ายขวาอย่างกวนๆ 

ทำเอาจุนโฮที่นั่งติดประตูแทบอ้วก ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นรถตำรวจคันหนึ่งพุ่งแซงหักพวงมาลัยขวางกลางถนน 

แทนที่แทคยอนจะหักหลบกลับขับพุ่งเข้าไปตรงๆ

เสี้ยงวินาทีก่อนที่รถทั้งสองจะชนอัดกัน แทคยอนหักหลบเฉียดท้ายรถตำรวจ ก่อนจะหักพวงมาลัยกลับจนล้อส่งเสียงเอี๊ยดครูดไปกับถนน 

จุนโฮถอนหายใจออกมาหนักๆ พึ่งรู้ตัวว่าเผลอกลั้นหายใจไประหว่างนาทีระทึก 

 

"หึ..." 

รอยยิ้มมุมปากของแทคยอนปรากฏขึ้น ดวงตาคมจ้องดวงตาเรียวจากกระจกมองหลัง เลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆ 

 

ไม่ทันได้ตั้งตัวจุนโฮกลับต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อวิถีกระสุนแหวกอากาศเฉียดแก้มเนียนไปเสี้ยวเดียวก่อนจะทะลุเข้ากับกระจกหน้า

จนมันทะลายลง แทคยอนยกมือบังเศษกระจกลวกๆเพื่อไม่ให้โดนตัวเองพลางเหยียบคันเร่งจนมิดอีกครั้ง

 

" อยากตายรึไงห้ะ! นั่งโง่อยู่แบบนี้จะได้จัดให้! " 

ชานซองหันมาตะหวาดใส่คนตัวเล็ก มือหนากดหัวทุยนั้นให้กดต่ำลง ยิงปืนสวนกลับฝ่ายตรงข้ามเพื่อสกัดไอ่พวกตำรวจน่ารำคาญใจ

 

"กระจกกู...ไม่เหลือละ" 

แทคยอนถอนหายใจ ชานซองทำเป็นไม่ได้ยิน ดวงตาคมหรี่ลงเหนี่ยวไกยิงล้อหน้าของรถตำรวจที่ยิงสวนมาเมื่อกี้อย่างแม่นยำ 

จุนโฮไม่สามารถคาดเดาสถานการณ์ได้เพราะมือหนายังคงกดศีรษะของเขาอยู่ ชานซองกวาดสายตามองไปรอบๆเห็นว่ายังมีรถตำรวจตามมา

ริมฝีปากหยักยกยิ้มเหี้ยมชะโงกตัวออกจากกระจกรถ รัวกระสุนสองนัด เจาะล้อหน้ารถตำรวจ 

เป้าหมายคันสุดท้ายเสียหลักปัดลงข้างทาง ลดตัวเข้ามาอยู่ในรถเหมือนเดิมพร้อมกับระบายยิ้มอยู่ในใจก่อนจะปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ 

ได้ยิงไอ่พวกตำรวจก๊อกแก๊กเล่นแบบนี้ก็สบายใจไปอีกแบบเหมือนกันนะ...

 

จุนโฮกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ พลางหันไปมองด้านหลังที่ไร้วี่แว่วของตำรวจ อะไรกัน.. แปปเดียวเอง..

 

 

 

------------------

 

 

 

"วันที่ 21 สิบโมงตรง พวกมันนัดกันส่งของ" 

เสียงทุ้มนุ่มของคิมมินจุนดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินวนไปรอบๆหน้าห้องประชุม อีจุนโฮจ้องแผนที่ตรงกลางนิ่ง 

พยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวทั้งหมดที่ได้รับมา แผนบุกโกดังส่งของ ของวายร้ายที่ติดแบล็คลิสอันดับต้นๆของโซล 

ยอมรับเลยว่าไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ ที่เขามีก็มีแค่มันสมองที่ค่อนข้างจะโดดเด่น แต่คราวนี้ต้องลงพื้นที่ด้วย...

 

" งานนี้เราประมาทไม่ได้ ฉันเลยต้องให้นายเข้าไปร่วมกับแผนครั้งนี้... "​ 

ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อมินจุนโผล่ขึ้นมาด้านหลังพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาแตะลงที่บ่าเป็นเชิงขอร้อง..

 

" ลำพังเพียงแค่ยกกำลังเข้าไปบุกคงไม่ได้ ฉันหวังว่านายจะเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเรา ถ้าเกิดเราพลาดขึ้นมา.. "

" …ครับ " เสียงหวานตอบแผ่วเบาเผลอกำมือเข้าหากันสะกดอารมณ์เครียดที่รุมเร้า... ถึงจะพอต่อสู้ปัดป้องตัวเองได้อยู่บ้าง 

ปืนผาหน้าไม้ก็เคยใช้ แต่ก็ไม่ใช้เรื่องที่ถนัดอยู่ดี 

 

แต่ข้อหนึ่งของจุนโฮที่มินจุนยอมรับ ถึงขนาดกับฝากความหวังสุดท้ายเอาไว้ด้วยก็เพราะความฉลาด...

สองจุนโฮเป็นเด็กใหม่ ฝ่ายนู้นไม่เคยรู้ข้อมูลของจุนโฮ สามเอาตัวรอดเก่งไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

 

" จำไว้ ถ้าโดนจับได้ อย่าให้มันฆ่า.. ทำยังไงก็ได้ แทรงแซงเข้าไปอยู่กับพวกมันให้เนียนที่สุด.. อย่าให้มันรู้ว่านาย.. เป็นสายลับ "

จุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆพยักหน้ารับคำสั่งช้าๆ

 

" ถ้าเข้าไปได้แล้ว หาทางติดต่อฉันกลับมาด้วย.. ฉันรู้ว่ามันไม่ยากสำหรับนาย " 

มินจุนรู้ว่าการส่งลูกน้องเข้าไปในครั้งนี้มันอันตรายแค่ไหน ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่เล่นๆ แผนสำรองคงจะจำเป็นที่สุดในเวลานี้ 

จุนโฮคือความเชื่อใจสุดท้าย 

 

เกมส์นี้เล่นยาก.. จนตั้งเลือกใช้วิธีแกมโกง..

 

" ครับ…" 

ตอบรับเสียงอ่อนอีกครั้ง ไม่ง่ายเลยครั้งนี้.. 

 

จุนโฮเข้ามาทำงานกับมินจุนได้แค่สองเดือน เข้ามาในตำแหน่งของบุคคลากรณ์ที่มีความสามารถในเรื่องของการวางแผน 

กลยุทธวิธีต่าง ความฉลาดหัวไวปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ต่างได้ดีเป็นอันดับหนึ่ง แต่วันนี้กลับต้องเปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นสายลับแบบกระทันหัน.. 

มินจุนเคยเปรยๆกับเขาไว้ก่อนแล้วว่างานนี้เล่นด้วยกำลังยาก ต้องอาศัยสมองเข้าสู้ ปกติจุนโฮเป็นคนร่างเริงติดจะเหวี่ยงนิดๆด้วยซ้ำไป 

แต่มาเจอเรื่องแบบนี้กลับพูดไม่ออกเลยทีเดียว...

 

" ส่วนพวกนาย ทำใหเต็มที่ สกัดจุนโฮไว้ไม่ให้โดนยิง.. "

มินจุนกวาดสายตาไปทั่วห้องพลางกำชัดเสียงหนัก นั้นยิ่งทำให้จุนโฮหน้าเสียลงมากกว่าเดิม ในเมื่อทุกคนต้องทำเพื่อรักษาตัวเขาเอาไว้แบบนี้

 

ทุกคนในห้องประชุมพยักหน้ารับ สัมผัสหนักๆที่ไหล่ทำให้จุนโฮต้องหันไปมอง เป็นโจควอน พี่ชายคนสนิทของเขา กำลังส่งยิ้มให้กำลังใจมาให้ 

 

"นายทำได้อยู่แล้วจุนโฮ"

รอยยิ้มที่มักจะแสดงออกให้ทุกคนได้เห็นอย่างสดใสเมื่อได้รับภารกิจ จุนโฮมักจะตื่นเต้นและสนุกกับงานเสมอ แต่วันนี้กลับหายไป 

ทุกชีวิตกลับต้องมาเสี่ยงเพื่อเขาคนเดียว

 

" เอาละ แยกย้ายกันไปเตรียมตัวได้  " 

คนเป็นหัวหน้าออกปากสั่งพลางเดินออกจากห้องประชุม ทุกคนในห้องยังคงนั่งนิ่ง...

แน่นอนว่าทุกคนรู้ว่าต้องไปเผชิญกับอะไร จึงหวังว่าให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ผลจริงๆซักที หลายครั้งที่บุกเข้าจับแต่ก็ตาย

หรือไม่ก็บาดเจ็บกลับไปทุกครั้ง ด้วยเหตุนี้จุนโฮจึงถูกดึงตัวให้เข้ามาช่วย มินจุนไม่อยากเห็นพี่น้องของตัวเองหายไปต่อหต้าต่อตาอีกแล้ว

 

" ทุกคนผมขอโทษนะ.. "

เสียงเล็กเอ่ยออกมาเบาๆ เพราะความไม่สบายใจ " อะไรจุนโฮ นายช่วยเรามากี่ครั้งแล้ว... "​ 

รอยยิ้มเล็กฝุดขึ้น เพื่อนร่วมทีมทุกคนต่างส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก หลายครั้งที่จุนโฮเป็นคนควบคุมแผนการบุกอยู่เบื้องหลัง 

และความคิดไหวพริบในการแก้ปัณหาของจุนโฮ สามารถช่วยหลายคนให้รอดจากความตายได้อยู่บ่อยๆ 

 

" นายไม่เคยลงสนามจริงนี่นะ ทำหน้าซีดเชียว ไม่ต้องห่วงหรอกมีพวกฉันคอยช่วยเยอะแยะ "

จุนโฮมองไปรอบๆห้องประชุม เห็นรอยยิ้มจริงใจจากทุกคนส่งมาที่เขา ดวงตาเรียวเล็กก็ทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆ 

 

"อ้าวๆ อย่าร้องเชียวนะ เป็นสายลับห้ามร้องไห้" 

โจควอนเอ่ยแซว ทุกคนในห้อวประชุมหัวเราะออกมาพร้อมกัน ทำให้จุนโฮเริ่มยิ้ม 

 

"ผมจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด" 

ร่างเล็กลุกขึ้นโค้งให้กับทุกคน รอยยิ้มตอบรับเขาอีกครั้ง กอนที่ทุกคนจะทยอยออกห้องไป 

 

โจควอนยื่นซองสีน้ำตาลขึ้นตรงหน้าจุนโฮขมวดคิ้วสงสัย

 

" รับไปสิ "

มือบางรับซองนั้นออกมากจากมือพี่ชายคนสนิทมาแบบงงๆ ไม่ปล่อยให้จุนโฮถามอะไรต่อ 

โจควอนยกยิ้มให้เล็กๆก่อนจะเดินออกจากห้องตามคนอื่นไป จุนโฮแกะซองนั้นออกช้าๆ มีเพียงรูปถ่ายสองใบที่มีคำบรรยายสั้นๆติดอยู่ด้านหลัง

 

 

 

 

 

'  ฮวางชานซอง ' มือขวาอันดับหนึ่ง ฆ่าไม่เลือกไร้ความปราณี 

' อ๊คแทคยอน ' มือซ้ายสายตาไว เจ้าเล่ห์หลอกล่อเป็นที่หนึ่ง

 

--------------------------
ออกแล้ววว ตอนอินโทร โฮกกก แต่งนานมากกกก 5555 เรื่องนี้แต่งสองคนกับน้องฝน (@MmolradaA)
เพราะฝนอยากแต่งเกี่ยวสายลับมีแรงบันดาลใจมากจาก cold eyes ของจุนโฮ 
ส่วนเพ้นอยากต่อ the killer จาก sf ที่เคยแต่งไว้อยู่แล้ว เราเลยฟิวชั่นกันซะเลย ฮาาา

ทักทายมาทาง twitter ก็ได้ค่าา @dbdqb , @MmolradaA


 

◊ >SQWEEZ