[FIC - channuneo] The Killer

ลำดับตอนที่ #4 : The Killer : Mission 3

MISSIONS 3








 

คนตัวเล็กขยับตัวฮึดฮัดไปมาอยู่บนเตียง ทำไมต้องต้องห้ามไม่ให้ออกไปด้วยว้ะ..
แล้วทำไมเราต้องฟังมันด้วย..
แล้วคนคนนั้นคือใคคร ทำไมชานซองต้องทำท่าเครียดแบบนั้น ความคิดมากมายตีกันในหัวยุ่งไปหมด 
คว้าหมอนใบโตขึ้นมากอดพลางซุกหน้าเข้าหาไออุ่น 
อยู่เฉยๆแบบนี้น่าเบื่อชะมัด....

จุนโฮถอนหายใจเอนตัวลงนอนบนเตียงช้าๆ ดวงตาเรียวจ้องเพดานเขม็ง ลิ้นเล็กเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความเคยชินระหว่างที่ใช้ความคิด 
ชิ…คิดว่าจะกลัวรึไง ไอ้ชานซองคนบ้ากาม 

ขาวเรียวยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงก้าวเข้าหาตู้เสื้อผ้า ก่อนจะรื้อหาชุดที่สามารถพรางตัวได้ลวกๆ
มือเล็กคว้าเอาฮู้ดตัวโตของเจ้าของห้องเอามาใส่ ขยับหมวกของเสื้อกระชับเข้าหาตัวเองให้ปิดลงมา

" ใครจะไปยอมกัน.. ต้องตามหาที่อยู่นั้นให้ได้.. "
เม้มปากเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พยายามตั้งสติให้ตัวเอง

บอกตรงๆ.. กลัวเหมือนกันนะ ถ้าโดนหมอนั้นจับได้ขึ้นมาละ..
จะโดนแบบ.. วันนั้นรึเปล่า..

ทะเลาะกับตัวเองอยู่หน้าประตู ก่อนจะตัดสินใจสบัดหัวไล่ความกังวนออกไป
ต้องพยายามไม่ให้พลาดสิจุนโฮ! จะได้ไม่โดนไอ่มือปืนโหดนั้นทำแบบนั้นได้อีก ถึงจะไม่เชียวชาญการลงสนามเองก็เถอะ

มือบางค่อยๆ เปิดประตูออกช้าๆ
จุนโฮค่อยๆเดินออกมาจากห้อง แผ่นหลังบางแนบอยู่กับกำแพงเย็นเฉียบ ไปคุยกันอยู่ที่ไหนวะ...
ไฟก็ปิดมึดทำเอามองอะไรไม่ค่อยเห็น ชานซองปิดไฟหรอ.. ปิดทำไมกัน...

พยายามหรี่ตามองทางให้ได้มากที่สุด แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีกล้องบ้าๆนั้นอาจจะจับภาพเขาได้ยากขึ้น 
คนตัวเล็กพยายามซ่อนตัวเองอยู่ในฮู้ดตัวโตเดินไปตามทางที่พอจะเดาได้ จากความทรงจำที่เคยถูกหิ้วเข้ามาน่ะนะ..

ลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากแห้งผากด้วยความเคยชิน ไม่รู้ว่าไปคุยกันอยู่ห้องไหน 
ก่อนจะตัดสินใจเดินเปิดไล่ไปทีละห้อง... 
เสียวสันหลังขึ้นมาเป็นระยะๆ กังวลว่าจะมีใครซักคนโผล่ออกมาตอนนี้ 
แต่ดูเหมือนว่าบ้านหลังนี้จะอยู่กันแค่สองคน จุนโอยังคงเดินไปเปิดประตูทุกบานที่สามารถเปิดออกได้
แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ละห้องว่างเปล่า.. เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมา

ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่เดาเอาเองว่าน่าจะเป็นห้องของแทคยอน 
ห้องที่อยู่มุมซ้ายสุด... 

ใบหน้าหวานแนบไปกับประตูบานใหญ่ เสียงพึมพำที่ดังอยูาเบาๆทำให้คนตัวเล็กเริ่มมั่นใจขึ้นมา มือบางกำลูกบิดประตูแน่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเปิดผ่างเข้าไป

สายตาทุกคู่หันขวับมาจ้องแขกไม่ได้รับเชิญเป็นตาเดียว จุนโฮแสร้งทำเป็นยืนค้างดวงตาเรียวเบิกกว้าง
พยายามกวาดสายตาหาสิ่งปกติไปทั่วห้อง จนมาหยุดอยู่ที่ข้อมือหนาของแขกตรงหน้า... 

" จุนโฮ... " 
เสียงร้องเตือนจากชานซองทำเอาจุนโฮต้องเบือนหน้าหนีจากชายคนนั้น.. 

"ข..ขอโทษครับ" 
ร่างเล็กปิดประตูเสียงดังปัง ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความตกใจแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม 

รอยสัก... 
แต่ผู้ชายชุดดำคนนั้นมีรอยสัก

ในช่วงเวลาแค่พริบตาเดียว จุนโฮสังเกตุเห็นรอยสักที่มีอัษรอะไรบางอย่าง รวมถึงสัญลักณ์คุ้นตา.. 
อย่างนี้ก็ได้อะไรเพิ่มขึ้นมานิดหนึ่ง.. 


เร็วกว่าความคิด จุนโฮรีบสาวเท้าลงไปข้างล่าง และไม่ลืมที่จะเลียวมองระแวงหลังเป็นระยะๆ มือบางผลักประตูบ้านออก ฝนหยุดตกแล้ว รถตู้คันนั้นจอดอยู่ที่เดิม.. 

มันจะไปที่นั้นไหมนะ.. ที่อยู่ของปาร์คจินยอง.. 
ต้องใช่สิ สัญลักษณ์ตรงข้อมือคุ้นตามาก แต่คิดไม่อกว่าเคยเห็นที่ไหน.. 

คยตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ตั้งสติ หนี.. 
หนี คือความคิดเดียวในตอนนี้ หนีขึ้นรถคันนี้ไป.. งานอาจจะคืบหน้ามากกว่านี้.. 

ลาก่อนชานซอง.. 



------------------



ร่างสูงใหญ่ของชานซองเปิดประตูห้องของแทคยอนอย่างแรงจนมันกระแทกผนังเสียงดังปัง แทคยอนที่เดินตามออกมาไม่ได้เอ่ยห้ามหรือพูดให้คนเป็นน้องใจเย็นลง ปล่อยให้ชานซองเดินเร็วๆกลับไปที่ห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิดแบบนั้น

กล้ามาก..อีจุนโฮ 

แทคยอนได้แต่นับถือความกล้าของไอ้ลูกแมวอยู่ในใจ 

ชานซองกำหมัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมจนดูน่ากลัว โกรธตั้งแต่เห็นจุนโฮโผล่เข้าไปในห้อง...
สั่งอะไรเคยฟังบ้างไหม... 

มือหนาเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะชะงักนิ่ง โกรธมากขึ้ยเป็นเท่าตัวเมื่อไม่เห็นจุนโฮอยู่ในห้อง ดวงตาคมแข็งกร้าว ตวัดมองไปทางประตูบ้าน

อีจุนโฮ...อยากเจอดีใช่มั้ย...

" แทค บอกฮยองว่าอย่าพึ่งออกมา " 
ชานตะโกนบอกเสียงดัง ซึ่งแทคยอนเองก็พยักหน้ารับอย่างรู้กัน ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น 
เอาซะไอ้ชานหัวปั่น...ใช่เล่นนะอีจุนโฮ 

ชานซองกวาดสายตาไปทั่วบ้าน เปิดประตูทุกห้องแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ดวงตาคมตวัดมองออกไปนอกหน้าต่าง เปิดประตูหน้าบ้านออกอย่างแรง สาวเท้าหาร่างเล็กแต่ก็ไม่เจออะไร

" เห็นผู้ชายคนที่นั่งตากฝนอยู่เมื่อกี้มั้ย " 
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามชายคนขับรถที่ยืนนิ่งรออยู่หน้าบ้าน

" ไม่ครับ " 
คนขับรถก้มหน้าตอบ มือหนาตรงเข้าคว้ากุญแจรถที่ชายคนนั้นถือเอาไว้อยู่ กระชากมาไว้ในมือ กดปลดล็อคก่อนจะกระชากประตูให้เปิดออก... 

"คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ อีจุนโฮ..."

มือหนาคว้าเสื้อฮู้ดตัวโคร่งเข้าหาตัวเองอย่างแรง คนตัวเล็กลอยติดมือไปกระแทกกับอกแกร่งดังอักก่อนที่จะถูกลากให้เดินตามด้วยอารมณ์โมโห

กล้าทำแบบนี้แสดงว่าคราวที่แล้วไม่เข็ดสินะ.. กล้าขัดคำสั่งฉันสินะ จุนโฮ..

ขาเรียวแทบจะต้องวิ่งตามอีกคนที่เอาแต่ใจ อยากจะสะบัดแขนออกจากมือหนาก็ทำไม่ได้ โอ้ย นี่เขาต้องโดนลากแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่! 

" ฉันบอกว่ายังไงอีจุนโฮ " 
เสียงทุ้มเข้มกดต่ำ ออกแรงเหวี่ยงจนร่างเล็กกระแทกเข้ากับประตูห้องของแทคยอนอย่างแรง 

จุนโฮกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง จุกอยู่ไม่น้อยแต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ 

"กล้ามากนะ เปิดประตูเข้ามาแบบนั้น แล้วยังจะแอบไปขึ้นรถอีก..." 
มือหนาบีบสันกรามเล็กบังคับให้เชิดหน้าขึ้น หมวกฮู้ดร่วงหล่นจากศีรษะกลม ดวงตาเรียวหรี่ลงเพราะความเจ็บ
ผิดแผนจนได้... ทำไมไอ่บ้านั้นไม่ออกมาขึ้นรถก่อนว้ะ!

ใบหน้าคมก้มลงมาจนชิด ดวงตาคมแข็งกร้าวจนจุนโฮไม่กล้าที่จะสบตา มือหนาข้างที่ว่างเปิดประตูผลักคนตัวเล็กเข้าไปในห้อง ห้องที่จุนโฮไม่เคยเห็นมาก่อน โต๊ะทำงานเอกสารกองเต็มไปหมด คอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้หน้าจอมืดสนิท จุนโฮลอบสังเกตเก็บทุกรายละเอียดไว้ในความทรงจำ ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาอันตรายแบบนี้ก็เถอะ 
จุนโฮก้าวถอยหลังช้าๆกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกเมื่อรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เขากำลังจะเจอคืออะไร ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อถอยไปชนกับโต๊ะทำงาน 

" ตอนนั้นฉันบอกว่ายังไง ถ้ากลับไปที่ห้องแล้วไม่เจอนาย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าต้องเจอกับอะไร หืม.. " 
มือบางยกขึ้นดันแผ่นอกหนาเอาไว้ จ้องมองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆ คนตรงหน้ากำลังโกรธ...มากซะด้วย

" อ้ะ..! " 
ชานซองบีบสันกรามเล็กแน่นพลางดันให้เชิดขึ้นจนบางต้องอกแรงทุบไหล่หนาให้ปล่อยออก

" ตอบมา!! "​ 
เสียงทุ้มตวาดดังลั่นทั่วห้อง คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเบือนหน้าหนี 
ไม่ใช่เล่นๆแล้ว.. พยายามไม่ตอบโต้อะไรมากเพื่อที่ชานซองจะไม่ต้องโมโหไปมากกว่านี้ 

" … " 
เงียบให้คือคำตอบที่คิดออกในตอนนี้ ก็คิดว่าจะหนีพ้นแล้วนี่น่า.. บ้าชิป..

" ฉันบอกให้ตอบมา!! "
" อะ..อะไรเล่า.. ก็.. " 
อึกอักคิดหาคำพูด จะให้ตอบว่ายังไงละว่ะไอ่บ้า.. 
ตอบไม่ถูกใจก็โดนดุอีกละสิ มันน่ากลัวนะรู้ไหม.. ฮึ๊ยย..

คนตัวโตกระตุกยิ้มเพราะท่าทางหวาดๆของลูกแมวจอมแสบ ก็รู้ว่าจะโดนอะไรยังจะกล้าขัดคำสั่งอีก 
ใครส่งนายมาหรอ อีจุนโฮ.. หึ 

" ไม่เข็ดสินะ.. " 
ผละมือออกจากสันกรามสวยแล้วเลือกที่จะรั้งตัวอีกคนเข้ามาหาตัวเองพลางก้มลงไปซุกไซร้เข้ากับซอกคอหอม 
ออกแรงงับเบาๆก่อนจะดูดเม้มจนเป็นรอยขึ้นมาอีกครั้ง

ทั้งๆที่ของเก่ายังไม่ทันหาย ก็อยากดื้อเองนี่นะ.. 

" ชานซอง.. ไม่เอานะ.. ปล่อยย.. " 
เสียงหวานรีบออกปากห้ามพยายามเอามือดันใบหน้าหล่อเหลานั้นให้ออกจากตัวแต่กลับถือมือหนาล็อคเอาไว้ 
สัมผัสร้อนที่ซอกคอคลอเคลียไม่ห่างและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเอาง่ายๆ จุนโฮกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพราะปากหยักที่ลากไปมาจนขึ้นมาถึงเรียวปากอื่ม

" ฉันเตือนนายแล้ว.. "​
ชานซองหวังจะประกบจูบลงบนกลีมปากสีหวานแต่คนตัวเล็กก็เบือนหน้าหนีซะก่อน 

มันต้องไม่มีครั้งที่สองสิ...

" นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ.. " 
" ทำไมจะไม่ได้.. ฉันจะฆ่านายก็ได้ แล้วทำไมฉันจะทำแบบนี้กับนายไม่ได้.. "​

คนตัวเล็กเผลอกัดริมฝีปากตัวเองด้วยอารมณ์โมโหที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น 
มันจะมากเกินไปแล้ว..

" นายมัน.. ไอ่คนชอบเอาเปรียบ.. " 
"​ งั้นหรอ.. ไหนลองหนีออกจากฉันให้ได้ในตอนนี้สิ.. ให้เวลาสองนาที ถ้าทำไม่ได้.. เตรียมครางเสียงหวานๆให้ฉันฟังทั้งคืนได้เลย.. " 

!!!!
ไอ่.. ไอ่คนหน้าด้าน ไม่มียางอาย พูดออกมาได้ยังไงว่ะ!
หน้าขึ้นสีแดงเถือกไปถึงหู พยายามดิ้นออกจากร่างสูง แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นไปได้ยากเพราะแรงที่โอบรัดรอบเอวอยู่ตอนนี้ 


สองนาที...

จุนโฮสะบัดตัวอย่างแรง ลอบมองไปที่ประตู อยู่ใกล้แค่นี้ แค่นิดเดียว แขนแกร่งโอบ ล็อคเอวบางแน่น ยืนนิ่งๆมองคนในอ้อมกอดดิ้นพล่านเอาตัวรอด ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปาก แค่นหัวเราะในลำคอ 

" อีกหนึ่งนาที " 
เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ มือหนาจับรวบมือบางที่พยายามทุบจิกตีข่วนแผ่นอกของเขา จุนโฮตวัดสายตามองด้วยความขุ่นเคือง ขยับข้อมือหมุนบิดออกทางด้านนิ้วโป้งของคนตัวสูง ใช้ทฤษฎีตามที่เคยเรียนมา ซึ่งมันควรจะได้ผลสิ... 

ชานซองเลิกคิ้วก่อนจะหรี่ตาลงจับข้อมือแน่นกว่าเดิม ขายาวขยับก้าวเข้าไปใกล้ จุนโฮถอยหลังชิดโต๊ะทำงานใบหน้าหวานผงะถอยไปข้างหลังเมื่อจมูกโด่งของคนตัวสูงขยับเฉียดเข้ามาใกล้ 

" สามสิบวิ " 
จุนโฮมองค้อนใส่ ยกเท้าขึ้นกระทืบแรงๆบนเท้าของคนตัวสูง ถึงแม้ว่าชานซองจะไหวตัวหลบทัน แต่แรงที่จับยึดข้อมือก็ผ่อนลงเล็กน้อย จุนโฮเบี่ยงตัววิ่งพรวดตรงไปที่ประตูทันที

ชานซองหัวเราะเสียงต่ำ อาศัยแขนยาวกวาดรัดเอวบาง กระชากทีเดียวคนตัวเล็กก็ปลิวกลับเข้ามาในอ้อมกอด จุนโฮเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัวด้วยความตกใจ 

เร็วเกินไป...

ชานซอง...เป็นคนที่มีความคล่องแคล่วสูง ไหวพริบดี รู้ทันคน แถมยังแรงเยอะ จุดอ่อนของไอ้บ้านี่อยู่ตรงไหนกัน! 

" ห้า... " 
เสียงทุ้มกระซิบริมใบหู จุนโฮกัดริมฝีปากแน่น สะบัดตัวดิ้นแรงๆอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ 

" สี่..." 
จมูกโด่งไล้สัมผัสลงมาที่ซอกคอขาว ริมฝีปากร้อนคลอเคลียเบาๆทำให้จุนโฮต้องสะบัดหน้าหนี 

" สาม...หึ..." 

" สอง.. "
กำปั้นเล็กออกแรงเฮือกสุกท้ายทุบลงไปอักใหญ่กลางแผงอก 
ทำไปงั้นแหละ.. รู้ว่ายังไงก็หนีออกจากไอ่บ้านี่ไม่ได้แน่

" หนึ่ง.. "
" ชานซอง.. ไม่เอานะ.. " 

สิ้นเสียงนับจุนโฮก้มหน้างุดเสียงหวานอ้อมแอ่มบอกพลางซ่อนตัวเองเข้ากับอีกคน... พยายามก้มหลบปากหยักที่ทำท่าจะตรงเข้ามาจูบ
มันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว.. 

" จะหาว่าฉันเอาเปรียบไม่ได้นะ.. "


บู้ๆๆๆ



ฝ่ายแทคยอนเมื่อปิดประตูล็อคกลอนให้ไอ้น้องชายตัวดีเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินลากขามาทรุดตัวลงนั่งอยู่บนโซฟา

มือหนาคว้าเอารีโมทมาเปิดทีวี เร่งเสียงให้ดังเพื่อกลบเสียงครางที่ดังแว่วออกมาจากในห้องของตัวเอง



นี่กูเป็นเจ้าของห้องนะเว้ย...

แล้วไอ่ลูกแมวนั้นก็เป็นใครที่ไหนไม่รู้ที่ยังหาคำตอบไม่ได้ มึงยังล่อกินซะ..

คิดไปก็ได้แต่กุมขมับไป 
นิสัยใจร้อนของน้องชายแก้ยังไงก็แก้ไม่ได้

แต่อย่างว่าชานซองเป็นคนเลือดร้อนไม่แปลกที่จะตอบโต้ด้วยวิธีนั้นแทนการฆ่า...

จะให้ชานซองฆ่าใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ และ จะเก็บใครที่ไหนไม่รู้ไว้ในบ้านสุ่มสี่สุ่มห้าเช่นกัน..

ต้องรีบสืบหาที่มาของจุนโฮให้ได้เร็วที่สุดแล้วสิ..



คิดได้แบบนั้นก็เด้งตัวขึ้นหวังจะตรงเข้าห้องทำงานตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักยืนอยู่ที่เดิม
ไอ่เสียงสยิวแบบนี้เมื่อไรมันจะเสร็จกันวะ..


ทิ้งตัวลงโซฟาอย่างเดิม ก่อนจะพยายามคิดหาวิธีสืบที่เร็วที่สุด 
โทรศัพท์ก็พลาดไปหนึ่ง.. จุนโฮฉลาดไม่ใช่เล่น.. แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดา..

แต่จู่ๆหน้าของใครบางคนที่พึ่งเจอกันเมื่อตอนเย็นก็ลอยเข้ามา..แทคยอนยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดย้อนไปถึงวันแรกที่เขากับมินจุนเจอกัน


.
.
.



แทคยอนก้มลงมองลิสท์รายการสิ่งของต่างๆที่อยู่บนเรือ ตรวจเช็คทุกอย่างให้ถูกต้องที่สุด 
เขาไม่เคยทำงานพลาดและไม่มีวันพลาด ดวงตาคมกวาดมองรายละเอียดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยื่นแฟ้มสีดำสนิทให้กับลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ



"เรียบร้อยดี ไปบอกชานซองให้เตรียมตัวได้" 
ดวงตาคมมองส่งลูกน้องจนลับสายตา ก่อนจะกวาดมองตรวจเช็คทุกอย่างเป็นครั้งสุดท้าย



"เรียบร้อยดีนะ" 
เสียงทุ้มของใครอีกคนดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฎตัว แทคยอนโค้งคำนับ ก่อนจะเอ่ยตอบ



"ครับ ไม่ต้องห่วง"

"ดี..."

บทสนทนาดำเนินไปช้าๆก่อนที่ทั้งห้องจะเงียบสงบ


มินจุนขยับตัวด้วยความอึดอัด หลบอยู่ในซอกของลังขนอาวุธแบบนี้มาตั้งนานแล้ว 
ไอ้บ้านั่นก็ไม่ยอมออกไปจากห้องใต้ท้องเรือนี่ซักที
ยืนนิ่งอยู่ในซักพัก เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องมืดนี่แล้วก็ค่อยๆขยับตัวออกมาจากที่ซ่อน 

มือบางกำเครื่องอัดเสียงในมือแน่น

เหอะ...จะแน่ขนาดไหนกันเชียว

เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาทำให้มินจุนเม้มริมฝีปากแน่น 
ขยับแทรกกลับเข้าไปยืนอยู่ที่เดิม แสงจากด้านนอกทำให้เขาต้องหลับตาลง



"ชาน ทำไรวะ" จำเสียงได้ นายคนที่ยืนเช็คของอยู่เมื่อกี้

"จะดูของหน่อย" 
เสียงทุ้มที่ไม่คุ้นเคยทำให้มินจุนต้องหรี่ตามอง ร่างสูงใหญ่ของทั้งคู่อยู่ห่างจากเขาไม่มาก 
นายคนที่เช็คของอยู่ตอนแรกหันหน้ามาทางเขา ส่วนอีกคน ยืนหันหลังให้



"กูเช็คแล้ว" 
เจ้าของชื่อชานพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไปง่ายๆ 
มินจุนเลิกคิ้วขึ้น สงสัยจะเชื่อใจกันมาก...

ขอแค่ไอ้หมอนี่เดินออกจากห้องไป...


หัวใจของมินจุนกระตุกวูบเมื่อเห็นรอยยิ้มมุมปากของคนตัวสูงที่ยังคงยืนอยู่ในห้อง
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน 

เพราะอีกคนไม่ยอมเดินออกไปซักที  แทคยอนยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนน่าหวั่นใจ
อะไรของหมอนั่นว้ะ รีบเดินออกไปสิ..

เร่งคนตัวสูงในใจอยู่คนเดียว แต่แล้วจู่ๆเสียงทุ้มก็โพล่งออกมา



" แต่อาจจะมีหมามีแมวหลงเข้ามาสองสามตัว.. ช่างมันเถอะ "

พูดแค่นั้นก็ย้ายตัวเองออกไปอย่างว่าง่าย
อะไรวะบทจะไปก็ไปดื้อๆ...

มินจุนค่อยๆขยับออกจากที่ซ่อนตัว 
มองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงเป่าลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่


" ฟู่วว.. ไอ่พวกกระจอกเอ้ย.. หึหึ "

ยิ้มกริ่มให้กับแผนตัวเอง ร่างโปร่งเดินสำรวจข้าวของผิดกฎหมายเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปที่ประตู

ตุ้บ!



" อ้ะ.. "

" ชู่… " 
ปากบางถูกมือหนาปิดเอาไว้ รวมถึงตัวของเขาเองก็โดนคนตัวสูงที่โผล่เข้ามาตอนไหนไม่รู้โอบรอบตัวเอาไว้ด้วย 
มินจุนเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าจะมีใครย้อนกลับมาอีก



" อย่าโวยวาย.. เดี๋ยวคนข้างนอกก็ได้แห่กันเข้ามาพอดี " 
แทคยอนพูดดักอีกคนที่กำลังจะอ้าปากโวยวาย

มินจุนขมวดคิ้วแน่น ไอ้บ้านี่มัน...


" ไง...มั่นใจขนาดไหนกันเชียวถึงกล้าขึ้นมาอยู่บนเรือนี่น่ะ " 
เสียงทุ้มเอ่ยพูดอย่างกวนๆ ก่อนจะปล่อยมือที่ปิดปากคนตัวเล็กออก 

ซึ่งมินจุนเองก็ฉลาดพอที่จะเงียบ

มือบางขยับเลื่อนช้าๆเก็บเครื่องอัดเสียงเข้ากระเป๋ากางเกง



"ผมกำลังพูดกับคุณอยู่นะ" 
ปลายนิ้วของคนตัวสูงเชยคางของมินจุนให้เงยขึ้นมามองหน้ากันชัดๆ มือบางปัดมือหนาอย่างแรงก่อนจะขยับถอยออก 
แต่ก็ช้ากว่าร่างสูง มือหนาคว้าหมับข้อที่ข้อมือเล็ก พรางลากเข้ามาหาตัว


" อะ..อะไรของนาย.. "
แทคยอนกระตุกยิ้มให้กับท่าทางหวาดๆของอีกคน

" คิดไปถึงไหนกันคุณ ผมไม่พิศวาสคุณหรอกนะ "

ไม่พิศวาส แต่ที่จับมือเขาอยู่นี่หมายความว่าไง.. ไหนจะสายตาที่เอาแต่จ้องไม่เลิกนี่อีก..

" ผมแค่สนใจไอ้นี้น่ะ…" 
สิ้นเสียงทุ้ม แทคยอนเลื่อนมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่มินจุนพึ่งจะยัดเครื่องอัดเสียงลงไป 
ก่อนจะคว้าไอ้เครื่องเจ้าปัญหาออกมาโชว์ขึ้นตรงหน้า

ดวงตาเรียวเบิกกว้างทำท่าจะคว้าเอาคืน แต่คนตัวสูงก็รู้ทันดึงมือหลบ มินจุนเม้มริมฝีปากแน่น จ้องเขม็งไปที่คนตรงหน้า



" เอามาให้ฉัน "

" ให้ก็โง่แล้วแหละคุณ " 
แทคยอนส่งยิ้มกวนก่อนจะเก็บเครื่องอัดเสียงเข้ากระเป๋ากางเกง

ใครจะไปยอม...


มินจุนพุ่งตัวเข้าหา มือก็คว้าตะปบลงบนกระเป๋ากางเกงของคนตัวสูง แทคยอนหลบวูบด้วยความเสียว...



" เฉียดไปนิดเดียวนะคุณ จะแต๊ะอั๋งผมเหรอ "

มินจุนอ้าปากพะงาบๆแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะพยายามพุ่งตัวเจ้าหาอีกครั้ง คราวนี้แทคยอนรวบข้อมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้


" อย่าให้ผมใช้กำลังน่า.. อยู่ในนี้จนกว่าผมจะมาตามให้ออกมา.. ถ้าคุณฉลาดพอก็คงรู้ว่าต้องทำยังไง ถ้าไม่อยากโดนจับโยนลงทะเล.. "

แทคยอนเอ่ยเสียงเรียบ แต่มีพลังพอที่จะทำให้มินจุนนิ่งฟังอยู่เงียบๆได้...



" อยู่ในนี้เข้าใจมั้ย "

มินจุนสะบัดข้อมือแรงๆให้หลุดจากการเกาะกุม ไม่เอ่ยตอบอะไรทั้งนั้น แค่นี้ก็หงุดหงิดอารมณ์เสียจนจะบ้าอยู่แล้ว


ถึงแม้ท่าทางจะดูดื้อดึงขนาดไหน แต่สุดท้ายมินจุนก็อยู่ในห้องตามที่แทคยอนบอก คิดมาถึงตอนนี้ก็อดที่จะยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้


.
.
.


มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกระเป๋าตังหนังสีดำขึ้นมา
" ยังคงไม่รอบคอบเหมือนเดิมนะมินจุน… "
 
 
 
----------------------------------




ร่างโปร่งขมวดคิ้วมุ่นขณะที่กำลังค้นรถเพื่อหากระเป๋าตังของตัวเอง 
จำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงนี่หว่า...



" โว้ย อยู่ไหนวะ " 
บ่นพึมพำโวยวายอยู่คนเดียว ก่อนจะพาลใส่รถปิดประตูดังลั่นลานจอด เดินหัวเสียเข้าไปในคอนโด 
ขึ้นไปหาบนห้องอีกทีก็ได้ อาจจะอยู่ในกระเป๋า...



มินจุนแทบจะรื้อห้องทิ้ง ช่วงนี้มีเรื่องปวดหัวมากวนใจหลายเรื่องจนแทบจะทึ้งหัวตัวเองวันละล้านรอบ

ไหนจะต้องคอยปิดข่าวจุนโฮ 
ไหนจะไอ่นักข่าวจอมตื๊อที่โทรหาวันละสามรอบหลังมื้ออาหาร ไหนจะไอ่คนลึกลับหน้าหล่อที่พึ่งเจอที่โกดัง



ใช่ไอ่คนลึกลับนั่น.. ไม่เข้าใจเลย เดินเข้าเดินออกโกดังแบบไม่ทำอะไร... 
ยังดีที่ไอ่นักข่าวจอมตื้อเบนความสนใจไป



แต่จะอะไรก็ตาม ตอนนี้กระเป๋าตังอยู่ไหน!!

ไม่ไม่ไม่ กระเป๋าตังไม่สำคัญเท่าไร แต่.. 

การ์ดในกระเป๋าตังนั้นต่างหาก!!!

 อยู่ไหนว้ะะะะ!!


มินจุนทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพลางกุมขมับอย่างไร้ทางออก การ์ดนั้นสำคัญต่อเขามาก..


เอ้ะ.. หรือว่า..

ตอนที่หอบมาพร้อมเอกสารนั้น.. 

มัวแต่สนใจกระดาษจนลืมกระเป๋าตังหรอ.. ไม่น่า..

อ๊ค แทคยอน...
ไอ้บ้าเอ้ย!!!



ยิ่งเป็นแทคยอนยิ่งแล้วใหญ่ ต้องรีบไปเอาคืนมาให้ได้ ทำยังไงดี ควรทำยังไงดี...

เดินวนรอบห้องด้วยความกังวล ถ้าแทคยอนเปิดกระเป๋าล่ะก็...

ไอ้บ้านั่นต้องรู้ข้อมูลของจุนโฮแน่ๆ
ฟันขาวขบกัดริมฝีปากอิ่มอย่างเป็นกังวล 
คิ้วเรียวขมวดแน่น เจอไอ้บ้านี่ทีไรมีเรื่องทุกทีเลยสิน่า!!
 
ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรง มือเรียวยกขึ้นกุมขมับ แทคยอน ไอ้บ้าแทคยอนทำให้เขาต้องปวดหัวแบบนี้มากี่รอบแล้ววะ!

ร่างโปร่งเม้มริมฝีปากแน่น เหตุการณ์ที่ไม่อยากจะจำดันลอยเข้ามาในหัว...





.
.
.




ร่างโปร่งกระวนกระวายต่อสายประสานงานให้วุ่นไปหมด อีกสามนาทีจะเริ่มงาน.. แต่เพชรหายไป..


" เจ้าพวกบ้า!! ตามหาให้ทั่วสิ!! โรงแรมมันก็มีอยู่แค่นี้!! ตามหาให้หมดถ้าลากคอไอ่บ้านั้นกลับมาไม่ได้ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าซักคน!!! "

ประกาศกร้าวจนเส้นเลือดขึ้น โกรธจนตัวสั่น ไอ่บ้าอ๊คแทคยอน!!



ถ้าไอ่บ้านั้นขโมยเพชรหายไปจริงๆละก็.. 
แย่แน่ๆ

มินจุนกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความกังวล เดินเข้าไปในห้องที่มีตู้กระจกใส ในนั้นมันควรจะมีเพชรวางอยู่

ดวงตาเรียวหรี่ลงเมื่อสังเกตเห็นกระดาษใบเล็กวางอยู่ข้างในตู้ใส มือเรียวรีบคว้าออกมาดู



'ตามหาเค้าให้เจอนะที่รัก...'

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนเขียน มือบางขยำกระดาษในมือจนยับยู่ยี่ กัดฟันกรอดด้วยความโมโห...



ตามหาเค้าให้เจอนะที่รัก.. งั้นหรอ.. ได้..

ร่างโปร่งสาวเท้าออกจากห้องด้วยความไว ในใจคิดแค่จากลากหัวไอ่จอมโจรกะล่อนมาเข้าตารางด้วยน้ำมือตัวเองให้ได้

ไอ่พวกลูกน้องก็แม่ง! ไม่ได้เรื่อง! 

มินจุนกระชากประตูห้องออกด้วยความโมโห
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้องไปก็ต้องชะงักฝีเท้าตัวเองเอาไว้ เพราะ..


" โอ๊ะ.. เก่งจัง ตามหาผมเจอด้วย.. "



อะ..ไอ่บ้า..นี่..
มาดักรออย่างงั้นหรอ..


แบบนี้มัน...



หยามกันเกินไปแล้ว!!!



"ว่าไงที่รัก..." 
มินจุนมองใบหน้ายียวนกวนประสาทของคนที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ตรงหน้า
แทคยอนยกยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ 
มือหนาที่สวมถุงมือสีดำยกขึ้นมาแตะปลายคิ้วเป็นเชิงล้อเลียน มินจุนกวาดสายตามองร่างที่อยู่ในชุดดำดูรัดกุมตรงหน้า
ด้วยอารมณ์โมโหที่พุ่งปรี้ด

ดวงตาเรียวจ้องเขม็งไปที่กระเป๋าสะพายของคนตัวสูง มั่นใจว่าเพชรต้องอยู่ในนั้นแน่



" ใครที่รักนาย ส่งเพชรมาให้ฉัน "

มินจุนว่าก่อนจะขยับตัวเข้าหา แทคยอนเองก็ไม่ขยับตัวหลบ ยืนอยู่นิ่งๆเป็นเชิงท้าทาย



" นายทำแบบนี้ต้องการอะไร " 
ถามด้วยความหงุดหงิด เพราะพอจะเอื้อมคว้ากระเป๋า คนตัวสูงก็ขยับหลบ แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก!



" นานๆเราจะได้เจอกันทีน่า...ไม่คิดถึงกันบ้างหรือไง " 
เสียงทุ้มว่า พร้อมกับทำหน้าอ้อน จนมินจุนอยากจะถีบให้ติดกำแพง



" ถ้าจุดประสงค์นายมีแค่นี้ก็กลับไปซะ " 
ดวงตาเรียวกลับมานิ่งสงบ แทคยอนยักไหล่เมื่อได้ยินประโยคเป็นเชิงไล่กลายๆ 
พลิกตัวหันหลังกลับทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรหันหลังให้คนตรงหน้า

สัมผัสเย็นของโลหะที่จ่ออยู่บนเอวทำให้เขาชะงัก 
แรงดึงรั้งจากกระเป๋าทำให้มือหนาต้องยกขึ้นมาจับสายสะพายไว้แน่น



" อย่าหันหลังให้ศัตรู... " มินจุนแค่นหัวเราะในลำคอ

" คุณไม่ใช่ศัตรูซะหน่อย.. " แทคยอนตอบเสียงเรียบ
แทคยอนหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับคนตรงหน้า 
ไม่วายขยับตัวเจ้าหาปลายกระบอกปืน...


มินจุนจ้องร่างสูงไม่วางตา ซึ่งแทคยอนเองก็จ้องกลับมาเหมือนกัน



" ยิงสิ "

" ยิงแน่ "

คนตัวเล็กกว่าสวนกลับไปทันทีพร้อมกับออกแรงกระชากกระเป๋ามาถือไว้ในมือ

แทคยอนยิ้มกริ่ม
ขยับเข้าหาปลายกระบอกปืนจนมินจุนต้องใช้กระเป๋าดันรักษาระยะห่างเอาไว้



" ถอยออกไป ไม่งั้นยิงจริงๆด้วย "

" ก็แค่แวะมาบอกรัก...ไม่เห็นต้องไล่กันเลย..." 
ร่างโปร่งนิ่งค้างไปเมื่อได้สบสายตากับดวงตาคมกริบที่จ้องมองลงมา



" คิดถึงนะมินจุนอ่า... "

เสียงกระซิบสุดท้ายดังขึ้นข้างใบหู พร้อมกับกระเป๋าที่อยู่ในมือก็โดนดึงกลับไปแบบไม่รูัตัว

พอดึงสติกลับมาได้ก็อยากจะร้องออกมาดังๆ! 
ไอ้บ้าแทคยอน!!! ไอ้...


ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นเล็กปลิวตกอยู่บนพื้น ยกมือขึ้นเสยผมถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย 
แต่ก็เดินไปหยิบขึ้นมา




'ไว้เจอกันใหม่นะครับที่รัก'




.
.
.



มินจุนสะบัดศีรษะไปมาเร็วๆเพื่อไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมอง ฮึ่ย! ตามมาหลอกหลอนไม่จบไม่สิ้น ! 

โว้ยยยย กระเป๋าตัง!!
มินจุนทิ้งตังลงนอนแผ่บนโซฟาตัวแคบ ขยี้ผมตัวเองจนฟูฟ่อง คิดไม่ออกว่าจะต้องไปเอาคืนยังไง 

ก๊อกๆ 

เสียงเคาะประตูทำให้มินจุนต้องดึงตัวเองบุกขึ้นมานั่ง เหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังเล็กน้อย ก่อจะเดินออกไปเปิด เวลานี้ไท่ค่อยมีใครมาหรอกนอกจาก...

" ฮัลโหล สวัสดีเพื่อนรักกกกก " 
เสียงแหลมเล็กเอ่ยทักมาก่อนที่ประตูตะเปิดออกหมดซะอีก มินจุนถอนหายใจก่อนจะเดินนำเข้ามาในห้องก่อน โจควอนปิดประตูพร้อมกับล็อคห้องให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ที่ประจำ 

" เป็นอะไร " 
โจควอนเอ่ยทักเมื่อเห็นท่าทางหมดอาลัยตายอยากของมินจุน จมูกโด่งพ่นลมหายใจพรืด นั่นยิ่งทำให้โจควอนต้องขยับเข้าไปใกล้เพื่อนตัวเองมากยิ่งขึ้น มีเรื่องอะไรที่ทำให้มินจุนเป็นกังวลขนาดนั้น 

" กระเป๋าตังหาย " เพื่อนตัวเล็กอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ 

" แค่กระเป๋าตังหายนี่เครียดขนาดนั้นเลยเรอะ เอาน่า...เงินน่ะ หาใหม่ได้ "
" ไม่ได้เครียดเรื่องเงิน! ในกระเป๋าตังนั่นมีการ์ดใส่ข้อมูลของจุนโฮอยู่! " 

" ห๊าาาาาา!! ไม่จริงงง! " 
ควอนอ้าปากค้างตาโต ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงข้างๆ 

" จริง.. " 
มินจุนตอบกลับเสียงอ่อย.. 
ให้ตายเถอะ เรื่องสำคัญแบบนี้พลาดได้ไงนะ

" หายที่ไหน.. "
หน้าตาตื่นๆของควอนแสดงออกอย่างชัดเจน ก็ความปลอดภัยของจุนโฮสำคัญที่สุด หายไปแบบนี้แย่แน่ๆไม่ว่ามันจะหายไปอยู่ที่ไหนก็เถอะ

" หายไปตอนเจอ.. แทคยอน "

" เจอแทคยอน!!!! " 
คราวนี้โตควอนหน้าเสียเข้าไปมากกว่าเดิม หายที่ไหนไม่หาย หายไปตอนเจอศัตรูที่เอาจุนโฮเข้าไปฝากไว้ซะอีก ตายแน่ๆ ถ้าแทคยอนรู้ว่าจุนโฮเป็นสายลับละก็... ไม่อยากจะเดาเลย

ควอนนั่งนิ่งพลางคิดหาทางแก้ไขยังไงก็ต้องเอากระเป๋าตังกลับมาให้ได้ ก่อนที่ความจะแตก

มินจุนเองก็หันมาสงบสติอารมณ์เลิกโวยวาย พลางคิดว่าตัวเองจะติดต่อกับวายร้ายคนนี้ได้ยังไง เบอร์อะไรก็ไม่มีซักอย่าง 

แต่เอ้ะ.. ตอนนี้เหมือนว่าจะเคย..


.
.
.


" มีคนติดอยู่ข้างในครับ!! " 
ประโยคแรกที่ได้ยินเมื่อก้าวลงจากรถมายังที่เกิดเหตุวาวเพลิง มินจุนเบิกตากว้างวิ่งนำเข้าไปในตัวตึกทันที 
พร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆที่พากันวิ่งตามเข้ามา 
มือบางยกขึ้นปิดจมูก ควันไฟโขมงทำให้มินจุนรู้สึกแสบตา แต่ดวงตาเรียวก็พยายามสอดส่ายหาทั้งคนที่ติดอยู่ข้างใน 
รวมถึงตัวต้นเหตุการวางเพลิงครั้งนี้ 

หรี่ตาลงพยายามมองหาตัวต้นเหตุ พร้อมกับคอยเปิดทางให้คนที่วิ่งกรูกันหนีตาย 
มินจุนสาวเท้าขึ้นไปยังชั้นสิบสองที่ได้รับรายงานมาว่าเป็นชั้นที่มีการวางเพลิง 

แค่ขึ้นมาให้ถึงชั้นนี้ก็แทบตายแล้ว... 
มือเรียวพังประตูออกทุกห้องเพื่อตรวจหาไอ่จอมวายร้ายทั้งๆที่ควันสีขาวลอยบังทัศนวิสัยจนแทบไม่เห็นอะไร

เคร้งงง~! 
เสียงเหมือนมีใครกำลังโยนอะไรบางอย่างทำให้มินจุนรีบวิ่งไปที่ต้นเสียงตรงหัวบันไดทางขึ้น

ฮวางชานซอง.. ไอ่วายร้ายหน้าหล่อที่กำลังยืนแตะถังน้ำมันลงไปชั้นข้างล่างอย่างไม่ใยดี... 
ดวงตาเรียวยาวดูน่ากลัวหันมามอง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงทักทายแล้วแตะถังน้ำมันถังสุดท้ายลงชั้นล่างไป


มินจุนจ้องเขม็งก้าวพรวดเข้าไปหา แต่ชานซองกลับหันหลังกลับวิ่งขึ้นไปอีกชั้น ขาเรียววิ่งตามอย่างไม่ยอมแพ้ 
ก้าวข้ามบันไดทีละหลายๆขั้น เสียงฝีเท้าดังอยู่ไม่ไกล ถึงจะหอบเหนื่อนสำลักควันขนาดไหนแต่ขาทั้งสองข้างก็ไม่ยอมหยุด

วิ่งมาจนถึงชั้นบนสุด มือบางผลักประตูดาดฟ้าออกอย่างแรง พลางกวาดสายตามองหาตัววายร้ายที่เขาวิ่งตาม แต่กลับไม่เจอ... 

หายไปไหนวะ!!!

มินจุนกำมือแน่นหอบหนักๆ พยายามสูดอากาศเข้าปอดถี่ๆ 

" ไง " 
น้ำเสียงกวนๆที่คุ้นเคยทำเอามินจุนตัวแข็งท่ือ... ไอ้บ้านี่อีกแล้ว... 

แล้วชานซองไปไหน.. หายตัวได้รึไงว้ะ! ก็เห็นยังวิ่งมาทางนี้อยู่เลย!! 
เลือกที่จะหันซ้ายหันขวามองหาคนที่วิ่งตามมาเมื่อกี้ 

" เห้~ คุณ.. ผมยืนอยู่ตรงหน้าคุณนะ.. มองหาอะไร "​
คนตัวเล็กกว่าหันมาค้อนมองด้วยอารมณ์โกรธ เจอไอ่พวกบ้านี่ทีไรเป็นต้องพินาศทุกที!

แทคยอนโบกมือไปมาเรียกร้องความสนใจ หลายครั้งที่ยืนคุยกันโต้งๆแบบนี้ แต่ก็จับไม่ได้ซักที.. 
เพราะอะไรละ.. ดูหุ่นพวกมันซะก่อน.. 

" ไม่สงสารคนที่เขาไม่รู้เรื่องด้วยรึไง.. ทำแบบนี้ "​
ถามออกไปนิ่งๆ จ้องหน้าแทคยอนอย่างเอาเรื่อง แต่มีหรือที่อีกคนจะไม่จ้องกลับ มองลึกเข้าไปในเรียวตาสวยพลางยกยิ้มขึ้นมา

" คุณคงรู้จักคำว่าหน้าที่นะมินจุน " 
ตอบลอยหน้าลอยตาก่อนจะยื่นเศษกระดาษบางอย่างให้ 
" อะไร.. " มินจุนมองคนตรงหน้าแบบกล้าๆกลัว 
" ผมต้องไปแล้ว ครั้งนี้เรามีเวลาดด้วยกันน้อยจัง.. "

แทคยอนยื่นกระดาษแผ่นเล็กเข้าหามากกว่าเดิม 
" ผมอยากเจอคุณให้นานกว่านี้แล้วก็ไม่ใช่ในสภานการณ์ที่ผมเป็นผู้ร้ายแบบนี้ด้วย.. "
ดวงตาคมมองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์เว้าวอนแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน.. มือบางยังระแวงที่จะยื่นมือออกไปรับ

" แทคยอน! ต้องไปแล้ว! " 
เสียงใครซักคนที่จำรางๆได้ว่าเป็นชานซองตะโกนขึ้นมาจากในตึก คนตัวศูงขมวดคิ้วเข้าหากันพลางถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่และก้มลงวางเศษกระดาษแผ่นเล็กไว้ตรงหน้า
" วางไว้ตรงนี้นะ.. "

มินจุนอยากจะรั้งตัวแทคยอนเอาไว้ แล้วใส่กุญแจมือส่งเข้าตารางซะให้เรื่องทุกอย่างจบไปซักที เหนื่อยที่จะต้องวิ่งตาม แต่ก็ทำไม่ได้ แทคยอนกับชานซองเก่งเกินไป.. 
นึกโมโหตัวเองอยู่บ่อยๆที่มีโอกาสยืนต่อหน้าอยู่แทบทุกครั้งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้


ร่างโปร่งก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กที่วางอยู่บนพื้น ก่อนที่ลมจะพัดมันปลิวหายไป มินจุนก้มลงหยิบมันขึ้นมา ตัวเลขสิบหลักทำให้ติ้วเรียวค่อยๆเลิกขึ้น

"ทิ้งเบอร์ไว้ให้เนี่ยนะ..." 


.
.
.




มินจุนกระเด้งตัวขึ้นจากโซฟา รีบวิ่งเข้าไปค้นในห้องนอนของตัวเองทันที ตอนนั้นเก็บไว้ไหนวะ คงไม่ได้ทิ้งไปแล้วหรอกนะ... 

โจควอนวิ่งตามมินจุนเข้ามาในห้องอย่างงงๆ เห็นเพื่อนตัวเองกำลังค้นนู่นค้นนี้ก็ได้แต่เกาหัวตัวเอง ก่อนจะเอ่ยปากถาม

" หาอะไรน่ะ ช่วยหามั้ย "
" กระดาษแผ่นเล็กๆ " 
มินจุนตอบสั้นๆ มือเรียวคว่ำถังขยะที่มีแต่เศษกระดาษเต็มไปหมดลงบนพื้นห้อง
แต่เรื่องมันก็นานมาแล้ว...ไม่น่าจะอยู่ในถังขยะนะ 

โจควอนมองเพื่อนสนิทที่ยืนพึมพำอยู่คนเดียวโดยที่ไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะเขาไม่รู้ว่ากระดาษแผ่นนั้นหน้าตาเป็นไง เขียนอะไรเอาไว้ 

" ทำไมไม่ลองค้นกระเป๋า ตู้ ลิ้นชักอะไรแบบนี้ดูล่ะ " 
เอ่ยเสนอไปก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม มินจุนขมวดคิ้วแน่น 

" ฉันไม่น่าจะเก็บไว้ในกระเป๋านะ " 
ปากพูดแบบนั้นแต่มือก็เริ่มค้นตามที่โจควอนบอก กระเป๋ากับตู้ไม่มี ถ้าในลิ้นชักไม่มีก็คง...

เจอแล้ว! 

มินจุนคว้ากระดาษแผ่นเล็กมาถือไว้ในมือ 
ต้องโทรจริงๆสินะ.. 

" เห้ยย เบอร์โทรเลยหรอ! "​
" มันไม่ใช่เบอร์หมอนั้นจริงๆหรอก คงไม่โง่ทิ้งเบอร์ไว้ให้สาวถึงรังตัวเองหรอก แต่ยังไงก็ต้องลองโทร.. "



--------------




" ช้าหน่อยได่ไหม.."
มือเรียวเอื้อมไปกระตุกชายเสื้อของชานซองเบาๆ กลีบปากอิ่มสีหวานแดงช้ำจากรสจูบเล็กน้อยเม้มเข้าหากันเพราะความกลัว.. 

พามาที่ไหนก็ไม่รู้ เดินก็ลำบากแล้ว.. ยังจะเดินเร็วอีกเดินตามไม่ทัน..
ความจริงคนตัวสูงไม่ได้เดินเร็วหรอก แต่เพราะสะโพกของคนตัวเล็กที่ระบบไปหมดจนแทบจะอยากลงไปคลานกับพื้น 

" เดินช้าชะมัด.. "​
บ่นเสียงนิ่งออกมาพลางชะลอความเร็วลงเล็กน้อย.. เล็กน้อยเท่านั้นแหละ.. จุนโฮก็ยังเดินตามไม่ทันอยู่ดี

ผู้คนมากมายขวักไขว่ในตึกร้างแห่งหนึ่ง ตึกร้างที่ไม่ควรจะมีคนอยู่.. แต่ตอนนี้กลับมีชายฉกรรจ์ เดินชนไหล่กันไปมาทำเอาจุนโฮหน้านิ่ว 

บ่อน.. บ่อนขนาดใหญ่..
ไม่รู้ว่าพี่มินจุนรู้รึยังว่ามีบ่อนใหญ่ขนาดนี้อยู่ใจกลางเมือง
ดวงตาเรียวชาวสอดส่องไปทั่วพลางเก็บรายละเอียด ถึงแม้ว่าสติที่มีค่อนข้างจะเลือนลางเต็มที

บึก..!
จุนโฮเซไปตามแรงกระแทกเพราะจำนวนคน เซไปหาแผ่นหลังแกร่งของคนตัวโต

" ก็รู้ว่าไม่ไหวก็ยังจะตามมาอีก "​
ร่างสูงหันมาดุเสียงเข้ม ก่อนจะสาวเท้ายาวๆหนี จุนโฮเบิกตากว้างรีบฝืนตัวเองเดินตามไป ก่อนที่จะโดนคนพวกนี้เหยียบตาย..

ไอ่คนใจร้ายเอ้ย!!
ถ้าให้อยู่บ้านเฉยๆมีหวังงานไม่คืบหน้าแน่ ถึงต้องยอมลากสังขารแย่ๆของตัวเองตามมา 
ชานซองอยู่ในสูทดำ เสยผมเปิดหน้าผากขึ้นจนหมด สายตาคมดุดันกวาดตาไปทั่ว หลายคนที่ต้องยอมหลบให้อย่างเกรงๆ และหลายคนยกมือไหว้..

ชานซองในลุคแบบนี้ น่ากลัวไม่น้อยเลย..

แผ่นหลังกว้างห่างออกไปเรื่อยๆทำให้จุนโฮต้องรีบก้าวตามเร็วๆ แต่ก็ยังตามไม่ทันอยู่ดี 

" ชานซองรอด้วย " 
เสียงหวานแหบตะโกนเรียก แต่เหมือนว่าคนตัวสูงจะไม่ได้ยิน เสียงในบ่อนนี่ก็ดังอย่างกับอะไรดี จุนโฮพยายามสอดแทรกตัวผ่านผู้คนเพื่อที่จะตามร่างสูงให้ทัน 

เดินนำลิ่วโดยไม่หันมามองจุนโฮเลยแม้แต่น้อย ร่างเล็กกัดฟันแน่น แทบจะทนกันความเจ็บระบมของสะโพกไม่ไหวอยู่แล้วนะ... 

จุนโฮจ้องแผ่นหลังกว้างเขม็ง กลัวจะหลง... ถ้าหลงเขาต้องตายแน่ๆ 

ด้วยความเร่งรีบและไม่ได้มองทาง ทำให้จุนโฮเดินชนกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ร่างเล็กเซออกนอกเส้นทางเผลอละสายตาออกจากแผ่นหลังกว้าง แค่พริบตาเดียวชานซองก็หายไปซะแล้ว 

จุนโฮก้มศีรษะลงเป็นเชิงขอโทษ โชคดีที่ชายคนนั้นไม่เอาเรื่อง ขาเรียวก้าวเดินต่อไปทางที่เขาเห็นแผ่นหลังกว้างเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงทางแยก หันซ้ายหันขวาด้วยความสับสน ไปทางไหนดีล่ะทีนี้... 

เสียงสีและเสียงดังอึกทึกทำให้ร่างเล็กน้องเดินหลบมุม พยายามยืดตัวมองหาชานซอง
ไม่น่าจะหายาก.. สูงเด่นแบบนั้น.. 
แต่ยิ่งหาเท่าไรก็หาไม่เจอ เสียงโหวกเหวกโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์ทำเอาจุนโฮต้องก้มหน้าตั้งสติ สายตาพร่ามัวไปหมด

" นายจะใจร้ายเกินไปแล้ว.. " 
จู่ๆก็คิดถึงมินจุนเอาดื้อๆ ไม่รู้ว่างานนี้มันจะยากไปรึป่าว รู้สึกว่าตัวเองไม่แข้มแข็งพอไม่เหมาะกับงานแบบนี้เลย.. 
จะหาที่อยู่นั้นได้ยังไง..

พ่นลมหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ 
ภาพของพี่น้องที่ล้มตายไปต่อหน้าต่อตาแวบเข้ามาในสมอง เสียงร้องโอดครวญน่ากลัวนั้นยังจำมันได้ดี
ไม่ได้สิจุนโฮ.. อุส่ามาได้ถึงตรงนี้แล้ว..

คนตัวเล็กสลัดความคิดออกไปให้หมด ก่อนจะเริ่มใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ 
ตัดสินใจเดินเข้าในทางเดิน ยาวลึกเข้าไป.. 
ที่นี่อาจจะเกี่ยวกับคนที่ชื่อปาร์คจินยองก็ได้..

เสียงดังของผู้คนเริ่มเบาลงเรื่อยๆ จุนโฮกวาดสายตามองรอบๆด้วยความสงสัย มันเป็นทางเดินไปห้องอะไรวะ... 

แผ่นหลังบางแนบสนิทกับกำแพง ค่อยๆเดินเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเรียวหรี่ลงเมื่อเห็นประตูห้องห้องหนึ่ง 

มันจะมีอะไรเกี่ยวข้องจริงหรอ..
เสียงดวงดูแล้วกันจุนโฮ อยากน้อยอาจจะได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นบ้าง...
พยายามเดินให้เสียงฝีเท้ากระทบพื้นให้น้อยที่สุดจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าประตูสีแดงเข้ม.. 
มือเรียวค่อยๆยื่นออกไปแตะกับลูกบิดประตูที่เย็นเฉียบ..


ปัง!!!

ไม่ทันที่จะได้เปิดประตูออก ก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับเสียงปืนที่ดังมาจากทางเดินเมื่อกี้.. 

ดวงตาเรียวเล็กพยายามหรี่มองกลับไป แสงไฟไหววูปจากปลายทางทำให้จุนโฮกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ดูเหมือนจะเกิดเรื่องซะแล้ว
จุนโฮหันกลับมามองลูกบิดตรงหน้า เผลอเลียริมฝีปากบางอย่างลืมตัว


ปัง!! 

เสียงกระสุนปืนนัดที่สองดังขึ้น เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทำให้จุนโฮผละมือออกพลางขยับตัวหนี ผู้คนพากันวิ่งหนีเข้ามาตามทางเดิน 
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก้อนเนื้อในอกเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม

คนตัวเล็กตัดสินใจที่จะเดินย้อนกลับไป พลางหลบแรงกระแทกของคนที่วิ่งสวนเข้ามา สาวเท้าเร็วขึ้นเมื่อได้ยินโวยวายและเสียงปืนดึงขึ้นอีกนัด

" ฉันบอกไว้ว่ายังไง!!! "​
เสียงตะหวาดดังไปทั่ว เลือดแดงสดนองเจิงเต็มพื้นจุนโฮเบิกตากล้างด้วยความตกใจ ชานซองยืนอยู่กลางซากศพจำนวนหนึ่ง...

ชายชุดดำคนหนึ่งถูกมือหนากระชากเข้ามาหาตัว ปลายกระบอกปืนกระบอกเดิมที่เคยเห็นในวันนั้นจ่อเข้าที่ขมับ

" พวกแกมันไม่ได้เรื่อง.. น่าสมเพศสิ้นดี.. " 
ร่างสูงกดเสียงต่ำกระซิบขู่จนจุนโฮเผลอถอยหนี จากประชากรที่ล้นหลามก่อนหน้าตอนนี้เหลือเพียงไม่ถึงครั้ง บางคนก็วิ่งหนีออกไป บางคนก็หลบอยู่ใต้โต๊ะ..

ปัง!!!
อีกครั้งที่คนตัวเล็กสะดุ้งจนตัวโยน หันไปมองที่อื่นแปปเดียวเอง..

ร่างไร้วิญญาณกระแทกลงกับพื้น กลิ่นคาวเลือดพุ่งกระจายไปทั่ว บรรยากาศเหมือนทุกอย่างถูกหยุดเวลา.. 

ชายชุดดำที่เหลือบืนนิ่งก้มหน้าไมมีแม้แต่เสียงของลมหายใจ..
ชานซองยืนนิ่งจ้องมองลูกน้องที่เหลือ ก่อนจะสบัดปลายกระบอกปืนใส่คนตรงหน้าจนหน้าหันเรียงคน

"​ จะไปทำอะไรก็ทำ.. " 
หันตัวหนีเหน็บกระบอกปืนเข้ากับหลังกางเกง เดินข้ามกองเลือดทิ้งตัวลงกับโซฟาสีแดงสดตรงมุมด้านใน คนตัวเล็กเหลือบมองไปรอบๆชายชุดดำเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะหิ้วร่างไร้ลมหายใจออกไปด้วย ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติราวกลับว่านี่เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเป็นประจำ 

บ้าไปแล้ว...

จุนโฮค่อยๆขยับตัวบ้าง สมองขาวโพลนตื้อตันไปหมด เมื่อกี้มันอะไร... 
รู้แต่ว่าตอนนี้ไม่กล้าเข้าใกล้ใครซักคน.. โดยเฉพาะชานซอง.. ถ้าแทคยอนไม่ห้ามให้ไม่ให้ฆ่าเขาเองละก็.. คงมีสภาพไม่ต่างจากเมื่อกี้แน่ๆ.. 

" อ้ะ.. " 
ในขณะที่กำลังเดินออกมาจากปากทางเดินก็มีมือหยาบแตะเข้าที่เอวบาง ร่างเล็กขยับตัวหนีอัตโนมัติหันไปจ้องต้นเหตุแทบจะทันที

" พึ่งมาหรอ.. ไม่เคยเห็นหน้าเลย " 
เสียงทักทายเอ่ยขึ้นท่ามกลางผู้คนที่เริ่มขวักไขว่เหมือนเดิม จุนโฮพยักหน้าให้น้อยๆก่อนจะเอี้ยวตัวหนีออก
" เดี๋ยวสิ คุยกันซักหน่อยจะเป็นไร.. " ข้อมือบางถูกรั้งไว้จากคนเดิม 
" ปล่อย.. " แกล้งพูดเสียงเข้ม ทั้งๆที่ในใจกลัวแทบบ้า..


ชายแปลกหน้ายิ้มกริ่มดึงกระชากคนตัวเล็กเข้าหาตัว มือหยาบแตะสัมผัสแก้มนุ่มแผ่วเบา จุนโฮเบิกตากว้างปัดมือออกอย่างขยะแขยง 

" ปล่อย! " 
พยายามสะบัดตัวออกจากอีกคนแรงๆ แต่เหมือนว่าแรงของเขาจะสู้คนตรงหน้าไม่ได้เลย 

" จุ๊ๆ...อย่าดุนักเลย " 
ชายแปลกหน้าส่ายศีรษะยิ้มๆเมื่อเห็นดวงตาเรียวเริ่มแข็งกร้าว 
มือบางบิดข้อมือแรงๆก่อนจะออกแรงผลักคนตรงหน้าออก ชายแปลกหน้าซวนเซเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะกำลังเมา จุนโฮรีบแกะมือปลาหมึกที่เกี่ยวเอวเขาอยู่ออก รีบพลิกตัวออกเดินทันที 

" อ้ะ! " 
ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อวงแขนของไอ้คนเดิมเกี่ยวรัดเอวเขาไว้แน่นจากทางด้านหลัง

" ปล่อยนะเว้ย! "
ขาเรียวถูกยกลอยขึ้นจากพื้น ทำให้จุนโฮใจหายวูบ 

" บอกให้ปล่อย!! " 
จุนโฮดิ้นพล่าน ตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นๆ แต่ไม่มีใครหันมาสนใจเลยซักนิด จุนโฮจิกเล็บลงบนท่อนแขนที่โอบรัดเอวของเขาอยู่แรงๆ

" ฤทธิ์เยอะนักนะ เดี๋ยวจะทำให้ร้องไม่ออกเลย " 
จุนโฮตัวสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ แผ่นหลังบางถูกดันให้ติดเสา จุนโฮพยายามดันหน้าของไอ้หื่นโรคจิตก่อนจะยกเท้าขึ้นยันเข้าไปที่หน้าท้อง 

จุนโฮหอบหนัก ดวงตาเรียวจ้องเขม็งไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ฮวางชานซอง...อยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่ต้น...เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างแต่กลับไม่มาช่วยเขาซักนิด! 

ดวงตาเรียวยาวจ้องมาที่คนตัวเล็กนิ่งๆ มือหยาบคู่นั้นกำลังไล้สะโพกอิ่มขึ้นไปหาเอวบางเรื่อยๆ 

" ไอ่..บ้าเอ้ย.. ปล่อยนะ!! "​
วันนี้มันวันอะไรกันแน่! ที่ทำไปทั้งหมดเหมือนจะไม่ได้อะไรกลับมาซักอย่าง! เหนื่อยร่างแทบแหลกยังจะต้องมาปัดไอ่ขี้เมานี่ออกจากตัวอีกหรอ! 

แล้วไอ่บ้าชานซองนั้นนั่งตาบอดอยู่รึไง!! ฮึ๊ยยย!!

จุนโฮดิ้นไปมาในวงแขน แรงค่อยๆอ่อนลงเหลือน้อยลทุกที เอาตัวรอดจากคนเมาไม่มีสติยังไม่ได้เลยจุนโฮ.. ทั้งๆที่เคยฝึกมาแล้ว.. ทุเรศชะมัด..

ร่างบางจ้องไปที่ใบหน้าคม เว้าวอนเป็นครั้งสุดท้าย.. 
อย่าปล่อยไว้แบบนี้ชานซอง.. ทำอะไรซักอย่างสิ..

สติทั้งหมดค่อยๆเลือนลาง ชานซองแค่นยิ้มก่อนจะเบือนหน้าหนีช้าๆ

นายมันใจร้ายที่สุดเลยชานซอง.. 
คนตัวเล็กหันมาใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มี ผลักอกคนตรงหน้าออกแต่ก็ไม่เป็นผล ปากหนาตรงหน้าตรงเข้ามาซุกไซร้เข้ากับซอกคอหอม..

" อ้ะ..!! ปล่อยนะ!! "​
เบิกตากว้างด้วยความตกใจ พยายามหาทางดิ้นหนี แต่เหมือนจะไม่มีทางไหนช่วยให้ออกจากเหตุการณ์บ้าๆนี้ได้เลย...
หยดน้ำใสๆค่อยๆเอ่อล้นออกมา จุนโฮสะกดเสียงร้องของตัวเองไว้ตัวสั่นเพราะความกลัว

ชายตรงหน้าไล้จูบขึ้นมาจนถึงสันกรามเล็กจนกระทั่ง.. 

" แกควรมีมารยาทและให้เกียติ์ที่นี้มากกว่านี้นะ ไอ่พวกเศษสวะ.. " 
แรงกระชากขากใครซักคนทำให้จุนโฮหลุดออกจากอ้อมแขนนั้น แขนเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกลวกๆก่อนจะเงยหน้ามองบุคคลปริศนา..

นั้นมัน.. 
ผู้ชายคนนั้น.. คนที่เข้ามาหาชานซองตอนเย็น..









------------

อัพช้าใช่ไหม? 5555 

อยากทวง,เร่งไรท์ ติดแท็ก #theKiller ในทวิตแล้วด่ามาได้ไม่ยั้งเลย คอยอ่านทุกข้อความทุกข้อเสนอ 55
หรือไม่สะใจ @dbdqb , @MmolradaA ฟอลมาทวงกันได้
ถ้าจะอ่านแล้วไม่เม้นก็ ติดแท๊ก #TheKiller ในทวิต
แล้วคอมเม้นสั้นๆมาหน่อยก็ได้นะคะคนเขียนจะได้ชื่นใจอุส่าจัดเต็ม ^^



ฮอลลล ยาวไหม 555555 
กว่าจะจบตอนนี้ได้ ถึงเราจะอัพฟิคช้าแต่ก็อัดแน่นไปด้วยตวาวยาวน้า (แถ) ถถถถถถ

◊ >SQWEEZ