[Fic GOT7] Caramel Love (BBam & JackBam)

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 Undesirable choice

Chapter 11 

Undesirable choice

“รูปชัดขนาดนี้ แก้ตัวยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อ ทำไมไม่ระวังตัวเลย ฮยองบอกกี่ครั้งแล้ว”

“ผมขอโทษ...ผมไม่คิดว่า...”

“ฮยองเคยเตือนแล้วใช่ไหม ไม่น่าปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวเลย ที่ยอมให้ไปเพราะคิดว่านายดูแลตัวเองได้ นายก็เป็นเด็กดีมาตลอดนี่แบมแบม ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แล้วทุกครั้งที่หายไปนี่คือไปหานายคนนี้ใช่ไหม นี่คบกันมานานขนาดไหนแล้ว รู้ทั้งรู้ ทำไมถึงยังกล้าทำ”

“พอได้แล้วน่าฮยอง แบมแบมจะร้องไห้อยู่แล้ว เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วจะพูดไปให้ได้อะไร ยังไงก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก”

“ฮยองผิดหวังมากนะแบม แล้วคนที่ไม่เคยมีข่าวอย่างนาย มาเจอข่าวใหญ่ตู้มเดียวแบบนี้มันจะรอดได้ยังไง ลำพังแค่เป็นข่าวว่าแอบไปเดทก็แย่พอแล้ว นี่ยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก ทั้งกอดทั้งหอมในที่สาธารณะแบบนี้มันมากเกินไปนะ บริษัทถึงขั้นยกเลิกสัญญานายได้เลยนะ ทำอะไรทำไมไม่คิด เอาเถอะ...ฮยองจะคิดซะว่าฮยองผิดเองที่ดูแลพวกนายไม่ดี ปัญหานี้มันมีทางแก้ทางเดียวเท่านั้น”

“กันต์ฮยอง...ผมขอโทษ...ฮึ่ก...”

“เลิกซะเดี๋ยวฮยองจะคุยกับบริษัทให้ แล้วเราจะจัดแถลงข่าว”

“ฮยอง!!! พูดอะไรบ้าๆ มาสั่งให้เขาเลิกกันง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย อยู่กับแบมแบมไปก่อนเดี๋ยวฉันมา และห้ามออกไปไหนเด็ดขาด เข้าใจไหม”

“ฮยองจะไปไหน” ปัง! กันต์ฮยองออกจากห้องไปแล้ว ผมจะทำยังไงดี ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย แต่อยู่ดีๆ จะมาสั่งให้ผมเลิกคบกับพี่แจบอมแบบนี้ได้ยังไงกัน ผมจะทำได้ยังไง มันไม่ต่างอะไรกับการสั่งให้ผมไปฆ่าตัวตายเลยนะ ยังไงผมก็ทำไม่ได้

“แจ็คสันนา...ฉันควรจะทำยังไงดี...”

“ใจเย็นๆ นะ มันต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้สิ” ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว ปวดหัวไปหมด ทำไมโลกแห่งความจริงมันถึงโหดร้ายแบบนี้ ผมอยากจะหนีไปให้ไกล อยากจะนอนหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมากอีก ยังมีอีกคนที่ผมเป็นห่วงและแคร์ความรู้สึกของเขามากกว่าใคร เจบีจะเป็นยังไงบ้าง จะรู้เรื่องรึยัง

คุณมี 1 ข้อความใหม่

From: Bummie

แบมเป็นยังไงบ้าง...พี่อยากไปหาแบมนะ พี่ควรจะทำยังไงดี...

ผมได้แต่กำโทรศัพท์ไว้แน่น น้ำตาค่อยๆ ไหลรินอย่างช้าๆ แบมก็อยากไปหาพี่บีเหลือเกิน แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง เรื่องงาน พวกเราก็จะคัมแบคอยู่วันมะรืนนี้แล้ว แถมเรื่องนี้ก็ยังมีผลกระทบต่อแจ็คสันด้วย พวกเราอาจถูกถอดออกจากรายการเพลง หรืออาจจะโดนแอนตี้ ผมไม่อยากให้แจ็คสันต้องมาเดือดร้อนเพราะผม

“ฉันขอโทษนะแจ็คสัน...ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน”

“ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้ ไม่ใช่ความผิดนายซะหน่อย ฉันสืบมาแล้ว รูปพวกนั้นมามาจากบล็อกของซาแซง แล้วมันถึงไปโผล่ตามเว็บข่าว เป็นเพราะซาแซงบ้าๆ นั่นต่างหาก พวกนี้คงเห็นว่าหาเรื่องผู้หญิงมาทำร้ายฉันไม่ได้ เลยหันไปเล่นงานนายแทน”

“ขอบใจมากนะแจ็คสันนา...”

“เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะให้ฉันไปช่วยใครล่ะ ว่าแต่ เล่าเรื่องนายคนนั้นให้ฉันฟังหน่อยสิ เพื่อฉันจะช่วยอะไรได้บ้าง”

“อื้ม”

.

.

.

“ขอโทษนะครับ วันนี้ร้านเราปิดชั่วคราว”

“ผมต้องการพบคุณเจบี มีเรื่องด่วนและสำคัญมาก นี่นามบัตรผม”

“เอ่อ...รบกวนรอด้านนอกสักครู่นะครับ”

“มาร์คฮยอง เอาไงดีฮะ”

“ใครอ่ะ”

“เหมือนจะเป็นผู้จัดการวงของแบมแบมนะ”

“งั้นก็ไปบอกเจบี ส่วนยองแจก็ไปเชิญคุณเขาเข้ามาข้างในร้านก่อน”

ผมเดินออกมาจากห้องอบขนมก็พบกับคุณ ‘กันต์’ ผู้จัดการวง เดอ เลจเจนท์ นั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยอยู่ที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน

“สวัสดีครับ ผมเจบีครับ”

“สวัสดีครับ คุณคงรู้แล้วว่าผมเป็นใครจากนามบัตร ผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ข่าวที่ออกมาวันนี้มีผลกระทบอย่างมากต่อ เดอ เลจเจนท์ ซึ่งกำลังจะคัมแบคในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้”

“ครับ ผมเข้าใจ ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะทำได้ ผมก็ยินดี”

“บริษัทเรามีกฎห้ามเกี่ยวกับการเดทและการคบหาของศิลปิน ซึ่งถ้าทำผิดกฎอาจมีผลถึงขั้นถูกยกเลิกสัญญา และนั่นหมายความว่าแบมแบมอาจจะไม่ได้เป็นไอดอลอีกต่อไป”

“ไม่ได้นะครับ นั่นเป็นความฝันของแบมแบม ให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่ายกเลิกสัญญากับแบมแบมเลยนะครับ ผมไม่อยากเป็นคนทำให้ความฝันของแบมแบมพังทลายลง”

“ผมจะเข้าไปเจรจากับทางต้นสังกัดให้ แต่ทางเราต้องจัดแถลงข่าวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณกับแบมแบม ด้วยรูปที่ออกมามันค่อนข้างชัดเจน ถ้าจะมีแต่ทางเราออกมาปฏิเสธคงไม่มีใครเชื่อ จึงอาจจะต้องรบกวนสัมภาษณ์คุณเพื่อยืนยันด้วย เพื่อที่แบมแบมจะสามารถก้าวเดินในวงการนี้ต่อไปได้ คุณคงรู้ว่าจะต้องทำยังไงนะครับ”

“ครับ ผมยอมทำทุกอย่าง ขอแค่ให้แบมแบมได้อยู่ในวงการต่อไป ผมจะเป็นฝ่ายถอยออกมาจากแบมแบมเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะ...ไม่ไปเจอแบมแบม จะไม่ติดต่อไปหาแบมแบมอีก...”

“ผมดีใจนะที่มีคนรักและยอมทำทุกอย่างเพื่อแบมแบมขนาดนี้ ก่อนจะหายไป จะโทรไปคุยกับแบมแบมก่อนก็ได้นะ เพราะตอนนี้แบมแบมคงต้องการกำลังใจ...จากคุณ...” คุณกันต์ออกจากร้านผมไปแล้ว นี่ผมจะไม่ได้คุยกับแบมแบมอีกแล้ว จะไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ไปกินข้าว ไปดูหนังด้วยกันอีกแล้วจริงๆ หรอ จะไม่มีร่างบางที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะมุมร้านมาอยู่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่เปิดร้านจนถึงเวลาปิดร้านอีกแล้วใช่ไหม ผมต้องอยู่ให้ได้สิ ก่อนหน้านี้ยังอยู่ตัวคนเดียวมาได้ตั้งนาน ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย

วันนี้ผมฝากมาร์คฮยอง จูเนียร์และยองแจปิดร้านให้ สองขาก้าวเดินออกไปตามทางอย่างเรื่อยเปื่อย ระหว่างทางผมก็พบกับร้านขายดอกไม้จึงทำให้ตัดสินใจซื้อดอกทานตะวันสีเหลืองสดดอกใหญ่มาหนึ่งดอกและออกเดินต่อ จุดหมายปลายทางของผมก็คือริมแม่น้ำฮันที่เดิม ที่ผมมักจะมาปลดปล่อยอารมณ์ร้ายๆ เก็บเกี่ยวความทรงดีๆ เพื่อเติมกำลังใจให้ชีวิตก้าวเดินต่อไปได้ เมื่อผมเดินมาถึง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เหมือนกับวันนั้นที่ผมมีร่างบางอยู่ข้างกาย วันที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ผมหย่อนตัวนั่งลงที่ขั้นบันไดที่เราเคยนั่งด้วยกันก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาและต่อสายหาแบมแบมเป็นครั้งสุดท้าย

“แบมแบมมา...”

‘พี่บี...พี่บีจริงๆ ด้วย ฮือออ...’

“เป็นยังไงบ้าง...”

‘แบมอยากไปหาพี่บี อยากไปเจอพี่บี แต่โดนสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหน’

“อยู่ในหอน่ะดีแล้ว วันนี้ที่ร้านก็มีนักข่าวเต็มเลย”

‘แล้วพี่บีไม่เป็นไรใช่ไหม นักข่าวพูดอะไรไม่ดีใส่พี่บีรึเปล่า’

“พี่ไม่ได้ออกไปเจอหรอก มาร์คฮยองจัดการให้น่ะ แล้วนี่ได้ทานอะไรบ้างรึป่าว ต้องทานเยอะๆ นะรู้ไหม ร้องไห้จนตาบวมรึเปล่า ระวังจะไม่หล่อนะ แล้วก็พักผ่อนให้เยอะๆ พี่รู้ว่าถ้าบอกว่าไม่ต้องคิดมากคงจะทำไม่ได้ แต่ก็พยายามอย่าไปคิดนะ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะผ่านไป พี่ไม่อยู่ด้วยก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ ไม่สบายก็อย่าฝืน รีบหายากินถ้าไม่ไหวก็ไปหาหมอ อย่าดื้อนะรู้ไหม”

‘ทะ...ทำไมพี่บีพูดแบบนี้ล่ะ...พูดเหมือนพี่บีจะไม่อยู่กับแบมแล้วงั้นแหละ...’

“พี่ไม่ไปไหนหรอก พี่ก็จะอยู่ที่เดิม คอยดูความสำเร็จของแบมอยู่แบบนี้แหละ ยังไงแบมก็ต้องเดินต่อไป อย่ายอมแพ้นะ ข่าวแบบนี้กับคนในวงการมันเป็นของคู่กัน พี่อยากให้แบมรู้ว่า...ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะเป็นกำลังใจและคอยเอาใจช่วยแบมเสมอ ไม่ว่าแบมจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาและความทรงจำดีๆ ที่เราร่วมสร้างกันขึ้นมา พี่มีความสุขมาก แล้วก็ดีใจมากที่ได้มารู้จักกับแบม พี่ไม่เคยเสียใจเลยสักนิด ทุกวินาทีที่ได้ใช้ร่วมกับแบมมันมีคุณค่ามาก...”

‘ไม่เอา แบมไม่อยากฟังแล้ว พี่บีอย่าพูดแบบนี้สิ แบมรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ’

“ต่อจากนี้ปพี่ขอให้แบมประสบความสำเร็จ ทำความฝันของแบมให้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีกนะ พี่เชื่อว่าจะมีคนรักแบม มากมาย พี่ขอให้แบมมีความสุข เป็นแบมแบมที่น่ารักสดใสตลอดไปนะ น้ำตามันไม่เข้ากับแบมเลย เพราะงั้นอย่าร้องไห้เลยนะ รอยยิ้มมันเหมาะกับแบมมากกว่านะ”

‘พี่บีพูดอะไร แบมไม่เข้าใจ’ ให้ตายเถอะ พูดแค่นี้ผมก็จะสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว แค่นี้มันยังไม่ชัดพออีกหรอแบมแบม ผมไม่อยากพูดคำนั้นออกไปเลย ไม่อยากเลยจริงๆ ตอนนี้หัวใจผมเหมือนถูกใครสักคนบีบแน่นและขยำมันไว้ ทำไมมันถึงเจ็บปวดแบบนี้นะ แล้วยังเสียงสั่นเครือจากปลายสายอีก ผมจะพูดมันออกไปได้ยังไง แทนที่ผมจะได้ไปปลอบและให้กำลังใจร่างบาง แต่ผมกำลังจะเป็นคนทำให้ร่างบางต้องเสียน้ำตา ผมเอง ที่จะเป็นทำให้แบมแบมต้องเจ็บปวดและเสียใจ

“เราเลิกกันเถอะนะ...”

เราเลิกกันเถอะนะ...ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม คำๆ นั้นออกมาจากปากเจบี คนที่ผมรักหมดหัวใจจริงๆ หรอ ทำไม...ทำไมถึงทำแบบนี้ ผมยอมได้ทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งออกจากวงการ ขอเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างกับเจบี ผมยินดีที่จะเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ได้รับความรักจากคนพิเศษที่มีค่าที่สุดสำหรับผม ผมไม่ได้ต้องการชื่อเสียงเงินทอง หรือความรักมากมายจากใครทั้งนั้น

“ทะ...ทำไม...พี่บี...ฮึ่ก...ถึงพูดแบบนี้...ฮึ่ก...ทำไม...ถึงพูดคำนั้นออกมา”

‘…’

“มันเป็นคำที่...แบมไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้...แบมไม่...ฮึ่ก...ไม่คิดว่าพี่บีจะเป็นคนพูดมันออกมา...ฮือออ...พี่บีรู้ไหม...ว่าตอนนี้...แบม...ต้องการกำลังใจ...ฮึ่ก....จากพี่บีมากแค่ไหน...ทำไม...พี่บีถึงทำแบบนี้”

‘…’ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ พูดอะไรสักอย่างสิอิมแจอบม อะไรก็ได้...ได้ทั้งนั้น...อย่าเงียบไปแบบนี้ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคำนี้จะออกมาจากปากของเจบี หัวใจผมแตกเป็นเสี่ยงๆ ไหนว่าจะอยู่เคียงข้างกัน ไหนว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง แล้วทำไมถึงพูดมันออกมา ผมอยากจะไปตะโกนใส่หน้าเขาเหลือเกิน ไหนว่าที่ผ่านมามีความสุขมากไง ไหนเคยบอกว่าเราเป็นคนพิเศษไง แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮือออออ

“ได้...ถ้าพี่บีต้องการแบบนั้น...แบมก็จะยอมรับการตัดสินใจของพี่บี...” ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้วครับ มือไม้มันไร้เรี่ยวแรงไปหมด ผมร้องไห้หนักมากจนแทบจะหมดสติไปเสียตรงนั้นเลย ดีที่แจ็คสันมาช่วยประคองผมและพาเข้าไปพักในห้องนอน ขอบคุณนะแจ็คสัน อย่างน้อยนายก็ยังไม่ทิ้งฉันไปไหน

ได้...ถ้าพี่บีต้องการแบบนั้น...แบมก็จะยอมรับการตัดสินใจของพี่บี...

“พีรักแบมมากนะ...” สายตัดไปแล้ว ประโยคสุดท้ายของผมอีกฝ่ายคงจะไม่ได้ยิน เข้าใจผิดแล้วล่ะแบมแบม ผมไม่เคยต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราจบลงแบบนี้เลย ไม่เคยแม้แต่จะคิด ที่ผมตัดสินใจแบบนี้ก็เพื่อแบมแบมเอง อีกไม่นานแบมแบมก็คงจะลืมผมได้ สังคมของแบมแบมมีผู้คนเข้าหามากมาย อาจจะได้พบเจอกับคนที่ดีพร้อมกว่าผม ผมก็ยินดีที่จะเห็นแบมแบมมีชีวิตที่ดีขึ้น แค่อยากให้รู้ไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อิมแจบอมคนนี้ก็จะไม่มีวันลืมแบมแบม คนที่ผมรักสุดหัวใจ

แบมแบมเปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ที่คอยส่องสว่างและทำให้ดอกทานตะวันอย่างผมมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ผมจึงยอมไม่ได้ถ้าดวงอาทิตย์จะต้องดับไป เพราะถ้าดวงอาทิตย์ดับลงดอกทานตะวันอย่างผมก็คงไม่สามารถที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ สู้ให้ดวงอาทิตย์คอยส่องแสงเจิดจ้าอยู่กลางท้องฟ้าต่อไป และผมก็เป็นเพียงดอกทานตะวันเล็กๆ ที่คอยติดตามและรับแสงอยู่ห่างๆ ดีกว่า

To:BabyBam

I’ll be your Sunflower…Forever…My Sunshine

.

.

.

TBC.

มาต่อให้เหมือนเดิมค่ะ เรื่องราวมันช่างอึดอัดจริงๆ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ :)

#FicCRM

O W E N TM.