คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 Secret does not exist
Chapter 10
Secret does not exist
หนังจบแล้วครับ
สนุกมากๆ เลย ไม่ผิดหวัง ถ้าไม่ได้ดูคงเสียดายแย่ ตอนนี้ก็ตีสามกว่าแล้ว พี่แจบอมยืนยันที่จะไปส่งผม
และยังกำชับอีกว่ายังไงคราวนี้ก็ต้องส่งถึงหน้าประตูห้องให้ได้
แต่ผมก็ไม่จำเป็นจะต้องปิดบังอะไรอีกต่อไปแล้ว ก็ในเมื่อพี่แจบอมรู้แล้วว่าผมคือ ‘แบมแบม’ เราเดินจูงมือกันและพูดคุยกันไปตลอดทาง
ผมไม่เคยรู้สึกสบายใจ และมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย ทางเดินที่มีแค่เราสองคน
เดินจูงมืออยู่เคียงข้างกัน เหมือนโลกนี้มีแค่เราสองคน
“คิดอะไรอยู่ หื้ม
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว”
“ก็คิดว่า...เราได้เดินจูงมือกันแบบนี้
รู้สึกดีจังเลย”
“ถ้าแบมไม่เบื่อพี่ซะก่อน พี่ก็จะเดินจูงมือ
จะกอด จะหอมแบมไปแบบนี้แหละ”
“ฮึ่ย! จะมาหอมอะไรตอนนี้เล่า” ก็พี่แจบอมน่ะสิครับ พูดไม่พูดเปล่า
เลื่อนมือมาโอบไหล่แถมยังจะขโมยหอมแก้มผมอีก เดินอยู่ในที่สาธารณะแท้ๆ
“ถึงแล้ว นี่ไงหอพักของแบม”
“แล้วแบมอยู่คนเดียวหรอ”
“เปล่า อยู่กับแจ็คสัน”
“แจ็คสัน? แค่สองคน???”
“พี่บีหึงหรอ ก็แบมกับแจ็คสันเป็นเพื่อนร่วมวงกันจะให้แบมไปอยู่กับใครล่ะ”
พองแก้มแล้วหันหน้าหนีอีก ตั้งแต่รู้จักกันมาก็เพิ่งเคยเจอโหมดงอนของเจบีเนี่ยแหละครับ
ก็ปกติคนงอนจะเป็นผมนี่นา แก้มน่าหยิกชะมัดเลย
“ไม่ต้องมาทำงอนเลย แบมไม่ง้อนะ”
“โธ่ ง้อพี่หน่อยก็ไม่ได้หรอ แบมอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ มีพี่เมเนเจอร์อยู่กับพวกเราด้วยครับ
พี่บีไม่ต้องห่วงนะ”
“อ่อ งั้นก็ค่อยยังชั่ว”
“เราขึ้นไปข้างบนกัน พี่บีจะได้แน่ใจว่าแบมถึงห้องปลอดภัยครบสามสิบสองแล้ว”
“โถ่ แบมอ่ะ ก็คนเขาเป็นห่วงนี่”
.
.
.
“ห้องนี้แหละครับ พี่บีก็กลับดีๆ นะ
อย่าลืมดู เดอะโชว์ โชว์แชมป์เปี้ยน เอ็มเคาท์ดาวน์ มิวสิคแบงค์ มิวสิคคอร์
แล้วก็อินกิกาโยด้วยนะ”
“คร้าบ~”
“ไว้แบมจะหาเวลาส่งข้อความไปหานะ”
“ตั้งใจทำงานเถอะ
แค่ได้เห็นหน้าแบมตามรายการเพลงพี่ก็หายคิดถึงแล้ว”
“โห ขี้โกงอ่ะ แบมก็อยากเห็นหน้าพี่บีบ้างเหมือนกันนี่นา”
“เอาน่า ไว้แบมว่างก็ค่อยแวะไปหาพี่ก็ได้
พี่ก็อยู่ที่เดิม ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ ฝันดีนะครับ”
“โอเค พี่บีก็เหมือนกัน ฝันดีนะครับ”
ผมกะจะยืนรอส่งเจบีจนลับสายตา แต่อีกฝ่ายกลับบอกให้ผมเข้าห้องก่อนถึงจะยอมกลับ
ผมก็เลยต้องสอดคีย์การ์ดและเดินเข้าห้องมา
“กะ...กันต์ฮยอง...ทะ...ทำไมฮยองยังไม่นอนอีกครับ”
“ฮยองควรเป็นฝ่ายถามมากกว่า
ว่าทำไมถึงกลับเอาป่านนี้ แล้วเมื่อกี้ยืนคุยกับใครอยู่หน้าห้อง”
“เอ่อ...คือ...เพื่อนน่ะครับ”
“ก็โตๆ กันแล้วนะ กฎของบริษัทก็รู้อยู่
ฮยองจะไม่พูดอะไรมาก ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะแบมแบม
อย่าลืมสิว่ากว่าจะมายืนอยู่จุดนี้ได้ กว่าจะมีวันนี้ได้ ต้องผ่านอะไรมาบ้าง
คงไม่อยากให้ทุกอย่างต้องพังหรือจบลงเพียงแค่คนคนเดียวหรอกนะ มันไม่คุ้มเลย
จะทำอะไรก็คิดให้มันดีๆ ฮยองพูดได้แค่นี้แหละ รีบไปอาบน้ำแล้วก็นอนซะ” กันต์ฮยองตบบ่าผมเบาๆ
ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
ผมรู้...รู้ดีทุกอย่าง...ว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ผมต้องผ่านอะไรมามากมาย
ผมรู้ว่าบริษัทไม่อนุญาตให้ศิลปินออกเดทหรือคบหาใครในทางชู้สาว แต่พี่แจบอมมีค่ามาก
พี่แจบอมไม่ใช่แค่คนคนเดียวอย่างที่กันต์ฮยองพูด
แต่เขาเป็นเหมือนส่วนที่ขาดหายไปของชีวิตผม
บางทีถ้าต้องแลกชีวิตในวันนี้ของผมกับการที่ได้มีเขาอยู่ข้างๆ ผมก็ยอม
ผมยอมเป็นคนธรรมดาที่ได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่จากพี่แจบอม
อาจจะมีความสุขเสียกว่าการเป็นไอดอลที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็ได้
ผมได้แต่นั่งมองเจ้าดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่และกล่องขนมสุดพิเศษที่มีกล่องเดียวในโลก
พลันใบหน้าของเจ้าของมันก็ปรากฏขึ้นมาในหัว ทำให้ผมคลี่ยิ้มออกมากบางๆ
วันนี้ผมมีความสุขที่สุด
อยู่กับความสุขตอนนี้ดีกว่าอย่าเพิ่งคิดมากจนทำลายความรู้สึกดีๆ ในวันนี้เลย
“เฮ้อ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
อย่าเพิ่งกังวลไปน่าแบมแบม อยู่กับปัจจุบันดีที่สุด”
.
.
.
“งานเข้าแล้วไง แบมแบมเอ้ย”
“อะไร ไหนเอามาดูซิ”
“มะ...ไม่มีอะไรสักหน่อยฮยอง ไม่มี๊ ไม่มี
จริงๆ”
“แจ็คสันหวัง!!! ส่งไอแพดมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ขอโทษนะแบมแบม ฉันไม่รู้จะช่วยยังไงจริงๆ”
“เป็นเรื่องจนได้ รูปชัดเจนขนาดนี้
จะทำยังไงล่ะทีนี้” ผมเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนก็เจอแจ็คสันกับกันต์ฮยองนั่งหน้าเครียดจ้องไอแพดกันอยู่
ทำอะไรกันอยู่นะ ทำไมถึงดูเครียดขนาดนั้น
“มอร์นิ่งครับ”
“มานั่งนี่เลย เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
ท่าทางจะไม่ค่อยดีแล้ว ทำไมวันนี้กันต์ฮยองถึงดูน่ากลัวเป็นพิเศษ แจ็คสันก็นิ่งแปลกๆ
หรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อวาน
.
.
.
“เจบีฮยอง!!!”
“เป็นอะไร
แล้วทำไมต้องวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาแบบนี้ ลูกค้าก็เยอะ ปล่อยให้จูเนียร์รับออเดอร์คนเดียวได้ยังไง”
“หยุดเลยครับ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น
แล้วดูนี่ซะ” ยองแจส่งโทรศัพท์มือถือมาให้ผม และสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็คือข่าวบนอินเตอร์เนตที่มีรูปผมกับแบมแบมหราอยู่ในข่าวนั่น
ทั้งรูปป้อนอาหารกัน จูงมือกัน หอมแก้มกัน รูปในโรงหนัง
และรูปที่หน้าตึกหอพักของแบมแบม บางรูปก็เห็นไม่ค่อยชัด
แต่รูปส่วนใหญ่ก็เห็นใบหน้าของเราทั้งคู่อย่างชัดเจน นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง
แล้วผมควรจะทำยังไงดี ใช่ แล้วป่านนี้แบมแบมจะเป็นยังไง ผมควรจะไปหา ไม่สิ
ถ้าผมโผล่ไป ปัญหาจะยิ่งบานปลายไปกันใหญ่ ผมควรทำยังไงดี
“ตอนนี้ชื่อแบมแบมติดอันดับหนึ่งตามเว็บค้นหาต่างๆ
ชื่อฮยองเอง กับชื่อร้านก็ติดท็อปเทนเลยนะครับ ฮยองจะทำยังไงต่อไป”
“ไม่รู้...”
“ใจเย็นๆ นะฮะ ทุกปัญหามีทางแก้ ยูคยอมก็เคยเป็นข่าวแบบนี้มาแล้ว
ตอนนั้นผมเองก็เกือบจะถอดใจ ถ้าไม่ได้ความมั่นคงของยูคยอมเราคงไม่มีทุกวันนี้
ฮยองสู้ๆ นะฮะ ยังไงพวกเราก็จะอยู่เคียงข้างฮยองเสมอ”
“เจบีฮยองครับ...” แล้วจูเนียร์ก็โผล่เข้ามาให้ห้องอบขนมด้วยสีหน้าแตกตื่นด้วยอีกคน
จะมีเรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้
ทำไมผมถึงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นแบบนี้
ช่วงเวลาแห่งความสุขกลับกลายเป็นปัญหาที่แทบจะมองไม่เห็นทางออกภายในชั่วข้ามคืน คนที่ผมอยากเจอมากที่สุดตอนนี้คือแบมแบม
อยากจะกอดปลอบ อยากถามว่าไม่เป็นไรใช่ไหม ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม แต่ก็ทำไม่ได้
“มีนักข่าวมาถามหาฮยอง
จะให้ผมทำยังไงดีครับ”
“เดี๋ยวฮยองออกไป”
“ไม่ต้อง นายอย่าได้โผล่ออกไปเด็ดขาด
เดี๋ยวฉันจัดการเอง อยู่แต่ในนี้ เข้าใจไหม”
“มะ...มาร์คฮยอง...ขอบคุณนะครับ”
ผมซึ้งใจและรู้สึกขอบคุณทุกคนมากๆ ที่ไม่ทิ้งผมไปไหน มาร์คฮยองขอบคุณมากนะครับ
ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับนักข่าวจริงๆ
ทำไมถึงได้รู้ข่าวและตามมาถึงที่กันได้เร็วขนาดนี้นะ
To: BabyBam
แบมเป็นยังไงบ้าง...พี่อยากไปหาแบมนะ
พี่ควรจะทำยังไงดี...
.
.
.
TBC.
มาต่อให้แล้วนะคะ ช่วงนี้เหมือนจะว่างแต่ก็ไม่ค่อยว่าง แง TT เป็นความผิดของเราเองที่เปิดฟิคเรื่องใหม่แต่เราจะอัพเรื่องนี้ทุกวันแล้วนะคะ เราสัญญา เจอกันอีกทีพรุ่งนี้ค่ะ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกันไปนะคะ รัก <3
ความคิดเห็น