ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic GOT7] Caramel Love (BBam & JackBam)

    ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 Jealous

    • อัปเดตล่าสุด 19 พ.ค. 58


    Chapter 7

    Jealous

     

    อีกไม่ถึงสัปดาห์ก็จะถึงวันโชว์เคสแล้ว วันนี้พวกเรา De Legend มีถ่ายรูปสำหรับโปรโมทโชว์เคสครับ ได้ยินมาว่าตากล้องชื่อดังฝีมือดีคนนี้ปกติจะไม่ค่อยถ่ายภาพแฟชั่น ส่วนมากจะเน้นภาพวิวมากกว่า ผมก็ไม่รู้ว่าทีมงานไปทำยังไง เขาถึงได้ตอบตกลงมาถ่ายภาพให้พวกเรา

     

    “แบมแบม นี่ยูคยอมตากล้องที่จะถ่ายรูปให้พวกเราวันนี้”

    “สวัสดีครับ”

    “กว่าจะได้ตัวมาฉันตามตื้อแทบตาย นายก็เหมือนกันจะเล่นตัวไปทำไม กลับมาเกาหลีทั้งทีจะไม่รับงานเลยได้ยังไง”

     

    “โธ่ฮยอง ผมก็มาช่วยแล้วไง ฮยองก็รู้ ปกติผมรับงานแฟชั่นที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะฮยองผมก็ไม่รับหรอกนะ จะมาพักผ่อนสบายๆ ซะหน่อย”

     

    “อ้าว นี่คุณยูคยอมรู้จักกับแจ็คสันหรอครับ”

    “ใครว่าแค่รู้จักล่ะ หมอเนี่ย ซี้ฉันเลยแหละ”

     

    “แจ็คสันฮยองเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าผมน่ะครับ แล้วก็ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอก เรียกยูคยอมเฉยๆ ก็พอครับ เดี๋ยวผมจะอธิบายคอนเซ็ปงานคร่าวๆ ให้ฟังนะครับ เราจะได้ทำงานกันได้เร็วขึ้น” ผมทึ่งในความสามารถและฝีมือเด็กคนนี้จริงๆ ครับ เขาอยู่ในวงการมานานพอสมควรซึ่งนั่นหมายความว่าเขาจะต้องเข้าวงการมาตั้งแต่ยังเด็ก ฝีมือการถ่ายภาพของเขาก็มีเอกลักษณ์และโดดเด่นสมคำร่ำลือจริงๆ ครับ นี่ขนาดเจ้าตัวออกปากว่าไม่ชอบถ่ายภาพแฟชั่นแต่ก็ยังออกมาดีขนาดนี้สุดยอดจริงๆ คอนเซปในวันนี้เน้นการเล่นแสงและเงาเป็นภาพขาวดำครับให้เข้ากับซิงเกิลใหม่ของพวกเรา

     

    การถ่ายทำวันนี้เป็นไปอย่างสนุกสนานและราบรื่น ด้วยความที่ได้เตรียมความเข้าใจกันมาบ้างแล้วเลยทำให้งานเสร็จเร็วกว่ากำหนด แต่จริงๆ ผมว่าเพราะยูคยอมเทพมากต่างหาก พวกผมแทบไม่ต้องทำอะไรมากมายแป๊บเดียวเขาก็หามุมที่ใช่ อารมณ์ที่โดนและกดชัตเตอร์ ได้ภาพที่ตรงตามคอนเซปออกมา ดีใจจังเสร็จเร็วกว่าเวลาที่วางไว้ นั่นแสดงว่าพอจะมีเวลาว่างอยู่บ้าง พรุ่งนี้ก็ไม่มีตารางงานตอนเช้าด้วย แวะไปหาแจบีดีกว่า คิดถึงจะแย่

     

    “ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ” ทีมงานเก็บของต่างๆ และทยอยกลับกันไปแล้ว เหลือก็เพียงแค่ ผม กันต์ฮยอง แจ็คสันแล้วก็ยูคยอม

     

    “ไปหาไรกินกันดีกว่ายูคยอม เดี๋ยววันนี้ฮยองเลี้ยงเอง”

    “แป๊บนึงนะฮยอง ผมขอตัวไปโทรศัพท์ก่อน”

    “โอเค กันต์ฮยองไปห้องน้ำกับผมหน่อยดิ”

    “เดินไปเองสิ ทำไมจะต้องลากฉันไปด้วยเล่า” ปากก็บ่นไปงั้นแหละครับ สุดท้ายก็ยอมให้แจ็คสันเดินจูงมือไป เอ๊ะ จูงมือหรอ แปลกๆ นะผมว่า ฮ่าๆๆ หรือผมจะคิดมากไปเอง

     

    ยองแจอ่า ฉันเสร็จงานแล้วนะ อยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปรับ

    ร้านลอร์ดเจหรอ มันอยู่ส่วนไหนของโซลอ่า

    อ่า โอเคเดี๋ยวจะรีบไปนะถ้าผมได้ยินไม่ผิดยูคยอมพูดถึงร้าน ลอร์ดเจ แถมคนปลายสายก็ชื่อยองแจด้วย มันคงจะไม่บังเอิญมียองแจอื่นที่อยู่ร้านลอร์ดเจหรอมั้ง ผมรู้ครับว่าเสียมารยาทที่แอบฟังยูคยอมคุยโทรศัพท์ ก็มันบังเอิญได้ยินนี่นา ถ้ายูคยอมกำลังจะไปที่ร้านก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไปด้วย

     

    “เอ่อ...ขอโทษนะครับ เมื่อกี้ผมได้ยินว่ากำลังจะไปที่ร้านลอร์ดเจใช่รึเปล่าครับ”

    “ใช่เลยครับ รู้จักไหม ผมว่าจะหาคนถามทางอยู่พอดีเลย”

    “รู้จักสิ งั้นผมขอติดรถไปด้วยได้ไหม”

    “อ้อ ได้สิครับ ดีเลย จะได้เป็นเนวิเกเตอร์ให้ผมด้วย”

    “ขอบคุณครับ” ผมชักสงสัยแล้วสิ ถ้าผมฟังไม่ผิดยูคยอมคนนี้กำลังจะไปหายองแจ หรือว่าจะเป็นคนพิเศษของยองแจกันนะ วันนี้จะได้รู้กันล่ะ ดีเหมือนกัน ถือโอกาสนี้เอาบัตรงานโชว์เคสไปให้ทุกคนที่ร้านด้วยเลยละกัน

     

    “ฮยอง เดี๋ยวผมตามไปที่ร้านนะ”

    “อ้าว ไม่ไปด้วยกันเลยอ่ะ”

    “คือผม...ต้องไปรับ...เพื่อน...”

    “เพื่อนหรือแฟนวะ ฮ่าๆๆ เออ รีบตามมาละกัน แบมแบมเราไปกันเหอะ”

    “ฉันขอตัวนะ ว่าจะแวะไปเดินเล่นหน่อยมีเวลาว่างทั้งทีอยากไปผ่อนคลายบ้าง นายไปกับกันต์ฮยองเถอะเดี๋ยวเจอกันที่หอนะ”

     

    “เดี๋ยวสิแบมแบม แล้วจะไปยังไง อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันงานแล้ว นายไม่ควรจะออกไปไหนนะ”

    “เดี๋ยวผมไปส่งแบมแบมเองครับ”

    “แต่ว่า...”

    “ฮยองก็ พวกผมก็โตแล้ว แบมแบมดูแลตัวเองได้น่า ฮยองเป็นผู้จัดการนะไม่ได้เป็นผู้ปกครอง ไม่ต้องห่วงหรอกน่าฮยอง ยูคยอมมันส่งถึงที่แน่นอน ใช่ไหม”

     

    “ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับกันต์ฮยอง เดี๋ยวผมจะส่งแบมแบมถึงที่เลย”

    “แล้วแบมแบมจะไปไหน จะกลับกี่โมง”

    “โธ่ มิสเตอร์กีนต์ครับ ปล่อยแบมแบมไปเถอะ พรุ่งนี้เช้าก็ไม่มีงาน เดี๋ยวพอคัมแบคก็ไม่รู้จะมีเวลาว่างอีกเมื่อไหร่ ให้แบมแบมไปเถอะ ป่ะ เราไปขึ้นรถกันดีกว่า ขับรถดีๆ นะเว้ย ยูคยอม”

     

    “ขอบใจนะแจ็คสัน”

    “ย๊า! แจ็คสันหวัง! ปล่อยฉันสิ!!! บอกให้ปล่อย”

    “อย่าโวยวายดิฮยอง เดี๋ยวก็จูบซะหรอก” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้จักการโดนแจ็คสันลากขึ้นรถไปแล้วเรียบร้อยครับ ผมก็แอบสงสารกันต์ฮยองนะ แต่ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ ขอบใจนายมากนะแจ็คสัน

    ยุ่งวุ่นวายทั้งวันเลยครับวันนี้ โทรศัพท์ยังไม่มีเวลาได้แตะเลยเพิ่งจะมีเวลาได้พอหายใจหายคอบ้างก็ตอนที่ร้านใกล้จะปิดแบบนี้แหละครับ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ซ้อมหนักจนลืมกินข้าวรึเปล่า จะได้นอนกี่ชั่วโมงกันนะ พอว่างปุ๊บก็อดที่จะคิดถึงใบหน้าหวานไม่ได้ และแล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมเกือบตกเก้าอี้ สงสัยวันนี้จะเหนื่อยเกินไป เห็นภาพหลอนอีกแล้วเรา ความคิดถึงนี่มันมีผลกระทบรุนแรงขนาดนี้เลยหรอ แต่เมื่อร่างบางเคลื่อนเข้ามาใกล้ผม และมือเรียวนั้นโบกอยู่ตรงหน้าผมจึงทำให้ผมรู้สึกตัว

     

    “เหม่ออะไรอยู่ครับพี่บี”

    “โอ๊ะ แบมจริงๆ ด้วย มาได้ยังไงเนี่ย” ผมไม่ได้เห็นภาพหลอน ผมไม่ได้ฝันไป สติที่กลับคืนมาทำให้ผมยิ้มกว้างจนหุบไม่ลง แต่ร่างสูงที่เดินตามเข้ามาและมายืนข้างๆ ร่างบางเป็นใครกันนะ

     

    “ที่นี่เองหรอครับ ทำไมถึงอยากมาที่แบบนี้ล่ะ” ดูมันพูดสิครับ ที่แบบนี้หรอ ที่แบบนี้แล้วจะทำไม หงุดหงิดครับ ถ้าไม่ติดว่าตัวเล็กกว่านะ ผมจะเดินไปเสยคางให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แล้วดูแบมแบมทำสิครับ หันไปยิ้มหวานให้มันอีกอ่ะ ทำไมทำแบบนี้

     

    “อ๊ะ! ยูคยอมมา...มาแล้วหรอ”

    “ไอกู...นายอ้วนขึ้นรึเปล่าเนี่ย มาทำงานร้านขนมแล้วกินดีอยู่ดีล่ะสิ”

    “บู่ว~ เจอหน้ากันก็ว่าฉันอ้วนเลยนะ”

    “ไม่เอาๆ อย่างอนสิ มาให้กอดทีสิจะได้รู้ว่าอ้วนขึ้นรึเปล่า” ตกลงมันอะไร ยังไงครับเนี่ย ใครก็ได้ตอบผมที ว่าจะหันไปถามคนข้างๆ แต่ใบหน้าหวานก็ดูจะประหลาดใจไม่แพ้กัน คงไม่มีใครจะอธิบายได้นอกจากยองแจที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

     

    “ปล่อยได้แล้ว พวกฮยองอยู่กันเต็มเลย”

    “เขินหรอ”

    “บ้า...เอ่อ...เจบีฮยองฮะ นี่ยูคยอม...”

    “แฟนยองแจครับ” อ๋า...แบบนี้นี่เอง ผมนี่ก็บ้าหึงอยู่ตั้งนาน ก็จะไม่ให้คิดมากได้ไงล่ะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนานกลับมาเจอกันอีกทีพาผู้ชายคนอื่นมาหยามถึงที่เลย ทั้งสูงกว่า หุ่นดีกว่า ผมก็ต้องคิดมากเป็นธรรมดา แต่ผมก็ยังไม่หายข้องใจอยู่ดีว่าทำไม แฟนของยองแจถึงได้มากับแบมแบมของผมได้

     

    “เอ่อ แล้วทำไมนายกับแบมแบมถึงได้...”

    “อ๋อ พอดีวันนี้เราทำงานด้วยกันน่ะครับ แล้วผมไม่รู้ทางมาร้าน แบมแบมเลยอาสาเป็นผู้นำทางให้ครับ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับพอดีมีนัด”

     

    “นัดอะไร ไหนนายบอกจะพาฉันไปกินเนื้อย่างไง”

    “ก็กำลังจะพาไปนี่ไง แต่มันมีไรพิเศษกว่านั้นอีกนะ เอ้อ...ว่าแต่นายสนิทกับแบมแบมแล้วหรอ ทำไมได้เจอตัวเป็นๆ แล้วไม่เห็นตื่นเต้นเลยอ่ะ”

     

    “รู้จักกันตั้งนานแล้ว สนิทจนจะลืมไปแล้วว่าแบมเป็นไอดอลอ่ะ”

    “โห่ งี้จะพาไปกินข้าวกับแจ็คสันฮยองก็เฉยๆ แล้วดิ”

    “ห๊ะ ว่าไงนะ จะ...แจ็คสันฮยอง แรพเปอร์ De Legend อ่ะนะ”

    “อื้อ”

    “แบมแบมก็ส่วนแบมแบมดิ แจ็คสันฮยองคนละคนกัน อ้ากกกกก ตื่นเต้น เรารีบไปกันเถอะยูคยอมมา ผมไปก่อนนะครับทุกคน” ยูคยอมหันมาโค้งให้ผมก่อนที่จะโดนยองแจลากออกจากร้านไป

     

    “อ้าว ไปซะแล้วแบมเลยลืมเอาบัตรให้เลย”

    “สวัสดีแบมแบม วันนี้ว่างหรอครับ” มาร์คฮยองกับจูเนียร์ที่เพิ่งกลับออกมาจากหลังร้านรีบทักทายลูกค้าประจำที่หายหน้าไปนานทันที

     

    “พอมีเวลาน่ะ นี่บัตรงานโชว์เคส จูเนียร์กับมาร์คฮยองต้องไปให้ได้นะ”

    “ขอบคุณนะครับ เก็บร้านเรียบร้อยหมดแล้ว งั้นผมไม่กวนฮยองแล้ว เราไปกันเถอะมาร์คฮยอง”

    “อืม กลับก่อนนะ นายก็หาเวลาแวะมาบ่อยๆ นะ ก่อนที่คนแถวนี้จะขาดใจตายซะก่อน”

    “ยังจะไปแซวเจบีฮยองอีก ไปได้แล้ว” ขอบใจนะจูเนียร์ที่ทุบมาร์คฮยองให้ แต่วันไหนที่ร้านว่างๆ ลูกค้าไม่ค่อยเยอะ ผมก็ได้แต่คิดถึงร่างบาง ถอนหายใจวันละหลายๆ ครั้งจนจะขาดใจตายอย่างที่มาร์คซูฮยองว่าจริงๆ นั่นแหละครับ

     

    “คิดถึงแบมขนาดนั้นเลยหรอ คิกคิก”

    “คิดถึงสิ วันนี้แบมรู้ตัวรึเปล่าว่าทำให้พี่ดีใจและเสียใจได้ภายในเสี้ยววินาทีเลยนะ”

    “ทำไมล่ะครับ เพราะยูคยอมหรอ”

    “ก็ใช่น่ะสิ อยู่ดีๆ พาผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาด้วย”

    “คิดมากจริงๆ เลย นี่แบมตั้งใจมาหาพี่บี มาอยู่กับพี่บีเลยนะ” เวลาหลายชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะเดินเร็วเสมอ ชีวิตของผมก็เหมือนเดิมแทบจะทุกวัน ผมเลยเป็นฝ่ายฟังเรื่องราวของอีกฝ่ายนึงเสียมากกว่า แม้จะเหนื่อยแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าชานฮีมีความสุขกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ ถึงผมจะไม่สามารถที่จะคอยดูแลอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา แต่ผมก็จะคอยให้กำลังใจและสนับสนุนอยู่ห่างๆ แบบนี้ต่อไป
    .
    .
    .
     
    TBC.

    ขอโทษที่มาต่อให้ช้านะคะทุกคนแล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกม้นและทุกเฟฟเหมือนเดิมด้วยนะคะ
    ไรท์ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะแต่อยากให้รู้ว่าไรท์ยุ่งมากจริงๆ T^T
    เอาเป็นว่าไรท์จะลงสองตอนรวดเลยนะคะ อย่าลืมไปอ่านตอนต่อไปด้วยน้า
    รักๆ<3

    O W E N TM.
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×