ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic GOT7] Caramel Love (BBam & JackBam)

    ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 The Truth

    • อัปเดตล่าสุด 29 เม.ย. 58


    Chapter 6

    The Truth

     

     

    นี่ก็ผ่านมาสัปดาห์กว่าๆ แล้วหลังจากวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ถึงแม้ร่างบางจะคอยส่งข้อความ หรือเสียงหวานๆ ตามสายมาหาผมอยู่เสมอๆ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ก็คนมันคิดถึงนี่ครับ อยากเจอ อยากกอด อยากหอม เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ จะว่าไปผมก็ไม่รู้สักทีว่าคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่ทำงานอะไรกันแน่ รู้แต่ว่าเวลายุ่งก็ยุ่งมากและมักจะยุ่งเป็นช่วงเวลานานๆ เสียด้วย แต่พอว่างก็ว่างจัด แต่ผมก็ไม่เคยถาม ผมว่าเรื่องแบบนี้ถ้าเจ้าตัวอยากบอกก็คงจะบอกเอง

     

    “เฮ้อ...”

    “เป็นไรไปฮะ เจบีฮยอง ถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านแล้วเนี่ย”

    “จะเป็นอะไรไปได้ล่ะยองแจ ดูก็รู้แล้วว่ากำลังคิดถึงลูกพี่ลูกน้องนายอยู่”

    “เห...ลูกพี่ลูกน้องผมหรอ”

    “ก็แบมุนไง”

    “อ๋อ”

     

    “หึหึ” ดูแต่ละคนสิครับ จูเนียร์ก็ทำมาเป็นรู้ดี ส่วนมาร์คฮยองจะอยู่เฉยๆ ก็ไม่มีใครว่านะครับ มาหัวเราะหึหึแบบนี้ต้องการอะไรครับฮยอง เออ...จะว่าไปผมควรจะถามเรื่องส่วนตัวของแบมุนจากเจ้าน้องชายตัวยุ่งดีไหมนะ

     

    “นี่ยองแจ ถามอะไรหน่อยสิ”

    “อะไรหรอครับฮยอง”

    “เรื่องลูกพี่ลูกน้องนายน่ะ...”

    “ครับ...ว่าไง...ฮยองอยากรู้อะไรหรอ...” จะอ้ำๆ อึ้งๆ ทำไมกันนะ ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงนกร้องจิ๊บๆ ก็ดังขึ้น วันที่ร้านแสนจะว่างแบบนี้พอมีลูกค้าเข้ามาคนนึง สายตาทุกคู่ก็เลยพากันจับจ้องไปที่ประตูทันที แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมยิ้มออก

     

    “มานั่นแล้ว ฮยองไปคุยกันเอาเองนะฮะ”

    “มะ...มีอะรึเปล่าครับ ทำไมทุกคนมองแบมอย่างนั้นล่ะ”

     

    “โอ๊ะ ผมสีใหม่ดูดีมากเลยนะครับ มาร์คฮยองไปหลังร้านกับผมหน่อยดิ” รู้งานกันดีจริงๆ ก็ดีเหมือนกันผมจะได้คุยกับร่างบางสองต่อสองอย่างสบายใจ ผมสีมินท์กับใบหน้าหวานก็แปลกตาไปอีกแบบ จริงๆ จะทำทรงไหน สีอะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละครับ

     

    “แบมไปทำสีผมมาหรอ”

    “แหะๆ เพราะงานอ่า...มันแย่มากเลยหรอ”

    “ใครบอก ดูดีมากต่างหาก คิดถึงจังเลย ขอกอดทีสิ” แน่นอนว่าผมไม่รอคำอนุญาตจากคนตรงหน้าหรอกครับ ผมรวบเอวบางเข้ามากอดทันที คิดถึงเป็นบ้าเลย อยากจะกอดอยู่แบบนี้ไม่ปล่อยไปไหนเลย เอ แต่ว่าเอวคอดนี่บางลงไปอีกรึเปล่านะ จะผอมเกินไปแล้ว

     

    “แบมไปทำอะไรมา ผอมลงรึเปล่า”

    “แหะๆ พอดีซ้อมหนัก แบมหิวจังเลย วันนี้พี่บีมีอะไรแนะนำไหม”

    ระหว่างที่เจบีหายเข้าไปในครัว ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีของทงแซงกลุ่มนี้หรือเป็นความซวยสุดๆ ของผมกันแน่ โอย...หัวสีนี้ถึงจะมีแว่นกันแดดกับหมวกก็ไม่ช่วยอะไรแล้วครับ เฮ้อ...ทำยังไงดี

     

    “แบมแบมอปป้านี่นา กรี๊ด! แบมแบมอปป้าจริงๆ ด้วย แบมแบมอปป้าใช่ไหมคะ”

    “อ่า...ใช่ครับ”

    “ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ”

    “ใช่ๆ อปป้าไซน์ให้ด้วยได้ไหมคะ”

    “สลัดมาแล้วคร้าบ.....” เจบีกลับออกมาแล้วด้วย โอย...แล้วสภาพผมที่โดนทงแซงสามคนรุมล้อม เอาโทรศัพท์มือถือจ่อหน้า ยื่นสมุดมาให้ แถมยังเกาะแขนอีก มันจะอธิบายยังไงเนี่ย ความแตกก็คราวนี้แหละ เฮ้อ...

     

    “ขอบคุณนะครับพี่บี ขอแบมจัดการ...”

    “ทานให้อร่อยแล้วก็เชิญตามสบายครับ” อ้าว ไหงพูดหน้านิ่งแล้วหนีกลับเข้าห้องอบขนมไปแล้วอ่ะ โกรธแน่ๆ เลย ทำยังไงดี

     

    “เอ่อ...ไม่สะดวกถ่ายรูปนะครับ ขอโทษจริงๆ ยังไงเดี๋ยวอปป้าจะไซน์ให้นะ”

    “ของฉันด้วยนะคะ ว่าแต่อปป้าชอบมาทานร้านนี้หรอคะ”

    “นั่นสิคะ อปป้ามาทานทาร์ตไข่แน่ๆ เลย”

    “เอ่อ...ครับ นี่ครับไซน์”

    “แบบนี้พวกเราต้องมาบ่อยๆ ซะแล้ว”

    “พวกเราเป็นแฟนคลับอปป้านะคะ”

    “ใช่ค่ะ ตามไปเกือบทุกงานเลย”

    “ฝากความคิดถึงให้แจ็คสันอปป้าด้วยนะคะ”

    “ขอโทษนะครับ ถ้าไม่สั่งอะไรก็ขอความกรุณาออกจากร้านนะครับ ทางร้านเราให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวของลูกค้านะครับ”

     

    “เดี๋ยวสิคะ ฉันจะสั่งทาร์ตไข่กับ...”

    “นี่ครับทาร์ตไข่กล่องใหญ่ 12 ชิ้น สมคุณจากทางร้าน โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ”

     

    “ขอบใจมากนะยองแจอ่า จูเนียร์ด้วย” ยองแจกับจูเนียร์มาเชิญทงแซงกลุ่มนั้นออกจากร้านไปแถมยังยกทาร์ตไข่กล่องใหญ่ให้ฟรีๆ อีกด้วย ผมซึ้งใจจริงๆ ถ้าไม่ได้ยองแจกับจูเนียร์มาช่วยไว้ วันนี้ผมคงไม่เป็นสุขแน่ๆ ขนาดบอกว่าไม่สะดวกถ่ายรูปก็ยังจะแอบถ่ายกัน มีคนมาเจอผมที่ร้านนี้แบบนี้แล้วอีกหน่อยผมจะทำยังไง เจ้าของร้านก็อีกคน โกรธผมไปแล้วแน่ๆ เฮ้อ...เป็นไงเป็นกัน ยังไงวันนี้ก็คงจะต้องบอกความจริงกับทุกคน

     

    “ตกลงแบมุนเป็นซุปเปอร์สตาร์หรอครับ”

    “ไม่ขนาดนั้นหรอก ฮ่าๆๆ”

    “จูเนียร์ฮยองไว้ผมจะเล่าให้ฟังเอง ส่วนแบมแบม นายควรรีบไปคุยกับเจบีฮยองให้รู้เรื่องดีกว่านะ ไม่รู้ป่านนี้เอาหัวซุกเตาอบตายไปรึยัง”

     

    “โอเค ขอบใจมากนะยองแจ”

    .

    .

    .

    “แบมเข้าไปได้ไหมครับ”

    “เชิญ” ความจริงผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมาย แต่ตกใจ แล้วก็ไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี่แบมุนเป็นดารา เป็นนักร้อง หรือว่าอะไร ทำไมผมถึงไม่รู้ ถ้ารู้ผมคงไม่ปล่อยให้เรื่องของเราเกิดขึ้น ถึงผมจะไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารวงการบันเทิงเท่าไหร่ แต่ผมก็รู้ดีว่าเรื่องความรักและความสัมพันธ์ต่างๆ ของคนในวงการมักจะนำมาซึ่งปัญหาเสมอ ผมไม่อยากให้ปัญหาเกิดขึ้น แล้วยิ่งเป็นความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชายแบบนี้ ถ้าข่าวออกไปคงจะไม่เป็นผลดีแน่ๆ  

     

    “พี่บีโกรธแบมหรอ”

    “เปล่า”

    “ปากก็บอกว่าเปล่า แล้วดูสิ ทำไมถึงเฉยชาแบบนี้อ่ะ แบมขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงกับพี่บี แต่เราหันหน้ามาคุยกันดีๆ ได้ไหม”

     

    “...”

    “ถือว่าแบมขอร้องเถอะนะ พี่บีอย่านิ่งไปแบบนี้สิครับ แบมขอโทษ แบมจะบอกความจริงกับพี่บีทุกอย่างเลย พี่บีฟังแบมหน่อยได้ไหม”

     

    “...”

    “ไม่เป็นไร ยังไงแบมก็จะเล่าให้พี่บีฟังทุกอย่าง จริงๆ แล้วแบมชื่อ แบมแบมไม่ได้ชื่อแบมุน เป็นหนึ่งในสมาชิกของไอดอลดูโอ้หน้าใหม่ การเป็นนักร้องที่ได้ร้องเพลงบนเวทีและมีแฟนคลับมากมายมันเป็นความฝันของแบมที่กลายเป็นจริงแล้ว จนแบมได้มาที่นี่ ได้มาเจอพี่บี แบมก็แค่คิดว่าบางครั้งก็ดีเหมือนกันที่จะมีคนรู้จักแบม เป็นเพื่อนกับแบมที่ตัวตนจริงๆของแบม ไม่ใช่เข้าหาแบมเพียงเพราะว่าแบมเป็นไอดอล พี่บีเข้าใจแบมใช่ไหม”

     

    “...”

    “พี่บีมีความหมายกับแบมมากนะ พี่บีทำให้แบมรู้สึกว่าการเป็นคนธรรมดาๆ คนนึงก็สามารถที่จะได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่ที่มากล้นได้ พี่บีเป็นคนสร้างความทรงจำใหม่ๆ ที่มีคุณค่ามากมายให้กับแบม พี่บีเป็นมากกว่าคนรู้จัก เป็นมากกว่าพี่ เป็นมากกว่าเพื่อน พี่บีกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของแบมไปแล้ว พี่บีจะโกรธ จะต่อว่าจะทำอะไรแบมก็ได้แต่อย่านิ่งไปแบบนี้ได้ไหม”

     

    “พี่ไม่ได้โกรธ และก็ไม่เคยโกรธแบมเลยด้วย แต่เรื่องของเรามันอาจจะทำให้แบมเดือดร้อน ขนาดที่แบมมาที่ร้านยังมีแฟนคลับตามมาเจอ ถ้าวันหนึ่งมีคนรู้เรื่องของเราขึ้นมามันจะเป็นยังไง แบมคิดบ้างไหม”

     

    “พี่บีไม่เห็นจะต้องแคร์เลย แค่มีพี่บีอยู่กับแบมแบบนี้ แบมก็มีความสุขแล้ว”

    “แต่พี่ไม่อยากให้ความฝันของแบมต้องพังลงเพราะพี่ พี่ยอมเสียใจ ยอมเจ็บตัว ยอมได้ทุกอย่าง เพื่อความสุขของแบม”

     

    “พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้วพี่บี อย่าเพิ่งกังวลกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงได้ไหม ขอแค่พี่บีอยู่เคียงข้างแบม ไม่ทิ้งกันไปไหน ทุกวันนี้แบมมีความสุขดี และความสุขของแบมก็คือพี่บีนะ สัญญากับจแบมได้มั้ย ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้อีก”

     

    “แต่ว่า...”

    “สัญญานะ” เฮ้อ...ผมจะทำอะไรได้นอกจากยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของร่างบาง มันก็จริง ที่คนเราควรจะมีความสุขอยู่กับปัจจุบัน อย่าเพิ่งไปกังวลในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง แต่ไม่ช้าไม่เร็ววันนั้นก็คงจะมาถึง และเมื่อวันนั้นมาถึง ผมก็คงจะต้องเสียสละและปล่อยคนตรงหน้าไป ผมลูบหัวร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ ผมควรจะดีใจที่มีคนพิเศษและมีค่าที่สุดอยู่ในอ้อมกอดและกอดผมอยู่แบบนี้ อิมแจบอมคนนี้ รักอีแบมแบมมากนะ

    .

    .

    .

    “ฮิ้ว~ แล้วเจ้าของร้านสุดหล่อของเราก็รู้ตัวซะทีว่ามีแฟนเป็นถึงไอดอล”

    “เดี๋ยวนะ นี่นายรู้เรื่องมาตลอดเลยหรอ ยองแจ”

    “ก็แน่นอนสิฮะ ผมเป็นแฟนคลับแบมแบมนี่นา”

    “ย๊า!!! มาให้เตะเดี๋ยวนี้เลยนะ” หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันได้ บรรยากาศในร้านก็กลับมาสนุกสนาน อบอุ่นเป็นกันเองเหมือนเดิม ต่อจากนี้ผมคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ซะแล้ว

     

    “ไปกินอะไรให้เรียบร้อยเถอะ หิวแย่เลย”

    “ก็ใครไม่รู้ มัวแต่งอนให้ต้องไปตามง้อ”

    “ผิดไปแล้วคร้าบ มาๆ เดี๋ยวป้อนเลยอ่ะ”

    “จูเนียร์อ่า...ชิมวานิลาครีมนี่หน่อยสิฮยองปั่นเองเลยนะ อ้าม~” มาร์คฮยองนี่ร้ายจริงๆ เห็นเงียบมาตั้งนานแซวทีเล่นซะหนัก แต่คนที่โดนหยอดเลยพลอยเขินจนม้วนไปด้วยเลย

     

    “ผมว่าปิดร้านไหมฮะวันนี้ มดเต็มร้านแล้ว อย่าให้ผมมีคู่บ้างนะ ฮึ่ย!” ทุกคนพากันหัวเราะ ยองแจที่น่าสงสาร พูดจบก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดและเดินหนีไปหลังร้าน ผมว่าน่ารักๆ แบบยองแจเนี่ยก็ไม่น่าจะอยู่ตัวคนเดียวนะ สงสัยต้องหาเวลาคุยกับน้องบ้างแล้ว

     

    “เดี๋ยวอีกสองสัปดาห์วงแบมก็จะคัมแบคแล้ว แบมเลยอยากชวนพี่บีไปงานโชว์เคส”

    “มันจะดีหรอ”

    “ดีสิครับ สมาชิกวงเชิญครอบครัว เพื่อน คนสนิทไปนั่งดูในโซนวีไอพีได้ ไม่มีใครสงสัยหรอกน่า เพื่อนๆ แบมก็ไปตั้งหลายคน”

     

    “อื้ม งั้นก็ได้”

    “ไปด้วยกันนะทุกคน”

    “ผมกับมาร์คฮยองคงขอบายครับ”

    “งั้นไว้แบมจะชวนยองแจให้ไปเป็นเพื่อนพี่บีนะ หลังจากวันนี้ไปจนถึงวันโชว์เคสเราคงจะไม่ได้เจอกัน แบมอาจจะไม่ค่อยมีเวลาโทรหา...”

     

    “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้พี่เข้าใจทุกอย่างแล้ว ทำให้เต็มที่แล้วเจอกันวันโชว์เคสนะ”

    “ขอบคุณที่เข้าใจกันนะครับ พี่บีน่ารักที่สุดเลย” ผมเข้าไปกอดแจบีแน่น อยากให้ไออุ่นจากอ้อมกอดนี้อยู่กับผมไปนานๆ ก่อนจะผละออกมา วันนี้ผมต้องรีบไปซ้อมต่อเลยไม่ได้อยู่จนร้านปิด ต่อจากนี้ไปชีวิตคงกลับสู่ช่วงวุ่นวายอีกครั้ง ทั้งอัดเสียง ซ้อมเต้น ลองชุด ถ่ายรูป ถ่ายเอ็มวี เวลานอนคงแทบจะไม่มี ถึงแม้จะไม่ได้มาเจอ ไม่ได้คุยโทรศัพท์หรือส่งข้อความคุยกันบ่อยๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงกำลังใจที่อีกคนคอยส่งมาให้เสมอ มีกำลังใจดีขนาดนี้ สู้ๆ นะ แบมแบม

    .

    .


    .


    TBC.


    มาต่อให้อีกตอนแล้วนะคะ หายไปตั้งสามวันคิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย  คิคิ
    ตอนนี้ความลับของแบมุนแบก็แตกแล้ว เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปมารอติดตามกันนะคะ
    ขอบคุณสำหรับทุกเฟฟและทุกวิวเหมือนเคยนะคะ รักมากค่ะ <3
    แต่ว่า...
    ขอเม้นให้ชื่นใจไรท์หน่อยนะคะ มันเงียบมากจนน้ำตาไหลเลยค่ะ ซักนิดก็ยังดีนะคะอะไรก็ได้

    กราบเบญจางค์ค่ะ T^T แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ><





    O W E N TM.
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×