[Fic GOT7] Caramel Love (BBam & JackBam)

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 I Love you

Chapter 5
I love you

แล้วร่างบางก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม โต๊ะมุมร้านตัวเดิมกลายเป็นที่ประจำที่ถูกจับจองตั้งแต่เช้าตอนร้านเปิดไปจนถึงเวลาปิดร้าน เรียกได้ว่าเป็นลูกค้าประจำที่ยิ่งกว่าวีไอพีเสียอีก นอกจากจะแวะเวียนมาทานเครื่องดื่มและขนมที่ร้านทุกวันแล้ว หลังปิดร้าน วันไหนที่ผมนึกอยากลองทำขนมสูตรใหม่ก็ได้เจ้าของใบหน้าหวานนี่แหละที่มาเป็นลูกมือ แถมยังช่วยชิมพร้อมให้คำแนะนำและติชมจนได้เมนูใหม่ที่กลายมาเป็นสินค้าขายดียอดนิยมในทุกวันนี้ ผมนึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าถ้าวันนึงร่างบางหายไปผมจะทำยังไง

หลายคนอาจจะสงสัยว่าเวลาแค่ไม่กี่วันเอง ทำไมเราถึงได้สนิทกันขนาดนี้ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจะยั่งยืนหรือ ผมว่ามันเป็นความผูกพันและความรู้สึกมากมายที่ก่อตัวขึ้น ไม่จำเป็นหรอกครับว่าจะต้องใช้เวลายาวนานความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นถึงจะมั่นคง ก็เหมือนกับการอบขนมนั่นแหละครับ ไม่จำเป็นว่าจะมีต้องสูตรที่ตายตัวขนมถึงจะออกมาอร่อย บางครั้งการที่ค่อยๆ ปรุง ค่อยๆ เติมแต่งไปก็อาจจะได้รสชาติที่ดีกว่าการทำตามสูตรตายตัวก็ได้

“พี่บี...เดี๋ยวแบมจะกลับบ้านที่ไทยประมาณอาทิตย์นึงนะ ไปอยู่กับครอบครัวน่ะ”

“อื้อ ฝากสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะ” หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอกันสินะ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะถึงไม่ได้เจอหน้ากันแต่เราก็คุยกันเกือบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว ตั้งแต่วันนั้นที่ผมให้เบอร์ไป เราก็โทรคุยกันบ้าง ส่งข้อความหากันบ้าง แต่หลักๆ ก็คุยกันผ่านโปรแกรมแชทยอดนิยมของเกาหลีนั่นแหละครับ แค่ได้ยินเสียงหวานๆ บ้าง ได้อ่านข้อความที่ส่งมาเติมกำลังใจให้กัน ผมก็พอใจแล้ว

“แล้วก็...หลังจากนี้แบมอาจจะยุ่งๆ เพราะต้องเริ่มทำงานอีกแล้ว แต่แบมจะพยายามแวะมาหาพี่บีนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ไว้ว่างๆ ค่อยมาก็ได้ อีกอย่างเราก็คุยกันเกือบจะตลอดอยู่แล้วนี่”

“แบมมีอะไรจะบอกพี่บีด้วยแหละ ถ้าไม่ได้พูดก่อนไปแบมต้องอึดอัดใจตายแน่ๆเลย” ผมจะทำยังไงดีนะ ใจนึงก็กลัวว่าอีกคนจะคิดไม่เหมือนกัน แต่อีกใจก็ค่อนข้างมั่นใจว่าใจเราสองคนต้องคิดตรงกันแน่ๆ แต่ถ้าไม่บอกวันนี้ผมก็ไม่รู้จะได้มาเจอเจบีอีกเมื่อไหร่ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าแค่เวลาเพียงไม่นาน ทำไม อิมแจบอม ผู้ชายที่แสนดีคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อหัวใจผมนัก จะว่าไปแล้วผมก็ประทับใจเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกันแล้ว

“อะไรหรอ” หันมาจ้องหน้ากันแบบนี้จะพูดออกไหมเนี่ย

“แบมว่า...”

“พี่รักแบมนะ” ห๊ะ...อะไรนะ... เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้เจบีพูดว่าอะไรนะ ผมไม่ได้หูฝาดใช่ไหม แล้วไหงมาตัดหน้ากันแบบนี้เล่า เอ๊ะ...งั้นก็หมายความว่า...นี่เราใจตรงกันใช่ไหม...ใครก็ได้มาหยิกผมที นี่ผมฝันไปรึเปล่า ดีใจจนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ

“มะ...เมื่อกี้ พี่บีว่าอะไรนะ”

“พี่บอกว่า...พี่รักแบมนะ” บอกไปแล้วครับ...โอย...ไหวไหมเนี่ยแจบอม ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ผมก็เลยตัดสินใจที่จะพูดออกไป มันไม่มีการสารภาพทางไหนที่จะดีไปกว่าการสารภาพต่อหน้าแล้วล่ะครับ ทั้งสีหน้าแววตาและน้ำเสียงที่ผมต้องการจะสื่อ ผมอยากให้ร่างบางได้รับรู้มันอย่างชัดเจน และผมก็มั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องรู้สึกเหมือนผมแน่ๆ พอได้เห็นยิ้มกว้างบนใบหน้าหวาน ผมยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ แม้คนตรงหน้าจะยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมาก็เถอะ ตอนนี้เหมือนจะช็อคไปแล้วด้วยครับ แต่อาการช็อคนั่นก็ยิ่งทำให้เจ้าของใบหน้าหวานน่ารักขึ้นไปอีก

“...”

“แล้วตกลงแบมจะบอกอะไรพี่หรอ”

“แบมก็...รักพี่บีนะ...” ก้มหน้างุดๆ พูดเสียงเบาขนาดนี้แต่ผมก็ได้ยินชัดเจนนะ เห็นท่าทางเขินๆ แบบนี้ผมก็อดใจไม่ไหว ขโมยหอมแก้มใสไปฟอดใหญ่

“แบมน่ารักที่สุดเลยรู้ตัวไหม”

“ฮื่อ”

“อย่าไปทำหน้าตา ท่าทางแบบนี้ที่อื่นนะ หวง”

“อะไรเล่า เกิดมาก็หน้าแบบนี้แล้วให้ทำไง”

“ฮ่าๆๆ ไปกันเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่วันนี้ขอไปที่คอนโดไม่ได้หรอ เดี๋ยวก็ไม่ได้เจอกันแล้ว”

“มันไกลนะ”

“ก็ดีออก เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ ไง”

“งั้นก็ได้” ผมก็อยากจะอยู่กับเจบีนานๆ เหมือนกัน เดี๋ยวก็จะต้องเตรียมคัมแบคแล้ว ผมคงไม่ค่อยมีเวลาแวะมาที่ร้านเท่าไหร่ ผมหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ก่อนจะจับฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวไว้

“ทำไมต้องใส่แว่นด้วยจะมืดอยู่แล้ว ฮู้ดนี่อีก”

“ก็...แบมไม่ชอบให้ใครมองอ่ะ ชอบโดนจ้องเรื่อยเลย”

“จริงดิ งั้นก็ดีแล้ว ใส่ไว้ตลอดเลยนะ ห้ามถอดจนว่าจะถึงคอนโดเลยด้วย” ตลกจริงๆ ผู้ชายคนนี้แค่บอกว่าโดนมอง โดนจ้องแค่นี้ทำเป็นหวง ก็จะไม่โดนมองได้ยังไง ยิ่งย่านไหนเด็กวัยรุ่นเยอะยิ่งแล้วใหญ่ ก็ผมเป็นไอดอลนี่นา ออกมาข้างนอกแบบนี้ก็ต้องโดนจ้องเป็นธรรมดา จะว่าไปแล้ว ผมควรจะบอกความจริงเรื่องนี้กับทุกคนที่ร้านดีไหมนะ หรืออย่างน้อยก็ควรจะบอกพี่แจบอม

.

.

.

“ขอบคุณมากนะที่มาส่งแบม”

“ไหนบอกจะให้ไปส่งที่คอนโดไง”

“ออกจากสถานีไป เดินต่อไม่ถึง 5 นาทีก็ถึงแล้ว พี่บีรีบกลับเถอะ”

“ก็ได้คร้าบ กลับบ้านไปก็อย่าลืมกันนะ”

“พูดอะไรบ้าๆ จะลืมได้ยังไง แบมสัญญา ไว้แบมจะเฟสไทม์หา ถ้าเฟสไทม์ไม่ได้ก็สักทางนึง แบมจะติดต่อไปหาพี่บีแน่นอน เชื่อแบมนะ”

“ครับ งั้นไปนะ” โดนหลอกอีกตามเคย ทำไมถึงไม่ยอมให้ไปส่งถึงห้องสักทีนะ แต่ก็ช่างเถอะครับ ก่อนจะจากกันผมก็เลยหอมแก้มใสอีกหนึ่งฟอดใหญ่ ต้องกักตุนไว้เดี๋ยวจะไม่ได้หอมไปอีกนาน เฮ้อ...ชีวิตที่ไม่มีร่างบางอยู่ด้วยจะเป็นยังไงนะ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมก็ตัวคนเดียวมาตลอด แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน

.

.

.

“แหม ยิ้มหน้าบานเหมือนคนอินเลิฟเลยนะ”

“หุบปากไปเลยนะ แจ็คสันหวัง”

“นายอาจจะปิดคนอื่นได้นะ แต่ปิดฉันไม่ได้หรอก มีไรปรึกษาได้นะ ฉันไม่ฟ้องกันต์ฮยองหรอก”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”

“ย๊า! แจ็คสันหวัง ฉันบอกให้คอยคนไงเล่า ติดก้นหม้อเลยเห็นไหม อ้าว...แบมแบมกลับมาแล้วหรอ”

“ครับ วันนี้ฮยองทำอะไรกินหรอครับ หอมจัง”

“ของโปรดนายนั่นแหละ ส่งท้ายก่อนกลับบ้านไง”

“นี่นายจะทิ้งฉันให้อยู่กับกันต์ฮยองสองคนหรอแบมแบมมา...”

“บอกให้ไปคนซุปไงเล่า ยังจะมายืนอยู่อีก”

“ไปแล้วคร้าบ คนไรวะดุเป็นบ้า” ผมล่ะขำเหลือเกิน ตอนผมไม่อยู่ นี่อยู่กันได้ยังไงนะ เอะอะจะตีกันแทบทุกวัน แต่ก็เหมือนจะมีแต่กันต์ฮยองนี่แหละที่เอาแจ็คสันอยู่ ผมไม่เคยเห็นแจ็คสันจะเชื่อฟังใครหรือยอมใครมากเท่ากันต์ฮยองเลย พักหลังๆ มานี่นอกจากจะไม่ค่อยมีเรื่องสาวๆ แล้ว แจ็คสันก็ไม่ค่อยจะออกไปเที่ยวไหนอยู่แต่ห้อง แถมยังอยู่ในโอวาทผิดปกติอีกต่างหาก

“แล้วนี่วันนี้ไปไหนมาบ้าง ดูมีความสุขเชียว”

“เอ่อ...ก็แถวๆ เดิมแหละฮยอง ผมคงดีใจที่จะได้กลับบ้านมั้ง ว่าแต่ฮยองเถอะครับ เหมือนช่วงนี้แจ็คสันจะทำตัวดีขึ้น”

“โอย ฉันจะบ้าตายกับมันละเนี่ย”

“ทำไมล่ะครับ ก็เห็นว่าไม่ออกไปเที่ยวสาวแล้วนี่”

“ก็เพราะมันอยู่แต่ในห้องน่ะสิ คอยกวนประสาท ยั่วโมโหฉันอยู่เรื่อย”

“เอาน่าฮยอง คิดซะว่าดีกว่าออกไปเละเทะข้างนอกนะครับ”

“ฮยองนินทาผมหรอ” ยังจะโผล่มาทำหน้าทะเล้นอีก เลยโดนกันต์ฮยองฟาดเข้าให้

“โห...ฮยองโหดร้ายฟาดผมทำไม ใช่สิ ผมมันไม่น่ารัก ไม่เรียบร้อย ไม่แสนดีเหมือนแบมแบมนี่ ผมมันตัวปัญหา วันๆ คอยแต่สร้างความลำบากให้ฮยอง”

“พอ! ไม่ต้องมาดราม่าใส่ เย็นนี้จะได้กินไหมห๊ะ ซุปน่ะซุป!!!” โดนลากกลับเข้าครัวไปเรียบร้อยแล้วครับ ผมว่าคู่นี้นี่ชักจะยังไงๆ แล้วนะ ผมเดินเข้าห้องนอนมาแล้วกดส่งข้อความก่อนจะไปอาบน้ำ

To: Bummie

ถึงห้องแล้ว ฝันดีล่วงหน้านะ จุ๊บ<3

.
.
.


TBC.





อรั้ย เขินแรงค่ะ เขาบอกรักกันแล้ววววววว >//////////<
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะแล้วก็ขอบคุณทุกเฟฟทุกวิวด้วยนะคะ
แต่ว่าทิ้งเม้นไว้ให้ไรท์หน่อยน้า มันเงียบเหงาแบบนี่เราใจไม่ดี T^T 
แล้วเจอกันใหม่พรุ่งนี้ค่ะ รักนะคะ จุ้บๆ <3
#FicCRM

O W E N TM.