[Fic GOT7] Caramel Love (BBam & JackBam)

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 Lord J

Chapter 3
Lord J

 

“ถึงแล้วคร้าบบ ร้านอยู่ตรงนั้น” ผมมองตามปลายนิ้วของยองแจไป เมื่อรถบัสคันที่เราเพิ่งลงมาแล่นออกไปก็ทำให้ผมได้พบกับร้าน ‘ลอร์ดเจ’ ร้านเล็กๆ ดูอบอุ่น ภายนอกตกแต่งด้วยต้นไม้ที่กำลังผลิดอกบานหลากหลายสี และจากที่ยองแจเล่าให้ฟังบรรยากาศภายในร้านก็คงอบอุ่นไม่แพ้กัน ยองแจบอกว่าทุกคนเป็นกันเองสุดๆ ทั้งมาร์คฮยอง จูเนียร์ รวมถึง ‘ลอร์ดเจ’ ที่เป็นเจ้าของร้านด้วย 

“เราเข้ากันไปเลยไหมครับ แบม...เอ้ย แบมุน”

“ไปสิ อยากกินคาราเมลมัคคีเอโต้กับทาร์ตไข่จะแย่แล้ว”

“ทุกคนคร้าบบ ดูซิ ผมพาใครมา” ผมยังไม่ทันก้าวเข้าไปในร้านได้เต็มตัวเลย ยองแจก็ตะโกนป่าวประกาศด้วยความดีใจซะแล้ว ดีนะที่ตอนนี้ไม่มีลูกค้าในร้าน ไม่งั้นคงแตกตื่นแน่ๆ

“...” ผู้ชายตัวสูงที่ดูนิ่งๆ ที่ยืนอยู่หลังเค้าเตอร์เครื่องดื่มคงเป็นมาร์คฮยองสินะ

“ใครหรอยองแจ” ส่วนชายหนุ่มท่าทางสดใสร่าเริงคนนี้คงเป็นจูเนียร์

“อะไรกัน นี่ฮยองสองคนไม่รู้จัก...”

“เอ่อ สวัสดีครับ ผมแบมุนเป็นลูกพี่ลูกน้องของยองแจน่ะครับ”

“อ้าว แบมุน ทำไม...”

“เอาเถอะน่า ไม่เป็นไรหรอก” บางทีการที่ไม่มีคนรู้จักว่าผมเป็นใครก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ทำตัวสบายๆ ที่นี่คงจะเป็นที่ประจำของผมแล้วแหละครับ ออกมาชานเมืองผู้คนไม่พลุ่กพล่าน ไม่วุ่นวาย ให้ทุกคนที่นี่รู้จักผมในตัวตนที่ผมเป็นจริงๆ ไม่ใช่ไอดอลที่ใครๆ ชื่นชมแบบนี้ก็ดี สบายใจไปอีกแบบ

“อ้อ...ลูกพี่ลูกน้องนายเองหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมจูเนียร์ครับ”

“เช่นกัน ยองแจพูดถึงนายให้ฟังแล้วล่ะ ส่วนที่ยืนอยู่นั่นคงเป็นมาร์คฮยองใช่ไหม”

“ใช่แล้วครับ ฮยองจะดื่มอะไรดีครับ”

“ขอคาราเมลมัคคีเอโต้ละกันแล้วก็ทาร์ตไข่”

“ได้เลยครับ มาร์คฮยอง ได้ยินแล้วใช่ป่ะ”

“อือ”

“งั้นแบมุนอยู่นี่ก่อนนะครับ ผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”

“โอเค”

“นี่ ยองแจบอกเจบีฮยองว่าขอทาร์ตไข่สองชิ้นด้วย”

“ได้เลยครับ จูเนียร์ฮยอง” บรรยายกาศเป็นกันเองตามที่ยองแจเล่าให้ฟังจริงๆ ด้วย ผมคงสนิทกับยองแจและจูเนียร์ได้ไม่ยาก ส่วนมาร์คฮยองผมก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ แต่เอ...เจบีฮยองที่จูเนียร์พูดถึงคือใครนะ แล้วเจ้าของร้านอยู่ไหนนะ ผมล่ะอยากเห็นจริงๆ ว่าจะน่ารักเหมือนที่ทงแซงเคยบอกผมรึเปล่า โอ๊ะ มาร์คฮยองยกคาราเมลมัคคีเอโต้มาให้ผมถึงที่เลย ที่แท้ความอร่อยเข้มข้มกลมกล่อมก็มาจากฝีมือมาร์คฮยองนี่เอง

“ขอบคุณนะครับมาร์คฮยอง ผมชอบรสมือฮยองมากเลย”

“ด้วยความยินดี ถูกปากก็ดีแล้ว” มาร์คยิ้มให้ผมด้วย ฮ่าๆ เวลายิ้มก็ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นดีนะ ทุกคนที่นี่คงจะกลายป็นเพื่อนสนิทของผมในเร็วๆ นี้แหละ มาร์คฮยองก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดสักหน่อย

“นี่ครับ ทาร์ตไข่สองชิ้น” เอ๊ะ นี่กินคาราเมลมัคคีเอโต้กับทาร์ตไขไม่หวานเกินไปหรอ ลูกค้าคนนี้ทำให้ผมคิดถึงลูกค้าไดรฟ์ทรูวันนั้นเลย ไม่คิดว่าจะมีคนชอบกินแบบนี้หลายคนแฮะ

“แบมุนนา...ผมมาแล้วรอนานไหมครับ โอ๊ะ เจบีฮยองออกมาจากห้องอบขนมแล้วหรอครับ”

“ไม่นานหรอก เอ่อ..นี่ใครหรอยองแจ”

“เจบีฮยอง หรือ ‘ลอร์ดเจ’ เจ้าของร้านไงครับ” เจบี...เจ้าของร้าน... ‘ลอร์ดเจ’...น่ารักจริงๆ ด้วยถึงจะเป็นผู้ชายมีมาดแต่แววตาของผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความใส่ใจ เพราะแบบนี้สินะขนมของเขาถึงได้ออกมาครบรสเต็มทุกความรู้สึกแบบนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่น และเต็มตื้นขนาดนี้ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ

“แล้วก็เจบีฮยองครับ นี่แบมุน”

“สวัสดีครับ ผมแบมุน เอ่อ...เป็นลูกพี่ลูกน้องของยองแจน่ะครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” ผู้ชายอะไรหน้าหวานชะมัด ยิ้มก็หวาน ท่าทางคงจะชอบทานอะไรหวานๆ อีกต่างหาก ทำไมผมถึงต้องยิ้มตามเวลามองหน้าหวานๆ นี้ยิ้มด้วยนะ ท่าจะบ้าแล้วเรา

“อ่า...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมขอตัวไปอบขนมต่อก่อนนะ ตามสบายเลย”

“ครับ...”

“เอ้อ...คุณชอบทานขนมอื่นนอกจากทาร์ตไข่ไหมครับ”

“ชอบครับ ชอบ ขนมหวานผมชอบหมด”

“ไว้ผมจะให้ช่วยชิมขนมสูตรใหม่ของผมนะ”

“ได้เลยครับ เอ่อ เราจะคุยกันแบบกันเองไม่ต้องใช้ภาษาสุภาพได้ไหม”

“อ่า...ได้ครับ...เอ้อ...กันเองก็กันเองครับ ฮ่าๆๆ”

“งั้นแบมเรียกว่าพี่บีนะ แล้วก็เลิกพูดครับได้แล้วนะ” ยิ้มหวานๆ กับตาเป็นประกายนั่นทำผมเขินแปลกๆแฮะ ผมได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับแล้วเดินเข้ามาในห้องอบขนม แบม...กับพี่บี...งั้นหรอ ผมไม่ได้เข้าสังคมและมีเพื่อนๆน้องๆที่คบกันอย่างสนิทใจมานานขนาดไหนแล้วนะ ชีวิตผมคงมีสีสันขึ้นมาอีกนิด จะว่าไปแล้วก็ดีที่จะมีคนมาช่วยผมชิมขนมแบบจริงๆ จังๆ สักที ให้ยองแจกับจูเนียร์ชิมทีไรก็อร่อยไปหมด อร่อยทุกอย่าง ส่วนมาร์คฮยองก็ไม่ชอบของหวาน ช่วยอะไรผมไม่ได้สักคน หวังว่าลูกพี่ลูกน้องของยองแจคนนี้คงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ

.

.

.

“ขอบคุณทุกคนมากนะ วันนี้มายุ่งเอาตอนใกล้จะปิดร้าน เลยต้องกลับกันช้ากว่าปกติเลย”

“ด้วยความยินดีเลยครับ เจบีฮยอง งานหนักกว่านี้ผมก็ทำได้ แค่ฮยองให้ขนมผมกลับบ้านทุกวันผมก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว”

“เห็นแก่ขนมตลอดเลยนะยองแจ งั้นผมกับมาร์คฮยองขอตัวก่อนนะครับ พอดีว่าต้องไปที่อื่นต่อ”

“ไปนะ” วันนี้ผมนั่งอยู่จนร้านปิดเลยครับ บรรยากาศภายในร้านและทุกสิ่งมันดึงดูดผมให้นั่งอยู่ตรงมุมเล็กมุมนี้ในร้านได้โดยไม่รู้จักเบื่อเลย มีขนมและอาหารอีกหลายอย่างที่ผมอยากลองชิม ฝีมือเจบีต้องอร่อยทุกอย่างแน่ๆ เพราะเท่าที่ฟังจากยองแจ เจบีมักจะคิดค้นสูตรขนมและปรับปรุงเมนูอาหารใหม่อยู่เสมอ แต่ถ้าเมนูไหนที่ไม่มั่นใจว่าจะถูกปากลูกค้า แม้ว่าตัวเองจะชอบแค่ไหนเจบีก็จะไม่นำออกมาขายเด็ดขาด หลังจากที่จูเนียร์กับมาร์คฮยองออกจากร้านไปแล้ว ยองแจจึงชวนผมกลับเช่นกัน

“แบมุน เรากลับกันเถอะครับ”

“อ่า...แบมกลับก่อนนะพี่บี แล้วจะแวะมาใหม่ อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้ล่ะ”

“สัญญา?” ดูสิครับ คิ้วผูกโบเชียว อะไรกันแค่นี้ทำเป็นลืมซะแล้ว

“ก็...ขนมสูตรใหม่ของพี่บีไง”

“อ๋อ โอเคฮ่าๆ รีบไปเถอะเดี๋ยวจะดึก กลับกันดีๆ นะ”

“คร้าบ ไปกันเถอะแบมุน”

“อื้ม แล้วเจอกันนะ” ผมเดินออกจากร้านมาด้วยความรู้สึกหวิวแปลกๆ ผมไม่อยากกลับเลยแฮะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ยังไงผมก็จะกลับมาอีกแน่นอน

ผมแยกกับยองแจที่ป้ายรสบัสที่เราเจอกันเมื่อเช้า เขาเอาเคสโทรศัพท์มาให้ผมเซ็นด้วยหลังจากเซ็นเสร็จผมก็ทำการแอดไอดีคาเคาทอล์คของตัวเองลงเครื่องเขาซะเลย ยองแจคงไม่ทันสังเกต หลังจากที่เขาออกเดินไปไปสักพักผมก็เลยทักไป กระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่เลย สดใสร่างเริงจริงๆ ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เราได้เจอกัน และทำให้ผมหาร้าน ‘ลอร์ดเจ’ เจอจนได้ และที่สำคัญไปกว่านั้น ทำให้ผมได้พบกับ เจบี...ขอบคุณนะยองแจ

.

.

.

 

TBC.



มาถึงตอนที่ 3 กันแล้ว ^^ ขอขอบคุณทุกเฟฟ ทุกเม้นและทุกวิวด้วยนะคะ รักมากเลย <3
ยังไงก็อย่าลืมทิ้งดม้นไว้ให้ไรท์นิดนึงนะคะ :)
สกรีม #FicCRM

 

O W E N TM.