[Fic GOT7] Caramel Love (BBam & JackBam)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 Fan Boy

Chapter 2

Fan Boy

ช่วงนี้พวกเรายุ่งมากๆ เลยครับ ต้องไปรายการเพลงทุกสัปดาห์ ยังมีรายการวาไรตี้อีก ไหนจะต้องไปออกรายการวิทยุและสื่อต่างๆ ถึงแม้จะเป็นการสัมภาษณ์แค่สั้นๆ แต่ก็ต้องไปครับ วันนึงเหมือนทำงานเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยครับ เรื่องนอนนี่ไม่ต้องพูดถึง วันไหนได้นอนถึงสามชั่วโมงนี่ถือว่าหรูมากแล้ว วันนี้นอกจากจะเป็นกู้ดบายสเตจแล้ว พวกเรายังมีงานแฟนไซน์ด้วย หลังจากนี้คงได้พักยาว ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยสุดๆเลยล่ะครับ แต่มันก็คุ้มนะเพราะมันเป็นความฝันของผม เป็นสิ่งที่ผมรัก ถึงพวกเราจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็มีแฟนคลับที่คอยอยู่เคียงข้างพวกเราเสมอ ผมเชื่อว่าแฟนคลับก็เหนื่อยไม่น้อยไปกว่าพวกเรา เพราะคอยตามไปให้กำลังใจพวกเราทุกที่ นอนดึกตื่นเช้า มาเจอ มาถ่ายรูป ถ่ายแคมพวกเราทุกงานเลย

“วันนี้เป็นกู้ดบายสเตจของพวกเราแล้วนะครับ ขอบคุณทุกคนที่คอยเชียร์พวกเรามาตลอดนะครับ”

“เดี๋ยวเจอกันที่มยองดงแฟนไซน์นะเบเบ้”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แจ็คสันหวังสไตล์จริงๆ ครับ ผู้หญิงชอบแบดบอยหรอครับ ฮ่าๆ จะเมนผมหรือเมนแจ็คสันแต่เจอประโยคหยอดเข้าไปแบบนี้ก็หนีไปหาแจ็คสันหมดล่ะครับ มิน่าล่ะ สมัยเป็นเด็กฝึก หมอนั่นออกเที่ยวทีไรได้สาวกลับมาทุกที คาริสม่าแร็พเปอร์จริงๆ ส่วนผมก็คงเป็นแค่พาวเวอร์ว้อยซ์ต่อไป

.

.

.

“แบมแบมอปป้า ฉันซื้อของโปรดมาฝาก กินเลยนะอปป้าเดี๋ยวไม่อร่อย”

“ว้าว ขอบคุณครับ” เอ๊ะ นี่มันทาร์ตไข่ร้าน ‘ลอร์ดเจ’ นี่นา แฟนคลับคนนี้รู้ใจผมหรือแค่บังเอิญนะ

“ชอบทานขนมร้านนี้หรอครับ”

“ใช่เลยค่ะ ขนมและเครื่องดื่มร้านนี้อร่อยๆ มากๆ เลย ฉันเห็นออปป้าชอบทานทาร์ตไข่ ร้านนี้ขึ้นชื่อมาก แถมอปป้าเจ้าของร้านก็น่ารักมากด้วยนะ คิกคิก”

“อ๋า ไว้คงต้องแวะไปที่ร้านบ้างแล้วขอบคุณนะครับ”

“ย๊า! มาหาอปป้าได้แล้ว คุยกับแบมแบมอยู่นั่นแหละ”

“ค่า” ดูมันสิครับ ก็ทงแซงเมนผม จะให้คุยกับผมนานหน่อยก็ไม่ได้แหม ของตัวเองน่ะหมากฝรั่งกองเต็มโต๊ะแล้ว

“แจ็คกี้อปป้ายา…”

“อะไรนะ!? เมื่อกี้เรียกอปป้าว่าไรนะ”

“แจ็คกี้อปป้า คิกคิก ฉันซื้อเจลล้างมือกลิ่นบับเบิลกัมมาฝาก อย่ากินมันล่ะ” ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขอขำรัวๆ ครับ แจ็คสันโดนแฟนคลับเอาคืนแล้วไง ผมแอบสะใจนะ ฮ่าๆๆ แจ็คสันหวังถึงกับอึ้ง พูดไม่ออกเลยครับ

“นี่นายได้ยินที่คนเมื่อกี้พูดรึเปล่า”

“อือ ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่”

“อ๊า ให้ตายเหอะ จริงๆ เลย ฉันว่าต้องเป็นแอนตี้แฟนแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ”

“เพ้อเจ้อ...”

“ย๊า!!! นี่นายด่าฉันหรอ แบมแบม!!!”

“แบร่” แจ็คสันหวังโมโหเป็นลิงบ้าเลยครับ ฮ่าๆๆๆ นานๆ ทีจะเจอคนทำแจ็คสันเฟลได้ งานแฟนไซน์จบลงไปด้วยดีครับ การโปรโมทมินิอัลบั้มแรกในชีวิตของพวกเรา จบลงไปอย่างราบรื่น หลังจากนี้พวกเราก็มีเวลาพักเกือบๆ เดือน ไม่รู้ล่ะ ใครจะไปไหนก็ช่าง แต่ยังไงผมก็จะต้องไปร้านขนมร้านนั้นให้ได้ แล้วเจอกันนะ ‘ลอร์ดเจ’

“คืนนี้ปาร์ตี้กันหน่อยดีกว่า”

“แต่ผมไม่...”

“ไปเหอะน่า แบม เดี๋ยวเราจะไม่ได้เจอกันอีกพักใหญ่เลยนะ นายไม่คิดถึงฉันหรอ”

“ไอ้บ้า! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนายนะ พูดอะไรแบบนี้วะ ขนลุก”

“เอาน่า แบมแบม คืนนี้ไปสนุกด้วยกันก่อนนะ นายยังมีเวลาพักอีกนาน”

“ก็ได้ครับ เพราะเห็นแก่กันต์ฮยองหรอกนะ”

“วู้ว ไปกันเถอะ ที่ร้ากกกก”

“เฮ้ย! มากไปแล้วแจ็คสัน ปล่อยดิวะ เดี๋ยวเสยหน้าแหกเลยนี่”

“โห ใจเย็นดิ ล้อเล่นนิดเดียวเอง สวยแต่ดุเป็นบ้าเลย”

“ยังไม่หุบปากอีก!!!”

“พอๆๆ แจ็คสันนายก็เลิกยั่วโมโหกวนประสาทแบมแบมได้แล้ว ไปๆๆ ไปหาไรกินกันดีกว่า” สรุปแล้วคืนนี้เราก็ไม่ได้ไปไหนกันไกลครับ ออกไปกินหมูสามชั้นย่างแกล้มกับโซจูที่ร้านเจ้าประจำของพวกเรา คุณป้าเจ้าของร้านก็ใจดีจำพวกเราได้ บอกว่าวันนี้ได้ดูโชว์ของพวกเราด้วยและยังแถมเนื้อให้พวกเราเป็นของขวัญที่เป็นศิลปินเต็มตัวแล้ว ผมกับแจ็คสันก็เลยเซ็นลายเซ็นให้คุณป้าไว้แขวนบนผนังร้าน

หลังจากทานอาหารกันอิ่มแล้ว ก็ได้เวลาแยกย้ายกับทีมงานทั้งหลาย ทั้งโคดี้นูน่า ทั้งซาวด์โปรดิวเซอร์และคนอื่นๆ อีกมากมาย แต่กันต์ฮยองก็ยังไม่ยอมปล่อยผมกับแจ็คสันไป ฮยองพาพวกเรามาดื่มต่อที่คอนโดของฮยองเอง จริงๆ แล้วนอกจากที่บริษัทแล้วก็หอพัก คอนโดของกันต์ฮยองก็เป็นเหมือนบ้านอีกหลังหนึ่งของผม จะเรียกว่าเป็นคอนโดของพวกเราก็ยังได้ เพราะที่นี่มีสามห้องนอนพวกผมก็มักจะมาพักที่นี่ตอนที่พวกเราได้พักแต่ไม่เวลานานขนาดที่จะกลับบ้านได้

กันต์ฮยองเปิดหนังดูพร้อมป๊อปคอร์นกะละมังใหญ่ในมือและยื่นค็อกเทลให้พวกเราคนละขวด ทั้งที่เป็นหนังแอคชั่นแท้ๆ ดูไปได้ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องกันต์ฮยองกับแจ็คสันก็หลับคอพับซบกันไปแล้ว ผมเลยออกมาจากห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆ อาบน้ำให้สดชื่นซะหน่อยดีกว่าแล้วค่อยนอน ฝันดีนะครับทุกคน

.

.

.

 หลังจากผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาก็เห็นกันต์ฮยองกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ ตามระเบียบครับเป็นข้าวกับซุปถั่วงอก โบราณว่าไว้ครับว่าซุปถั่วงอกเนี่ยดีต่อสุขภาพ ช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกายแถมยังช่วยทำให้หายแฮงค์ด้วยนะ ถึงเมื่อคืนผมจะไม่ได้เมาก็เถอะ

“อ้าวตื่นแล้วหรอแบมแบม มาทานข้าวเช้าเร็ว”

“แล้วแจ็คสันละครับ” ยังไม่ทันที่กันต์ฮยองจะได้ตอบ ผมก็เหลือบไปเห็นปลายเท้าของแจ็คสันโผล่ออกมาจากหลังโซฟา เมื่อคืนมันนอนยังไงของมันเนี่ย ห้องนอนก็มีไม่นอนมาเลื้อยอยู่กับพื้น โว๊ะ

“อย่างที่เห็นนั่นแหละ ปล่อยมันนอนต่อไป”

“เดี๋ยววันนี้ผมจะออกไปข้างนอกนะครับ”

“แล้วนายไม่กลับบ้านหรอ”

“ผมคงขออยู่กลับฮยองอีกสักพัก อยากออกไปหาอะไรอร่อยๆ กินก่อนสักอาทิตย์แล้วค่อยกลับบ้านยาวๆครับ”

“ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าลืมนะว่านายไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“ไม่ต้องห่วงครับ ฮยองคอยคุมนายนั่นดีกว่า ฮ่าๆๆ”

“ครายยย ใครหัวเราะ อะไรหอมๆ” โอย ผมขำ นี่แจ็คสันหวังละเมอหรือว่าอะไร ปกติเห็นคอแข็งจะตายทำไมเมื่อคืนมันเละเทะจังหรือว่าโดนกันต์ฮยองมอม?!?

“นี่! ตื่นแล้วก็ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินข้าว”

“ฮื่อ...”

“จะลุกไม่ลุก เดี๋ยวเอาหม้อฟาดเลยนี่”

“ลุกแล้วคร้าบบบ” กว่าแจ็คสันจะออกมาจากห้อง ผมก็ทานมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยพอดี วันนี้ผมวางแผนไว้ว่าจะไปร้าน ‘ลอร์ดเจ’ ผมควรจะถามทางจากกันต์ฮยองหรือจะหาทางไปเองดีนะ แต่ถ้าถามกันต์ฮยองต้องไม่ให้ไปแน่ๆ เลยร้านมันแอบไกล เป็นไงเป็นกันลองไปเองดูละกัน ที่ถุงก็มีแผนที่แถมบอกวิธีเดินทางให้ด้วย คงไม่หลงหรอก

“แล้ววันนี้จะไปไหน”

“ก็...คาเฟ่ ร้านขนมแถวๆ นี้แหละครับ ฮยองไม่ต้องเป็นห่วงนะ แต่ผมอาจจะกลับค่ำๆ หน่อย ว่าจะลองเขียนแนะนำร้านขนมด้วยน่ะครับ”

“ให้ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรครับแค่นี้เอง ผมไปเองได้ ฮยองอยู่ดูแลแจ็คสันเถอะ” ผมไม่รอฟังกันต์ฮยองโวยวายหรอกครับ ทิ้งระเบิดเสร็จก็ชิ่งดีกว่า ผมตื่นเต้นจังเลย นี่จะเป็นการเดินทางคนเดียวด้วยระบบขนส่งสาธารณะครั้งแรกหลังจากที่ผมเดบิวต์ จะมีใครจำผมได้ไหมนะ แต่ใส่หมวกและผ้าปิดปากขนาดนี้คงไม่มีใครจำได้ ผมที่เคยสีบลอนด์ทองตอนที่ทำการโปรโมทผมก็ย้อมกลับเป็นสีเข้มแล้ว พร้อมแล้วออกเดินทางกันดีกว่าครับ ผมต้องนั่งรถไฟใต้ดินแล้วไปต่อบัสอีก สนุกแน่ๆ

.

.

.

รถไฟใต้ดินยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ผมเลยไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้ผมมายืนคว้างอยู่ที่ป้ายรถบัสแล้วครับ ทำไงดีเนี่ย ตรงที่บอกว่าให้ขึ้นบัสสายไหนบนถุงก็ดันเปียกซะนี่ เฮ้อออ ท่าทางจะไม่ง่ายและไม่สนุกอย่างที่คิดแล้วสิครับ

 “โอ๊ะ แบมแบมนี่นา...จะใช่รึเปล่านะ...ขอโทษนะครับ ใช่แบมแบมDe Legend รึเปล่าครับ” นี่ผมจะเจอไอดอลตัวเป็นๆ จริงๆ หรอเนี่ย ผมอยากไปงานแฟนไซน์แทบตาย อุตส่าห์หางานพิเศษทำ แต่ดวงก็ไม่เข้าข้างผมเลย ผมตื่นเต้นจังเลย ตัวจริงดูดีมากๆ เลยนะเนี่ย เสียดายที่ไม่ใช่ผมสีทองแล้ว

“อ่า...ใช่ครับ” ฮ่อล...เขาตะ...ตอบผมด้วย ท่าทางเป็นกันเองจัง แต่เอ ผมว่าเขาต้องหลงทางอยู่แน่ๆ เลย

“เอ่อ กำลังจะไปไหนหรอครับ ให้ผมช่วยไหม”

“เอ่อ...ไม่ทราบว่ารู้จักร้าน ‘ลอร์ดเจ’ ไหมครับ” โห! พระเจ้าประทานโชคให้ผมหรอครับ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ เขาต้องไปตามหาทาร์ตไข่แน่ๆ ก็ร้านขนมของเจบีฮยองขึ้นชื่อเรื่องทาร์ตไข่จะตาย แถมแบมแบมก็ชอบกินทาร์ตไข่สุดๆ ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งแบมแบมมาร่วมทางกับผมนะครับ

“รู้สิครับ ถ้าไม่รังเกียจผมจะพาไปเองครับ พอดีผมเป็นพนักงานที่นั่นพอดีเลยครับ แฮ่...”

“จริงดิ งั้นไปกันเลยเหอะจะได้ไม่เสียเวลา อ้อ แล้วก็เรียกแบมุนดีกว่านะ เรียกแบมแบมแล้วเดี๋ยวคนแตกตื่นฮ่าๆ”

“ได้เลยครับ แบมุน ผมยองแจครับ ผมมีอะไรจะบอกแหละ”

“หืม”

“ความจริงแล้วผมเป็นแฟนบอยของแบมแบมแหละ”

“จริงหรอ ฮ่าๆ ไว้เดี๋ยวจะไซน์ให้นะ แต่ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะ” อ้าก ฟินครับ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้เลย โอย นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เมื่อกี้แบมแบมบอกว่าจะไซน์ให้ผม แถมยังให้ผมเรียกชื่อฉายาด้วย โอย ยองแจจะไม่ทนครับ คนที่ร้านจะต้องดีใจแน่ๆ ที่มีไอดอลไปที่ร้าน คิกๆๆ

.

.

.

TBC.

ฝากคอมเม้นต์ติชมด้วยนะคะ :)
สกรีม #FicCRM

.

O W E N TM.