คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 Sweet dream 100%
Mark’s Part
ผมลืมาื่นึ้นมาในห้ออแบมแบม้วยวามิที่ไม่อยาะเื่อว่าำพูที่ผมไ้ยินาแบมมันะเป็นเรื่อริแ่วามรู้สึหนัาศรีษะอใรบานรแนอผม็่วยอย้ำว่าผมไม่ไ้ฝันไป
ลมหายใสม่ำเสมออน้าๆทำให้รู้ว่าเายัหลับสนิที
ผม้มลมอแบมแบมที่นอนหนุนแนอผมอยู่ แสแเบาๆในยามเ้าสาส่อเ้ามา เส้นผมสีำบัหน้าอแบมแบมไว้นมิผมึเอื้อมมือไปปัปอยผมอแบมให้เ้าที่เพื่อะไ้มอเห็นหน้าอเาัๆ
เปลือาสวยและนาอน มูโ่เล็ูน่ารัเหมาะสมับเา ปาเล็อิ่มที่ผมมอแล้ว็อรู้สึอยาะสัมผัสไม่ไ้แ่ว่าผมรู้ว่ามันยัเร็วเินไปเพราะอย่านั้นผม้อห้ามใเอาไว้่อน
ถึนี่ะผ่านมาอาทิย์นึแล้วแ่ว่าผมลับรู้สึเหมือนฝันทุรั้ที่ิึ้นมาว่าแบมแบมเป็น ‘แฟน’ ับผม
ไม่ใ่แ่น้อาย
หรือเพื่อนร่วมหอ
แ่ือ แฟน ที่ผมภูมิใที่ะบอใร่อใรว่าเป็นแฟนอผม
อ่อ! เรื่อที่ผมมานอนห้อแบมน่ะหรอรับ
อนแรผม็นอนแยห้อับแบมอยู่หรอแ่เป็นเพราะว่าผมิถึแบมมานทนไม่ไหวผม็เลยเนียนบอแบมว่าแ๊สันรนันอนไม่หลับ็เลยมาอนอน้วย
เอาามริแ๊สันนอนรนที่ไหนันล่ะรับ
แ่ผมไม่สนหรอนะเพราะพอแบมแบมไม่ไ้ัอะไร
ผม็เลยย้ายมา ^^
ั้แ่ที่ผมไ้บับแบมแบมมาผม็ยิ้มและมีวามสุลอ ผมไปทุที่ับแบม ิน้าวทุมือับแบม ไ้นอนอแบมอยู่แบบนี้มันียิ่ว่าที่ผมิไว้ะอี
ผมยัมอใบหน้าอแบมเนิ่นนาน่อนะอไม่ไ้ที่ะเอื้อมมือไปสัมผัสแ้มเนียนอนรหน้าแ่เหมือนว่าผมะไปวนแบมเ้าให้แล้ว
“อื้อ…”
เปลือาอแบมสั่นไหวพร้อมับิ้วที่มวเ้าหาันน้อยๆ เสียราในอทำให้ผมรู้ว่าแบมแบมรู้สึัว ่อนที่เาะหยีาเพื่อปรับแสอย่านสะลึมสะลือ
“ื่นแล้วหรอรับแบม พี่วนแบมหรือเปล่า?”
แบมแบมยัไม่อบแ่เยหน้าึ้นมามอผมแทนทั้ที่าหยีอยู่อย่านั้น
“พี่มาร์ื่นแล้วหรอรับ ไม่หรอรับไม่วนหรอแบมแ่มึนๆ”
แบมแบมอบอย่าัวเีย่อนะทำแ้มป่ออย่าเ็เอาแ่ในผมอไม่ไ้้อเอามือไปหยิแ้มอย่าหมั่นเี้ยว เสียัวเียอนื่นอแบมแบมเพิ่ื่นน่ารัว่าในโทรศัพท์สิบเท่านทำให้ใอผมสั่นหนัยิ่ว่าเิม ผมเลยใ้นิ้วแ้มอแบมแบมทั้สอ้าไว้นปาอแบมแบมยู่เ้าหาันอย่าลเพื่อลบเลื่อนวามเิน
“อี่อาร์อำอะไออ่ะอับแอมเอ็บอะ”
แบมแบมพูึ้น้วยเสียอู้อี้พร้อมมวิ้ว
น่ารั
น่ารััรับ
เห็นแล้วมันอยาฟั
“ฮ่าๆๆๆๆ แบมน่ารัั พี่ไม่เล่นแล้วละัน แบมะื่นยัรับหรือะนอน่อ?”
ผมพูึ้น่อนะปล่อยแ้มอแบมให้เป็นอิสระ
“ยัไม่ื่นไ้มั้ยอ่ะพี่มาร์แ่แบมหิวแล้วอ่าาา” แบมพูึ้น้วยเสียที่ัวเียน้อยว่าเิมนิหน่อย
“ั้นพี่ไปทำับ้าวมาให้นะแบมนอนอยู่นี่แหล่ะ”
“โอเรับ อบุนะรับพี่มาร์” แบมพู่อนะยิ้มบาๆให้ผม
...ฟอ...
ผมหอมแ้มนุ่มอแบมแบมฟอให่่อนะเ้ัวออมาาเีย
“อหอมทีนึแล้วันเนาะ เี๋ยวพี่มา”
ผมรีบแระโนัววิ่ออไปทันทีโยที่ไม่สนใเสียเรียอแบมแบมที่ามหลัมา
“พี่มาร์!!!!!!!”
.
.
.
.
.
“มาแล้วร้าบบบบ!!”
ผมยอาหารไปให้แบมแบมทันทีที่ทำเสร็ อาหาร่ายๆสอสามอย่าถูัใส่ถาอย่าน่ารัถูยเ้ามาในห้อ แบมแบมรีบลุึ้นมา่อนที่ผมะยอาหารึ้นไปให้บนเีย
“หูว อะไรอ่ะหอมั”
แบมแบมพูึ้น้วยสีหน้าื่นเ้น่อนะ้มลูอาหารในถาอย่าื่นเ้น แบมแบมูะพอใมา
“ลอูสิอบรึเปล่า” ผมพูึ้น่อนะนั่ล้าๆแบม
“อบรับ มีแ่อที่ผมอบทั้นั้นเลย” แบมแบมหันมายิ้มบาๆให้ผม
“ั้นหรอ มาพี่ป้อน” ผมพู่อนะหยิบ้อนอแบมแบมึ้นมา
“ไม่้อหรอรับเี๋ยวแบมินเอ” แบมแบมอบ่อนะยมือึ้นมาเพื่อแย่้อนาผม
“ไม่้อหรอแบม พี่อยาป้อน” ผมพูึ้น่อนะสบาแบมอย่ามีวามหมาย
“ให้พี่ป้อนแบมนะ”
“รับ”
แบมรับำ่อนะปล่อยมืออา้อน
“แบมแบมะินอะไร่อน?” ผมถามึ้น
“เอาอันนี้แล้วันรับ” แบมแบมอบ
ผมัอาหารให้ามที่แบมแบมบอเป็นิ้นพอีำ่อนะป้อนเ้า
“อร่อยมั้ยแบม”
“อร่อยรับพี่มาร์”
แบมแบมอบลับพร้อมยิ้มว้าให้ผม ผมึป้อนแบมไปเรื่อยๆนอาหารใล้ะหมและอนนั้นเอ
อ~
เสียท้ออผมร้อึ้นมาอย่าัลั่นนแบมแบมหันมามอหน้าผม
“ให้าย แบมลืมไปเลยว่าพี่มาร์ยัไม่ไ้ินอะไร แบมอิ่มแล้วแหล่ะรับ พอเถอะ เราออไปิน้าวันีว่า” แบมแบมเอ่ยึ้นอย่าูใ
“ไม่เป็นไริน่อให้หมเถอะพี่ไม่หิวมาหรอ” ผมบอปั ไม่ไ้หิวอะไรนานั้นหรอรับแ่นั่มอหน้าแบม็อิ่มะแย่อยู่แล้ว
“ไม่ไ้รับเี๋ยวพี่มาร์เป็นโรระเพาะนะ ไปันเถอะเี๋ยวแบมป้อนพี่มาร์ืนนะ” แบมแบมบอ่อนะึ้อนออามืออผมและวาถาอาหารลที่โ๊ะ้าเียแล้วลุึ้นเินนำออไป
ผมไม่มีทาเลือสินะทั้ที่อยาะอยู่ป้อนเ้านอาหารหมแท้ๆ
แ่ว่า...
ป้อนลับหรอ ็ีนะ J
.
.
.
.
.
“นั่เลยรับพี่มาร์ เี๋ยวแบมยอาหารมาให้นะ”
แบมแบมบอ่อนะหันมายิ้มให้ผม ผมรีบนั่ลบนโ๊ะอาหารอย่าว่า่าย อนนี้ยัเ้าอยู่มาสำหรับนอื่นๆในรัวึมีแ่เราสอน ผมนั่รอไม่นานนัแบมแบม็ยอาหารมาให้ผม
“ว้าว น่าินั” ผมพูึ้นอย่าื่นเ้น
“็เหมือนที่พี่มาร์เอามาให้แบมินแหล่ะรับไม่เห็นะน่าื่นเ้นเลย” แบมแบมำเหมือนับว่าที่ผมื่นเ้นมันเป็นเรื่อล
“ไม่ ไม่เหมือนัหน่อย เพราะแบมเป็นนเอามาให้พี่มันไม่เหมือนันหรอ มันพิเศษเพราะแบมเป็นนพิเศษ” ผมพู่อนะยิ้มว้าให้แบมแบมแ่แบมเหมือนะหลบสายา
“อ้าว ไม่มอหน้าพี่แล้วะป้อน้าวให้พี่ไ้ไ หันมามอเร็ว” ผมพู่อนะเอื้อมมือไปับหน้าแบมให้หันมามอหน้าผม
“มอแล้วรับแบมมออยู่ ินเลยเนาะ” แบมแบมพูทั้ที่มืออผมยัับอยู่บนหน้าอเา
“Let’s go!” ผมพู่อนะเอามือที่ะแ้มออแล้วหันมาบีบมูแบมแทน
“อื้อ! น่ารั พี่ะินให้หมเลยรับ!” ผมพูอย่ามีเลศนัย่อนะั้ใินอาหารที่แบมเป็นนป้อน
.
.
.
“พี่มาร์ไม่้อ้อแบมนานั้น็ไ้รับ แบม็เินนะ” แบมแบมพูในระหว่าำลััอาหารำเือบๆสุท้ายให้ับผม
“แล้วไม่ให้มอแบมแล้วพี่ะมออะไร” ผมพูำๆ
“็มอไ้รับแ่ไม่้อ้อ็ไ้” แบมอบ
“็ะ้ออ่ะ ้อแบมแล้วอร่อย ้อแบมแล้วอิ่ม อ้อหน่อยนะนี” ผมพู่อนะยู่หน้าลพร้อมับอาหารำใหม่ที่ถูส่เ้าปา
“็ไ้รับ” แบมแบมรับำยิ้มๆ่อนะส่อาหารำสุท้ายเ้าปาอผมหลัาำ่อนหน้าหมลแล้ว
“เยส! อิ่มมาเลย อร่อยริๆ้วย” ผมพูทันทีทีลืนอาหารำสุท้ายลอ่อนะยิ้มว้า
“นป้อนป้อนเ่มาอย่าี้้อหอมแ้มหน่อย” พูไม่พูเปล่ารีบรเ้าไปหอมแ้มแบมแบมทั้สอ้า่อนะลับมานั่ที่เิมทำท่าไม่รู้ไม่ี้
“พี่มาร์!!!” แบมแบมเรียื่อผม่อนะเอามือึ้นมาับแ้มัวเอ
ผมแสร้มอไปทาอื่น่อนะเห็นว่าแ๊สันยืนอยู่รห้อนั่เล่นผมึเอ่ยทั
“อ่าว! แ๊สันไปยืนทำอะไรรนั้น ื่นแล้วหรอมาิน้าวัน”
“ไม่เป็นไรว่ะไม่่อยหิว ูมาเอานมแล้วเี๋ยวะไปนอนแล้ว” แ๊สันอบแบบปัๆนทำให้ผทเห็นวามผิปิบาอย่าเมื่อแ๊สันเินเ้ามาใล้
“แ๊สัน มึูโทรมๆผอมๆาบวมๆ มึโอเนะ” ผมถาม้วยวามเป็นห่ว สภาพแ๊สันูไม่โอเมาๆเาูบลแถมายับวมน้ำเหมือนนผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั ผมนึเป็นห่วแ๊สันไม่ไ้
“ูโอเ ่วนี้านหนัมึไม่้อห่วูนะ” แ๊สันอบ
“เออู็ว่า่วนีู้ไม่เอมึเลย ถ้าไม่ไหวอะไร็บอูไ้นะ” ผมเสริม
“ไม่้อห่วมึ ูไปหยิบนม่อนนะะลับไปทำาน่อละ” แ๊สันพู่อนะเินไปในรัว
“อืม” ผมเพียอบรับ
“สวัสีรับพี่แ๊สัน” เสียทัทายแ๊สันอแบมแบมัออมาาในรัว
“หวัี ไปนะ” เสียแ๊สันอบแบมแบม “ูไปนะ บาย” ่อนที่แ๊สันะหันมาทัผม
ผมมอแ๊สันเินนลับไป่อนะเ้าไป่วยแบมแบมในรัว
ผมรู้สึเหมือนีวิไ้ถูเิมเ็มส่วนที่าหาย แ่มีแบมแบมอยู่้าๆผม็ไม่้อารอะไรอี ผมรัแบมแบมและมีวามสุมาๆที่มีเาอยู่รนี้ มีวามสุเสียนอยาะหยุเวลานี้ไปอีนานแสนนาน อยาเป็นอมะเพื่อที่ะไ้รัแบมแบบนี้ลอไป ผมอยาทำแบบนั้นริๆรับ :)
----------------------------------------------------------------------------------------------
Talk Talk!
มา่อให้แล้ว่าทุน ฮี่ๆ อบุมานะะสำหรับทุเฟฟ ทุอมเม้น ทุสรีม นี่ทำให้เรามีำลัใเพิ่มึ้นมาริๆน้า <3 ริๆเราไม่ไ้ีเรียสเรื่ออมเม้นหรอแ่ว่าถ้าเม้นให้เรา็ีน้าเรา็อยารู้ว่าเราแ่ฟิแล้วเป็นยัไ ีไม่ีรไหนบอเราไ้เลยนะะไม่้อเรใ ุ้บๆ ^^ แล้วะมา่อให้อีนะะ รัทุน่ะ :)
#ฟิแฟลเมท
ความคิดเห็น