คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : T I M E ๔
พบเอ
_________________________________________________________
มีผัวใหม่ไปแล้วสินะ
ริมฝีปาหยัเหยียยิ้มสมเพนเอ ามหามานานหลายปีั้แ่เาถูส่ไปเรียน่อปริารีับปริาโทามหลัสูรที่เ้ม้นเร่รั ใ้เวลาไปราวๆห้าปี
พอลับมาาอเมริาเาลับโ่ เป็นบ้าเป็นบอามหาัวผู้หิหิวเินนนั้น แทบะายเมื่อรู้ว่าบ้านหลัที่เราเยอยู่้วยันถูเธอายไปนานแล้ว พยายามให้ลูน้อสืบหาแ่ลับไม่พบแม้แ่ร่อรอย เสมือนเธอไม่มีอยู่ในโลใบนี้
แ่อนนี้เาลับบัเอิเอผู้หินนั้นอย่า่ายายพร้อมับผู้ายหน้าฝรั่นหนึ่ที่เาไ้ทันทีเลยว่า น่าะเป็นผัวเมียัน
ใ่สิ..เวลาั้แปปี ใรมันะมปลัอยู่ับรัเ่าๆที่ไม่มีอะไรีแบบเา ผู้หินนั้นมีผัวไปแล้วไม่รู้ี่น่อี่น
สายามส่อแววแ็ร้าว ุ่อนแววาร้าวรานไว้ไม่มิ มือหนาำแน่นนึ้น้อนเส้นเลือปูโปน หัวใแร่ปวร้าวผสมปนเปับไฟแ้นที่สุมในอ
“นายรับผู้อำนวยารำลัึ้นมา” อัมพลที่พึ่เินเ้ามาหลัาออไปุยนัหมายับผู้อำนวยารโรพยาบาล วาที่มัะส่อแววี้เล่นเห็นผู้เป็นนายยัยืนนิ่อยู่หน้า่าห้อรับแ ึเินเ้าไปแะไหล่หนา ใบหน้าเย็นาุันวนหวาลัวผินหน้ามามอเลาหนุ่ม้าๆ
“ถ่ายรูปสอนนั้นเอาไว้ ไปเรียไอ้ป้อมาใหู้้วย”
ใบหน้าี้เล่นออัมพลเหลอหลาแ แ่เมื่อเอับสายาันอเ้านาย มือเา็รีบล้วหยิบโทรศัพท์ในระเป๋าาเ ึ้นมาเปิล้อูมถ่ายรูป ามสายาอเ้านายที่มอไป
แ่้อหยุะันิ้วที่ำลัรัวัเอร์ เมื่อมอผู้หิที่นั่ิน้าวอยู่รนั้นบนหน้าอโทรศัพท์ ใบหน้าเธอลับเหมือน'น้อแพร'เ็สาวัวน้อยเมื่อแปปี่อนเว้นเสียแ่้อนแ้มอูมๆลับหายไป าผมสั้นลายเป็นผมยาวสลวย ัวผอมลไปมา
เลาหนุ่มะลึอ้าปา้า หันไปมอใบหน้าุันแผ่รัสีทะมึนทึแทบะแหัวนอเพื่อนสนิท้าัน
“ัวริ ร่านริๆใ่ไหมว้ะ”
เมธาวัไม่อบเอาแ่้อมอนทั้สอ้านล่านิ่ๆ อัมพลหุบปาับ ลืนน้ำลายลอัเอื้อ ่อนะหันหลัวิุ่ลีุอไปเปิประูหน้าห้อ ึแนปอภพเพื่อนอีนเ้ามาในห้ออย่ารวเร็ว
“ไอ้สัสลาูมาทำไม” ปอภพบ่นอุบใส่นบ้าที่ึ่ลาึู่เาอยู่
“มึูเอาเถอะพ่อมึะลายร่าเป็นยัษ์แหัวนอยู่แล้ว”
อัมพลพูเสียเบาพยัเพยิหน้าไปทานที่ยืนหันหลัอยู่
“มีอะไรรับนาย” ปอภพมวิ้วสสัย ้าวเินไป้าเมธาวัแล้วมอามสายาอเ้านายน ใบหน้าเ้มอมือวาื่นใาโอ้าปาเหวอไปอีน
“น..น้อ..น้อ..น้อแพรหรอว้ะ” ปอภพี้นิ้วทาสอนนั้นาเบิว้า
ใบหน้าหวานน่ารัแบบนี้เาำไม่ลืม แ่่อนเ็สาวพรรราอบถูเพื่อนัวี้าๆหลอล่อให้เ็น้อยวัยสิบสามทำอาหารมาให้ที่โรเรียนอยู่ลอ วามน่ารัวามใสื่อไร้เียสาอเ็หิในอนนั้น เะา้อในมาเล่ห์หลอเ็อเพื่อนสนิทนไ้บันประมาสามปีและบลเมื่ออนที่เ็สาวอายุสิบห้าส่วนเพื่อนเาอายุย่าเ้าสิบเ้าปี
ภาพไอ้ไม์ร้อไห้ปานะาใ ยัิรารึใเาอยู่เลย
แ่พอมันถูส่ไปเรียน่อ่าประเทศนานนับห้าปีบปริาสอใบ็ลับมาบริหารธุริแทนบิาที่ถึแ่รรม
ั้แ่ลับมาเมธาวั็เปลี่ยนไปานที่อ่อนโยนลับเียบรึมริันน่าลัว
หลายปีมานี้ผู้เป็นนายให้ามสืบเรื่อพรรรา แ่ลับว้าน้ำเหลว เพราะื่อเ่าอเธอไม่ไ้อยู่ในสารระบบและที่อยู่ลับไร้ร่อรอยหลัาายบ้านทิ้ ็ไม่มีใรเยพบเธออีเลย แ่วันนี้พวเราลับพบเธอ าว่า่อานี้ไปมีเรื่อให้เาปวหัวอีมาแน่ๆ
“ามสืบว่าสอนนั้นเป็นอะไรัน แล้วมาที่นี่ทำไม สืบมาให้หมทุเรื่อที่เี่ยว้อับผู้หินนั้น อย่าให้เหลือ...ามู้วยว่าไปไหนบ้า” าที่ปอภพำลัอ้าปา้าับานที่เ้านายสั่ เสียเาะประูับเสียลูน้อหน้าห้อัึ้น
“ท่านรับผู้อำนวยารมาแล้วรับ”
“เ้ามา”
วามมอามสอนนั้น ที่น่าะทานอาหารเสร็แล้ว พาันเินออไปาโรอาหารนลับสายา ร่าสูให่หันหลัลับไปนั่บนโฟาอห้อรับแ
ส่วนปอภพเร่รีบออไปทำามำสั่อเ้านายทันที สวนทาับผู้อำนวยารอโรพยาบาล
ายวัยลานที่เ้ามาใหม่ หันมอามหลัเล็น้อยอย่าสสัยว่าทำไมมือวาอเมธาวั้อเร่รีบนานั้น้วย แ่เาไม่อยาเสียมารยาทถามแม้ะอยารู้
“สวัสีรับผู้อำนวยาร เินั่เลยรับ” เลาหนุ่มยมือไหว้พร้อมผายมือเื้อเินมาใหม่ทันทีอย่านอบน้อม
“สวัสีรับุอัมพล สวัสีรับุเมธาวั” ายวัยลานยิ้มประบให้หุ้นส่วนรายให่อโรพยาบาล่อนะนั่ล
“เ้าเรื่อเลยนะรับผอ. อาารุหิมนราืบหน้ายัไบ้ารับ”
“อาารป่วยอุมนราทรุหนัมาึ้นทุวันรับ ระยะนีุ้เมธาวั็อย่าพึ่ัในไ้เลยนะรับ เี๋ยวอาาระหนัมาว่าอนนั้น” วาั้นเียวอมานพส่อแววหลุหลิ น้ำเสียอ้อมแอ้ม
“เหรอ” เสียทุ้มราบเรียบเย็นเยียบ แฝไป้วยวามันาั้นวนอึอั นผู้อำนวยารอาวุโสเสียวสันหลัวาบ อึอัไม่รู้ะไป่ออย่าไร
ริมฝีปาหยัเหยียยิ้ม ้อเ้าไปในวาหลุหลิอนร้ามอย่ารู้ทันทุำที่ล่าวโป้ป
“ถ้าโรพยาบาลนี้าหุ้นส่วนแบบผม ไม่มีปัหาอะไรใ่ไหมรับุมานพ” ถึน้ำเสียะเนิบนาบไม่แสอารม์วามรู้สึแ่ทำให้ายวัยลานหน้าาัวาไปหม
“ผมให้โอาสบอใหม่”
เมธาวัไม่ใ่นโ่ เารู้ัุหิมนรามาราบัเิเล้าอนี ถึ่อนหน้านั้นะหลเื่อมุแล้ป่วย อาารทรุอมาราเพื่อให้เาไม่ัใและโอนอ่อนไปามวาม้อารอนเอ
เมื่อปีที่แล้ว ุหิมนราป่วยหนัเ้าโรพยาบาล หมอรวพบว่ามาราเามีหลายโรรุมเร้าอย่าหัวใ เบาหวาน วามันโรเรีย เาเื่อเพราะสิ่ที่เห็นรหน้า ในอนนั้นมาราอาารหนัมาริๆ
ผู้เป็นแม่อให้เารับปาท่านว่าะหมั้นหมายับลูสาวอเพื่อนสนิทนเอ พอเารับปาเพราะไม่อยาัใลัวะส่ผลระทบ่ออาารป่วยอแม่
หนึ่สัปาห์่อมามาราเาอาารีึ้นและไ้ออาโรพยาบาล ในอนนั้นานหมั้นเิึ้นอย่ารวเร็วและลายเป็น่าวให่ในประเทศเลย็ว่าไ้
และเมื่อสอสัปาห์่อน ุหิมนราอาารทรุหนัอีรั้ ท่านอให้เาแ่านับู่หมั้นที่เป็นนาเอสาวอันับ้นๆอประเทศ อย่าพริ้าวลูสาวเพื่อนสนิทอท่านเหุเพราะเธอาิระูลให่โเหมาะสมับเาที่สุ
ในอนนั้นเาเผลอพยัหน้าส่ๆไป เพราะลนลานที่เห็นสภาพอมารา สัปาห์่อมาระแส่าวเรื่อารแ่านอเา็แพร่สะพัออไปอย่ารวเร็วพร้อมๆับุหิมนราที่อาารีึ้น หมออนุาให้ออาโรพยาบาล
เาเริ่มไม่แน่ใว่าที่มาราป่วยะเป็นเรื่อริหรือเปล่า เลยให้ปอภพสืบนรู้วามริ...แ่มันสายไปแล้วเาลับไปแ้่าวไม่ไ้แล้ว
“ผ.. ผม” ผู้อำนวยารวัยลาน ลนลานปาอสั่น ถ้าหาเมธาวัถอนหุ้นออ โรพยาบาลาทุนย่อยยับแน่เพราะเินที่หมุนเวียนในโรพยาบาลเป็นเินอหุ้นส่วนนนี้ทั้นั้น
“อวามริ้วยนะรับ” เลาหนุ่มที่นั่อยู่บนโฟาอีัวล่าวยิ้มๆ่วยเพิ่มวามัน
“.. วามริือุหิมนราไม่ไ้เป็นโรอะไรรับ เธอให้ทาโรพยาบาลัาโหุ”
ายวัยลาายวามริออมา ้มหน้าไม่ล้าสบาผู้บริหารหนุ่มรุ่นลูแล้วละล่ำละลัล่าวเสริมอี
“ท.. ที่ริ ผม็ไม่อยาผิรรยาบรรแพทย์หรอรับ แุ่มนราเธอให้เินอุหนุนทุนโรพยาบาลเรา ผมเลยเห็นแ่ส่วนรวม”
เห็นแ่ส่วนรวมหรือเห็นแ่ัวันแน่เารู้นะว่าไอ้หมอเ่าโลภมานี่ ไม่ไ้เอาเินทีุ่หิมนราให้ เ้าอทุนโรพยาบาลแ่เอาเ้าระเป๋าัวเอนหมเลี้ย อัมพล่อนอในใ
“ี่บาท”
“เอ่อสิบ..ห..หสิบ หสิบล้านรับ” เมื่อำลัะพูเท็แ่ลับเอสายาาั้นานร้าม ริมฝีปาล้ำอายที่อายุเยอะที่สุในห้อลับสำรอวามริออมานหมไส้หมพุ เมธาวัพยัหน้าน้อยๆ
“อบุรับผอ. ไม่้อห่วนะรับนายท่านไม่เอาเินืนหรอ”
“เพราะถึเอาืน มัน็ไม่เหลืออยู่ี”
ริมฝีปาอเลาหนุ่มเหยียยิ้มหยันอย่ารู้ทันทุอย่า ผู้อำนวยารวัยลานหน้าาไปทั้แถบไม่ล้าอบโ้
ุหิมนราอยาให้เาพิศวาสผู้หินนั้น น้อยอมลทุนลแรมานานี้เลยหรือ นี่น่ะหรือนที่บอว่าเป็นแม่อเา
ใบหน้ามายอเมธาวับรามแน่น เียบรึมมาว่าเิมนายวัยลานไม่ล้าแม้แ่หายใ เลาหนุ่มพลอยอึอัไป้วย หันไปหาผู้อำนวยารแล้วผายมือเินที่นั่เร็อยู่ออไป้านอโยมีเาเินนำไป เพราะไม่อยาอยู่ในสถานาร์อารม์ วนหายใหายอไม่เ็มปออเ้านายหนุ่ม
________________________________________________________
มาแล้ว่าาาาาาาิถึันมั้ยยย
ไรท์อ่านทุอมเมนท์เลยนะะอบุมาๆน้าา
อมเมนท์ิมันไ้เ้อออ
เหมัน์าล
ความคิดเห็น