คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เธอเปลี่ยนไป..
to the remember.
รักนี้อยู่เพื่อจำ
พาส 7
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์ลอดจากผ้าม่านสีฟ้าแสบตาชะมัดฉันมองไปทางโซฟาแทนที่ฉันจะเห็นไวน์แต่กลับไม่ใช่เขา
“คุณ…เอ่อแม่คะแม่คะ” ฉันเรียกแม่ที่นอนอยู่ตรงโซฟา
“ตื่นแล้วหรอเกี๊ยวลูกเป็นยังไงบ้างหายปวดหัวรึยังลูก” เธอเข้ามาดูอาการด้วยท่าทีที่เป็นห่วง
“หนูไม่เป็นอะไรแล้วคะเอ่อแล้วไวน์ละคะ”
“ไวน์พึ่งกลับไปตอนหกโมงเช้าแม่ให้เขาไปอาบน้ำพักผ่อนเขาอยู่เฝ้าลูกทั้งคืนเลย” เธอตอบฉันฉันต้องเรียกเธอว่าแม่สินะ
“อ่อ”
“ลูกหิวไหมอยากกินอะไรรึเปล่า?” เธอเอ้ยแม่ถามฉัน
“หิวแล้วคะ”
“งั้นเดียวแม่ไปอุ่นข้าวต้มให้นะลูก”
“คะ” ฉันยิ้มแล้วแม่ก็เดินไปใส่ข้าวต้มในชามแล้วเอาไปอุ่นที่ไมโครเวฟฉันแปลกใจฉันสามารถบอกได้ว่านั้นคือตู้เย็นทีวีอะไรอีกหลายๆอย่างแต่ฉันกลับจำไม่ได้ว่าฉันเป็นใครมาจากไหน
“ระวังร้อนนะลูก” แม่บอกฉันพร้อมกับจะป้อนฉัน
“หนูกินเองได้คะไม่เป็นไร” ฉันตอบพร้อมยิ้มให้เหมือนแม่จะขัดฉันแต่แม่ก็ยิ้มกลับมา
“งั้นเดียวแม่ไปเอายาก่อนนะเดียวลูกต้องกินยาหลังอาหาร”
“คะแม่” ฉันตักข้าวต้มเข้าปากร้อนชะมัดเลยโอ๊ยลวกลิ้นฉันหมดแล้ว
“อ่าวไวน์มาพอดีเลยเดียวน้าไปเอายาน้าฝากเกี๊ยวด้วยนะ” เสียงแม่ฉันพูดกับไวน์ทำให้ฉันหันไปมอง
“ครับ” ไวน์พยักหน้ารับแล้วเดินเหมือนถืออะไรไว้ข้างหลังตรงเข้ามาหาฉัน
“อะไรอยู่ข้างหลังหรอ” ฉันถามด้วยความอยากรู้
“อยากรู้ก็หลับตาสิ” เขาบอกพร้อมเอื้อมมือซ้ายมาปิดที่ตาฉัน
“เล่นอะไรของนายฉันไม่ตลกนะ” ฉันตะโกนด้วยเสียงไม่พอใจ
“หันหน้าไปสิฉันจะปล่อย” เขาบอกฉัน
“หันก็ได้อย่าเล่นอะไรหน้ากลัวละกัน!” น้ำเสียงของฉันแน่นอนว่ามันต้องเป็นน้ำเสียงไม่พอใจ
“สวัสดีครับพี่สาวเป็นยังไงบ้างครับหายเจ็บหัวรึยังครับผม” ฉันหันไปตามเสียงเล็กๆที่ดังมาจากข้างหลัง
“เล่นอะไรของนาย” ฉันถามด้วยเสียงเรียบๆ
“ยิ้มหน่อยสิครับพี่สาวของผม” ไวน์ขยับแขนตุ๊กตาไปมาน่ารักทั้งคนทั้งตุ๊กตาเลย
“เล่นบ้าอะไรฉันไม่เล่นด้วยมันไม่ตลก” ฉันเอื้อมมือไปเอาตุ๊กตาที่ไวน์มากอดไว้ใจฉันเต้นแรงแบบบอกไม่ถูก
“เขินละสิ” ไวน์พูดพลางเอามือมาสะกิดที่ไหล่ “ชอบตุ๊กตาตัวนี้ไหม ?”
“ก็น่ารักดี” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หว้า แค่น่ารักเองหรอ น้องหมีคงน้อยใจแย่เลย” เขาตอบพลางถอนหายใจ
“ประชดฉันหรอ” ฉันถามพร้อมหันไปสบตาสายตาของเขาดูเหมือนฝืนอะไรสักอย่าง
“งั้นเอาคืนมาดีกว่า” เขาเอื้อมมือจะมาหยิบตุ๊กตาจากฉันไป
“อยากได้คืนก็เอาไปสิ” ฉันตอบพร้อมกอดยัดตุ๊กตาไปทีแขนเขา
“ไวน์แค่หยอกเล่นเอง ” ไวน์ยิ้มแบบฝืนๆไม่รู้ฉันว่าเขาฝืน
“ถ้าฝืนยิ้มมากก็ไม่ต้องยิ้มก็ได้นะ” ทำให้เขาหุบยิ้มทันทีนี้เขาฝืนหรอกหรอ
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ฉันกับไวน์หันไปมอง
“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับหายเจ็บหัวบ้างหรือยัง” หมอเดินเข้ามาถามอาการของฉัน
“ไม่เป็นไรแล้วคะหมอคะเมื่อไหร่ฉันจะออกจากโรงบาลนี้ซะทีฉันเบื่อที่ต้องนั่งๆนอนๆมาเต็มทนแล้ว” ฉันถามหมอฉันเบื่อจริงๆนะหน้าเบื่อจะนอนได้ทั้งวันทั้งคืน
“เดียวก็ได้ออกแล้วครับใจเย็นๆคนไข้ต้องทานยาเป็นประจำนะครับจะได้ไม่เจ็บหัวบ่อยแล้วอย่าคิดอะไรมากนะครับ” หมอบอกฉันทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้นี้ฉันโตแล้วนะ
“ฉันรู้แล้วคะ” ฉันตอบแบบไม่พอใจแล้วหันหน้าหนีแต่ฉันกลับเจอไวน์ที่ทำหน้ากำลังแปลกใจอะไรสักอย่างในตัวฉัน “มองหน้าฉันทำไม” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เปล่าๆ” ไวน์ตอบฉัน “หมอครับผมขอเวลาคุยกับผมหน่อยได้ไหมครับ” ไวน์บอกหมอพร้อมกับพาหมอเดินออกไปจากห้องก็ดีเหมือนกัน
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจพร้อมลมตัวลงนอนทำไมเห็นหน้าหมอแล้วฉันง่วงทุกทีสะกดจิตรฉันหรือยังไงกัน
ความคิดเห็น