คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
to the remember.
รักนี้อยู่เพื่อจำ
พาส 6
“ เกี๊ยวลูกแม่ ลูกเป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนบ้าง แม่ไม่หน้าปล่อยลูกไว้เลยแม่หน้าจะดูแลลูกมากกว่านี้แม่ขอโทษนะลูกลูกเป็นยังไงบ้าง”
ผู้หญิงที่เรียกแทนตัวเองว่าแม่วิ่งเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง เธอเข้ามาได้แต่ยิงคำถามใส่ฉัน
“คุณเป็นใคร?” นั้นคือประโยคที่ฉันตอบทำให้เขาอึ้งไป
“ลูกจำแม่ไม่ได้หรอลูก”
“แม่แม่ไหนฉันไม่รู้จัก” คำตอบของฉันทำให้ผู้หญิงคนที่บอกว่าตัวเองเป็นแม่ชะงักไปฉันพูดอะไรผิดละ ฉันจำอะไรไม่ได้นิ
“คุณน้าครับเกี๊ยวจำอะไรไม่ได้หรอกครับคุณน้ากลับมาเหนื่อยๆคุณน้าพักก่อนเถอะครับผมจะดูแลทางนี้เอง” ไวน์คนที่นั่งดูอยู่เงียบๆได้พูดตัดบทฉัน
“แต่น้าอยากคุยกับเกี๊ยวก่อน” เธอพูดพร้อมสายตาอ้อนวอนตกลงเขาเป็นแม่ฉันหรอแม่คืออะไรฉันยังไม่รู้เลย -.,-
“ไม่ต้องห่วงครับเดียวผมดูแลเกี๊ยวให้ไว้คุยกันวันหลังนะครับ”
“น้าฝากเกี๊ยวด้วยนะ” เธอหันมามองหน้าฉัน ฉันได้แต่หันหน้าหนีทำไมฉันไม่ชอบสายตาที่หน้าสงสารพวกนี้เลยมันกดดันฉันจริงๆนะ
ไวน์ส่งผู้หญิงคนนั้นออกไปจากห้องแล้วได้กลับมายืนทำตาดุใส่ฉัน
“อย่ามาทำสายตาแบบนี้ใส่ฉัน”
“เธอพูดแบบนั้นใส่แม่เธอได้ยังไง”
“จะให้ฉันพูดอะไรยังไงละ”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่ของเธอแม่คนที่ให้กำเนิดเธอ เธอควรจะพูดดีดีกับเขา” เขาบอกพร้อมหันหลังกลับไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆฉัน
“งั้นนายช่วยเล่าเรื่องของฉันให้ฉันฟังหน่อยนายสนิทกับฉันไม่ใช่หรอ”
“เธอไม่ถามฉันก็พร้อมจะเล่าให้เธอฟัง” เขาตอบฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“รีบเล่าสะทีเถอะ”
“เธออยู่บ้านข้างฉันห้องนอนเธอมีระเบียงติดกันตอนเด็กๆฉันชอบปีนไปหาเธอบ่อยปัจจุบันฉันก็ทำอยู่”
“นายเป็นโรคจิตหรือไงปีนมาหาผู้หญิง” ฉันพูดตัดบททำให้เขาหัวเราะฉัน
“เธอนั้นแหละอยากให้ฉันปีนไปหาวันไหนฉันไม่ปีนไปเธอก็จะโกรธฉัน” เขาตอบพร้อมมือขยี้ที่หัวฉัน
“ทำไมฉันต้องโกรธนายด้วย” ฉันตอบพร้อมเอามือไปปัดมือเขาออกจากบนหัว
“เพราะเราสนิทกันมากมากไงละ” ไวน์ยิ้มให้ฉันรอยยิ้มของเขาทำใจฉันเต้นแรงแบบบอกไม่ถูก
“ระ ระ หรอ?” ทำไมฉันต้องพูดติดๆขัดๆด้วยไม่เข้าใจตัวเองเลย
“555 แม่ของเธอย้ายไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เธอขึ้นมอต้น แม่เธอฝากครอบครัวฉันดูแลเธอเพราะแม่เธอกับแม่ฉันสนิทกัน”
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนไม่ผูกพันกับเขาละ” ฉันถามเพราะความรู้สึกฉันที่มีให้กับผู้หญิงคนนั้นมันแย่แบบบอกไม่ถูก
“ก็เพราะเธอโกรธแม่เธอที่เขาจากไปไงละ”
“ทำไมฉันต้องโกรธละ”
“เพราะเธอไม่ชอบการจากลาไงละ” เขาตอบฉันสายตาของเขาดูเศร้าทันที
“แล้วทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี้ละ” ฉันถาม น้ำใสใสของเขาคลอที่ตา
“….” เขาเงียบพร้อมกลับก้มหน้าก้มตาเหมือนพยายามปกปิดน้ำที่ไหลจากตาของเขา
“ฉันถามนาย นายก็ตอบฉันสิ”
“เพราะฉัน ฉันผิดเองฉันขอโทษ….” แล้วน้ำที่ตาของเขาก็ไหลลงมา เขาลุกขึ้นมากอดฉันทำให้ฉันใจเต้นเร็ว
“นายทำอะไรของนายปล่อยฉัน” ฉันดิ้นทำให้เขากอดฉันแน่นยิ่งกว่าเดิม
“เธอยกโทษให้ฉันนะฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“ทะ..ทำอะไรนายปล่อยฉันได้แล้ว” เขาค่อยๆปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดของเขาทำให้ใจฉันเต้นแรงเหมือนมันจะระเบิดเลยละหลังจากเขาปล่อยฉันออกก็มีแต่ความเงียบที่กดดันเราสองคน
ก๊อกๆ พระเจ้าช่วย เสียงเคาะประตูทำให้ความอึดอัดลดลงไวน์รีบเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาผู้ชายอะไรร้องไห้
“เกี๊ยวเป็นยังไงบ้างพอไวน์โทรบอกฉันฉันรีบมาเลยนะ” ผู้หญิงใส่ชุดเดรสสีชมพูจ๋าวิ่งมาเขามาจับตัวฉันหันไปหันมา
“เธอเป็นใคร?” พอฉันพูดประโยคนี้ทำไมทุกคนต้องทำหน้าเหวอด้วยนะฉันไม่เข้าใจเลยก็ฉันไม่รู้จริงๆนิ
“ฉันเนไงเธอจำฉันไม่ได้หรอถึงแม้เราจะเจอกันแค่วันเดียวแต่เธอก็หน้าจะจำฉันได้สิ” เนไหนกัน ฉันไม่รู้จักแต่ฉันไม่ชอบยัยนี้เลยเหมือนเสแสร้งใส่ฉันยังไงไม่รู้
“ฉัน ไม่ รู้ จัก เธอ” ฉันพูดย้ำเน้นๆชัดให้ยัยนี้ฟังชัดๆ
“เนเกี๊ยวจำเธอไม่ได้หรอก” ไวน์เขายืนเงียบมองอยู่ห่างๆได้พูดขึ้น
“ทำไมละ” เนหันไปถามไวน์แล้วหันกลับมามองฉัน
“เราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ” ไวน์บอกเนพร้อมจับแขนเนแล้วเดินออกห้องไป
อะไรกันฉันสับสนไปหมดฉันจำใครไม่ได้แต่ฉันเหลือแต่ความรู้สึกที่มันบอกฉันว่าฉันรู้สึกยังไงกับใครอย่างเช่น ไวน์ ฉันรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกแต่พอเขาพายัยนั้นออกไปใจฉันกับรู้สึกเจ็บปวดแปลกๆ ส่วนผู้หญิงที่บอกว่าเป็นแม่ฉัน ฉันกลับรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอเธอมานานมันเป็นความรู้สึกที่ติดอยู่ข้างในที่ฉันไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไรกันแน่ ส่วนยัยเนฉันไม่ชอบเลยอย่างที่บอก
ฟึ้บ !
โอ๊ยฉันเจ็บหัวจู่ๆก็มีผู้หญิงกับผู้ชายกำลังจะโน้มหน้าทำอะไรกันสักอย่างโอ๊ยฉันเจ็บหัวภาพมันตัดไปตัดมาฉันเบลอไปหมดหัวสมองฉันจะระเบิดออกมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ฉันกรี๊ดลั่นห้องฉันเจ็บหัวมากจริงๆนะช่วยฉันด้วย
“เกี๊ยวเป็นอะไรเป็นอะไรบอกฉันสิ” ไวน์วิ่งเข้ามาด้วยหน้าตาตื่น
“ฉันเจ็บหัวเจ็บหัวเหลือเกินโอ๊ย” ฉันบอกพร้อมเอามือจับที่หัวฉันปวดยิ่งเห็นหน้าเขาฉันกลับเจ็บหัวยิ่งกว่าเดิมแต่ภาพที่เข้ามาในหัวฉันผู้ชายคนนั้นกลับเป็นไวน์ยิ่งฉันคิดฉันยิ่งปวดฉันพยายามคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแต่ฉันได้รับมาแค่ความเจ็บปวด ตอนนี้น้ำตาฉันไหลพรั่งพรูดลงมาไม่หยุดฉันปวดทั้งหัวปวดทั้งใจ
ไวน์พยายามกดกริ๊งเรียกหมอแต่ไม่มีหมอสักคนเข้ามา
“เนมัวยืนอยู่ทำไมไปตามหมอสิ!” ไวน์หันไปตะคอกใส่เนผู้หญิงที่ยืนห่างจากออกไป
ภาพที่ตัดไปตัดมาอยู่ในหัวฉันค่อยๆเบลอภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นประโยคที่ฉันได้ยินคือเสียงไวน์เรียกก้องดังเต็มหัวฉัน…ฉันปวดหัวเหลือเกิน ฉันค่อยค่อยหลับตาหลงช้าๆ
“เกี๊ยวหมอกำลังจะมาอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ” นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน…
ความคิดเห็น