พัชรประกายแสง : รักนี้แบบนายไม่มีอีกแล้ว (นิยายเกย์)

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมวันแรก

     ยามเช้าวันแรกของการเปิดเทอม บรรยายกาศที่เต็มไปด้วยนักเรียนมัธยมศึกษามากมายทั้งชายและหญิงที่มีชื่อเสียงในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง รถญี่ปุ่นคันงามสีเขียวใบไม้แก่คันหนึ่งแล่นมาจอดที่ริมกำแพงของโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ กระจกใสจนเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ผิวขาวเนียมดุจซาลาเปาทรงผมถูกระเบียบในชุดนักเรียนเรียบร้อยลงจากรถที่จอดสนิทโดยถือกระเป๋านักเรียนติดมาด้วยแล้วยกมือไหว้ไปยังชายวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ 

     "ขอบคุณครับพ่อ" 

     "ตั้งใจเรียนนะ เราเลือกเรียนต่อชั้น ม.4 แล้วต้องทำเกรดให้ดีและตั้งใจเรียนเพื่อไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยนะเพชร" 

    "ครับพ่อ" เพชรยกมือไหว้พ่อของเขาแล้วจึงค่อยๆผลักประตูรถจนสนิทแล้วรถนั้นจึงขับแล่นต่อไป เพชรจ้องมองรถที่พ่อขับไปจนสุดสายตา แล้วจึงเดินเข้าไปยังประตูโรงเรียน เพชรเห็นผู้หญิงที่แต่งกายด้วยชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนซึ่งมีหน้าตาบ่งบอกว่าอายุมากแล้วแต่เส้นผมยังดกดำอยู่เลยด้วยยาย้อมผม เพชรเดินเข้าไปยังหญิงคนนั้น

    "สวัสดีครับคุณครูวิยะดา" 

    "พัชระหรือโตขึ้นเยอะเลยนะ เป็นอย่างไรอยู่ห้องไหนล่ะ" คุณครูวิยะดายิ้มให้เพชร

    "ผมเลือกเรียนสายศิลป์ฝรั่งเศสครับคุณครูวิยะดา"

     "อืม ดีจริง คงต้องเลือกเรียน อักษรศาสตร์ หรือ ศิลปศาสตร์ ไม่ก็มนุษยศาสตร์แน่ๆเลย"

    "ครับคุณครู" เพชรอมยิ้ม

    "อืม เธอเป็นเด็กดี คุรครูที่คนในโรงเรียนนี้ก็เห็นเธอมาตั้งแต่เธอเรียนอยู่ ม.1 แล้วเธอก็อยู่กฎระเบียบที่ดีมาโดยตลอด ครูขอให้เธอเจริญๆ และทำตามความฝันขอเธอให้สำเร็จล่ะกันนะ" 

   เพชรยกมือพนมขึ้น "สมพรครับ คุณครู" เพชรยิ้มจนเห็นฟัน

    "ไปเถิด ครูไม่รบกวนเธอแล้ว เดี๋ยวเธอไปไหนต่อล่ะ"

    "เดี๋ยวผมไปช่วยงานคุณครูจันจิราที่ห้องสมุดครับ" 

    "อืม ใช่ๆ เธอเป็นบรรณารักษ์ด้วยนี้ ไปเถิดจ๊ะพัชระ" 

    เพชรยกมือไหว้คุณครูวิยะดาเพื่อเป็นการลา "สวัสดีครับ" คุณครูวิยะดายกมือรับและยิ้มให้เพชรอย่างเอ็นดู

    เพชรเดินมุ่งหน้าไปยังห้องสมุดระยะทางที่เขาเดินไป เหล่านักเรียนหญิงหลายคนพากันจ้องมองเขาด้วยความโดดเด่นว่าเพชรนั้นเป็นคนที่สูง และมีลักษณะสันทัดแล้วเพชรยังเป็นเด็กเรียนดี และเป็นลักษณะที่ผู้หญิงหลายๆคนชอบว่า เขาเป็นเด็กเรียบร้อย เก่ง และที่สำคัญคือหล่อ

    เพชรยิ้มให้กับพวกเธอเท่านั้นใจของพวกเธอถึงกับแทบละลาย เพชรทักทายบ้างเป็นมารยาทจนทำให้ความรู้สึกของพวกเธอบางทีเสมือนว่าเพชรกำลังกลืนให้พวกเธอมองว่าเขานั้นพี่ชาย น้องชาย และเพื่อนชายที่แสนดีคนหนึ่งเท่านั้น จะว่าไปแล้วเพชรก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยเพราะเกรงใจพ่อและแม่ที่ท่านมักกล่าวอยู่เสมอว่าตอนนี้ให้มุ่งมั่นแต่เรียนอย่าสนใจเรื่องความรักซึ่งเพชรก็ช่างเป็นลูกที่แสนดีเชื่อตามที่พ่อแม่สอนมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้

     เพชรเดินมาถึงห้องสมุดด้วยระยะทางที่ไกลพอควร ซึ่งตอนนี้ห้องสมุดยังไม่เปิดเลย เพชรนั่งลงกับพื้นหน้าบันไดโดยอิงหลังกับกระเป๋าถือของเขา ทันใดนั้นรถกระบะสีขาวคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอดพอดี เพชรลุกและลงจากบันไดไปยังรถกระบะคันนั้น เพชรปิดประตูรถออกซึ่งผู้ที่นั่งมานั้นเป็นหญิงวัยกลางคนที่สวมชุดผ้าไหมสีเทามีลวดลายเถาดอกไม้สวยงาม สวมแว่นตามัดผมอย่างสุภาพ

    "สวัสดีครับ คุณครูจันจิรา" ผู้หญิงคนนี้ก็คือคุณครูที่เพชรต้องมาช่วยงานที่ห้องสมุดเสมอ

    "สวัสดีครับ พัชระ" คุณครูรับไหว้และยิ้มด้วยความดีใจ

    "สวัสดีครับ" เพชรสวัสดีสามีของคุณครูจันจิราผู้ขับรถมาส่ง

    "สวัสดีครับ โตขึ้นเยอะเลยนะ"

    "ครับ"

    คุณครูจันจิราลงจากรถแล้วมายืนข้างเพชร "ไปก่อนนะค่ะ" คุณครูจันจิราโบยมือลาสามี

    "เดี๋ยวผมมารับคุณนะจัน"
   
    "ค่ะ" คุณครูจันจิราส่งยิ้มให้สามีของเขาแล้วจึงผลักประตูรถปิด จากนั้นรถกระบะก็ขับแล่นออกไป 

    "เป็นอย่างไรบ้างเพชร เปิดเทอมมาครั้งนี้หล่อไปเป็นกองเลยนะ" คุณครูจันจิรายิ้ม

    "สบายดีครับ และคุณครูจันจิราละครับ"

    "ครูเองก็สบายดี เราไปเปิดห้องสมุดกันเถิด" คุณครูจันจิราเดินนำหน้าเพชรขึ้นบันไดไป เพชรเดินตามมา เ

     เสียงประตูเหล็กถูกดันขึ้นจนเสียงดัง เพชรหยิบกระเป๋าขึ้นแล้วมายืนรอที่หน้าประตูกระจก คุณครูจันจิราไขแม่กุญแจที่ตรวนไว้ด้วยโซ่ออกแล้วเลื้อนประตูกระจกออก เพชรเดินตามคุณครูจันจิราเข้าไปยังห้องสมุด แล้วเขาก็เดินไล่เปิดไฟทีละดวงจนทำให้ห้องสมุดนั้นสว่างไสว ชั้นวางหนังสือที่สูงตระง่าและเต็มไปด้วยหนังสือจำนวนมากมาย เพชรนึกถึงบรรยายกาศและกลิ่นไอหนังสือเก่าๆเช่นนี้มาก เขาเดินดูตามโต๊ะนั่งอ่านหนังสือรวมและเดียว จนมาถึงเคาว์เตอร์ที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์อัจฉริยะซึ่งคุณครูจันจิรากำลังเปิดเครื่องและใส่รหัสผ่านเพื่อเตรียมเปิดบริการยืม-คืนให้กับนักเรียนและบุคลากรในโรงเรียน เพชรหยิบหนังสือที่วางบนรถเข็นซึ่งเป็นหนังสือที่คืนแล้วเข็นไปวางไว้ที่โต๊ะจัดขึ้นที่ท้ายห้องสมุดซึ่งหน้าที่จัดเรียงหนังสือเข้าชั้นนั้นเป็นหน้าที่ของป้าสมศรีแม่บ้านที่ดูแลห้องสมุด เพชรค่อยๆหยิบหนังสือเล่มต่างๆวางจนเป็นกองอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะพักหนังสือแล้วจึงเข็นรถขนหนังสือกลับ 
  
       ตอนนั้นป้าสมศรีเข้ามาพอดี "สวัสดีค่ะ คุณครูจันจิรา" 

       "ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณป้าสมศรี" คุณครูลุกขึ้นจากโต๊ะพักครูขึ้นไหว้ป้าสมศรี

       "สวัสดีครับ คุณป้าสมศรี" 

        "อุ๊ยตายจริง เพชรหรือเนี้ย" ป้าสมศรีพูดราวกับตกใจ

         "ครับ ผมเพชร พัชระ ครับ" เพชรยิ้ม

         "โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อเชียวนะเพชร ม.4 แล้วซิเนี่ย" ป้าสมศรียิ้มจนปากแทบฉีก

         "คุณป้าก็พูดเกินไป ผมก็เพชรคนเดิมของคุณป้าล่ะครับ" 

         "ใครว่าป้าพูดเกินไป...คุณครูค่ะ เพชรหล่อขึ้นนะค่ะนี่" 

         "จริงๆนะเพชร ดีไม่ดีนะ เธออาจขึ้นมาเป็นเดือนโรงเรียนแทนพี่อะไรนะ ตอนนี้เป็นประธานนักเรียน อืม.....นึกออกแล้ว เจ้าปิยวุฒิไง" 

        "โธ่ คุณครูจันจิราครับ คนอย่างผมคงหล่อสู้พี่ปิยวุฒิเขาไม่ได้หรอกครับ"

        และแล้ว "ใครพูดถึงผมกันหรือครับ" เสียงอันนุ่มนวลอ่อนโยนแบบผู้ชายก็ดังขึ้นอยู่ข้างหลังของเพชร

        "เอ้า อายุยืนเสียจริงนะ ปิยวุฒิ" คุณครูจันจิรากล่าว ซึ่งเสียงนั้นคือเสียงของปิยวุฒิ รุ่นพี่ ม.6 เป็นนักเรียนที่เป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนเป็นอย่างมากจนเป็นถึงเดือนโรงเรียน ประธานนักเรียน นักเรียนดีเด่น และยังเก่งในอีกหลายด้าน เช่น โต้วาที กีฬา และอื่นๆ จนเป็นขวัญใจของสาวๆ ปิยวุฒิหนุ่มลูกจีน ผิวขาวราวกับสำลี รูปใหญ่สมเป็นนักกีฬา หน้าตาคมสันแนวตี๋สวมแว่นตาเหนือเด็กเรียน 

         เพชรถึงกับอึ้งแล้วหันไปยังปิยวุฒิ "สวัสดีครับพี่ปิยวุฒิ" 

         "ป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ" แล้วป้าสมศรีก็รีบเดินไปหลังห้องสมุดทันที 

         ปิยวุฒิถือหนังสือเล่มหนาๆมาหลายเล่ม เพชรเห็นดังนั้น "ผมช่วยผม" เพชรพยายามซ้อนมือรับหนังสือจากปิยวุฒิเพื่อนำไปวางที่เคาว์เตอร์ แต่แล้วเพชรถึงกับเสมือนว่ามีกระแสไฟฟ้าวิ่งเข้าสู่แขนจนเกิดอาการขนลุกอย่างลุกแรงจนหนังสือนั้นหลุดล่องกับพื้น 

        "ขอโทษครับพี่ปิยวุฒิ เดี๋ยวผมเก็บให้ครับ" เพชรกำลังก้มลงเก็บ

        "ไม่เป็นไรพี่เก็บเอง" และแล้วหัวของทั้งสองก็ชนเข้าหากันจนเพชรต้องจมลงนั่งกับพื้น

          "เจ็บจัง" เพชรถึงกับเอามือลูบที่หัว "อุ้ยขอโทษน้อง พี่ไม่ได้ตั้งใจไหนหัวโนหรือเปล่า"
 
      ปิยวุฒิค่อยๆลูบคล้ำดูที่ศีรษะของเพชรอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน เพชรขนลุกอีกครั้งแต่การขนลุกเช่นนี้กับเป็นความรู้สึกที่เพชรรู้สึกว่าดี เพชรแอบมองหน้าปิยวุฒิอย่างไม่เต็มตาเพราะอายและความอายนั้นก็แสดงออกมาทางแก้มของเพชรซึ่งตอนนี้แก้มทั้งสองข้างของเพชรก็แดงก่ำราวกับมะเขือเทศ แล้วเพชรก็ยกมือไหว้ปิยวุฒิ  "ขอบคุณครับพี่" แล้วเพชรก็รีบหยิบหนังสือเหล่านั้นแล้วลุกขึ้นวางที่เคาว์เตอร์แล้วพยายามเก็บอาการนั้นไว้ 

      เพชรวางแล้วเดินอ้อมเข้าไปยังตำแหน่งของผู้ทำหน้าที่ยืม-คืน ซึ่งคุณครูจันจิราแอบหัวเราะอยู่เล็กๆจนทำให้เพชรนั้นถึงกับยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ปิยวุฒิมายืนท้าวแขนกับเคาว์เตอร์เพื่อรอให้เพชรทำการคืนหนังสือให้ เพชรยิงบราโค้ตหนังสือเพื่อลบรายชื่อหนังสือเหล่านี้ออกจากประวัติการยืมของปิยวุฒิจนเสร็จ 

    "เสร็จแล้วครับพี่" เพชรยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับปิยวุฒิ

     "ขอบใจมากไอ้น้อง อืมแต่น้องชื่ออะไร พี่เห็นเราทำงานช่วยคุณครูจันจิรามานานหลายปีแล้ว ไม่ได้ถามเสียที"

     "ผม....พัชระครับ หรือพี่เรียกผมว่า เพชรก็ได้ครับ" เพชรยิ้มจนเห็นฟัน

     "ครั้งหน้าไม่ต้องเรียนพี่เต็มยศก็ได้นะ ทีไรเรียกจัดเต็มทุกที เรียกพี่ว่า วุฒิ ได้เลยนะครั้งหน้า"

     "ครับพี่วุฒิ" เพชรอมยิ้ม

      "ขอบใจมาก ไอ้น้องเพชร ผมไปก่อนนะครับคุณครูจันจิราสวัสดีครับ"

       "จ๊ะ ปิยวุฒิ" คุณครูจันจิราตะโกนออกมาจากโต๊ะทำงานของท่านซึ่งไม่ไกลจากเคาว์เตอร์นัก

       "สวัสดีครับพี่วุฒิ" เพชรยกมือไหว้แล้วอมยิ้ม 

       ปิยวุฒิโบยมืออำลาเพชรแล้วเดินออกจากห้องสมุดไป ตอนนี้เพชรสัมผัสได้ถึงหัวใจที่พองโตขึ้นและลงอย่างต่อเนื่องแต่ไม่เป็นจังหวะเลยจนทำให้เพชรรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้า และถ้ารู้สึกเจ็บปวดที่ศีรษะทีไรเพชรจักยิ้มขึ้นทุกทีและภาพอุบัติเหตุครั้งนั้นก็จักเกิดขึ้นจนทำให้เพชรยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว ซึ่งอาการที่เกิดกับเพชรเช่นนี้เพชรเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่ามันเป็นอาการอะไร อาการเขินอายที่ตนเองมักเป็นประจำเพราะเพชรเป็นคนขี้เล่นอยู่เป็นทุนเดิม หรือ จักเป็นอาการสมองกระทบกระเทือน แต่ก็สรุปไม่ได้สำหรับเพชร 

      เพชรทำหน้าที่เป็นบรรณารักษ์เช่นนี้จนถึงเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ พอเสียงออนเตือนดังขึ้น เพชรก็ออกไปเข้าแถวพร้อมกับคุณครูจันจิราซึ่งต้องไปดูแลระเบียบแถวของเด็กม.2 ซึ่งคุณครูรับเป็นเด็กในที่ปรึกษา เพชรรีบวิ่งเข้าในฝูงนักเรียนม.ปลายที่กำลังรีบเข้าจัดแถวอยู่นั้นเอง เพชรหาแถวของห้องม.4สายศิลป์ฝรั่งเศสจนพบแล้วรีบไปอยู่ท้ายแถวเพราะด้วยความเป็นคนตัวสูง เพชรได้รู้จักเพื่อนใหม่และเพื่อนเก่าที่คุ้นหน้าเขาได้แต่ส่งยิ้มทักทายไป พอเพลงชาติดังขึ้นทุกสิ่งก็เงียบสงบลงอย่างมีปาฏิหาริย์ พอกิจกรรมหน้าเสาธงจบลงนักเรียนต่างแยกย้ายไปเป็นแถว เพชรได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆที่สอบเข้ามาจากโรงเรียนอื่น และเพื่อนเก่าซึ่งมาจากต่างห้องกัน เพชรมีความสุขกับสังคมใหม่ในห้องเรียนของเขา