นางแม่มดกลับใจ

เนื้อเรื่อง

 

แต่งโดย นางสาวชนิดา ริเป็ก

เรื่อง แม่มดกลับใจ

            กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ท้ายชายป่าแห่งหนึ่ง มีกระท่อมของนางแม่มดใจร้ายที่ชอบสาปแช่งที่ผ่านเข้ามา จนละแวกนั้นกลายเป็นป่าร้างที่ไม่มีผู้คนผ่านเข้ามาเลย  แม่มดใจร้ายอยู่ท้ายป่าด้วยความเงียบเหงาใจ  ว่าทำไมถึงไม่มีผู้คนผ่านมาเลย จึงหันไปคุยกับเจ้ากระจกโสโครก

                “นี่เจ้ากระจก ทำไมถึงไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เลย”

          “ก็เพราะท่านไง ชอบสาปแช่งผู้อื่นจนไม่มีใครอยากจะเป็นเพื่อนกับท่าน” แม่มดแค้นใจมากที่เจ้ากระจกพูดตรงใจ จึงสาปแช่งให้มีผ้ามาติดปากเจ้ากระจกไว้

                เมื่อวันเวลาผ่านไป แม่มดได้ยินเสียงของเด็กร้องก็ดีใจที่จะมีคนผ่านเข้ามาให้สาปแช่งเล่น

แต่รอแล้วรออีก ก็ไม่มีใครผ่านเข้ามา มีแต่เสียงร้องของเด็กน้อยเท่านั้น  แม่มดจึงอยากมาดูว่าเป็นใครกันที่แกล้ง แม่มดใจร้าย จนเดินมาพบเด็กทารกน่าตาน่ารัก จนอยากจะเก็บเข้าเอาไปเลี้ยงไว้เมื่อเด็กทารกน้อยเห็นแม่มดจึงหยุดร้องไห้ และยิ้มให้กันกับนางแม่มดแล้วชูมือเหมือนขอให้นางแม่มดอุ้ม

                “แหม่ เจ้าเด็กน้อยน่ารัก เดี๋ยวฉันเลี้ยงเจ้าเอง” แม่มดบอกกับเด็กน้อยนั่นจึงอุ้มเข้ามาไว้ในอ้อมแขน และเลี้ยงดูเด็กน้อยอย่างทะนุถนอม ไม่นานชาวบ้านก็ได้ยินข่าวลือมาว่า นางแม่มดใจร้ายเลี้ยงเด็กน้อย จึงคิดช่วยเหลือเพราะไม่อยากให้เด็กน้อย โตมาเป็นเด็กไม่ดี จึงพากันรวมตัวและพากันไปบ้านของนางแม่มด

                “แม่มดใจร้าย เจ้าควรปล่อยเด็กนั่นให้พวกเราเลี้ยงเถอะ พวกข้าไม่ไว้ใจเจ้าเดี๋ยวเจ้าจะสาปเด็กน้อยน่ารักให้เป็นแบบเจ้า”

                นางแม่มดตกใจมากที่ได้เห็นชาวบ้านรวมตัวกันเพื่อมาร้องขอ นางเปลี่ยนตัวเด็ก

                “เจ้ามันใจร้าย กล้าทำร้ายชาวบ้านที่ผ่านมา ยิ่งเป็นเด็กคนนี้เจ้าก็ต้องทำร้ายเหมือนกัน”

                ชาวบ้านยังร้องตะโกนต่อไปไม่หยุด เพื่อให้นางแม่มดส่งตัวเด็กน้อยให้ชาวบ้านเสีย นางคิดในใจว่า ทำไมชาวบ้านถึงไม่เข้าใจนางเลย  นางคงผิดมากที่เคยสาปแช่งคนเหล่านั้น นางคิดว่าคงต้องเปลี่ยนแปลงตัวใหม่ เพื่อให้เด็กน้อยที่โตขึ้นมา จะเป็นคนที่รักนางและคอยดูแลนางต่อไป

                “ข้า ไม่ส่งเด็กน้อยให้พวกเจ้าหรอก ข้ารักเด็กน้อยคนนี้มาก เด็กน้อยคนนี้เหมือนกับเป็นลูกของข้า ข้าขอเลี้ยงเถอะ และข้าจะไม่สาปแช่งใครอีกต่อไปด้วย ข้าสัญญา”

                ชาวบ้านได้ยินดังนั้น ก็ค่อยแน่ใจ จึงปล่อยให้นางแม่มดเลี้ยงดูเด็กน้อยต่อไป เมื่อเวลาผ่านไปพฤติกรรมของนางแม่มดเริ่มดีขึ้น เข้ากับผู้คนและชาวบ้านได้จนไม่มีใครที่จะหวาดระแวงอีกต่อไปแต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็เกิดขึ้น

                “นี่ ในหมู่บ้านเรามีคนถูกสาป” ชายคนหนึ่งร้องตะโกนขึ้น ชาวบ้านจึงออกมารวมตัวกันไปบ้านของนางแม่มดที่กำลัง กล่อมเด็กน้อยให้นอนหลับ

                “เจ้าสาปคนในหมู่บ้านใช่มั้ย” ชาวบ้านพากันร้องตะโกนถาม และต่อว่านางแม่มด นางได้ยินก็ตกใจเพราะว่านางไม่ได้เป็นคนทำ

          “ข้าเปล่านะ ข้าไม่ได้ทำ ข้ากลับตัวแล้ว” นางแม่มดปฏิเสธ แต่ชาวบ้านไม่เชื่อพากันอุ้มเด็กน้อยกลับเข้าหมู่บ้านไป นางแม่มดร้อนใจมากจึงเดินทางเข้าไปถามเจ้ากระจก ที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็น กระจกแสนสะอาดแล้ว

                “เจ้ามีอะไรให้ข้าช่วย แม่มดกลับใจ” เจ้ากระจกล่อเลียน

                “ข้าอยากถามว่า ใครเป็นคนสาปชาวบ้าน” ภาพในกระจกนั้นปรากฏขึ้น เป็นนางแม่มดใจดำที่ปลอมตัวมาเป็นชาวบ้าน ด้วยความอิจฉาจึงแต่งเรื่องเพื่อใส่ความนางแม่มด เมื่อแม่มดเห็นดังนั้น จึงลอบจับตัว เพื่อให้ชาวบ้านลงโทษ

                “ทำไมเจ้าทำแบบนี้ นางแม่มดใจดำ เจ้าทำให้ลูกของข้าต้องไปอยู่กับชาวบ้าน” แม่มดโกรธมาก ลากนางแม่มดใจดำไปไว้กลางหมู่บ้าน ชาวบ้านเห็นดังนั้นก็ตกใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจึงพากันรวมตัวกันที่กลางหมู่บ้าน

                “นางแม่มดจับเขามาทำไม” หญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้น

                “นางคนนี้เป็นคนสาปแช่งคนในหมู่บ้านของท่าน ไม่ใช่ข้า” เมื่อนางแม่มดพูดดังนี้ ผู้คนพากันซุบซิบเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง

                “ไม่จริง นางแม่มดใส่ความข้า” แม่มดใจดำร้องขอชีวิตชาวบ้านพากันตะโกนว่านางแม่มด

                “ถ้าท่านไม่เชื่อ ก็นำคนที่ถูกสาปมาให้นางแม่มดคลายคำสาปให้ และถามว่าใครเป็นคนทำ”

                ชาวบ้านได้ยินดังนั้นจึงพาคนที่ถูกสาปมาให้นางแม่มดคลายคำสาปให้เป็นปกติ และถามว่าใครเป็นคนทำให้ชี้ผู้นั้น ชายคนที่ถูกสาปจำได้ว่านางแม่มดใจดำเป็นคนทำไม่ใช่แม่มดกลับใจเป็นคนทำ ชาวบ้านได้ยินดังนั้นจนก็รวบตัวนางแม่มดใจดำขังไว้ในหิน โดยคำสาปของนางแม่มดกลับใจ หลังจากนั้นชาวบ้านก็พากันขอโทษแม่มดและให้เด็กน้อยคืนกลับไปสู่อ้อมกอดของแม่มด หลังจากนั้นหมู่บ้านก็อยู่อย่างสงบสุขเป็นต้นมา เพราะว่าได้รับความช่วยเหลือจากนางแม่มดกลับใจ