แด่น้องที่รักของป๋ม****

ข้อมูลเบื้องต้น

               ที่ป๋มเขียนไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมานั้นก็เพื่อเก็บเป็นความทรงจำของป๋มและน้องที่จากไปแล้ว  ป๋มรักน้องคนนี้มากเลยนะถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เกิดมาด้วยพ่อ แม่เดียวกันแต่ผมก็รักและเป็นห่วงน้องเค้ามากๆเลย  ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วก็ตามแต่ขอให้รับรู้ไว้ว่าน้องคนนี้คนที่ชื่อ ลำไย และพี่คนนี้คนที่ชื่อ ชมพู่ จะรักน้องและจะไม่ลืมน้องตลอดไป

เนื้อเรื่อง

น้องของป๋มคนนี้เกิดเมื่อวันที่ 17 เดือน พฤษภาคม ปีพศ.อะไรนั้นป๋มก้อจำไม่ค่อยได้ตอนนี้อายุของเขาก็15ปีแล้วเขาเป็นคนน่ารักมากๆเลยนะ ตั้งแต่ที่ป๋มได้เห็นเขาครั้งแรกก็รู้สึกรักและหลงเขามากเหมือนคนบ้าเลยแหละ เราทั้งสองมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลาเรื่องกินก็เหมือนกันเรามักจะแบ่งกันกินแต่ว่าส่วนมากเราจะแบ่งให้น้องเสียมากกว่าอ่ะก็เรารักน้องนี่นา

เพราะว่าเขาจะแบ่งให้ป๋มไม่ได้อะแล้วป๋มก็กินของที่เขาแบ่งให้ไม่ได้ด้วย น้องของป๋มคนนี้ชอบกินข้าวกับไก่ย่างมากๆโดยเฉพาะกับตับไก่ย่างนะโห!!!เขามักจะทานข้าวหมดจานตลอดเลยนะ

อีกอย่างนะน้องที่น่ารักของป๋มคนนี้มักจะกลัวอะไรที่เสียงดังเอามากๆเลยอ่ะ โดยเฉพาะตอนฟ้าร้องนะเขามักจะหาที่หลบเสียงเหล่านั้นเขามักจะไปหลบที่ห้องน้ำหรือไม่ก็ที่ใต้โต๊ะแต่ส่วนมากเขามักจะมาหาป๋มนะมานั่งมานอนอยู่ใกล้ป๋มแล้วป๋มก็จะลูบหัวเขากอดเขาไว้จนหลับ

ป๋มทำอย่างนี่มาได้ซัก15 ปีแล้วมั้งนับตั้งแต่เขาเกิด ในตอนที่ป๋มร้องไห้เสียใจป๋มก็จะมีเขามาคอยอยู่ข้างๆเหมือนกับว่าเขากำลังปลอบใจป๋มอยู่อย่างนั้นแหละ แต่เมื่อเขาโดนดุหรือโดนตีมาก็จะมานั่งอยู่กับป๋มนะแล้วก็จะมีน้ำตาไหลลงมาให้ป๋มเห็น พอป๋มเห็งอย่างนั้นแล้วก็ทำอะไรไม่ค่อยถูกเลยอ่ะ      มันเหมือนกับว่าเราโดยอะไรซักอย่างทำร้ายร่างกายอย่างนั้นแหละ  ป๋มกับน้องมักจะไปเที่ยวด้วยกัน2คนตลอดเลยนะเขามักจะชอบนั่งรถที่ป๋มขับด้วย แต่เมิ่ประมาณปีที่แล้วเขาได้รับบาดเจ็บที่ขาข้างซ้าย นั้นเป็นผลให้เขาเดินไม่ค่อยสะดวกและยังไปเที่ยวกับป๋มไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้น้องของป๋มกินอะไรไม่ค่อยได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วเขาผอมลงมากเลยนะแต่นั้นก็ไม่ทำให้ป๋มทิ้งน้องคนนี้ไปไหนหลอก  ก่อนออกจากบ้านป๋มมักจะบอกกับเขาว่าอยู่บ้านดีๆนะเดี๋ยวพี่ก็กลับแล้ว เขาก็ทำตามนะจนอาการดีขึ้นกลับมากินข้าวได้เยอะเหมือนเดิมแล้ว(ป๋มดีใจจัง)และตอนนี้ป๋มจะชอบออกไปซื้อของที่ร้านค้าเขาก็ตามมาด้วยเหมือนกับมาเป็นเพื่อนป๋มอย่างนั้นแหละทั้งๆที่เขาเองก็เดินไม่ค่อยได้แต่เขาก็ยังมา

จนกระทั้งเมื่อวันที่25/02/2553 เวลา18นาฬิกา ป๋มกลับมาบ้านเขาก็นั่งรอป๋มที่หน้าประตูบ้าน ป๋มจึงบอกกับเขาว่า “พี่กลับมาแล้วนะ” เหมือนกับเขารับรู้นะแล้วก็ลุกหนีออกจากประตูไป

ป๋มไขกุญแจเข้าบ้านกำลังจะแกะอาหารใส่จานจากนั้นป๋มก็ได้ยิน..................เสียงรถชนเข้ากับอะไรซักอย่างที่หน้าบ้าน  ตอนนั้นป๋มกำลังนึกอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นและเริ่มมองหาน้องของป๋มจากนั้นใจของป๋มก็เริ่มสั่นนิดๆเพราะว่าป๋มไม่เห็นน้องอยู่ที่หน้าบ้านป๋มเริ่มมองไปตรงที่รถชน..............ป๋มเห็นร่างของน้องป๋มนอนอยู่ตรงนั้น                  ป๋ม........................ป๋มไม่รู้จะทำยังไงดีป๋มรีบข้ามถนนมายังร่างของน้องที่นอนแน่นิ่งไม่รู้สติทันที    ป๋มขย่ำร่างน้องอย่างแรง น้ำตามันเริ่มไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง ป๋มไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา ถ้าป๋มดูน้องให้ดีกว่านี้น้องก็คงไม่ต้องมาโดนรถชนอย่างนี้    ป๋มยังจำได้นะว่าสภาพของน้องในตอนนั้นเป็นยังไง

“เขาหายใจรวยรินมาก ลมหายใจของเขาไม่แรงมากนัก เขาไม่ขบับตัวไปมาเหมือนคนที่โดนรถชนแต่เขานอนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ แต่ก่อนที่เขาจะจากป๋มไปนั้นเขาเหมือนกับจะบอกลาป๋มอย่างนั้นแหละ เขาสะดุ้งตัวขึ้นมาเหมือนกับบอกลาป๋มไป  ป๋มจึงบอกกับเขาว่าไม่ต้องห่วงทางนี้นะ หลับให้สบายเถอะน้องพี่”แล้วเขาก็นิ่งไปตลอดกาล................................................

                         ที่ป๋มเขียนไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมานั้นก็เพื่อเก็บเป็นความทรงจำของป๋มและน้องที่จากไปแล้ว  ป๋มรักน้องคนนี้มากเลยนะถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เกิดมาด้วยพ่อ แม่เดียวกันแต่ผมก็รักและเป็นห่วงน้องเค้ามากๆเลย  “ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วก็ตามแต่ขอให้รับรู้ไว้ว่าน้องคนนี้คนที่ชื่อ “ลำไย” และพี่คนนี้คนที่ชื่อ “ชมพู่” จะรักน้องและจะไม่ลืมน้องตลอดไป

ปล.เขาคนนี้คือน้องหมาที่บ้าน

เขาคนนี้ชื่อว่าลำไย

ถึงแม้ว่าน้องหมาตัวนี้จะเป็นแค่สัตว์ตัวหนึ่งที่ไม่สามารถพูดคุย เดินได้2ขาเหมือนกับมนุษย์ทั่วๆไปแต่ว่าน้องหมาตัวนี้ก็มีความสำคัญกับป๋มมากเลย

“สัญญานะว่าจะไม่ลืมน้องคนนี้แน่นอน น้องจะอยู่กับพี่อยู่ในใจพี่ตลอดไปจนกว่าพี่จะตาย

พี่ที่รักน้อง

พู่+ลำไย