คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ll THE WIZARD ll Chapter 2
THE WIZARD 2
ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงนอนของผม พยายามจะข่มตาหลับเพราะตลอดทั้งวันผมง่วงจะแย่ หากแต่ตอนจะได้นอนจริงๆกลับนอนไม่หลับซะงั้น ผมนอนดิ้นไปดิ้นมาเอามือก่ายหน้าผากบ้าง เปลี่ยนท่านอนบ้าง ทำทุกวิถีทางเพื่อจะให้นอนหลับแต่ก็ไม่เป็นผลเอาซะเลย
“คริส” ผมเรียกคนที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ไม่รู้ว่าเขาหลับอยู่หรือเปล่า แต่แค่อยากมีเพื่อนคุยก็เท่านั้น
“อื้ม” คริสตอบกลับผมแต่ทว่าเปลือกตาของเขายังคงปิดอยู่ ก็ยังดีที่ตอบ ไม่ใช่นอนใบ้กินเหมือนวันนั้น
“นายมาเรียนที่นี่เพราะอะไร?” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามคำถามนี้ออกไป แต่ผมก็อยากรู้เหตุผลของเขา เพราะที่ผมมาเรียนที่นี่ผมไม่เคยคาดคิดเลยด้วยซ้ำ
“นายอยากรู้ไปทำไม?”
“ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมหลายๆคนถึงมาเรียนที่นี่ แล้วทำไมถึงอยากมา?”
“ครอบครัวฉันเรียนที่นี่ทุกคน”
“……………” เขาคงจะหมายถึงพี่ชางมินพี่ชายเขาหรือเปล่า
“นายคงไม่รู้ว่าพ่อนายก็เรียนที่นี่เหมือนกัน” สิ่งที่คริสพูดมามันทำให้ผมถึงกับตกใจ เขารู้ได้ยังไงทั้งๆที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยสักนิด โกหกกันแน่ๆ
“นายรู้ได้ยังไง?” ผมลุกขึ้นถามคริสที่ยังนอนอยู่ด้วยความอยากรู้
“นายเดินในโรงเรียนนี้ไม่คิดจะสังเกตุอะไรบ้างเลยรึไง รูปพ่อนายขึ้นบอร์ดนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนนี้ด้วยซ้ำ ว่างๆก็หัดไปดูซะบ้าง”
นี่มันเรื่องจริงหรอที่พ่อของผมเรียนที่นี่ ผมไม่อยากจะเชื่อ และผมก็ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าโรงเรียนแห่งนี้จะมีจริงอยู่บนโลกใบนี้ด้วย ผมเกิดมาสิบหกปี นี่ผมพลาดอะไรไปเยอะนะ
“ฉันเพิ่งรู้ พ่อฉันไม่เห็นจะบอกอะไรสักอย่าง แม้กระทั้งเหตุผลที่ฉันต้องมาเรียนที่นี่” ผมเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ ผมไม่เคยรู้อะไรเลย
“สักวันนายจะเข้าใจ ในตอนแรกฉันกับแม็กก็ไม่เข้าใจท่านเหมือนกันที่ต้องให้มาอยู่ที่แบบนี้ ทั้งๆที่เราน่าจะสุขสบายกับชีวิตคนเมืองหลวงมากกว่าจริงไหมล่ะ?”
“อื้ม นั่นสินะ แต่จริงๆมันก็ไม่เลวอ่ะนายว่าไหม? ฉันว่าอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรเลยสักนิด”
“แล้วนายล่ะ?” อยู่ๆคริสก็ถามผมกลับ ถึงจะไม่รู้ว่าเขาต้องการจะถามอะไรกันแน่ แต่ก็พอจะเดาได้บ้าง ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรเพื่อให้ตัวเองดูดี แต่ก็ไม่พ้นต้องพูดความจริงให้เขาฟัง
“ไม่รู้สิ อยู่ๆเช้าตรู่เมื่อวานพ่อฉันก็ปลุกฉันให้ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง บอกว่าจะพาฉันไปที่แห่งหนึ่งแต่กลับไม่ได้บอกว่าที่ไหน ฉันไม่ได้ขัดและไม่ได้เอะใจอะไรทั้งนั้น อาศัยนอนหลับบนรถเอา ตื่นมาอีกทีก็มาถึงเดอะวิซาร์ดแล้ว แล้วก็ได้ยินแต่คำว่า คนที่ถูกเลือก ตลกชะมัด!”
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คริสฟัง ก่อนที่ผมจะเห็นคริสค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าผมอยู่ชั่วครู่.... อีกแล้ว ผมใจเต้นอีกแล้ว คือที่ผมใจเต้นคงเพราะเขาหล่อมากแน่ๆ ทำงานหนักจังเลยหัวใจผม
“นายก็คือคนที่ถูกเลือกไง” คริสพูดออกมาแล้วมองหน้าผมนิ่ง นั่นยิ่งทำให้ผมสงสัยขึ้นไปอีกว่าคนที่ถูกเลือกมันมีความสำคัญยังไง
“ฉันหรอ? แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”
“นายคงไม่รู้ว่าทุกคนที่เรียนที่นี่ต้องสอบเข้ามา ทั้งยังต้องสอบสัมภาษณ์กว่าจะผ่านแต่ละด่านไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้วเลขที่บนรหัสนักเรียนของเราก็เรียงจากคะแนนการสอบเข้า” ผมฟังคริสอย่างตั้งใจ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมยังค้างคาใจคือเรื่องการสอบเข้ามาเรียนที่นี่
“ฉันเพิ่งรู้ว่าต้องผ่านการทดสอบถึงจะเรียนที่นี่ได้ แต่ฉันไม่ได้ผ่านการทดสอบอะไรเลย”
“นั่นเพราะนายคือคนที่ถูกเลือก” คริสยังเน้นย้ำคำว่าคนที่ถูกเลือกให้ผมฟังจนผมรู้สึกใจไม่ดี ตกลงไอ้คนที่ถูกเลือกนี่มันดีหรือไม่ดีกันแน่วะ
“ฉันขอโทษนะ ความเป็นจริงเลขที่หนึ่งควรจะเป็นนายไม่ใช่ฉัน” ผมพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะก้มหน้าลงเพราะรู้สึกผิดจริงๆ
“ฉันก็ไม่ได้คิดมากอะไรสักหน่อย”
คริสมองมาที่ผมแล้วส่งยิ้มบางๆมาให้ นั่นทำให้ผมรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนอย่างที่ผมเห็น จิตใจเขาดีกว่าที่คิด ทั้งผมเองยังรู้สึกอบอุ่นอีกต่างหากเมื่อได้อยู่กับเขา
“นายพูดจริงนะ?”
“ฉันไม่เคยโกหกนาย” ผมโล่งใจเมื่ออย่างน้อยก็ไม่ได้รู้สึกว่าแย่งตำแหน่งคริสมา
“แล้วคนที่ถูกเลือก นายรู้ไหมว่ามันคืออะไร?”
“ฉันก็ไม่มั่นใจ แค่เคยได้ยินมันมาผ่านๆหู แต่สักวันนายคงจะรู้เองนั่นแหละ” คริสบอกผมแค่นั้นก่อนจะหลับตาลงไปเหมือนเดิม ปล่อยให้ผมยังสันสนกับสิ่งที่เขาพูด แต่ผมก็เชื่อเขาเพราะสักวันผมก็คงจะได้รู้มันเอง คงอีกไม่นาน
“เอ้อ! แล้วที่นายบอกว่าห้ามไปยุ่งกลับคนปราสาทเซนทอร์น่ะเพราะอะไรหรอ?” ไม่ถามเปล่า ผมพุ่งตัวไปที่เตียงของคริสอย่างรวดเร็ว จนตอนนี้ผมไปนอนอยู่บนเตียงกับเขาเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย! เลย์ลงไปเลยใครอนุญาติให้นายมานอนเตียงฉัน” คริสตกใจที่ผมพุ่งตัวไปหาเขาในขณะที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนจะบ่นใส่ผมเต็มที่ แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้ถ้าผมฟังไม่ผิดเขาเรียกชื่อผมด้วยล่ะ ดีใจอ่ะ คิคิ
“ทำเป็นหวงขอนอนแปบเดียวน่า เล่ามาดิฉันอยากฟัง”
คริสส่ายหน้าเอือมเล็กน้อยที่ผมยังคงดื้อจะนอนเตียงเขาท่าเดียว ก่อนที่ผมจะขยับไปนอนข้างๆเขาแล้วขอหนุนหมอนด้วย ขอบอกว่าผมหน้าด้านมาก เพราะตอนนี้คริสมองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ถามว่าผมแคร์ไหมตอบได้เลยว่า...ไม่
“………..”
“เล่ามาๆ อยากฟังอ่ะ ทำไมถึงไม่ให้ยุ่งกับคนปราสาทเซนทอร์” ผมหน้าด้านสุดๆ ไม่สนใจอ่ะตอนนี้ได้ที่แล้ว สบายกว่าเตียงผมเยอะ
“ก็ดราก้อนไม่ถูกกับเซนทอร์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม็กเล่าให้ฉันฟังว่าพวกปราสาทเซนทอร์มักจะมีวิธีการโกงอยู่เสมอ ไม่ว่าจะทำอะไรไม่เคยทำด้วยความบริสุทธิ์ใจสักอย่าง ง่ายๆคือไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ”
“อื้ม แล้วปราสาทเราเป็นมิตรกับปราสาทไหนอ่ะ?”
“ปราสาทเราจะสนิทกับปราสาทฟินิกส์ ซึ่งมีพี่มิกกี้เป็นประธานลูกพี่ลูกน้องนายไง อย่าบอกนะว่าไม่รู้?”
ผมคิดอยู่ว่าลูกพี่ลูกน้องผมมีเรียนที่นี่ด้วยหรอ ก่อนจะลึกซึ้งอย่างถ่องแท้ ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่เจอกันตั้งแต่เด็ก ว่าแต่คริสนี่รู้เรื่องผมเยอะจัง แต่ช่างเหอะ ผมไม่อยากถามอะไรมากมาย
“นายหมายถึงพี่ยูชอนรึเปล่า? ทำไมไม่เรียกยูชอนแต่กลับเรียกชื่อเล่นแทน” ผมถามเพราะเห็นที่นี่มักจะเรียกแต่ชื่อเล่นกันทั้งนั้น แม้กระทั่งพี่ชางมินเองก็ตาม
“ไม่รู้สิ คงเป็นธรรมเนียมมั้ง ที่นี่มักจะเรียกแต่ชื่อเล่นแต่ก็ไม่ค่อยมีคนทำตามเท่าไหร่หรอก และนั่นก็เป็นเหตุผลที่แม็กไม่ชอบเพราะพี่ชายฉันอินดี้เป็นตัวของตัวเอง”
“ฮ่าๆ อินดี้หรอ? ฉันก็เห็นพี่ชายนายปกติจะตาย หล่อด้วย”
“เจอมันแค่วันนี้ล่ะสิ เดี๋ยวนายก็รู้เอง อีกอย่างนายพูดอะไรผิดไปรึเปล่า คำว่าหล่อมันเหมาะกับฉันมากกว่า ฉันหล่อกว่าเป็นไหนๆ”
พอคริสพูดจบผมก็ปล่อยกร๊ากออกมาทันที คริสที่เห็นว่าฟรอมจัดไม่คิดว่าจะหลงตัวเองได้ขนาดนี้ ผมล่ะเบื่อจริงๆ
“มีอะไรให้ขำ?” เมื่อเห็นผมขำไม่หยุดคริสก็เริ่มไม่พอใจเอาซะแล้ว
“ขำนายไง ใครเขาเคยชมตัวเองว่าหล่อ ฉันเพิ่งเห็นก็วันนี้แหละ ฮ่าๆ”
“แล้วมันไม่จริงตรงไหน?” โห้ ผมล่ะอายแทนคริสจริงๆ ยังกล้าถามผมอีก โอ้ย! ผู้ชายคนนี้ อีกมุมของคริสที่ผมจะไม่มีวันลืม ฮ่าๆ
“หล่อๆ อืม...นายก็หล่อจริงๆนะ” ผมพูดไปก็หันไปสำรวจใบหน้าของคริสใกล้ๆ ก็หล่อจริงๆอ่ะ นี่ผมมองนานๆยังจะหลงเลย แต่กว่าจะคิดได้ว่าใบหน้าของเราทั้งสองคนอยู่ใกล้กันเกินไป ผมก็เผลอมองตาเขาเข้าไปเต็มๆ จนอยากจะร้องเพลงบิ้วตัวเองเลยล่ะ ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก~ ละลายแล้วจ้า
“เอ่อ.. ล..แล้วปราสาทยูนิคอร์นล่ะ เป็นยังไง?”
เมื่อได้สติผมก็รีบหันกลับมาที่เดิมทันที ดูคริสจะตกใจเหมือนกันที่ผมหันหน้าหลบเร็วขนาดนั้น คอไม่เข็ดก็บุญขนาดไหนแล้ว
“ก..ก็ดีนะ อีกอย่างประธานปราสาทยูนิคอร์นก็เป็นแฟนกับประธานปราสาทเรา
“จริงอ่ะ! พี่ยุนโฮอ่ะนะ?” ผมตกใจมาก บางทีก็อยากจะกรีดร้อง พี่ยุนโฮมีแฟนแล้วหรอผมเสียดายอ่ะ แต่อย่างว่าคนหล่อไม่มีสิแปลก
“ตกใจอะไรขนาดนั้น?” คริสถามผมเสียงเรียบแล้วเหลือบมามองผมเล็กน้อย
“ก็เสียดายอ่ะ พี่ยุนโฮออกจะหล่อ” ผมเพ้อฝันไปไกลแล้วตอนนี้ จนคริสถึงกับถอนหายใจออกมาเต็มแรง
“นายเห็นแฟนพี่เขาแล้วจะไม่เสียดายเลย” ฟังจากที่คริสพูดผมก็เริ่มอยากเห็นแฟนพี่ยุนโฮแล้วสิ จะเป็นอย่างที่คริสบอกหรือเปล่านะ
“คริส เราไปหามองสาวกันเหอะ” ผมเอ่ยชวนคริสอย่างแน่วแน่ ไหนๆ พี่ยุนโฮก็มีแฟนแล้ว ไปหาบ้างดีกว่า
“นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า?”
“ทำไมอ่ะ พี่ยุนโฮยังมีแฟนเลย เราก็ไปหาบ้างดิเผื่อเจอคนที่ใช่”
“ตลกสิ้นดี เดอะวิซาร์ดจะมีผู้หญิงที่ไหนให้มอง แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่พวกหื่นกามแบบนาย”
อะไรกัน ทำไมเดอะวิซาร์ดจะไม่มีผู้หญิงให้มอง หรือว่าคริสจะไม่ชอบผู้หญิง นี่ผมชวนขนาดนี้แล้วนะ อีกอย่างมาว่าผมหื่นกามทำไม ผมไม่ใช่!
“ฉันไม่ได้หื่นสักหน่อย มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายต่างหาก นายนั่นแหละไม่ชอบผู้หญิงอะดิ ชวนขนาดนี้ยังไม่สะทกสะท้าน” ผมใส่เต็มที่อ่ะจุดนี้ เริ่มไม่กลัวมันแล้วไอ้คริสเนี่ย แฮ่ๆ จริงๆผมก็ทำเก่งไปงั้นแหละ
“นายนี่ตลกเนอะ เดอะวิซาร์ดเป็นโรงเรียนชายล้วนแล้วจะมีผู้หญิงที่ไหนให้มอง ประสาท!”
เพล้ง! จริงอ่ะ ผมพลาดอะไรไปอีก เฮ้ยนี่ผมเดินอยู่ในโรงเรียนนี้มาวันนึงเต็มๆ ไม่สังเกตุเลยรึไงกันว่าไม่มีผู้หญิง หน้าแตกอ่ะขอบอก แบบหาที่หลบไม่ทันจริงๆ เพียงเท่านั้นผมก็พลิกตัวก้มหน้าฟุบกับหมอนทันที ไม่อยากจะบอกว่าอายขั้นสุดเลยตอนนี้
“…………”
“ไง ยังจะชวนฉันไปมองสาวที่ไหนอีกไหม หึ! ไปเล่นตลกเหอะ”
คริสหัวเราะในลำคอเบาๆ จริงๆผมรู้สึกได้ว่าเขาคงอยากขำออกมาเต็มที่ แต่เพราะเป็นคนฟอร์มจัดเลยต้องเก็บอาการหน่อย แต่ผมตอนนี้ดิ ขาดความมั่นใจไปอีกนาน
“อื้อ...ก็ฉันไม่รู้อ่ะ ผิดรึไง?” ผมพูดอู้อี้กับหมอนของคริส แบบว่าอยากจะเอาหน้ากดหมอนให้ขาดอากาศหายใจตายไปเลย ฮื้อ...
“นายนี่จริงๆเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนที่ถูกเลือก ให้ตายเหอะ!!” มันยังไม่หยุดครับ คริสยังคงตอกย้ำผม ไม่เอาแล้ว เลิกพูดกับมันเลยดีไหมเนี่ย
END
LAY TALK
....THE WIZARD…
“เฮ้ย! พ...พวกนาย”
บุคคลที่สามที่เข้ามาภายในห้องแห่งนี้ ไม่มีมารยาทแม้แต่จะเคาะประตูขออนุญาติเสียก่อนก็ถึงกับตกใจกับภาพที่เห็นอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อร่างสองร่างที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงทำเอาเพื่อนผิวเข้มแทบช็อค เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเมื่อได้เห็นเพื่อนสองคนที่ไม่มีวี่แววว่าจะญาติดีกัน นอนด้วยกันแบบนี้
“เฮ้ย!”
“เฮ้ย!”
เสียงหวานร้องลั่นด้วยความตกใจไม่ต่างกับอีกคนที่นอนอยู่ด้วยกัน ความอบอุ่นที่ได้รับจากอ้อมกอดของอีกคนไม่ปฏิเสธเลยว่าเลย์รู้สึกดีแค่ไหน แต่ก็ยังไม่หายสงสัยว่าเขาและเพื่อนตัวสูงอีกคนนอนกอดกันได้ยังไง
“ท..ทำไม พวกนายนอนเตียงเดียวกัน แล้วยัง...?” ไคที่เดินเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับอนุญาติเอ่ยถาม ใบหน้าคมเข้มฉายแววสงสัยเต็มไปหมด ไม่วายยังจับผิดเพื่อนทั้งสองที่ในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกเพราะคำถามของเขา
“น...นายเข้าใจผิดแล้วไค ฟังฉันอธิบายก่อน” เลย์พยายามอธิบายให้เพื่อนผิวเข้มฟัง แต่น้ำเสียงในตอนนี้กลับไม่รักดีเอาเสียเลย พูดทีก็ตะกุกตะกักไม่เป็นตัวของตัวเอง นั่นยิ่งทำให้ไคต้องหรี่ตามองอย่างจับผิดอีกครั้ง
“..........”
“ค..คือฉันนอนคุยกับคริสแล้วเผลอหลับไป ส่วนเรื่องกอดก็....” เลย์พูดก่อนจะหยุดไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่ ใบหน้าขาวใสเปล่งประกายสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ เขานึกไม่ออกว่านอนกอดกับอีกคนได้ยังไง คิดว่าคว้าอะไรได้ก็นึกว่าเป็นหมอนข้างไปเสียหมด
“อ่าโอเค ฉันเข้าใจๆ”
คริสและเลย์ไม่อยากจะเชื่อเมื่อเพื่อนผิวเข้มนามว่าไคเข้าใจอะไรได้ง่ายซะเหลือเกิน ทั้งที่พวกเขายังไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ถือว่ารอดตัวไปเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะซักถามอะไรไปมากกว่านี้ นั่นเพราะคนทั้งสองไม่มีคำตอบดีๆเพื่อตอบคำถามของไคอย่างแน่นอน
“มีอะไร? แล้วเข้ามาห้องฉันได้ยังไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามเพื่อนผิวเข้มเสียงเรียบ คริสอยากจะนึกโกรธแต่ก็ไม่ผิดที่ไคจะสงสัย เพราะถ้าใครมาเห็นภาพเขากับเลย์อย่างเมื่อครู่ก็ไม่วายถามออกมาแบบนั้นเช่นกัน
“รุ่นพี่ยุนโฮให้เอาชุดงานเลี้ยงเย็นนี้มาให้ แล้วเรื่องเข้าห้องนาย...ฉันเรียกนายสองคนตั้งนาน เห็นห้องไม่ล็อคก็เลยเข้ามา ไม่ได้จะมาขัดความสุขพวกนายนะ” ไคอธิบายอย่างละเอียด แต่นั่นใครจะรู้ว่าทำให้อีกสองคนที่นั่งฟังอยู่ต้องเบือนหน้าออกจากกันอย่างเขินอาย คำพูดตรงไปตรงมาทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีอีกครั้ง ทั้งร่างสูงอีกคนก็เอาแต่นั่งลูบท้ายทอยตัวเองไปมาเมื่อทำอะไรไม่ถูก
“ขอบคุณมากนะไค” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณเพื่อนผิวเข้ม ถึงจะนึกโกรธอยู่นิดหน่อยก็เถอะ
“อื้ม แล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วกัน มีเวลาอีกสองชั่วโมง” พูดแค่นั้นไคก็เดินออกจากห้องไปในทันที แต่ก่อนออกไปก็ไม่วายหันมายิ้มกรุ้มกริ่มให้เพื่อนทั้งสอง นั่นทำให้เลย์ถึงกับนึกหมั่นไส้ไม่น้อย บวกกับความอายที่มีอยู่ก็พลันนึกอยากจะเตะเพื่อนผิวเข้มซะเหลือเกิน
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เมื่อทั้งคริสและเลย์เอาแต่เงียบไม่มีใครเอ่ยพูดก่อน คนตัวเล็กนึกอยากให้อีกคนชวนคุยแต่คงไม่เป็นผลหากจะให้คริสเป็นคนเอ่ยปาก ความรู้สึกสับสนที่เลย์ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ถ้าไม่มีอะไรทำไมเขากับคริสถึงไม่เหมือนเดิม หรือจะเป็นเขาเองที่ไม่เหมือนเดิมกับอีกคน
พลั่ก!!
เสียงผลักประตูเข้ามาในห้องพรวดพราดทำให้คริสและเลย์ต้องสะดุ้งพร้อมกันเมื่อบุคคลที่มาใหม่ก็ไม่มีมารยาทเหมือนคนที่ออกไปเมื่อครู่ คริสถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอาเพราะคนที่เข้ามาก็ใช่ใครที่ไหนเลย นั่นทำให้เขาหัวเสียไม่น้อย
“แม็ก เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู!” คริสต่อว่าคนเป็นพี่ทันที หัวเสียจากไคเมื่อครู่ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองก็จะทำไปด้วย หากแต่คนหน้าหวานอีกคนไม่ได้คิดแบบนั้นเลยเมื่อได้เห็นชางมินในชุดสูทสีดำขลับกับผมที่ถูกเซตให้ตั้งขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายเพื่อนได้ชัดเจน นั่นยิ่งทำให้ชางมินน่าหลงใหลจนเลย์ไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลย
“ฉันหล่อใช่ไหมล่ะ? มองตาไม่กระพริบเลย” ชางมินหันมาเลิกคิ้วถามเลย์ หากแต่เลย์กลับไม่ได้พูดอะไร เขาทำได้เพียงแค่พยักหน้าและยิ้มไปให้ชางมินเท่านั้น
“นี่นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ ทำไมไม่เคาะประตู” คริสถามชางมินย้ำอีกครั้ง ความรู้สึกไม่ชอบใจก่อตัวขึ้นเมื่อเพื่อนหน้าหวานเอาแต่สนใจพี่ชายของเขาจนออกนอกหน้า ทั้งยังพี่ชายตัวดีของเขาเองก็ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
“ก็เพิ่งเห็นไคออกไปอ่ะ ฉันเลยเข้ามา” คนเป็นพี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจในความไม่มีมารยาทของตัวเองนัก และนั่นทำให้คริสถึงกับเอือมพี่ชายที่ไม่รู้จักโตคนนี้
“แล้วมาทำไม?”
“เอาตำราปรุงยามาให้ แต่ฉันให้ยืมแค่อาทิตย์เดียวนะ เพราะฉันก็ต้องใช้มันเหมือนกัน”
“อืมขอบใจ แล้วก็รีบออกไปได้แล้ว”
เมื่อได้ของที่ตัวเองต้องการ คริสก็เอ่ยปากไล่ชางมินทันที อยู่นานๆแบบนี้เพื่อนหน้าหวานคงใจลอยไปไหนต่อไหน แต่นั่นก็ทำให้ชางมินมั่นใจอะไรได้บางอย่าง น้องชายในสายเลือดทั้งคน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคริสเป็นอะไร
“ทำอะไรอยู่รึไง รีบไล่ฉันจังเลย”
“ทำบ้าอะไรล่ะ จะอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ถ้าสายก็เพราะนายนั่นแหละ” พูดเสร็จคริสก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที กลัวกับการที่ต้องอยู่ต่อหน้าพี่ชายที่มักจะจับผิดเขาตลอดเวลา
“ฉันไปก่อนนะเด็กน้อย ดูแลน้องชายฉันดีๆล่ะ” ชางมินพูดทิ้งทายไว้เท่านั้น ก่อนจะผิวปากแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางราวกับว่ามีความสุขซะเหลือเกิน
เลย์ถอนหายใจจนเต็มแรงเมื่อประตูปิดลงหลังจากชางมินเดินออกจากห้องไปแล้ว ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งเพื่อให้ได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เข้าหน้าคริสไม่ติดคงเป็นความคิดในใจของเขาที่เป็นอยู่ จากเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นจนตอนนี้เขาก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้เลยว่าเป็นอะไรกันแน่ คิดไปเองหรือรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
...THE WIZARD…
เซอร์เบอรัส สถานที่สำหรับจัดงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยสิ่งของต่างๆที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นด้วยเวทมนต์ ทั้งลอยได้ ล่องหนและเรื่องแสง สิ่งเหล่านี้ที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเหล่าบรรดาเด็กนักเรียนของเดอะวิซาร์ดได้เป็นอย่างดี นั่นก็รวมถึงเจ้าของร่างเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน
สายตาที่สาดส่องไปทั่วเซอร์เบอรัสเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับเมื่อได้เห็นสิ่งแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยเห็น ใบหน้าหวานดูมีความสุชขึ้นมาทันทีเมื่ออาหารมากมายวางเรียงรายเต็มไปหมด หากแต่คิดอะไรไปมากกว่านั้นไม่ได้ ใครอีกคนก็เข้ามาอยู่ในสายตาเสียแล้ว
ชุดสูทสีดำเข้ารูปกับทรงผมที่ถูกเซตให้ยุ่งเล็กน้อยช่างเขากับคริสที่สุด ใบหน้าหล่อเหลาไม่ว่าจะทำผมแบบไหนก็ดึงดูดสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เป็นอย่างดี ยอมรับว่าใจสั่น ยอมรับว่าชอบคริสในลุคแบบนี้ ลุคที่ไม่อาจละสายตาได้แม้แต่วินาทีเดียว
“นายออกมาไม่รอฉันเลยนะคริส” เลย์เอ่ยถามพลันเดินเข้าไปหารูมเมทที่นั่งดื่มอยู่ที่บาร์ในมุมหนึ่งของเซอร์เบอรัส เป็นอีกครั้งที่คริสไม่รอเขา และไม่รู้ว่าจะอีกกี่ครั้งที่คริสมักจะออกจากห้องไปก่อนเขาเสมอ
“ก...ก็นายช้า”
เสียงทุ้มพูดติดขัดเล็กน้อยเมื่อหันมาแล้วพบใบหน้าหวานที่คุ้นเคย สูททักสิโด้ที่ดูเข้ากับร่างบางนี้ก็ดึงดูดอีกคนไม่แพ้กัน ก่อนใบหน้าหล่อจะหันกลับไปที่เดิมแล้วกระดกเครื่องดื่มสีอำพันลงคอรวดเดียวจนหมด ทำเหมือนไม่แคร์คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเลยแม้แต่น้อย...ไม่ใช่ไม่แคร์ แต่เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงเสียมากกว่า
“รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ชิส์!” เลย์บ่นพึมพรำกับตัวเอง ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวถัดจาคนตัวสูงในทันที
“…………”
“อยากได้แบบนี้อ่ะ ทำไง?” นิ้วเรียวชี้ไปยังเครื่องดื่มสีสวยที่ร่างสูงถืออยู่ก่อนจะเอ่ยถามเพราะอยากได้มันเช่นเดียวกัน ปกติไม่ใช่คนชอบดื่มแต่เพราะแค่อยากลอง อยากลองในสิ่งแปลกใหม่ที่เขาเองก็ไม่เคยได้ลองมัน
“อยากได้ก็สั่งสิ”
“ไหนล่ะบริกร?”
“นายอยากได้อะไรก็ชี้เอา ฉลาดหน่อย”
เป็นอีกครั้งที่คริสเอาแต่ต่อว่าเลย์ หากแต่เลย์ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรสักนิด ความไร้เดียงสาทำให้เขาตื่นตาตื่นใจไปกับทุกสิ่งอย่าง แค่ชี้สิ่งที่ต้องการมันก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
“อะเมซิ่ง! สวยมากเหอะ เพิ่งเคยเห็น”
เครื่องดื่มสีม่วงใสที่บรรจุอยู่ในแก้ว ทำให้คนตัวเล็กถึงกับตาลุกวาวในทันที กากเพชรหลายสีถูกแต่งแต้มผสมไปกับเครื่องดื่มทำให้ความสวยเพิ่มขึ้นมากไปอีก ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นมือบางก็ยกมันขึ้นดื่มไปหมดแก้วอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยว!” มือหนายกขึ้นยื้อข้อมือบางไว้เป็นเชิงห้าม หากแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเครื่องดื่มสีอำพันถูกกรอกลงลำคอสวยหมดแก้วไม่เหลือแม้แต่หมดเดียว ชิบหาย....
“รสชาติดีมาก!”
“นาย....” คริสร้องเรียกเลย์ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง ก่อนคิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก นัยน์ตาคู่คมมองใบหน้าหวานของรูมเมทนิ่งโดยไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ ก่อนจะตบบ่าเล็กเบาๆ ไปสองสามที
“อะไร?”
“อีก 1 ชั่วโมง นายขึ้นห้องได้เลย”
“ขออีกแก้ว อร่อยอ่ะ”
“ฉันเตือนนายแล้วนะเลย์ พอน่า”
เมื่อรู้ว่าไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้เลย์ทำตามใจตัวเอง คนที่ไม่รู้อะไรเลยยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่คริสห้าม หากแต่คริสแค่หวังดีและเป็นห่วง มือหนายังคงจับมือเล็กเพื่อห้ามไม่ให้อีกคนดื่มไปมากกว่านี้ ก่อนจะส่ายหน้าไปให้เป็นเชิงบอกว่าพอแล้ว
“เฮ้!พวกนาย คิดจะดื่มอย่างเดียวเลยรึไง?”
บุคคลที่เข้าใหม่เอ่ยแซวรุ่นน้องทั้งสองที่นั่งอยู่ที่บาร์มานานสองนาน แต่ไม่คิดจะเดินเล่นในงานเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับใครอีกคนที่หน้าตาราวกับนางฟ้าจนคนที่ได้พบเห็นก็ถึงกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“สวัสดีครับรุ่นพี่ยุนโฮ”
ทั้งสองลุกขึ้นยืนแล้วโค้งให้รุ่นพี่ที่เพิ่งเข้ามาด้วยความเคารพก่อนจะเป็นคนตัวเล็กที่ดูจะสงสัยไม่น้อยว่าอีกคนที่มากับยุนโฮเป็นใคร ทำไมสวยได้ขนาดนี้
“นี่ฮีโร่หรือแจจุงประธานปราสาทยูนิคอร์น แฟนฉันเอง”
เมื่อยุนโฮพูดจบเลย์ก็ถึงกับอ้าปากค้างในทันที แฟนรุ่นพี่ที่คริสเคยบอกเขาว่าถ้าได้เห็นแล้วจะไม่ผิดหวัง เมื่อได้เจอก็ไม่ผิดหวังจริงๆ ในเมื่อรุ่นพี่ที่รู้จักดีก็หล่อเหลาเอาการส่วนอีกคนที่พ่วงตำแหน่งแฟนก็สวยราวกับสวรรค์สรรสร้าง เหมาะสมกันแล้ว
“ค..ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับรุ่นพี่ แล้วจะให้ผมเรียกยังไงดี พี่แจจุงหรือพี่ ฮีโร่ดีครับ?” เมื่อหลุดจากความคิดตัวเองได้ เลย์จึงรีบส่งคำถามไปให้รุ่นพี่หน้าสวยทันที นั่นก็ทำให้แจจุงรู้สึกเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้ไม่น้อย
“อยากเรียกอะไรก็แล้วแต่นายแล้วกันเด็กน้อย แต่ฉันชอบชื่อแจจุงมากกว่า” พูดเสร็จแจจุงก็ยิ้มหวานส่งมาให้เลย์ทันที นอกจากหน้าจะหวาน เสียงของเขาก็ยังเพราะอีกด้วย แค่ได้เจอครั้งแรกก็ทำให้เลย์รู้สึกถูกชะตาเข้าเสียแล้ว
“รุ่นพี่เป็นผู้หญิงหรือเปล่าครับ?”
ทุกคนถึงกับหัวเราะกับคำถามของเลย์ ไม่รู้จะให้บอกสักกี่ครั้งว่าโรงเรียนแห่งนี้ไม่มีผู้หญิง แต่เขาก็ยังจะถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
“ฮ่าๆ โรงเรียนนี้ไม่มีผู้หญิงนะเด็กน้อย” แจจุงยิ้มให้เลย์อีกครั้งอย่างเป็นมิตร มือเรียวยกขึ้นลูบหัวทุยของรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู ไม่ใช่แค่เลย์ที่ถูกชะตา แต่แจจุงเมื่อเจอแว้บแรกก็ชอบเด็กน้อยคนนี้เข้าอย่างจัง
“………….”
“นายชื่อเลย์ใช่ไหม? น่ารักอย่างที่เขาว่าจริงๆ แฟนนายหรอคริส?”
ประโยคแรกพูดกับเลย์ส่วนประโยคคำถามสุดท้ายหันไปถามร่างสูงที่นั่งดื่มอยู่ข้างๆรุ่นน้องตัวเล็ก หลังจากได้ยินประโยคคำถามจากรุ่นพี่หน้าสวยน้ำสีอำพันก็แทบจะพุ่งออกจากปากของคริสไปในทันที และนั่นก็ทำให้ทั้งคริสและเลย์ก็ตกใจกับคำถามเมื่อครู่ไม่ต่างกัน
“พี่แจจุง!” คริสอุทานเบาๆก่อนจะหันไปมองหน้าแจจุงด้วยความลุกลน “อะไร? ก็เห็นอยู่ว่าจับมือกันน่ะ”
สิ้นคำพูดของรุ่นพี่หน้าหวาน ทั้งสองก็รีบผละมือออกจากกันในทันที คริสลืมตัวว่าเขายังจับมือเลย์อยู่ นั่นทำให้แจจุงนึกขำในปฏิกิริยาของทั้งคู่ไม่น้อย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอนาคตของทั้งสองจะพัฒนาไปเป็นแบบไหน แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดแล้วคอยมองดูรุ่นน้องทั้งคู่อยู่ห่างๆ
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยเด็กน้อย?” ชางมินที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับใครอีกคนเอ่ยถาม
“ผมหรอครับ?” เลย์ชี้หน้าตัวเองด้วยความมึนงง เขาไม่รู้ว่าชางมินพูดถึงอะไร หรือว่าเขาจะหน้าแดงอย่างที่รุ่นพี่ว่าจริงๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองไปมา ไม่ใช่แค่รู้สึกร้อน หากแต่อาการเวียนศรีษะก็ตามมาด้วย
“คงเมาละมั้ง” เสียงทุ้มของคนข้างๆเอ่ยขึ้นมาลอยๆ นั่นทำให้เลย์นึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็ดื่มไปบ้างเล็กน้อย แต่แค่แก้วเดียวไม่คิดว่าจะรู้สึกมึนได้ขนาดนี้
“นี่เลย์ใช่ไหม?” เสียงหวานของรุ่นพี่อีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาเอ่ยถาม
“อ้าว พี่ยูฮวาน! สวัสดีครับ”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อลูกพี่ลูกน้องที่ไม่เจอกันนานยืนอยู่ด้านหลัง นั่นทำให้เลย์รู้สึกดีใจไม่น้อยเมื่อได้พบกันอีกครั้ง
“นายน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ไม่เจอกันตั้งนาน” ไม่พูดเปล่า มือบางของลูกพี่ลูกน้องยังยกขึ้นดึงพวงแก้มนิ่มทั้งของข้าจนเลย์รู้สึกเจ็บระบมไปหมด
“อ่า พี่ยูฮวานสนิทกับพี่ชางมินหรอครับ?” เมื่อเห็นว่าคนทั้งสองมาด้วยกัน เลย์จึงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ทันที
“ไม่รู้สิ” ยูฮวานเบะปากเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่รู้ได้ไงยูฮวาน นายเป็นแฟนฉันนะ” ชางมินที่โพล่งขึ้นมาโดยไม่แคร์สายตาของคนที่มองมาเลยแม้แต่น้อย รู้สึกไม่พอใจเมื่อแฟนของตัวเองตอบเหมือนเขาไม่มีเยื่อใยแบบนั้น
“ง่า ชางมินอ่า ฉันล้อเล่นเองอย่างอนเลยนะ”
“คืนนี้ต้องให้ฉันทำโทษด้วย โทษฐานทำให้ฉันเสียใจ”
เพียงเท่านั้นชางมินก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง นั่นทำให้รอยยิ้มของเลย์เผยขึ้นอีกครั้งกับความน่ารักของรุ่นพี่ทั้งคู่พลันในใจก็นึกอยากมีเหมือนพวกรุ่นพี่เขาบ้าง
เลย์รู้สึกได้ว่าตอนนี้ภายในหัวของเขามันหนักอึ้งไปหมด มือบ้างยกขึ้นกุมขมับเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา มันทรมานอย่างไม่รู้สาเหตุว่าเป็นเพราะอะไร ร่างกายบางโอนเอนไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก สายตาพร่ามัวเมื่อรู้สึกได้ว่าสติเริ่มจะดับวูบ ก่อนจะหงายหลังล้มตึงไปกับพื้นในทันที
“เลย์!!”
ทุกเสียงพร้อมใจกันเปล่งออกมาเมื่อคนตัวเล็กล้มลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างหมดสติ ทุกคนดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นอาการของเลย์ หากจะมีก็แต่คริสที่เอาแต่ส่ายหน้าไปมา ไม่ใช่ไม่ห่วงแต่เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กไปดื่มอะไรที่ไม่ควรดื่มเข้าจึงทำให้หมดสภาพไปแบบนี้
“คริส เลย์เป็นอะไร?” ชางมินเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นอาการของรุ่นน้องหน้าหวานก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้
“ก็ดื่มไวโอเลตไปอะดิ ห้ามไม่ทันก็ซดไปหมดแก้วแล้ว”
“ไปๆ พาขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้เลย” ยุนโฮรีบบอกให้คริสพาเพื่อนตัวเล็กที่หมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราวขึ้นห้องไปก่อนที่ทุกคนจะเดินตามไปดูอาการของรุ่นน้องหน้าหวานด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน ไม่ทันไรเลย์ก็มอบภาระให้ทุกคนซะแล้ว หากแต่ทุกคนก็เอ็นดูเด็กคนนี้ไม่น้อย ทั้งใบหน้าที่น่ารัก ความใสซื่อและความจริงใจ ทำให้รุ่นพี่ทุกคนชอบเขาในครั้งแรกที่เห็น รวมทั้งเจ้าของร่างสูงอย่างคริสด้วยเช่นกัน
…THE WIZARD…
ความคิดเห็น