SHORT STORY BY REDBURRY

ลำดับตอนที่ #2 : [KRIS X LAY] THIS VALENTINE - TWO

THIS VALENTINE

CHAPTER-TWO

KRIS X LAY

BY REDBURRY

เสียงเท้าเล็กเคลื่อนย้ายไปตามทางเข้าสู่มหาวิทยาลัย คาบเรียนยามเช้าสำหรับอี้ชิงมันช่างทรมานเสียเหลือเกิน ในสมองประมวลผลถึงความอบอุ่นจากร่างกายใหญ่ที่โอบกอดในเมื่อวานจนใจเต้นแรงนอนไม่หลับ ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย ยิ่งคิดก็ยิ่งเพิ่มอุณภูมิความร้อนให้กับใบหน้าหวานได้อย่างเต็มที่ 

พี่คริส... ชอบอี้ชิงจริงๆหรือนี่ คิดว่าฝันไปเสียอีกไม่อยากจะเชื่อ

"อี้ชิงงงงงงงงงงง"

เสียงนั่น! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครที่เรียกอี้ชิงซะคนมากมายต้องหันมองเป็นตาเดียว ก่อนเจ้าของเสียงจะวิ่งทักๆเข้ามาแล้ววาดแขนกอดเรียวคอระหงษ์ด้วยความรักใคร่

"นายมาเช้าจังเลยนะลู่หาน แปลกใจจริงๆ"

"อ่าว! ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะอี้ชิง ก็เพราะเป็นห่วงนายยังไงล่ะฉันเลยรีบแหกขี้ตาตื่นมาหาแต่เช้าตรู่ นี่ก็กะไว้ว่าถ้ามามหาลัยแล้วไม่เจอนายฉันจะรีบไปหาถึงที่บ้านเลยเชียว" 

ที่เป็นห่วง เพราะลู่หานรู้ว่าอี้ชิงกำลังเสียใจ กำลังอกหักเพราะเรื่องของรุ่นพี่ตัวสูงที่แอบชอบมานาน 

แต่หารู้ไม่...ว่าเพื่อนรักน่ะ สมหวังไปครึ่งทางแล้ว

"ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก นี่ก็รู้สึกดีมากแล้วล่ะ"

"นายทำใจได้เร็วไปไหมอี้ชิง ภาพที่ฉันคิดคือนายต้องร้องไห้ฟูมฟาย นอนโทรมจะเป็นจะตายอยู่ที่บ้านนะนั่น"

"แล้วทำไมต้องเป็นหนักขนาดนั้นด้วย เราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะลู่หาน

"ก็ขอให้จริงเหอะ แต่ไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว ไม่ได้พี่คริสก็หาคนอื่นไปโลด! แคร์ปะล่ะ" 

เสียงแจ้วเจรจาของเพื่อนข้างกายทำให้อี้ชิงยิ้มแป้นนึกขัน แต่นั่นอี้ชิงก็ไม่คิดที่จะบอก ไม่คิดที่จะพูด ให้อะไรๆมันชัดเจนมากกว่านี้เสียก่อนแล้วถึงวันนั้นเขาคงไม่ลังเลที่จะบอกเพื่อนสนิทเลย

"ฉันฝากกระเป๋าหน่อยนะอี้ชิง เมื่อวานอาจารย์ปาร์คโทรเรียกฉันให้ไปพบ ไม่รู้ว่ามีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า"

"อื้อ"

ใบหน้าหวานพยักหงึกหงักขึ้นลงตอบรับเพื่อนสนิท ค่อยๆหย่อนกายนั่งลงเมื่อถึงโต๊ะตัวประจำใต้ตึกคณะ ไม่รอช้านมสตอเบอรี่รสโปรดก็ถูกนำออกจากกระเป๋ามาวางบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย เจาะหลอดเล็กขาวลงบนฝาขวดพรางจรดเข้าริมฝีปากแล้วดูดน้ำชมพูสีนวลขึ้นมาดื่มอย่างเอร็ดอร่อย

"ทำอะไรอยู่ครับ?"

ไม่ทันได้มองดูสิ่งรอบกาย กายสูงของใครบางคนก็หย่อนกายนั่งลงข้างอี้ชิงเสียแล้ว พร้อมถ้อยคำที่ฟังยังไงก็รู้สึกได้ว่าอบอุ่นจนถึงขั้วหัวใจ

" พ...พี่คริส"

"หื้ม... มาเช้าทุกวันเลยนะ"  

พูดได้เลยว่าอี้ชิงแทบจะเป็นลมไปเสียต่อหน้าพี่คริส แต่นั่นก็กลัวว่าจะอับอาย กลัวปล่อยไก่ให้พี่เขาขำน่ะสิ 

มือบางสั่นเทาเย็นเฉียบ เงยหน้ามองคนถามแต่นั่นอีกคนก็อยู่ใกล้เกินกว่าจะทำใจให้เต้นเป็นปกติได้ กลิ่นตัวแบบผู้ชายสะอาดแล่นเตะปลายจมูกจนหน้าแดงระเรื่ออ่อน นัยน์ตาคมที่จ้องมองมาจริงจังจนน่ากลัว กลัวว่าจะทนต่อพี่คริสไม่ได้เพราะหัวใจมันไม่รักดีเอาเสียเลย

"พี่คริส... เอ่อ.. รู้ได้ยังไงครับว่าอี้มาเช้า"

"ก็พี่แอบมองเราอยู่ทุกวัน"

พัง!  

อี้ชิงพังมาก ไม่ใช่แค่คำพูด หากแต่รอยยิ้มตรงมุมปากของอีกคนมันบ่งบอกว่านึกขันอี้ชิงเสียเหลือเกิน  

คริสขยับกายเข้าหารุ่นน้องหน้าหวานให้ใกล้ยิ่งกว่าเดิม ไหล่ชนไหล่ทว่าใบหน้าคมยังคงจดจ้องอยู่ที่อี้ชิงไม่ไขว้เขว ไล่สังเกตุ นัยน์ตา ปลายจมูก ริมฝีปาก อืม... ผิวขาวนั่นอีก ก้อนเนื้อในอกซ้ายช่างเต้นแรงเพราะอะไรแทบไม่ต้องสงสัย

น่ารัก น่ารักเกินไป

"พี่คริสมีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอครับ ทำไมมาเช้าจัง?" อีกคนจ้อง อี้ชิงจึงเปลี่ยนเรื่อง

"อยากเจอหน้า เลยมาเช้ามันเสียเลย"

"พี่คริส..."

"ครับ?"

"พี่คริสอ่ะ...."

"ว่าไง?"

อี้ชิงบอกได้คำเดียวว่าพี่คริสก็กวนส่วนที่เดินได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ยิ่งรู้ว่าเขินก็ชอบทำให้เขินขึ้นไปอีก เมื่อไหร่ลู่หานจะมานะ อี้ชิงจะเป็นบ้าอยู่แล้ว...

"อย่าล้อเล่นสิครับ ตอบมาตรงๆเถอะว่าทำไมมาเช้า"

ไม่สนุกด้วยแล้วนะ เพราะพี่คริสขี้แกล้ง อี้ชิงก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าหวานยู่เข้าหากันแล้วก้มหน้างุด มองกล่องนมที่ไม่รู้ว่าดูดหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่อย่างน้อยอกน้อยใจ แต่นั่นก็ไม่ปฎิเสธเลยว่ารู้สึกดีมากเหลือเกินที่วันนี้ได้คุยกับรุ่นพี่ร่วมคณะอย่างใกล้ชิด เพราะทุกวันน่ะหรือ อี้ชิงได้แค่มองตามแผ่นหลังของรุ่นพี่เท่านั้นแหละ

"ที่มาเพราะอยากเห็นหน้าจริงๆ ใครจะรู้ว่าเมื่อคืนแทบลงแดงเพราะอยากเห็นหน้าใครบางคน..." ปลายเสียงช่างแผ่วเบา แอบอายนิดหน่อยที่ต้องบอกความในใจให้รุ่นน้องได้รู้เสียหมดเปลือก ยิ่งรู้ว่าน้องใจตรงกัน คริสยิ่งอยากเจอหน้าทุกวันและทุกเวลา

"เอ่อ..."  อี้ชิงถึงกับพูดไปออก บอกไม่ถูก และไปไม่เป็น ร้อนหน้าร้อนกาย ร้อนใจเพราะคำพูดของพี่คริสมีอิทธิพลต่อทุกอย่างกับชีวิตเขา

"อี้เลิกเรียนกี่โมง? พี่ไปส่งบ้านนะ" 

"...เลิกสิบเอ็ดโมงครับเรียนวิชาเดียว แต่อี้ว่าพี่คริสกลับไปพักผ่อนเถอะครับ ตอนบ่ายมีเรียนนี่นา อี้กลับเองได้"

"อาจารย์คิมยกคลาสครับ วันนี้พี่ไม่มีเรียน"

อยากไปส่งมากสินะพี่คริส อี้ชิงกลอกม่านตาขึ้นลงกับรุ่นพี่ขี้ตื้อ และนั่นเขาก็ลืมสังเกตุไปว่าวันนี้อีกคนใส่ชุดไพร์เวทมา นอกยูนิฟรอมแบบนี้อี้ชิงเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก หล่อ!

"ครับ ก็ได้" ตัดสินใจเพราะในใจอยากอยู่กับพี่คริสจะแย่

"ขอเบอร์ขอไลน์หน่อย ติดต่อสื่อสารจะได้ง่ายขึ้น" เหมาะกับนักศึกษาว่าที่เกียรตินิยมที่สุด คำพูดคำจาเป็นทางการนี่ล่ะคริส

ไม่พูดเปล่า รุ่นพี่ตัวสูงพลันลวงเอาไอโฟนเครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงยื่นมาให้ตรงหน้า ชี้บอกให้อี้ชิงรีบเมมเบอร์ลงในเครื่องโดยด่วน พร้อมทั้งขอไอดีไลน์ที่ฝันว่าอยากได้มานานแล้วแต่ไม่กล้าขอตรงๆ

อีี้ชิงได้แต่ทำตามคำขออย่างเงียบๆ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเผยให้เห็นรอยบุ๋มที่ข้างแก้มเสมอ มือเล็กขยับพิมพ์ตัวอักษรบนแป้นงิกๆอย่างตั้งอกตั้งใจ เผลอทำปากมุบมิบบ่นพรึมพรำเบาๆโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำอันแสนน่ารักน่าเอ็นดูนั้นเล่นเอารุ่นพี่ที่ลอบมองอยู่ตลอดเวลาอยากเข้าไปกอดรัดเสียทันทีทันใด 

เพราะแบบนี้ไง ถึงเป็นที่สนใจของใครหลายๆคนโดยไม่รู้ตัว

"พี่คริส...อี้ชิง... อะไรกันอ่ะ นี่อะไรยังไง ตอบ?!"

เล่นเอาเจ้าของชื่อทั้งสองคน เงยหน้าขึ้นพร้อมกันทันทีเมื่ออีกคนเข้ามา คริสดูเรียบนิ่ง ทว่าอี้ชิงไก่ตื่นร้อนรนจนจับสังเกตุได้  

"......."

"อี้ชิง นี่มันอะไรกัน ทำไมพี่คริสมาอยู่กับนายที่นี่ แล้วพี่คริสมาอยู่กับเพื่อนผมได้ไงครับ?" 

บอกเลยว่าคนที่ทำให้ไก่ตื่นที่สุดในตอนนี้ก็ลู่หานพ่อสื่อให้เพื่อนรักนั่นเอง ไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า หันไปถามอี้ชิงเจ้าตัวก็เอาแต่กระพริบตาปริบให้นึกหงุดหงุง เลยเปลี่ยนทิศทางไปเล่นพี่คริสเสียจะได้รู้คำตอบที่แน่นอน

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ แต่พี่ขออี้ชิงได้ไหม?"

"ว...ว่าไงนะครับ?" ไม่ใช่แค่ลู่หานที่ตกใจ หากแต่อี้ชิงถึงกับถูกแช่แข็งไปทันที

"ขออี้ชิงไปดูแลได้หรือเปล่า? พี่รักอี้ชิง"

ตึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

เสมือนรถสิบล้อนับสิบแหกโค้งมาชนกันอยู่ตรงหน้า ถ้อยคำของคริสที่เปล่งออกมาชัดเจนโดยไม่ต้องถามซ้ำ นัยน์ตาคมแน่วแน่จ้องลู่หานอย่างคาดหวัง 

คริสจริงจัง คริสชัดเจนในทุกอย่าง แบบที่ไม่เป็นกับใครมาก่อน

"อี้ชิง บอกฉันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น? เมื่อวานนายร้องไห้ ส่วนวันนี้พี่คริสบอกว่ารักนาย อะไรกันวะแม่ง!"

ลู่หานดีใจแทนเพื่อน ทว่ามันยังหงุดหงิด ยังเคืองใจที่ไม่สามารถจับต้นชนปลายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ ช่วงแรกเป็นห่วงเพื่อนแทบตาย สุดท้าย...อะไรกันวะเนี่ย

"เอ่อ...ลู่หานใจเย็นก่อน ได้เวลาต้องขึ้นเรียนแล้ว เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันนะ  อี้ไปก่อนนะครับพี่คริส" 

ยิ้มแห้งให้พี่คริส คนหน้าหวานรีบหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายใส่หลัง ไม่วายลืมหยิบของลู่หานแล้วจูงมือเพื่อนขึ้นห้องเรียนอย่างรวดเร็ว พวงแก้มนิ่มเจือสีจางน่ารักน่ามอง ริมฝีปากอิ่มอมยิ้มกริ่มตลอดทาง ทว่าหันไปเจอเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ...

"อี้ชิง! เล่ามาเลย ด่วน!"

ไม่ทันได้หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องเรียนดีเสียด้วยซ้ำ ลู่หานพลันพ่นคำถามใส่ไม่รอช้า ส่งผลให้อี้ชิงขนลุกเกรียวไปเสียทั่วร่าง

ครืด ~

เสียงไอโฟนเครื่องหรูสั่นเตือนไม่ถูกเวล่ำเวลา อี้ชิงจึงจำใจหยิบมันขึ้นมาแอบดูแต่นั่นกลับไม่พ้นสายตาขี้สงสัยของลู่หานอยู่ดี

[พี่รออยู่นะ ห้องสมุดครับ]

ข้อความธรรมดา เรียบง่ายไม่มีอิโมติคอนทั้งสติ๊กเกอร์ใดๆทั้งสิ้น หากแต่ทำให้อี้ชิงใจเต้นแรงได้อย่างไม่ต้องสงสัย รอคอยเวลาสิบเอ็ดโมงอย่างใจจดใจจ่อ เข้าใจแล้ว...คำว่าลงแดงมันเป็นยังไง

ครืด~

[ตั้งใจเรียนนะครับ]

อี้ชิงจะตั้งใจเรียน ถ้า... ลู่หานไม่ถามนู่นถามนี่ตลอดเวลา

[เรียนมาด้วยนะ ว่าเวลาคิดถึงใครมากๆต้องทำยังไง]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

พังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เหมือนหูดับตาบอด อี้ชิงไม่รู้ว่าควรจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไร เมื่อพี่คริสเล่นกับเขาแรงเกินกว่าจะรับได้ แค่เอ่ยปากพูดกับเขาก็แทบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว แล้วนี่มันคำพูดที่อี้ชิงเพิ่งได้รับรู้เป็นครั้งแรกจากรุ่นพี่ที่แอบมองมาตลอด เหมือนฝันที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นจริง

หรือนี่... จะกำลังฝันอยู่นะ

"อี้ชิง! เล่ามาเร็วๆ"

เสียงของลู่หานคือที่สิ้นสุด  จะปล่อยให้อี้ชิงดีใจสักห้านาทีก็ไม่ได้ ทั้งคาบของรายวิชาเมเจอร์ คนหน้าหวานแทบไม่มีความรู้เข้ามาในสมองเลยแม้แต่น้อย เวลาที่เสียไปคือการเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วให้ลู่หานฟัง รายนั้นฟังไปก็เขินไป ดีใจแทนเพื่อนเสียออกนอกหน้าออกตา ไม่วายยังลงลึกรายละเอียดเก็บทุกเม็ดให้คนอย่างอี้ชิงเล่าจนหมดเปลือกโดยไม่รู้ว่าเมื่อไรเพื่อนจะหยุดถาม

แต่นั่นก็ต้องขอบคุณ...ขอบคุณที่ลู่หานช่วยให้วันนี้ได้รู้ว่า ...ที่อี้ชิงทำไปไม่เสียแรงเปล่า

... THIS VALENTINE ...

11.00 น.

"รอนานไหมครับ? พอดีอี้เพิ่งเลิกเรียน" เสียงหวานหอบแห่กเอ่ยถามรุ่นพี่เพราะรีบมากจนเกินเหตุ

คริสยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองทั้งอมยิ้ม ก่อนจะปล่อยมันลงข้างลำตัวแล้วส่ายหน้าให้อี้ชิงเบาๆ 

 ก็จะช้าได้ยังไง ในเมื่อเจ้าตัวเล็กมาตรงเวลาสิบเอ็ดโมงพอดิบพอดี

"จริงๆเลิกก่อนเวลาก็ไม่ต้องรีบมากก็ได้นะ หรือว่าอยากเจอพี่เร็วๆ" เลิกคิ้วถามให้รุ่นน้องหน้าหวานได้เขินอีกครั้ง คริสจึงยิ้มขำออกมาอย่างชัดเจน ขำคนตัวเล็กที่ทำหน้าไม่ถูก ขำที่อาการร้อนลนนั้นมันดูน่ารักเสียมากกว่า

"ก็นัดสิบเอ็ดโมงนี่ครับ อี้เป็นคนรักษาเวลา" นี่ก็ใช่จะยอมแพ้ เพราะอี้ชิงรู้ว่าต่อไปจะต้องเจออะไรบ้าง ต้องเขินพี่คริสแบบนี้ไปทุกวันแน่ๆ

"แน่ะ มีต่อปากต่อคำ พูดเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"

"ไม่รู้สิครับ"

ปลายเสียงแผ่วเบาอย่างชัดเจน อี้ชิงเหนื่อยมาก เหนื่อยที่ต้องควบคุมการเต้นของหัวใจตัวเอง เหนื่อยที่ต้องรับมือทั้งคำพูดและการกระทำของพี่คริส ที่นับวันนับเวลาก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นอี้ชิงกลับไม่ได้รู้เลยว่าอีกคนน่ะก็อาการหนักไม่แพ้กัน แต่ไม่เผยออกมา ไม่แสดงออกให้อี้ชิงเห็นก็เท่านั้นเอง

                                           ... THIS VALENTINE ...

*** หายไปนานมากค่ะยอมรับ กลับมาไรท์เองก็จำพาสเวิร์ดไม่ได้

งมตั้นนานแหนะ แต่งสำนวนอาจไม่เหมือนเดิมก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ห่างหายไปนาน ชีวิตบีซี่สุดๆ มีคำผิดก็อย่าเพิ่งว่ากันโนะ

ขอบคุณที่ยังมีคนติดตามนะคะ  ^^