คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ll ADOLESCENT 14 ll
ADOLESCENT14
เลย์ที่ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำอาบท่าพลันตรงดิ่งเข้าห้องครัวเพื่อทำภารกิจของตัวเองที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกให้เสร็จสับ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เขาจะไปหาคริสที่คอนโดตั้งแต่เช้าตรู่พร้อมทั้งกระเป๋าเสื้อผ้าที่สัญญากับอีกคนไว้ว่าจะไปอยู่ด้วยกัน ตลอดเวลาก็อดจะคิดกังวลเสียไม่ได้ว่ารายนั้นพอเห็นเขากลับมานอนที่บ้านแบบนี้จะคิดมากหรือเปล่า แต่นั่นก็บอกแล้ว ย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าคิดมาก หากแต่สุดท้ายก็ดูท่าว่าอีกคนจะไม่ยอมเชื่อฟังเขาเอาเสียเลย
“มีอะไรให้ป้าช่วยอีกไหมคะคุณหนู?” หญิงแม่บ้านเอ่ยถามพร้อมทั้งรอยยิ้ม เหลือบมองคุณหนูของบ้านอย่างเอ็นดูที่อยู่ๆก็นึกอยากเข้าครัวในยามวิกาลแบบนี้
“ไม่แล้วครับป้า ขอบคุณมากนะครับที่ยอมตื่นขึ้นมาเพราะเรื่องของผมแท้ๆ”
“อย่ากังวลเลยค่ะคุณหนู มันเป็นหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว คุณหนูต้องการอะไรป้าก็เต็มใจจะช่วยเสมอนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วป้าขอกลับไปนอนก่อนนะ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
สิ้นบทสนทนาเลย์ก็เดินแยกทางกับป้าแม่บ้านแล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเองทันที ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้คิดถึงใครบางคนที่เพิ่งจะแยกจากกันเมื่อครู่ ไม่ทันไรก็อดจะคิดถึงไม่ได้เสียแล้ว
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
กำลังจะกระโดดขึ้นเตียงเสียงเรียกเข้าจากเครื่องมือสื่อสารก็ทำให้เลย์ต้องรีบเดินไปยังที่เกิดเสียงทันที เห็นหน้าจอมือถือแสดงชื่อที่บันทึกให้เป็นคนพิเศษก็เผยยิ้มกว้างและไม่ลังเลที่จะกดรับมัน
“ดึกแล้วยังไม่นอนอีก....ห๊ะ? ว่าไงนะจงอิน?”
เพียงแค่เอ่ยพูดไม่ทันจะได้จบประโยคดี คนในปลายสายกลับไม่ใช่คนรักของเขาหากแต่เป็นเพื่อนผิวเข้มที่โทรมาบอกข่าวของอีกคนให้เขาได้รับรู้
“ที่ไหน? โอเคๆ แล้วฉันจะรีบไป”
พูดแค่นั้นก็กดตัดสายแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนให้เป็นชุดไพร์เวทอย่างรวดเร็ว รีบสาวเท้าไปหยิบกุญแจรถที่นานมากแล้วไม่ได้ขับมันด้วยตัวเอง แต่เวลาตีสองแบบนี้เลย์จะพึ่งใครได้อีกถ้าไม่ใช่ตัวเขาเอง เป็นห่วงอีกคนมากจนในเวลานี้อะไรที่เขาทำได้ก็คงต้องทำมันอย่างจำใจ
เลย์ขับรถเข้ามาจอดในผับหรูแห่งหนึ่งในย่านมั่งคั่งที่จงอินได้บอกไว้ในตอนแรก ลงมาจากรถได้ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังประตูผับทันทีโดยไม่ได้สนใจอะไรอีกเลย ทำท่าจะย่างก้าวเข้าไปแต่พนักงานหน้าร้านกลับยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาเข้าไปข้างในเสียดื้อๆ นั่นก็ยิ่งทำให้เลย์หนักใจทั้งยังหัวเสียเอามากๆ
“ขอดูบัตรประชาชนด้วยครับ”
ลืมไปเสียสนิทว่าในตอนนี้อายุยังไม่ถึงสิบแปดปีเลยด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้จะเข้าไปด้านในได้ยังไง แต่ที่แปลกใจคือจงอินกับคริสต่างหากล่ะที่เข้าไปอยู่ด้านในแล้ว
“ผมไม่ได้เอาบัตรมาครับ มีแต่เงินแทนกันได้หรือเปล่า?”
สิ้นเสียงหวานพี่พนักงานก็ดูจะชั่งใจเมื่อได้เห็นเงินที่เด็กหนุ่มตัวเล็กยื่นให้ตรงหน้า สุดท้ายเงินก็สามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ
“เชิญครับ”
ยื่นเงินให้พนักงานหน้าร้านที่รับสินบนเสร็จเลย์ก็รีบเดินเข้าไปในตัวผับทันที ทุกคนต่างจับจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียวเมื่อเด็กหนุ่มหน้าใสที่ไหนก็ไม่รู้ทะเล่อทะล่าเข้ามาทั้งหน้าตาก็น่ารักเอาการ แต่นั่นเลย์กลับไม่คิดจะสนใจใครเลยสักนิด กวาดม่านตามองหาคนที่อยากเจอก่อนจะเห็นเพื่อนผิวเข้มที่โทรตามเขาให้มาที่นี่โบกมือเรียกจากโต๊ะในมุมนึงของผับ ไม่รอช้าเท้าเล็กจึงรีบสาวอย่างเร่งรีบเข้าไปยังที่หมายอย่างไม่รีรอ
“พาไอ้คริสกลับไปทีดิเลย์ ผู้หญิงแถวนี้จ่อคิวรอเอาตัวมันไปเป็นแถวแล้วเนี่ย!” จงอินเอ่ยอย่างเหนื่อยใจเมื่อเพื่อนตัวสูงที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาเมาไม่เป็นท่าทั้งพูดจาไม่เป็นศัพย์อีกด้วย
“ทำไมอู๋ฟานเป็นแบบนี้?”
“ดื่มหนักไปหน่อย เห็นเพ้อชื่อนายฉันเลยใช้โทรศัพท์มันโทรหานายอีกที”
เลย์พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ขมวดคิ้วมองคนรักที่นอนหมดสภาพอยู่ก็ถึงกับนึกโมโห ไม่วายมองไปรอบๆผู้หญิงยั่วสวาทพวกนั้นก็มองคนรักของเขาตาเป็นมันเชียว คิดดูแล้วกันว่าถ้าจงอินไม่โทรเรียกเขาแล้วล่ะก็...
คริสจะเป็นยังไง
“อ่าว เมียกูมาแล้วหรอวะจงอิน ~”
เสียงทุ้มของคนเมาเอ่ยคำพูดคำจาทำเอาเลย์ต้องฉุนขึ้นไปอีก เห็นจงอินที่มองมายังเขาด้วยความสงสัยก็ไม่กล้าจะสบตากลับไป แต่นั่นบางทีจงอินก็น่าจะรู้ได้ไม่ยาก เพราะไอ้บ้าที่ไหนมันจะออกมาตามคนเมากลับบ้านยามตีสองย่างตีสามแบบนี้ถ้าไม่ได้อยู่ในฐานะคนสำคัญ
“กลับได้แล้วอู๋ฟาน!”
มือบางส่งไปรั้งแขนแกร่งของคนที่นอนอยู่บนโซฟาสีดำขลับให้ลุกขึ้น แต่นั่นร่างของคริสหนักเกินไปเกินกว่าคนตัวเล็กอย่างเลย์จะรับไหว เลย์จึงต้องส่งสายตาเพื่อขอความช่วยเหลือจากจงอินอีกแรง
จงอินช่วยพยุงร่างของคริสไปส่งที่รถของเลย์ท่ามกลางหญิงสาวมากหน้าหลายตาที่แสดงออกว่าเสียดายคนตัวสูงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเจ้าตัวจะรีบกลับเข้าไปในผับอีกครั้งเพราะเวลาสนุกยังอีกยาวนาน
จงอินหายเข้าไปในผับแล้วหากแต่นั่นไอ้คนเมาที่มันลีลาไม่ยอมขึ้นรถสักทีก็ทำให้เลย์เริ่มจะหมดความอดทน
“ขอจูบหน่อย~” กายสูงโน้มเข้ามาหาทั้งยังโซเซยืนแทบไม่ได้จนเลย์ต้องรีบผลักอกแกร่งให้ออกไปห่างด้วยความหงุดหงิด
“นี่นายสูบบุหรี่ด้วยหรอ?”
เลย์เอ่ยถามเมื่อไม่ใช่แค่กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งในตัวของคริสเท่านั้น หากแต่กลิ่นอ่อนๆของบุหรี่ราคาแพงก็ลอยเข้ามาเตะจมูกของเขาด้วยเช่นกัน
“อี้ชิงอ่า....รักนะ”
“อู๋ฟาน! นายเมามากแล้วนะ”
“ไม่ได้เมาซ้า...หน่อย”
พูดจาไม่รู้เรื่องก็โน้มใบหน้าหล่อเข้าไปซุกไซร์ที่ซอกคอขาวระหงษ์ของคนรักโดยไม่ฟังอะไรอีกเลย ใช้ปากสร้างความวูบหวามให้กับคนตัวเล็กทั้งยังสติไม่สมประกอบ แต่นั่นอีกคนที่ไม่ยอมง่ายๆก็ส่งมือไปผลักอกแกร่งให้ออกไปห่างอีกครั้งอย่างไม่ชอบใจ
“ขึ้นรถได้แล้ว!”
“ฉันทำให้นายเสียใจใช่ไหมอี้ชิง?”
“อะไรของนายห๊ะ! พูดเพ้อเจ้ออะไรไม่ทราบ ก็บอกแล้วไงว่าอย่าคิดมากน่ะ ฉันไม่คิดมากกับเรื่องในอดีตของนายหรอกนะ บอกแล้วว่า ฮึก...ว่ารักนายที่เป็นนาย แล้วทำไมยังต้องเอาเรื่องที่ฉันถามเก็บไปคิดด้วยเล่า ฮึก...”
เลย์สะอื้นไห้ออกมาเมื่อได้แน่ชัดแล้วว่าคนตัวสูงคงจะคิดมากกลัวว่าเขาจะเจ็บปวดในเรื่องอดีต ไม่วายยังจะไปเมาสร้างเรื่องสร้างราวให้เขาเป็นกังวลอีกด้วย
“ขอโทษ…” ถึงจะเมาแต่นั่นคริสก็ไม่ได้ขาดสติจนไม่รู้ว่าบทสนทนาระหว่างเขากับเลย์มันหมายความว่าอย่างไร
ขายาวค่อยๆก้าวเข้าไปประชิดตัวคนรักตัวเล็กอีกครั้ง ฟุบหน้าลงที่ลาดไหล่บางก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนขออนุญาตอีกคนเพื่อพักพิงให้สบายใจ และนั่นเลย์เองก็นิ่งไม่ต่างกัน มีเพียงแค่หยาดน้ำตากับสายลมที่ผัดผ่านเอื่อยๆเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่
ทั้งคริสและเลย์ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันออกมาเลยสักคำ ไร้ซึ่งบทสนทนากันอยู่เป็นเวลานานก่อนร่างสูงโปร่งของคนเมาจะทรุดฮวบลงนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วหมดสติไป ทำเอาเลย์ตกอกตกใจต้องรีบลากอีกคนให้เข้าไปนอนที่เบาะหลังของรถด้วยความทุลักทุเล อีกคนที่ตัวใหญ่กว่าทำให้เลย์ใช้พลังงานไปค่อนข้างเยอะ ก่อนจะหยิบสเก็ตบอร์ดของคริสที่จงอินฝากมาให้เก็บไว้ในรถด้วยเช่นกัน กว่าจะลากไอ้คนตัวสูงเข้าไปนอนดีๆได้ก็ทำเอาเหงื่อตกกันเลยทีเดียว
เลย์ขับรถเพื่อมุ่งตรงสู่คอนโดของคริส หันไปมองไอ้คนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่เบาะหลังเป็นครั้งคราวก็ต้องส่ายหน้าเอือมระอา หากทว่าระหว่างทางเขากลับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางหักพวงมาลัยไปยังสถานที่ในห้วงความคิดแทน
รถคันหรูเข้ามาจอดเทียบท่าที่ริมแม่น้ำสายสำคัญของเกาหลีในยามวิกาล มือบางกดเปิดประทุนตัวรถออกเพื่อให้อากาศที่พัดแผ่วเบาทำให้คนเมาได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ก่อนเจ้าตัวจะออกมายืนรับลมที่ริมแม่น้ำพลางคิดอะไรไปเพลินๆท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงไฟสลัวส่องอยู่ตามทางเท่านั้น
ยืนรับลมจนเวลาล่วงเลยไปพอสมควรเลย์จึงเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง เห็นว่าคริสนั่งหลับตัวตรงอยู่ที่เบาะนิ่มก็ถึงกับนึกแปลกใจว่าลุกขึ้นมาได้ตอนไหน แต่นั่นก็ไม่ได้เอะใจอะไร เดินไปเปิดประตูอีกฝั่งก็เข้าไปนั่งหย่อนกายลงข้างๆคนรักที่นอนหลับคอพับไม่รู้เรื่องรู้ราว พิงแผ่นหลังไปกับเบาะพลางเอนตัวเพื่อผ่อนคลายแล้วค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆอย่างต้องการพักความคิดไว้บ้าง
“ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ?”
เสียงทุ้มที่เอ่ยถามทำให้เลย์ต้องเปิดเปลือกตาอีกครั้งในทันที แต่นั่นก็ยังไม่คิดจะหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ยังไม่อยากกลับ”
“ขอโทษที่ทำให้นายเป็นกังวลอีกแล้ว” ดูท่าว่าคริสคงจะเริ่มสร่างเมาขึ้นมาบ้าง มือหนาจึงส่งไปกอบกุมมือเล็กของคนรักที่นั่งข้างกันพลางกระชับไว้แน่น
“…………….”
เลย์ไม่เอ่ยพูดอะไร เขาเอาแต่นั่งนิ่งมองตรงไปข้างหน้าท่าเดียว ร้อนถึงคริสที่ต้องออกแรงบีบมือเล็กเบาๆเพื่อให้อีกคนที่เมินเฉยใส่กันได้สนใจเขาบ้าง
“อี้ชิง....”
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้คิดมาก นายคิดถึงเรื่องที่ฉันถามใช่ไหม?”
เสียงหวานเอ่ยอย่างผะแผ่วเจือความเสียใจ ไม่ใช่แค่คริสที่รู้สึกผิด หากแต่เลย์เองก็ด้วยเช่นกันที่ถามเรื่องในอดีตของคนตัวสูงจนทำเอาอีกคนต้องเก็บไปคิดมากแบบนี้
“แต่แววตานายมันโกหกไม่เก่งนะอี้ชิง นายจะบอกหรือไงว่านายไม่เสียใจไม่เจ็บปวดน่ะที่รู้ว่าฉันเคยมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น!”
“ก็ถึงบอกยังไงล่ะว่าไม่ให้คิดมาก! เพราะไม่อยากให้นายใส่ใจกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ที่ถามก็เพราะแค่อยากรู้ ไม่ได้อยากจะรื้อฟื้นนี่นา... มันก็ถูกแล้วที่ฉันมาช้ากว่าผู้หญิงพวกนั้น ฉันยอมรับได้! แล้วทีนี้นายจะเข้าใจได้หรือยัง?”
เลย์พูดจบก็เสมองออกไปอีกทางทันที อกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วงเมื่อนึกโมโหอีกคนเอามากๆ เรื่องบางเรื่องอยากให้ลืมแต่กลับจำ แต่เรื่องบางเรื่องที่อยากให้จำแต่กลับลืม
“แล้วที่นายกลับบ้านไปไม่ใช่เพราะเสียใจเรื่องของฉันหรอกหรอ? ฉันคิดว่านายคงจะยังทำใจไม่ได้ถ้าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนนายไปนอนกับ....”
“เปล่า! ที่ฉันกลับไปบ้านเพราะมีเหตุผล”
“เหตุผลของนายคืออะไร บอกฉันไม่ได้เลยหรือไง?”
สิ้นเสียงทุ้มเลย์ก็ถึงกับถอนหายใจ ดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุมของอีกคนก็ทำเอาคนตัวสูงที่นั่งข้างกันตาเบิกโพลงด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่เลย์จะโน้มตัวไปที่เบาะหน้าแล้วส่งมือไปกดปุ่มคำสั่งปิดประทุนรถพลันกลับมาทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
เลย์ไม่ได้ตอบคำถามของคริสเลยสักนิด เขานั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่พลางถอนหายใจเบาๆในรถอันเงียบสงัด แล้วค่อยๆถอดเสื้อตัวบางที่ตัวเองสวมใส่อยู่ให้ออกไปจากเรือนร่างช้าๆ เผยให้เห็นผิวขาวแม้กระทั่งในความมืดมิดที่มีเพียงแสงไฟส่องทางไม่กี่ดวง และนั่นคนที่นั่งมองดูอยู่ก็ถึงกับนึกแปลกใจกับการกระทำของคนรักเอามากๆ
“นายจะทำอะไรน่ะอี้ชิง?”
คริสเอ่ยถามด้วยความตื่นตระหนก ทว่าเลย์กลับไม่ได้ใส่ใจที่จะฟังเลยแม้แต่น้อย กายบางค่อยๆขยับเขยือนย้ายที่นั่งไปขึ้นคร่อมกายสูงทันที พลางสอดแขนเล็กโอบกอดรอบคอแกร่งไว้แน่นแล้วฟุบใบหน้าลงกับลาดไหล่กว้างในท่าทางที่ล่อแหลม
“…สุขสันต์วันเกิดนะ”
สิ้นเสียงหวานของคนรักคริสก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เลย์บอกว่าอะไรนะ ใช่! ตอนนี้มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว มันคือวันเกิดของเขานั่นเอง จะบอกว่าคริสลืมก็ไม่ใช่ เพราะเขาไม่เคยนึกถึงมันมานานแล้วต่างหาก เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองมีวันเกิด แต่นั่นเลย์กลับรู้ทุกอย่างทั้งยังใส่ใจกับทุกเรื่องของเขาจริงๆ
“นาย...ทำไมจำได้?” คริสเอ่ยถามทั้งยังรู้สึกปริ่มที่หัวใจ กอดคนตัวเล็กไว้แน่นพลางลูบหัวทุยของอีกคนที่คร่อมกายเขาอยู่อย่างอ่อนโยน
“แล้วทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ...ที่กลับบ้านเพราะฉันกลับไปทำเค้กให้นายต่างหาก ตอนนี้อยู่ในตู้เย็น กะว่าจะเอาไปให้ที่คอนโดในตอนเช้าแต่ไม่คิดว่าแฟนฉันจะคิดมากแล้วไปเมาหัวราน้ำแบบนี้”
เมื่อได้ยินอีกคนพูดจบคริสก็แทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ เลย์น่ะจะน่ารักไปหรือเปล่า แล้วอย่างนี้จะไม่ให้คริสรัก
คริสหลงได้ยังไง
“ขอบคุณมากนะอี้ชิง รักนายมากจริงๆ...ว่าแต่...ถอดเสื้อแล้วนั่งท่าแบบนี้ต้องการอะไร?”
คริสเอ่ยแซวเมื่ออีกคนที่นั่งคร่อมกายเขาอยู่ไม่วายยังถอดเสื้อยั่วแบบนี้อีก ก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงแล้วทำไมถึงยังไม่ระวังตัว
“แน่ใจหรอว่าไม่รู้?”
“แล้วต้องการอะไรล่ะ?”
คริสยิ้มกริ่มเอ่ยแซวคนรักอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เห็นใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่ออ่อนที่เสมองไปอีกทางอยากเคอะเขินมันทำให้เขาอยากจะแกล้งอีกคนก่อนจะเริ่มบทรักของจริง
“ก็ไม่รู้ดิ” พูดเสียงแผ่วเบามือบางก็ยกขึ้นลูบต้นคอของตัวเอง เลย์ต้องการอะไรคริสน่ะรู้ดี แต่ที่ลีลาแบบนี้สงสัยคงอยากให้เขาเปลี่ยนใจสินะ
“ไม่รู้ว่านายต้องการอะไร ฉันก็ให้นายไม่ถูกนะอี้ชิง”
คำพูดของคริสทำให้เลย์ถึงกับถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน เรื่องมากลีลาเยอะต้องยกให้คริสเลยจริงๆ แต่นั่นมาถึงขนาดนี้แล้วเลย์ก็ไม่คิดจะถอยเหมือนกัน ใบหน้าหวานค่อยๆโน้มเข้าไปหาอีกคนก่อนจะกดจูบลงที่ริมฝีปากได้รูปของคนรักตัวสูง สอดแขนกอดรอบคอแกร่งก่อนจะดันร่างของตัวเองให้เข้าไปหาอีกคนจนแนบชิดทั้งยังรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากอีกกาย
เริ่มเองได้ไม่นานอีกคนที่ชำนาญกว่าก็เป็นฝ่ายคุมเกมส์เสียอย่างนั้น คริสส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหอมหวานจนความรู้สึกอุ่นวาบมันโลดแล่นหยอกล้อกัน กวาดกระหวัดทุกซอกทุกมุมจนเสียงดูดดุนเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เอียงหน้าปรับองศาเล็กน้อยให้ถนัดก่อนจะเห็นว่าอีกคนนั้นหลับตาพริ้มซึบซับทุกหยาดหยดที่เขามอบให้
“อ๊ะ...อื้อ...”
ถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่ออีกคนส่งมือหนามาคลึงที่จุดอ่อนไหวอีกแห่งที่หน้าอกบาง ทำเอาใบหน้าหวานของคนตัวเล็กขึ้นสีแดงจัดชัดเจนทั้งยังอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไปซะเดี๋ยวนี้
“ถ้านายต้องการจะให้ฉันแล้วก็ห้ามคืนคำเด็ดขาดนะอี้ชิง แล้วต่อจากนี้ก็ครางชื่อฉันให้เบาๆหน่อยแล้วกัน เพราะถ้านายถอดเสื้อยั่วฉันขนาดนี้แล้วล่ะก็ ยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี”
…ADOLESCENT…
*** ก็ไม่ค้างหรอก อุวะฮ่าๆ ^^ มันสั้นเนอะ แต่ก็พอดีแหละ
มาเร็วกว่าปกติค่ะ อยู่ๆก็เกิดอยากลง มาลงดึกเหมือนเดิม แฮร่!
ไรท์มักจะมีอารมณ์ศิลปินยามวิกาล หื้ม???? 5555555555
สุดท้ายแล้ว ฝันดีนะคะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ^^
ความคิดเห็น