คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ===== Chapter 9 : รัก? =====
ตอนที่ 9
คอนโด
“ทำไมไม่อยู่พักอีกสองสามวันละชางมิน?”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันกลัวผี!” ชางมินว่าก่อนจะเดินเข้าห้องไป
จุนซูเห็นก็ขัดใจ รีบสอดเข้ามาทันที
“ใช่ที่ไหน!! กลัวเปลืองละสิ!! ไอ้ลุงขี้งก~!”
ชายหนุ่มได้ยินก็ขำก่อนจะขยี้หัวหลานตัวเองไปมา
“เงินนายหมดหรอ?”
“ป…เปล่า” เค้าปฏิเสธ
และก็อีกจนได้ … “ยังจะเปล่าอีก! งานครั้งที่แล้วก็พึ่งจะโดนไล่ออกเพราะไปต่อยลูกค้า ไม่มีจะกินไม่เจียมตัว”
“ฉันลุงเอ็งนะ!!!” ชางมินว่าทีเล่นทีจริงก่อนจะตบหัวคนเป็นหลานไปหนึ่งที
มินมินมองอย่างรู้สึกแปลกๆ [อีกครั้ง]
‘แบบนี้มันมากเกินคำว่าลุงกับหลานหรือป่าว?’
ทั้งสามเดินขึ้นลิฟท์ไปจนถึงชั้นบนสุดก่อนจะตกตะลึงอีกครั้ง
“แจจิน..”
ทั้งสามคนร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่เชื่อสายตา
“ม..มินมินเอาอีกแล้ว!! ท..ทำแบบนี้กับแจจินอีกแล้ว ฮืออออ”
ว่าแล้วก็วิ่งเข้าไปกอด ก่อนจะช้อนคางได้รูปและจูบลงไปทันที
ติดอยู่ที่ว่า “เฮ้ย!! ออกไป!! … ช..ชางมิน! ไม่เป็นไรนะ?”
จุนซูพลักคนเป็นแม่[แท้ๆ] ออกไปก่อนจะคว้าชางมินมาสำรวจ
สรรพนามที่หายไปชั่วคราวเพราะความตกใจ
ยิ่งตอกย้ำ ความสงสัยให้กับคนมองอย่างเค้าได้ไม่น้อย
“จุนซูบอกกี่ครั้งให้เรียกว่าลุง -*-”
จนชางมินว่าเข้าให้
เด็กมันก็ยิ้มเก้อๆ ก่อนจะลากชางมินให้เดินเข้าห้องมาพร้อมๆกัน
มินมินหันมองตัวต้นเหตุ
ที่ตอนนี้ยิ้มเก้อๆ ขอโทษขอโพย
“มินมินให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะนะ ฉ..ฉันรักนายจริงๆ”
“คำนี้ทุกที…ผมไม่มั่นใจมันเลยแจจิน”
มินมินปฏิเสธออกไปแตกต่างจากทุกที
จนเจ้าตัวเองก็ยังสงสัย
คำพูดที่ได้ยินจากจุนซูกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง
‘เพราะลุงโง่ไง!! ถึงได้ยอมโดนพ่อหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า!!’
ก่อนจะสะบัดหัวสุดแรง
และเดินเข้าห้องไป
จนแจจินได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หน้าห้อง
“ชางมิน…”
“………….”
ร่างสูงเดินตามแฝดของตัวเองมาจนถึงในห้อง
‘นายคงจะบอกฉันอีกครั้งสินะว่าต้องการจะไปหาเธออีกครั้ง’
ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
“น..นายคิดอะไรกับจุนซูหรือป่าว?”
แต่กลับผิดคาด!! ชางมินเบิกตาโพรง มองอีกฝ่ายอย่างงุนงง
“เฮ้ย!! นายคิดได้ไงเนี่ย!!”
“ก..ก็ฉันเห็น พวกนายสนิทกันเกินไป”
มินมินว่าอย่างไม่มั่นใจ
คำนวณเรื่องราวต่างๆ
ยิ่งฉากเมื่อกี้
ที่แจจินจูบกับชางมิน
เค้ากลับไม่รู้สึกอะไรกับแจจิน
แต่กลับแปลกใจเมื่อจุนซูดึงชางมินมาสำรวจ[?]
“มินมิน นายเพ้อแล้ว -*-”
ชายหนุ่มทำหน้าเอือมสุดขีด
จนอีกฝ่ายได้แต่ต้องเล่าสิ่งที่เห็นให้ฟัง
เท่านั้นละชางมินถึงกับขำออกมา
“ไอ้ตัวแสบ!!!”
เค้าว่าอย่างคาดโทษเมื่อนึกไปถึงคำพูดก่อนหน้าของเด็กนั้น
‘คอยดูผมมีวิธีที่จะทำให้พ่อหึงลุงแล้ว หึหึ!!’
ชางมินคิดในใจก็ได้แต่ขำออกมา
ก่อนจะหันไปมองหน้ามินมินที่ทำหน้าคิดไม่ตก
‘หึงงั้นหรอ? จะจริงไหมนะ….’
ขอฉันใช้แผนจุนซูทดสอบนายด้วยละกันนะมินมิน
ฉันเองก็แค่คนธรรมดา มันจะมีความโลภบ้างไม่ผิดใช่ไหม?
ชายหนุ่มหยุดขำพลางทำสีหน้าจริงจังไม่เหมือนทุกที
“แ..แล้วถ้าฉันบอกว่า ฉันคิดละมินมิน”
“นั้นมันลูกฉันนะชางมิน!! หลานของนาย!! ผู้ชายเหมือนกัน!! นายมันบ้าไปแล้ว…”
ชางมินยิ้มร้าย สีหน้าเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
‘ที่แท้นายก็หวงลูกสินะ…’
“ขนาดรักนายฉันยังทำมาแล้ว เปลี่ยนไปรักจุนซูมันจะต่างกันตรงไหน?”
“ต่างสิ!!!” มินมินตะโกนออกมา
ซึ่งตัวเองก็ยังไม่รู้ตัว ตะครุบปากตัวเองพลางทำสีหน้างุนงง
‘หรือว่า…’
‘บางทีฉันอาจจะรักนายเข้าให้แล้ว’
ชายหนุ่มครุ่นคิด ก่อนจะพึมพำออกไปเบาๆตามที่หัวใจสั่งการ
‘เพราะคนที่นายรักจะไม่ใช่ฉันอีกแล้ว….’
และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ห้องเงียบๆแบบนี้จะไม่ได้ยินได้อย่างไร
ชายหนุ่มค้าใบหน้าของแฝดคนน้องเข้ามาใกล้และจูบลงไปทันที
“ขอบคุณนะที่ครั้งนี้….”
“ฮืม?”
“ไม่ได้เข้ามาแล้วบอกฉันว่า นายจะไปจากฉันอีกครั้ง”
สีหน้าเจ็บปวดที่ไม่เคยแสดงออกมา
น้ำเสียงน้อยใจที่เก็บไว้มานาน
ถูกถ่ายทอดให้คนตรงหน้าได้รู้จนหมดแล้ว
มินมินยิ้มรับทั้งน้ำตา
‘หากรู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้’
‘บางทีอาจจะไม่มีใครต้องเสียใจ’
“ว้าา~!! ได้กันจนได้ แผนนายมันสุดยอดไปเลยว่ะ ยูชอน!!”
“แน่ละจุนซู!! อัจฉริยะอย่างฉันซะอย่าง หึหึ^^”
“ไอ้ไก่เอ้ย~!!”
เสียงสองสายคุยกันผ่านโทรศัพท์รอยยิ้มที่ไม่มีมานานกลับมาอีกครั้ง
ขอบใจนายมากพ่อเทพบุตร!
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ข..ขอโทษนะชางมิน ฉันจะขอไปคุยกับแจจินเป็นครั้งสุดท้าย”
“………”
“อย่าโกรธฉันนะ …”
“อื้ม..แล้วฉันจะรอนะมินมิน”
ชายหนุ่มบอกไว้อย่างนั้น
แต่ในใจกลับไม่มั่นใจมันเลยสักนิด
ดีไม่ดี นายอาจจะเหมือนอย่างทุกที
มาแล้วจากไป เหมือนพายุที่ฉันเอาไม่อยู่
‘แต่ฉันจะรอนะ….’
.
.
มินมินเดินออกจากคอนโดมายังร้านอาหารสุดหรูของโรงแรมแห่งหนึ่ง
ก่อนจะเข้ามาในห้องสูธส่วนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาว
“มินมิน ฉันเจ็บนะ นายทำแบบนี้กับฉัน ฮือออ ”
อีกฝ่ายเริ่มบีบน้ำตาทันทีที่เห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา
เค้าพยายามไม่มองหน้าเพราะรู้ดีว่าทุกทีเค้าตกเป็นเหยื่อก็เพราะความใจอ่อน
ไม่ได้เกิดจากความรัก
หากรู้ตัวเร็วกว่านี้
หากว่าไม่ได้เป็นคนโง่
ก็คงไม่มีใครต้องเจ็บ
“มินมินนายรู้ไหม…ฉันรักนายนะ รักมาก รักมาตลอด”
แจจินว่าพลางกระเถิบเข้ามาใกล้ และนั่งลงบนตักของชายหนุ่มทันที
บดเบียดกายของตนให้เสียดสีกับส่วนนั้นที่คับแน่นอยู่ภายในกางเกงตัวหนา
“นายไม่รักฉันแล้วหรอ?”
หญิงสาวกระซิบถาม ก่อนจะช่วงชิงจูบอีกฝ่ายทันที
“อื้อ! พอได้แล้วแจจิน!!” มินมินว่าเข้าให้ก่อนจะดันอีกฝ่ายให้ลุกออกไปจากตน
หญิงสาวดูขัดใจเล็กน้อย
“นายรู้ไหม…นายเปลี่ยนไปนะ”
“ผ..ผมหรอเปลี่ยนไป? ไม่ใช่คุณหรอไงที่หลอกผมซ้ำไปซ้ำมา!!”
“อันนั้นมันก็จริง แต่ทุกครั้งก็ยอมนี่”
หญิงสาวว่าพลางเดินไปนั่งบนตักอีกครั้งและหันหน้าไปทางชายหนุ่มที่ทำหน้าบึ้งตึง
“ครั้งนี้ต่างออกไป…เพราะแฝดคนนั้นหรอไง?”
หญิงสาวกระซิบถามสีหน้ายียวน
คนฟังหันหน้าไปมองอย่างหาเรื่องทันที
“คิดว่าฉันโง่เหมือนกันกับนายหรอไง สายตานายที่มีให้ฉันมันเปลี่ยนไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้วมินมิน!!”
‘2 ปีก่อน? สายตาฉันเนี่ยนะ?’
ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างงงงัน
ขนาดคนอื่นยังรู้
แล้วทำไมเค้าถึงได้โง่อย่างนี้
“ฉันจะทำลายพวกนาย…”
และนั้นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ผมจะสลบไป
ความคิดเห็น