ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : === Chapter 9 : ชางมินโฮ กับเรื่องราวที่คาดไม่ถึง ===
ตอนที่ 9 : ชางมินโฮ กับเรื่องราวที่คาดไม่ถึง
ชางมินตามหามินโฮให้ควัก แต่ก็ไร้วี่แวว
‘นายไปอยู่ที่ไหนของนาย…มินโฮ?’
ออกตามหาอยู่นาน ท่ามกลางฝนที่เริ่มโปรยปราย
‘นายกำลังทำให้ฉันกลัว…’
‘มินโฮ…ฉันขอโทษ’
‘กลับมาเถอะนะ…’
ชายหนุ่มพึมพำท่ามกลางสายฝนได้ไม่นาน
เหมือนสายตาจะเหลือบไปเห็น
“มินโฮ!” ก็ไม่รอช้าวิ่งไปหาคนๆนั้นทันที
แต่ก็ต้องผิดหวัง…เมื่อเค้าไม่ใช่คนที่ตามหา
‘นายไปอยู่ไหนกัน…มินโฮ?’
จนแล้วจนรอด อยู่ๆร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงเสียอย่างนั้น
ในตาค่อยๆปิดลงอีกครั้งก่อนที่เค้าจะหมดสติไป
.
.
‘มินโฮ….’
ชางมินตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนมาอยู่ที่บ้านเรียบร้อยเสียแล้ว
มองไปข้างๆก็ต้องตกใจเมื่อเจอเข้ากับคนที่ตามหา
“มินโฮ…” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
และก่อนที่คนข้างๆจะรู้สึกตัวเค้ารีบปาดมันทิ้งทันที
มินโฮได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็ตื่นขึ้นมาดู
มองมายังคนบนเตียงด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่คำพูดสักประโยค
เล่นเอาคนมองชักใจไม่ดี
“มินโฮ….”
“….”
“ค..คือว่าฉัน..คือฉัน….”
“….”
“ขอโทษนะ…มินโฮ” ชางมินว่าออกไปอย่างรู้สึกผิด
แต่มินโฮก็ยังคงไม่ตอบ ทำท่าจะลุกเดินหนีไป
แต่ถูกชางมินรั้งเอาไว้
เค้าหันกลับมา แต่ก็ยังคงไร้เสียงดังเดิม
และมันทำให้ชางมินใจไม่ดี
“ฉันขอโทษ..ยกโทษให้ฉันนะ?”
“ผมไม่ได้โกรธพี่” มินโฮตอบกลับมา สีหน้ายังคงนิ่ง
ชางมินขมวดคิ้วเป็นปม “ถ้าไม่ได้โกรธ!? แล้วนายเป็นอะไร?”
“ผมเปล่า..”
“อย่ามาปฏิเสธ! ฉันรู้ว่านายโกรธ! นายโกรธที่ฉันพูดแบบนั้นกับนายใช่ไหม?”
ผมถามเค้ากลับไป มินโฮก็ยังคงนิ่งเหมือนเคย
ผมเลยดึงเขาเข้ามากอด
“ฉันขอโทษจริงๆ…”
มินโฮหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
เราทั้งคู่สบตากัน
ก่อนที่มินโฮจะยิ้มออกมา
“55555+ พี่เหมือนลูกหมาเลย~”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับงง มองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
มินโฮยิ้มก่อนจะตอบออกไป “ผมแค่งอนเฉยๆ ก็พี่ไล่ผมนี่นา~ แต่พอเห็นพี่ทำท่าอย่างนั้น….”
“ท่าอย่างนี้มันทำไมหรอ..!!? ห๊า!!?” ชางมินถามกลับ
เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบอีกฝ่าย “มันดูน่ารักน่าชัง~! เหมือนมันดุงของผมนะสิ ^^”
“มันดุงหรอ…?”
“อื้ม! ไว้วันหลังผมจะพาพี่ไปหามันละกัน^^”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างหาคำตอบก่อนจะถามออกไป
“แล้วนายจำได้ไหม…ว่าใครเป็นคนให้ ‘มัน’ กับนาย?”
มินโฮนิ่งไปชั่วครู่ ‘ก็พี่ไม่ใช่หรอไง?’
“แล้วนายจำได้ไหม…ว่าเราเคยรู้จักกัน!”
“…………”
“แล้วนายจำได้บ้างไหม!! ว่าฉันเป็นอะไรสำหรับนาย!!?”
“…………”
“นายคงจะจำไม่ได้สินะ…ว่าฉันคือใคร”
อยู่ๆเหมือนผมจะลืมอะไรไป
ปล่อยให้ตัวเองทำตามความรู้สึกอยู่นาน
ก่อนที่ตัวเองจะรู้ตัว
ปากก็ถามออกไปจนหมดแล้ว
แต่คนฟังเพียงแค่ยิ้มโน้มตัวลงไปจูบคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ถ้าผมจำไม่ได้…ผมคงไม่จูบพี่บ่อยๆอย่างนี้หรอกนะ พี่ชางมิน^^”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา
มินโฮมองมันอย่างหลงใหล
ก่อนจะหัวเราะออกมา
ชางมินก็ไม่รอช้าดึงตัวคนตรงหน้ามาจูบกลับบ้างเป็นการไถ่โทษ
“อื้มม~” เนิ่นนานกว่าทั้งคู่จะผละออกจากกัน
สัมผัสที่โหยหา
ความทรงจำที่ลืมไปแล้ว
กำลังหวนกลับคืนมาอีกครั้ง
“แล้วทำไม..นายถึงทำเป็นไม่รู้จักฉันละ มินโฮ?”
“นั้นเพราะพี่ทำเป็นไม่รู้จักผมก่อนเองนะ!! พี่ดันมาถามทำไมละ ว่าผมชื่ออะไร!!”
ชางมินอึ้งไปก่อนจะตอบกลับมา
“อ้าวๆ โทษฉันอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ!! นั้นเพราะนายดันมาช่วยตัวเองในบ้านฉัน แถมยังเป็นผีอีกต่างหาก!! ใครจะไปแน่ใจ 100 เปอร์เซ็นละ
ว่านายคือมินโฮของฉันนะห๊า!!?”
คนฟังดูครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะได้ตอบอะไรกลับไปชางมินก็ถือวิสาสะโน้มตัวลงมาจูบร่างบางอีกหน
“อื้มม~!! พอเลยพี่ชางมิน!!” มินโฮว่าก่อนผลักอีกฝ่ายออกไป
ชางมินเห็นท่าทีก็ยิ้มรับหน้าบานเมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นกำลังขึ้นสี
เค้าไม่รอช้าหยิกแก้มทั้งสองไปมาอย่างหมั่นไส้
“โอ้ยยย!! เจ็บนะพี่ชางมิน~!” จนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง
ถึงจะยอมปล่อย และแอบหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ๆ
ความสุขอย่างนี้…ถ้าไม่หายไปก็คงจะดี
.
.
“มินโฮ…..”
“นายอย่าจากฉันไปไหนอีกนะ…”
“แม้ว่าพี่จะไล่ผมยังไง!! ผมก็จะดื้ออยู่มันตรงนี้ละ คอยดู^^”
ชางมินยิ้มรับคำก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆปิดลงและหลับไป
ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พิจารณาใบหน้าคมนั้นอยู่นานก่อนจะหลับตามอีกฝ่ายไปในที่สุด
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
“มินโฮ!! ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“………..”
“ทำไมผีอย่างนายถึงได้ขี้เซาอย่างนี้ ห๊า!!”
“………”
จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะตื่น
ชางมินกำลังจะปลุกด้วยวิธีวิเศษ ริมฝีปากหนาค่อยๆโน้มลงไปเรื่อยๆก่อนจะประกบกับริมฝีปากบางนั้นอย่างจงใจ
แต่แล้วความประหลาดใจก็เข้ามาแทนที่
“เฮ้! มินโฮ…นายเป็นอะไรนะ! ตัวร้อนจี๋เลย!! ผีเค้าเป็นไข้ได้ด้วยหรอ!!?”
ชางมินเซ้าซี้ถามอีกฝ่ายไม่หยุด
แต่ดูท่าจะไร้ความหมายเพราะมินโฮไม่ตอบ
ได้แต่หอบแฮ่ก ๆ แฮ่กๆ เหมือนไปวิ่งมาราธอนมาอย่างไรอย่างนั้น
“มินโฮ…เฮ้! มินโฮ!!” ชางมินเบิกตาโพรงด้วยความตกใจ
เมื่ออยู่ๆร่างกายก็ดูท่าจะร้อนขึ้นกว่าเก่า
เสียงหายใจหอบหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อื้อออ~!” และเป็นจังหวะเดียวกัน อาการนั้นกำเริบขึ้นมาอีกแล้วหน!?
อาการที่เค้านึกว่าหายไปแล้ว
“เฮ้! มินโฮ … เมื่อคืนนายยังไม่เป็นอะไรเลย! ทำไมละ…ทำไมอาการมันหนักกว่าเก่าละ มินโฮ!”
ผมเห็นเค้าค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ใบหน้าของเค้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“ช..ชางมิน ช่วยฉันด้วย อื้อออ~! ไม่เอา พ่อ…คุ..คุณพ่อ ฮือออออ!”
ชางมินกัดฟังข่มอารมณ์
‘คุณพ่ออีกแล้วหรอ!!?’
และก่อนที่อะไรๆจะแย่ลงกว่าเดิม
ชางมินโน้มตัวลงไปกอดร่างนั้นไว้แน่น
ถึงแม้มินโฮจะดิ้นแค่ไหนก็ตาม
“ไม่ต้องกลัว…ฉันจะไปช่วยนายออกมา”
และมันทำให้เค้าสงบลงได้
มินโฮหยุดสั่น
รวมถึงอาการอื่นๆค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ
ชางมินจัดการสวมเสื้อให้มินโฮอย่างเดิม
ก่อนจะเดินออกจากห้องมา
.
.
คงไม่ต้องบรรยาย ว่าเค้าได้ทำอะไรลงไป มินโฮถึงได้สงบลง
เลือดในกายค่อยๆพุ่งสูงขึ้นอย่างขีดสุด ความโกรธกำลังครอบงำเค้าอีกครั้ง
ชางมินออกจากบ้านมาด้วยแววตาที่เย็นชากว่าเดิม
เพื่อกลับไปยังบ้านเก่าของเค้า บ้านเก่าที่เค้าได้เจอกับมินโฮ
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง~!!
เค้ากดอ๊อดอยู่นานกว่าคนในบ้านจะออกมาเปิดประตู
“ค..คุณชางมิน!”
“ใช่! ฉันเอง!”
คนรับใช้ที่บ้านดูตกใจเล็กน้อย ที่เห็นผมเดินเขาไป
แต่ผมไม่สน สายตากำลังมองหาใครอีกคน
“คุณพ่อละ?”
“ค..คุณหนู! คุณท่านไม่ให้พวกเราบอกคุณค่ะ..ว่า…ว..ว่าเค้าอยู่ที่ไหน”
ชางมินยิ้มเหยียด คนๆนั้นนิสัยเมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น
ไม่ต้องบอกก็รู้!! ว่าคงไปทำเรื่องชั่วๆเหมือนที่เคยทำ
“ทำไม!? เค้าอยู่บ้านข้างๆหรอไง!?” ชางมินถามกลับไปตามแรงอารมณ์
แม่บ้านก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“ม..ไม่ใช่ค่ะ! คื..คือคุณท่านออกไปโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล? ไปทำไมกัน!?”
“ไป..ไปเยี่ยมคุณมินโฮค่ะ…”
“มินโฮ..? มินโฮยังมีชีวิตอยู่หรอ?”
แม่บ้านทั้งสองพยักหน้า
เมื่อถึงชื่อนี้ ชางมินถึงกับนิ่ง ก่อนจะตั้งสติแล้วถามออกไป
สมองกำลังทบทวนเรื่องต่างๆ
ขอละ…อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
“แล้วพวกคุณน้าละ?”
“ค..คือว่า หลังจากที่คุณหนูโดนคุณท่านไล่ออกไปได้ไม่นาน พ่อแม่ของคุณมินโฮก็ประสบอุบัติเหตุทั้งคู่เลยค่ะ”
เท่านั้นละชางมินก็ไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาล สถานที่ๆเค้าขอมาจากแม่บ้านทั้งสองทันที
.
.
เท่านี้…เรื่องราวทุกอย่างก็คลี่คลาย
พ่อเลี้ยงที่มินโฮพูดถึง…
ก็คือพ่อแท้ๆของเค้าเอง
ไม่น่าละ! ตอนนั้นที่ร้านอาหาร มินโฮถึงดูตกใจนักที่เจอกับพ่อของเค้า
เค้าก็ไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่ามันมีอะไรผิดปกติ!
.
.
ไม่นานเค้าก็มาถึงหน้าประตูห้องคนไข้ได้ในเวลาไม่นาน
ก่อนจะเปิดประตูออกไปสุดแรง
ภาพเบื้องหน้า…มันทำให้ผมโมโห!!
ใบหน้าขึ้นสีที่ไม่มีสติของมินโฮกำลังทรมานจากการกระทำของคนที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’
ผมเดินเข้าไปชกคนๆนั้นด้วยแรงทั้งหมดผสมผสานกับอารมณ์ส่วนตัว
เมื่อเห็นคนเป็นพ่อกำลังขึ้นคร่อม…คนที่ผมรัก
โรงพยาบาลที่ไร้ผู้คน
ห้องพิเศษที่เตรียมมาอย่างดี
นี่นะหรอ! การกระทำของคนที่ได้ชื่อว่า ‘มนุษย์’
คนเป็นพ่อค่อยๆลุกขึ้นมามองผมอย่างงงๆ ก่อนที่เค้าจะจ้องมองผมเขม็งเหมือนผมเป็นตัวประหลาด
“แกมาที่นี้ทำไม!” คำถามกระชากเสียงใส่ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโมโหที่ถูกขัดจังหวะ
“ผมควรถามพ่อมากกว่านะ! ว่ากำลังทำอะไร!?” ผมตะโกนถาม
อารมณ์ของผมตอนนี้ก็ชักจะควบคุมไว้ไม่อยู่เช่นกัน
เมื่อเห็นร่างนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยจากการกระทำของคนตรงหน้า คนที่ได้ชื่อว่าเป็น พ่อ!!
“พ่อทำแบบนี้กับมินโฮทำไม!! เค้าเป็นลูกเลี้ยงพ่อนะ!! และเค้าก็เป็น….”
คำพูดอีกคำถูกกลืนลงคอไป พร้อมๆกับคำตอบที่ได้รับจากคนฟัง
“แกจะบอกฉันหรอ!? ว่ามันคือคนรักของแกนะ ห๊า!! ทั้งๆที่แก..!! ทั้งๆที่แกนั้นละที่เป็นไอ้ฆาตกร!!”
“……….”
“ถ้าฉันเลว…แกก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันเลยสักนิด ชางมิน!”
คนเป็นพ่อพูดไว้แค่นั้นก่อนจะออกจากห้องไป
ปล่อยให้ชางมินได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์
“เฮ้อออออออออ~!!” เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมา
ตรงดิ่งไปหาคนบนเตียง ใครอีกคนก็โผล่ออกมาจากผนัง!
“เฮ้ย!! โถ่…มินโฮ ! อย่าทำให้ฉันตกใจสิ ….”
ชางมินว่าขณะที่กำลังไปหยิบผ้าขนหนูกับกาละมังจากในห้องน้ำ
มินโฮเพียงแค่ยิ้ม ก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับไป “ชางมิน…ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ฉัน? ฉันจะเป็นอะไรละ!? ว่าแต่นายนั้นละหายดีแล้วหรอ?”
เค้าแสร้งถามเรื่องอื่นขณะที่กำลังบรรจงเช็ดตัวให้คนที่ไร้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วย
คนฟังพยักหน้าสองสามที “อื้มม…ชางมินไม่ต้องคิดมากเรื่องคนๆนั้นก็ได้นะ เอาซะว่าเรื่องในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!”
“มินโฮ…นายจะบ้าหรอไงห๊า!!! โดนคนๆนั้นกรอกยาบ้าอะไรมาให้ แล้วข่มขืนเอาทั้งๆที่นายไม่มีสติ!! นายชอบนักหรอไงห๊า!!?”
และเค้าก็เผลอปล่อยไปตามแรงอารมณ์
มินโฮน้ำตาคลอแต่ยังคงยิ้มส่งมาให้ “ฉันแค่ไม่อยาก…ให้นายต้องคิดมากเรื่องคนๆนั้น เค้าเป็นพ่อนายไม่ใช่หรอ?”
คำถามที่เหมือนเป็นเสี้ยนตำใจ ชางมินได้แต่นิ่ง ไม่สามารถหาคำพูดใดมาช่วยแก้สถานการณ์
ได้แต่เช็ดตัวร่างที่ไร้สตินั้นต่อไป หวังจะลบรอยต่างๆที่คนๆนั้นได้ทำไว้
แต่ก็ยังคงไร้ความหมาย
มือหนาสัมผัสไปทั่วเรือนร่างนั้นอย่างลืมตัว
ว่าเจ้าของร่างกายยังคงมองทุกการกระทำของตนอยู่
“อื้ออ~! ชางมินอย่าสิ! นายกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์นะ!!”
ชางมินสะดุ้งเล็กน้อย เก็บไม้เก็บมือ ก่อนจะตะโกนกลับไปด้วยใบหน้าที่กำลังแดงไปถึงใบหู
“จะบ้าหรอไง!! ฉันยังไม่ได้ยัดยาอะไรให้นายกินเลยนะ!!”
คนฟังถึงกับยิ้มกริ่ม “แค่นายแตะต้องตัวฉันนิดเดียว…มันก็เกิดแล้ว พอดี! ความรู้สึกของฉันมันไว~!”
เด็กหนุ่มว่าอย่างล้อเลียน จนคนถูกแกล้งได้แต่ตีหน้านิ่งอย่างไม่สบอารมณ์
กำลังจะสวมเสื้อให้คนไข้บนเตียงก็จำต้องหยุดกึก
เมื่อประตูถูกเปิดออกพร้อมกับคนๆนั้นและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
“นี่ละครับ! คุณตำรวจ!! คนบ้าที่แอบเข้ามาข่มขืนคนไข้ของผม!”
ชางมินอึ้งไปเล็กน้อยไม่คิดไม่ฝันว่าคนเป็นพ่อจะทำกันลงได้ขนาดนี้
ก่อนที่ตัวเค้าจะถูกจับไปไว้ในห้องขังอย่างช่วยไม่ได้
เพราะหลักฐานที่เค้าไม่ได้เป็นคนก่อยังคงอยู่บนร่างกายของคนไข้
.
.
TBC. อาาาา ตอนนี้ยาววหน่อย เอิ๊กๆ
ชางมินตามหามินโฮให้ควัก แต่ก็ไร้วี่แวว
‘นายไปอยู่ที่ไหนของนาย…มินโฮ?’
ออกตามหาอยู่นาน ท่ามกลางฝนที่เริ่มโปรยปราย
‘นายกำลังทำให้ฉันกลัว…’
‘มินโฮ…ฉันขอโทษ’
‘กลับมาเถอะนะ…’
ชายหนุ่มพึมพำท่ามกลางสายฝนได้ไม่นาน
เหมือนสายตาจะเหลือบไปเห็น
“มินโฮ!” ก็ไม่รอช้าวิ่งไปหาคนๆนั้นทันที
แต่ก็ต้องผิดหวัง…เมื่อเค้าไม่ใช่คนที่ตามหา
‘นายไปอยู่ไหนกัน…มินโฮ?’
จนแล้วจนรอด อยู่ๆร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงเสียอย่างนั้น
ในตาค่อยๆปิดลงอีกครั้งก่อนที่เค้าจะหมดสติไป
.
.
‘มินโฮ….’
ชางมินตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนมาอยู่ที่บ้านเรียบร้อยเสียแล้ว
มองไปข้างๆก็ต้องตกใจเมื่อเจอเข้ากับคนที่ตามหา
“มินโฮ…” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
และก่อนที่คนข้างๆจะรู้สึกตัวเค้ารีบปาดมันทิ้งทันที
มินโฮได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็ตื่นขึ้นมาดู
มองมายังคนบนเตียงด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่คำพูดสักประโยค
เล่นเอาคนมองชักใจไม่ดี
“มินโฮ….”
“….”
“ค..คือว่าฉัน..คือฉัน….”
“….”
“ขอโทษนะ…มินโฮ” ชางมินว่าออกไปอย่างรู้สึกผิด
แต่มินโฮก็ยังคงไม่ตอบ ทำท่าจะลุกเดินหนีไป
แต่ถูกชางมินรั้งเอาไว้
เค้าหันกลับมา แต่ก็ยังคงไร้เสียงดังเดิม
และมันทำให้ชางมินใจไม่ดี
“ฉันขอโทษ..ยกโทษให้ฉันนะ?”
“ผมไม่ได้โกรธพี่” มินโฮตอบกลับมา สีหน้ายังคงนิ่ง
ชางมินขมวดคิ้วเป็นปม “ถ้าไม่ได้โกรธ!? แล้วนายเป็นอะไร?”
“ผมเปล่า..”
“อย่ามาปฏิเสธ! ฉันรู้ว่านายโกรธ! นายโกรธที่ฉันพูดแบบนั้นกับนายใช่ไหม?”
ผมถามเค้ากลับไป มินโฮก็ยังคงนิ่งเหมือนเคย
ผมเลยดึงเขาเข้ามากอด
“ฉันขอโทษจริงๆ…”
มินโฮหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
เราทั้งคู่สบตากัน
ก่อนที่มินโฮจะยิ้มออกมา
“55555+ พี่เหมือนลูกหมาเลย~”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับงง มองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
มินโฮยิ้มก่อนจะตอบออกไป “ผมแค่งอนเฉยๆ ก็พี่ไล่ผมนี่นา~ แต่พอเห็นพี่ทำท่าอย่างนั้น….”
“ท่าอย่างนี้มันทำไมหรอ..!!? ห๊า!!?” ชางมินถามกลับ
เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบอีกฝ่าย “มันดูน่ารักน่าชัง~! เหมือนมันดุงของผมนะสิ ^^”
“มันดุงหรอ…?”
“อื้ม! ไว้วันหลังผมจะพาพี่ไปหามันละกัน^^”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างหาคำตอบก่อนจะถามออกไป
“แล้วนายจำได้ไหม…ว่าใครเป็นคนให้ ‘มัน’ กับนาย?”
มินโฮนิ่งไปชั่วครู่ ‘ก็พี่ไม่ใช่หรอไง?’
“แล้วนายจำได้ไหม…ว่าเราเคยรู้จักกัน!”
“…………”
“แล้วนายจำได้บ้างไหม!! ว่าฉันเป็นอะไรสำหรับนาย!!?”
“…………”
“นายคงจะจำไม่ได้สินะ…ว่าฉันคือใคร”
อยู่ๆเหมือนผมจะลืมอะไรไป
ปล่อยให้ตัวเองทำตามความรู้สึกอยู่นาน
ก่อนที่ตัวเองจะรู้ตัว
ปากก็ถามออกไปจนหมดแล้ว
แต่คนฟังเพียงแค่ยิ้มโน้มตัวลงไปจูบคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ถ้าผมจำไม่ได้…ผมคงไม่จูบพี่บ่อยๆอย่างนี้หรอกนะ พี่ชางมิน^^”
ชางมินได้ยินก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา
มินโฮมองมันอย่างหลงใหล
ก่อนจะหัวเราะออกมา
ชางมินก็ไม่รอช้าดึงตัวคนตรงหน้ามาจูบกลับบ้างเป็นการไถ่โทษ
“อื้มม~” เนิ่นนานกว่าทั้งคู่จะผละออกจากกัน
สัมผัสที่โหยหา
ความทรงจำที่ลืมไปแล้ว
กำลังหวนกลับคืนมาอีกครั้ง
“แล้วทำไม..นายถึงทำเป็นไม่รู้จักฉันละ มินโฮ?”
“นั้นเพราะพี่ทำเป็นไม่รู้จักผมก่อนเองนะ!! พี่ดันมาถามทำไมละ ว่าผมชื่ออะไร!!”
ชางมินอึ้งไปก่อนจะตอบกลับมา
“อ้าวๆ โทษฉันอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ!! นั้นเพราะนายดันมาช่วยตัวเองในบ้านฉัน แถมยังเป็นผีอีกต่างหาก!! ใครจะไปแน่ใจ 100 เปอร์เซ็นละ
ว่านายคือมินโฮของฉันนะห๊า!!?”
คนฟังดูครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะได้ตอบอะไรกลับไปชางมินก็ถือวิสาสะโน้มตัวลงมาจูบร่างบางอีกหน
“อื้มม~!! พอเลยพี่ชางมิน!!” มินโฮว่าก่อนผลักอีกฝ่ายออกไป
ชางมินเห็นท่าทีก็ยิ้มรับหน้าบานเมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นกำลังขึ้นสี
เค้าไม่รอช้าหยิกแก้มทั้งสองไปมาอย่างหมั่นไส้
“โอ้ยยย!! เจ็บนะพี่ชางมิน~!” จนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง
ถึงจะยอมปล่อย และแอบหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ๆ
ความสุขอย่างนี้…ถ้าไม่หายไปก็คงจะดี
.
.
“มินโฮ…..”
“นายอย่าจากฉันไปไหนอีกนะ…”
“แม้ว่าพี่จะไล่ผมยังไง!! ผมก็จะดื้ออยู่มันตรงนี้ละ คอยดู^^”
ชางมินยิ้มรับคำก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆปิดลงและหลับไป
ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พิจารณาใบหน้าคมนั้นอยู่นานก่อนจะหลับตามอีกฝ่ายไปในที่สุด
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
“มินโฮ!! ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“………..”
“ทำไมผีอย่างนายถึงได้ขี้เซาอย่างนี้ ห๊า!!”
“………”
จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะตื่น
ชางมินกำลังจะปลุกด้วยวิธีวิเศษ ริมฝีปากหนาค่อยๆโน้มลงไปเรื่อยๆก่อนจะประกบกับริมฝีปากบางนั้นอย่างจงใจ
แต่แล้วความประหลาดใจก็เข้ามาแทนที่
“เฮ้! มินโฮ…นายเป็นอะไรนะ! ตัวร้อนจี๋เลย!! ผีเค้าเป็นไข้ได้ด้วยหรอ!!?”
ชางมินเซ้าซี้ถามอีกฝ่ายไม่หยุด
แต่ดูท่าจะไร้ความหมายเพราะมินโฮไม่ตอบ
ได้แต่หอบแฮ่ก ๆ แฮ่กๆ เหมือนไปวิ่งมาราธอนมาอย่างไรอย่างนั้น
“มินโฮ…เฮ้! มินโฮ!!” ชางมินเบิกตาโพรงด้วยความตกใจ
เมื่ออยู่ๆร่างกายก็ดูท่าจะร้อนขึ้นกว่าเก่า
เสียงหายใจหอบหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อื้อออ~!” และเป็นจังหวะเดียวกัน อาการนั้นกำเริบขึ้นมาอีกแล้วหน!?
อาการที่เค้านึกว่าหายไปแล้ว
“เฮ้! มินโฮ … เมื่อคืนนายยังไม่เป็นอะไรเลย! ทำไมละ…ทำไมอาการมันหนักกว่าเก่าละ มินโฮ!”
ผมเห็นเค้าค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ใบหน้าของเค้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“ช..ชางมิน ช่วยฉันด้วย อื้อออ~! ไม่เอา พ่อ…คุ..คุณพ่อ ฮือออออ!”
ชางมินกัดฟังข่มอารมณ์
‘คุณพ่ออีกแล้วหรอ!!?’
และก่อนที่อะไรๆจะแย่ลงกว่าเดิม
ชางมินโน้มตัวลงไปกอดร่างนั้นไว้แน่น
ถึงแม้มินโฮจะดิ้นแค่ไหนก็ตาม
“ไม่ต้องกลัว…ฉันจะไปช่วยนายออกมา”
และมันทำให้เค้าสงบลงได้
มินโฮหยุดสั่น
รวมถึงอาการอื่นๆค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ
ชางมินจัดการสวมเสื้อให้มินโฮอย่างเดิม
ก่อนจะเดินออกจากห้องมา
.
.
คงไม่ต้องบรรยาย ว่าเค้าได้ทำอะไรลงไป มินโฮถึงได้สงบลง
เลือดในกายค่อยๆพุ่งสูงขึ้นอย่างขีดสุด ความโกรธกำลังครอบงำเค้าอีกครั้ง
ชางมินออกจากบ้านมาด้วยแววตาที่เย็นชากว่าเดิม
เพื่อกลับไปยังบ้านเก่าของเค้า บ้านเก่าที่เค้าได้เจอกับมินโฮ
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง~!!
เค้ากดอ๊อดอยู่นานกว่าคนในบ้านจะออกมาเปิดประตู
“ค..คุณชางมิน!”
“ใช่! ฉันเอง!”
คนรับใช้ที่บ้านดูตกใจเล็กน้อย ที่เห็นผมเดินเขาไป
แต่ผมไม่สน สายตากำลังมองหาใครอีกคน
“คุณพ่อละ?”
“ค..คุณหนู! คุณท่านไม่ให้พวกเราบอกคุณค่ะ..ว่า…ว..ว่าเค้าอยู่ที่ไหน”
ชางมินยิ้มเหยียด คนๆนั้นนิสัยเมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น
ไม่ต้องบอกก็รู้!! ว่าคงไปทำเรื่องชั่วๆเหมือนที่เคยทำ
“ทำไม!? เค้าอยู่บ้านข้างๆหรอไง!?” ชางมินถามกลับไปตามแรงอารมณ์
แม่บ้านก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“ม..ไม่ใช่ค่ะ! คื..คือคุณท่านออกไปโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล? ไปทำไมกัน!?”
“ไป..ไปเยี่ยมคุณมินโฮค่ะ…”
“มินโฮ..? มินโฮยังมีชีวิตอยู่หรอ?”
แม่บ้านทั้งสองพยักหน้า
เมื่อถึงชื่อนี้ ชางมินถึงกับนิ่ง ก่อนจะตั้งสติแล้วถามออกไป
สมองกำลังทบทวนเรื่องต่างๆ
ขอละ…อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
“แล้วพวกคุณน้าละ?”
“ค..คือว่า หลังจากที่คุณหนูโดนคุณท่านไล่ออกไปได้ไม่นาน พ่อแม่ของคุณมินโฮก็ประสบอุบัติเหตุทั้งคู่เลยค่ะ”
เท่านั้นละชางมินก็ไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาล สถานที่ๆเค้าขอมาจากแม่บ้านทั้งสองทันที
.
.
เท่านี้…เรื่องราวทุกอย่างก็คลี่คลาย
พ่อเลี้ยงที่มินโฮพูดถึง…
ก็คือพ่อแท้ๆของเค้าเอง
ไม่น่าละ! ตอนนั้นที่ร้านอาหาร มินโฮถึงดูตกใจนักที่เจอกับพ่อของเค้า
เค้าก็ไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่ามันมีอะไรผิดปกติ!
.
.
ไม่นานเค้าก็มาถึงหน้าประตูห้องคนไข้ได้ในเวลาไม่นาน
ก่อนจะเปิดประตูออกไปสุดแรง
ภาพเบื้องหน้า…มันทำให้ผมโมโห!!
ใบหน้าขึ้นสีที่ไม่มีสติของมินโฮกำลังทรมานจากการกระทำของคนที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’
ผมเดินเข้าไปชกคนๆนั้นด้วยแรงทั้งหมดผสมผสานกับอารมณ์ส่วนตัว
เมื่อเห็นคนเป็นพ่อกำลังขึ้นคร่อม…คนที่ผมรัก
โรงพยาบาลที่ไร้ผู้คน
ห้องพิเศษที่เตรียมมาอย่างดี
นี่นะหรอ! การกระทำของคนที่ได้ชื่อว่า ‘มนุษย์’
คนเป็นพ่อค่อยๆลุกขึ้นมามองผมอย่างงงๆ ก่อนที่เค้าจะจ้องมองผมเขม็งเหมือนผมเป็นตัวประหลาด
“แกมาที่นี้ทำไม!” คำถามกระชากเสียงใส่ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโมโหที่ถูกขัดจังหวะ
“ผมควรถามพ่อมากกว่านะ! ว่ากำลังทำอะไร!?” ผมตะโกนถาม
อารมณ์ของผมตอนนี้ก็ชักจะควบคุมไว้ไม่อยู่เช่นกัน
เมื่อเห็นร่างนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยจากการกระทำของคนตรงหน้า คนที่ได้ชื่อว่าเป็น พ่อ!!
“พ่อทำแบบนี้กับมินโฮทำไม!! เค้าเป็นลูกเลี้ยงพ่อนะ!! และเค้าก็เป็น….”
คำพูดอีกคำถูกกลืนลงคอไป พร้อมๆกับคำตอบที่ได้รับจากคนฟัง
“แกจะบอกฉันหรอ!? ว่ามันคือคนรักของแกนะ ห๊า!! ทั้งๆที่แก..!! ทั้งๆที่แกนั้นละที่เป็นไอ้ฆาตกร!!”
“……….”
“ถ้าฉันเลว…แกก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันเลยสักนิด ชางมิน!”
คนเป็นพ่อพูดไว้แค่นั้นก่อนจะออกจากห้องไป
ปล่อยให้ชางมินได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์
“เฮ้อออออออออ~!!” เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมา
ตรงดิ่งไปหาคนบนเตียง ใครอีกคนก็โผล่ออกมาจากผนัง!
“เฮ้ย!! โถ่…มินโฮ ! อย่าทำให้ฉันตกใจสิ ….”
ชางมินว่าขณะที่กำลังไปหยิบผ้าขนหนูกับกาละมังจากในห้องน้ำ
มินโฮเพียงแค่ยิ้ม ก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับไป “ชางมิน…ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ฉัน? ฉันจะเป็นอะไรละ!? ว่าแต่นายนั้นละหายดีแล้วหรอ?”
เค้าแสร้งถามเรื่องอื่นขณะที่กำลังบรรจงเช็ดตัวให้คนที่ไร้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วย
คนฟังพยักหน้าสองสามที “อื้มม…ชางมินไม่ต้องคิดมากเรื่องคนๆนั้นก็ได้นะ เอาซะว่าเรื่องในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!”
“มินโฮ…นายจะบ้าหรอไงห๊า!!! โดนคนๆนั้นกรอกยาบ้าอะไรมาให้ แล้วข่มขืนเอาทั้งๆที่นายไม่มีสติ!! นายชอบนักหรอไงห๊า!!?”
และเค้าก็เผลอปล่อยไปตามแรงอารมณ์
มินโฮน้ำตาคลอแต่ยังคงยิ้มส่งมาให้ “ฉันแค่ไม่อยาก…ให้นายต้องคิดมากเรื่องคนๆนั้น เค้าเป็นพ่อนายไม่ใช่หรอ?”
คำถามที่เหมือนเป็นเสี้ยนตำใจ ชางมินได้แต่นิ่ง ไม่สามารถหาคำพูดใดมาช่วยแก้สถานการณ์
ได้แต่เช็ดตัวร่างที่ไร้สตินั้นต่อไป หวังจะลบรอยต่างๆที่คนๆนั้นได้ทำไว้
แต่ก็ยังคงไร้ความหมาย
มือหนาสัมผัสไปทั่วเรือนร่างนั้นอย่างลืมตัว
ว่าเจ้าของร่างกายยังคงมองทุกการกระทำของตนอยู่
“อื้ออ~! ชางมินอย่าสิ! นายกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์นะ!!”
ชางมินสะดุ้งเล็กน้อย เก็บไม้เก็บมือ ก่อนจะตะโกนกลับไปด้วยใบหน้าที่กำลังแดงไปถึงใบหู
“จะบ้าหรอไง!! ฉันยังไม่ได้ยัดยาอะไรให้นายกินเลยนะ!!”
คนฟังถึงกับยิ้มกริ่ม “แค่นายแตะต้องตัวฉันนิดเดียว…มันก็เกิดแล้ว พอดี! ความรู้สึกของฉันมันไว~!”
เด็กหนุ่มว่าอย่างล้อเลียน จนคนถูกแกล้งได้แต่ตีหน้านิ่งอย่างไม่สบอารมณ์
กำลังจะสวมเสื้อให้คนไข้บนเตียงก็จำต้องหยุดกึก
เมื่อประตูถูกเปิดออกพร้อมกับคนๆนั้นและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
“นี่ละครับ! คุณตำรวจ!! คนบ้าที่แอบเข้ามาข่มขืนคนไข้ของผม!”
ชางมินอึ้งไปเล็กน้อยไม่คิดไม่ฝันว่าคนเป็นพ่อจะทำกันลงได้ขนาดนี้
ก่อนที่ตัวเค้าจะถูกจับไปไว้ในห้องขังอย่างช่วยไม่ได้
เพราะหลักฐานที่เค้าไม่ได้เป็นคนก่อยังคงอยู่บนร่างกายของคนไข้
.
.
TBC. อาาาา ตอนนี้ยาววหน่อย เอิ๊กๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น