ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : === Chapter 8 : กลับมามองเห็นอีกครั้ง ===
บทที่ 8 : กลับมามองเห็นอีกครั้ง
หลายวันผ่านไป…
เค้าไม่อาจทนได้ ที่มินโฮต้องโดดเดี่ยวผ่านเรื่องเลวร้ายนั้นไปเพียงลำพัง
จึงออกตระเวนหาสาเหตุที่แท้จริง
.
.
และแล้วเค้าก็เจอ
หนังสือไสยศาสตร์
กับเหตุผลจริงๆของการเห็นวิญญาณ
‘เพราะเรามีห่วง….’
‘เพราะคิดถึงคนๆนั้น’
‘เพราะมีความคิดที่ไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้’
ชางมินไตร่ตรองข้อสุดท้ายอย่างหาเหตุผล
ก่อนจะนึกขึ้นมาได้
ว่าคงเพราะเรื่องนั้น! ในตอนที่เค้าโดนยิง
เค้ากลัวว่าหากตายไปแล้วจะไม่ได้พบกับมินโฮอีก
กลัวว่าการจากไปของเค้า จะต้องทิ้งมินโฮเอาไว้ที่โลกนี้เพียงลำพัง
กลัวว่า….การตายของเค้าจะไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง
จึงทำให้ความคิดเหล่านั้นก่อเกิดขึ้นมา
ความคิดที่ว่า ‘ขอผมอยู่….’
‘ผมไม่อยากทิ้งเค้าไว้คนเดียว’
‘ผมอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป’
คำพวกนั้นที่เค้าพึมพำ
มันกลับเป็นดาบสองคม
‘ถ้าต้องอยู่แบบไม่มีนาย…ฉันขอตายเสียดีกว่า’
ชายหนุ่มครุ่นคิด พึมพำคำๆนั้นในใจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“มินโฮ ^^” เค้าก็ต้องยิ้มออกมาทันที
เมื่อเจอเค้ากับคนๆนั้นที่พึ่งจะวิ่งมาทางเค้า
“มานี้เร็วพี่ชางมิน!!”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็โดนลากไป
.
.
ออกมาจากห้างได้ก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม
เค้าหันมองคนข้างกาย ก่อนจะยิ้มส่งให้
มินโฮหันมองผมอย่างงงๆ
“พ…พี่มองเห็นผมอยู่หรอ?”
ชางมินพยักหน้ารับ
มินโฮน้ำตาคลอ
ชางมินรีบทำหน้าดุจนเจ้าตัวต้องปาดน้ำตาออกมา
“แต่มันดึกแล้ว…ทำไม?”
“เพราะฉัน…อัจฉริยะไงละ^^” ชางมินตอบหน้าตายก่อนจะเดินนำออกมา
มินโฮปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ยื่นมือออกไปจับมือนั้นไว้ก่อนจะเดินไปตามทาง…พร้อมๆกัน
‘ผมรักพี่จัง’
เด็กหนุ่มว่าแต่แววตาคู่นั้นยังคงจับจ้องไปยังอีกฝ่ายไม่กระพริบ
จนคนถูกมองชักทำตัวไม่ถูก รู้สึกเกร็งๆขึ้นมา ใบหน้าคมกลับมาแดงอีกครั้ง
จนคนมองได้แต่ยิ้มกลับมา “เรากลับบ้านกันเถอะ…”
.
.
ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน มินโฮกลับสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง
เค้าสะกิดเรียกชายหนุ่มคนข้างๆก่อนจะค่อยๆหันมองด้านหลัง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย~!!!” ชางมินร้องอย่างตกใจเมื่อเจอมาตรการรุกฉบับ เชวมินโฮเข้าอีกหน!!
“อื้มม~” ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอีกครั้ง ไอเย็นๆที่ทำให้ความรู้สึกประหลาดๆนั้นกลับมาอีกหน แต่มันกลับรู้สึกดี
อย่างบอกไม่ถูกจนชายหนุ่มเคลิบเคลิ้มอย่างไม่รู้ตัว เนิ่นนานกว่าทั้งคู่จะผละออกจากกัน
มินโฮเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างขอโทษที่ทำอะไรตามใจตัวเอง
แต่ชางมินกลับไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่เดินนำเข้าบ้านไปเท่านั้น
มินโฮกำลังสับสน…และกลัวความรู้สึกบางอย่างที่เค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
ชางมินก็ยังคงต้องไปมหาวิทยาลัยเหมือนอย่างเคย
โดยมีมินโฮลอยตามมาอย่างเช่นทุกครั้ง
เข้าไปในห้องก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ทั้งเพื่อน…และอาจารย์
เฮ้ออ~! ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะนั่งลงที่เดิม
“เฮ้~!! ชางมิน…!! หายไปตั้ง 3 วัน!! ตั้งสามวันเชียวนะ~!! หายหัวไปไหนมาห๊า!!?”
เป็นจุนซูนั้นเองที่ถามออกมาหลังจากสัญญาณอ๊อดดังขึ้นได้ไม่ถึง สามนาที
ถึงเค้าจะคุยกับจุนซูได้มากกว่าคนอื่นๆ
แต่ไม่ว่ายังไง เค้าก็ไม่อยากที่จะเสี่ยง
“มันเรื่องของฉัน” จึงตัดสินใจตอบออกไปแบบนั้น
จุนซูดูเสียหน้าเล็กน้อยแต่ก็กลับมายิ้มได้อย่างเคย
ผมละไม่เข้าใจจริงๆ! ว่าเค้าทนได้อย่างไร…!?
จนกระทั่ง!
“จุนซู!” เป็นยูชอนนั้นเองที่เป็นคนพาเค้าออกไป
ผมมองตามไปก็ได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
‘อย่างนี้ละดีแล้ว…’
ผมคิดในใจ
“ดีแล้วจริงๆนะหรอ?”
มินโฮถามออกมาจนผมสะดุ้ง! ผมนึกว่าเค้าออกไปเดินเล่นเสียอีก -o-
“นายคิดว่าดีแล้วจริงๆนะหรอ!?”
เค้ายังคงคาดคั้น
ส่วนผมก็ได้แต่นิ่งฟัง
จนกระทั่งความอดทนของผมมันถึงขีดสุด
เพราะคำถามนั้น!
คำถามที่ผมไม่อยากจะได้ยิน!!
“นายจะปล่อยไว้อย่างนี้นะหรอ!?”
เพราะมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องในวันนั้น
วันที่ผม…ได้สูญเสียเค้าไปแล้วครั้งหนึ่ง
ผมเลยเผลอพูดอะไรทำร้ายจิตใจเค้าออกไป
“เลิกยุ่งเรื่องของฉันสักที! มินโฮ! นายมันน่ารำคาญ!!”
และเป็นคำพูดเดิมๆ ที่ทำให้เค้าจากผมไป
ผมเห็นเค้ามองผมทั้งน้ำตา
และมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
มือข้างหนึ่งกำลังเอื้อมไปปาดน้ำตา
แต่จำต้องหยุดอยู่ที่เดิม
เมื่อที่ตรงนั้น…ไม่มีเค้าอยู่แล้ว
ในใจมันกระตุกวูบทันที
‘ฉันขอโทษ…’
ตกเย็นหลังเลิกเรียน
กำลังจะออกไปตามหา
จุนซูก็ดันรั้งไว้เสียก่อน
“ชิมชางมิน! นายเป็นบ้าอะไรของนายอีก ห๊า~!!”
“…….”
ผมไม่ได้ตอบเค้ากลับไป เพราะในใจมันกำลังนึกไปถึงคนๆนั้น
‘มันดีแล้วหรอ..?’ คำถามของมินโฮ มันกำลังย้อนกลับมาถามตัวเค้าอีกครั้ง
ชางมินนิ่งฟังมันในใจ เฝ้าหาคำตอบให้ตัวเอง
ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับจุนซูอีกครั้ง
“ฉันขอโทษ..จุนซู”
จุนซูดูอึ้งไปเล็กน้อย ที่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
และยิ่งปรับตัวไม่ทันเมื่อเห็นชางมินยิ้มออกมา
พร้อมกับประโยคๆหนึ่งที่มันทำให้เค้ารู้สึกเบิกบานขึ้นในใจ
.
.
“และขอบใจมาก…เพื่อน”
.
.
.
TBC. ยิ่งเเต่งฟิค...ยิ่งไร้สาระ 555
หลายวันผ่านไป…
เค้าไม่อาจทนได้ ที่มินโฮต้องโดดเดี่ยวผ่านเรื่องเลวร้ายนั้นไปเพียงลำพัง
จึงออกตระเวนหาสาเหตุที่แท้จริง
.
.
และแล้วเค้าก็เจอ
หนังสือไสยศาสตร์
กับเหตุผลจริงๆของการเห็นวิญญาณ
‘เพราะเรามีห่วง….’
‘เพราะคิดถึงคนๆนั้น’
‘เพราะมีความคิดที่ไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้’
ชางมินไตร่ตรองข้อสุดท้ายอย่างหาเหตุผล
ก่อนจะนึกขึ้นมาได้
ว่าคงเพราะเรื่องนั้น! ในตอนที่เค้าโดนยิง
เค้ากลัวว่าหากตายไปแล้วจะไม่ได้พบกับมินโฮอีก
กลัวว่าการจากไปของเค้า จะต้องทิ้งมินโฮเอาไว้ที่โลกนี้เพียงลำพัง
กลัวว่า….การตายของเค้าจะไม่เป็นอย่างที่ใจหวัง
จึงทำให้ความคิดเหล่านั้นก่อเกิดขึ้นมา
ความคิดที่ว่า ‘ขอผมอยู่….’
‘ผมไม่อยากทิ้งเค้าไว้คนเดียว’
‘ผมอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป’
คำพวกนั้นที่เค้าพึมพำ
มันกลับเป็นดาบสองคม
‘ถ้าต้องอยู่แบบไม่มีนาย…ฉันขอตายเสียดีกว่า’
ชายหนุ่มครุ่นคิด พึมพำคำๆนั้นในใจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“มินโฮ ^^” เค้าก็ต้องยิ้มออกมาทันที
เมื่อเจอเค้ากับคนๆนั้นที่พึ่งจะวิ่งมาทางเค้า
“มานี้เร็วพี่ชางมิน!!”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็โดนลากไป
.
.
ออกมาจากห้างได้ก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม
เค้าหันมองคนข้างกาย ก่อนจะยิ้มส่งให้
มินโฮหันมองผมอย่างงงๆ
“พ…พี่มองเห็นผมอยู่หรอ?”
ชางมินพยักหน้ารับ
มินโฮน้ำตาคลอ
ชางมินรีบทำหน้าดุจนเจ้าตัวต้องปาดน้ำตาออกมา
“แต่มันดึกแล้ว…ทำไม?”
“เพราะฉัน…อัจฉริยะไงละ^^” ชางมินตอบหน้าตายก่อนจะเดินนำออกมา
มินโฮปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ยื่นมือออกไปจับมือนั้นไว้ก่อนจะเดินไปตามทาง…พร้อมๆกัน
‘ผมรักพี่จัง’
เด็กหนุ่มว่าแต่แววตาคู่นั้นยังคงจับจ้องไปยังอีกฝ่ายไม่กระพริบ
จนคนถูกมองชักทำตัวไม่ถูก รู้สึกเกร็งๆขึ้นมา ใบหน้าคมกลับมาแดงอีกครั้ง
จนคนมองได้แต่ยิ้มกลับมา “เรากลับบ้านกันเถอะ…”
.
.
ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน มินโฮกลับสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง
เค้าสะกิดเรียกชายหนุ่มคนข้างๆก่อนจะค่อยๆหันมองด้านหลัง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย~!!!” ชางมินร้องอย่างตกใจเมื่อเจอมาตรการรุกฉบับ เชวมินโฮเข้าอีกหน!!
“อื้มม~” ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอีกครั้ง ไอเย็นๆที่ทำให้ความรู้สึกประหลาดๆนั้นกลับมาอีกหน แต่มันกลับรู้สึกดี
อย่างบอกไม่ถูกจนชายหนุ่มเคลิบเคลิ้มอย่างไม่รู้ตัว เนิ่นนานกว่าทั้งคู่จะผละออกจากกัน
มินโฮเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างขอโทษที่ทำอะไรตามใจตัวเอง
แต่ชางมินกลับไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่เดินนำเข้าบ้านไปเท่านั้น
มินโฮกำลังสับสน…และกลัวความรู้สึกบางอย่างที่เค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
ชางมินก็ยังคงต้องไปมหาวิทยาลัยเหมือนอย่างเคย
โดยมีมินโฮลอยตามมาอย่างเช่นทุกครั้ง
เข้าไปในห้องก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ทั้งเพื่อน…และอาจารย์
เฮ้ออ~! ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะนั่งลงที่เดิม
“เฮ้~!! ชางมิน…!! หายไปตั้ง 3 วัน!! ตั้งสามวันเชียวนะ~!! หายหัวไปไหนมาห๊า!!?”
เป็นจุนซูนั้นเองที่ถามออกมาหลังจากสัญญาณอ๊อดดังขึ้นได้ไม่ถึง สามนาที
ถึงเค้าจะคุยกับจุนซูได้มากกว่าคนอื่นๆ
แต่ไม่ว่ายังไง เค้าก็ไม่อยากที่จะเสี่ยง
“มันเรื่องของฉัน” จึงตัดสินใจตอบออกไปแบบนั้น
จุนซูดูเสียหน้าเล็กน้อยแต่ก็กลับมายิ้มได้อย่างเคย
ผมละไม่เข้าใจจริงๆ! ว่าเค้าทนได้อย่างไร…!?
จนกระทั่ง!
“จุนซู!” เป็นยูชอนนั้นเองที่เป็นคนพาเค้าออกไป
ผมมองตามไปก็ได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
‘อย่างนี้ละดีแล้ว…’
ผมคิดในใจ
“ดีแล้วจริงๆนะหรอ?”
มินโฮถามออกมาจนผมสะดุ้ง! ผมนึกว่าเค้าออกไปเดินเล่นเสียอีก -o-
“นายคิดว่าดีแล้วจริงๆนะหรอ!?”
เค้ายังคงคาดคั้น
ส่วนผมก็ได้แต่นิ่งฟัง
จนกระทั่งความอดทนของผมมันถึงขีดสุด
เพราะคำถามนั้น!
คำถามที่ผมไม่อยากจะได้ยิน!!
“นายจะปล่อยไว้อย่างนี้นะหรอ!?”
เพราะมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องในวันนั้น
วันที่ผม…ได้สูญเสียเค้าไปแล้วครั้งหนึ่ง
ผมเลยเผลอพูดอะไรทำร้ายจิตใจเค้าออกไป
“เลิกยุ่งเรื่องของฉันสักที! มินโฮ! นายมันน่ารำคาญ!!”
และเป็นคำพูดเดิมๆ ที่ทำให้เค้าจากผมไป
ผมเห็นเค้ามองผมทั้งน้ำตา
และมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
มือข้างหนึ่งกำลังเอื้อมไปปาดน้ำตา
แต่จำต้องหยุดอยู่ที่เดิม
เมื่อที่ตรงนั้น…ไม่มีเค้าอยู่แล้ว
ในใจมันกระตุกวูบทันที
‘ฉันขอโทษ…’
ตกเย็นหลังเลิกเรียน
กำลังจะออกไปตามหา
จุนซูก็ดันรั้งไว้เสียก่อน
“ชิมชางมิน! นายเป็นบ้าอะไรของนายอีก ห๊า~!!”
“…….”
ผมไม่ได้ตอบเค้ากลับไป เพราะในใจมันกำลังนึกไปถึงคนๆนั้น
‘มันดีแล้วหรอ..?’ คำถามของมินโฮ มันกำลังย้อนกลับมาถามตัวเค้าอีกครั้ง
ชางมินนิ่งฟังมันในใจ เฝ้าหาคำตอบให้ตัวเอง
ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับจุนซูอีกครั้ง
“ฉันขอโทษ..จุนซู”
จุนซูดูอึ้งไปเล็กน้อย ที่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
และยิ่งปรับตัวไม่ทันเมื่อเห็นชางมินยิ้มออกมา
พร้อมกับประโยคๆหนึ่งที่มันทำให้เค้ารู้สึกเบิกบานขึ้นในใจ
.
.
“และขอบใจมาก…เพื่อน”
.
.
.
TBC. ยิ่งเเต่งฟิค...ยิ่งไร้สาระ 555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น