คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ===== Chapter 6 : สิ่งที่ซ่อนไว้ใต้ความรู้สึก =====
ตอนที่ 6 : สิ่งที่ซ่อนไว้ใต้ความรู้สึก
ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ฮะ?
ตลอดสองปีที่ผ่านมา
‘คิดว่าผมรักใครกัน?’
.
.
.
‘จุ๊ฟ’ ผมยังคงจำสัมผัสครั้งนั้นได้
ริมฝีปากนุ่มน่าโหยหานั้นผมไม่เคยลืมมันได้เลย
‘ผมรักพ่อนะฮะ’
แม้ดูเผินๆอาจไม่มีอะไร แต่ในใจลึกๆ ความหมายมันผิดไปจากเดิม
ความรู้สึกของผม
สัมผัสต่างๆที่เคยได้รับ แต่กลับบอกว่า ‘ให้ลืมมันไป’
รู้ไหมฮะ ‘ผมสับสน’
ช่วงเวลาเดียวกันใครอีกคนก็เข้ามาบอกคำว่ารักให้ผมได้ฟัง
สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ในเวลานี้คือ ‘ผมสามารถหาคำตอบจากคนๆนี้ได้’
และผมจะได้รู้สักทีว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร
ใช่รักอย่างที่เข้าใจหรือป่าว?
แต่ตอนนี้ดูท่าอะไรๆจะสายเกินกว่าจะกลับไปเริ่มต้นใหม่เสียแล้ว
เมื่อผมไม่ได้มีเค้าคนนั้นเพียงคนเดียวอย่างที่ผ่านมา
.
.
“มินๆ เป็นอะไร ถึงแล้วนะ ลงไปสิ เด๋วมินโฮของนายจะรอเอา”
ผมรีบลุกและตรงไปที่ๆเรานัดกัน
ก็เห็นเชวมินโฮ รุ่นพี่ของผมกับแทมิน? กำลัง...จูบกัน … จูบหรอ!?
เหอะๆ! ‘แล้วทำไม…ทำไมผมต้องร้องไห้’
มันน่าดีใจออก ทั้งๆที่ผมแค่คบกับเค้าเพราะหวังพิสูจน์อะไรบางอย่าง
“แล้วเมื่อไหร่น้ำตาจะหยุดไหล …”
เค้าปาดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะหันหลังให้เพื่อกลับไปในที่ๆเป็นของตน
“มินมิน...นี่นายร้องไห้!?”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆหู แต่ตามันพร่าไปด้วยน้ำตาจนมองไม่เห็น
ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ร่างของเค้าถูกรวบไปกอดไว้ด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้าง
ผมมองขึ้นไปถึงได้รู้ว่าคนๆนั้น คือ ‘ป๊ะป๊าของผมเอง’
“ช..ชางมิน …”
ร่างสูงเห็นอีกคนร้องไห้ก็ใจเสียมองไปข้างหน้าถึงได้รู้
ว่าต้นเหตุของน้ำตาคืออะไร
.
.
.
“ไอ้มินโฮ!!!”
ผลั๊กกกก!!!
ชายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนจะเดินเข้าไปและต่อยคนๆนั้นสุดแรง
จนเค้าคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น
แทมินดูตกใจมากตัวสั่นไปทั้งตัว
ส่วนมินๆได้แต่ยืนตะลึงก่อนจะวิ่งเข้าไปห้าม
“พ..พอแล้วช..ชางมินพอแล้ว!”
มินโฮมองมาตามเสียงเอ่ยชื่อของเค้าออกมาอย่างยากลำบากได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด
ชางมินก็ไม่รอช้ารีบดึงร่างเล็กให้เดินตามกันมาแทบจะทันที
.
.
"ผมผิดตรงไหนหรอฮะ? ผมไม่ดีพอใช่ไหม?"
"................"
"เค้าถึงทำกับผมแบบนี้ ... ทั้งๆที่ ทั้งๆที่ตอนนี้ ผมรักเค้าเข้าแล้วจริงๆ"
".................."
“ผมรักเค้า … ผมรักเค้าจริงๆ”
“……….”
“ผมรักเค้า!!”
“อื้ม ฉันรู้…”
ชายหนุ่มปลอบอยู่ข้างๆ พลางส่งมือไปกอบกุมมือเล็กนั้นไว้
ในใจก็เจ็บลึกๆที่ได้ยินคำนั้น
ผมว่าผมรู้ใจตัวเองมานานแล้ว แต่มันยากที่จะยอมรับล่ะนะ
ถึงแม้มินๆจะไม่ได้รักผมอย่างที่ผมกำลังกลัว แต่เห็นเค้าเจ็บปวดแบบนี้ ผมก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน
‘ผมสัญญาเลย…ว่าถ้าเรารักกันแบบนั้น ผมจะไม่มีวันทำให้เค้าเสียใจ …’
.
.
.
3 วันผ่านไป
“มินๆ!! ออกมาจากห้องเด๋วนี้ แกไม่ได้กินอะไรมาสามวัน โรงเรียนก็ไม่ไป!!
แค่ถูกไอ้บ้านั้นทิ้งแกจะทิ้งชีวิตตัวแกเองเลยหรอไง!! ฉันบอกให้ออกมา!!”
“………..”
“โถ่เว้ย!! มินๆ แกเก็บกุญแจพ่อไปใช่ไหม!!!”
“……….”
เสียงแบบนี้จะดังทุกๆ 1 ชั่วโมง
แต่วันนี้ต่างออกไปก็ตรงที่ เสียงนั้นหายไปเกือบค่อนวัน
คำถามเดียวที่ผลุดขึ้นในใจ ‘ป๊าไปไหน?’
เค้าค่อยๆเปิดประตูออกมาช้าๆ
ไฟหน้าห้องถูกปิดไว้เรียบร้อย
บ่งบอกว่าคนๆนั้นไม่อยู่บ้าน
สักพักเสียงอ๊อดหน้าบ้านก็ดังขึ้น
เค้ารีบตรงดิ่งไปเปิดทันทีที่เห็นพนักงานโรงแรมพยุงใครอีกคนมาส่งให้ถึงห้อง
“ชางมิน!!!! ทำบ้าอะไรของป๊าเนี่ย เมาเป็นหมาเลย -*-”
เด็กหนุ่มว่าพลางประคองร่างสูงมาทิ้งไว้บนเตียงและกล่าวขอบคุณพนักงาน[ดีเด่น]
“ม…มิน…มิน …”
“…………..”
“ทามมมายเราต้องเกิดมาเป็นพ่อลูกกกกกานนนน”
“………….”
“พ่อสัญญาเลยน๊าว่าถ้าเรารักกันแบบนั้น ฉันจะไม่ทำให้นายเสียน้ำตาเด็ดขาด สัญญา …”
“………….”
เค้าว่าคนเมา … มักพูดความจริง
คนฟังหน้าแดงวาบ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พอๆกับน้ำตาหยดที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ไหลออกมา
และยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกคนเมาฉุดลงมานอนราบไปกับเตียง
ร่างสูงพลิกตัวขึ้นไปด้านบน ประทับจูบลงมาอย่างโหยหา
เหมือนต้องการจะกระซิบบอกอยู่กรายๆ ว่า ‘รักมากแค่ไหน’
โน้มตัวลงไปสัมผัสผิวเนียนขาวอย่างไม่ได้สติ
“ป..ป๊ะป๊า ..”
ร่างเล็กร้องเรียกคนตรงหน้าอย่างโหยหา สัมผัสที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยต้องการ
และตอนนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“ช..ชางมินสิ เหมือนอย่างทุกที ไม่ชอบเรียกฉันว่าพ่อไม่ใช่หรอ?”
“อื้อ ..ชางมิน”
กระดุมเสื้อตัวบางค่อยๆถูกปลดลงมาจนสุด
พร้อมๆกับกางเกงที่สวมใส่
ริมฝีปากของร่างสูงโน้มต่ำลงไปละเลียดความหวานจากร่างกายของอีกฝ่ายเบาๆ
แต่ถึงกระนั้นก็ได้เสียงครางหวานตอบกลับมา
“อย่าเกร็งนะคนดี…”
ชายหนุ่มกระซิบบอกอีกครั้งทันทีที่ปลดกางเกงของตนลงมา
พร้อมๆกับจัดการส่วนของตัวเองไม่นานและสอดกระแทกเข้าทางช่องสีหวานด้านหลัง
“อื้ออ .. เจ็บ”
“อดทนอีกนิด ..อื้ออ มินมิน อ๊าา!”
จนปลดปล่อยออกมาในที่สุด
ก่อนที่ทั้งคู่จะสลบไปเพราะความอ่อนเพลีย
.
.
‘รักที่บอกออกไปไม่ได้’
‘การกระทำที่ยั้งใจห้ามไว้ไม่ทัน’
กับความรู้สึกของเราสองคนที่มันพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น
ความรักแบบนี้ …
มันดีแล้วจริงๆหรอ?
==========================================================
TBC
ความคิดเห็น