คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ===== Chapter 7 : ทางเลือก =====
ตอนที่ 7
‘นายยังรักเค้าอยู่หรือป่าว?’
‘ฮืม?’
‘นายยังรักแจจินอยู่หรือป่าว?’
คำถามที่ไม่มีคำตอบ
ที่ชางมินถามมันออกไปตั้งแต่สามวันที่แล้ว
แต่จนบัดนี้ ผมยังไม่ได้ให้คำตอบกับเค้าเลย
เพราะผมไม่รู้…ว่าจะตอบเค้าไปว่าอย่างไร?
‘เรามันก็เลวเหมือนกัน อยากกลับมาคบกับฉันไหม มินมิน’
คำพูดของผู้หญิงคนนั้นที่กระซิบถามเค้าก่อนจะออกจากห้องไป
และถ้าคำตอบคือ ‘ใช่’
เค้าก็สมควรได้รับสายตาเย็นชาและหมางเมินจากสองคนนั้นแน่ๆ
‘จุนซู’ ที่ดูท่าตอนนี้จะเกลียดแม่แท้ๆของตนเข้าไส้
กับ ‘ชางมิน’ ที่มีใจรักน้องชายตัวเอง
“เฮ้อออ~!!”
ชายหนุ่มนั่งถอนหายใจแบบนี้มากว่า 20 ครั้ง
“น้องชางมินเป็นอะไรไปค่ะเนี่ย~!! วันนี้กลับบ้านไปพักก่อนก็ได้”
“อ..ขอบคุณครับ งั้นผมกลับก่อนนะฮะ”
มินมินร้องบอกก่อนจะขึ้นรถกลับคอนโด
ก็เจอเข้ากับคนๆนั้นอีกครั้ง
“แจจิน?”
“ฉันคิดถึงคุณจัง~”
หญิงสาวว่าก่อนจะจัดการจูบคนตรงหน้าทันที
“อื้ออ~! พ..พอเถอะ”
มินมินปฏิเสธก่อนจะดันอีกฝ่ายออกห่าง
แต่ก็ถูกแจจินดึงเข้ามาและจูบกันอีกครั้ง
“คำตอบละว่าไง? ฉันรักนายจริงๆนะ”
หญิงสาวกระซิบข้างหู
มินมินหลับตานิ่ง
ก่อนจะรับจูบจากคนตรงหน้าอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว
เพล้งงงงง!!
เสียงแก้แตกทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน
มินมินหันไปมองต้นเสียง
เห็นชางมินกำลังเก็บเศษแก้วพวกนั้นอยู่ก็เข้าใจทันที
ชายหนุ่มรีบจ่ายเงินและเดินออกจากร้านอาหารมา
‘พวกเค้าจูบกันอีกแล้ว…’
‘ต่อหน้าผม’
‘นายคงรักเค้าอยู่สินะ?’
คำถามที่ไม่ได้คำตอบมาสามวัน
บัดนี้ผมเข้าใจดีแล้ว
ว่าตัวเองคงเป็นได้แค่ ‘พี่ชาย’
“ช..ชางมิน!! รอด้วย!!”
คนถูกเรียกหันกลับไปมองอย่างตกใจ
ไม่คิดว่าคนๆนั้นจะเดินตามเค้ามา
รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้นเมื่อได้เห็นเค้าคนนั้น
“มินมิน?”
“ฉ..ฉัน .. คำถามที่นาย…ถามไว้”
ชางมินนิ่งฟังหวังอะไรอยู่ลึกๆ
ก่อนที่ความหวังนั้นจะมลายหายไป
“ฉ..ฉันรักแจจิน ..อย่าบอกเรื่องนี้กับจุนซูนะ”
อยู่ๆเหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก
รอยยิ้มจางๆ ค่อยๆหายไปทีละนิด
ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ
มองคนตรงหน้าที่หน้าคล้ายกันค่อยๆเดินจากไป
‘นายทำฉันเจ็บอีกแล้วรู้ไหม?’
ชางมินพึมพัมสิ่งนั้นในใจ
ยิ้มให้กับความโง่ของตัวเอง
ก่อนจะทรุดตัวลง…และร้องไห้
‘นี่คนอย่างผม … ร้องไห้อย่างนั้นหรอ?’
.
.
.
“อ้าวลุง!!ทำไมวันนี้มาคนเดียว … แล้วพ่ออ่ะ?”
จุนซูถามทันทีที่เดินออกจากโรงเรียนมา
ชางมินยิ้มมาให้ แต่ก็ไม่ตอบอะไร
“ลุง! ลุง!! ผมถามลุงอยู่นะ!!”
“55 โทษทีๆ ฉันเหม่อไปหน่อย”
ชางมินตอบอย่างเบลอๆ ก่อนจะขับรถกลับมาถึงคอนโด
‘อื้ออ~! ม..มินมิน แรงอีก’
‘แ..จจิน ..อื้ออ~!’
เสียงประหลาดที่ไม่ต้องบอกก็รู้ดังมาจากในห้องจนจุนซูต้องรีบจ้ำอ้าวไปดูให้เห็นกับตา
ถึงแม้ว่าเสียงจะขาดๆหายๆไม่ได้ยินครบถ้วน
แต่เด็กอย่างเค้าก็ไม่ได้โง่
“จ..จุนซู! วันนี้ไม่เล่นเกมส์หรอ?”
ชางมินก็จัดการหาเกมส์มาล่อ
แต่มันยิ่งมีพิรุธเข้าไปอีก
เด็กชายไม่สนใจตรงไปจนหยุดอยู่หน้าห้อง
และก่อนที่จะได้เปิดประตูเข้าไป
“อ..อย่าจุนซู!!”
แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
จุนซูยืนนิ่งค้างอยู่ที่เดิม
มองคนเป็นพ่อที่กำลังขย่มอยู่บนร่างกายเปลือยเปล่าของผู้เป็นแม่
ก็ได้แต่กำหมัดแน่น
คนทั้งคู่หันไปทางประตูอย่างตกใจ
“จ…จุนซู” มินมินเบิกตาโพรง
พลางหันไปมองใครอีกคนอย่างตำหนิ
‘ชางมิน….’
ก่อนจะมองไปที่ภรรยาของตนก็ได้แต่ถอนหายใจ
ลุกขึ้นและเดินไปหาเด็กคนนั้นที่ยืนอยู่หน้าประตู
“จ..จุนซู ค..คือว่าลุง ขอโทษ”
มินมินก้มหน้าลง ทำหน้าสำนึกผิด
น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม
มองหน้าลูกชายตัวเอง
“ล..ลุงหรอ?”
เด็กชายได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงมองแฝดตรงหน้าทีก่อนจะหันไปมองคนด้านหลัง
“นี่มินมิน! ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพาลูกเข้ามา”
คนฟังที่ยืนมองก็ได้แต่ค้าง
ไม่คิดว่า… ‘นายจะทำฉันได้ลง’
“อ..เออ ขอโทษทีชางมิน”
และไม่รู้ทำไมผมถึงได้แกล้งโง่ และทำตามเค้าทุกอย่าง
“นี่ล..ลุง! ลุงมีอะไรกับแม่ผม เมียน้องลุงเนี่ยนะ!!”
เด็กปากร้ายว่าอย่างไม่เชื่อสายตา
ความเคารพนับถือตลอดมา
ขาดสะบั้นลงแล้ว
อย่างว่า ‘แฝด’ ย่อมดูกันไม่ออกนอกจากแฝดของตัวเอง
“ออกไป!! ออกไปจากบ้านผม!! ทั้งลุงทั้งแม่เลย!!”
จุนซูตะโกนก้องทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งเข้าห้องของตัวเองไป
คนเป็นพ่อหันไปมองแว่บหนึ่งก่อนจะทำเป็นไม่สน
หันมองหน้าแฝดตัวเอง ‘ขอโทษนะ…ชางมิน’
และเดินจากไป
.
.
เมื่อเห็นแฝดตัวเองเดินออกจากห้องไปแล้ว
เจ้าตัวก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องของหลานชาย
“จ..จุนซู เฮ้? ไม่เป็นไรนะ?”
“แล้วลุงละ? ไม่เจ็บหรอไง?”
เด็กตัวอ้วนร้องถามออกมาทั้งน้ำตาทันทีที่เห็นหน้าชางมิน
คนเป็นลุงจัดการดึงหลานตัวเองเข้ามากอดไว้แน่นๆ
“รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ใช่พ่อ?”
“อย่าคิดว่าผมโง่อีกคนได้ไหม!”
จุนซูหันมาตะคอกจนชางมินยิ้มออกมา
“อย่าไปโกรธพ่อเค้าเลย..”
คนเป็นลุงว่าก่อนจะกอดร่างเล็กๆที่สั่นไม่หยุดจนเผลอหลับไป
‘รัก’ ก็ทำให้คนยอมเป็นคนโง่
รู้ทั้งรู้ว่าเค้าทำร้ายเรามากขนาดไหน ก็พร้อมที่จะให้อภัยเค้าเสมอ
‘ช..ชางมิน อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันกลัวฉันไม่อยากให้จุนซูโกรธฉัน !’
‘………’
‘ฉ..ฉันขอโทษนะ’
‘ไม่เป็นไรหรอกมินมิน ฉันยกโทษให้นายเสมอ’
เค้าบอกสิ่งนั้นผ่านสายโทรศัพท์
มันก็แค่เรื่องจริงที่ไม่มีวันตาย
ไม่ว่ามินมินจะร้ายกับเค้าแค่ไหน
เค้าก็พร้อมที่จะให้อภัยเสมอ
ไม่สิ…ต้องเรียกว่าไม่เคยโกรธคนๆนั้นลงเลยสักครั้ง
‘ฉันรักนาย…’
‘ขอโทษที่ฉันไม่ปกติ’
ความคิดเห็น