ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : === Chapter 7 : น้ำตาหยดสุดท้าย ===
บทที่ 7 : น้ำตาหยดสุดท้าย
ผมเฝ้ามองคนๆนั้นที่ตอนนี้โชกไปด้วยเลือดแค่นี้!..น้ำตาของผมก็ไหลออกมา
คนมากมายที่ผ่านไปมาแต่ก็ยังคงทำเหมือนว่า มันเป็นเรื่องปกติ
จนกระทั่ง! พี่ชางมินล้มลงไปอีกครั้งต่อหน้าต่อตา
แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย
จะแบกเค้ายังทำไม่ได้
เมื่อพบว่าอยู่ๆผมก็ไม่สามารถสัมผัสร่างกายของเค้าได้
แตะต้องเค้ายังไม่ได้เลย!!
ผมมันไร้ค่าจริงๆ!!
น้ำตาของผมหยดลงมาอีกครั้ง
แต่เค้าก็ไม่ฟื้นขึ้นมา ไม่มีแม้แต่เสียงจะก่นด่า หรือกระซิบใดๆทั้งสิ้น
เค้ายังคงนอนไร้สติอยู่กลางถนน
เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง
ผมเห็นใครคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมา
เค้าเห็นพี่ชางมิน! เค้ารีบแบกขึ้นรถและพาไปโรงพยาบาลใกล้ๆทันที
ผมอยากจะขอบคุณเค้า
แต่ผมก็ทำไม่ได้…เพราะเค้ามองไม่เห็นผม
ไม่นาน..พี่ชางมินก็ฟื้นขึ้นมา
เค้าหนซ้ายแลขวาเหมือนต้องการจะหาใคร
และผมได้ยิน…เค้าเรียกชื่อผม
‘มินโฮ….’
‘นายอยู่ที่ไหนนะ!?’
ผมตอบเค้ากลับไป…ว่าผมอยู่ตรงนี้!
และผลที่ได้คือ…เค้าไม่ได้ยิน…
ไม่นานพี่แจจุงก็เดินเข้ามา
บอกว่าที่เค้าทำไม่ได้ทำเพื่อพี่เค้า แต่ทำเพื่อพี่ยุนโฮ
ผมหันมองพี่เค้าอย่างเป็นห่วง อยากกอด…อยากกอดปลอบ
แต่ผมกลับ…ทะลุผ่านเขาไป
อ้อมกอด…ที่เป็นได้แค่อากาศ
น้ำตาของผมหยดลงอีกครั้ง
ผมได้ยินทุกคำพูดที่พี่เค้าพร่ำบอกในใจ
ผมอยากจะตอบกลับไปทุกๆคำถาม
แต่เค้ากลับ….ไม่ได้ยิน
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
เมื่อพี่หลับ
ผมถึงได้หนีออกมา
เพราะผม…ทนไม่ไหวอีกแล้ว
ที่ต้องอยู่อย่างไร้ตัวตนนี้ ‘อีกครั้ง’
.
.
ชางมินเดินเข้าบ้านมา
เปิดไฟทุกดวง
ค้นหาทุกที่ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างที่คุ้นเคย
‘มินโฮ….’
“มินโฮ….”
“ฉันตามหานายซะทั่วเลย!”
ผมร้องบอกเค้าวิ่งไปหาและกอดเอาไว้
กลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไปไหน
มินโฮมองผมอย่างงงๆ
ก่อนที่น้ำตานั้นจะไหลลงมา
ผมปาดมันให้ก่อนจะจูบลงไปบนดวงตาคู่นั้น
“อย่าหายไปจากฉันนะ….”
“ได้โปรด…อย่าไปจากฉัน”
มินโฮยิ้มมาให้ก่อนจะตอบกลับมา “ผมไม่เคยไปจากพี่…”
“ถ้างั้น! วันนี้นายหายไปไหนมาทั้งวัน ห๊า!!”
พี่ชางมินถามกลับมาด้วยแรงอารมณ์
ผมหลบตาเค้าเล็กน้อย
แต่เพราะเจอเข้ากับสายตาที่คาดคั้นนั้น
ผมก็ไม่สามารถเลี่ยงได้อีกครั้ง
ก็ได้แต่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
“เพราอะไรกัน….?”
“….”
“ทำไมอยู่ๆฉันถึงมองนายไม่เห็น?”
“ผ..ผมไม่รู้ น่าจะเพราะว่า…มันเป็นเวลากลางคืน…” มินโฮว่าก่อนจะมองออกไปยังหน้าต่างบานหนึ่ง
และก็เป็นอย่างที่คิดดวงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้า
พร้อมๆกับร่างของมินโฮที่ผมมองเห็นว่ามันจางลง…จางลง….จนเหลือแต่ความว่างเปล่า
“มินโฮ!!!”
“มินโฮ!! นายอยู่ไหน…!!” ชายหนุ่มวิ่งไปทางซ้ายที ขวาที ค้นหาเสียทั่วแต่ก็ไม่เจอ
โดยมีสายตาที่มองมานั้นอย่างเจ็บปวด
น้ำตากำลังจะหยดลงมาอีกครั้ง
แต่เหมือนคนตรงหน้าจะสัมผัสได้
‘มินโฮ…ฉันรู้ว่านายอยู่ตรงนี้’
‘กำลังจะร้องไห้ละสิ! อย่าเด็ดขาดนะ!! ไม่งั้น! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน’
ชายหนุ่มตะโกนก้องอย่างกับคนบ้า
แต่กลับทำให้คนฟังขำออกมาได้ไม่ยาก
‘ผมรักพี่นะ…พี่ชางมิน’
.
.
เวลาตีสองกว่าๆของคืนนั้นเอง
เวลาเดิมๆที่จะต้องเกิดเรื่องนั้นขึ้น
จนชายหนุ่มชักจะชินเสียแล้ว
เค้าตื่นขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น
แต่อะไรบางอย่างทำให้เค้าสัมผัสได้
‘อย่าร้องนะ! ถึงแม้วันนี้จะไม่มีฉันคอยช่วย…แต่ฉันก็จะอยู่ข้างนายเสมอ’
คนฟังนิ่งงัน ก่อนจะให้สัญญาในใจ ‘ผมจะร้องไห้ครั้งนี้เป็น….ครั้งสุดท้าย’
.
.
เช้าวันต่อมา
ชางมินมองหามินโฮก่อนจะพากันออกไปเที่ยว
หากกลางคืนไม่สามารถเจอได้
ขอแค่กลางวัน
อย่าได้พรากเค้าไปจากผมเลย
“นายอยากไปเที่ยวไหนมินโฮ? ^^”
“วันนี้พี่มีเรียนไม่ใช่หรอพี่ชางมิน!!”
“ไม่เป็นไรหรอก…!”
“แปลกจิงๆ คนอย่างพี่เนี่ยนะ ผลัดเรื่องเรียน 55+”
ชายหนุ่มว่ากลับไป
เสียงหัวเราะที่ดังไม่ขาดสาย
บนท้องถนนที่ดูสดใส
ดีเหลือเกิน….วันเวลาที่มีนายอยู่เคียงข้าง
.
.
.
TBC
ผมเฝ้ามองคนๆนั้นที่ตอนนี้โชกไปด้วยเลือดแค่นี้!..น้ำตาของผมก็ไหลออกมา
คนมากมายที่ผ่านไปมาแต่ก็ยังคงทำเหมือนว่า มันเป็นเรื่องปกติ
จนกระทั่ง! พี่ชางมินล้มลงไปอีกครั้งต่อหน้าต่อตา
แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย
จะแบกเค้ายังทำไม่ได้
เมื่อพบว่าอยู่ๆผมก็ไม่สามารถสัมผัสร่างกายของเค้าได้
แตะต้องเค้ายังไม่ได้เลย!!
ผมมันไร้ค่าจริงๆ!!
น้ำตาของผมหยดลงมาอีกครั้ง
แต่เค้าก็ไม่ฟื้นขึ้นมา ไม่มีแม้แต่เสียงจะก่นด่า หรือกระซิบใดๆทั้งสิ้น
เค้ายังคงนอนไร้สติอยู่กลางถนน
เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง
ผมเห็นใครคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมา
เค้าเห็นพี่ชางมิน! เค้ารีบแบกขึ้นรถและพาไปโรงพยาบาลใกล้ๆทันที
ผมอยากจะขอบคุณเค้า
แต่ผมก็ทำไม่ได้…เพราะเค้ามองไม่เห็นผม
ไม่นาน..พี่ชางมินก็ฟื้นขึ้นมา
เค้าหนซ้ายแลขวาเหมือนต้องการจะหาใคร
และผมได้ยิน…เค้าเรียกชื่อผม
‘มินโฮ….’
‘นายอยู่ที่ไหนนะ!?’
ผมตอบเค้ากลับไป…ว่าผมอยู่ตรงนี้!
และผลที่ได้คือ…เค้าไม่ได้ยิน…
ไม่นานพี่แจจุงก็เดินเข้ามา
บอกว่าที่เค้าทำไม่ได้ทำเพื่อพี่เค้า แต่ทำเพื่อพี่ยุนโฮ
ผมหันมองพี่เค้าอย่างเป็นห่วง อยากกอด…อยากกอดปลอบ
แต่ผมกลับ…ทะลุผ่านเขาไป
อ้อมกอด…ที่เป็นได้แค่อากาศ
น้ำตาของผมหยดลงอีกครั้ง
ผมได้ยินทุกคำพูดที่พี่เค้าพร่ำบอกในใจ
ผมอยากจะตอบกลับไปทุกๆคำถาม
แต่เค้ากลับ….ไม่ได้ยิน
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
เมื่อพี่หลับ
ผมถึงได้หนีออกมา
เพราะผม…ทนไม่ไหวอีกแล้ว
ที่ต้องอยู่อย่างไร้ตัวตนนี้ ‘อีกครั้ง’
.
.
ชางมินเดินเข้าบ้านมา
เปิดไฟทุกดวง
ค้นหาทุกที่ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างที่คุ้นเคย
‘มินโฮ….’
“มินโฮ….”
“ฉันตามหานายซะทั่วเลย!”
ผมร้องบอกเค้าวิ่งไปหาและกอดเอาไว้
กลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไปไหน
มินโฮมองผมอย่างงงๆ
ก่อนที่น้ำตานั้นจะไหลลงมา
ผมปาดมันให้ก่อนจะจูบลงไปบนดวงตาคู่นั้น
“อย่าหายไปจากฉันนะ….”
“ได้โปรด…อย่าไปจากฉัน”
มินโฮยิ้มมาให้ก่อนจะตอบกลับมา “ผมไม่เคยไปจากพี่…”
“ถ้างั้น! วันนี้นายหายไปไหนมาทั้งวัน ห๊า!!”
พี่ชางมินถามกลับมาด้วยแรงอารมณ์
ผมหลบตาเค้าเล็กน้อย
แต่เพราะเจอเข้ากับสายตาที่คาดคั้นนั้น
ผมก็ไม่สามารถเลี่ยงได้อีกครั้ง
ก็ได้แต่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
“เพราอะไรกัน….?”
“….”
“ทำไมอยู่ๆฉันถึงมองนายไม่เห็น?”
“ผ..ผมไม่รู้ น่าจะเพราะว่า…มันเป็นเวลากลางคืน…” มินโฮว่าก่อนจะมองออกไปยังหน้าต่างบานหนึ่ง
และก็เป็นอย่างที่คิดดวงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้า
พร้อมๆกับร่างของมินโฮที่ผมมองเห็นว่ามันจางลง…จางลง….จนเหลือแต่ความว่างเปล่า
“มินโฮ!!!”
“มินโฮ!! นายอยู่ไหน…!!” ชายหนุ่มวิ่งไปทางซ้ายที ขวาที ค้นหาเสียทั่วแต่ก็ไม่เจอ
โดยมีสายตาที่มองมานั้นอย่างเจ็บปวด
น้ำตากำลังจะหยดลงมาอีกครั้ง
แต่เหมือนคนตรงหน้าจะสัมผัสได้
‘มินโฮ…ฉันรู้ว่านายอยู่ตรงนี้’
‘กำลังจะร้องไห้ละสิ! อย่าเด็ดขาดนะ!! ไม่งั้น! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน’
ชายหนุ่มตะโกนก้องอย่างกับคนบ้า
แต่กลับทำให้คนฟังขำออกมาได้ไม่ยาก
‘ผมรักพี่นะ…พี่ชางมิน’
.
.
เวลาตีสองกว่าๆของคืนนั้นเอง
เวลาเดิมๆที่จะต้องเกิดเรื่องนั้นขึ้น
จนชายหนุ่มชักจะชินเสียแล้ว
เค้าตื่นขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น
แต่อะไรบางอย่างทำให้เค้าสัมผัสได้
‘อย่าร้องนะ! ถึงแม้วันนี้จะไม่มีฉันคอยช่วย…แต่ฉันก็จะอยู่ข้างนายเสมอ’
คนฟังนิ่งงัน ก่อนจะให้สัญญาในใจ ‘ผมจะร้องไห้ครั้งนี้เป็น….ครั้งสุดท้าย’
.
.
เช้าวันต่อมา
ชางมินมองหามินโฮก่อนจะพากันออกไปเที่ยว
หากกลางคืนไม่สามารถเจอได้
ขอแค่กลางวัน
อย่าได้พรากเค้าไปจากผมเลย
“นายอยากไปเที่ยวไหนมินโฮ? ^^”
“วันนี้พี่มีเรียนไม่ใช่หรอพี่ชางมิน!!”
“ไม่เป็นไรหรอก…!”
“แปลกจิงๆ คนอย่างพี่เนี่ยนะ ผลัดเรื่องเรียน 55+”
ชายหนุ่มว่ากลับไป
เสียงหัวเราะที่ดังไม่ขาดสาย
บนท้องถนนที่ดูสดใส
ดีเหลือเกิน….วันเวลาที่มีนายอยู่เคียงข้าง
.
.
.
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น