คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ===== Chapter 6 : กันเเละกัน =====
ตอนที่ 6
“สักวันฉันจะกลับมารับหลานไป!!!”
เสียงของแจจุงที่ว่าไว้คราวนั้นยังคงดังก้องมาจนถึงทุกวันนี้
แม้ว่าตอนแรกเค้าจะไม่ค่อยถูกชะตากับเด็กนี้เท่าไหร่
แต่ถ้าขาดไป …
‘เค้าจะทำยังไงดี’
.
.
‘มินมิน…เราเลิกกัน!’
เสียงผู้หญิงคนนั้นพูดไว้เป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหอบเอาทุกอย่างของเค้าไป
ชายหนุ่มยังคงจำได้ดี
ถึงใบหน้าเยาะเย้ยที่หลอกเค้าได้สำเร็จ
‘ผู้ชายส่วนใหญ่ก็โง่ด้วยกันทั้งนั้น!’
‘แต่รายนี้โง่กว่าที่ผ่านๆมาอีกเธอเชื่อไหม~!!’
‘มินมินไอ้เด็กนั้นมักหลงฉันหัวปรักหัวปรำ!! แต่ผิดคาดอย่างที่เราเผลอมีลูกด้วยกัน!!’
บทสนทนาระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับเพื่อนของเธอที่ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง
แต่ก็ดันได้ยินครบทุกประโยคเมื่อเค้าดันกลับคอนโดมาผิดเวลา
‘แล้วเธอคิดจะเลิกกับเค้าเมื่อไหร่ละแจจิน?’
‘ฉันจะหลอกเอาเงินมันให้มากกว่านี้!!’
‘ยังร้ายกาจไม่เปลี่ยนเลยนะ~!!’
‘ทำไงได้! มันโง่เอง!!’
มินมินยืนนิ่ง ฟังจนจบพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา
ก่อนจะทำเสมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น
คนเราเมื่อรักก็โลภ
แม้รู้ว่าเค้าจะไม่มีเรา
แต่เมื่อเรายังมีเค้าอยู่
“มินมิน!! คุณทำอะไรนะ!! พายัยนี้มาทำไม!!”
ชายหนุ่มหันไปยิ้มร้าย
ก่อนจะกระชับอ้อมกอดของตนกับผู้หญิงคนอื่นแน่นขึ้น
“ทีเธอยังทำได้ คิดว่าฉันจะทำไม่ได้หรอไง?”
“ค…คุณพูดเรื่องอะไร?”
“ฮึ!” เค้าหัวเราะก่อนจะเดินออกจากห้องไป
หญิงสาวที่เห็นความผ่ายแพ้ของตน
ก็ได้แต่กรี๊ดร้องอยู่อย่างนั้น
มือทั้งสองกำหมัดแน่น
ความสัมพันธ์ที่ก่อเกิดจากความหลอกลวง
กับความเกลียดชังที่เกิดจากความรัก
ความสัมพันธ์ที่แฝงลึกอยู่ในจิตใจ
ไม่มีใครรู้หรอกว่า ‘เรารักกันจริงๆ’
แต่ผลสุดท้าย
เมื่อไม่เหลืออะไร
ทุกอย่างก็จำต้องสิ้นสุดลง
‘เราเลิกกัน!!’
.
.
.
“เรื่องแบบนี้มันก็ผิดด้วยกันทั้งสองฝ่ายนั้นละ”
“น้องชางมินค่ะ!! มัวแต่เหม่อไม่ดีนะค่ะ คิวถัดไปต้องออกไปร้องเพลงแล้วนะค่ะ!!”
เสียงสตาฟเฝ้าบอกออกมาจากหลังเวที
ก่อนที่ชายหนุ่มจะตั้งสติ
และออกไปร้องเพลงทั้งรอยยิ้ม
“สุดยอดเลยมินมิน!! นายเก่งจัง ^^”
ชางมิน[ตัวจริง] เอ๋ยชมทันทีที่เห็นแฝดตัวเองเดินเข้าห้องมา
จุนซูรีบเข้าไปกอดไว้แน่น
“ใช่ฮะ แม่ผม ..เอ้ย! พ..พ่อเก่งมากเลย^^”
คนฟังยิ้มรับก่อนจะขอตัวไปนอน
จนสองพ่อลูก[?] มองหน้ากัน
แต่ยังไม่ทันที่หัวจะแตะถึงหมอน
กริ๊งงง กร๊องงง
เสียงอ๊อดก็ดังขึ้นทันที
มินมินเดินวกกลับไปทางเก่า
เปิดประตูออก
และ…
“แจจิน!” มินมินร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงหลง
จนชางมินที่เดินจูงมือจุนซูมาก็ยังอ้าปากค้าง
เมื่ออยู่ๆ
“อื้ออ~! ม..มินมิน จูบแจจินอีกแล้วนะค่ะ!”
ชายหนุ่มรีบผละออกห่างก่อนจะถามออกไป
“มีอะไร?”
“สามีภรรยากันจะมาหากันบ้างไม่ได้หรอค่ะ~!”
“เราอย่ากันแล้ว”
ชายหนุ่มตอบกลับไป
จนอีกฝ่ายหน้างอ
ก่อนจะเหลือบไปเห็น
“จุนซูลูกแม่ มาหาแม่สิลูก ~”
หญิงสาวคนนั้นก็ทำท่าเดินเข้าไปอุ้มจุนซู
แต่เด็กมันเอาแต่หลบอยู่ด้านหลังชางมิน
แจจินเงยหน้ามองร่างสูงที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกับสามีของตัวเองก็ได้แต่ยิ้มมาให้
“สวัสดีค่ะ ฉันแจจิน คุณคงเป็นพี่ชายฝาแฝดของ สามีฉันใช่ไหมค่ะ^^”
ผู้หญิงคนนั้นทักทายอย่างเป็นมิตร
แต่ไม่รู้ทำไม คำพูดแต่ละคำถึงกัดกินจิตใจคนฟังเหลือเกิน
“คุณสองคนนี่เหมือนกันจริงๆนะค่ะ ^^”
แจจินว่าก่อนจะจับมือชางมินขึ้นมา
ลูบไปทั่วร่างกายอย่างถือสิทธิ์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปจูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“เฮ้ย!!” ทั้งสามร้องเสียงหลงออกมาพร้อมๆกัน
พลางมองไปที่แจจินอย่างไม่สบอารมณ์
“ทำอะไรของคุณ!” ชางมินกระชากเสียงถามอย่างไม่ไว้หน้า
ส่วนมินมินตอนนี้ก็นิ่งสนิทไปแล้ว
“ดูสิ สามีแจจินหึงจนได้ เวลาที่เค้าหึงนี่ละ แจจินชอบที่สุดเลย จริงไหมค่ะที่รัก ~”
จุนซูมองแม่แท้ๆของตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา
มือของผู้หญิงคนนั้นที่ไปเกาะแกะกับพ่อของเค้า
ก่อนจะกระซิบข้างหูลงไป
และยังท่าทางแบบนั้น
“พอสักที!!”
หมดความอดทน
เด็กมันก็มีขีดจำกัด
แม้ว่าอายุจะยังไม่ถึงสิบ! แต่ก็รู้ความหมายของคำว่า ‘ตอแหล’
“ออกไปได้แล้วบ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับคุณ!!”
เด็กที่แอบอยู่ด้านหลังชางมินออกมาตะโกนก้อง
ก่อนจะไล่ออกไปทันที
หญิงสาวดูขัดใจยังไงชอบกล
เดินมาหยิกลูกชายตัวเองจนเขียว
“ไอ้เด็กเปรต!! ไม่มีใครสั่งสอนแกหรอไง!!”
“ก็แม่เป็นอย่างนี้!! จะให้ใครมาสอน!!”
“ไอ้!! ฉันแม่แกนะ!!”
ว่าแล้วก็ทำท่าจะซัดลูกตัวเอง
“หยุด! จะทำอะไร!!” จนแฝดทั้งคู่ร้องลั่นก่อนจะดึงตัวเด็กกลับมา
มินมินก็จัดการไล่แจจินให้ออกจากห้องไป
ก่อนจะหันกลับมาดูลูกชายตัวเอง
“จุนซูเจ็บไหม…?”
“ฮึ่ก! พ..พ่อไม่ต้องมายุ่งกับผมเลย!!”
จุนซูว่าก่อนวิ่งเข้าห้องไป
มินมินเห็นเข้าก็วิ่งตาม
แต่ประตูก็ถูกล็อกจากด้านใน
คนเป็นพ่อก็ได้แต่ทรุดและนั่งลงหน้าประตูอยู่อย่างนั้น
‘ขอโทษ…’
ผ่านไปนานกว่า 4 ชั่วโมง
เด็กนั้นก็ยังไม่ออกมา
มินมินก็ไม่ยอมลุกไปไหน
ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน
จนชางมินคนนี้เริ่มทนไม่ไหว
“จุนซู!! ออกมา!! อย่าดื้อสิ!!”
“…………..”
“ฉันบอกให้ออกมา!!”
“ม..ไม่ต้องมายุ่ง!!”
เด็กมันตะโกนออกมาจากห้อง
ชางมินทำท่าจะพังประตูเข้าไป
แต่ก็ถูกมินมินรั้งเอาไว้
แฝดคนน้องคว้าตัวชางมินเข้าไปกอดไว้แน่น
“อ..อย่า จะทำอะไรจุนซู”
“นายนะอยู่นิ่งๆไปเลย!”
ชางมินดูโหดกว่าที่เคย
พลักอีกฝ่ายจนล้มลงไปกับโซฟา
แล้วพังประตูเข้าไปทันที
“ออกมา!!”
เค้าตะโกนเรียก
แต่จุนซูก็ยังไม่ยอมออกมาสักที
จนต้องเดินเข้าไป
ก็เห็นเด็กนั้นกำลังร้องไห้อยู่ใต้เตียง
“ไอ้เด็กบ้า!” ชายหนุ่มว่าพลางนั่งยองๆ ดีดกะโหลกเด็กลงไปหนึ่งทีแรงๆ
จนคนโดนแกล้งหน้างอ ก่อนจะร้องไห้ออกมายกใหญ่
“เสียใจหรอ? คิดว่านายเสียใจอยู่คนเดียวหรอไง? ออกมานี่!”
คนเป็นลุงดุเข้าให้ก่อนจะลากขาป้อมๆทั้งสองข้างออกมา
และจัดการอุ้มเด็กนั้นก่อนจะพามานั่งที่ตรงโซฟา
“ดูสิ .. พ่อนายเองก็เจ็บเหมือนกัน”
จุนซูค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นพ่อตัวเอง นอนร้องไห้อยู่บนเบาะก็ได้แต่กระโจนเข้าไปหา
“ฮืออออออออออออ พ่อโคตรขี้แยเลย~!!”
“ฮือออออ แกก็เหมือนกัน TT”
ทั้งคู่ร้องไห้ไปพร้อมๆกัน
จนคนฟังชักประสาทแดก
“พอสักที! เลิกร้องได้แล้ว…ฉันหิว!!T^T”
ชางมินทำท่าจะร้องบ้าง
จนพ่อลูกหันมามองหน้า
ก่อนจะช่วยตบกะโหลกลงไปคนละหนึ่งที
“ไอ้บ้าเอ้ย!! 555”
จากเสียงสะอื้นแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะทั้งสามยิ้มให้กันอีกครั้ง
‘ดีจังที่ฉันมีนาย….’
‘ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ต้องอยู่ลำพัง’
ความคิดเห็น