คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ==*==*== Chapter 6 : Bloody Snows ==*==*==
ตอนที่ 6 : หิมะโชกเลือด
เค้าเกลียดหิมะ
ถึงมันจะสวยแค่ไหน
แต่ก็บริสุทธิ์เกินไป
หากได้อะไรมากระตุ้นเพียงนิดเดียว
มันก็จะเปลี่ยนสีของมันทันที
เด็กหนุ่มมองก้อนกลมๆขาวๆในมือที่ชโลมไปด้วยเลือด
น้ำตาไหลลงมาที่สองข้างแก้ม
แต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาให้ได้ยินสักอึก
ใช่ว่าเค้าเป็นคนเหี้ยมโหด หรือไม่มีหัวใจ
แต่บางครั้ง หากเจอเหตุการณ์คล้ายกันซ้ำๆ ความรู้สึกมันก็จะตายด้านไปเอง
ร่างกายของแม่ที่นอนอยู่กลางหิมะสีแดงฉาน
หากมองมันด้วยสายตาของช่างศิลปะ คงเห็นว่ามันเป็นเรื่องน่าปิติ
ความสวยงามที่ไม่ได้เห็นกันได้ง่ายๆ
แต่หากมองมันด้วยหัวใจ
น้ำตาของเค้าก็ไหลลงมาทันที
‘นายจะร้องทำไม?’
‘ผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้ ตายไปก็ดีแล้วนี่!’
เด็กหนุ่มเฝ้าคิด
แต่นัยตายังคงเจิ่งนองไปด้วยน้ำใสๆ
‘เค้าทำกับนายขนาดนั้น ยังจะร้องไห้ให้กับมันอีกหรอ’
‘แต่เค้าเป็นแม่…’
‘แม่ที่ไหนจะทำร้ายลูกตัวเองได้ลงละชางมิน ฉลาดหน่อยสิ!’
ในใจมันเถียงกันไม่หยุด
ด้านดีและด้านมืดคอยหาเหตุผลให้ตัวเองเสียใจน้อยที่สุด
แต่มันดูไร้ความหมาย
เมื่อมีใครอีกคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย เค้าจำมันได้ดี
“พ…พี่ยุนโฮ”
เด็กหนุ่มอีกคนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายปาดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ
“ชางมิน…ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง”
“……..”
“ฉันจะมอบความสุขจนนายลืมเรื่องเจ็บปวดนี้ไปเลยละ”
เด็กหนุ่มกระซิบบอก
ผลักร่างน้องชายจนนอนราบไปกับหิมะขาว
โน้มตัวลงไป และจูบปลอบคนในอ้อมกอดทันที
“อื้อ~! พี่ทำอะไร! ผ..ผมเป็นน้องพี่นะ”
เด็กหนุ่มใต้อ้อมกอดร้องลั่น พลางดันอกแกร่งให้ถอยห่างจากตัว
แต่ยุนโฮไม่ฟัง ซุกไซร้ซอกคอที่ดูยั่วสายตานั้นทันที
“อ๊า! อย่า!” ร่างกายของเค้าสั่นเทา
พยายามดิ้นรนและถอยห่างมากขึ้นเท่าใด
ก็พบว่าคนๆนั้นจะตามขึ้นมาเรื่อยๆ
ริมฝีปากหยัก ไล่จูบไปทั่วเรือนร่างทันทีที่อาภรณ์ถูกเปลื้องออกหมดแล้ว
จนสัมผัสได้ถึงความเย็นจากหิมะ
สายตาของเด็กหนุ่มจ้องมองไปที่แม่ของตนที่ยังคงนอนนิ่ง
“ม…แม่ฮะ ช..ช่วยผมด้วย”
“แม่นายตายไปแล้วชางมิน…เค้าจะช่วยนายได้ยังไง อ้อไม่สิ! ถึงแม้ว่ายังไม่ตาย เค้าก็ไม่เคยคิดจะช่วยนายเลยนี่จริงไหม?” คำพูดแทงใจที่เล่นงานคนฟังจนถึงขั้นเสียน้ำตา
เด็กหนุ่มดิ้นรนหาทางเอาตัวรอด
แต่คนตรงหน้าก็แข็งแรงเกินไปจนเค้าขยับไม่ได้
ร่างกายเปลือยเปล่าที่ถูกรุกล้ำเข้ามามากขึ้นๆเรื่อยๆ
“อื้อออ ม..ไม่! ผ..อย่าทำผม พี่ยุนโฮ”
“อ..อย่าหรอชางมิน? เห็นไหม ว่านายต้องการมันขนาดไหน”
ยุนโฮร้องบอกก่อนที่มือหนาจะสัมผัสเข้ากับแกนกายที่บวมแดงอย่างเห็นได้ชัด
ลูบไล้สัมผัสไปมาตามความยาว “อื้อออ ม…ไม่!”
ยิ่งได้ยินเสียงครางปฏิเสธ มันทำให้คนเบื้องบนขัดใจ
คว้าหิมะสีสวยขึ้นมาก่อนจะชโลมไปตรงส่วนอ่อนไหวจนมันแดงช้ำ
“อื้อออ …ไม่ อ..อย่าทำ!”
แต่ยุนโฮหาได้สนใจ ขยี้ส่วนปลายจนคนถูกกระทำเกร็งไปทั้งตัว
อัดอั้นอยากจะปลดปล่อยเต็มทน
แต่คนๆนั้นก็ยังแกล้งเค้าไม่เลิก
ก่อนจะโน้มตัวลงไปละเลียดชิมส่วนหัวจนชางมินครางฮือ
เมื่อไอเย็นจากหิมะกับไออุ่นจากลิ้นของคนตรงหน้า
เป็นสัมผัสที่แปลกๆจนยากจะควบคุม
“อื้ออออ อ๊า เร็วอีก~” เค้าครางร้องขอออกมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่ยุนโฮกลับไม่ฟัง ผละออกมาจัดการกับส่วนของตัวเอง
และจัดการผลิกร่างของชางมินให้ง่ายต่อการรุกล้ำ
ร่างสูงไม่รอช้า สอดกระแทกแกนกายของตนเข้าไปทันที
“ฮึ่ก! ม..ไม่ มันเจ็บ ป..ปล่อย!”
แต่คนทำก็หาได้ฟัง กระแทกลงไปแรงๆอย่างไม่มีการเบิกทาง
ช่องทางสีหวานฉีกขาด
จนเลือดไหลซิบลงมาพร้อมๆกับน้ำกามสีขุ่น
“ฮึ่ก!ม…ไม่! อื้ออออ~!”
และแล้วก็ปลดปล่อยออกมาจนสุด
ร่างกายของชางมินเริ่มบิดเร่า
เพราะความต้องการของตนยังไม่ถูกปลดปล่อย
แถมช่องทางหลังยังคงเจิ่งไปด้วยน้ำลักมากมายทำให้รู้สึกคับแน่นอย่างบอกไม่ถูก
ยุนโฮยิ้มร้ายมาให้หยิบมีดเล่มเล็กที่ตนพกมาด้วยเป็นประจำโยนมันส่งให้คนเป็นน้อง
“ถ้าอยากตายเมื่อไหร่ ก็เชิญ ฉันไม่ห้าม”
ว่าแล้วแผ่นหลังของพี่ชายก็เดินลับไป
ชางมินคว้าเสื้อผ้าของตนมาคลุมไว้หลวมๆกันหนาว
ในมือถือมีดเล่มนั้นแน่นไม่ไปไหน
มองดูคนเป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งอยู่อย่างเดิม
ก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
‘แม่ฮะ…’
แต่ถึงจะร้องเรียกยังไง คนเป็นแม่ก็คงไม่ได้ยิน
และถึงจะได้ยิน ก็คงจะเป็นอย่างที่ยุนโฮบอกไว้
เพราะคนๆนั้น ขายลูกชายของตัวเอง เพื่อแลกกับความลับที่ไม่อยากบอกใคร
.
.
.
“เรื่องที่เล่า…เป็นความจริงหรอฮะ?” เสียงใครคนหนึ่งถามราวเสียงกระซิบ
ใครอีกคนพยักหน้ารับ “อย่าไปบอกชางมินละมินโฮ ว่าพี่เป็นคนเล่านะ ไม่งั้นคนที่ตายรายต่อไป คือฉัน~”
“ครับๆ ผมไม่บอกใครหรอกครับพี่คิบอม”
มินโฮว่าก่อนจะถอนหายใจออกมา
เค้าไม่รู้มาก่อนเลย
ว่าชางมินเองก็มีอดีตที่อยากจะลืมขนาดนี้
เป็นเค้า ถ้าต้องอยู่คนเดียวคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว
“ว่าแต่พี่รู้ได้ยังไง?” มินโฮถามกลับอย่างจับผิด
คนถูกถามยิ้ม “ฉันมันอัจฉริยะ^^ / จะบ้าหรอ ก็ง่ายๆ เป็นเพื่อนกันก็นาน เรื่องแค่นี้มันปิดฉันไม่ได้หรอก!”
“นี่สินะชางมินถึงได้เกลียดหิมะ”
“อื้ม แต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้มันยอมออกไป”
มินโฮนิ่งคิด “คงเพราะเราออกไปตั้งแต่เช้าละมั้ง”
คิบอมส่ายหน้าคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
“ไม่นะ .. ก็ฉันบอกมันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าหิมะจะตก มันก็บอกว่าจะกลับโซลนี่นา แต่ดันเปลี่ยนใจกระทันหัน”
มินโฮเงยหน้าขึ้นมาเหมือนได้คำตอบ
‘เพราะเค้าหรอ?’
ยังคุยกันได้ไม่ถึงครึ่งเสียงหนึ่งก็ดังดักขึ้นมาทันที
“เ..เรื่องนี้จริงหรอ คิบอม!?”
“พี่แจจุง!?” คิบอมร้องออกมาอย่างตกใจ
ไม่คิดว่าแจจุงจะได้ยิน
เพราะชางมินกำชับนักหนาว่าอย่างให้แจจุงรู้เรื่องนี้เด็ดขาด
เพราะอาจทำใจไม่ได้
“ย..ยุนโฮ ไม่ใช่คนอย่างนั้น! ฉันไม่เชื่อ!!”
คนตรงหน้าตะโกนก้อง ทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งออกจากโรงแรมไป
ช่วงเวลาเดียวกันชางมินก็เดินเข้ามาพอดี
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น คิบอม?”
ชางมินว่าเสียงเครียด
จนคิบอมเองก็ยังเกรง
บอกความจริงออกมาจนหมด
“ฉันบอกแกแล้วนี่! เรื่องนี้มันเรื่องส่วนตัว จะป่าวประกาศให้คนอื่นเค้ารู้กันทั่วทำไม!!”
‘คนอื่น?’ มินโฮที่นิ่งฟังอยู่นานหันมองคนพูดแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
ได้แต่เก็บงำความน้อยใจเอาไว้
“ส่งคนออกตามหาตัวพี่แจจุงเด๋วนี้!!”
“แล้วนั้นนายจะไปไหน!? หิมะยังตกอยู่เลยนะ!”
คิบอมร้องเตือน ชางมินนิ่งอยู่กับที่
“แ..แต่…”
ร่างสูงทำท่าจะก้าว แต่ก็ชะงักแบบกล้าๆกลัวๆ
จนใครอีกคนเดินเข้ามาใกล้และจับมือข้างหนึ่งของชางมินไว้
“จะไปตามหาใช่ไหม ฉันไปเป็นเพื่อน”
ชางมินหันมามองคนข้างกาย ก่อนจะยิ้มขอบคุณแล้วเดินออกไปพร้อมกัน
ความคิดเห็น